คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : . . .b e l i e v e . . . CHAPTER : 12
CHAPTER : 12
1สัปดาห์ผ่านไปไวเหมือนไรท์รีบ..ถถถ
บรรยากาศเมื่อเท้าได้สัมผัสกับพื้นทรายที่ดูลำบากต่อการเดิน แต่สิ่งที่ทำให้อยากจะเดินหน้าต่อไปจนถึงที่หมายคือกลิ่นอายของชายทะเลพัดปลิวราวกับอยู่ในละคร น้ำทะเลสีฟ้าใสไม่เหมือนกับที่เคยเห็นมาก่อน ..แสงยามเย็นที่มีสีสวยงามบวกกับนกมากมายที่กำลังบินอยู่บนท้องฟ้า และ ที่นี่ก็ยังมีอะไรที่แปลกประหลาดกว่าทุกที่ที่เคยไป สิ่งของที่ประดับเกาะนั้นคือเถาวัลย์ยาวๆที่พันรอบต้นไม้และมีดอกไม้ที่เรียงรายเป็นทางเดินให้พวกเขาได้เดินเข้าไปข้างใน คนแมนเดินตามร่างเล็กที่ดูสนใจกับสิ่งรอบข้างไปเรื่อยๆ และเดินยิ้มไปตลอดทางแม้จะช่วยร่างเล็กถือของจนตัวเองต้องถือของรุงรังเต็มมือไปหมดก็ตาม แต่เขาก็มีความสุขที่ได้ทำเช่นนั้น ..
ผิดกับคนร่างสูงที่เดินเป็นคนที่สองของแถว คนที่เดินจูงมือเหมือนลากวีอยู่ข้างหลังด้วยความคุ้นเคย
“มาร์คฮยอง หิวไหมอ่า แบมหิวจัง” คนแมนไม่ตอบอะไรได้แต่ส่ายหน้ากับเสียงที่น่ารักของร่างเล็ก ไม่นานนักความหิวก็ออกฤทธิ์ ระหว่างที่เดินไปนั้นแบมแบมขอขนมในกล่องที่มาร์คถือมาไปกินก่อนแทนที่มาร์คจะห้ามแต่กลับหยิบส่งให้กินทีละชิ้นแล้วหัวเราะไปด้วยอย่างมีความสุข
จนกระทั่งเดินไปถึงจุดที่เรียกได้ว่าอยู่ใจกลางเกาะนั้น ทีมงานเริ่มตั้งกล้อง กางเต็นท์ ปูเสื่อแล้วนำอาหารมาวางเรียงรายเต็มไปหมด คนแมนจึงนำอาหารไปวางบ้างแต่ก็ไม่ได้บอกใครว่าแบมแบมกินมันไปจนเกือบหมดแล้ว
“เราจะเล่นอะไรกันดี” เสียงของคนอยู่ไม่นิ่งดังขึ้นแต่ก็ไม่มีใครตอบกลับแจ๊คสันจึงเดินเข้าไปจับมือยองแจแล้วลากไปในส่วนหนึ่งของเกาะที่คิดว่าจะไม่มีใครมาถึงที่นี่อย่างแน่นอน..
“ฮยองจะทำอะไรกันแน่ ลากฉันมาที่นี่ทำไม” พูดจบยองแจก็สะบัดมือของแจ๊คสันทิ้งแล้วหันหลังเหมือนจะเดินกลับแต่มือของบางคนก็ไวพอที่จะคว้าเอาไว้ทัน แต่แทนที่จะดึงไว้ธรรมดาเขากลับดึงกลับมากอดเอาไว้แน่น
“นั่น ฮยองจะทำอะไรน่ะ ลืมไปแล้วหรอว่าเราเลิกกันแล้ว เรื่องของเรามันไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว”
“เป็นไปไม่ได้งั้นหรอ ทุกอย่างมันเป็นไปได้ เพียงแค่นายเปิดใจและให้อภัยฮยองอีกครั้ง ไม่ได้แล้วหรอ” เสียงของคนที่สนุกสนานกลับดูจริงจังและจริงใจราวกับเป็นคนละคนภายในเวลาไม่นาน
“โอกาสมันมีสำหรับคนอื่น ที่ไม่ใช่ฮยองอีกต่อไป...”
...ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 2 ปีที่แล้ววันแรกที่ทั้งสองคนทะเลาะกัน ในวันแรกที่เจอกันเรื่องจมูกใครสวยกว่ากัน หลังจากนั้นแจ๊คสันก็ไปหยอกล้อยองแจอยู่หลายครั้งและบอกเสมอว่าเวลาที่เห็นยองแจโดนแกล้งแล้วรู้สึกอยากปกป้องแต่ก็ชอบแกล้ง และแซวยองแจเสียเอง แต่แล้วความรู้สึกที่ทั้งสองคนมีให้กันมันก็เปลี่ยนไป แต่การกระทำของทั้งคู่ยังคงดำเนินไปตามปกติมีเพียงจูเนียร์เท่านั้นที่รู้เรื่องนี้และคอยเชียร์มาตลอด ยองแจรู้ดีในเรื่องที่แจ๊คสันชอบเล่นหรือหยอกล้อกับแบมแบมอยู่บ่อยๆ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ทำให้ทั้งสองคนแตกคอกันแต่กลับเป็นเรื่องหนึ่งที่ทำให้ทั้งสองคนคุยกันน้อยลง แต่ก็ยังคุยกันเหมือนกับคนไม่สนิท
..วันนั้นเป็นวันที่ไปงานกระชับมิตรของทางค่ายที่ทั้งสองคนได้คู่กัน ระหว่างที่แจ๊คสันไปซื้อไอศกรีมก็ให้ยองแจ ก็บอกให้ยองแจนั่งรออยู่ตรงเก้าอี้โยก ยองแจรออยู่นานมากจนตัดสินใจที่จะเดินกลับไปคนเดียวด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก เมื่อเดินไปเรื่อยๆสายตาของยองแจก็หันไปเห็นแจ๊คสันคุยอะไรกับแบมแบมอยู่แล้วรีบวิ่งไปตามนิ้วที่เด็กคนนั่นชี้ไป น้ำตาของใครบางคนก็ไหลออกมาโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว แจ๊คสันรู้เรื่องนั้นดีแต่ก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดอะไรให้ยองแจฟังเลย ได้เพียงแต่ขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ตรงนั้น หลังจากนั้นยองแจก็บอกเลิกแจ๊คสันไปทันที
แต่แจ๊คสันก็ไม่ได้ว่าหรือประชดชีวิตแต่อย่างใด หลังจากนั้นเขาพยายามทำทุกวิถีทางที่จะได้เข้าใกล้ยองแจอีกครั้งแม้ตัวของเขาเองก็รู้ดีว่าโอกาสที่เรื่องของเขากับยองแจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเป็นเพียงเรื่องไร้สาระในสายตาของคนอื่นจึงไม่บอกให้ใครรู้ยกเว้นจูเนียร์คนที่คอยให้คำปรึกษาด้านความรักกับใครหลายๆคนจากการอ่านหนังสือมากมายของเขา
“ทำไม” แจ๊คสันกอดยองแจแน่นขึ้น
“ฮยองเคยทำอะไรไว้ จำไม่ได้หรอ ฮยองเป็นคนแรกและคนเดียวที่ทำให้ผมต้องร้องไห้กับเรื่องไร้สาระแบบนั้น”
“ไร้สาระงั้นหรอ” เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับแจ๊คสันจึงพูดต่อ
“ใช่ มันอาจดูเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับนาย แต่ฮยองอยากจะบอกกับนายว่า ฮยองจริงจังกับเรื่องนี้มากนะ ยองแจนายอย่างี่เง่าแบบนี้สิ มันไม่สนุกหรอกนะการล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นน่ะ”
“ผมไม่ได้ล้อเล่นกับความรู้สึกของใครเพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง ความจริงแล้วผมไม่เคยแม้แต่จะชายตามองฮยองเลย แต่พอฮยองบอกว่าผมไม่เหมือนกับคนอื่นที่ฮยองเคยเจอเพราะผมมีบางสิ่งที่ทำให้ฮยองรู้สึกอยากจะอยู่ใกล้ตลอดเวลา ผมก็อยากจะลองคบดูเล่นๆ ไม่ได้คิดอะไรเรื่องร้องไห้นั่นผมก็แค่จัดฉากนั้นขึ้นมา แค่นั้นเอง ปล่อยผมไปได้แล้ว...” น้ำในตาของยองแจมันกำลังจะไหลปริ่มออกมาเสียงที่พูดดูสั่นคลอน
“ไม่ ยังไงฉันก็จะไม่ปล่อยจนกว่านายจะพูดความจริง ว่านายรักฉัน” แจ๊คสันกอดแน่นขึ้นไปอีกเพื่อไม่ให้ยองแจดิ้นหลุดไปได้
“ไม่ผมไม่ได้รักฮยอง ต่อให้ต้องทำอะไรก็ได้ให้ฮยองปล่อยผมไป แต่ผมก็อยากจะบอกว่าผมไม่ได้รักฮยอง” ยองแจยังพยายามที่จะดิ้นต่อไปเรื่อยๆ
“ทำอะไรก็ได้งั้นหรอ..” แจ๊คสันจอมเจ้าเล่ห์เริ่มเว้นระยะห่างระหว่างคำ
“งั้นนายต้องสอนฮยองถอดจิตนะ”
“ถอดจิต!! มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ มันเป็นสิ่งที่ติดตัวมาตั้งแต่ตอนเด็กๆจะสอนให้ได้ยังไง อีกอย่างตัวฉันเอง ยังไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้เลย” เสียงของยองแจเริ่มหมดหวัง
“ได้สิ นายทำได้ ฮยองก็ต้องทำได้” อุบายของคนเจ้าเล่ห์เริ่มออกมาเรื่อยๆ
“แต่ผมไม่ทำไง”
“งั้นฮยองก็ไม่ปล่อย อยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆก็ได้นะ คุ้มเหมือนกันนะเนี่ย...” แจ๊คสันพูดขึ้นมาลอยๆแต่มันก็ทำให้ยองแจยอมรับข้อตกลงนั้นอย่างรวดเร็ว แจ๊คสันจึงค่อยๆคลายมือจากการกอดให้หลวมขึ้นแล้วยองแจก็ออกไปได้แล้วเดินกับไปที่พักด้วยกันทันที
..กลางเกาะร้างยามดึกสงัด มีเต็นท์มากมายกางอยู่บนพื้นดินที่มีหญ้าล้อมรอบเต็นท์ มองไปรอบบริเวณมีเพียงต้นไม้สูงใหญ่ในความมืดที่รายล้อม แสงสว่างอย่างเดียวถ้าไม่นับดวงจันทร์เสี้ยวและดวงดาวนับล้านดวงบนฟ้า ก็คือกองไฟเล็กๆ ที่อยู่ตรงกลางวงของคนทั้ง 8 คนที่ดูริบหรี่และกำลังจะมอดลง คนแมนจึงลุกขึ้นแล้วหายไปในป่าสักพักแล้วเดินกับมาพร้อมกับไม้แห้งจำนวนมาก
“ฮยองไปถางป่ามาหรอครับ” เสียงของร่างเล็กยังคงแกล้งอยู่ไม่เลิกแล้วรีบวิ่งไปช่วยแบกไม้มาจากมือของคนแมนแล้ววิ่งกลับมาสุมไฟอย่างสนุกสนาน
“เรามาเล่นพูดความจริงกันเถอะ เรียงไปทีละคนเลยนะ เอาแบบที่เหมือนแบบไม่มีใครรู้ หรือสารภาพ ห้ามโกหกเด็ดขาดนะ แบมแบมนายเริ่มเลย” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกแล้วหันไปกระซิบที่หูของคนข้างๆ
“มาร์คฮยองแบมจะสารภาพเรื่องขนมดีไหมอ่า น่ากลัวจังพี่เจบียิ่งชอบว่าเวลาที่แอบกินอยู่ด้วย” มาร์คดูเหมือนจะไม่ตอบแต่ก็มีเสียงเบาๆแทรกมากับสายลมให้ร่างเล็กได้ยิน
“ถ้านายไม่บอกฉันจะบอกเองนะ5555” แบมแบมจึงตัดสินใจเล่าเรื่องนั้นทันทีอย่างละเอียด
“ถึงว่าสิทำไมมันหมดเร็วจัง ฉันว่าฉันก็ไม่ได้กลับมาช้าแต่ทำไมขนมนั่นมันหมดไปแล้ว เพราะนายนั่นเอง คืนแน่นายเจอดีแน่” ยองแจพูดแล้วมองแบมแบมโดยไม่คลาดสายตาในขณะที่คนเจ้าเล่ห์กำลังมองยองแจแล้วหัวเราะไม่เลิก
“ถึงยูคยอมมักเน่แล้ว นายคงไม่โกหกเรานะ” คนชิคพูด
“แต่ผมไม่มีเรื่องอะไรนี่ครับมีอะไรผมก็บอกหมดเลยนะ ไม่เคยปิดบังเลยซักจิ๊ดนึง” คนร่างสูงพูดพร้อมกับทำมือให้ดูเหมือนว่าไม่มีจริงๆ แต่ดูเหมือนใครบางคนอยากจะถามอะไรขึ้นมา
“ทำไมนายถึงไม่ชอบแบมล่ะ” ใช่แล้ว คนๆนั้นคือคนที่นั่งใกล้ๆกับแบมแบมและปกปิดเรื่องขนมที่ถูกกินไปเมื่อตอนเย็นที่ผ่านมา
“ก็...”
“ตอบตามความจริงมานะ” คนชิคพูดเหมือนรู้ทันว่าคนร่างสูงจะตอบไม่ตรงคำถามและไม่ยอมพูดความจริงออกมาเพราะยูคยอมไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครเลยแล้วเก็บเรื่องนี้เอาไว้คนเดียว
“เอาจริงๆเลยนะครับผมเองก็ไม่อยากจะปิดบังอะไรอีกต่อไป ...”
----------------------------------------------------------
ความจริงบางอย่างที่ไม่มีใครรู้กำลังจะถูกเปิดเผย..
to be continue..
twitter : @abp_nn
facebook : ABP'nn
hashtag : #ฟิคบีลีฟ
ไปละน้าา
ปย๊งง!
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น