คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : . . .b e l i e v e . . . CHAPTER : 9
10 JAN. 2015 // [update]
CHAPTER : 9
…คนตัวเล็กตื่นมาด้วยความงัวเงีย
"ทำไมมึนหัวแบบนี้นะ" หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นมาจากที่นอนพร้อมกับทำท่าเหมือนคลำหาอะไรบางอย่าง..
"น้ำหอม! ใช่แล้ว ตอนนี้มันอยู่ไหนเนี่ยย.. จะหายไม่ได้นะ" คนตัวเล็กดูลุกลี้ลุกลน หาตามที่นอน และ วิ่งไปหาทั่วห้องแล้วก็ยังไม่เจอ.. จนเริ่มเหนื่อย และ เดินมานั่งที่ปลายเตียง..แล้วก้มหน้าเหมือนหมดหวัง..
'แอ้ดดดด...'
.
.
เสียงของประตูดังขึ้นคนร่างสูงเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางรีบร้อน
"แบม..นายไปเอาน้ำหอมนี่มาจากไหน" ยูคยอมถามพร้อมกับเขย่าคนตัวเล็กด้วยความสงสัย ร่างเล็กจึงสารภาพในสิ่งที่ทำไปเมื่อคืนตอนที่วีได้กลิ่นนี้และไปเอามาจากห้องแต่งตัวด้วยกัน
"แบมแบม..กลิ่นนี้เป็นกลิ่นน้ำหอมของริอัน"
"ริอัน!!" ร่างเล็กตะโกนดังลั่นห้องด้วยความตกใจ มือของคนร่างสูงจึงรีบเข้ามาปิดปากของร่างเล็กเอาไว้ทันที
"อย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้เด็ดขาดนะ ไปหาวีกันเถอะ" เมื่อร่างเล็กเริ่มเข้าใจร่างสูงจึงปล่อยมือออก
"แต่ว่าบ้านวีอยู่ที่ไหนล่ะ แล้วเราจะไปกันยังไง" ร่างเล็กถามด้วยน้ำเสียงน่ารัก
"คือตอนนี้วีอยู่ที่ห้องของ มาร์คฮยอง ห้ามบอกใครเด็ดขาดนะ" ร่างเล็กดูตกใจไม่น้อยแต่ก็เดินตามร่างสูงไปที่ห้องของมาร์ค เมื่อร่างสูงเปิดประตูก็เจอบางอย่างที่ดูน่าขันและหัวเราะออกมา
"วี...ทำไมเธอแต่งตัวงี้อ่ะ 555" ร่างสูงหัวเราะเด็กซื่อในเสื้อสีชมพูหวานลายคิตตี้ที่มาร์คจะใส่เมื่อวานที่ยาวเกือบถึงเข่าจนมองไม่เห็นกางเกงขาสั้นของวีที่พกมาเมื่อวาน
"พี่มาร์คอ่า จับวีแต่งตัวแบบนี้" วีพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่คนแมนที่ยืนยิ้มและภูมิใจกับผลงานที่ทำเมื่อไม่นาน
"มาร์คฮยองเป็นคนแต่งตัวให้วีหรอ" ร่างเล็กถามด้วยความตกใจ
"ใช่ค่ะ ไม่งั้นวีคงไม่อยู่ในเสื้อคิตตี้นี่หรอก"
"แบมจำได้แล้วเสื้อตัวนี้คือเสื้อที่แบมบอกให้ฮยองไปเปลี่ยนเมื่อวานนี่นา แบมไม่ให้ฮยองใส่เลยบังคับให้น้องใส่ล่ะสิ" ร่างเล็กพูดเหมือนรู้ทัน
"ถ้าแบมอยากจะคิดแบบนั้นก็คิดว่าวีเป็นตัวแทนของฮยองแล้วกัน อ้อแล้ววันนี้มาทำไมที่ห้องฮยองแต่เช้ามีอะไรจะคุยกับฮยองไหม" คนแมนพูด
"เอ่ออ.. ไม่มีหรอกฮยอง เรามาหาวี" คนร่างสูงพูดเมื่อคนแมนได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้องปล่อยให้วี แบมแบม และยูคยอมอยู่ด้วยกันเพียงสามคน
"วี ..คือ..พวกเรามีอะไรจะให้วีช่วยหน่อยน่ะ" คนร่างสูงพูดขึ้นด้วยเสียงไม่มั่นใจว่าจะได้คำตอบรับจากเด็กซื่อ
"ช่วยอะไรหรอคะ" วีตอบด้วยเสียงสงสัย
"คือว่ากลิ่นที่วีบอกเมื่อวานนี้มันเป็นกลิ่นน้ำหอมของริอัน ซึ่งเมื่อประมาณสามเดือนก่อนหน้านี้มีจดหมายส่งมาหาทางบริษัทหลังจากริอันหายตัวไป ซึ่งเป็นใบยกเลิกสัญญาการเป็นเด็กฝึกทั้งๆที่อีกไม่นานเธอกำละงจะเดบิวท์ เราทั้งคู่พยายามจะติดต่อเธอและมองหาในทุกๆที่ที่ไปแต่เราก็ไม่เคยเจอริอันเลย ช่วยเราตามหาริอันหน่อยนะ" ยูคยอมพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนทำให้ใครบางคนใจอ่อนเพราะความสงสาร
"แต่ว่าจะให้วีไปตามหาพี่ริอันหรอคะ วียังเด็กอยู่เลยนะ อีกอย่างวีไม่เคยเห็นหน้าพี่ริอัน วีไม่เคยได้ยินเสียง แต่ถ้าวีเจอพี่ริอันจริงๆวีจะมาบอกพวกพี่ยังไงคะ" คำถามมากมายที่ออกมาจากปากของเด็กน้อยในชุดสีชมพูทำให้ทั้งคู่เริ่มท้อกับสิ่งที่พยายามอยู่ไม่น้อย
"นั่นสิ เราจะทำยังไงดีล่ะ" คนร่างสูงพูดอย่างหนักใจ แล้วเสียงน่ารักของร่างเล็กก็แทรกขึ้นมา
"แต่ฉันว่านะริอันไม่ได้ไปไหนไกลหรอกเพราะว่าวียังได้กลิ่นน้ำหอมของอันอยู่ ส่วนเรื่องการเข้าถึงตัวของพวกเรา พี่คิดว่าพี่จะขอลุงผักให้วีมาอยู่ที่นี่ดูนะ แต่พี่ยังไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่เลย" เสียงน่ารักเริ่มเบาลงเหมือนคนหมดหวัง
"ถ้าไม่ลองแล้วจะรู้หรอคะ" เสียงของเด็กน้อยดังขึ้นเหมือนเป็นเรื่องสนุกและรีบดึงมือให้ทั้งคู่พาไปบอกลุงผักในตอนนั้น
-ห้องทำงานของลุงผัก -
....แอ้ดดด.... เสียงประตูดังขึ้นแต่ความมั่นใจของทุกคนกับหมดไปเมื่อสีหน้าของลุงผักดูเครียดกับบางเรื่อง
"เอ่ออ...คือว่า" เสียงของวีดังขึ้นด้วยความไม่มั่นใจ
"มีอะไรหรอหนูวี" แต่สีหน้าของลุงผักกลับมาเป็นมิตรอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงนั้น
"คือว่าตอนนี้เจบีฮยองไม่ค่อยสบายแล้วก็...เอ่ออวีเป็นคนเดียวที่จะทำให้เจบีฮยองดีขึ้น ดังนั้นให้วีมาอยู่กับเราสักพักได้ไหมครับ" เสียงน่ารักพูดอย่างมีหลักการที่คิดมาในตอนนั้นแต่มันต้องทำให้ลุงผักต้องครุ่นคิดเป็นอย่างหนักเพราะวีไม่ใช่เด็กฝึกเธอเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆธรรมดาเหมือนๆกับคนทั่วไปแต่จะให้เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วถ้ามีใครรู้จะเป็นยังไง
"ได้ไหมครับ" เสียงของแบมแบมดังขึ้นอีกครั้งเมื่อต้องการเร่งคำตอบ
"ก็ได้ แต่ต้องจัดการเรื่องที่พักของวีกันเองนะ เพราะว่าฉันยังไม่ได้เตรียมอะไรเอาไว้เลย" ทั้งสามคนดีใจกับความสำเร็จที่เริ่มต้นขึ้น แต่คนร่างสูงก็เกิดสงสัยและพูดบางอย่างขึ้นมา
"ทำไมถึงให้วีอยู่ที่นี่หรอครับ"
"เพราะเมื่อเช้า มาร์คบอกว่าเจ...." ยังพูดไม่ทันจบลุงผักก็เอามือปิดปากตัวเองเหมือนพูดอะไรที่ต้องการจะปกปิดออกไป
"ไม่มีอะไรหรอก ออกไปได้แล้ว จะทำงานต่อ" เสียงลุงผักดุเด็กทั้งสามให้ออกไปจากห้อง และพวกเขาก็เดินออกไปแต่โดยดี
"ประธานต้องกำลังปิดบังอะไรพวกเราอยู่แน่เลย..." เสียงของคนร่างสูงดังขึ้นเป็นคนแรกระหว่างที่ทั้งสามกำลังเดินไปที่โต๊ะอาหาร
"ช่างเถอะ ยังไงตอนนี้วีก็มาอยู่กับเราแล้วล่ะ" เสียงของร่างเล็กดังขึ้น
"แล้วเรื่องเสื้อผ้าและเครื่องใช้ส่วนตัวของวีล่ะ จะให้วีใส่เสื้อผ้าพี่มาร์คทุกวันแบบนี้น่ะหรอ ไม่เอาน้าาา" เสียงงอแงของเด็กน้อยดังขึ้น แล้วบ่นเรื่องนี้ไม่หยุดจนไปถึงโต๊ะอาหาร
"วี!! เธอชอบแต่งตัวแบบนี้หรอ 5555" คนหน้ากวนถามพร้อมกับหัวเราะ
"ฮยองเลือกให้วีเองแหละ มันสวยมากใช่ไหมล่ะ" คนแมนตอบแทนด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ
"น่ารักดีนะ" เสียงปริศนาดังขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังหัวเราะ
"พี่เจบี พูดว่าอะไรนะคะ" เด็กในชุดสีชมพูได้ยินและถามย้ำเพื่อความแน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินเมื่อไม่นานเป็นเรื่องจริงไม่ใช่ความคิดของเธอ
"ป่าวๆ ก็ชุดน่ารักดีนะ" บรรยากาศที่สนุกสนานเริ่มขึ้นตอนนี้ทุกอย่างต้องเพิ่มเข้ามาเมื่อสีต้องมาอยู่ด้วยกับพวกเขา ในเวลาที่พวกเขาต้องซ้อม วีก็มักจะไปรอบๆค่ายเพื่อหาเบาะแสบางอย่าง ในเย็นวันนั้นยูริได้นัดให้วีมาหาที่กำแพงหลังค่ายใกล้กับชิงช้า วีพยายามเดินหาทั่วค่ายแต่ก็ยังไม่เจอชิงช้านั้นสักที
"ทำไมไม่มีใครเคยบอกวีเรื่องชิงช้านะ" วีพูดด้วยเสียงที่เหนื่อยหอบหลังจากเดินมารอบค่ายแล้ว
"วี!! ทางนี้ ทางนี้" เสียงของสาวห้าวดังขึ้นเมื่อเจออะไรที่กำลังเคลื่อนไหว เมื่อวีได้ยินจึงรีบวิ่งตรงไปหายูริทันที
"ยูอ่า ทำไมนัดมาที่แบบนี้เนี่ย ฉันหาตั้งนาน.." เสียงหวานถามคนเสียงห้าว
"ก็ยูชอบมาปีนกำแพงแถวนี้บ่อยๆ แล้วมันก็ติดถนนด้วย" เสียงห้าวรีบตอบกลับทันที
"ลืมอะไรไปหรือป่าว ยูเอาเสื้อผ้าและเครื่องใช้ส่วนตัวมาให้แล้วนะ ตามที่วีโทรมาบอกยูเป๊ะเลย" ยูริพูดพร้อมกับยื่นกระเป๋าใบใหญ่ข้ามกำแพงมาให้
"ที่นี่ไม่ให้ใช้โทรศัพท์น่ะ ฝากเอาคืนไปด้วยนะ" วีพูดเหมือนคิดอะไรได้บางอย่าง
"ไม่ได้นะ! ถ้าวีไม่มีโทรศัพท์แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นวีจะบอกยูหรือตามคนมาช่วยยังไง อีกอย่างวีเป็นผู้หญิงนะอยู่ที่นี่กับผู้ชายมันก็อันตรายมากพอแล้ว เก็บโทรศัพท์ของเธอไปซะ ฉันเอาที่ชาร์ตใส่ไปในนั้นแล้ว" ยูริพูดอย่างละเอียดและยัดเยียดโทรศัพท์นั้นคืนพร้อมกับเหตุผลจนวีปฏิเสธมันไม่ได้
"โอเคงั้นวีไปก่อนนะ เริ่มมืดแล้วล่ะ" ทั้งสองคนต่างเดินกลับไปในทางของตัวเอง
วีเดินเข้าไปที่หอพักด้วยกระเป๋าถือที่ดูรุงรังสองใบ
"จะย้ายบ้านเหรอวี" ยองแจรีบวิ่งมารับวีพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆเหมือนคนกลั้นหัวเราะ
"แล้ววีจะนอนห้องไหนล่ะ" คนขี้เซาถาม
"นั่นสิ แล้ววีจะนอนที่ไหนล่ะเนี่ย โซฟาหน้าทีวียังว่างใช่ไหมคะ" วีตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูตลกบ้างแต่สีหน้าของเธอดูเครียด
"บ้าหรอ วีเป็นผู้หญิงนะนอนตรงนั้นได้ยังไงเล่า ตอนนี้เอาของไปไว้ห้องพี่ก่อนดีกว่านะ
" ยองแจเสนอความคิด "
“จะดีหรอคะพี่ยองแจ"
"ไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่ห้องเดียวกับสุดหล่อของวีอ่ะ" ยองแจพูดแซะวีจนวีเริ่มหน้าแดงขึ้นมา
"ยังไงซะพี่เจบีก็ไม่หล่อและแบดบอยเท่าพี่แจ๊คสันของพี่หรอกน่า"
'แจ๊คสันของผมหรอ เด็กนั่นหมายความว่าไงนะ' ยองแจเริ่มครุ่นคิดกับคำพูดของวี และวีก็ให้คนขี้เซาช่วยถือกระเป๋าไปวางไว้ที่ห้องนั้น
"ไม่นะนี่ฉันมาช้าได้ยังไงเนี่ย เมื่อกี้นี้มีไก่ด้วย" ยองแจพูดพร้อมกับรีบวิ่งไปนั่งทันที และวีก็วิ่งตามมา ระหว่างกินยองแจก็พูดถึงเรื่องที่พักของวีขึ้นมา
"วีนอนห้องไหนกันแน่เนี่ย ฮยองไม่เห็นรู้อะไรเลย"
"คือว่าท่านประธานบอกว่าให้เราหาห้องให้วีเอง ฉันคิดว่าฉันกับยูคจะย้ายไปนอนห้องเดียวกับออมม่าแล้วให้วีอยู่ห้องนั้น"
"อะไรนะ พวกนายจะย้ายมานอนกับฮยองหรอ!!" เมื่อจูเนียร์เริ่มไม่เห็นด้วยแบมแบมกับยูคยอมจึงดึงจูเนียร์ออกมาคุยนอกโต๊ะอาหาร
"นายทำแบบนี้ได้ยังไง ให้วีมาอยู่กับเราทำไมฮะ" จูเนียร์ถามด้วยเสียงหงุดหงิด
"คือว่าตอนนี้พี่เจบีไม่ค่อยสบายแล้ววีเค้าเรียนเกี่ยวกับการแพทย์มาเราเลยขอให้วีช่วย"
'นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย วีเพิ่งจะอายุ15 จะไปเรียนแพทย์ได้ยังไงกันนะ' แบมแบมคิดในใจเพราะกลัวถูกจับได้
"ก็ได้ ให้พวกนายมานอนห้องฮยองก็ได้ แต่มีข้อแม้นะ"
"อะไร.." ทั้งคู่รีบถามกลับด้วยความอยากรู้
"ห้ามวีอยู่ใกล้เจบีเกิน 1 เมตรอย่างเด็ดขาด" จูเนียร์พูดด้วยสีหน้าจริงจัง แต่ทั้งคู่กลับหัวเราะออกมาเหมือนเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลก
"คิดว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็หวงเจบีฮยองนี่เอง" ยูคยอมแซะเล่นแต่มีของจูเนียร์ฟาดมาเต็มแขนของร่างสูงด้วยความเขินอาย
"เจ็บนะนั่น" แบมแบมพูดเมื่อเสียงทุบของยูคยอมร้องด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้จูเนียร์กลับไม่สนใจมันและเดินยิ้มไปนั่งที่เดิม
"เอาเป็นว่าวีก็นอนห้องของยูคแบมไปนะ" จูเนียร์พูดพร้อมกับยิ้มให้วี
"ค่ะออมม่าของอาป๊า" วีตอบรับพร้อมกับแซวออมม่า แต่จูเนียร์ก็ยอมรับกับคำพูดของวีและนั่งยิ้มคนเดียวตลอดการสนธนาระหว่างกินไก่
'Somewhere over the rainbow. Way up high~~'
.
เสียงโทรศัทพ์ของวีดังขึ้น วีรีบวิ่งไปที่ห้องของยองแจพร้อมกับรับโทรศัพท์ทันที(โทรศัพท์เสียงดังไปปป..55)
"สวัสดีค่ะ วีพูดสายค่ะยอโบเซโย...ยอโบเซโย...มีอะไรหรือเปล่าคะ" ไม่มีเสียงตอบรับจากสิ่งที่วีถามไป
"อะไรกันเนี่ยคนโรคจิตหรือเปล่านะ" วีพูดพร้อมกับดึงโทรศัพท์ออกจากหูและกำลังจะตัดสายแต่...
"ถ้าไม่เลิกยุ่งกับเจบี เธอจะไม่มีวันมีความสุข ครืดด ครืดด" วีตกใจรีบตัดสาย วิ่งไปที่โต๊ะอาหารและเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ทุกคนฟัง
"วีกลัวค่ะ ทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับวีด้วย"
"วีจะได้หรือป่าวว่าเสียงนั้นเป็นแบบไหน ผู้ชายหรือผู้หญิง" เจบีถามให้วีคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน
"เสียงนั้นฟังไม่ค่อยเหมือนเสียงมนุษย์ แต่น่าจะเป็นผู้หญิงนะคะ แต่วีได้ยินเสียงคัทเตอร์เลื่อยขึ้นลงไปมา วีกลัว" เสียงของวีสั่นคลอนแล้วน้ำตาของวีมันก็เริ่มไหลออกมาเพราะความกลัว
"วันนี้วีมานอนกับออมม่าไหมล่ะ" จูเนียร์เสนอชื่อตัวเองทั้งๆที่ไม่ค่อยชอบหน้าวีมากนัก
"ฮยองพูดจริงหรอ" ยองแจถามด้วยความประหลาดใจ
"จริงสิ น้องเค้ากลัวขนาดนี้จะเล่นได้ยังไงล่ะ อีกอย่างวันนี้ขืนให้วีนอนคนเดียวไม่ประสาทหลอนไปเลยหรอ ถึงแม้ว่าวีจะเรียนแพทย์แต่วีก็ยังคงไม่คุ้นกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่หรอก"
"แพทย์หรอคะ??" สีพูดทวนคำถามของจูเนียร์
"ก็ยูคแบมบอกโอป้าว่าเธอเรียนแพทย์ไง ไม่ถูกหรอ"
"ถูกสิ ไม่ถูกได้ไงล่ะเนอะ เธอเป็นคนบอกพวกเราเองหนิ.." ยูคยอมกับแบมแบมรีบตอบแทนวีทันที
"นี่มันเกิดอะไรกันขึ้นนะ ผมสับสนไปหมดแล้ว" คนแมนพูดขึ้น
"ใช่ นั่นสิมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วผมไปเกี่ยวอะไรกับวีนะ" คนชิคพูดบ้าง
"เอาล่ะๆ ดึกแล้วไปนอนกันเถอะนะ" แจ๊คสันพูดขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตากำลังจะปิดหลังจากการซ้อมที่ยาวนานและเหน็ดเหนื่อย ทุกคนแยกไปที่ห้องนอนของตัวเองโดยที่เจบีช่วยถือกระเป๋าของวีไปส่งที่ห้องของจูเนียร์ และเดินออกไป วีเดินไปปิดประตูแล้วเดินกลับมานอนที่เตียง
"ฝันดีนะคะ พรุ่งนี้อย่าได้เจออะไรแบบนี้อีกเลยนะ" เด็กน้อยที่นอนบนเตียงเดียวกับออมม่าโดยมีหมอนข้างกันไว้ตรงกลางพูดขึ้น
"จริงๆถ้าวีมานอนที่นี่มันก็ดีเหมือนกันนะ เจบีจะได้มาที่นี่ทุกวัน ดีจัง" จูเนียร์เริ่มมาคิดทบทวนโดยไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปแล้ว
"เมื่อกี้ฉันได้พูดมันออกไปไหมนะ แล้ววีจะได้ยินไหมเนี่ย" จูเนียร์รู้สึกตกใจแต่เมื่อมองไปข้างๆก็เห็นว่าวีได้หลับไปแล้ว
"เฮ่ออ..ค่อยโล่งอกหน่อย ฝันดีนะเจบี" จูเนียร์พูดพร้อมกับนอนอมยิ้มและหลับไปในที่สุด
-------------------------------------------------------------------
twitter : @abp_nn
facebook : ABP'nn
ความคิดเห็น