คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : . . .b e l i e v e . . . CHAPTER : 8
CHAPTER : 8
"ยูคว่ามันเริ่มไม่ค่อยดีแล้วล่ะฮยอง" ทั้งคู่รีบวิ่งมาพร้อมกับดึงตัวทั้งสองไป ยูคยอมลากคนร่างเล็กไปที่ห้อง และมาร์คก็ดึงวีไปที่ห้องหลังงานเช่นเดียวกัน โดยที่ยูริได้แต่ยืนตกใจอยู่ตรงนั้น
-ห้องของยูคยอมและแบมแบม -
"มีอะไร ทำไมถึงดูรีบร้อนขนาดนี้" แบมแบมถามด้วยเสียงสงสัยกับหน้าตาที่ดูเหนื่อยหอบ
"มีคนใส่ยาอะไรก็ไม่รู้ลงไปในแก้วน้ำที่แบม..." คนร่างสูงยังพูดไม่ทันที่จะจบร่างเล็กก็เดินไปที่ประตูห้องแล้ว..
"ตึ้ก" ใช่แล้วแบมแบมล็อกประตูห้อง แล้วมองกลับมาด้วยสายตาที่ไม่ใช่แบมแบมคนเดิม
"ยูค แบมร้อน" แบมเริ่มเดินมาใกล้ๆแล้วก้าวเท้าเรื่อยๆจนร่างสูงติดมุมห้อง
"แบม นายอย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของนายหรอกนะ" เมื่อแบมแบมปลดกระดุมเสื้อของตัวเองจนหมด
"ทำไมมันร้อนแบบนี้นะ" สายตาของร่างเล็กดูหงุดหงิดแล้วมองไปที่คนร่างสูงด้วยสายตาหยาดเยิ้ม
"มาเป็นของแบมเถอะนะ" พูดจบแบมแบมก็จับร่างสูงนอนลงบนเตียง กดจูบที่ริมฝีปากเรียวของร่างสูง ร่างเล็กปลดกระดุมเสื้อของร่างสูงอย่างรวดเร็วโดยที่ยูคยอมยังคงรู้สึกช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อร่างสูงได้สติจึงผลักร่างเล็กออกแล้วดึงเข้ามากอดไว้
"แบมนายต้องตั้งสตินะ ตั้งสติ ค่อยๆหายใจเข้า - ออกช้าๆ ฉันเชื่อว่านายจะสามารถผ่านมันไปได้ มันเป็นแค่ยานะแบม ความจริงฉันรู้ดีว่านายไม่มีวันที่จะคิดเรื่องแบบนั้นกับฉันหรอกนะ แบมนายตั้งสตินะ" ยูคยอมพยายามพูดให้ร่างเล็กได้สติ
"ฉันไม่อยากทำแบบนั้น แต่ฉันห้ามตัวเองไม่ได้" เสียงของแบมแบมดูสั่นๆ เหงื่อของแบมแบมเริ่มไหลออกมามากขึ้นทั้งๆที่ในห้องเปิดแอร์เย็นมาก
"นายรอก่อนนะ" แบมแบมพยายามที่จะควบคุมตัวเอง ในขณะเดียวกันยูคยอมก็เดินไปหยิบผ้ากับน้ำเย็นมาเช็ดตัวให้แบมแบม ยูคยอมเดินกลับมาที่เตียงอีกครั้งเขานั่งลงข้างๆแบมแบม ร่างสูงกอดร่างเล็กไปด้วยพร้อมกับเช็ดตัวไปด้วย
"นายต้องผ่านมันไปได้สิ" เมื่อแบมแบมสิ้นฤทธิ์ก็หลับไปในที่สุด
"ตอนนี้มาร์คฮยองจะเป็นยังไงบ้างนะ.."
-ขณะเดียวกันในห้องของมาร์ค -
"วี คือว่าพี่มีอะไรจะบอก"
"พี่มาร์ค จะทำอะไรหนูคะ หนูเพิ่งอายุ15เองนะ" วีเริ่มรู้สึกกลัวเพราะไม่เคยอยู่กับผู้ชายสองต่อสอง ถึงแม้ว่าวีจะรู้ดีว่ามาร์คเป็นคนยังไงก็ตาม
"วี พี่ไม่เคยคิดแบบนั้น แต่ในน้ำแก้วนั้นที่วีกินเข้าไป มันมียาอยู่" วีรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที และพยายามจะเอาสิ่งที่กินออกมาโดยมีคนแมนลูบหลังอยู่ไม่ห่าง เมื่อเวลาผ่านไปสักพักอาการผิดปกติเริ่มเกิดขึ้น วีที่กำลังพยายามจะเอาน้ำที่กินออกมากลับหันมามองมาร์คด้วยสายตาที่โฉบเฉี่ยว เด็กซื่อปัดมือของมาร์คออกแล้วค่อมมาร์คกับกำแพงห้องน้ำอย่างรวดเร็ว มือของเด็กน้อยเริ่มเกี่ยวคอของคนแมนลงมาให้พอดีกับปากของเธอ แล้วเธอก็บดริมฝีปากนั้นด้วยความร้อนแรง ริมฝีปากของทั้งคู่ต่างบดขยี้กันอย่างไม่มีใครยอมใครมันเริ่มยาวนานและเบาบางขึ้นเรื่อยๆ แต่ตอนนี้เหมือนมีใครบางคนที่รู้สึกราวกับถูกไฟช็อต คนแมนจับหน้าของเด็กน้อยด้วยมือทั้งสองข้างพร้อมกันดันบอกไปเบาๆ
"วี ตั้งสติหน่อยสิ พี่ไม่ใช่พี่เจบีนะ วีบอกพี่ว่าเพิ่งอายุ15ไม่ใช่หรอ" คนแมนเหมือนจะรู้เกมส์จึงพูดชื่อของคนชิคออกมา
"แต่หนูไม่ไหวแล้วค่ะ"
"วี ฟังพี่นะ พี่เชื่อว่าวีทำได้ วีจะต้องผ่านมันไปได้เชื่อพี่สิ พี่เจบีเค้ายังรอน้องวีอยู่นะ คิดถึงหน้าของเจบีเอาไว้สิ" คำพูดของมาร์คมันทำให้วีเริ่มได้สติ
"พี่มาร์ค หนูร้อน" วีเริ่มทรุดตัวลงเพราะเหนื่อยและรู้สึกร้อนแบบวูบๆ วีพยายามจะเดินไปที่อ่างน้ำและนอนลงในนั้นโดยมีคนแมนพยุงอยู่
"นั่นเธอจะทำอะไรน่ะ" คนแมนพูดด้วยความตกใจ
"เปิดน้ำให้หนูหน่อยนะ" เสียงของวีเริ่มเบาลงเรื่อยๆเพราะเริ่มทนกับฤทธิ์ยาไม่ไหว คนแมนเดินไปเปิดน้ำแล้วเดินมานั่งที่ขอบอ่าง เมื่อน้ำเริ่มซึมเข้าไปในชุดของวีที่เป็นผ้าเงาบางๆ รูปร่างของเด็กน้อยวัย15เริ่มปรากฏชัดขึ้น ชุดสีชมพูอ่อนตัดกับผิวสีขาวเหลืองที่อยู่ในน้ำริมฝีปากที่น่าสัมผัสนั้นซีดไป
"พี่มาร์ค อย่ามองหนูแบบนั้นสิ มันทำให้หนูยิ่งรู้สึก มันทรมานนะคะ" มาร์คตกใจเมื่อรู้ว่าเขามองเด็กที่กำลังอยู่ในน้ำด้วยสายตาแบบนั้น
"พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะมองวีแบบนั้นจริงนะ" มาร์คค่อยเดินออกไปแต่ไม่ได้ล็อกประตูห้องน้ำนั้นเอาไว้
'โครม'
"วี หนูเป็นอะไรไปหรือป่าว" มาร์ครีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเห็นขวดสบู่ตกลงมาที่พื้นแต่เด็กใสซื่อนั้นได้หลับไปแล้ว มาร์คจึงเดินไปปิดน้ำ แล้วเปิดน้ำออก คนแมนเดินออกไปข้างนอกห้องอีกครั้งพร้อมกับหยิบผ้าห่มแล้วเดินเอามาห่มให้วีในห้องน้ำอีกครั้ง
"พี่ขอโทษนะวี ทำไมต้องเป็นเธอนะที่ทำให้ใจของพี่มันเต้นแรงแบบนี้ ทั้งๆที่เธอก็ไม่ใช่สเปกของฉันเลยสักนิด" คนแมนค่อยๆเดินออกไปข้างนอกห้อง แล้วเดินกลับไปสถานที่จัดงาน
"นี่มันอะไรกันเนี่ยทำไมทุกคนถึงหลับเป็นตายกันแบบนี้ หรือว่า..." มาร์คเดินไปเห็นเจบีที่นอนหลับอยู่ที่พื้นใกล้ๆกับบริเวณเครื่องดื่ม แต่มีบางสิ่งที่ติดอยู่ที่เสื้อของเขา
"นายหนีฉันไม่พ้นหรอก นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น" มาร์คดึงกระดาษนั้นไปทิ้งทันที แล้วเดิน กลับไปที่ห้อง คนแมนเดินไปที่เตียงนุ่มๆของเขาแล้วค่อยๆนอนลง
"เจบีนายไปทำอะไรไว้กันนะ ฉันควรจะบอกนายดีไหม ใครกันนะที่กล้าทำแบบนี้ เด็กคนนั้นที่ดูเป็นเพื่อนของวีนี่น่ะหรอที่จะทำเรื่องแบบนั้น คนคนนั้นเป็นใครกัน..แล้วทำไมทุกคนได้ยานอนหลับ แต่ของวีถึงเป็นยาเลิฟ แล้วแบมแบมล่ะเป็นยาเลิฟเหมือนกับวีหรือเปล่านะ นายจะเป็นยังไงบ้าง" ความสงสัยต่างๆยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของคนแมนแต่เขาก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้าโดยที่ยังไม่ได้อาบน้ำ
----------------------------------------------------------------
สวัสดีปีใหม่ค่าารีดเดอร์ทุกท่านน
บ๊งค์รู้น้า...ว่าอิจฉาวีกันนน
บ๊งค์ไม่เกี่ยวนะ 5555
ไปเคลียร์กับไรท์แอ๋เอาเองงง 555
วันนี้วันเกิดเฮียบี๋นี่นาาาา
ยังไงก็มาพูดคุยกันได้น้าาา
twitter : @abp_nn
facebook: ABP'nn
ไปละน้าา
ปย๊งง!!
ความคิดเห็น