{GOT7} BELIEVE :: [Mark x Yug x Bam// BNOIR//JACKJAE]

ลำดับตอนที่ #10 : . . .b e l i e v e . . . CHAPTER : 7

31  DEC. 2014 //                                                      [update]

CHAPTER : 7

กรี๊ดดด "วี เธอเห็นอะไรไหม" ยูริถามวีด้วยความตื่นเต้น "อะไรหรอ ยู วีไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรเลยนะ" เสียงตอบกลับนั้นยังคงเป็นเสียงซื่อๆของวี

 "วี เธอดูดีๆสิ ตอนนี้หน้าตึก JYP คนเต็มไปหมดเพราะว่าวันนี้จะมีการฉลองงานเดบิวท์ของ GOT7 ไอดอลในดวงใจของเราไง" ยูริสาวห้าวยิ้มด้วยความดีใจ แต่หน้าที่เริ่มหม่นลงด้วยความเครียดของวีมันเริ่มปรากฏให้เห็นชัดขึ้น

"คนเยอะขนาดนี้จะมีวันเป็นเราสองคนไปได้ยังไงกันล่ะยู ..เรากลับกันเถอะนะ"

 "ยัยบ้า นี่แกไม่คิดจะอ่านเลยหรอ ผู้ที่ได้รับคัดเลือก 1.จะต้องไม่มีสติ 2.ต้องมีอัธยาศัยดี 3.ต้องเป็นติ่งวงนี้จริงๆ 4.ต้องไม่มีอคติกับใครที่อยู่ในวงแม้เพียงคนเดียว ไม่เห็นหรอว่านี่มันหมายถึงพวกเราชัดๆ" ใบหน้าของวีเริ่มยิ้มขึ้นมาด้วยความหวังถึงแม้ว่ามันแทบจะไม่เห็นวี่แววของชัยชนะก็ตามแต่เธอก็ยังอยากที่จะทำมัน ทั้งคู่จึงเดินไปหยิบใบสมัครที่หน้าตึก แล้วเข้าสัมภาษณ์รายบุคคล

-ในห้องสัมภาษณ์ของวี -

"ก่อนอื่นเลย วีต้องขอบคุณมากๆนะคะที่ให้โอกาสวีได้มาทำอะไรแบบนี้ ถึงแม้ว่าวีจะไม่ถนัดในการพูดมากๆ แต่วีเชื่อว่าวีทำได้ค่ะ" เสียงของวีเริ่มหนักแน่นขึ้น ความรู้สึกถึงพลังบางอย่างในตัววีมันเริ่มปรากฏออกมาชัดขึ้น ชัดขึ้นทุกที

 "ว้าว วี เธอมันสุดยอดจริงๆเลย" เสียงของทีมงานดังขึ้นเมื่อคนขาดความมั่นใจในตัวเองอย่างวีพูดอย่างเข้มแข็ง

"ไหนเธอลองบอกอะไรเกี่ยวกับตัวของเธอสิ เอาทุกๆอย่างที่เธอจะสามารถบรรยายมันออกมาได้เลยนะ" เสียงของชายวัยกลางคนที่พูดออกมาอย่างใจดี ทำให้วีไม่รู้สึกกลัวและตื่นเต้นระหว่างพูด

"ฉันชื่อ วี เป็นผู้หญิงอายุ 15 ส่วนสูงประมาณ 158 เซนติเมตร น้ำหนัก 43 ผิวสีเหลืองแทน ผมยาวปรกไหล่ วีชอบวงนี้เพราะว่าทุกคนคิดอะไรก็แสดงออกมาตรงๆไม่อ้อมค้อม มีมารยาทแบบสุดไปเลยค่ะ แล้วก็เอ่อ...ถ้าถามถึงเมน หนูเป็นเมนพี่เจบีค่ะ ถามว่าทำไมน่ะหรอ ส่วนตัวแล้วหนูคิดว่าทุกครั้งที่พี่เจบียิ้มแบบยิ้มจริงๆนะคะ เวลาที่พี่เขายิ้มออกมาจากไปโลกมันดูสว่างไสวเต็มไปด้วยความสุขมากๆเลยค่ะ หนูชอบที่พี่เจบีเป็นแบบนั้น ถึงแม้ว่าพี่เขาจะชอบยิ้มแบบหยิ่งๆก็ตามค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ" เสียงในห้องเริ่มเงียบลงเมื่อเธอบอกว่าเธอเป็นเมนเจบี สำหรับทุกคนในทีมงานแล้วเจบีไม่ใช่คนที่นิสัยแย่อะไร เขาดีเสียด้วยซ้ำ เพียงแต่เจบีชอบพูดอะไรออกมาแรงๆเท่านั้นเอง

"วี ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม" เสียงของชายคนเดิมดังขึ้นอีกครั้ง แต่วีก็ตอบในทันที

 "ได้ค่ะ"

 "ถ้าวันนึงเจบีทำร้ายเธอแบบไม่มีเหตุผลเธอยังจะชอบเค้าอยู่มั้ย" ในห้องเงียบลงอีกครั้ง แต่วีก็ตอบแบบมั่นใจเช่นเคย

"วีจะยังรักเขาแน่นอนค่ะ เพราะวีเชื่อว่าพี่เขาจะไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด ถ้าเขาไม่คิดอะไรอยู่ภายในใจ ถึงยังไงถ้าพี่เขาทำจริงๆวีก็จะถาม ว่าทำไมถึงทำแบบนี้กับวี วีเชื่อว่าจริงๆแล้วจิตใจของพี่เจบีมันบอบบางและอ่อนไหวกว่าที่ทุกคนเห็นค่ะ"

'เพล้งง'

.

.

เสียงแก้วน้ำในมือของลุงผักที่ผ่านมาพอดีร่วงลงกับพื้น

 "พวกคุณไปถามหนูวีเค้าแบบนั้นได้ยังไงฮะ ..แต่ไม่เป็นไรหรอกยังไงวันนี้ผมก็ได้เลือกคุณแล้ว วี" ลุงผักพูดแบบยิ้มๆแล้วเดินออกไป

 "อะไรกันเนี่ย แปลกๆนะ ปกติลุงผักไม่เห็นจะพูดแล้วยิ้มแบบนี้เลย เขาออกจะดุด้วยซ้ำ วีเธอทำดีมาก" ทางทีมงานให้กิ๊บกับเธอเพื่อที่จะสามารถบ่งบอกได้ว่าเธอคือลักกี้แฟน

...เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย วีเก็บกิ๊บนั้นลงในกระเป๋า กิ๊บนั้นเขียนไว้ว่า GOT7 วียิ้มพร้อมกับขอบคุณทีมงานครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนจะเดินออกไปนั่งรอเอิร์ธที่กำลังสัมภาษณ์อยู่ภายในห้องต่อจากเธอ

"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อยูริ อายุ 15 สูง 160 เซนติเมตร หนัก 45 ผิวขาว หนูมาที่นี่เพราะหนูคิดว่าหนูจะได้รับคัดเลือกอย่างแน่นอนค่ะ เพราะคุณสมบัติของหนูมันครบถ้วนจริงๆค่ะ ถึงแม้ว่าหนูจะไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่ แต่พี่เชื่อหนูได้เลยนะคะว่าหนูจะไม่ทำร้ายใครอย่างแน่นอน เห็นใช่ไหมคะ ว่าหนูก็เป็นเด็กธรรมดาคนนึงที่รักGOT7 สุดหัวใจ เฮือก!!เกือบลืมหนูเป็นเมนพี่แบมแบมนะคะ ถึงแม้ว่าภาพลักษณ์ของหนูมันจะคล้ายๆพี่แจ๊คสันเวลาสติหายก็ตาม ขอบคุณที่ฟังจนจบนะคะ ขอบคุณค่ะ" เมื่อพูดจบยูริก็นั่งลงแล้วกราบแบบเบญจางคประดิษฐ์ สร้างความตกใจและสร้างเสียงหัวเราะให้กับทีมงานในห้องนั้นเป็นอย่างมาก

 "แบบนี้หรือเปล่านะ สิ่งที่ JYP ต้องการ"ชายคนเดิมที่พูดกับวีพูดขึ้นและสร้างเสียงหัวเราะให้กับคนในห้องดังออกมาจนถึงข้างนอก ก่อนเดินออกมาจากห้องนั้นยูริหันไปส่งจูบให้กับทุกๆคนก่อนจะเดินออกมาหาวีที่นั่งยิ้มหลังจากได้รับคัดเลือกเป็นคนแรกโดยที่ไม่ต้องฟังประกาศพร้อมกับทุกคน

 "ยัยวี ฉันมีอะไรจะแกด้วย คือว่าฉันคิดว่าฉันจะได้มันแน่นอน" สาวห้าวพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจแบบสุดๆ

 "ยู เรามีอะไรจะบอก คือเราได้รับคัดแล้วนะ ลุงผักเป็นคนบอกเองเลยนะ" วีพูดพร้อมกับหยิบกิ๊บในกระเป๋าสะพายสีชมพูอ่อนของเธอออกมาแล้วยื่นให้ยูริดู

 "นั่น..นั่นมันของจริงใช่มั้ย เธอไม่ได้หลอกฉันใช่มั้ยวี" ยูริพูดพร้อมกับจับกิ๊บพลิกดูไปมาอย่างตื่นเต้น

 "เดี๋ยวนะนี่เธอทำให้พี่ๆกับลุงผักหลอนกันหรือไงฮะ เธอหัวเราะแบบหยุดไม่ได้ออกมา หรือเธอเล่าเรื่องเซนต์ของเธอให้พวกเขาฟัง" ยูริถามไม่หยุด แต่วีก็ตกใจไม่น้อยเมื่อพูดถึงเรื่องเซนต์ออกมาเพราะว่าที่ผ่านมาไม่นานนี้ก่อนที่เธอจะพูดเธอก็มีความมั่นใจเสียเฉยๆแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ว่าไงล่ะวี เธอทำยังไง ทำไมเธอถึงได้รับคัดเลือกในตอนนั้น"

 "เราก็พูดแบบปกตินะ แต่ว่าตอนนั้นมันรู้สึกมั่นใจมากๆเลย อีกอย่างนึง..มันคงเป็นเพราะยูไม่ได้อยู่กับเรา สติเราเลยไม่หายไงล่ะ"

 'กริ้งง'

.

เสียงที่ทุกคนรอคอยดังขึ้น ทุกคนต่างวิ่งไปรวมตัวกันที่หน้าตึกเพื่อรอฟังผล ยูริกับวีก็เช่นกัน

"ตอนนี้เรามีคนที่ผ่านไปแล้วคนนึงซึ่งเธอคนนั้นก็อยู่ที่นี่ด้วย" เสียงของแฟนคลับดังขึ้นทันทีพร้อมกับมองหาผู้โชคดีคนนั้น แต่เสียงที่ดังสนั่นนั้นก็เงียบลงเมื่อชายวัยกลางคนหน้าตาใจดีคนเดียวกันกับที่สัมภาษณ์วี

 "ผู้โชคดีและมีคุณสมบัติตามที่เราต้องการคนต่อไปคือ .....ยูริ" ตอนนี้ยูริกับวีรีบเดินไปหาชายวัยกลางคนคนนั้น แต่คนที่ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจนั้นไม่ใช่ยูริแต่กลับเป็นวี

"แก ฉันดีใจแทนเลยอ่า ฮือ...ฮือ.."

 "ยัยวี อย่ามาตลก แกลืมไปหรือเปล่าว่าแกก็ได้ไปเหมือนกัน"

 "จำได้สิ ก็มันดีใจอ่า ถ้ายูริไม่ได้ไป วีจะต้องเจอกับอะไรบ้างก็ไม่รู้" ยูริไม่ได้สนใจคำพูดของวีแม้แต่น้อยเพราะมัวแต่ยิ้มดีใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในเย็นวันนี้ แต่ชายวัยกลางคนที่ทั้งคู่ไม่รู้จักกลับยิ้มให้วีพร้อมกับคิดอะไรบางอย่างอยู่ใจ

-ในห้องแต่งตัว -

"มาร์คฮยอง วันนี้ผมหล่อหรือยัง" เสียงน่ารักของแบมแบมมันสามารถกระตุกรอยยิ้มบนใบหน้าให้กับมาร์คได้ทุกครั้ง

"ไม่ว่าจะทำยังไงนายก็น่ารักอยู่ดี อย่าพยายามเลยแบม" แบมแบมในชุดสีขาวที่ใหญ่กว่าตัวรู้สึกไม่พอใจเท่าไหร่กับสิ่งที่คนแมนพูด

"อีกอย่างนะแบม ถ้าใครเห็นนายใส่ชุดนี้ เค้าก็คิดว่านายขโมยเสื้อพ่อมาใส่ทั้งนั้นแหละ" คนแมนพูดไปหัวเราะไปกับสไตล์การแต่งตัวที่ดูแปลกตาของร่างเล็ก

 "ได้... มาร์คฮยองเป็นแบบนี้ไง อีกอย่างนะถ้าใครเห็นฮยองใส่ชุดนี้เค้าก็คิดว่าฮยองขโมยเสื้อผ้าเด็กอนุบาลมาใส่สิไม่ว่า เสื้อลายปิกาจู แหวนคิดตี้ คิดว่าหล่อแล้วจะทำอะไรก็ได้หรอฮะ" แบมแบมพูดประชดแต่ทั้งคู่ก็ฟังความคิดเห็นกันและไปเปลี่ยนชุดกันทั้งคู่

...แสงสีขาวจากสปอตไลท์ส่องไปกระทบกับคนในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนของวีถึงแม้ว่าชุดนั้นจะดูเรียบไม่เหมือนกับยูริที่ใส่กระโปรงยีนส์สั้นกับเสื้อกระยิบระยับสีดำขอบทอง แต่นั่นก็สามรถทำให้สายตาของใครหลายๆคนมองเห็นเธอทั้งสองอย่างเท่าเทียมไม่มีใครเด่นกว่าใคร ทั้งคู่เดินเข้างานด้วยอาการสงบเสงี่ยมราวกับผ้าที่ถูกพับเอาไว้  ..แต่ไม่นานคำว่าสติก็ไม่ได้หลงเหลืออยู่ในตัววีและยูริเลย เพราะตอนนี้วีเริ่มเดิน และ ร้องเพลงไปด้วย ส่วนอีกคนก็วิ่งไปสำรวจที่ต่างๆ ถ้าเปรียบเทียบกันกับเด็กแล้ว เหมือนแม่ไม่เคยให้ออกจากบ้านมาดูโลกภายนอกเลยก็ว่าได้ ภายในงานมีเสียงเพลงที่คลอจังหวะเปียโนช้าๆ ขัดกับเสียงไวโอลินที่ทำให้รู้สึกโหยหวน

"นั่นมันเจบีโอป้าาาาา" เสียงของวีดังขึ้นเมื่อเจอบางอย่างที่เป็นเป้าหมาย วีรีบวิ่งไปหาเจบีทันทีและหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเจบีด้วยอาการเหนื่อยหอบ

"เธอยังโอเคใช่มั้ย" เจบีพูดด้วยสีหน้าไม่มั่นใจเมื่อต้องมาเจอกับคนไม่คุ้นเคย

"ฉะ..ฉัน โอเคแล้วล่ะ"

 "เธอไม่ใช่คนเกาหลีหรอ ทำไมสำเนียงของเธอมันดูแปลกๆ" คนชิคถามด้วยเสียงสงสัย

 "ฉันเป็นคนไทยค่ะ"

 "คนไทยงั้นหรอ เหมือนแบมแบมเลยล่ะสิ เธอคงเป็นเมนแบมสินะ" เจบีพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้นแต่ก็แฝงไปด้วยความน้อยใจ

 "ลืมไป ฉันชื่อวี เป็นเมนของเจบีโอป้า 'พี่เจบีน่ารักจังค่ะ'" วีเผลอพูดประโยคสุดท้ายออกมาเป็นภาษาไทย ยิ่งสร้างความแปลกใจให้กับคนชิคไม่น้อย

 "เธอว่าอะไรนะ 5555 'พี่เจบี' งั้นหรอ ผมรู้นะว่ามันแปลว่าอะไร เรียกผมแบบนี้นะ มันดูน่ารักดี น้องวีของหมีปม" ประโยคสุดท้ายของเจบีที่ทำให้วีหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ 'น้องวีของพี่หมีปมงั้นหรอ วีจะให้พี่เป็นคนเดียวที่เรียกวีแบบนั้นนะ' วีไม่ชอบเท่าไหร่ที่จะให้ใครมาเรียกนำหน้าชื่อของเธอด้วยคำว่าน้อง แต่เธอก็ยังอยากที่จะให้เจบีเรียกเธอแบบนั้น คนชิคยิ้มหวานให้กับวีแล้วเดินจากไป ตอนแรกวีก็แค่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะแต่ตอนนี้ตัวของวีเริ่มจะหมุนเป็นเกลียวด้วยความเขิน 'ตึ้งง' เสียงของวีที่กำลังเขินเดินชนกับใครบางคน

"พี่แบม!! วีขอโทษ" ร่างเล็กล้มลงกับพื้นและลุกขึ้นมาเพราะมือของวีประคอง

 "วีขอโทษค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ" วีพูดพร้อมกับยกมือไหว้เหมือนจะกราบไปหลายครั้ง

 "วี เป็นคนไทยหรอ" เสียงน่ารักของแบมแบมที่ดูประหลาดใจกับเด็กที่เดินชนเขามีไม่น้อย แบมจับวีหันซ้ายหันขวา

"คนไทยจริงๆด้วย เมนพี่ใช่มั้ยยย!!"

 "วีเมนพี่เจบีค่ะ" เสียงของวีเบาลงเพราะกลัวแบมแบมจะไปแกล้งอะไรเจบี เธอรู้ดีว่าอีกไม่นานเธอจะเจอกับศึกการแย่งชิงแฟนคลับกันแน่นอนและศึกนั้นก็จะเริ่มขึ้นจากแบมแบม

"ทำไมอ่า เปลี่ยนเมนไม่ได้หรอวี จริงๆแล้ววีก็เป็นคนน่ารัก สวย เซ็กซี่มากๆเลยนะ ผมสั้นๆนี่พอเจอกับแสงไฟมันดูวิ้งมาก ชุดสีชมพูเรียบๆบ่งบอกถึงความเป็นผู้ดี เธอมันสวยสุดๆไปเลยนะวี" นั่นไงสงครามได้เริ่มขึ้นแล้ว

 "งั้นวีเป็นเมนบีแบมได้มั้ยอ่า" วีพูดเหมือนการต่อรองแต่ด้วยการรักษาผลประโยชน์แบมแบมจึงยอมรับข้อตกลงนั้นทันทีพร้อมกับส่งวิ้งให้กับเด็กใสซื่อตรงหน้า

 "กลิ่นอะไร หอมจัง พี่แบมใช้น้ำหอมกลิ่นผู้หญิงหรอ กลิ่นนี้วีเคยใช้นะ" วีพูดขึ้นเมื่อได้กลิ่นหอมๆมาจากบริเวณที่แบมแบมยืนอยู่

"เปล่านะ พี่ใช้น้ำหอมกลิ่นผู้ชายล้านเปอร์เซ็นต์เลย วีเข้าใจผิดแล้วล่ะ" แบมแบมพูดพร้อมกับส่ายหน้า

"แต่วีได้กลิ่นจริงๆนะ ที่นี่ก็มีเราอยู่แค่สองคนด้วย" วีเริ่มมั่นใจว่ากลิ่นนั้นมาจากแบมแบมอย่างแน่นอน แบมแบมจึงแอบพาวีเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวพร้อมกับหยิบขวดน้ำหอมที่ตัวเองใช้ให้ดู

"พี่ใช้กลิ่นนี้ กลิ่นแป้งแคร์ให้ความรู้สึกแมนแบบสุดๆ" วีค่อยๆดมน้ำหอมนั้น

"ไม่ใช่กลิ่นนี้ซักหน่อย พี่แบมอย่าหลอกวีสิ วีเริ่มกลัวแล้วนะ" แบมแบมเริ่มรู้สึกแปลกๆกับสิ่งที่วีพูด เขาจึงเดินไปหยิบน้ำหอมทุกขวดในห้องนั้นแล้วเอามาให้วีบอกว่ากลิ่นไหนกันแน่เพื่อไม่ให้เป็นปัญหาคาใจของเขาทั้งคู่ วีเริ่มดมไปเรื่อยๆจนรู้สึกแสบจมูกและหายใจไม่ออก

"พี่แบม วีหายใจไม่ออก"

"วี ใกล้จะหมดแล้วสู้อีกนิดนึงนะ" แบมแบมพูดเป็นกำลังใจให้วีแล้วหยิบแบบเขียนคิ้วมาพัดให้วี

"กลิ่นนี้เลยค่ะ ใช่กลิ่นนี้แน่นอน" วีหยิบขวดน้ำหอมขวดนั้นให้กับแบมแบมได้ดมบ้าง

"มันคุ้นๆแฮะ"

 'ครืดดดด’

.

.

 "เสียงไรอ่ะพี่แบม" วีพูดด้วยน้ำเสียงกลัวๆ

 "พี่ว่านะ เรารีบออกไปจากที่นี่เถอะนะ" แบมกับวีพูดพร้อมกับช่วยกันเอาน้ำหอมไปเก็บ แต่แบมแบมก็ไม่ลืมที่จะเก็บน้ำหอมขวดนั้นไว้กับตัวก่อนที่จะเดินออกไป เมื่อเดินออกมาข้างนอกทั้งคู่ก็ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กจอมซนที่เพิ่งไปค้นของในห้องที่ห้ามเข้าในตอนนั้น

 "มาร์คฮยอง ชุดนี้แบมว่าเข้าสุดๆเลย หูยย ดูดิ คนอะไรหล่อชะมัด" มาร์คยังดูงงๆกับสิ่งที่ร่างเล็กพูด แต่คนแมนก็หันไปมองคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆแบมแบม

 "นี่ใครหรอแบม"

"เอ่อ หนูชื่อวีค่ะ เมนพี่เจบี ไม่ใช่สิ เมนบีแบมค่ะ หนูขอเรียกพี่ว่า พี่มาร์คนะคะ" วีเริ่มรู้สึกประหม่าอีกครั้งเมื่อเจอกับใครบางคนที่เธอไม่คุ้นเคย แต่แปลกที่มาร์คเป็นคนถามชื่อเธอแบบอ้อมๆ เพราะปกติแล้วมาร์คแทบก็ไม่พูดเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่ใช่ว่ามาร์คหยิ่งนะแต่นั่นเป็นเพราะเขาพูดไม่เก่งต่างหาก

"พี่มาร์คคะ วีหิวน้ำ วีไปก่อนนะคะ" วีหันไปพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูสดใส แล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็ว

"วี รอพี่ด้วยสิ" แบมแบมรีบวิ่งตามวีไป

เมื่อแบมแบมวิ่งออกไป..มาร์คจึงเดินไปคุยกับยูคยอมที่กำลังกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย แต่ทันใดนั้น สายตาของทั้งคู่ก็เห็นบางอย่างเข้า ร่างปริศนาชุดสีดำเดินไปบริเวณเครื่องดื่มพร้อมกับใส่บางอย่างลงในแก้วสองใบแล้วเดินหนีไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่นานเอิร์ธก็เดินมาหยิบน้ำไปสามแก้วแล้วยิ่นให้แบมแบมกับวีดื่ม

"ยูคนายเห็นเหมือนที่ฮยองเห็นใช่มั้ย"

"มันไม่ค่อยดีแล้วล่ะฮยอง" ทั้งคู่รีบวิ่งมาพร้อมกับดึงตัวทั้งสองไป ยูคยอมลากคนร่างเล็กไปที่ห้อง และมาร์คก็ดึงวีไปที่ห้องหลังงานเช่นเดียวกัน โดยที่ยูริได้แต่ยืนตกใจอยู่ตรงนั้น... 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนนี้ในเพจกำลังมีกิจกรรมน้าา
บอกแค่นี้แหละ..
ไปละน้าา
HAPPY NEW YEAR จ้าา

facebook : ABP'nn
twitter : @abp_nn

CR.SHL