[FIC AonTum ts9] รักงงๆ ของไอ้คนหน้าเฉื่อย

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

ตอนที่ 1
 

          “ปล่อยนะเว้ย !!!” อ้นได้ยินถึงกับชะงักหยุดวิ่งแล้วหันกลับไปยังต้นเสียง

          “ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที ช่วยด้วย” อ้นได้ยินดังนั้นจึงรีบวิ่งไปทางต้นเสียงทันทีแล้วก็นึกได้ว่าตัวเองนั้นได้ทิ้งร่างบางไว้ยิ่งคิดอ้นก็ยิ่ง speed ความเร็วเป็นสองเท่าแล้วก็นึกเป็นห่วงร่างบางอย่างมาก

          “หอมเป็นบ้าเลยว่ะ”ผู้ชายที่คร่อมร่างบางพูด ร่างบางก็ได้แต่ตัวสั่นกลัวแต่ก็พยายามจะขัดขืนแล้วไม่เป็นผล ผู้ชายคนนั้นก็ค่อยๆ ปลดกระดุมทีละเม็ด สองเม็ดให้เห็นผิวขาวที่อยู่ใต้เสื้อผ้า ทันใดนั้นก็มีผู้ชายร่างสูงจากไหนไม่รู้กระโดดถีบคนที่จับร่างบาง ผู้ชายคนนั้นถึงกลับหน้างายไปเลย

          “เดี๋ยวมึงจับตัวไอ้นี้ไว้ก่อนนะเว้ย” ผู้ชายที่คร่อมร่างบางพูดกับเพื่อนอีกคนที่จับร่างบางไว้อีกข้างแล้วก็หันไปสั่งให้จับตั้มไว้ดีๆ พูดเสร็จคนนั้นก็ลุกขึ้นสะกิดอ้นทางด้านหลังแล้วก็ต่อยอ้นไปหนึ่งหมัด ทำให้อ้นเซล้มไปเล็กน้อย แต่ก็ตั้งหลักได้

          “แรงมึงมีแต่นี้เองเหรอ” อ้นพูดเหมือนยั่วยุ

          “ได้ อยากได้แรงๆใช่ไหม” ผู้ชายคนนั้นได้ยินถึงกับอารมณ์ขึ้นทำให้เสียสติ แล้วก็ง้างหมัดหนักๆไปยังอ้น อ้นเห็นดังนั้นจึงหลบ หลบไม่พอต่อยไปยังผู้ชายคนนั้นอีกหนึ่งหมัด ทำให้ผู้ชายคนนั้นถึงกับเซ อ้นเห็นว่าเซจึงกระโดดถีบไปทำให้นอนล้มแล้วอ้นก็ต่อยจนหน้าผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่คร่อมร่างบางคิดอย่างนั้นจึงต่อยหน้าไม่ยั้งจนเลือดกบปากหน้าซ้ำจนสลบไปในที่สุด ผู้ชายที่จับร่างบางไว้เห็นจึงโกรธหน้าเลือด แล้วปล่อยร่างบางให้นอนไว้ตรงนั้น ผู้ชายคนนั้นเหลือบไปเห็นท่อนไม้จึงหยิบทันทีแล้วก็วิ่งตรงมายังอ้นทางด้านหลัง ร่างบางเห็นจึงตัดสินใจวิ่งไปแล้วกอดอ้นทางด้านหลังเพื่อป้องกันอ้นจากผู้ชายคนนั้น

          “โอ๊ย !!!” ตั้มถึงกลับทรุมแต่อ้นก็หันมาแล้วมารับร่างที่สลบไว้ทันแล้วก็อึ้งนิดๆว่าทำไมถึงมารับแถมตัวเอง อ้นเห็นดังนั้นจึงมองไปยังผู้ชายที่ตีไปที่ตั้มอย่างโกรธแค้นมากๆ ผู้ชายคนนั้นที่กำลังอึ้งนึกไม่ถึงว่าร่างบางนั้นจะวิ่งมาป้องกันคนอย่างไอ้อ้น อ้นเห็นจึงค่อยๆวางตั้มให้นอนที่พื้นแล้วก็พุ่งตรงมายังคนที่ตีตั้มแล้วต่อยไปยังหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ยั้ง พอต่อยเสร็จก็ชี้หน้าสามคน

          “กูฝากบอกเจ้านายพวกมึงว่าให้มาตัวต่อตัวกับกูอย่ามาทำตัวขี้ขาล ทำตัวเป็นนกกระจอก หรือว่าเป็นสัตว์เดรัจฉานที่ไม่มีหัวคิด นัดมาเลยว่าจะเอาไง ไปฝากไปบอกเจ้านายพวกมึงด้วย แล้วพวกมึงก็ไส่หัวไปได้แล้ว ไป๊”  อ้นพูดพร้อมไล่พวกนั้นให้ไป พวกนั้นก็วิ่งหางจุดตูดไปแล้ว ทันใดนั้นอ้นก็หันไปทางร่างที่สลบอยู่

          “นายไม่น่ามารับแทนฉันเลย” อ้นพูดกับร่างที่สลบอยู่แล้วก็อุ้มร่างที่สลบไปยังที่บ้านของเขา

          อ้นซึ่งกำลังทำแผลให้คนสลบที่นอนอยู่บนเตียงของเขา

          “เป็นเพราะฉันแท้ๆเลย” อ้นบ่นๆ กับตัวเองแล้วทำแผลให้ตั้มไปด้วย แล้วในตอนนั้นตั้มก็ขยับตัวและกำลังจะลืมตา อ้นเห็นดังนั้นจึงดีใจมากๆ แล้วเอาหน้าไปใกล้ๆ คนที่กำลังจะฟื้น

          ตั้มที่กำลังตื่นก็มาเห็นอ้นมอง “เฮ้ย นี้นายจะทำอะไรอ่า” “โอ๊ย” เสียงอุทานของตั้มที่ยังเจ็บแผลอยู่

          “นี่นายจะขยับตัวทำไม นายเจ็บอยู่นะ” แล้วอ้นก็รีบไปประคองตั้มทันที

          “ก็นายเอาหน้ามาใกล้ฉันทำไมล่ะ” ตั้มพูดแบบเขินๆ “เฮ้ย เลือด นี่นายทำไมไม่ทำแผล” ตั้มเห็นเลือดที่มุมปากของอ้น

          “ช่างเถอะน๊า นิดเดียว”

          “จะนิดเดียวได้ไง” ตั้มพูดพร้อมหยิบที่ทำแผลเพื่อจะทำแผลให้อ้น

          “นี่นายจะทำอะไรอ่า”

          “ก็ทำแผลให้นายนะสิ   ถามได้” ตั้มพูดพร้อมทำแผลให้อ้น แล้วหน้าของสองคนก็ติดกัน อ้นมองหน้าตั้ม แต่ตั้มไม่รู้ว่าถูกมองก็เลยได้แต่ทำแผลไปเรื้อยๆ แล้วพอทำแผลเสร็จอ้นก็จับมือตั้ม แล้วตั้มก็มองหน้าอ้นแบบสงสัย

          “ทำไมนายต้องใส่ใจกับไอ้คนอย่างผมด้วย”

          “ก็นายช่วยฉันนิ” ตั้มพูดแบบเขินๆแล้วหลบหน้า อ้นได้ยินคำพูดนั้นจึงเข้าไปกอดตั้มแบบอ่อนโยนแล้วค่อยกระฉับมากขึ้น ตั้มพยายามจะขัดขื่น

          “ของฉันกอดนายนานๆ ได้ไหม” ตั้มเห็นดังนั้นจึงกอดตอบแล้วก็นึก ทำไมคนที่มีเรื่องฉกต้อยกันถึงได้อ่อนแออย่างขนาดนี้นะ

ณ โรงงานร้างแห่งหนึ่ง

ทั้งสามคนที่ถูกอ้นซ้อมได้เดินเข้าในโรงงานร้างท่ามกลางลูกน้องของดิว เป็นสิบๆ ซึ่งมีดิวและเพื่อนสนิทของเขาที่นั่งบัลลังก์ตั้งสง่าอยู่ตรงกลาง

          “ทำไมกลับมาสภาพแบบนี้ ห๊า” ดิวที่เป็นลูกพี่พูด ลูกน้องทั้งสามถึงกับเงียบเพราะไม่มีคนตอบจะให้

          “เงียบ เงียบ เงียบทำไม” ดิวพูดเมื่อเห็นว่าลูกน้องของตนเงียบ

          “เออ ค...คือ พวกเราพลาดเองครับ” ลูกน้องคนหนึ่งพูด “คือ ว่า”

          “พอละไม่อยากฟังคำแก้ตัว วันหลังอ่า ถ้าพลาดอีก ฉันไม่ไว้พวกนายหรอกนะ” ดิวพูดเมื่อเห็นว่าลูกน้องของตนจะแก้ตัว “ไปไหนก็ไป ไป๊” ลูกน้องทั้งสามก็ยังไม่ไป “เอ๊า ทำไมไม่ไปอีก”

          “เออ คือ ไอ้อ้นมัน ฝากมาบอกว่า ให้นายไปเจอกันตัวต่อตัวครับ” ลูกน้องคนหนึ่งพูด

          “ใครจะไปตัวต่อตัวให้โง่ว่ะ ใช่ไหมไอ้ดิว” บูรณ์เพื่อนคนสนิทดิวพูด

          “ใช่ เคยได้ยินไหมไม่มีสัจจะในหมู่โจรอ่า” ดิวตะโกนเพื่อให้ลูกน้องทั้งหมดได้ยิน

          “5 5 5 5555” เสียงหัวเราะดังกระหึ่มไปทั้วโรงงานร้าง

..............................................................................ตอนต่อไป..........................................................................

อย่างไงก็ต่อตามเรื้อยๆๆ นะ แล้วอย่าลืมให้กำลังใจเราด้วยนะ