ฉันกำลังจะตาย(เพราะรัก)

ข้อมูลเบื้องต้น

 เมื่อรักก็ยอมทำ ยอมเสียสละ ทั้งชีวิตก็ให้ได้แม้เธอกำลังทำลายชีวิตฉันก็ตาม

เนื้อเรื่อง

 ตำรวจหนุ่มอาการโคมาอยู่ในห้องพักพิเศษภายในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งเครื่องช่วยชีวิตระโยงรางรอบเตียงผู้ป่วยพร้อมร่างที่มีเพียงลมหายใจรวยรินอาการสาหัสจากกระสุนปืนหลายนัดและการกระทบกระเทือนจากการตกลงมาจากบันไดหลายสิบขั้นแพทย์ในโรงพยาบาลต่างก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่ารอดอย่างปาฏิหาริย์หน้าหนังสือพิมพ์ของสำนักข่าวต่างๆพาดหัวข่าว

สาวสวยมั่นก้าวเข้ามาภายในห้องพร้อมแอปเปิ้ลสีเขียวในมือโยนอยู่ในอุ้งมือขายาวก้าวไปใกล้เตียงผู้ป่วยก้มลงจูบหน้าผากตำรวจหนุ่มก่อนเอื้อมมือไปถอดปลั๊กเครื่องช่วยหายใจออกแล้วเดินออกไปจากห้องเหมือไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะเดียวกันตำรวจสาวสวยก้าวเข้ามาในโรงพยาบาลมือเสยผมกลางศีรษะที่ปรกใบหน้าแว่นตาดำพรางตาไว้เคี้ยวหมากฝรั้งรสโปรดเป็นอุปนิสัยส่วนตัวพร้อมช่อดอกไม้สีขาวในมือ  นิ้วเรียวสวยกดลิฟต์ชั้นที่ต้องการพลางนึกคิดเหตุการณ์ที่เพิ่งประสบมาร่างของคนที่รักโดนทำร้ายอย่างสาหัสถ้าเธอไปไม่ทันช่วยรับตัวเขาไว้จากบันไดหลายสิบขั้นก่อนที่จะบาดเจ็บไปมากกว่านี้ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกำลังตำรวจหลายสิบนายจับได้เพียงลูกน้องผู้บ่งการที่ไม่ย่อมให้เบาะแสใดๆ

ลิฟต์เคลื่อนมาถึงชั้นที่ต้องการขายาวก้าวเดินมาตามทางของโรงพยาบาลแผนหลังหญิงสาวที่คุ้นตาเดินลับสายตาไปไม่กี่วินาทีตรงสุดทางเดินตำรวจสาวจำได้ติดตาว่าเธอเป็นใครมีนวิ่งเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยไม่รีรอเสียงเครื่องวัดชีพจรดังวีดร่างบนเตียงกระตุกเหมือนคนกำลังจะตายพอดีกับสายตาหันไปเห็นปลั๊กเครื่องช่วยหายใจหลุดออกเธอไม่รีรอรีบคว้าปลั๊กเสียบกระแสไฟต่อลมหายใจก่อนจะกดสัญญาณเรียกพยาบาลไม่หยุดมือพยาบาลพร้อมแพทย์เจ้าของใครเข้ามาดูอาการภายในห้องicu พิเศษ

 ความร้อนใจทำให้คนที่รอไม่เป็นอันรอเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องน้ำตาไหลอาบสองแก้มความคิดแลนเข้ามาหัวอีกระรอกเธอยังจำวันที่เขาทิ้งเธอไปหาผู้หญิงคนที่ทำให้เขากำลังจะตายอยู่ตอนนี้รถคุ้นตาที่จอดรับนักข่าวหน้าตาไม่คุ้นเคยขึ้นรถต่อหน้าเธอจนต้องเบือนหน้าหนีน้ำตาไหลลงมาผ่านแว่นตาดำปากที่เคี้ยวหมากฝรั้งกลับมีกลิ่นคาวเลือดปะปนเพราะริมฝีปากที่กัดด้วยความเจ็บปวดในใจก่อนจะคายทิ้งอย่างไม่ใยดี

‘ไม่โชคดีอย่างที่คิดตำรวจหนุ่มทนพิษบาดแผลไม่ไหวเสียชีวิตที่โรงพยาบาล’ ข่าวปะจำวันที่...

มือเรียวลั่นไกลกระสุนปืนออกไปด้วยความแค้นในใจทุกนัดวิ่งเข้าตรงยังหน้าอกด้านซ้ายของเป้ายิงรูปคน

อาร์ตตำรวจหนุ่มเดินไปโดยไม่รู้ว่าทุกอย่างก้าวถูกจับด้วยสายตาคู่หนึ่งที่ในมือมีอาวุธประจำกายพร้อมเหนี่ยวไกลเขาใช้จังหวะเดินสวนลอบทำร้ายแต่ก่อนจะได้ใช้งานก็พลาดจังหวะเพราะมีมือที่คุ้นเคยฉุดจูงให้อาร์ตเดินไปทางอื่นแต่เขาจะรู้มั้ยว่าทำไมเธอถึงทำอย่างนั้นก็เพราะมีปืนปากกาอีกกระบอกส่องเล่งในจุดสำคัญที่เพชฌฆาตที่จะทำร้ายเขาเจ้าของก็ไม่ใช่ใครก็ตำรวจสาวที่ช่วยชีวิตเขาทุกครั้งไปสายตาแววสะใจมองกลับมาที่ตำรวจสาวมือเพชฌฆาตหายไปอย่างไรร่องรอย

ความเร็วของแร่งบิดคันเร่งในการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงไล่ล่ากับกำลังตำรวจกระจายตามจับมือเพชฌฆาตที่มีหมายจับลับติดตัวเพราะที่ผ่านมาก่อคดีเหนี่ยวไกลนับสิบๆคดีภายใน1ปีฆ่าชีวิตผู้มีอธิพลหลายรายทั้งตายและสาหัสโคมาอยู่ในห้องicu การไล่ล่าครั้งนี้ไม่เป็นผลเหมือนที่แล้วมาเพราะผู้ต้องหาวางแผนทางหนีที่ไล่ได้ทุกครั้งไปครั้งนี้เธอจึงต้องถอดใจกลับไปมือเปล่า

ในห้องที่มีแต่ความว่างเปล่าดวงตาที่ปิดสนิทไรการตอบสนองใดมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศให้ความเย็น

‘อาร์ตอย่าไปเลยนะมีนขอโทษอาร์ตโกรธมีนเรื่องอะไร’

‘พอเถอะมีน’

 ‘อาร์ต ไม่รักมีนแล้วใช่มั้ย’

‘………….’

ไรการตอบกลับจากเขาแม้เธอจะยื้อไวเท่าไรคำพูดขอร้องแขนที่กอดเกี่ยวจากด้านหลังถูกปลดออกด้วยมือของเขาก่อนจะเดินออกไป

หยาดน้ำตาใสๆเออล้นดวงตาอยากจะลืมสักเท่าไรเหมือนมันยิ่งตอกฝั่งลึกลงไปในใจมากเท่านั้น

“ ปัง! ปัง! ปัง!”กระสูนรั่วออกมาจากกระบอกเหมือนต้องการจะระบาย

บนดาดฟ้าอาคารสูงใหญ่บรรยากาศเย็นรับแสงจันทร์มีหญิงสาวคนหนึ่งมองทิวทัศกลางคืนตรงระเบียงดาดฟ้า มีเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยก้าวตามเธอมา แสงเลเซอร์ถูกเล่งไปที่ศีรษะด้านหลังของอาร์ตเพียงแค่เหนี่ยวไกล...เหยื่อกระสุนก็หลับใหลตลอดกาลนางนกต่อสาวหันไปเห็นแสงเลเซอร์อีกสีจ่อที่คนรักรีบคว้าตัวอาร์ตเบี่ยงหลบเข้ามากอดมือเพชฌฆาตยิ่งเห็นยิ่งบาดตาได้แต่แค้นใจ....

“อาร์ตมีนขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย”

“ได้สิ”น้ำเสียงเรียบเฉยตอบรับกลับมา

“อาร์ตเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นได้แล้วนะ”

“มีนคุณพูดอะไรถ้าจะมาพูดเรื่องนี้คุณกลับไปเถอะ”

“อาร์ตจะว่ามีนยังไงก็ได้แต่มีนอยากให้อาร์ต...ดูนี่ก่อน”

ซองสีน้ำตาลถูกเปิดออกข้างในมีรูปภาพผู้หญิงคุ้นตากอดเดินจูงมือสนิทสนมกับผู้ชายต้องหาคดีลับที่อาร์ตทำคดีอยู่

“โธ่เว้ย!!”

รูปทั้งหมดถูกโยนใส่ถังขยะกระเด็นกระดอนตามแรงถีบของตำรวจหนุ่มเขาสับสนไปหมดไม่รู้มันเกิดอะไรแต่เมื่อเขารักเธอไปแล้วจะให้ถอดใจคงลำบาก

กองปราบปราม

“เรื่องมือปืนที่ผมให้คุณทำแทนเจ้าของคดีคนเก่าเป็นไงบ้างหมวด”

“ทางเราพยายามตามจับอยู่คะ”

“ตามจับหรอหมวดนี่มันผ่านมาหลายเดือนแล้วนะผมไม่เห็นมีอะไรคืบหน้าจนเจ้าของคดีคนเก่าจะกลับมาทำคดีของเขาเองแล้ว”

“ขอโทษคะท่านยังไงดิฉันจะรีบดำเนินการตามจับตัวคนร้ายให้เร็วที่สุด ตอนนี้รอโอกาสเท่านั้นคะ”

“รอโอกาสหรอหมวดถ้าขืนคุณยังพูดแบบนี้เมื่อไรจะได้เลื่อนขั้น คุณจะรอโอกาสหรือคุณจะสร้างโอกาสละ”

การไล่ล่าเริ่มขึ้นอีกครั้งเมื่อเหยื่อรายต่อไปของนักฆ่าเป็นกับดักที่สร้างโอกาสในการจับกุมการยิงประชิดตัวเป็นขอตกลงที่เสี่ยงแต่ในเมื่อเขารับเงินจำนวนมหาศาลมาแล้วก็ต้องทำ

“ปัง!”

เสียงปืนลั่นที่เกิดเหตุไรผู้บาดเจ็บหรือคนตายผู้คนแตกกระเจิงปืนนับสิบกระบอกจ่อเล็งไปที่คนร้ายเขารู้ทันทีว่าเป็นกับดัก ผู้ต้องหายกมือขึ้นแล้ววางอาวุธลงข้างตัว

“ปัง! ปัง ปัง ปัง!”

กระสุนปืนพุ่งเขาไปที่นายตำรวจหลายรายด้วยฝีมือเพชฌฆาตคนอื่นๆที่มาช่วยนายของมันเอง ผู้ต้องหาใช้จังหวะหลบหนีอีกครั้งตำรวจหญิงเจ้าของคดีรีบตามจับกุมอีกครั้งพร้อมกำลังตำรวจที่เหลือชอปเปอร์อาจจะไม่เหมาะกับผู้หญิงแต่มันก็ปราดเปรียวบนท้องถนนปืนพกเล่งที่ล้อรถยนต์คนร้ายข้างหน้าแต่เหนี่ยวไกลกี่ครั้งก็พลาดเพราะคนร้ายเบี่ยงหลบทันทางข้างหน้าเป็นทางสะพานขาดเพราะกำลังซ่อมแซมรอบนี้ไม่พลาดแน่เธอนึกในใจรถคนร้ายฝ่าด่านกันจราจรจนสุดทางรถคนร้ายแล้วตำรวจจอดหยุดนิ่งปืนส่องไปที่คนร้ายคนร้ายลงรถมาพร้อมตัวประกันจำแลงตำรวจหญิงจำได้ดี

“เอายังไงดีครับหมวด”

“ยิง...”

“อะไรนะครับหมวดแต่คนร้ายมีตัวประกันนะครับ”

“ท่าจ่าไม่ยิงฉันยิงเอง”

ตำรวจหญิงสาวเท้าเขาไปยืนประจันหน้าตรงข้ามกับคนร้ายปากกระบอกปืนแรกเล่งไปที่คนร้ายส่วนกระบอกที่สองในมือเล่งไปที่ตัวประกันกระบอกที่สองขึ้นนกพร้อมยิ่ง

“ไม่เห็นหรือไงว่าฉันมีตัวประกัน”

“เห็น....ว่าตัวประกันของแก่มันเป็นนางนกต่อ เอาเลย...ยิงสิยิงคนรักของแกให้ฉันดูหน่อย”

“แกพูดบ้าอะไรวะ ได้ฉันจะยิงให้ดู”

“นี่จะทำอะไรอะเคนปล่อยฉันไม่เอาแล้วฉันจะมอบตัว”ตัวประกันทักทวง

“เงียบๆ”

“อย่า!”เสียงผู้มาใหม่ร้องปรามเมื่อเขารู้ว่าเกิดอะไรก็รีบมาที่เกิดเหตุด้วยความรวดเร็ว

“อาร์ต”

 “รอดใช่มั้ยคะหมอ”

“ครับ ยินดีด้วยปฏิหารย์อีกครั้งนะครับโชคยังดีที่คุณเข้าไปทันถ้าช้ากว่านี้แม้แต่วินาทีเดียวหมอคงต้องบอกคำว่าเสียใจกับคุณ

“เราจะย้ายผู้กองอาร์ตไปอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนแทบชาญเมืองพรุ่งนี้เราจะลงข่าวทุกสำนักพิมพ์ว่าเขาตายแล้วและจัดงานศพขึ้นมาเป็นการตบตาคนร้ายขอให้ทุกคนเก็บเป็นความลับท่าเรื่องนี้แพรงพรายคงรู้ว่าจะเกิดอะไรนะ”
"รับทราบรับ!!!"

“ยกมือขึ้นแล้วมอบตัวสะ”

“ผู้กอง คดีนี้ฉันทำแทนแล้วนะ”

“ผมหายดีแล้วมีคำสั่งให้ผมทำคดีนี้ต่อ ผมรับผิดชอบเองหมวดถ้าผมยังไม่สั่งให้ยิงใครหน้าไหนก็ห้ามยิง”

ปัง!

กระบอกแรกในมือยิ่งไปที่แขนของคนร้าย

“หมวด!”อาร์ตตะคอกเสียงใส่

“กลัวมันตายหรออาร์ต....มันทำให้อาร์ตจะตายรู้ตัวมั้ย”

เหมือนคนฟิวขาดเธอตะคอกเสียงใส่เขาไม่แพ้กัน รักมันมากหวงมันมากแล้วฉันละฉันทำทุกอย่างเพื่อช่วยชีวิตคุณรู้มั้ย

ปัง!

เสียงปืนต่อมาโดนเข้าที่แขนของฉันข้างที่ยิ่งเพชฌฆาตมันมาจากไหนละฉันมองกลับไปในที่เกิดเหตุคนที่ยิ่งฉันก็ผู้หญิงคนนั้น

ปัง!

กระสุนลูกที่สองเข้าที่ขาขวาฉันล้มลงกับพื้น

“มีน...  หยุดยิ่งได้แล้วแพทอย่าให้มันแย่ไปกว่านี้เลยผมขอร้องมอบตัวสะ”

กระบอกปืนของอาร์ตจ่อไปที่แพท แต่เขากลับไม่ยิ่งเพราะแหวนวงนั้นที่อยู่ในมือเธอ

ปัง!

ฉันรวบรวมลมหายใจสุดท้ายกระบอกที่สองมือซ้ายฉันจ่อยิ่งที่หน้าอกของคนร้าย ฉันยิ้มเยือกเย็นไปที่แพทก่อนที่แฟนของมันจะล้มตัวลงตายในที่เกิดเหตุ

“ทำอะไรอยู่ผู้กองหมวดมีนจะไม่ไวแล้วนะ พวกผมจะยิ่งถ้าหมวดสั่ง”

อาร์ตมองกลับมาที่ฉันแววตาร้องขอความเห็นใจ

“ยิง”

ฉันตะโกนในขณะที่มองหน้าเขา

ปัง!

หน้าอกด้านซ้ายของฉันโดนกระสุนหนึ่งนัดเป็นนัดสุดท้ายที่คนร้ายได้ยิ่งก่อนที่จะโดนวิสามัญฉันล้มลงในอ้อมแขนของอาร์ตที่พยุงฉันสิ่งสุดท้ายที่ฉันเห็นก็คือเขาเพราะฉันรักเขามากกว่าตัวฉันเองมันถึงต้องมาจบแบบนี้ฉันรักเขาจนตายชีวิตก็แลกได้ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันทำไปเพราะรักเขา หรือโง่ ที่รักเขากันแน่