คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ♀ TOM (or) BOY ♂ - 02
♀ TOM (or) BOY ♂
02
“เศรษฐพงษ์ เพียงพอ เป็นลูกชายเจ้าของหอ... ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณเจ้าของห้องเบอร์ 23”
ใบหน้าหวานซีดเผือดลงกว่าเดิมราวกับไก่ต้ม คชายืนตัวนิ่ง ทว่าตาคู่เรียวกำลังกลอกมองอีกคนอย่างลุกลี้ลุกลน รู้สึกว่าตัวเองนั้นช่างโง่เง่าเต็มที
โง่...ที่ดันไปบอกลูกเจ้าของหอหญิงว่าตัวเองเป็นผู้ชาย
หรือบางที คชาคงโง่...ตั้งแต่ยอมพักที่นี่ตามคำพูดของไอ้เฟรมแล้วก็ได้
“หน้าซีดเชียว ไม่สบายรึไง?” เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้นกลางความเงียบ คนตัวเล็กตั้งสติก่อนจะส่ายหน้าแรงๆ เป็นคำตอบแก่อีกฝ่าย
“ไม่สบาย... แต่กลัวสินะ”
ก็เออดิ! กลัวโดนจับได้ ว่าแต่ทำไมไอ้นี่ถึงยังยืนยิ้มอยู่แบบนี้ล่ะวะ?
คิดได้ดังนั้น ร่างเล็กก็เริ่มมีความหวัง คชาสบตามองอีกคนก่อนจะค่อยๆ พูดออกมา
“นาย.. คือที่เมื่อกี๊เราบอกว่าเป็นผู้ชาย เราแค่...พูดเล่น...นะ”
ร่างสูงยืนนิ่งฟัง
“คือเราแค่อยากเป็นผู้ชาย ก็เลยชอบพูดแบบนั้นออกไป” เห็นอีกคนหน้านิ่งมองมาแบบนั้นแล้วไม่รู้ว่างานนี้เขาจะอยู่หรือไป ก็คชาเล่นโกหกมันหน้าด้านๆ แบบนี้ แถมตัวเขาเองนี่แหละที่เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญ
ใบหน้าหวานหลบสายตาอีกคนที่เพ่งมองมาอย่างพินิจ หันซ้ายมองขวา คิดอะไรไม่นานก็รีบล้วงเอากระโปรงนักศึกษาสีดำจากถุงพลาสติกใบเดิม
“นี่ไงหลักฐาน” มือเรียวถือให้อีกคนดูหลักฐานเท็จคาตา กระโปรงพลีตจีบรอบความยาวพอประมาณ
หากแต่ที่มากกว่านั้น
ชั้นในสีขาวลายลูกไม้กำลังร่วงหล่นบนพื้นดังแหมะ...
“ฮ่าๆๆๆๆ” ลูกชายเจ้าของหอหัวเราะออกมาทันทีเมื่อเห็นมัน และยิ่งขำออกมาดังๆ เมื่อเห็นคนตรงหน้ากระวีกระวาดเก็บมันลงที่เดิมอย่างเขินๆ อีก
ตลกดีจริงๆ
“ขำอะไร!” ยกทรงนั่น...เป็นของเขาจริงๆ ก็ไม่ใช่ แต่ไม่รู้ทำไมคชาถึงรู้สึกอับอายขนาดนี้
“ขำทอม... นี่ล่ะน้า อยากเป็นผู้ชายแต่สุดท้ายก็ปฏิเสธความจริงไม่ได้อยู่ดี”
คชาได้ยินดังนั้นก็ทำหน้ายู่ยี่... ก็ดีที่อีกคนเชื่อเขาซะสนิท แต่มันตะขิดตะขวงใจตรงที่บอกว่าเขาอยากเป็นผู้ชายนี่แหละ ถึงตอนแรกจะเป็นเขาเองที่พูดแบบนั้นไปก็ตาม
จริงๆ ไม่เคยต้องอยากว้อย เกิดมาก็เป็นผู้ชายอยู่แล้ว! หน้าก็ออกจะหล่อ ตัวก็ไม่ได้เตี้ย เห็นๆ กันอยู่เนี่ยว่าเป็นผู้ชาย ยังจะเชื่อว่าเป็นทอมอีก ไอ้บ้าหน้าขาวเอ๊ย!!!!!
หอพักถูกๆ ไม่ตายยังหาใหม่ได้ แต่ศักดิ์ศรีความเป็นชายมันสำคัญกว่า!
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น ปวดขี้หรือไง?”
“เปล่า” คชาตอบหน้าตาย ก่อนจะกลั้นใจพูดประโยคต่อมา
“วันนี้เมนส์มา”
ฮืออออออออออ หมดสิ้นแล้ว... ศักดิ์ศรีความเป็นชายของนายนนทนันท์
ก็สถานการณ์มันบังคับนี่นา ก็เขายังไม่อยากตาย...
“มิน่า... ดูเกรี้ยวกราดเชียว เอาเถอะ ฉันไม่ถือสาเพราะยังไงซะเธอก็เป็นผู้หญิง”
ผู้หญิง............................ก็ได้วะ TT
“แต่ตอนแรกที่เธอเห็นฉัน... เธอทำแผนฉันเสียหมด”
แผนอะไรอีกโวะ! อย่าบอกนะว่ามันจะมาปล้นจริงๆ
“ไม่ใช่แผนลักขโมยของอย่างที่เธอคิด แต่ถ้าบอกว่าเป็นแผนรักก็ว่าไปอย่าง”
ฮะ? แผนรัก...
ส..เสี่ยวว่ะ
“ฉันชอบแพรวา.. กำลังจะเอาไอ้นี่มาวางให้ที่หน้าห้อง เธอก็ดันมาเห็นพอดี” ว่าแล้วพ่อลูกเจ้าของหอพักก็หยิบหลักฐานที่ว่าออกมาจากกระเป๋า...ช็อกโกแลตแท่งยาวห่อสีดำ
ตอนนั้นคิดไปได้ไงว่าเป็นมีดเป็นปืนวะ พลาดไปแล้วเรา T^T
“แต่เพราะเธอที่ทำฉันเสียแผน เพราะงั้นก็ต้องรับผิดชอบ”
คิ้วบางผูกโบขึ้นทันที... อะไรอีกวะเนี่ย เปิดประตูออกมาเห็นนายยืนอยู่มันผิดด้วยหรือไง!?
“ต่อจากนี้ เธอต้องเอาขนมมาวางไว้หน้าห้องแพรวาทุกเช้า แล้วก็ช่วยฉันจีบแพรวาด้วย”
ปฏิเสธ ได้ ไหม ?
“เอาเบอร์เธอมา... อ้อ ฉันชื่อ เต๋า เธอชื่ออะไร?”
“คชา” เสียงเล็กเผลอตอบออกไป หากแต่เมื่อพูดจบก็ทำตาโตตกใจ ฉิบหาย! คชามันชื่อผู้ชาย เดี๋ยวก็ตกม้าตายตอนจบพอดี
“ว่าไงนะ ได้ยินไม่ชัด”
เฮ้อ... ยังรอด
“ชื่อ ‘ชา’ ได้ยินชัดไหม?”
“แล้วทำไมเมื่อกี๊เหมือนมีสองพยางค์?”
แล้วจะสงสัยไปทำไมเล่า!
“ชาคะ...” คิดได้ไงวะ ฉลาดจริงๆ เรา “เมื่อกี๊พูดว่า ชาคะ ได้ไหมล่ะ?” ทำหน้ากวน พูดถามอย่างหาเรื่อง เพื่ออีกคนจะได้จบๆ ประเด็นนี้ไปซะที
แต่ทว่า...
“ไม่ได้!” เต๋าขมวดคิ้วจ้องอีกคนเขม็ง สีหน้าเคร่งเครียดอย่างไม่ยอม เห็นดังนั้นคชาก็เริ่มตัวเกร็ง นี่ตรูไปฆ่าคนมารึไงถึงได้มองแบบนั้น!!!!!
“ต้องพูดว่า ชาค่ะ สิ...เกิดมาเป็นผู้หญิงยังใช้ คะ ค่ะ ไม่ถูกอีก ต่อไปนี้ต้องใช้ ชาค่ะ นะ สอบเข้ามหาลัยมาได้ยังไงเนี่ย”
นี่ล่ะน้า... นายเศรษฐพงษ์ ลูกชายเจ้าของหอพักเพียงพอที่มีคุณแม่เป็นครูภาษาไทย!
“เออ รู้แล้วน่า ชื่อชาค่ะ พอใจยัง?”
“พอใจแล้ว... แล้วก็ขอเบอร์ชาค่ะด้วยครับ”
ไม่ชอบใจเอาซะเลยที่ถูกเรียกแบบนั้น หากแต่ใจความประโยคมันสำคัญกว่า ใบหน้าหวานขมวดคิ้วถามกลับเซ็งๆ “เอาเบอร์ไปทำไร?”
ไม่ใช่ไม่รู้แต่ไม่อยากให้ เดือนหน้าก็จะย้ายออกแล้วไง ไม่อยากผูกมิตรกับลูกเจ้าของหอ!
“บอกแล้วไงว่าจะให้ช่วยจีบแพรวา อย่าเล่นตัวน่า ฉันไม่จีบเธอหรอก พอดีเป็นคนมีรสนิยม”
คชาได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเยาะ... แหม พูดมาได้ ถึงมาจีบจริงแล้วคิดว่าเขาจะเล่นด้วยรึไง! ไม่เอาเหมือนกันแหละว้อย!
“กดเบอร์เร็วๆ อย่าเรื่องมาก” ว่าแล้วก็ยื่นไอโฟนรุ่นใหม่ของตัวเองใส่มืออีกฝ่ายทันที คนตัวเล็กรับมาก็มองมันอย่างเศร้าใจ... ค่าเช่าห้องรูหนูของเขาถูกแปรสภาพเป็นมือถือราคาแพงนี่สินะ
“เร็วๆ เข้าสิ”
“กดยังไงล่ะ ใช้ไม่เป็น”
ได้ยินดังนั้นเจ้าของโทรศัพท์เครื่องสีขาวก็คว้ามันกลับคืนไป ก่อนจะบังคับอีกคนให้ยอมบอกเบอร์มาโดยดี
“เมมเบอร์เต๋าสุดหล่อลงไปในเครื่องเธอด้วย มีอะไรเกี่ยวกับแพรวาก็โทรมารายงาน”
“อือ” ตอบส่งๆ ไป คนพูดจะได้รีบๆ ไปซะที
“ไม่ต้องคิดจะตัดสาย ยังไงฉันก็ตามตัวเธอได้อยู่ดี... อย่างประตูห้องนี้เนี่ย ไขสองทีก็เปิดออกมาได้แล้ว”
ว่า ไง นะ? - -;
“แต่ก่อนคนชอบลืมกุญแจไว้ในห้องบ่อยๆ กุญแจสำรองก็หยิบยาก เลยพอมีเครื่องมือน่ะ”
ฮะ? จริง ดิ - -“
เต๋าส่งสายตาท้าทายไปให้อีกคนอย่างกวนๆ ก้าวเท้าจะเดินออกไป หากเพียงแค่สามก้าวก็หันกลับมา
“ช็อกโกแลตละลายหมดแล้ว ยกให้ละกัน” ว่าแล้วโยนมันลงแหมะบนเตียงเล็ก หันหลังจะเดินออกไป
ก่อนจะหันมาอีกครั้งเพื่อเอ่ยประโยคสุดท้าย
“ออกจากหอเลี้ยวขวา เดินเลาะไปหน่อยมีร้านยาอยู่”
จะ บอก ทำ ไม?
“เผื่อเธอปวดท้องเมนส์จะได้ไปซื้อยา”
ไม่ปวดท้องเมนส์แต่จะปวดหัวตายเพราะเจอนายนี่แหละว้อย!!!!!
- - - - - - - - -
จากที่เผื่อเวลาไว้เกือบชม. แต่สุดท้ายก็ต้องกระวีกระวาดวิ่งหาตึกเรียนเพื่อมาให้ทันเวลา เพราะไอ้ลูกเจ้าของหอตัวดีนั่นแท้ๆ
จากการถามป้าที่เฝ้าหอเมื่อเช้า ได้ยินมาว่าเรียนที่เดียวกับเราอีก แต่เป็นคณะบริหาร โชคดีตึกไม่ค่อยใกล้กัน มหาวิทยาลัยก็ใหญ่ คงไม่บังเอิญมาเจอกันง่ายๆ หรอก
คนอื่นๆ ที่หอพักก็ด้วย...
“ไง คชา” เพื่อนใหม่รายเดิมอย่างเฟรมกล่าวทักทาย เพิ่งเจอกันล่าสุดเมื่อวานตอนบ่าย แต่รู้สึกเหมือนผ่านมาหลายวันจริงๆ
ผ่านมาเยอะ... เจ็บ(สีข้าง)มาเยอะ
“เออดีเฟรม” ว่าแล้วชายร่างเล็กก็เข้าไปนั่งที่ด้านในริมกำแพง เพราะกะแล้วว่าแอร์มันน่าจะไม่ลง ถึงอาจจะไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่เพราะห้องเรียนรวมมันใหญ่มาก แต่ยังไงคนขี้หนาวอย่างเขาต้องเซฟไว้ก่อน ถึงจะยังใส่เสื้อฮู้ดทับเสื้อนักศึกษาชายไว้อีกชั้นนึงก็เถอะ
“เฟรม... รู้เปล่าวะ ผ่านไปยังไม่ครบวันเลย มีแต่เรื่อง...” คชากำลังจะเล่าสาธยายให้เพื่อนฟัง หากแต่หญิงสาวผมสีน้ำตาลทองที่เดินเข้ามาในห้องก็ต้องทำเอาคนตัวเล็กฟุบลงกับโต๊ะทันที ซ้ำยังดึงฮู้ดขึ้นมาปิดผมเอาไว้จนมิด
ก็นั่นมันแพรวา!
เรียนนิเทศเหมือนกันหรอวะ!?... นั่งหน้า นั่งหน้า นั่งหน้า อย่ามานั่งแถวนี้
คชาพยายามสะกดจิตอีกคนอยู่ในใจ หากแต่ไม่กี่วินาทีต่อมา ก็ได้ยินเสียงแหลมของแพรวาอยู่ไม่ไกล
“เป็นไงบ้าง สบายดีไหมเฟรม?”
“สบายดี แล้วแพรวาเป็นไง?”
เออ เอ็งสบายดี แต่ไอ้คนที่นั่งตัวลีบฟุบกะโต๊ะอยู่นี่สิ...ตาย ตาย ตายสถานเดียว
ไอ้เฟรมเอ๊ย... หาหอให้ทั้งทีไม่ดูหน่อยเลยว่าไอ้ห้องข้างๆ น่ะเรียนคณะอะไร!!!
โอ๊ย... ชีวิตมันจะมีอะไรแย่กว่านี้!!!!
คชานอนนิ่งไม่กระดิกทั้งๆ ที่หัวใจเต้นรัว ลอบฟังบทสนทนาระหว่างคนสองคน จนกระทั่งมีเสียงเฟรมพูดขึ้นกับเขาเบาๆ
“แพรวาเดินไปนั่งหน้าแล้ว อาจารย์กำลังจะสอน”
ใบหน้าหวานค่อยๆ เงยขึ้นมามองเพื่อนอย่างวิตกกังวล ก่อนจะแอบเล่าเรื่องให้อีกคนฟังเบาๆ ภายในคาบเรียนนั้น...
“เชื่อสิคชา ปัญหามันต้องมีทางแก้...”
เออ... หวังว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้พอดี
ช่วยแก้ให้ถูกวิธีนะ ไม่ใช่ทำแบบตอนเอาเขาไปไว้หอพักหญิงนั่น
“แต่ยังไม่รู้จะแก้ไงว่ะคชา... ตอนบ่ายไม่ได้เรียนรวมแล้ว คงไม่เป็นไรหรอกเนอะ”
ไอ้บ้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
- - - - - - - - -
การเรียนในวันเปิดเทอมวันแรกเป็นการเรียนเต็มวัน และก็โชคดีมากๆ ที่ตอนบ่ายแพรวาเรียนอีกเซคชั่นซึ่งย้ายห้องเรียนกะทันหันไปอีกตึก คชาเลยได้อยู่ในเซฟโซนชั่วคราว
การเรียนวิชาช่วงบ่ายไม่มีอะไรมาก อาจารย์เพียงแค่แนะนำรายวิชา ชม.เดียวก็ปล่อย เลยได้ให้เฟรมพาทัวร์ไปกินของอร่อยในมหาวิทยาลัย แต่ยังมีหนุ่มตี๋แว่นที่คชาเพิ่งรู้จักใหม่อย่าง โปเต้ มาอีกคนหนึ่งด้วย คุยกันถูกคอทีเดียว เพราะทั้งสามคนชอบเรื่องดนตรีเหมือนกัน
“ได้ยินว่าคณะเศรษฐศาสตร์มีประกวดวงดนตรีทุกปี พวกเรามาฟอร์มวงไปแข่งกันบ้างดีไหมวะ?” เฟรมเสนอพลางกัดลูกชิ้นหมูเข้าปาก มองหน้าโปเต้ที่กำลังทานเครป สลับกับคชาที่จดจ่อกับการกินไอศกรีมสีชมพู “ชนะเลิศได้ตังค์เยอะอยู่แน่ะ”
“เออ ดี ว่าแต่แถวนี้มีห้องซ้อมแบบไม่แพงไหมอะ?” โปเต้ถามขึ้นต่อ
“น่าจะมีนะ คงหาไม่ยากหรอก... แล้วคชาอะว่าไง?”
“อือ...ก็ดีเหมือนกัน ไม่ได้หยิบจับมานานแล้ว กลัวลืม” หนุ่มหน้าหวานตอบก่อนจะจ้วงไอศกรีมคำสุดท้ายเข้าปาก
“เออ งั้นไว้ใกล้ๆ ค่อยคุยกันอีกทีละกัน... มีแค่สามคนพอ ชนะจะได้ไม่ต้องหารตังเยอะ”
คชาพยักหน้าเบาๆ... คิดแล้วก็อยากได้ตังค์ใช้แบบไม่ต้องขอแม่บ้างจริงๆ
ตกบ่าย คนตัวเล็กกลับหอมานอนตีพุงเล่น คงเป็นเพราะแดดกทม.ช่างแรงเหลือหลาย แถมอากาศก็ร้อนระอุไม่สบายเท่าที่โคราช
เลยมาเปิดแอร์นอนแช่สบายแบบนี้...
นอนคิดไปคิดมาก็นึกถึงห้องนอนร่วมกับน้องชายตัวแสบที่โคราช ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไง เคนท์จะกลับจากโรงเรียนรึยัง? ห้องมันจะรกกว่าเดิมไหม? หรือจะสะอาดขึ้นรึเปล่า?
ส่วนแม่คงยังไม่กลับจากทำงาน แล้วที่ร้านของคุณลุงล่ะจะเป็นยังไง? เค้กกับคิวจะทะเลาะกันอยู่ไหม?
เฮ้อ... อาการโฮมซิกกำเริบอีกแล้วสิเรา T^T
ร่างเล็กผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น ตื่นมาอีกทีก็เพราะเสียงโทรศัพท์เพลงการ์ตูนติงต๊องที่วางอยู่
คชาหรี่ตามองชื่อที่ขึ้นบนโทรศัพท์เครื่องเก่าๆ
‘เผือก’
จะใครซะล่ะ.. ไอ้เต๋าลูกเจ้าของหอนี่เอง ก็อยากเมมชื่อมันว่าอย่างนี้ใครจะทำไม คงโทรมาเพราะเรื่องแพรวาล่ะสิท่า
ทั้งเต๋าทั้งแพรวานี่เป็นปัญหาพอกันจริงๆ
นิ้วเล็กกดปิดเสียงแล้วปล่อยให้มันสั่นเอาอย่างนั้น เพราะนึกถึงไอ้หน้าคนโทรมาแล้วชักจะหมั่นไส้มันเหลือเกิน
จะตัดสายก็ไม่ได้ เดี๋ยวรู้ว่าเราตั้งใจไม่รับ... ถือซะว่าเขายังไม่ตื่นก็ละกัน
คิดอย่างนั้นก็นอนฟุบกับหมอนอีกครั้ง ถึงจะไม่ได้ง่วงงังเงียแล้วก็ตาม
คิดว่าตัวเองเป็นใครวะ? มาเอาเบอร์เราไปแถมยังบังคับให้รับสายเพื่อให้ช่วยจีบสาว
เฮอะ... น่าหมั่นไส้
ใหญ่นักรึไงไอ้ลูกเจ้าของหอ!
TBC
สงสารคชากันม้ายยยย ฮ่าๆๆๆ
ใครอยากอ่านต่อ ก็คอมเม้นท์กันหน่อยเน่อ ชอบไม่ชอบตรงไหนบอกได้ จะได้เอาปรับปรุง
อ่านแล้วขำกันไหม อยากให้ขำน่ะ แม้จะแค่ขำในใจก็ตาม กร๊ากกกกกก อมยิ้มบ้างก็ยังดี อิอิ
สุขสันต์วันตรุษจีน รวยๆ เฮงๆ กันนะคะทุกคน <3
ป.ล. รวมเล่ม MySassyBoy (ฟิคอีกเรื่องของเรา) ปิดจองพรุ่งนี้จ้า ใครจองแล้วอย่าลืมโอนเงินกันน้า ถ้าโอนไม่ทันก็บอกกันได้จะได้กันหนังสือเอาไว้ โอเคนะจ๊า
ความคิดเห็น