คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ♀ TOM (or) BOY ♂ - 01
♀ TOM (or) BOY ♂
01
เงินจำนวน 2,300 บาท กับค่าหอพักใจกลางเมืองแบบนี้ มันดูน้อยใช่ไหม?
แต่ผมว่ามันแพงไปซะด้วยซ้ำ!!!!!
หนุ่มร่างเล็กในสถานภาพทอมบอย วางข้าวของทั้งหมดกองลงกับพื้น ยืนมองสถานที่ซึ่งจะเป็นที่พักอาศัยของตัวเองไปอีกหนึ่งเดือน
แผ่นหลังบางแนบชิดติดประตู ด้านหน้าถัดไปอีกสองเมตรเป็นโต๊ะเขียนหนังสือ มีหน้าต่างและผ้าม่านที่ฝุ่นจับแลดูไม่ได้ซักมานาน ส่วนซ้ายมือเป็นเตียงขนาดนอนพอดี๊พอดีตัว ใต้เตียงมีลิ้นชักให้ใส่ของ ติดกับเตียงก็เป็นผนังห้องน้ำ มุมตรงข้ามเป็นตู้เสื้อผ้าขนาดย่อม
พื้นที่ทั้งหมดรวมกันไม่น่าเกิน 15 ตารางเมตรได้!
นึกไม่ออกหรอว่าเล็กขนาดไหน?... ก็เล็กขนาดที่ลุกจากปลายเตียงแค่สามก้าวก็ถึงห้องน้ำแล้วน่ะ
ทีวี ตู้เย็น โซฟา... ของพรรค์นั้นอย่าได้หวังว่าจะมีเลย กาน้ำไฟฟ้าสักใบยังไม่มี แต่ยังดีที่มีเครื่องทำน้ำอุ่นในห้องน้ำกับแอร์ขนาดจิ๋วติดผนังอีกตัวมาให้
สมชื่อหอพักเพียงพอ ให้คชาได้เป็นอยู่อย่างพอเพียง...
หนุ่มร่างเล็กยกข้าวของบางส่วนจากพื้นมาวางบนเตียง เปิดกระเป๋าเสื้อผ้าเทข้าวของออกมาเตรียมจัดใส่เข้าไป
หากแต่เสียงโหวกเหวกโวยวายก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ไฟไหม้จ้า ไฟไหม้ คนข้างในรีบออกมาเร็ว!!!!”
ฉิบหาย! นี่มันเรื่องอะไร!? ยังไม่ทันได้นอนสักคืนเลยเลยนะเว้ย!!! ตังค์จ่ายไปตั้งสองพันสามร้อย!!!!!! แต่ยังไงตอนนี้ก็ต้องเอาชีวิตกับข้าวของไว้ก่อน!!!!!
เหงื่อผุดพรายที่ใบหน้า หัวใจสูบฉีดอย่างรวดเร็ว... ถ้ามีตู้เย็นในห้องคชาคงยกออกไปด้วยเสียแล้ว... แต่มันไม่มี หนุ่มร่างเล็กจึงรีบคว้าอะไรที่พอติดออกมาได้ให้มากที่สุด
ก่อนจะรีบเปิดประตูออกไป...
“เย้ๆๆๆ ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนร่วมหอชั้นเดียวกันนะจ๊ะ... ฉันชื่อจอย ส่วนนี้พี่หลินกับแพรวา ไปเล่นสลาฟกันเหอะ เล่นสามคนมาตั้งนานไม่มันส์เลย”
สามสาวไซส์อวบนิดๆ ลั่นหน่อยๆ ยืนประจันหน้ากับผู้ชายในคราบทอมอย่างคชาพลางยิ้มร่า ก่อนที่เขาจะโดนพวกเธอกึ่งลากกึ่งฉุดไป
นี่ มัน อะไร กัน วะ !!!!!
- - - - - - - -
‘เชื่อเราเว่ย... ไม่มีอะไรยากเลย เข้าห้องปุ๊บก็ปิดประตูล็อกห้องปั๊บแค่นั้นเอง’
คำพูดของเฟรมเมื่อยี่สิบนาทีก่อนยังคงดังก้องอยู่ในใจ... ที่เฟรมบอกมันไม่มีอะไรยากจริงๆ
แต่ทำไมมันถึงทำไม่ได้ล่ะวะ!!!!!?????
“นี่ชา รีบลงมาสิ หรือว่าจะผ่าน” เสียงแหลมๆ ของหญิงสาวผมสีทองเจ้าของห้องเบอร์ 21 นามว่า แพรวา เอ่ยกับชายหนุ่มในคราบทอมตรงหน้าอย่างจิกๆ ตามวิสัย
คชาถูกเรียกว่า ‘ชา’ ชื่อใหม่ที่เพิ่งคิดได้จากมันสมองส่วนน้อยนิดของเขาเอง ทอมหนุ่ม(?)หน้าซีด... มองหน้าสมาชิกแต่ละคนในวงสลับกับไพ่ในมือ
นี่มันชะตากรรมอะไรของเขากันนะ? ยังไม่ทันเข้าไปนั่งในห้องได้ถึงห้านาทีก็ถูกเคาะประตูร้องเรียกมาเป็นขาไพ่สลาฟในห้องคนอื่นแบบนี้!
สลาฟ... เกมไพ่ที่เขาเล่นทีไรก็แพ้มันซะทุกที
“ผ่าน” เสียงเล็กเอ่ยออกไป แพรวายิ้มร่า ก่อนจะลงไพ่เบอร์ 2 โพธิ์แดงออกมา
“จอย.. พี่หลิน... ผ่านไหม?” เธอถามหญิงสาวอีกสองคนในวง
หลินเป็นเจ้าของห้องเบอร์ 22 หุ่นอวบอัด ผมดัดเป็นลอนสวย เรียนอยู่คณะวิทยาศาสตร์ชั้นปีที่ 2
ส่วนจอยเรียนคณะศิลปกรรมศาสตร์ เอกขับร้อง ปี 1 ผมตรงประบ่าใบหน้าสวยหวาน แต่ออกจะลั่นอยู่เหมือนกัน ห้องของจอยนั้นเบอร์ 24 ตรงข้ามห้องของคชาเอง
“ผ่านย่ะ / ผ่าน” สองสาวตอบอีกหนึ่งสาว แพรวาได้ยินดังนั้นหัวเราะร่า
“คู่สี่... หมดแล้วจ้ะ แพรชนะ” พูดจบเธอก็ลุกขึ้นจากวง เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างสบายใจ
ห้องจึงมีพื้นที่หายใจเพิ่มขึ้นอีก 25%
ก็บอกแล้วว่าห้องมันเล็ก! ถึงห้องเบอร์ 21 ห้องนี้จะใหญ่กว่าห้องเขานิดนึงก็ตามที แต่มันไม่เพียงพออยู่ดีสำหรับคนสี่คน ดูสิ นั่งเบียดไหล่ชนไหล่กันอยู่แล้วเนี่ย… แต่นั่นไม่เท่าไหร่หรอก เมื่อเทียบกับการที่สาวเจ้าใส่เสื้อคอยืดย้วย แล้วต้องมาก้มๆ เงยๆ วางไพ่กันอีก เพศหญิงเหมือนกันพอจะเข้าใจ แต่เผอิญว่าเขาดันไม่ใช่น่ะสิ!
คชาเบนสายตาหนีแทบไม่ทัน…
จะบาปไหม? แต่เปล่านะ เขาไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูเนินอกพี่หลิน T^T
เอาจริงๆ คชาชอบผู้หญิงอกเล็กมากกว่าเพราะมันดูน่ารักดี... (เกี่ยวไหม!!!!!)
โชคดีที่เย็นวันนั้นขาไพ่รายสำคัญอย่างพี่หลินมีธุระต้องออกไปข้างนอก จอยเองก็เช่นเดียวกัน การเล่นสลาฟในวันนั้นจึงยุติลงในอีกสองชั่วโมงต่อมา
สองชั่วโมง! …และมันเป็นสองชั่วโมงที่ไม่ได้อะไรเลย นอกเสียจาก…
“ชา... เธอเป็นสลาฟบ่อยที่สุดในบรรดาพวกเรา ส่วนฉันก็เป็นคิงบ่อยที่สุด ดังนั้นเธอต้องรับใช้ฉันตามสัญญา” แพรวาเอ่ยกับเพื่อนใหม่พลางยิ้มเยาะเย้ยนิดๆ
“สัญญาอะไรวะ!?” ทอมหนุ่มร้องออกมาแบบงงๆ ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
“ไม่รู้ ยังนึกไม่ออก ไว้จะบอกอีกที”
“ฮะ?... แต่ก่อนเล่นไม่ได้มีบอกเอาไว้เลยนี่”
“มีจ้ะ แต่ตอนนั้นเราเล่นกันแค่สามคน” คชาอ้าปากกำลังจะเอ่ยขัดแพรวา หากแต่เธอทำเมินไม่สนก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปเสียดื้อๆ
“กลับห้องไปได้แล้วชา ไว้วันหลังจะเรียกมาเล่นสลาฟกันใหม่ ฉันจะอาบน้ำ”
ได้ยินเธอกล่าวดังนั้นคชาจึงรีบออกไปโดยเร็ว
พอแล้ว... เขายังไม่อยากเป็นบาปเพิ่มอีก
- - - - - - - -
มื้อเย็นมื้อแรกในเมืองหลวงแห่งนี้ ไม่ยากเลยที่คชาจะหาอาหารได้ทั่วไปจากรถเข็นริมทาง ในตรอกซอกซอยแถวนี้มีเยอะแยะเลยจริงๆ
ก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นโอชา... เห็นชื่อร้านหน้ากินแถมยังมีแปะโลโก้เชลล์ชวนชิม คนตัวเล็กก็เลยนั่งลง แม้อากาศจะไม่ได้ดีเหมือนโคราชแต่บรรยากาศตอนนี้ก็สบายดีเหมือนกัน
ก๋วยเตี๋ยวชามใหญ่ถูกนำมาเสิร์ฟในเวลาต่อมา คชายิ้มเจื่อนพลางพูด “ขอบคุณฮะ” เพื่อแอ๊บทอมตามจำเป็น
ก็ไอ้เรามันมารยาทดี ตอนสั่งทีแรกเลยเผลอไปพูด ‘ครับ’ อะดิ
“อ้าวน้อง... พี่ก็ว่าหน้าอย่างเนี้ยอะนะเป็นผู้ชาย แล้วก็เป็นทอมจริงๆ ด้วย ฮ่าๆๆ”
ได้ยินคนขายพูดกับตัวเองแบบนั้นแล้วคชาจึงทำหน้ายิ้มเจื่อนๆ ไปให้ ไม่ได้พูดอะไรออกไป แต่ในใจโคตรเซ็ง
นี่เขาเหมือนทอมขนาดนั้นเลยหรอ?? ตั้งแต่ปลอมตัวมายังไม่มีใครนึกสงสัยสักคน T T
หน้าต่างบานเล็กถูกเปิดออกกว้างด้วยคนตัวบางที่โผล่ศีรษะออกมากินลมชมวิว คชาหลับตา...รับลมเย็นๆ ที่ซัดเข้ามาที่หน้าอย่างพอใจ
จากคำบอกเล่าของพี่หลินในวงไพ่... ห้องนี้เป็นห้องเดียวในชั้นที่มีหน้าต่าง ถึงมันจะเล็กกว่าห้องอื่นหน่อยแต่ก็คุ้ม
ตาคู่เรียวเบิกสำรวจเมืองกว้าง... ด้านล่างเป็นตรอกหน้าตึกหอพัก ถัดไปทางซ้ายเป็นซอยที่มีตึกแถวบ้านคนติดๆ กัน ส่วนทางขวานั้นเป็นตรอกที่เดินออกไปเชื่อมกับถนนใหญ่ ทางไปร้านน้ำเต้าหู้และร้านอาหารข้างทางมากมายนี่เอง
เงยหน้าขึ้นมองด้านบน เขานึกเสียดายที่ไม่เห็นพระจันทร์เพราะตึกฝั่งตรงข้ามบัง แต่อย่างน้อยได้เห็นฟ้าสีดำท่ามกลางแสงไฟบ้างก็ยังดี
มือบางปิดหน้าต่างลง ก่อนจะติดผ้าม่านที่เพิ่งนำไปซักลงไป กลับหลังหัน เดินมาอีกสามก้าวก็ล้มตัวลงบนที่นอน
แม้เตียงจะขนาดกะทัดรัด แต่ผ้าปูที่นอนหอมๆ เพราะนำไปซักใหม่ กับฟูกนุ่มพอประมาณก็ทำเอาเขานอนสบายได้พอตัว และแน่นอนว่าปลอกหมอนก็สะอาดสะอ้าน... คนตัวเล็กจึงซุกหน้าลงกับหมอนสังเคราะห์ใบนั้นแรงๆ อย่างพอใจ
ห้องนอนส่วนตัวในชีวิตครั้งแรกของเขา... จะว่าไปมันก็โอเคดีเหมือนกัน
ถึงห้องจะเล็กไปหน่อย แต่อย่างน้อยคืนนี้ก็ไม่มีเสียงไอ้เค้นท์น้องชายตัวแสบที่นอนกรน ไม่มีเสียงแม่บ่นให้รีบเข้านอน
คิดแล้วก็ใจหาย ตอนอยู่บ้านไม่เคยชอบเลยนะ แต่ไม่รู้ทำไม... คิดถึงจังว่ะ
มาวันเดียวก็โฮมซิกซะแล้วหรอเรา T^T
- - - - - - - -
เช้าวันแรกในห้องเบอร์ 23 ของหอพักเพียงพอ ร่างเล็กบนที่นอนค่อยๆ ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ หลังจากปิดโทรศัพท์ที่เสียงปลุกดังเป็นรอบที่สาม
ก็เรียนเก้าโมงเช้านั่นแหละ แต่เขาตั้งเวลาไว้เจ็ดโมง เพื่อที่จะเผื่อเวลาเดินไปมหาวิทยาลัย เผื่อเวลาเดินไปที่ตึกเรียนที่ไม่รู้อยู่ไหน นั่นยังไม่รวมเวลาอาบน้ำ เวลากินข้าวที่โรงอาหาร รวมถึงเวลาซื้อสมุดสักเล่ม กับเวลาหลงทางอีกด้วย แค่คิดก็วุ่นวายแล้ว!
คนตัวเล็กยืนเป่าผมเร็วๆ ที่หน้ากระจกในตู้เสื้อผ้า มือจะคว้าชุดนักศึกษาออกมาแต่ก็เริ่มเอะใจ
เดี๋ยวนะ... ชุดนักศึกษาชาย!
เอาแล้วจุ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ลืมคิดไปเลยว่าจะทำไง???
หากแต่ตอนนั้นเองที่แขนป้อมๆ ของคชาไปชนกับถุงพลาสติกทึบที่วางไว้บนโต๊ะจนได้...
ของขวัญของเฟรมที่คชาลืมเปิดดูเมื่อวานจึงปรากฏแก่ตาคู่น้อย
ชุดนักศึกษาหญิงครบชุดทั้งเสื้อ กระดุม กระโปรง เข็มขัด
กับยกทรงสีขาวลายลูกไม้ และกางเกงในเข้าชุดกัน
นี่มันของขวัญอะไรของแกวะไอ้เฟรม!!!!!
สิบห้านาทีต่อมา คชาเปิดประตูออกมาหน้าห้องของตัวเองจนได้หลังจากยืนคิดอยู่นาน มือบางคว้าลูกปิด ก่อนจะเปิดมันออกเบาๆ
หมดเรื่องสักที ใส่ชุดแบบนี้แหละจะได้ไม่มีใครสงสัย...
อย่าได้คิดว่าคชาใส่ชุดชั้นในกับชุดนักศึกษาหญิงเชียว! จะบ้าหรือไง! เขากำลังใส่เสื้อฮู้ดสีดำตัวใหญ่คลุมทับเสื้อยืดต่างหาก ถึงจะเป็นกางเกงนักศึกษากับรองเท้าหนังแต่ก็คงไม่เป็นไร ส่วนเสื้อเชิ้ตกับไทด์และเข็มขัดอยู่ในกระเป๋าค่อยเปลี่ยนใส่ที่มหาลัยอีกที
เฮ้อ... ทำไมชีวิตมันถึงวุ่นวายอย่างนี้
คนตัวเล็กปิดประตูห้องเบอร์ 23 มองสำรวจตัวเองอีกครั้ง หากแต่พอหันไปทางขวา ก็พบว่าบนทางเดินไม่ได้มีตัวเองที่อยู่คนเดียว
ไม่ใช่แพรวา ไม่ใช่พี่หลิน ไม่ใช่จอย
แต่มันเป็นผู้ชาย! และกำลังยืนทำท่าน่าสงสัยอยู่หน้าห้องแพรวา!!!!!
โจร หรอ วะ!?
“เฮ้ย!!!! / เฮ้ยย!!!!!” แล้วตอนนั้นที่คชากับโจรตัวขาวหันมาเจอกันเข้าพอดี ใบหน้าหวานอ้าปากร้องได้ไม่นานก็ถูกโจรนั่นวิ่งเข้ามาปิดปากไว้เสียก่อน
“เธออยู่ห้องนี้ใช่ไหม? เปิดเข้าไปก่อน”
เขาพยายามอ้าปากพะงาบๆ ส่งเสียงร้อง แต่ก็ไม่ออกเพราะมือที่ปิดปากเข้าอยู่ แล้วยังมีวัตถุแข็งๆ มาดันหลังเสียอีก “เปิดเร็วๆ สิ ฉันไม่ใช่โจรหรอกน่า”
ไม่เชื่อที่ผู้ชายคนนั้นพูดหรอก แต่ก็จำต้องเปิดเพราะถูกบังคับข่มขู่ แล้วที่จี้หลังเขาอยู่น่ะ ไม่รู้ว่ามีดหรือปืนเท่านั้นเอง T^T
คชาถูกผลักเข้าไปในห้องของตัวเอง ยืนมองไอ้โจรตัวขาวที่กำลังปิดประตูพลางลงกลอนห้องเขาเสียเสร็จสรรพ ก่อนที่มันจะหันกลับมาทำหน้านิ่งมองเขา
เพิ่งได้มองหน้าแบบเต็มๆ ...หน้าตาก็ดีไม่เบา ไม่น่าเป็นโจรเลย!
“แก... อย่าทำอะไรฉันนะ ฉันไม่มีอะไรให้ขโมยด้วย” เสียงเล็กเอ่ยขู่ฟ่อๆ แต่ตัวลีบอย่างไม่ได้ตั้งใจ ถึงอะไรสักอย่างที่ใช้จี้หลังเขาถูกใส่ลงกระเป๋ากางเกงของมันเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะปลอดภัยอยู่ดี
“นี่.. เธอเป็นทอมหรอ?” แต่อีกคนกลับเปลี่ยนเรื่องเป็นถามเขาพลางทำหน้าติดจะไม่ชอบใจ
“เปล่า เป็นผู้ชาย!” เพราะความเก็บกดที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นทอมล่ะมั้ง เขาเลยเผลอพูดตอบออกไป แต่พอพูดจบนึกขึ้นได้ก็ทำตาโตเสียเอง
เผลอพูดอะไรออกไปวะ!
เออ แต่มันเป็นโจร... ถ้าเราบอกว่าเป็นผู้ชายมันอาจจะกลัวหนีไปก็ได้
“ไม่เชื่อก็ดู... นี่กางเกงนักศึกษาชาย รองเท้าก็ด้วย” นิ้วเรียวชี้ให้โจรหน้าขาวดู ทว่าท่าทีของอีกฝ่ายกลับยังไม่เชื่อเหมือนเดิม
“เป็นผู้ชายแต่มาอยู่หอหญิงเนี่ยนะ” ใบหน้าหล่อขมวดคิ้ว เพ่งมองอีกคนอย่างไม่เชื่อสายตา หากแต่พอเห็นอีกคนหน้าซีดขนาดนั้น เสียงทุ้มจึงเอ่ยต่ออย่างยิ้มเยาะ
“เป็นผู้ชายจริงไม่เห็นต้องกลัวผู้ชายเลยหนิ”
เออ.. ก็เป็นผู้ชายแต่กลัวผู้ชายแล้วจะทำไมวะ! แล้วจะหัวเราะในลำคอหึหึทำเตี่ยอะไร!?
กลัวโดนปล้น กลัวโดนปล้ำ กลัวโดนคนในหอจับได้ มันผิดตรงไหน!!!!!
“ไม่เห็นต้องกลัวขนาดนั้นเลย ฉันไม่ปล้ำเธอหรอกน่า พอดีรสนิยมยังปกติดี แล้วอีกอย่าง ฉันก็บอกแล้วว่าไม่ใช่โจร” ริมฝีปากหยักอมยิ้มบางๆ หลังพูดจบ พอเห็นอย่างนั้นคชาก็เริ่มจะวางใจขึ้นมานิดนึง
“แล้วนายเป็นใคร?” เสียงใสรีบถามต่อ หากแต่ตาคู่เรียวยังคงหรี่มองอย่างหวาดระแวงไม่ไว้วางใจ
ใบหน้าหล่อยิ้มขำ พูดตอบอีกคนตรงๆ
“เศรษฐพงษ์ เพียงพอ”
เอ๊ะ นามสกุลมันคุ้นๆ อยู่นะ
“เป็นลูกชายเจ้าของหอ... ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณเจ้าของห้องเบอร์ 23”
ว่า ไง นะ!
บ..บร๊ะแล้ว! มันเป็นลูกเจ้าของหอ!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก แล้วที่เมื่อกี๊บอกมันว่าเป็นผู้ชาย!!!
ตาย หยัง เขียด แน่ ตรู!!!!!
TT^TT
TBC
อะไรจะวุ่นวายได้ขนาดนี้ ฮ่าๆๆๆ เอาใจช่วยทอมน้อยคนนี้ในหอพักเพียงพอกันด้วยนะจ๊ะ
ขอออกตัวก่อนเลยว่าฟิคเรื่องนี้คงไม่ได้อัพบ่อยนัก เพราะช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย โปรดทำใจ อิอิ
(ไปอ่าน My Sassy Boy รอได้ เรื่องนั้นแต่งจบแล้วววว)
คอมเม้นกันหน่อยน้า อยากได้กระแสตอบรับและคำวิจารณ์ จะได้เอาไปปรับปรุงต่อไปจ้า
ความคิดเห็น