คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Like the Sunshine :: 00
Like the Sunshine
00
“ใครคนหนึ่งคนนั้น ในวันหนึ่งวันนั้น เคยผูกผันกันซะมากมาย
เพราะวันที่ห่างเหิน มันก็เริ่มห่างหาย เพียงแค่เพราะเราไม่เจอะกัน”
เสียงใสร้องคลอตามวิทยุที่เปิดไปในรถยนต์คันสีขาว... หนุ่มร่างเล็กหันมองหาทางเบื้องหน้าอย่างอารมณ์ดี ในมือกำภาพถ่ายสีเหลืองซีดเอาไว้แน่น
ภาพใบแรก เป็นรูปตัวเขาในวัยเด็กกับลูกสุนัขตัวเล็กในอ้อมแขน ทั้งสีหน้าและนัยน์ตาฉายแววถึงความสุขอย่างเปิดเผย ในวันนั้นเด็กชายนนทนันท์ในชุดนักเรียนกำลังอุ้มลูกสุนัขที่เพิ่งได้มาวันแรกอย่างดีใจ... ตอนนั้นเขาตั้งชื่อให้มันว่า ‘ติ๊ดชึ่ง’
ส่วนภาพอีกใบที่อยู่ด้านใต้ มันนานมากเสียจนกลายเป็นสีซีเปีย รอยยิ้มของเด็กชายตัวเล็กยังคงสดใสแข่งกับดอกทานตะวันในไร่ที่เบ่งบานอยู่เบื้องหลัง ข้างๆ กันมีป้ายไม้อันใหญ่เขียนบอกว่า ‘ไร่เพียงตะวัน’
“เฮีย... นี่เฮียคิดดีแล้วหรอ?” เด็กหนุ่มวัยสิบเก้าที่ทำหน้าที่เป็นสารถีหันมาถามคนข้างๆ “ถ้าม๊ารู้ต้องว่าเค้นท์แน่ๆ ยิ่งฝากฝังเฮียเอาไว้อยู่”
ยังขัดใจทุกครั้งที่ได้ยิน...เฮียที่ว่า ย่นปากเมื่อนึกถึงคำพูดของหม่าม๊าที่รักก่อนเจ้าตัวจะไปเที่ยวยุโรปกับอาอี๊อาแปะว่า ‘เค้นท์...ดูแลเฮียคชาดีๆ ด้วยล่ะ’
“จะกลัวอะไรล่ะ แกก็อย่าบอกม๊าสิ ม๊าไปยุโรปตั้งสามอาทิตย์ จะไปรู้ได้ไง” พี่ชายสลัดความคิดเดิมออก กำชับน้องชายเสียงเข้ม “ไม่งั้นเฮียบอกแฟนแกแน่ว่าแกแอบมีกิ๊ก”
“เฮีย เรื่องมันก็ตั้งหลายเดือนแล้ว”
“งั้นแสดงว่าเฮียบอกได้ใช่ไหม?”
“อย่าเล่นแบบนี้ดิเฮีย โถ่”
คนเป็นพี่ยิ้มร่าเมื่อชนะน้องชายบังเกิดเกล้าของตัวเองอีกยก ตามองออกไปยังทางหลวงหมายเลขหนึ่งที่มีแสงอาทิตย์เจิดจ้าสาดส่องเป็นประกาย
ระยะทาง 108 กิโลเมตรจากกรุงเทพฯ มายังสระบุรีไม่ได้ไกลจนเกินไป... หนำซ้ำ มันยังใกล้ซะจนคชารู้สึกว่ามันคุ้มค่ากับสิ่งที่จะได้มา
รถยนต์คันสีขาวชะลอตัวลงเมื่อเดินทางมาถึงที่หมาย ป้ายทางเข้าไร่ทานตะวันตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าแล้ว
“เอาจริงใช่ไหมเนี่ยเฮีย”
“เอาจริงสิ มาถึงนี่แล้ว” คนพูดยิ้มตาเป็นประกายมองป้ายชื่อไร่เพียงตะวัน “เตรียมรอรับเจ้าติ๊ดชึ่งกลับไปอยู่ได้เลย” หันมาบอกน้องชายอีกที ก่อนจะเอื้อมไปหยิบกระเป๋าเป้ที่เบาะหลัง
“ส่งข่าวมาบ้างล่ะเฮีย”
“รู้แล้ว ไม่ได้กันดารซะหน่อย” ว่าแล้วมือก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “มีสามจีด้วย”
“โอเค... ไว้แชทมาก็แล้วกันเฮีย ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ”
“ได้เลย ไอ้น้องรัก” คนพูดว่าแล้วก็ใช้มือซ้ายเปิดประตูรถ “บ๊ายบาย” เอ่ยกับน้องชายหากแต่อีกคนกลับส่งตุ๊กตาบนคอนโซลรถมาให้แทน... ตุ๊กตาหมีตัวเล็กสีน้ำตาล
“เอาไปนอนกอด เผื่อเฮียเหงา” คนน้องว่า... คิดดูสิ ขนาดอยู่บ้านเฮียคนนี้ยังไม่ยอมนอนห้องตัวเองเลย ชอบมานอนเบียดกับเขาเกือบทุกคืน
“ขอบใจ” คชายิ้มมองตุ๊กตาตัวนั้น จับมันยัดใส่กระเป๋าเป้ลงไป “บาย แล้วเจอกัน”
“อยากกลับก็รีบโทรมาบอกนะเฮีย”
“จนกว่าจะได้เจ้าติ๊ดชึ่งคืนนั่นแหละ”
เวลาบ่ายโมงเศษของเดือนเมษา ณ ปากทางเข้าไร่เพียงตะวัน รถยนต์คันสีขาวพร้อมด้วยคนขับวัยสิบเก้ากำลังแล่นจากไป เหลือทิ้งพี่ชายวัยยี่สิบเอ็ดกับกระเป๋าเป้ใบใหญ่และสีหน้าแห่งชัยชนะ
การตามหาความทรงจำในวัยเยาว์ กำลังจะเริ่มต้น ณ บัดนี้
ในเมื่อไม่มีใครสามารถบอกอนาคตได้แม้แต่พระผู้เป็นเจ้า แล้วใครจะรู้เล่า ว่ามันจะนำมาซึ่งเรื่องราวต่างๆ มากมาย…
...แม้กระทั่งตอนนี้ เขายังอยู่ตรงนั้น ในภาพทรงจำสีจางจาง
เหมือนว่าจะเลือนหาย คล้ายว่าจะเลือนลาง บางอย่างก็ยังไม่เปลี่ยนไป...
TBC
คิดพลอตไว้สักพักแล้วล่ะ พอดีแต่งอินโทรเสร็จเมื่อคืนเลยเอามาลงก่อน 55555 (อดใจไม่ไหวนั่นเอง)
พบกับตอนที่ 1 เมื่อ TOM (or) BOY จบนะคะ #นานไปไหม?
บอกไว้ก่อนว่า อย่าคาดหวังอะไร(ฟิคเรามันไม่ใช่แนวที่แปลกใหม่อะไรหรอก) และใจเย็นๆ นะ(อีกนานกว่าจะลงตอนแรก)
ขอบคุณคนอ่านทุกคน <3
ความคิดเห็น