คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Confession #1
THE CONFESSION
PART I
ปาร์ค ชานยอล ไม่เคยรู้สึกหงุดหงิดเท่านี้มาก่อน
หนุ่มร่างโปรงนั่งมองดอกไม้ช่อใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะด้วยอารมณ์หัวเสียที่ไอ้เด็กวิศวะหน้าดำเป็นคนเอาเข้ามาให้ ไม่ใช่แค่ครั้งแรกหากเป็นมาแล้วร่วมสัปดาห์ แล้วจะให้ปาร์คชานยอลอารมณ์ดีได้ยังไง!
แถมวันนี้มันยังหน้าด้านหน้าทนมาตะโกนขอเบอร์เขาดังลั่นจนเขาไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ปาร์คชานยอลไม่ได้ชอบผู้ชาย! เขาบอกไอ้หนุ่มวิศวะรุ่นพี่คนนั้นไปทุกรอบ หากมันยังคงยื่นดอกไม้มาให้เขาก่อนจะตบท้ายว่า ‘รับไว้เถอะครับน้องยอลคนสวย... พร้อมบอกเบอร์เมื่อไหร่ก็บอกได้ทุกเมื่อนะครับ’
มันน่าโมโห คนอย่างปาร์คชานยอลเนี่ยนะสวย!! ส่องกระจกกี่ทีกี่ทีก็เห็นแต่คำว่า ‘หล่อ’ แปะบนหน้าผาก! ส่วนเบอร์โทรศัพท์ อย่าหวังเลยว่าคนอย่างเขาจะให้!!!
มันเป็นเรื่องน่าอับอายไม่น้อยที่ทุกครั้งไอ้ดำนั่นมักเลือกสถานที่อย่างโรงอาหารที่มีคนพลุกพล่านอยู่ทุกวัน ก่อนจะเดินยิ้มแฉ่งไปหากลุ่มเพื่อนกลุ่มใหญ่ที่นั่งยกยิ้มอย่างพอใจ เขานึกอยากจะโยนของที่ได้รับทิ้งเสียทุกครั้ง แต่มันน่าหงุดหงิดที่เขาตัดใจเอามันไปทิ้งไมได้ อย่างกุหลาบขาววันนี้ เขาไม่ได้ชอบมันเป็นพิเศษหรอก หากกลีบของมันสีขาวบริสุทธิ์ ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ แถมยังดอกโตชนิดที่ว่าเขาไม่เคยเห็นใหญ่ขนาดนี้มาก่อนจนเขานึกเสียดาย
ถ้าทิ้งไปคงน่าเสียใจแทนคนปลูกดอกไม้ สู้เก็บกลับบ้านไปให้พี่ยูราใส่แจกันเสียดีกว่า
ไม่ใช่แค่กุหลาบขาวหรอก แต่วันอื่นๆ ของที่ได้รับก็ทำเอาชานยอลทิ้งไม่ลงเหมือนกัน ทั้งช็อคโกแลตกล่องโต ตุ๊กตาเท็ดดี้แบร์แบบลิมิเต็ดอิดิชั่น หรือแม้แต่โลชั่นทาตัวแบรนด์เนม บอกตรงๆ ว่าของแต่ละอย่างช่างไม่เข้ากับไอ้คนให้อย่างไอ้หน้าดำนั่นสักนิด เขาเคยคิดเหมือนกันว่าจริงๆ แล้วอาจจะมีใครสักคนฝากมารึเปล่า แต่ชานยอลกลับไม่คิดว่าเป็นเรื่องต้องใส่ใจ ไอ้ดำไม่เคยบอกอะไรมากกว่านั้น และในเมื่อมันอยากเอามาให้ เขาก็จะรับเอาไว้ก็แล้วกัน
แต่ขอหมายเหตุไว้ว่าช็อคโกแลตของมัน ไม่ใช่สิ! ช็อคโกแลตของปาร์คชานยอล อร่อยเท่าโลกกกกกกกก!!!!!
x o x o
ชานยอลถือกุหลาบช่อโตออกจากห้องเรียนหลังเลิกคลาส เวลาหลังเลิกเรียนคลาคล่ำไปด้วยนักศึกษาที่เตรียมตัวกลับบ้าน
“ไปก่อนนะชานยอล” เขายกมือโบกลาไอ้เพื่อนซี้ที่มันมีซ้อมเต้นของชมรมต่อ ส่วนคนไร้สังกัด เจ้าของสโลแกน ‘เรียนไม่เด่น ไม่เน้นกิจกรรม’ อย่างปาร์คชานยอล ก็แค่เดินทอดน่องชิลล์ๆ ออกมาเรื่อยเปื่อย
ช่วงเวลาที่รถไฟฟ้าใต้ดินคนเยอะแบบนี้เขายังไม่อยากจะกลับบ้านนัก ซ้ำอากาศดีแบบนี้ ชานยอลอยากไปนั่งหาอะไรกินอร่อยๆ ข้างสนามกีฬารับลมเย็นๆ
มันเป็นกิจกรรมที่เขาทำเกือบทุกวัน ชานยอลหอบกุหลาบช่อโตมาวางไว้ข้างกายตรงแสตนด์ข้างสนาม ในขณะที่มือเรียวถือต๊อกบกกีร้อนๆ มานั่งทานไปด้วย
เขาจิ้มต๊อกบกกีเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ รสชาติของมันเผ็ดร้อนน้อยๆ จนใบหูแล้วพวงแก้มทั้งสองซับสีแดงระเรื่อ ปากสีแดงสดยังคงเคี้ยวก้อนแป้งเหนียวหนึบด้วยความเอร็ดอร่อย
“ระวัง!”
ห๊ะ อะไรนะ เอาใหม่อีกทีซิ
“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!”
รู้ตัวอีกที ก็ตอนที่ลูกบาสเกตบอลสีส้มกระแทกโหม่งลงบนศีรษะ แถมยังไม่วายกระเด้งลงไปบนดอกกุหลายขาวช่อโตจนกลีบร่วงซ้ำยังเลอะไปด้วยเสียอีก
จากคนกำลังอารมณ์ดี กลายเป็นตรงกันข้าม ร่างบางมองเสื้อยืดสีขาวของตัวเองที่เลอะคราบซอสสีแดงและยิ่งโมโห หนุ่มหน้ามนเลือดขึ้นหน้า มองตาขวางคาดโทษให้ไอ้นักบาสหน้าหล่อตัวสูงลิ่วที่วิ่งเหยาะๆ มารับลูกบาสคืน
แหม... เห็นหน้าละอยากจะเขี้ยงใส่หัวทองๆ ของมันสักทีสองที!!!
“นาย...เป็นอะไรมากไหม?”
“ไม่เป็นเลยมั้ง” เขาว่ากลับด้วยอารมณ์ฉุน ณ จุดนี้ชานยอลไม่สนว่าไอ้คนตรงหน้ารุ่นเดียวกันหรือว่าเป็นรุ่นพี่ “ก็เห็นนี่ว่าเสื้อผมเลอะ แถมดอกไม้ของผมยังเปื้อนอีก”
“ขอโทษด้วย เดี๋ยวผมพาไปเปลี่ยนเสื้อ” อีกฝ่ายว่าเรียบๆ ก่อนมือยาวๆ จะถือวิสาสะหยิบกุหลาบขาวช่อโตมาไว้ให้ “แฟนให้มาหรอ ดอกไม้นี่” อีกฝ่ายถามกลับ หากขายาวก้าวไปข้างหน้าไวๆ
“ไม่ใช่แฟนซะหน่อย!” ชานยอลปฏิเสธทันควัน ไอ้ดำนั่นน่ะนะแฟนเขา ให้ตายเถอะ คนเข้าใจผิดกันหมดแล้วเนี่ย “มีคนให้มา แล้วฉันก็ชอบมันมากด้วย แต่นายเป็นคนทำมันเละ”
“อา...ขอโทษที” แค่นั้นเอง ไอ้นักบาสหน้าหล่อหันมาว่าด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากทำเอาคนมองหายใจติดขัดไปพักหนึ่ง
ไม่มีใครพูดอะไรอีก ชานยอลเดินตามหลังอีกฝ่ายไปเงียบๆ หากมองแผ่นหลังแกร่งของคนข้างหน้าไม่วางตา... อันที่จริง เขาเคยเห็นหน้าหมอนี่บ่อยๆ อีกฝ่ายเป็นนักบาสมหาลัยที่ตัวสูงที่สุดในทีม แถมยังทำผมสีทองที่ช่วยขับใบหน้าหล่อๆ นั่นให้โดดเด่นขึ้นไปอีก
บ่อยครั้ง ที่ชานยอลมานั่งข้างสนามและเห็นว่ามีสาวๆ มาตามกรี๊ดหมอนี่อยู่ไม่น้อย เขาจำได้ลางๆ ว่าหมอนี่ ชื่อ...
“นี่เสื้อ” ชานยอลสะดุ้งโหยงเมื่ออีกฝ่ายหยิบเสื้อยืดสีขาวออกมาให้จากล็อคเกอร์ เขารับมันมาปุ๊บก็รีบหันหลังเดินตรงไปที่ห้องน้ำปั๊บ ความรู้สึกร้อนผ่าวตรงหลังมือที่ถูกมือหมอนั่นมันยังคงค้างในความรู้สึก
บ้าแล้ว! ปาร์คชานยอลเป็นบ้าไปแล้ว!!! เขาควรจะใส่ใจตรงกลางศีรษะที่ถูกลูกบาสของไอ้หมอนี่กระแทกใส่มากกว่าตรงหลังมือที่ถูกกันแค่ไม่กี่วิสิ!!!
แต่ตอนนี้เขาไม่เจ็บหัวแล้วนี่หว่า...
ตรงกันข้าม ชานยอลรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกแปลกๆ แถมยังร้อนที่หน้าจนไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
ไม่หรอก...คงเพราะเขาอยู่ในห้องน้ำที่มันทั้งเล็กแล้วก็อึดอัด ส่วนไอ้อาการร้อนๆ คงมาจากต๊อกบกกีที่กินไปก่อนหน้า
รบกับความคิดตนเองเสร็จเรียบร้อย ปาร์คชานยอลในเสื้อยืดสีขาวของอีกฝ่ายก็เดินถือเสื้อตัวเดิมออกมา อีกคนดึงเสื้อเขาไปโดยไม่ทันตั้งตัว ซ้ำยังบอกอีกว่า “เดี๋ยวเอาไปซักมาคืนให้”
“แหงสิ! นายทำเสื้อฉันเลอะนี่นา มันก็ต้องหน้าที่นายอยู่แล้ว” ใบหน้าใสว่าพลางทำปากยื่นปากยาว ตอนนั้นที่อีกคนยื่นช่อกุหลาบสีขาวมาให้ ใบหน้าหล่อๆ จ้องมองเขาแน่นิ่ง อารามตกใจเกินขึ้นกะทันหัน ชั่ววูบนั้น ที่ปาร์คชานยอลเผลอคิดว่า...ถ้าเปลี่ยนจากไอ้ดำมาเป็นไอ้สูงนี่ก็คงดี
เฮ่ย! เผลอคิดแบบนั้นไปได้ไง
ชานยอลรับดอกไม้มาปุ๊บก็เบนหน้าไปมองกระจก ตอนนั้น ที่เขาเพิ่งสังเกตว่าบนเสื้อตัวเองสกรีนลายว่า ‘KRIS’ ตัวเท่าบ้าน
“ผมชื่อคริส เรียนอยู่วิศวะปีสาม”
“เออ แล้วไง”
“คิดว่าน่าจะเป็นพี่คุณนะ เรียกผมว่าพี่ด้วยสิ”
ชานยอลจิ๊ปากในลำคอ ก่อนจะตอบอืมออกไปเบาๆ ตอนนั้นที่อีกฝ่ายยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้
“ขอเบอร์ด้วยสิครับน้อง”
“เอาไปทำไม!?” ไม่รู้รีแอคชั่นแรงไปรึเปล่า ก็แหม...ไอ้พี่คริสนี่ ขอเบอร์เฉยๆ ทำไมต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จะเห็นฟันครบ 32 ซี่อยู่แล้วมั้ง
“อ้าว ก็ซักเสื้อเสร็จแล้วจะได้เอาไปคืนให้ หรือจะให้เป็นที่อยู่แล้วให้ส่งไปรษณีย์ไปแทนล่ะ?”
“พูดมาก ก็บอกดีๆ แต่แรกสิวะ” ชานยอลว่าปากยู่ มือก็พิมพ์เบอร์ตัวเองใส่มือถืออีกฝ่ายแล้วยื่นกลับไปให้
“ขอบคุณครับ”
“เออ!”
“ส่วนเสื้อของพี่ พี่ให้ไปเลยละกัน ไม่ต้องคืน ถือว่าแทนคำขอโทษนะครับ”
ชานยอลกระชากเสียงตอบอืมแล้วจึงสะบัดหน้าเดินกระแทกเท้าออกจากห้องน้ำนักกีฬาชมรมบาสเกตบอล ไอ้รอยยิ้มบนหน้าหล่อๆ ที่ส่งมาให้มันส่งผลให้เขารู้สึกแปลกๆ อย่างน่าประหลาด กึ่งโมโหกึ่งหงุดหงิดกับรอยยิ้มบ้าๆ จนหมดอารมณ์จะนั่งชิลล์ข้างสนามเหมือนทีแรก ขาเรียวเดินก้าวไวๆ หากก้มหน้าลงมองลายเสื้อยืดตัวเอง สมองก็โผล่ใบหน้าหล่อเหลาพร้อมรอยยิ้มของหนุ่มรุ่นพี่ขึ้นมาราวกับฉายหนัง
ชานยอลรู้สึกแทบคลั่ง เป็นเวลาเดียวกับที่โทรศัพท์มือถือดังขึ้นมา
“ฮัลโหล” เบอร์แปลกแต่ก็รับ หากพอได้ยินเสียงอีกฝ่ายที่เอ่ยขึ้นนั้น ก็ทำเอาชานยอลใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ
“นี่เบอร์ของพี่นะครับ เมื่อกี๊ลืมให้เอาไว้”
“รู้แล้ว มีอะไรอีกไหม?”
“งั้นก็กลับบ้านดีๆ นะครับ น้องชานยอล”
ชานยอลทำหน้าย่นอีกครั้ง ก่อนจะตอบกระแทกเสียงว่า “เออ” แล้วจึงกดตัดสาย เขาเดินจ้ำอ้าวไปเรื่อยๆ ในขณะที่เสียงทุ้มของอีกฝ่ายที่เอ่ยชื่อเขายังดังก้องในใจ
น้องชานยอล
น้องชานยอล
น้องชานยอล
หน้าร้อนขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล ชานยอลแยกเขี้ยวใส่มือถือของตนก่อนจะเดินจ้ำไปขึ้นรถไฟใต้ดินต่อ ขณะเดียวกันกับที่สมองยังคงคิดไปเรื่อย วกวนย้ำซ้ำไปมาเกี่ยวกับเหตุการณ์เดิมๆ ไม่กี่นาทีก่อนหน้า
ว่าแต่ว่า...ตอนที่พิมพ์เบอร์ให้ มันคลับคล้ายคลับคลาว่าเขาไม่ได้พิมพ์ชื่อลงไปด้วยนะ!
แล้วหมอนั่นมันรู้ชื่อเขาได้ยังไง!!!?
TBC
คิดว่าเป็นฟิคสั้นนะ อาจจะแค่ 2-3 ตอนจบมั้ง อยากแต่งกะทันหันก็เลยแต่งออกมา พลอตก็ไม่มี กรั๊กกกกกก อ่านกับขำๆ ไปละกันน้า
จะมาต่อเมื่อมีอารมณ์และมีเวลา ฝากคอมเม้นกันหน่อยนะค้า ใครสะดวกทวิตก็ฝากแท็ก #KYconfession ละกัน (คิดแท็กไม่ออกละ 555)
ขอบคุณมากๆ ค่า >.<
ความคิดเห็น