คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ♀ TOM (or) BOY ♂ - 05
♀ TOM (or) BOY ♂
05
ทุกเช้า... คชารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกโรคจิต
ตาคู่เรียวเหลือบมองห่อขนมในมือแล้วก็รีบเอามันวางไว้บนตู้จดหมายหน้าห้องเบอร์ 21 เหมือนที่เคยทำ ก่อนจะจ้ำเท้ากลับมาพลางนึกสงสารแพรวาอยู่ในใจ
ตั้งแต่ ‘ขนมปังกระเทียม... แต่ความรักของผมไม่มีใครมาเทียบเทียม’ -- ‘แครกเกอร์... อย่าปล่อยให้ผมต้องรอเก้อ’ -- ‘ขนมผิง... อยากเป็นที่พักพิงของคุณ’
จนมาถึงของวันนี้... ‘โอริโอ้วเธอน่ารักจัง’
ยิ่งคิดก็แทบอ้วกออกมาซะเดี๋ยวนั้น แถมยังสงสารแพรวาเบาๆ ที่ต้องเจออะไรแบบนี้ทุกวันอีก
ไม่ใช่แค่ข้อความบนขนมหรอก แต่ไอ้คนให้จอมกวนประสาทแถมยังโคตรเสี่ยวต่างหากเล่า!!!!!
ขาเรียวเดินเข้ามาในห้องเบอร์ 23 ปิดประตูลงเงียบๆ ก่อนจะเดินดิ่งเข้าไปเปิดหน้าต่างบานเล็กออกเป็นกิจวัตรประจำยามเช้า แสงสว่างลอดเข้ามาทันทีแค่เพียงเปิดผ้าม่านสีฟ้า... และเพียงเท่านั้นคชาก็หรี่ตาลงเล็กกว่าเดิม ก่อนจะพยายามเบิ่งให้กว้างพลางผลักหน้าต่างบานใสออกไป
โชคดีที่หอพักนี้อยู่ถัดเข้ามาในตรอกหลายสิบเมตร กลิ่นเหม็นๆ จากมลพิษบนท้องถนนจึงเข้ามารบกวนได้ยากหน่อย แม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่าอากาศที่บ้านเกิดอย่างโคราชมันดีกว่ามากมายก็ตาม
แต่ตอนนี้คชาอยู่ที่กรุงเทพฯ เมืองใหญ่อันแสนวุ่นวายบนสภาวะที่เลือกไม่ได้ ดีไม่ดียังไงเห็นทีคงจะต้องปรับตัวเอา
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกหนเพื่อสูดออกซิเจนยามเช้าเสร็จ ตาคู่เรียวก็เหล่มองไปด้านล่าง เหลือบเห็นเจ้าลูกหมามอซอตัวเดิมที่นอนหงอยๆ อยู่
“ตะวัน” ไม่ทันต้องคิดอะไร ปากก็เรียกชื่อที่ตั้งให้มันเมื่อสองวันก่อน “ตะวัน!” เรียกให้ดังขึ้นกว่าเดิมเพราะมันไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับเสียงของเขาเลย
หากแต่มันกลับยังนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น คิ้วบางผูกโบว์น้อยๆ ก่อนจะส่งเสียงออกมา
“บ๊อกๆ” เห่าเป็นเสียงหมาซะเลยเผื่อมันจะสนใจ ก็อุตส่าห์เรียกชื่อภาษาคนแล้วไม่หันนี่หว่า
จะไม่สำนึกบุญคุณที่แบ่งลูกชิ้นให้ตั้งหลายวันเลยหรอ?
หรือเพราะเมื่อวานเขาไปกินก๋วยเตี๋ยวเป็ดมาแล้วไม่ได้แบ่งมัน?
“บ๊อกๆๆๆ” ส่งเสียงเห่ารัวๆ อีกที... หากแต่คราวนี้ดูเหมือนจะได้ผล เพราะเขาได้ยินเสียงที่ดังกลับมา
“โฮ่งๆๆ”
แต่ดันมาจากด้านบน...
สิ่งมีชีวิตสีขาวๆ ยืนยิ้มล้อเลียนให้เขาอยู่บนระเบียงตึกแถวตรงข้ามชั้นสี่ มันคือที่เดิมกับที่เขาเคยเห็นหมอนี่ในวันนั้น... ไอ้เต๋า...
“ไงชาค่ะ เห่าแต่เช้าเชียว” ชายหนุ่มพูดเสียงดังทักทายเพื่อนทอมที่ยื่นหน้ามานอกหน้าต่าง
“แต่ก็มีหมาเห่าตอบด้วยหนิ” เงยหน้าตอบอีกฝ่ายนิ่งๆ แต่แสนยียวน
“กวนแต่เช้าเชียวนะ... ของอะ ให้ยัง?” ใบห้าหล่อทำพยักเพยิดเมื่อกำลังสื่อถึงแพรวา
“ให้แล้ว”
“ให้อะไร?”
“โอริ... / โอ้วเธอน่ารักจัง” พูดไม่ทันจะจบคำอีกฝ่ายก็ต่อให้ทันที... จำแม่นเชียวนะอะไรเสี่ยวๆ แบบนี้ แถมยังยิ้มอารมณ์ดีซะเหลือเกิน...
แต่ทำไมวะ ยิ่งเห็นมันยิ้มแบบนี้ก็ยิ่งหมั่นไส้
“ไปอาบน้ำแล้ว บ๊ายบาย” คชาเอ่ยเสียงแข็งตัดบทเพราะไม่อยากจะคุยกับหมอนี่นาน เขาก้มมองเจ้าตะวันที่ยังคงนอนตรงที่เดิมอีกครั้งแล้วจึงเอื้อมมือไปปิดหน้าต่างบานใส
“ขอบใจนะชา” เสียงสุดท้ายลอดเข้ามาก่อนหน้าต่างจะถูกปิดลง… ตามมาด้วยผ้าม่านผืนสีฟ้าที่ปิดกั้นการมองเห็นของห้องเบอร์ 23 กับโลกภายนอก
และนั่นทำให้ใครอีกคนบนระเบียงชั้นสี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาผิวปากอย่างอารมณ์ดี
เช้านี้อากาศสดชื่นจริงๆ
- - - - - - - - -
การเรียนในวันศุกร์มีเพียงแค่คาบเช้าวิชาเดียว... ดังนั้นการเรียนการสอนจึงหมดลงตั้งแต่ช่วงสาย เพราะเป็นครั้งแรกที่เรียนวิชานี้จึงยังไม่มีเนื้อหาอะไรมากนัก
คชา... หนุ่มน้อยหน้าใสยังคงเดินประกบแก๊งค์สามหนุ่มเนื้อทองเหมือนเดิม ยกแขนพาดคอเพื่อนอย่างแมนๆ ตามสบายเพราะตอนนี้หลบมาอยู่กันแค่สามคนเพื่อมาแวะกินของว่างแถวตึกคณะเศรษฐศาสตร์ที่เคยมาเมื่อวันจันทร์
“สตอร์เบอร์รี่ซันเดกับน้ำมะนาวครับ” เขาเอ่ยสั่ง ยืนรอสักพักก็รับทั้งสองอย่างมา คว้าใส่มือไปที่โต๊ะ สมทบกับเพื่อนชายอีกสองคน ช้อนสแตนเลสไซส์เล็กในถ้วยทรงสูงถูกใช้จ้วงตัก ไอศกรีมสีชมพูรสหวานอมเปรี้ยว พอกินกับน้ำมะนาวยิ่งสดชื่นเข้าไปใหญ่ ใบหน้าหวานยกยิ้มอย่างพอใจที่ได้มีชีวิตสบายๆ เสียที
ไม่ต้องคิดอะไรซับซ้อน ไม่ต้องหลบซ่อนปิดบังความจริง
“ว้าย โลกกลมอะ” แต่เสียงแหลมคุ้นหูที่ลอยเข้ามาในโสตประสาทก็ทำเอาทั้งสามชะงัก... แพรวาก็มาที่นี่ แล้วยังมีแอ้นอีกคน
“ชา...” ท่ามกลางความวุ่นวายสับสนของเสียงพูดต่อล้อต่อเถียงไปตามประสาของแพรวากับเฟรม โดยมีโปเต้นั่งฟังชิลๆ แอ้นนั่งลงข้างๆ เขา “ไอติมอร่อยไหม?”
หนุ่มร่างเล็กที่กำลังงับช้อนอยู่ในปากพอดีค่อยๆ ดึงออกมา “ก็ดี ลองชิมสิ” มือกำลังจะส่งให้อีกฝ่ายชิมแต่ก็ชะงักเสียก่อน
แอ้นเป็นผู้หญิงนะ กินช้อนเดียวกันแบบนี้ จะดีหรอ...
หากแต่ไม่ทันจะคิดเสร็จ แอ้นก็ฉวยเอาช้อนคันนั้นไปแล้ว เธอใช้มันตักไอศกรีมสีหวานเข้าปาก “อร่อยดีนี่ชา”
เห็นเธอยิ้มหวานให้แบบนั้น คชาก็อดยิ้มเขินๆ ไม่ได้ “อื้ม อร่อยเนอะ”
เพียงช่วงเวลาเสี้ยววินาทีที่ทั้งสองประสานสายตากันด้วยรอยยิ้ม ก่อนคชาจะเป็นฝ่ายหลบตาก่อนเสียเอง
“ชา.. กินเสร็จไปห้องน้ำกับแอ้นหน่อยสิ ปวดฉี่อะ” เธอพูดชวนอีกคน ใบหน้ายังไม่หยุดเปื้อนยิ้ม และนั่นทำให้เขาเผลอพยักหน้าตอบตกลงโดยไม่รู้ตัว
ลืมไปซะสนิท... ห้องน้ำที่ว่ามันคือ ห้องน้ำหญิง!!!!!
เป็นครั้งแรกที่คชาได้เข้ามาในสถานที่แห่งนี้ จริงๆ มันก็เหมือนกับห้องน้ำชายที่ไม่มีโถฉี่เท่านั้นเอง ด้วยตัวสถานที่มันไม่มีอะไรเลย แต่บุคคลข้างในต่างหากสิ... คชาแอบเห็นสายตาแปลกๆ ของสาวๆ ที่มองมาในตอนแรก ก่อนจะหายไปจนไม่ได้สนใจเขา
อย่าบอกนะว่า... คชาเนียนเป็นทอมโดยไม่ได้ตั้งใจอีกแล้ว!
ตาคู่เรียวพิจารณาใบหน้าตัวเองในกระจก... ไม่เข้าใจคนที่หลงเชื่อว่าเขาเป็นทอมเลยจริงๆ ก็เขาใส่ชุดนักศึกษาชายคลุมด้วยฮู้ดสีดำออกจะเท่ แถมยังสูงตั้ง 175 เชียว หุ่นถึงจะผอมแต่ก็ไม่ได้ดูบอบบางอะไรขนาดนั้นสักหน่อย
ขมวดคิ้วสำรวจใบหน้าตัวเองไม่นานก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อแอ้นมาจับไหล่ของเขาเอาไว้ “ทำอะไร ดูเครียดเชียว?” คงเป็นเพียงคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบแต่อย่างใด คชาจึงแค่ยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเธอ
ตอนนั้นเองที่มือเรียวของเขาถูกแอ้นเอาไปจับเอาไว้... แน่นอนว่าคชาถึงกับสะดุ้งอีกครั้ง
นอกจากแม่ก็แทบไม่เคยได้จับมือผู้หญิงคนอื่นเลย
โอ๊ย... ทำแบบนี้ชาทำตัวไม่ถูกนะแอ้น
มือเรียวเผลอสลัดมือบอบบางของหญิงสาวออกเบาๆ อย่างไม่คุ้นชิน เธอไม่ได้ถือสาอะไรแต่ยังคงหันมามองเพื่อนทอมยิ้มๆ ทั้งคู่ค่อยๆ เดินลงจากบันไดตึกคณะบัญชีที่ไปอาศัยห้องน้ำเพื่อกลับไปหาเพื่อนๆ ที่นั่งรออยู่ที่เดิม
“ชา... ทำไมถึงไม่ชอบผู้ชายหรอ?” ระหว่างนั้น แอ้นถามคำถามที่ทำคนฟังตกใจนิดๆ
“ฮะ... เออก็...” เพราะเราเป็นผู้ชายไงล่ะ...แน่นอนว่าพูดไม่ได้ “ไม่รู้สิ...ก็ไม่เคยรู้สึกแบบนั้นเลย” คงเป็นคำตอบที่ดีที่สุดในตอนนี้
แอ้นได้ยินดังนั้นก็หยุดรออีกคนให้มาเดินข้างๆ กัน ใบหน้าสะสวยทอดมองหน้าคชานิ่ง ก่อนจะตอบเรียบๆ ธรรมดา
“เหมือนกันเลยชา เราก็ไม่ชอบผู้ชาย”
- - - - - - - - -
แล้วคืนวันเสาร์ก็มาถึง... เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่า คชายังคงมานั่งรวมตัวเล่นไพ่กับสามสาวร่วมหอชั้นเดียวกันในห้องเบอร์ 21 ของแพรวาเหมือนอาทิตย์ก่อน และแน่นอน... ฝีมือระดับคชาแล้ว...
จะเหลืออะไรนอกจากตำแหน่งสลาฟ!
ใบหน้าหวานเบะปากขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด ยิ่งหันไปเห็นแพรวาที่ลุกเดินไปเข้าห้องน้ำเพราะเป็นคิงไปเรียบร้อยแล้วก็ได้แต่ท้อแท้ใจ
เหลือบมองไพ่บนมืออีกรอบก็ต้องส่ายหน้าเบาๆ... นี่เขาถูกชะตากับเลข 3 มากนักรึไง ในมือถึงมีแต่ไพ่เบอร์ 3 เนี่ย!!!!!
และในตอนนั้นเอง แพรวาที่ครองตำแหน่งคิงติดกันห้าสมัยก็เดินเข้ามาพร้อมกับขนมผิง (อยากเป็นที่พักพิงของคุณ)
คชาแอบสะดุ้งนิดๆ เมื่อเห็นมัน... หากแต่ก็ทำเนียนเป็นว่า สะดุ้งเพราะจอยลงไพ่ A สองใบต่างหาก
“อ้ะ... กินกันทุกคน” แพรวาแกะห่อขนมพลางวางลงในวง คชาแอบเหล่ตามองขนมเม็ดเล็กๆ กลมๆ สีขาวพลันก็นึกถึงคนให้
เออ... คืนนี้ห้าทุ่มมีบอลแล้วนี่หว่า อีกครึ่งชั่วโมงเอง
เขาเบะปากอย่างหงุดหงิด คำพูดที่หลุดตอบตกลงไปด้วยจิตวิญญาณของแฟนบอลมันกำลังตามมาทำร้ายตัวเขาซะแล้ว
แน่นอน เขาไม่ได้กลัวอะไร... คชาก็ผู้ชาย ไปบ้านเพื่อนผู้ชายน่ะเรื่องปกติ
แต่ในกรณีนี้มันไม่ใช่...เพราะเต๋าไม่รู้ว่าเขาเป็นผู้ชาย สนิทกับเขารึไงก็เปล่า แถมเขายังออกจะไม่ชอบหน้าหมอนี่ซะด้วยซ้ำ
และอีกอย่างที่ย้ำชัดว่าไม่ควรไป... เป็นเพราะเขาไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับลูกเจ้าของหอไปมากกว่านี้
คชากำลังหลอกเต๋าอยู่... และอีกสามอาทิตย์กว่า เขาก็จะย้ายออกจากที่นี่
เพราะฉะนั้น... ถ้าเลือกได้...อย่าไปสุงสิงกับไอ้ลูกเจ้าของหอมันนักเลย
เป็นเพราะจิตใจที่กำลังกังวลจนไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว... คชาก็ครองตำแหน่งสลาฟทิ้งท้ายอีกหน... มือเรียวแบไพ่ในมืออย่างอับจน ก่อนจะสนใจโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่กำลังสั่น
ไม่ผิดจากที่คิด... ‘เผือก’ คือชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ
คิดถึงปุ๊บก็โทรมาปั๊บแบบนี้
ตายยากจริงๆ!
อ้างว่าจะไปรับโทรศัพท์จึงลุกเดินออกมาจากห้องเบอร์ 21 นั้น แต่จนกระทั่งเลี้ยวเข้าห้องของตัวเองไปแล้วก็ยังปล่อยให้มือถือสั่นไม่หยุดอยู่ดี
แน่ล่ะ... คชาไม่คิดจะรับสายแต่แรกอยู่แล้ว
ถ้าถาม ก็จะตอบว่าเผลอหลับไปก่อนนั่นแหละ...จะไปยากอะไร!
เขาวางมือถือที่เพิ่งหยุดสั่นลงบนเตียง... มือเรียวคลำไปที่สวิตช์ กำลังจะปิดไฟหากแต่ก็หยุดมือนั้นไว้เสียก่อน
เกือบลืมไป ตอนนี้เขาเอาผ้ามาพันหน้าอกเอาไว้แบบที่พวกทอมชอบทำ... เพราะเสื้อนอนของเขามันบางจนกลัวสาวๆ จะเห็นอะไรๆ เข้าน่ะสิ!
มือเรียวกำลังค่อยๆ จับชายเสื้อนอนเพื่อถอดมันออกก่อนจะได้ถอดผ้าที่รัดหน้าอกเอาไว้ตามหลัง หากแต่ตอนนั้นก็มีเสียงกึกกักดังหน้าประตู
สมองไม่ทันได้คิดอะไร... คชาหันหน้าไปมองพร้อมกับมือที่จับเสื้อยืดค้างไว้
มันค่อยๆ ถูกเปิดออก พร้อมกับชายเสื้อที่กำลังเลิ่กขึ้นสูงถึงระดับหน้าอก
“เต๋า!!!!!!!!!! / เฮ้ย!!!!!!!!!!”
สองเสียงอุทานออกมาเพราะตกใจไม่แพ้กัน... คชาหัน 180 องศา รีบดึงชายเสื้อลงมา จัดมันให้เรียบร้อยเหมือนเดิมอย่างลุกลี้ลุกลน ส่วนอีกคนก็รีบหันหน้าหนีไปอีกทาง
“ไม่เห็น...อ..อะไรใช่ไหม?” เสียงใสเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน เสียงเบาและสั่นอย่างไม่ตั้งใจ ซ้ำใบหน้าก็ยังคงสีหน้ากล้าๆ กลัวๆ
แค่กลัวเต๋าจับได้ว่าเป็นผู้ชายเท่านั้นเอง
ประโยคเดียวกันแต่คนพูดกับคนฟังคิดคนละอย่าง... คชาเพียงถามเพื่อเช็คว่าตัวเองยังรอดอยู่ไหม... แต่คนฟังตอบอย่างบริสุทธิ์ใจเพราะคิดไปมากกว่านั้น
ก็ถ้ามองไม่ผิดไป... ชากำลังอายไม่ต่างจากตอนอยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ด
“เปล่า... ไม่... แค่แว้บเดียวเองลืมไปหมดแล้ว วางใจได้”
ลืมได้...
ซะที่ไหนกัน!
ยังติดตาอยู่ด้วยซ้ำตอนนี้
พุง...ขาว...
เอว...บาง...
เพราะไม่รู้เท่าทันความคิด ร่างเล็กจึงถอนหายใจโล่งอกเมื่อได้ยินดังนั้น ก่อนจะขมวดคิ้วถามอีกฝ่ายต่อ “แล้วนี่มาที่ห้องมีอะไร? บอกแล้วไงว่าแม่ไม่ชอบ” พยายามอ้างหาเหตุผลมาไล่
“แล้วใครบอกจะไปดูบอล นี่มันใกล้เริ่มแล้ว โทรหาก็ไม่รับ เมื่อกี๊เลยส่งข้อความมาว่า ไม่รับสายอีกรอบจะมาหาที่ห้อง” เสียงทุ้มสาธยาย มองหน้าอีกคนอย่างบริสุทธิ์ใจ “ไม่ได้ตั้งใจจะบุกรุกหรอก แต่เธอไม่ได้ล็อคประตู”
พอได้ยินแบบนั้น... คนตัวเล็กก็ถึงกับออกอาการเหวอ สรุปแล้วเป็นเขาเองสินะที่พลาดแบบนี้
“บอลจวนจะเตะแล้ว รีบไปเหอะ”
เต๋าพูดชี้ชวนคชากลับไปทำตามแผนเดิมที่วางไว้... คนตัวเล็กพอได้ยินเรื่องบอล จากที่ตัดใจว่าจะไม่ดู ก็เริ่มนึกเสียดาย
ตั้งแต่มากทม.ยังไม่เคยได้ดูบอลสักนัดเลย ในฐานะแฟนตัวยงเขารู้สึกผิดต่อทีมมาก!
ไหนๆ โอกาสก็มาถึงที่แล้ว...
“แต่แม่ไม่ชอบให้ไปบ้านผู้ชาย” ทว่าคชากลับปล่อยให้หลุดลอยไปอีกหน เผลอทำหน้าย่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพราะแค่คิดก็เสียดายจริงๆ
แต่มันจำเป็น!
ซอรี่นะเชลซี... เดี๋ยวเจอกันในวิทยุแทน
“นายมันยิ่งฉวยโอกาสอยู่ด้วย... ดูสิ เข้ามาในห้องเราพรวดพราดแบบนี้ เมื่อกี๊เกือบเห็นเราถอดเสื้อแล้ว” คชาพูดพลางยกมือขึ้นกอดเสื้อยืดสีเข้มเอาไว้แน่นๆ แสร้งทำตาแป๋วซะน่าสงสารเต็มประดา
และมันยิ่งทำให้เต๋านึกถึงภาพเมื่อครู่ขึ้นอีกทีอย่างไม่ได้ตั้งใจ
เต๋าส่ายศีรษะแรงๆ... ภายนอกเหมือนจะเพลียกับอาการของอีกคน แต่จริงๆ แล้วกำลังพยายามเอาภาพเอวบางๆ นั่นออกไป
“ฉันไม่บ้าทำอะไรเธอหรอกน่า... บอกแล้วไงว่ามีรสนิยม” พูดตอบทั้งๆ ที่ยังสลัดภาพในหัวออกไม่ได้ “บ้านฉันปลอดภัย ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ” พูดหาเหตุผลต่อไป... ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงต้องมาตื๊อยัยทอมจอมรักนวลสงวนตัวมากถึงขนาดนี้
บางที... คงเพราะอยากหาเพื่อนดูบอลยามดึกละมั้ง
อีกอย่าง นายเศรษฐพงศ์เป็นคนชอบทำอะไรตามแผนการ
“ไปเร็ว... แมนยูรอขยี้เชลซีจะแย่แล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยกระตุ้นอีกฝ่ายซะหน่อย
“โห... เชลซีต่างหากที่จะถล่มแมนยูกระจุย” และคชาก็สวนทันควันอย่างยอมไม่ได้ตามคาด... ถึงเชลซีจะเคยแพ้แมนยูมาก่อนยังไง แต่เพื่อทีมทีรักก็ต้องเถียงแทน
“รู้ได้ไง ยังไม่ได้ดูเลย” เต๋าพูดเรียบๆ “จะไปไม่ไปชาค่ะ?” ถามย้ำรอบสุดท้าย แต่อีกคนก็ยังทำหน้าเป็นหมาขี้สงสัยเหมือนเดิม
“ไม่เป็นไร... ทนดูเชลซีแพ้ไม่ได้ก็นอนอยู่ห้องไปละกัน” ขายาวก้าวไปที่ประตู มือกำลูกบิดเอาไว้ ไม่มีเวลาตื๊อต่อไปเพราะบอลกำลังจะเริ่ม
“อย่าลืมล็อคประตูอีกล่ะ เป็นสาวเป็นแส้”
พูดจบก็เดินออกไปก่อนจะปิดประตูลง...
TBC
อ้าว.. อะไรยังไงหนิ ตกลงคืนนี้จะได้ดูบอลกันไหมเนี่ย? (ถามใคร?)
มันดูยืดไปไหมอะ?? ชอบไม่ชอบอะไรก็เม้นบอกหน่อยเน้อ บอกตรงๆ ว่าไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ว่าตัวเองแต่งสนุก เห็นมีคนบอกว่าชอบ รออ่านต่อ ก็กลัวจะผิดหวังเบาๆ คิดไปแล้วใช่ไหมล่ะว่าตอนนี้จะได้ดูคชาไปบ้านเต๋า (อ๊ากกก โดนคนอ่านถีบ)
เรื่องยังไม่ค่อยไปไหนเลย T^T ใจเย็นๆ กันนะ เราต้องละมุนละไม ค่อยเป็นค่อยไปเนอะ ._.
สุดท้าย ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้จ้า _/|\_ อย่าเพิ่งหนีไปไหนก่อนนะ ช่วงนี้งานเยอะ มาต่อช้าก็ขอโทษล่วงหน้าด้วยที่ทำให้ขาดตอน
ป.ล. Happy Valentine ล่วงหน้าเด้อออ เจอกันตอนต่อไปไม่เกินมาฆบูชาแน่ๆ จ้ะ ๕๕๕
ความคิดเห็น