คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Zexal [Shark x Yuma] The darkness [Part4]END
ในที่สุดก็จบแล้วค่ะะ อยากจะร้องไห้มาก T____T
แต่งข้ามวันข้ามคืนเลยค่ะ T//T
ปล.บอกแล้วนะคะว่าอาจจะจบไม่สวย 'v' แต่สวยสำหรับสาย....อย่างเราค่ะ ///////
--------------------------------------------------------------------------
ณ. โรงเรียนดูเอล @ฮาร์ทแลนด์
ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมา1สัปดาห์แล้ว หลังจากที่ยูมะหายตัวไป ทั้งโคโตริและเท็ตสึโอะพยายามตามหายูมะเท่าไหร่ก็ไม่พบ พอลองไปสอบถามพี่อาคาริที่บ้าน ก็บอกว่ายูมะยังไม่กลับบ้านมาเหมือนกัน พี่อาคาริจึงไปแจ้งกับทางตำรวจให้ช่วยตามหายูมะอีกแรง ทุกคนต่างเป็นกังวลกับการหายตัวไปครั้งนี้ของยูมะ…… โคโตริและเท็ตสึโอะกลับเป็นคนที่รู้สึกผิดที่สุด ทั้งๆที่ทั้งสองคนอยู่กับยูมะแท้ๆ พวกเขาไม่น่าปล่อยให้ยูมะรอคนเดียวอยู่ข้างนอกเลย….. คิดได้ดังนั้นก็ยิ่งพากันสลดใจเข้าไปอีก
“นี่โคโตริ….เจ้ายูมะ…..มันหายไปไหนของมันกันนะ….” เท็ตสึโอะเริ่มพูดขึ้นมาก่อน โคโตริที่นั่งอยู่ข้างๆสีหน้าดูสลดลง
“ฉัน....พยายามติดต่อยูมะด้วยดูเอลดิสก์แล้ว…… แต่ไม่มีการตอบรับเลย…. ฉัน…. ฉัน…. โฮฮฮ” โคโตริที่พูดจู่ๆก็ร้องไห้ออกมา เพื่อนสนิทของเธอหายตัวไป แล้วยังเป็นคนที่เธอชอบมากที่สุดอีก…….. จะไม่ให้เธอเศร้าได้อย่างไร
“โคโตริ…….เดี๋ยวทางตำรวจก็หาเจ้านั่นเจอ…. ต้องเจอแน่ๆ!.....” เท็ตสึโอะเห็นโคโตริร้องไห้จึงเข้าไปปลอบใจ โคโตริร้องไห้อย่างหนัก เธอไม่เคยเสียใจแบบนี้มาก่อนเลย แล้วเธอก็ไม่คิดด้วยว่าจู่ๆเพื่อนคนสำคัญที่อยู่มาด้วยกันตั้งนานจะหายตัวไปแบบนี้
“จะว่าไป…… ตั้งแต่เจ้าชาร์คดูเอลแพ้ยูมะ…. หมอนั่นก็ไม่มาโรงเรียนอีกเลย……” เท็ตสึโอะพูดขึ้น แต่โคโตริไม่สนใจ ตอนนี้เธอสนใจแค่ยูมะเท่านั้น
“ยูมะ…. ยูมะ…. ฮือออ” โคโตริเพ้อชื่อยูมะสลับกับร้องไห้ไม่หยุด เท็ตสึโอะเห็นแล้วก็ถอนหายใจ เขาคิดไม่ออกว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี…… นี่ก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว แต่เจ้ายูมะกลับหายเงียบไปราวกับไร้ตัวตน
“เอางี้ไหมโคโตริ วันนี้เราลองไปดูบริเวณรอบๆร้านขายของนั่นอีกรอบไหม” เท็ตสึโอะเสนอความเห็น โคโตริค่อยๆหยุดร้องไห้ ก่อนจะพยักหน้าตกลง
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน ทั้งสองคนรีบวิ่งออกจากโรงเรียน รีบไปยังร้านขายของขนาดใหญ่ที่เคยไปกับยูมะอย่างรวดเร็ว โคโตริวิ่งนำหน้าเท็ตสึโอะ ขณะที่วิ่งอยู่ เธอดันเหลือบไปเห็นซอยหนึ่งที่เห็นแล้วสะดุดใจจึงหยุดวิ่ง ทำให้เท็ตสึโอะที่วิ่งตามหยุดแทบไม่ทัน
“เธอหยุดทำไมน่ะโคโตริ?? ซอยนี้มีอะไรหรอ?” เท็ตสึโอะถามขึ้น โคโตริชี้นิ้วเข้าไปในซอยแล้วถามเท็ตสึโอะ
“ที่อยู่ตรงนั้นคืออะไรหรอ” โคโตริชี้เข้าไปที่สุดซอย เท็ตสึโอะหันไปมองก่อนจะร้องอ๋อ
“ตรงนั้นมันเป็นเกมเซนเตอร์เก่าน่ะ มันร้างมานานมากแล้ว ไม่ค่อยมีใครเข้าไปยุ่งหรอก” เท็ตสึโอะอธิบาย โคโตริยืนฟังเงียบๆแล้วพยักหน้าเบาๆ
“ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ ไม่มีอะไรแล้วล่ะ” โคโตริบอกแล้วเดินผ่านซอยนี้ไป เท็ตสึโอะหันไปมองในซอยอีกรอบ แล้วเดินตามโคโตริไป……………..
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ภายในเกมเซนเตอร์รกร้างแห่งหนึ่ง……. มีเด็กหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง นั่งอยู่บนโซฟา กำลังจิบน้ำชาอย่างสบายอารมณ์ เบื้องหน้าของเขา ปรากฏเป็นเด็กหนุ่มร่างบางอีกคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงเล็กๆ มือทั้งสองข้างถูกมัดไว้กับหัวเตียง ปากถูกมัดไว้ด้วยเชือกสีขาวบางๆ ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงนอนนิ่งอยู่บนเตียง จิตใจอยากจะบังคับให้มันขยับ แต่ร่างกายกลับไม่ตอบสนอง ใบหน้าที่ดูซีดเซียวของเขามองมาทางเด็กหนุ่มร่างสูง ดวงตาที่ดูเลื่อนลอย มองมาด้วยความเจ็บปวด เด็กหนุ่มพยายามเปล่งเสียงออกมาด้วยความยากลำบาก
“อา….. ปะ….ปล่อ…………” เสียงที่ถูกเค้นออกมาค่อยๆหายไปในอากาศ เด็กหนุ่มร่างสูงหันมามองแว่บหนึ่งก่อนจะก้มลงจิบชาต่อ มืออีกข้างของเขาหยิบสร้อยคอที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมามอง ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก สายตาเลื่อนไปด้านหลัง มองเด็กหนุ่มที่นอนไร้สติอีกรอบ……. เขายิ้มก่อนจะวางสร้อยลง แล้วหยิบดูเอลดิสก์สีแดงที่วางอยู่ข้างๆขึ้นมาหมุนดูรอบหนึ่งก่อนจะโยนไว้ที่เดิม
“นี่…..ยูมะ…….” เด็กหนุ่มร่างสูงเอ่ยขึ้น ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงขยับทีหนึ่งก่อนจะนิ่งไป
“เราเป็นเพื่อนกันสินะ”
“………” ร่างบางนอนนิ่ง
“นายบอกกับฉันเองนี่นะว่าเป็นเพื่อนกัน”
“……….”
“ฉันดีใจมากเลยนะที่มีเพื่อนแบบนาย”
“……….”
“แล้วเราก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ……..ยูมะ…………..”
“…………!!” ร่างบางเริ่มขยับแล้วดิ้นเบาๆ
“ในที่ๆไม่มีใครหาเจอ………..”
“อะ…อา……..!!!!!!!!!” ร่างบางเริ่มดิ้นแรง พยายามจะพูดบางอย่างแต่ลำคอของเขากลับแห้งผาก ทำให้ไม่สามารถเปล่งออกมาเป็นคำพูดได้
“จมสู่ความมืดมิด……ด้วยกัน……………”
“….อะ…อะ..... อือ…อื้อ…….!!!!!!!” ดวงตาของเด็กหนุ่มร่างบางค่อยๆเบิงโพล่ง พร้อมกับดิ้นอย่างรุนแรง ราวกับว่าอยากจะออกไปจากที่แห่งนี้เต็มที
“ตลอดไป…………………” สิ้นเสียงเด็กหนุ่มร่างสูง ร่างกายของคนร่างบางตรงหน้าก็สั่นเทา ดวงตาที่เริ่มสั่นระริก เขาอยากจะออกไป อยากออกไป…………….ใครก็ได้…………… ช่วยพาเขาออกไปจากความมืดมิดแห่งนี้ที……………………………… ใครก็ได้…………………………………………....................
“อะ……แอสทรัล……..”
สร้อยคอสีทองที่วางอยู่บนโต๊ะมีประกายแว่บหนึ่ง ก่อนที่ทุกอย่าง จะจมสู่ความมืดมิด………..........
END
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮว๊ากกกกกกก กรี๊ดสิกรี๊ดดด //////// มันกลายเป็นว่ายูมะแอบมีซัมติงกับเเอสทรัล #อย่าคิดนะอย่า
///////////////////////// จบไปกับเรื่องแรกนะคะ สำหรับภาคZexal ไว้จะแต่ง 5Ds ต่อนะคะ 'w' โคตรอยากจะ4P ทีม satisfaction มากเลยค่ะ '-' แต่จะโหดร้ายกับยูเซย์ไปหน่อย #เอ๊ะ 555
สำหรับตัวเรา เราเชียร์ แจ๊คxยูเซย์ ส่วนที่อีปิคหน่อยก็คุณพ่อฟุโดสุดเคะ //////////
5Ds เราจะพยายามแต่งแบบแฮปปี้ๆ ไม่เรทนะคะ #หรอ 555555555555
ปล. ความจริงคู่นี้มันควรจะซึ้ง....... ถ้าเราไปใช้ไทม์โซนหลังๆเลย คือตอนนี้เป็นบาเรี่ยน ;////; มันจะซึ้งมากเลยค่ะ ตอนที่นาช(เรียวกะ) เสียเพื่อนๆบาเรี่ยนทั้ง6คนไป T___T เราซึ้งมาเลยค่ะ ถึงจะมีบักเวคเตอร์ก็เถอะ
เราเลือกไทม์โซนผิดเองแหละค่ะ เราดันอยากได้แบบโหดรั้ย //////// 555+ ขอโทษจริงๆค่ะ
ปล2. เจอกันเรื่องหน้านะคะ \^^/ อาจจะดองทิ้งไว้ซักปี 5555+ คอมเม้นเป็นกำลังใจให้เราแต่งต่อมากค่ะบอกเลย ที่เราแต่งต่อเพราะจู่ๆมาเห็นคอมเม้นเข้า ////// ดีใจมากค่ะ <3 <3 ขอบคุณทุกๆคอมเม้นนะคะ
โฮกกกกกกกก!! ยูมะเมะค่ะะะ!!!! ใช่ค่ะ จริงๆยูมะก็เมะนะ ถ้าดูตอนหลังๆ เรียวกะจะเคะลงในทันทีค่ะ! /////
ความคิดเห็น