ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic]Yugioh! (Y)

    ลำดับตอนที่ #7 : Zexal [Shark x Yuma] The darkness [Part 2]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 918
      12
      12 พ.ค. 58

    ----------------------คำนำ---------------------
    '-' ไม่มีไรจะพูดเลยล่ะค่ะ อยากจะตบหน้าตัวเองแล้วบอก
    "เราแต่งอัลไลออกมาาา ว๊ากกก" 
    ปล.อย่าสนใจค่ะ เราเมาอย่างแรง ใช้พลังในการแต่งไปหมดแล้วค่ะ Orz
    --------------------------------------------------------------------------------


    นี่มัน……อะไรกันน่ะ…………ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม……..’

    เจ้านั่นเป็นใครกันน่ะ….. แล้วทำไม ฉันถึงเห็นอยู่คนเดียว………………’

    ฉันเนี่ยนะ……ชนะชาร์คคนนั้นได้ ?..............’

    หรือเราเราอาจจะฝันไป ฮะๆ อาจจะเป็นฝันก็ได้แฮะ

    กำลังคิดอะไรของนายอยู่น่ะ

    ฮ่ะๆ คิดอะไรหรอ ก็คิดเรื่องความฝันนี่ไง………..เอ๊ะ???’

    ฝันหรอ ฝันคืออะไร??”

    ฝันก็คือสิ่งที่ระ……. เอ๊ะ…. นั่นเสียงใครน่ะ??’

    ฉันชื่อแอสทรัล ฉันบอกนายไปสองรอบแล้ว

    แอสทรัลหรอ…… คุ้นแฮะ ชื่อนี้

    อืม.. ก็ฉันกับนายดูเอลด้วยกัน

    ‘…………. ดูเอลด้วยกัน???

    ใช่

    งั้นมันก็ไม่ใช่……..ความฝัน???’

    ความฝันอะไรของนาย?”

    นี่มันไม่ใช่ความฝันงั้นหรอ!!!!!!!!!!!” ยูมะเริ่มดึงสติกลับมา เริ่มมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดลงทีบุคคลตรงหน้า ซึ่งลอยอยู่เหนือตัวเขา

    นะนาย!!!!!!!!!!!!” ยูมะชี้ไปที่แอสทรัลด้วยมือที่สั่นระริก ไม่ใช่การสั่นเพราะกลัว แต่เป็นการสั่นเพราะตกใจ

    ฉันชื่อแอสทรัล แอสทรัลพูดเสียงเรียบ ยูมะค่อยๆสงบลง ก่อนที่จะหันไปเรียกแอสทรัล

    แอสทรัลเอ่อ…. คือว่าฉัน………ฉันสับสนไปหมดแล้ว นายเป็นใคร แล้วทำไมจู่ๆนายถึงโผล่มา ฉันงงไปหมดแล้ว

    อืม ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คำตอบของแอสทรัล ทำให้ยูมะถึงกับหงายหลัง

    เฮ้ออออออ~ ถ้านายยังไม่รู้ แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะ….. ช่างเถอะ ฉันนอนล่ะยูมะพูดเสร็จก็ขดตัวลงนอนบนเปล ส่วนแอสทรัลก็ยืนมองเงียบๆ จนยูมะพล๊อยหลับไป

    ------------------------------------------------------------------------

     3วันถัดมา  @สวนสาธารณะฮาร์ทแลนด์

    ยูมะ ฉันต้องขอบคุณนายจริงๆนะ ถ้าไม่ได้นาย เด็คของฉันก็คงถูกเจ้าชาร์คนั่นเอาไปแล้วแน่เลยเท็ตสึโอะพูดขึ้นทันที เมื่อเห็นยูมะเดินมาหาตน

    ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา ยูมะยิ้มก่อนจะชูสองนิ้ว เท็ตสึโอะก็ยิ้มให้กับความบ้าของยูมะ

    เพื่อนคืออะไรหรอ?” เสียงของแอสทรัลดังขึ้น ทำให้ยูมะเงยหน้าขึ้นไปมอง

    เพื่อนก็คือ…….. เดี๋ยวนะ!! นี่นายโผล่มาจากไหนเนี่ยยยย!!” ยูมะเห็นแอสทรัลที่จู่ๆก็โผล่มา ก็ตกใจ ส่วนแอสทรัลก็มองยูมะเงียบๆ ทั้งสองมองหน้ากัน จนเท็ตสึโอะที่ยืนอยู่ด้านหน้าถามขึ้น

    ยูมะ นี่นายพูดกับใครน่ะ?” เท็ตสึโอะถามด้วยอาการงุนงง ไม่รู้ว่าคนข้างหน้าบ้าจนถึงขั้นพูดคนเดียวรึเปล่า

    อ๋อ เปล่าๆไม่มีอะไร ฉันแค่…. อะฮ่ะๆ ไม่มีไรหรอกกก ไปกันเถอะ เดี๋ยวโคโตริรอนานหรอก ยูมะรีบพูดบ่ายเบี่ยงก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่อง เท็ตสึโอะก็ไม่ได้ซักต่อ ทั้งสองจึงพากันเดินไปยังลานน้ำพุที่นัดโคโตริไว้ ทั้งสองเห็นโคโตริยืนรอ ก็โบกมือ แล้ววิ่งเข้าไปหา

    พวกนายเนี่ย ช้ากันจังเลย มัวทำอะไรอยู่น่ะโคโตริบ่นใส่ ทั้งสองได้แต่มองหน้ากันแล้วยิ้มแหงๆ

    ตลอดทั้งวันทั้งสามคนใช้เวลาในการพูดคุยกัน บทสนทนามักจะมียูมะที่ช่วยทำให้สนุกสนาน เสียงหัวเราะคิกคักดังไปตลอดทั้งวัน แอสทรัลที่ลอยอยู่เงียบๆคอยสังเกตทั้งสามคน โคโตริยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเห็นยูมะร่าเริง เธอจำได้ว่าช่วงแรกๆที่เจอกับยูมะ ยูมะนั้นไม่ค่อยร่าเริง แรกๆเธอก็สงสัยว่าทำไม แต่พอเธอรู้สาเหตุแล้ว ก็เข้าใจในยูมะทันที เขาสูญเสียพ่อแม่ไป เป็นใครก็ต้องเศร้าสลดอยู่แล้ว แต่การที่เขาร่าเริงได้ขนาดนี้นับว่าน่าตกใจมาก

    ยูมะ….” แอสทรัลเรียกยูมะเบาๆ

    มีอะไรหรอแอสทรัล?” ยูมะพยายามพูดไม่ให้ทั้งสองคนผิดสังเกต

    ฉันรู้สึกเหมือนมีคนแอบมองนายอยู่ตลอดเลยน่ะ

    เห??????”

    ฉันว่านายระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะแอสทรัลพูดเตือนก่อนจะหันไปรอบๆ

    ฉันระวังตัวอยู่แล้วน่า~ไม่ต้องห่วงหรอก พูดจบ ยูมะก็หันไปคุยกับเพื่อนๆทั้งสองคนต่อ แอสทรัลมองยูมะเงียบๆ ยิ่งเห็นยูมะเป็นแบบนี้ แอสทรัลก็ยิ่งระแวงขึ้นไปอีก

    นี่ยูมะ ฉันกับเท็ตสึโอะจะเข้าไปซื้อของในนี้น่ะ นายรอแปปนึงได้ไหม?” โคโตริถาม หลังจากที่ทั้งสามคนเดินมาถึงหน้าร้านขายของขนาดใหญ่

    อ๋อ อื้ม ได้สิ เดี๋ยวฉันยืนรอตรงนี้นะ เธอกับเท็ตสึโอะเข้าไปซื้อของได้ตามสบายเลย ยูมะตอบ

    นายอย่าเผลอทำไรบ้าๆล่ะเจ้ายูมะเท็ตสึโอะพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินเข้าไปในร้านพร้อมกับโคโตริ  ยูมะยืนมองทั้งสองคนเดินเข้าไปจนลับสายตาก่อนที่จะหันกลับมา สายตาเริ่มเลื่อนไปมองรอบๆ เห็นผู้คนเดินสวนกันไปมา ก็ถอนหายใจ คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรเกินขึ้นกับเขาแบบที่แอสทรัลเตือนหรอกมั้ง…..

    ยืนคิดได้ไม่นาน จู่ๆก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งหยุดยืนอยู่ข้างหน้ายูมะ เขาหันไปมองอย่างุนงง ก่อนที่เด็กน้อยจะร้องออกมา

    พะพ่อคะ พ่ออยู่ที่ไหน ฮือออ เด็กน้อยเริ่มร้องไห้ ยูมะเห็นก็รีบก้มลงไปปลอบ

    โอ๋ๆ นี่เธอพลัดหลงกับคุณพ่อหรอ

    ฮึก ฮึก…..หนูนัดกับคุณพ่อไว้ แต่หนูหาไม่เจอ

    นัดไว้ตรงไหนหรอ เดี๋ยวพี่ชายจะช่วยหานะ

    ตรง นั้น…” เด็กน้อยชี้ไปทางซอยที่อยู่ห่างไปค่อนข้างไกลจากร้านนี้ ยูมะมองตาม ก่อนที่จะลูบหัวเด็กน้อย

    เดี๋ยวพี่ชายไปส่งนะ ยูมะยิ้มให้ ก่อนที่จะจูงมือเด็กน้อยเดินไปทางซอยนั้น ในใจยูมะก็กลัวว่าเพื่อนทั้งสองออกมาไม่เจอเขาแล้วจะกังวล แต่พอคิดได้ว่ามีดูเอลดิสก์ที่ใช้ติดต่อกันได้ก็เบาใจ

    ซอยนี้หรอ?” ยูมะหยุดยืนที่หน้าซอย แล้วหันไปถามเด็กน้อย เด็กน้อยพยักหน้ารัวๆ เขาจึงเดินจูงเด็กน้อยเข้าไปในซอย ภายในซอยนั้นเงียบสงบ ไร้ซึ่งผู้คน มีเกมเซนเตอร์ร้างๆอยู่ที่สุดซอย ยูมะมองไปรอบๆแล้วไม่คิดว่าน่าจะใช่ จึงตั้งใจจะหันไปถามเด็กน้อยอีกรอบ แต่จู่ๆก็รู้สึกว่ามีสิ่งของหนักๆสัมผัสกับท้ายทอยของเขาอย่างแรง สติของเขาค่อยๆดับวูบ ภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนจะสลบไปคือเด็กน้อยกำลังรับเงินจากชายหนุ่ม.......

    --------------------------------------------------------------------------------------

    ตอนแรกแทบจะแต่งเป็น แอสทรัลxยูมะแล้วล่ะค่ะ 55555+
    แต่เราอยากให้เป็น ชาร์คxยูมะ '-' คิดพล็อตไม่ออกเลยค่ะ Orz.....
    พอคิดได้ก็แต่งออกมามั่วมากอย่างที่อ่านนี่แหละค่ะ 555
    ปล. ตอนหน้าทำใจหน่อยนะคะ อย่าเพิ่งเกลียดชาร์ค
    ปล2. ไม่เรทนะคะ ไม่เรท 55555 ////////////////////




    ป้าอยากไปแทรกกลางมากค่ะ ///w\\\ โอยยยยย 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×