คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 - Athamedia สถาบันการศึกษาแห่งอธามิเดีย (25%)
Chapter 1
Athamedia สถาบันการศึกษาแห่งอธามิเดีย
"ไง สบายดีไหมหนุ่มน้อย" เสียงจากร่างสูงลึกลับดังขึ้นจากความมืด ในท่าทางที่นั่งบนหินกลมก้อนใหญ่ใกล้ ๆ กับน้ำตก
"ท่านพ่อ!?" ชายหนุ่มแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็นได้ตอนนี้ แต่ตามความรู้สึกที่ได้รับแสดงให้เห็นว่าคน ๆ นี้ต้องเป็น พ่อ ไม่ก็ ญาติของเขาแน่นอน
"แล้วคิดว่าเทพบุตรที่ไหนละ" เขาพูดยิ้ม ๆ ให้กับคารัส พร้อมทั้งกางมือออกให้สมกับคำพูดที่เอ่ยไว้ข้างต้น
"แล้วท่านพ่อมาอยู่นี่ได้ไง ก็ท่านตายไปแล้วนี่" คารัสมองไปรอบ ๆ จากความทรงจำครั้งล่างสุด เขายังอยู่ในห้องเก็บของที่พะรุงพะรังกับลุงโลแกนอยู่ แต่ตอนนี้กลับมาอยู่ภายในถ้ำที่ไหนสักแห่ง ที่มีน้ำตกแสนสวยไหลลงกระทบพื้นดิน แต่เหมือนทะลุผ่านลงไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดสะอย่างนั้น น้ำที่ตกมีสีฟ้าใสสะอาดสะท้อนแสงไหลอยู่ข้างหลังของพ่อของเขา
"มาถึงก็พูดเรื่องตายเลยแหะ แล้วพ่อหนุ่มน้อย พึ่งทำอะไรลงไปละ" ชายวัยกลางคนมีผมสีดำ กับ นัยน์ตาสีแดงเหมือนกับคารัส พูดย้อนกลับมาให้คารัสคิด
"ก็ทันทีที่ผมเปิดกล่องบ้า ๆ นั้นของท่านพ่อนั้นแหละ" ชายหนุ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยที่ต้องพบเจอกับกลไกบ้า ๆ นี้ของพ่อเขา
"ฮ่า ๆ นี่ข้าลืมบอกแม่เจ้าไปหรอกเหรอ ว่าจะมีเซอร์ไพรส์เล็กน้อยให้กับลูกชายไว้" เขาพูดไม่สนใจแถมไหวไหล่อย่างไม่ยีหระ เสมือนไม่ใช่เรื่องน่าหวาดเสียวอะไร
"ท่านไม่รู้จริงเหรอว่า ท่านแม่เสียไปตั้งแต่ 10 ปีที่แล้ว" ชายหนุ่มพูดด้วยนัยน์ตาคับแค้น ทั้งยังกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว
"โอ้ ... พ่อเสียใจด้วย แต่ไม่คิดว่าเวลานั้นจะมาถึงเร็วขนาดนั้น" ชายผู้เป็นพ่อพูดปลอบลูกชายตัวเอง ด้วยน้ำตาที่เล็ดออกมาแบบไม่ทันตั้งตัว แม้ตัวเขาจะคาดการไว้แล้ว แต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ เพราะเท่าที่เขาคำนวณไว้ ก็ประมาณ 20 ปีข้างหลัง แต่นี่พึ่งผ่านไปเพียง 10 ปีนับตั้งแต่วันที่เขาเสีย เขาเดินไปยังลูกที่กำลังก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างอดกลั้นไม่ได้
หวืด !!! ...
"โว่ โว้ โว่ ถ้าพ่อมีชีวิตอยู่นี่หน้าทิ่มเลยนะ ไอ่เสือ" เขาผงะหลบเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ เพื่อหลบหมัดที่หวดออกมาจากลูกชายของเขา
"แล้วพ่อไปอยู่ไหนมา ปล่อยให้ข้ากับท่านแม่ต้องเผชิญกับเรื่องแบบนั้น !" สายตากราดเกรี้ยวสาดส่องมายังบุรุษรูปงาม แต่ยังคงร่องรอยของความชราวัยตามวัยของตน
"คารัส หากลูกเจอคนที่รักเจ็บปวดอยู่ข้างหน้าลูกจะทำยังไง" น้ำเสียงเศร้าปนทุกข์จมอยู่ในนั้น
"ถามได้ ! ข้าก็จะฆ่าล้างเจ้าพวกที่ทำให้คนรักของข้าต้องทรมานขนาดนั้น" คารัสเดือดด่านเต็มที่เมื่อต้องนึกถึงภาพเลวร้ายที่ผ่านมา แม้จะผ่านไปหลายปี ไม่สิ แม้จะผ่านไปชั่วอายุตน ก็ไม่มีวันลืมวันนั้นได้แน่นอน
"มันต้องอย่างนั้นไอ่ลูกชาย ! แต่ในกรณีที่เจ้าตายเจ้าจะทำอะไรได้ นอกจากเฝ้ามองอย่างเจ็บปวด" เขาพูดในความเป็นจริง แม้จะรบรู้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเฝ้ามองอย่างทุกข์ทรมาน
"ตัวพ่อที่เจ้าเห็นอยู่ตอนนี้ เป็นตัวพ่อที่พ่อผลึกพลังไว้ส่วนหนึ่งของชีวิตพ่อลงไป เมื่อตอนยังมีชีวิต หรือก็คือ เมื่อ 20 กว่าปีก่อน ไม่สิ 19 ปี เอ่อ ! ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าเมื่อตอนพ่อยังมีชีวิตอยู่ประมาณนั้นแหละ เพราะพ่อมีของที่จะให้เจ้า เมื่อเจ้าอายุ 18 ปีบริบูรณ์"
"แล้วของที่อยู่ในกล่องนั้นละ" คารัสปราดน้ำตาออกแล้วกลับมาสนใจเรื่องที่พ่อของเขาตรงข้างหน้า
"นั้นเป็นเพียงกุญแจที่ใช้ปลดล็อกประตู เพื่อพาเจ้ามายังที่แห่งนี้ ให้กล่องเล็ก ๆ นั้นจะใส่อะไรลงไปได้" ชายวัยกลางคนพูดอย่างไม่ค่อยสนใจกล่องสีดำที่ลูกของเขาหาวิธีเปิดออกมาแทบตาย
"หากทุบกล่องนั้นก็ได้ใช่ไหม? " คารัสภาวนาในใจไม่ให้เป็นอย่างที่เขาคิด
"แน่นอนว่าได้" พ่อของเขายกนิ้วโป้งให้เขา พร้อมกับขยิบตาข้างหนึ่งให้อีกที
"มาต่อยกันสักยกไหมพ่อ" ชายหนุ่มพร้อมตั้งการ์ดรอพ่อของเขา
"ฮ่า ๆ ให้ตายสิ เห็นเจ้าอย่างนี้ข้าละคิดถึง ลิเวียน่า จริง ๆ " ชายผมดำพูดชื่อแม่ของเขา หรือที่รักของตนออกมา พร้อมทั้งแสดงสีหน้ากับนัยน์ตาเศร้า ๆ อย่างเห็นได้ชัด
"เอาละ ทันทีที่พ่อให้ของกับเจ้า ตัวพ่อเองก็จะต้องจากโลกนี้ไปจริง ๆ และเพื่อการนั้น พ่อก็จะได้พบกับแม่ของเจ้าที่ไหนสักที่ละ พร้อมหรือยังหนุ่มน้อย" พ่อของคารัส สูดลมหายใจเขาเต็มปอด แม้ตัวเขาจะไม่มีชีวิตแล้วก็ตาม
"แสดงว่า พ่อติดอยู่ในกล่องบ้า ๆ นั้นเป็น สิบ ๆ ปีงั้นเหรอ !?" แทบไม่น่าเชื่อว่า พ่อของเขาจะรอการมาของเขาอยู่ในกล่องนั้นมาเป็นเวลานาน
"ทั้งใช่และก็ไม่ใช่ เอาละ เวลามีไม่มาละ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ มากอดกันให้สมกับเป็นพ่อลูกไม่เจอกันนานเป็นไง ไอ่เสือ" ชายผมดำพูดอีกทั้งกางมืออกรับการกอดจากลูกชายเต็มที่
"แน่ใจได้ไงว่าข้าสัมผัสท่านพ่อได้ ?" เขาถามเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเขาพยายามสัมผัสพ่อผู้บังเกิดเกล้า แต่ก็ยังสัมผัสไม่โดน ?
"เอานะ ๆ อย่าปล่อยให้พ่อรอเก้อสิ พ่อหนุ่มสุดหล่อ อยู่ท่านี้นาน ๆ พ่อละอายทุกที" เขายังพูดทะเล้นเพื่อให้การจากลาเป็นไปแบบสบาย ๆ
"งั้นก็ดี" คารัสพูดพร้อมกับทำตาเจ้าเล่ห์ ด้วยรอยยิ้มกว้าง ๆ
"หื้อ ? พ่อละดีใจจริง ๆ ที่ลูกโตมากได้ความหล่อเหมือนพะ - "
ผั้วะ ! ตุ๊บ ! ปลั๊ก ! อั่กก !!!
"โอ้ย .... ให้ตายสิ อื้อหื้อ แรงดีใช้ได้นี่น่า ก้ามแทบหัก" ชายวัยกลางคนแม้จะโดนชกเข้าหน้าอย่างแรง ๆ โดยตรงข้างแก้มพอดิบพอดี ก็ยังไม่วายกลับมาชมลูกชายของตนต่อ
"สงสัยไม่ต้องรับอ้อมกอดที่อบอุ่นจากพ่อแล้วมั้ง มารับกำปั้นสักหมัดสองหมัดดีกว่า พ่อหนุ่มน้อย" เขากล่าวขึ้น ทันที่ที่ปราดเลือกออกจากปากแล้ว ร่างของผู้เป็นพ่อก็หายไป ปล่อยให้คารัสมองซ้ายทีขวาที ข้างบนข้างล่างก็ไม่เห็นตัวพ่อของเขา
"เกมส์โอเวอร์ เจ้าตายแล้วละ" เสียงดังขึ้นข้างหู พร้อมกับตัวเขาวูบลงกับพื้น ใบหน้าจรดดิน กลิ่นดินและความสดชื่นออกสายน้ำที่ใกล้ ๆ กระทบเข้าจมูกเขา
"ถึงแม้ ไหวพริบ กำลังกาย ประสบการณ์ และจิตสังหารของเจ้าจะอยู่ใกล้เคียงกับพ่อตอนนี้หรือเหนือกว่าก็แล้วแต่ แต่จงจำไว้ อย่าไว้ใจใครเด็ดขาด เข้าใจที่พ่อพูดไหม" ชายหนุ่มแทบไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนเข้ามาข้างหลังเขาโดยที่เขาไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย แถมความเร็วบ้า ๆ นั้นอีก
"พ่อต้องการพูดถึงอะไรกันแน่ ?" เขาอยากจะถามคำถามนี้กับแม่ของเขาตั้งแต่ 10 ปีที่แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบอยู่ดี
"เมื่อถึงเวลา เจ้าจะรู้ด้วยตนเอง คารัส แค่จำไว้ก็พอ ว่าพ่อกับแม่รักเจ้ามากแค่ไหน จงจำไว้" จบประโยค ร่างของคารัสก็ลอยขึ้นมาพร้อมกับร่างของพ่อของเขาปรากฏอีกทีตรงข้างหน้า
"ของที่พ่อจะให้เจ้าอยู่ข้างในน้ำตกนั้น เดินเข้าไปแล้วหยิบมันออกมา เก็บรักษาไว้ให้ดีด้วยละ พ่อไปละ เจอกันเมื่อชาติต้องการสุดหล่อ แต่ถึงยังไง พ่อกับแม่ของเจ้าก็ยังคงเฝ้ามองเจ้าจากบนฟ้า อุบ๊ะ ! ให้ตายสิ นี่ข้าพูดประโยคน้ำเน่าแบบนั้นออกมาได้ไง เจอกันไอ่เสือ " พ่อของเขายิ้มกว้างผมกับขยิบตาให้ทีหนึ่ง พร้อมกับแสงสีทองนวลสาดส่องกระทบมายังตัวของเขา
"เดี๋ยวสิพ่อ แล้วเรื่องที่พูดไว้เมื่อกี้ ข้ายังมะ - "
"ลิเวียน่าจ้า ที่รักข้ากำลังจะไปหาเจ้าแล้ว วู้ว !!!" ยังไม่ทันทีที่เขาพูดจบพ่อเขาก็ตระโกนลั่นออกมาสะอย่างนั้น
"เดี๋ยวสิพ่อ ข้ายังพูด ... ไม่จบเลย ให้ตายสิ !" เขาสบถอย่างอารมณ์เสียเมื่อพ่อของเขาหายไปแล้ว คารัสจับจ่อไปยังตรงข้างในภายในน้ำตกนั้น เหมือนเข้าเห็นว่ามีสิ่งหนึ่งอยู่ในนั้น เขาค่อย ๆ เดินไปตรง แล้วก็หยิบสิ่งนั้นออกมา ทันทีที่หยิบออกมา ภาพทุกอย่างก็เหมือนสลายหายไป พร้อมกับอาการหัวหมุนอย่างรุนแรง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น