Athamedia สถาบันการศึกษาแห่งอธามิเดีย

ลำดับตอนที่ #2 : Prologue - ปฐมบทแห่งการเริ่มต้น คารัส

Prologue   

ปฐมบทแห่งการเริ่มต้น คารัส 

พื้นที่ปกคลุมไปด้วยร่างที่ไร้วิญญาณของผู้คนจำนวนมาก อยู่ท่ามกลางเปลวไฟที่ลุกโชนทั่วทุกพื้นที่ ปรากฏไปด้วยเหล่าทหารศึกสวมสุดเกราะพร้อมรบกันเดินควักไขว่ เพื่อสำรวจสิ่งที่ตัวได้กระทำลงไป แต่สิ่งที่พบอาจจะเรียกว่าโศกนาฏกรรมขนาดใหญ่ก็ว่าได้ เพราะเพียงแค่ข้ามคืนเดียวเท่านั้นเมืองที่เคยน่าอยู่ก็ถูกทดแทนด้วยหมอกควันแห่งสงคราม ชาวบ้านที่ไม่รู้ประสีประสาก็ถูกทำร้ายทารุณ โดนพรากชีวิตไปอย่างน่าอนาจใจ บ้างก็ถูกแยกส่วนเลือดนองเต็มพื้น บ้างก็ถูกเสียบประจานด้วยหอกแหลม บ้างก็ยังมีลมหายใจที่สามารถพยุงร่างลุกขึ้นมาก็สวดอ้อนวอนแด่พระเจ้า บ้างก็หมดสิ้นลมหายใจ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนอยู่ในสายตาแห่งความคับแค้นของเด็กน้อย เขารับรู้ที่สิ่ง เสียง กลิ่น การสัมผัส และความสิ่งหวังของทุกคน  

คารัส เจ้าต้องอยู่ต่อไปถึงแม้ว่าเจ้าจะอยู่ตัวคนเดียวก็ตาม แต่อย่าอยู่โดยใช้ความแค้นเป็นแรงขับเคลื่อนไปข้างหน้า จงมองไปยังแสงสว่างที่แม้อาจจะริบหรี่แต่ก็ยังขึ้นชื่อว่า แสงนำทางชีวิต 

ท่านแม่ ข้า ... ข้าทำไม่ได้ ทำไมพวกเขาถึงทำร้ายพวกเราขนาดนี้ ทำไมพวกท่านถึงต้องยอมถึงขนาดนี้ 

มันเป็นโชคชะตาที่ฟ้าลิขิตไว้ เจ้าอย่าได้เสียใจ โศกเศร้าไปเลย  

ท่านแม่ อย่าให้ข้าต้องอยู่ตัวคนเดียวเลย ได้โปรดอยู่ด้วยกับข้าเถอะ ข้ากลัว ข้ากลัวการที่ต้องอยู่คนเดียว ข้ากลัวจะอยู่ไม่ไหว ข้ากลัวเหลือเกิน 

คารัสลูกแม่ เจ้าจะแข็งแกร่งขึ้นแน่นอน เมื่อเจ้าผ่านบทเรียนบทนี้ไปได้ ให้เจ้ารู้ไว้เพียง แม่กับพ่อรักลูกคนนี้เสมอ 

ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านแม่ !!!! 

กริ๊ก กริ๊ก  ๆ !! ตุ๊บ ปัง เพี้ยง ! 

เป็นเสียงที่เกิดจากการคอมโบแห่งการตื่นนอน ร่างของบุรุษที่ผมยังคงยุ่งเหยิงไปมาไม่เป็นทรงเนื่องด้วยการนอนที่ยาวนานกว่า 8 ชั่วโมง ลุกขึ้นจากการตื่นนอนยามเช้า เดินโซเซไปมาอย่างหาจุดหมาย แสงแห่งอรุณได้สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระทบเข้ากับร่างสูงโปร่งนั้นอย่างลงตัว ชายหนุ่มเพียงขยี้ตาให้สามารถมองเห็นทางที่จะต้องไป เขาย่างกายเข้าไปยังห้องที่ถูกเรียกว่าสามารถที่ชำระกาย ห้องน้ำนั้นแหละ เพียงเวลาผ่านไปสักพัก ร่างที่ปกคลุมด้วยเม็ดน้ำไหลย้อนตามร่างกาย ก็ปรากฏพร้อมกับผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวที่ชายหนุ่มใช้ขยี้เช็ดผมอย่างชิน ๆ เขาสำรวจร่างตัวเองผ่านกระจกที่สะท้อนตัวตนของเขา แสดงให้เห็นถึงแววตาสีแดงสดคมคายเรียบไร้ซึ่งอารมณ์ ที่จับจ้องมายังตัวเขา ผมสีดำที่กำลังเปียกและรอเวลาทำให้แห้งด้วยผ้าพื้นน้อยสีขาวนวลในมือ  

"คารัส ได้เวลากะ ..... กริ๊ด !!! ไอบ้าคารัส ทำไมนายไม่สวมเสื้อผ้าบ้างละเนี้ย ไม่รู้จักอายฟ้าอายดิน บ้างเหรอ !! "  เสียงใสกังวานดังมาจากสาวสวยผมทอง นัยน์ตาสีฟ้า ที่กำลังตระโกนมาด่าทอชายหนุ่มอยู่หน้าประตูหน้าห้องของคน นามว่าคารัส อย่างเสียงดังพร้อมกับอาการแปลกๆ แม้ว่าตัวเธอจะเป็นคนที่ผิดที่เปิดประตูเข้ามาอย่างกระทันและก็ปิดไปอย่างกะทันหันก็ตาม 

"พึ่งอาบน้ำเสร็จ ดูก็น่าจะรู้ " ชายหนุ่มตอบไหว่ไหล่อย่างไม่ยีหระ หลังจะเช็ดตัวเสร็จก็หยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ เขาขยี้ผมไปมาเพียงสักสามทีก็เปิดประตู เผยให้เห็นหน้าเนียนขาวที่ขึ้นสีชมพูอ่อนตรงแก้มของสาวผมยาวสีทองตรงหน้าประตูของเขา "แล้วมีอะไร ?" 

"สายตามีมลทินหมด เฮ้ย ! ไม่ใช่ ข้าแค่จะมาบอกเจ้าว่าการสอบของวันนี้กำลังใกล้จะเริ่มแล้ว ข้าไปละ ! ท่านพ่อรอข้างล่าง รีบแต่งตัวแล้วลงมาด้วยละ" พูดจบสาวสวยก็รีบหันหลังเดินลงบันไดไปทันทีไม่มีช่องว่างให้บุรุษรูปงามตรงหน้าได้กล่าวคำๆใดออกมาเลย 

"อะไรของยัยนั้น เฮ้อ แต่ก็ช่างเหอะ"  แม้หลาย ๆ เรื่องมันออกจะพิลึกแต่เขาก็เริ่มชินกับมันมาได้สักระยะละ หลังจากนั้นเขาก็กลับเข้าห้องไป เพื่อหยิบสิ่งของที่จำเป็นต้องใช้ในวันนี้
 

"อรุณสวัสดิ์ครับ ลุงโลแกน"   ร่างสูงโปร่งเดินลงมาจากชั้นบนก็เห็นร่างใหญ่ของชายวัยกลางคนที่นั่งเก้าอี้ตรงโต๊ะอาหารบริเวณหน้าห้องครัว พร้อมกับหนังสือพิมพ์ที่เขียนข่าวของราชอาณาจักรการ์เบี้ยนแห่งนี้ไว้ในมือ

"อรุณสวัสดิ์ คารัส เมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหม"   ชายผมสั้นสีขาวแซมดำเงยหน้าร้องตอบและทักเมื่อได้ยินเสียง จากชายหนุ่ม

"ก็เหมือนทุกวันๆ นั้นแหละครับ แล้ว เอลิซ่า ละลุง"   เขาหันซ้ายหันขวาก็ยังไม่พบเจอ ร่างของสตรีแสนสวยที่ขึ้นไปปลุกเขาเมื่อไม่นานมานี้ 

"เห็นบอกว่าจะไปดูอาวุธที่ร้านอาวุธของลุงแซ็กเห็นจะได้"  ลุงโลแกนตอบเขาเมื่อเอามือลูบบริเวณคางของตน 

"อ้อ ! คงจะไปเล่นกับเจ้าซิก ตามเคย " คารัสพูดไปพร้อมกับเดินไปยังอาหารที่วางไว้บนโต๊ะในส่วนของตน

"ฮ่า ๆ แต่ว่าคราวนี้จะไปเลือกอาวุธสะที เห็นบอกว่าต้องใช้ในการสอบด้วย เออ ! พูดถึงการสอบลุงมีของจะให้เจ้าพอดี คารัส" เขาพูดออกมาอย่างอารมณ์ดีและเปลี่ยนไปทันที 

"ของ ?" ชายหนุ่มเพียงทำหน้างงเหมือนลุงมีของจะให้เขา 

"อืมของ ๆ เจ้าเลยแหละ แต่แม่ของเจ้าบอกให้เจ้าเหมือนเจ้าสมควรที่จะได้รับ เวลานี้เจ้าก็ควรจะได้รับแล้วละ ตามมาสิ" ลุงโลแกนบอกชายหนุ่มเมื่อหน้าตาแสดงสีหน้ามีเครื่องหมายคำถามเกิดขึ้น  คารัสเดินตามลุงโลแกนไปยังห้องเก็บของข้างล่างของส่วนบ้านที่เขาอาศัพ แม้จะเคยสงสัยว่าเป็นห้องอะไร แต่ทุกทีที่ถามลุง ลุงก็บอกแค่เป็นห้องเก็บของธรรมดา แต่เวลาที่เขาเดินผ่านทุกครั้งเหมือนมีเสียง ๆ หนึ่งคอยเรียกชื่อเขาอยู่เป็นประจำ
          "อะ เจอละ นี่ไง กล่อง ๆ นี้แหละ ที่แม่เจ้าฝากมันไว้กับลุง ก็ตั้งแต่พ่อเจ้าเสียละนะ" แม้น้ำเสียงจะยังคงปกติดีอยู่ แต่สีหน้าและบรรยากาศนั้นชายหนุ่มรับรู้ได้ตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง
          "ตั้งแต่ท่านพ่อเสียงั้นเหรอ แสดงว่าตั้งแต่ข้าเกิดสิน่ะ" เขาพลิกกล่องไปมาอย่างสงสัย พอเขามองดี ๆ กล่อง ๆ นี้เหมือนถูกปิดตายยังสมบูรณ์ มันเป็นกล่องไม้ไร้ซึ่งลวดลายสีดำ ไม่มีรอยต่อ ไม่มีวี่แววของการเปิดออกได้เลยแม้แต่น้อย มองไปมันก็เป็นเพียงกล่องไม้ธรรมดา ๆ ทรงผืนผ้าแค่นั้นเอง แต่มันกลับให้ความรู้สึกแสนคุ้นเคยสียิ่งกระไร
          "มันเป็นกล่องอะไร ลุง ไม่เห็นมีที่เปิดเลย ทุบดีไหม" ไม่รอช้าเขาก็ตั้งท่าเขวี้ยนมันไปกับพื้นแต่ยังมีมือหยาบใหญ่ของใครสักคนเหนี่ยวไว้
        "ใจเย็นสิ คารัส ไม่สมกับเป็นหลานเลยนะ มันต้องใช้ใจ เห็นแม่ของเจ้าบอกอย่างนั้น"ลุงโลแกนพูดอย่างแปลกใจเมื่อเห็น หลานชายที่น้อยครั้งหนักจะแสดงด้านใช้อารมณ์มากกว่าความคิดเช่นนี้
          "ผมเกลียดความไม่รู้เนี้ยแหละ ให้ตายสิ ใช้หัวใจสิน่ะ" ทันทีที่เขานำมือข้างขวาทาบลงไปบริเวณที่คิดว่าข้างบนของกล่อง อยู่ ๆ กล่องก็เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง จนพาร่างของเขาสั่นตามไปด้วย ทันที่กล่องถูกระเบิดจากข้างใน ทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องก็จมสู่ความมือมิด ...