ตะนาวศรี

ลำดับตอนที่ #5 : ปรสิตสีเขียว 2

   


  คำพูดของหมออัครชัยที่บอกทำให้สองพ่อลูกถึงกับตะลึงงันจนพูดไม่ออก  กานต์คิดอยากจะ

แย้งว่าสิ่งนี้เป็นไปไม่ได้ มันเกินความจริงมากไป แต่เรื่องที่ผ่านมามันก็พิลึกพิลั่นเกินที่จะมี

ความเป็นไปได้ทั้งนั้น ประกอบกับสิ่งที่หมออัครชัยพูดมาก็มีเหตุมีผลและมีหลักฐานประกอบ

แทบจะทุกอย่าง คงเดช เองก็อื้ง เขาเคยคิดว่าเรื่องแปลกประหลาดทั้งหมดที่ดินแดนนั้นได้ยุติ

มานานแล้ว ไม่คิดว่าจะตามมาหลอกหลอนและมีผลพวงต่อพวกเขา อย่างที่หมออัครชัยสงสัย

และหมออัครชัยก็กล่าวต่อ




" ผมคิดว่า มันเป็น ปรสิตที่ฝังอยู่ในตัวเรา ไม่รู้ว่าตอนนี้มันได้อะไรจากร่างกายของเราบ้าง รู้แต่ว่าเราได้

แสดงอาการของมันผ่านทางร่างกายคือเกิดแผลสะเก็ดเมื่อฤดูที่มันจะผลิใบ เราต้องดื่มน้ำกัน

มากๆเพื่อเป็นอาหารให้มัน และพ่อผมที่หนีออกมาจากคลื่นยักษ์ไม่ทัน เพราะมันได้ยึดร่างเขา

กับพื้นดินไว้ ผมคิดว่าพ่อผมอาจจะเสียชีวิตเพราะพวกมันก็เป็นได้  และพวกเราทุุกคนอาจจะไม่

ปลอดภัยถ้ามันยังฝังอยู่ในตัวเราแบบนี้ "




สองพ่อลูกยังคงอึ้งคำพูดของหมออัครชัย แม้ย้งพิสูจน์ไม่ได้ แต่ เหตุผลและเหตุการณ์ที่

สอดคล้องต่างๆมีส่วนเป็นไปได้อย่างสูงทีี่จะเป็นเช่นนั้น อย่างที่เขาสรุป

" แต่มันก็เคยช่วยชีวิตพวกเรานะหมอ จะว่ามันมีแต่โทษอย่างเดียวคงไม่ได้ "

คงเดชกล่าวแย้งขี้นหลังจากที่เห็นว่า สิ่งที่หมออัครชัยสรุป เกี่ยวกับปรสิตต้นไม้ นั้นเกี่ยวกับ

พฤติกรรมของมันบางอย่างเร็วเกินไป


"

  ผมว่ามันเป็นความบังเอิญที่พวกเราไปกินมันเข้ามากกว่าครับ  สัญชาติญาณของมันคงต้องการ

ฝังปรสิตของมันโดยการให้เรากินมันเข้าไปในร่างกายโดยเชิญชวนเราจากรูปร่างและรสชาติ

อย่างทีลุงและพ่อผมสัมผัสได้ว่ารสชาติ ของมันอร่อยมากและเมื่อมันเข้าไปในร่างกายเราได้แล้ว เมื่อ

ร่างกายเราบาดเจ็บแบบนั้นมันคงต้องการได้ร่างกายพวกเราสมบูรณ์ที่สุด เพื่อจะได้แพร่ขยายในร่างกาย

เราเพื่ออาศัยร่างเราทำอะไรสักอย่าง แม้ว่ามันจะไม่กินเราเหมือนปรสิตที่เป็นสัตว์ต่างๆ แต่สักวันหนึ่ง

เมื่อมันเห็นว่าร่างเรากายหมดความหมายกับมันเมื่อใด มันอาจทำลายร่างกายเราเหมือนที่ผมสงสัยว่า

เกิดกับคุณพ่อผมตอนที่ท่านเสียนะครับ  หรือเรื่องที่สงสัยว่ามันทำกับแม่ผม เอาเป็นว่ายังไงถ้าเป็นไป

ได้พวกเราต้องหาทางเอาพวกมันออกจากร่างกายของพวกเราก่อน และคิดว่าถ้ากำจัดมันออกไปได้จะ

ปลอดภัยที่สุด "

ถึงตอนนี้คงเดชเริ่มเห็นด้วย เมื่อร่างกายมีอะไรแปลกประหลาดเข้ามาอาศัยอยู่การที่เอามันออก

ไปคือหนทางที่ปลอดภัยที่สุด ไม่ต้องคอยมาระแวง  



"แล้วเราจะทำยังไงที่จะให้มันออกไปได้ล่ะครับ แล้วตอนเอ็กซเรย์ไม่เห็นมันเหรอครับหมอ ถ้า

เราไม่เห็นมันเราจะเอามันออกไปได้ยังไง "



กานต์ถามความเห็นขึ้นด้วยความสงสัย


" จะว่าไม่เห็นก็ไม่เชิงนะครับ จากฟิล์มเอ็กเซร์ของลุงเดชกับพ่อผม มีผิดปรกติจากคนทั่วไป คือ

มีสิ่งที่เราเห็นแต่สงสัยว่ามันเป็นเส้นเลือดที่ไปหล่อเลี้ยงร่างกายของเรา สีขุ่นๆมากกว่าคนทั่วๆไป 

เส้นเลือดเหล่านั้นที่เพิ่มมาอาจเป็นพวกมันที่แฝงตัวอยู่ ถ้าจะให้แน่เราสองคนจะต้องเอ็กซเรย์ด้วย และ

ทั้งหมดที่ไปกับพ่อผมและลุงเดชพวกเราต้องติดตามพวกเขามาตรวจด้วยถึงจะแน่ใจ  ใหนๆเขาก็คงเป็น

อย่างพวกเราแน่ จะได้มาช่วยกันหาวิธีแก้ไขกัน "



คงเดชและกานต์เห็นด้วยกับอัครเดช แต่จะไปตามทุกคนทั้งหมดได้อย่างไร ทั้งหมดไปอยู่ที่

 ใหนมีครอบครัวและทายาทเหมือนเขาหรือไม่หรือไม่อย่างไร หรือบางคนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย   




" เอาเป็นว่าตามนี้นะครับ พรุ่งนี้เราจะหาวิธีตามหาพวกเขาที่แยกกับลุงเดชและพ่อผมไปเพื่อมา

ตรวจ ถ้าโชคดีเราคงได้รู้เรื่องกัน คืนนี้ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ผมไม่มีเวรตรวจ จะมาคุยด้วยแต่เช้า

และหาวิธีกันตอนนั้น คิดว่าคืนนี้คงจะหลับไม่เป็นสุขหรอกครับ คงเก็บเอาเรื่องนี้ไปคิดทั้งคืนละ

ผม แต่ก็จะพยายามข่มตาให้หลับล่ะครับ " 



คงเดชพยักหน้ารับ รู้สึกหนักสมองกับเรื่องที่คุยกันนี้เช่นกันเขาคิดว่าลูกชายก็คงไม่ต่างจาก

เขาทุกคนถ้าตกอยู่ในสถานะการเช่นนี้ จะเป็นอย่างพวกเขาทุกคนแน่ 

ทั้งสองเห็นด้วยกับอัครเดช เมื่อได้ข้อสรุปว่าจะต้องตามหาคนทั้งหมดมาตรวจเพื่อหาสาเหตุ

ความผิดปรกติ และช่วงเวลาก็ดึกพอสมควรแล้ว เกรงใจคนไข้ เตียงข้างๆ เพราะเป็นช่วงที่เขา

จะต้องพักผ่อนแล้ว สมควรจะต้องยุติการคุยเรื่องนี้ไปก่อนและเเยกกันไปพักผ่อน ไว้ตอนเช้า

ค่อยมาปรึกษากันต่อไป 

      รุ่งเช้า ทั้งสามมาปรึกษากันอีกครั้งเกึ่ยวกับเรื่องที่ว่าจะสืบหาคนทั้งหมดที่เป็นเป้าหมาย

ของพวกเขา แต่เมื่อดำเนินงานตามวิธีการต่างๆ โดยสุ่มเอาตามรายชื่อที่เป็นชื่อเดิมของทุก

คนจนกินเวลามาสามสี่วันก็ยังไม่สามารถหาคนทั้งหมดเจอได้ แม้แต่คนเดียว  อีกทั้งไม่มีชื่อ

หรือรู้ว่าทั้งหมดใช้ชื่ออะไร  และอีกหลายวิธีก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอ จนคงเดชอาการเริ่มทุเลา

ลง และเเข็งเเรงพร้อมจะกลับบ้านได้แล้ว ระหว่างที่คงเดชจะได้กลับบ้านทั้งสามจึงมาปรึกษา

กันอีกครั้ง

" ทำไงล่ะครับไม่สามารถสืบหาได้เจอกับไครสักคนเลย เหมือนงมเข็มในทะเลยังไงยังงั้น "




หมออัครชัยกล่าว น้ำเสียงเขาแสดงอาการท้อแท้ และเหนื่อย  เหมือนอาการสิ้นหวังจะเริ่มกลับ

มาอีกครั้ง

" มันก็ไม่ใช่เรื่อง ง่ายๆเหมือนกันนะที่จะหาพวกเขา  หลายปีมาแล้ว พวกเขาอาจจะไปเปลี่ยนชื่อแล้ว

ก็ได้ หรือไม่จะมีใครได้ตายไปบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ "



คงเดชเสริม

" ถ้าเราไม่สามารถหาคนทั้งหมดได้เจอและนำพวกเขามาตรวจได้เ   ราจะรู้ได้อย่างไรว่าเส้นเลือด

นั้นมีเฉพาะพวกเราหรือว่าเราติดต่อตามโรงพยาบาล และถามเรื่องฟิล์มเอ็กซเรย์ลักษณะแบบนี้

มีที่ใหนบ้างได้ใหมครับ "




กานต์ได้ถามหมออัครชัยขึ้น




" ไม่ได้หรอกครับงานใหญ่เกินไป  อีกทั้งเรื่องฟิล์มเอ็กซเรย์โรงพยาบาลทั่วประเทศ  มีไม่รู้กี่ร้อย กี่พัน

แห่งบางโรงพยาบาลเขาก็ถือว่าเป็นความลับไม่ให้กันง่ายหรอก ถึงทำได้ ถ้าคนที่เราตามหาทั้งหมดไม่

เคยตรวจด้วยฟิล์มล่ะก็ไม่เจออยู่ดี "




อัครชัยตอบพร้อมด้วยยกตัวอย่างข้อจำกัดที่กานต์แนะให้กระทำ




" มีอยู่อย่างหนึ่ง เราต้องหาจุดที่เรามีเหมือนกันกับพวกเขาเพราะเราเป็นโรคเดียวกัน อย่างเรื่องสะเก็ด

แผลลายเหมือนต้นไม้ น่าจะมีให้เห็นอยู่

กานต์ เสนอความเห็น  หมออัครครุ่นคิดตาม

"  อันนี้ผมเคยลองแล้วมีคนที่มีอาการเหมือนพวกเราเยอะอยู่เหมือนกัน โรคผิวหนังบางอย่างอาการ

เหมือนพวกเรามาก คนทั่วไปถึงไม่ได้เป็นโรคนี้ ก็มีสะเก็ดได้ จึงจะถือว่าเป็นจุดเด่นไม่ได้ต้องลองช่วย

กันคิดสิว่าเราน่าจะมีอะไร ที่เราสามารถมีแล้วคนอื่นไม่มี โดยที่พวกเรารู้ได้เองไม่ต้องไปถามใคร "

หมออัครชัยอธิบายเสนอ พร้อมกล่าวต่อ




" คุณพ่อก็ไม่อยู่ซะแล้วด้วยนะสิครับจะได้เอามาเปรียบเทียบกับลุง ว่ามีอะไรแตกต่างจากคนอื่นทั่วไป

นอกจากภาพของเส้นเลือดในฟิล์ม " 


" จะมีก็เราสองคนนี่แหละหมอที่จะเปรียบเทียบกันได้ เพราะเป็นรุ่นทายาท เราดูสิว่ามีอะไร

เหมือนกันบ้างโดยที่ไม่เหมือนคนอื่นทั่วไป "




กานต์แสดงความเห็นขึ้นหลังจากที่ได้พิเคราะห์แล้วถึงเรื่องที่ว่าจะมีการเปรียบเทียบและ

หาความแตกต่างจากคนอื่น




" ผมเกิดมาสามสิบห้าปีแล้วยังไม่พบเลยว่าตัวเองมีอะไรแปลกนอกจากโรคที่มีสะเก็ดนั้นนอก

นั้นผมเหมือนคนทั่วไปทุกอย่าง จะมีก็เรื่องกินน้ำมาก แต่ถ้าเราจะไปหาไครที่กินน้ำมากก็จะเห็น

เป็นเรื่องตลกซะมากกว่า เพราะคนบางคนหิวมากก็กินน้ำมากได้ "




หมออัครเดชกล่าวพร้อมติดตลก แต่ได้สะดุดความคิดหนึ่งของกานต์เข้า




" สามสิบห้าปี อย่างน้อยเราก็มีอายุที่เหมือนกัน เท่ากัน แต่คนที่มีอายุ สามสิบห้าปีมีไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร

พ่อผมบอกว่าพ่ออยากมีลูกมานานแต่ไม่ได้สักที  แต่กลับมามีตอนเราอายุมาเท่ากันได้ ไม่บังเอิญไป

หน่อยเหรอ หรือ ว่า  ใหนหมออัคร ลองบอกเดือน และ วัน ขอเวลาเกิด

กานต์ต้องข้อสังเกต




"ผมเกิดวันที่ สิบสอง เมษายน เวลาเก้าโมงเช้า สี่สิบเอ็ดนาทีครับ ห้าวินาทีตามใบเกิดครับ "



หมออัครชัยตอบ

คำตอบของอัครชัยทำให้กานต์รู้สึกตกใจและเเปลกใจมาก



" เราสองคนเกิด ปี วันและเวลารวมทั้งนาทีตรงกันไม่มีผิดเพี้ยนเลยครับ เป็นไปได้ใหมว่าทุกคน

ที่เราตามหา  มีลูกจะเกิดตรงกับเราสองคน  คุณหมอพอจะสืบได้ใหมครับว่าจะมีไครเกิดวัน

และเวลาตรงกับเราสองคนเเบบนี้บ้าง เผื่อจะเป็นลูกของคนที่เราตามหา "



กานต์เสนอแนะน้ำเสียงของเขาตระหนก

หมออัครชัยก็แปลกใจเช่นกัน รวมทั้งคงเดช เขาเองอยากมีลูกมานานแต่ไม่มีสักทีจำได้ปีนั้น

น้ำท่วมใหญ่ฝนตกตั้งแต่ต้นปี  และปีนั้นภรรยาเขาตั้งท้อง 



"จะลองดูครับผมมีเพื่อนอยู่สำนักทะเบียนราษฎ์คนนึง นี่ก็คอยอาศัยเขาอยู่เหมือนกันคาดว่าน่าจะไม่ยาก

อะไรเรื่องสืบหาคนเกิดพร้อมกันเราสองคน แต่ไม่รู้ว่าคนเกิดพร้อมพวกเราจะมีกี่ร้อยคนในประเทศถ้าไง

เราค่อยไปแยกแยะคนที่น่าจะใช่กันอีกที งั้นผมขอตัวไปสืบก่อนละกันชักใจร้อนและไว้ถ้าไม่ใช่ยังไง 

ค่อยมาหาวีธีอื่นกันอีกทีนะ "