ตะนาวศรี

ลำดับตอนที่ #45 : ทุ่งล่าสังหาร

 

" เราพลาดเอง มัจเจ เราห่วงแต่การทำลายอย่างเดียว ไม่นึกว่าผลที่เกิดขึ้น จะรุนแรงได้ถึง

เพียงนี้และพวกเราเองก็ได้รับผลนั้น  เป็นบทเรียนว่าเราไม่ควรประมาทกับธรรมชาติ  ข้ามองไม่

เห็น พลพรรคเจ้าเลยตอนนี้ ทำให้ข้าวังเวงชอบกล  เจ้ามั่นใจหรือ ว่ามันจะกลับมาได้ทุกร่าง "

 

เป็นครั้งแรก ที่มัจเจ ได้ยินโอ๊คคาระกล่าวอย่างสำนึกผิด

" ไม่ต้องห่วงเลย น้ำ ทำอะไรพลพรรคปิเยของข้าไม่ได้หรอก แต่แรงของมันคงทำให้พัดไปไกล ซักพักใหญ่คง

จะได้กลับมา  ปิเยข้าว่าต่อไปนี้ เราควรจะเลิกทำลายปิเยตลอดทางที่ปิเยเราผ่านก่อนและ

เร่งเดินทางเพียงอย่างเดียวอย่างน้อยคงไม่ต้องคอยมาระวังหลังอีกว่าน้ำมันจะมาอย่างนี้อีก "

มัจเจกล่าว

"   ปิเยข้าเห็นด้วย  "

โอ๊คคาระ กล่าวตอบสั้นๆไม่อยากที่จะพูดอะไรต่อได้อีก  ไม่นานมัจเจก็ได้เห็น พลพรรคของ

มันเริ่มทยอยกลับมา ทุกร่างมอมแมม ไม่เหลือเค้ารางของ นักรบที่แกร่งกล้า มัจเจเห็นแล้วเขา

รู้สึกหดหู่ใจยิ่งนัก   และปิเยหิรินร่างหนึ่งที่กลับก็ทำให้ มัจเจและโอ๊คคาระแปลกใจ เมื่อปิเยร่าง

นี้ ได้ถือสิ่งหนึ่งกลับมาด้วย  

" อะไรหรือมัจเจ เหมือน.."

เนื่องจากสิ่งนั้นเปื้อนจะมองแทบจะมองไม่ออกว่ามันเป็นสิ่งใด และโอ๊คคาระก็ไม่ผ่านตาสิ่งนี้มา

ก่อน แต่ก็คลับคล้ายคลับครา   แต่มัจเจเองเมื่อเห็นสิ่งนั้นใกล้ๆ เขาถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย แต่

แสร้งทำนิ่งไว้ เกรงโอ๊คคาระจะจับอาการพิรุธของเขาได้

 

" มันคือเครื่องนุ่ง ชิ้นหนึ่งของมนุษย์ โลกน่ะท่าน คงมีบางคนหลงเข้ามาแล้วสิ้นชีตะในถิ่นแถบ

นี้ น้ำคงพัดมันมา "

มัจเจตอบ เขาพยายามทำให้ดูเหมือนเป็นปรกติ แต่ในใจเขารุ้อยู่แก่ใจแล้ว ว่าอาภรณ์ชิ้นนี้คง

เป็นของพวกมนุษย์โลก ที่เขาได้พยายามสังหาร แต่รอดพ้นไปได้ พวกนั้น  แต่นึกดีใจ ที่ได้เห็น

มันเขาคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าเจ้าของอาภรณ์ คงเกิดอะไรขึ้นที่ร้ายแรงกับเจ้าของอาภรณ์นี้สัก

อย่างทางเหนือ ไม่เช่นนั้นอาภรณ์คงไม่หลุดออกจากร่างมาได้

" อืม อาภรณ์ของมนุษย์ นี่ทำมาจากอะไรนะดูมันคงทนดีเหมือนกัน หลายปีแล้วไม่ได้ข่าวว่ามี

มนุษย์ หลงเข้ามานอกจากพวกมนุษย์ ที่อยู่กับ ติอากอ  อาภรณ์ สิ่งนี้คงเป็นของมนุษย์ที่มาสิ้น

ชีตะแถวนี้นานนับเป็นร้อยปีแล้ว แต่มันไม่เสื่อมสภาพเลย "

โอ๊คคาระกล่าว ถึงแม้ผ้านั้นจะเปื้อนโคลนแต่โอ๊คคาระก็ยังมองออกว่าสิ่งนี้ ไม่ได้เก่าเท่าใดนัก  

มัจเจ รู้สึกนึกโกรธปิเยหิรินร่างนั้น นัก ที่นำสิ่งนี้มา ทำให้เขาเกือบพลาด แต่ก็ได้เก็บอาการไว้

เพราะรู้ว่ามันคงไม่มีเจตนา เพราะมีไม่กี่ร่าง ปิเยหิรินที่รู้ความลับเรื่องมนุษย์นี้

" ท่านมีอะไรจะใช้เราอีกหรือ ตอนนี้พวกเรารู้สึกจะยังไม่พร้อมต่อการรับใช้ท่านทำการใด พวก

เราได้รับบาดเจ็บ และเสียขวัญกันอย่างหนัก "

หัวหน้าปิเยร่างเดิมที่มัจเจเคยได้ใช้ ให้นำกำลังไปสังหารพวกของปู่อินทร์ ถูกมัจเจบอกให้มา

พบ มันรู้ดีว่าตอนนี้ มันหรือพวกของมันยังไม่พร้อมที่จะทำอะไรทั้งนั้นเหตุการณ์ร้ายทำให้สภาพ

ของพวกมันย่ำแย่

" ที่จริงข้าก็ไม่อยากรีบใช้เจ้านักหรอกมันจำเป็น  เมื่อกี้ ข้าได้เห็นอาภรณ์ ของพวกนั้น มนุษย์

ที่หายไปในการเผชิญหน้ากับพวกเจ้า  แสดงว่ามันยังอยู่ที่ใหนสักแห่งแถวนั้น สายน้ำที่ใหลลง

มา มีไอของปิเยบิรูปนอยู่ แสดงว่าการหายตัวคงอยู่ที่ใดที่หนึ่งถิ่นปิเยบิรูเป็นแน่แท้ "

มัจเจ อธิบาย

" แล้วท่านจะให้ข้าไปที่นั่นอีกเหรอ เราห่างจากที่นั่นมาเยอะแล้ว และก็ไม่รู้ว่าพวกนั้นยังอยู่ที่

นั่นหรือเปล่า อาจเดินทางไปที่ใหนอีกเราจะหาพวกนั้นพบเหรอ "

ปิเยหิรินแย้ง แต่ก็มีเหตุผล

" ดิโนสิคทีเรทซ่า เดินทางไปที่นั่นได้ในสามวัน จริงอย่างเจ้าว่า ถ้าพวกนั้นเดินทางอยู่ตลอดโดย

ไม่หยุด เราคงตามพวกมันไม่ทัน " 

มัจเจ ตอบ

" แสดงว่าท่าน ล้มเลิกความคิดแล้วใช่ใหม "

ปิเยหิริน รู้สึกดีใจ  

" ฮ่า ๆ  ๆ ข้ามีวิธีที่ดีกว่านั้น ปิเยอย่างมัจเจไม่ล้มเลิกอะไรง่ายๆหรอก "

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ณ การเดินทางของมนุษย์

ปู่อินทร์และปิเยพิษทารี ยังคงนำกำลังทั้งหมด เดินทางลุยป่าสีน้ำเงินขึ้นเหนือไปเรื่อย

พวกเขาไม่กังวลว่าจะมี จานประหลาดตามมาแล้ว พวกเขาคิดว่ามันคงวนเวียนเป็นไก่ตาแตกอยู่

แถวบริเวรที่ฝนตกหนักนั้น เสียมากว่า หมาป่าสามารถวิ่งไปไม่มีทีท่าว่าจะเหน็ดเหนื่อย   

" โอ...ปิเยบิรู นี่มีอาณาเขตกว้างขวางกว่าแต่ก่อนมากจริงๆ เมื่อก่อนเล็กกว่านี้มากตอนข้าอยู่ที่

นี่ "

ปิเยพิษทารี บอกกับปู่อินทร์  เขาคิดว่าถ้าเป็นแต่ก่อนป่านนี้คงพ้นป่าสีน้ำเงินนี้ไปนานแล้วถ้า

เดินทางได้ไวแบบนี้ และที่จริงลึกๆ ปิเยพิษทารีก็แอบหวั่นๆเรื่องภูมิประเทศที่เปลี่ยนไปมาก เขา

อาจจะนำทางไปจุดหมายได้ลำบากขึ้น  และระหว่างที่อรัญและดุจปรายอยู่บนหลังหมาป่าใน

ระยะที่คู่กันไป

" ต้นไม้แถวนี้รู้สึกว่าต้นมันเตี้ยลงไปนะปราย รู้สึกว่าเราต้องก้มหลบบ่อยขี้นนะ "

อรัญ กล่าวความรู้สึกกับ แฟนสาว  ดุจปรายก็รับรู้เช่นกัน กิ่งไม้สีน้ำเงิน ที่แต่ก่อนสามารถลอด

มาได้อย่างสบาย แต่ตอนนี้ทั้งหัวของหมาป่าและร่างของคนที่อยู่บนหลังต้องคอยหลบกิ่งไม้ที่

ไล่เลี่ยกับลำคอของหมาป่า ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะพูดอะไรต่อ เขาทั้งสองก็ได้รับสํญญาณ จากปู่

อินทร์และปิเยพิษทารีให้หยุดขบวน   อรัญกระโดดลงจากหลังหมาป่าร่างยักษ์ และทันทีที่เขา

ถึงพื้นเขากลับรับรู้ความรู้สึกอย่างหนึ่งได้ เขาเซเเซ๊ดๆ ไปพักหนึ่งกว่าจะทรงตัวตรงได้

" โอ๊...ทำไมหมาป่า เหมือนสูงขึ้น "

อรัญกล่าวอย่างแปลกใจ เขาจำได้ว่าตอนขึ้นไปบนหลังของมันตอนแรกมันไม่ได้สูงขนาดนี้

ทำให้เขาเสียหลักตอนที่ลงจากหลังมัน เพราะกะระยะความสูงผิด  และคิดได้ว่าต้นไม้สีน้ำเงิน

คงไม่ได้ต่ำลงอย่างที่สงสัยแล้ว

 

"  มารวมกันนี่เร็ว "

เสียงปู่อินทร์กล่าวอย่างขึงขัง อรัญยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คงเป็นเรื่องไม่ดีแน่ เพราะปู่อินทร์

ทำเสียงเช่นนี้ อรัญก้าวไปรวมกับทุกคนที่ตอนนึ้ได้ลงจากหลังหมาป่าไปรวมกันก่อนหน้านี้แล้ว

" มีอะไรเหรอปู่ "  

อรัญ ถามอย่างสงสัย

" อรัญ ดูนั่นสิ "

เสียงดุจปรายกล่าว น้ำเสียงตื่นตระหนก อรัญหันกลับไปมองสิ่งที่แฟนสาวชี้ให้ดู ถึงทุกอย่างจะ

เป็นสีน้ำเงินเหมือนเดิม แต่มีบางสิ่งเปลี่ยนไป  หมาป่าที่เขาพึ่งขี่มาเมื่อกี่นี้ ร่างของมันที่ยืนสี่ขา

เมื่อกี้นี้ รู้สึกได้ว่ามันยกขาหน้าขึ้นสูง และรูปร่างของมันได้เปลี่ยนไปด้วย มันกำลังกลายร่าง

อย่างช้าๆ  อรัญคิดได้ว่าการที่เขาก้าวลงมาสูงขึ้นกว่าตอนแรก เพราะร่างนี้กำลังเปลี่ยนแปลง

ไปนี่เอง

" มันกำลังกลายร่างเป็นคน เอ๊ยไม่ใช่ ยักษ์สิ มันตัวใหญ่มาก "

 แสงดาวกล่าวอย่างตกตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็น  สิ่งที่ทุกคนเห็นตอนนี้คือร่างที่เป็นหมาป่าเมื่อสัก

ครู่ที่พวกเขาขี่มา บัดนี้ได้กลายร่างเป็นคน ทำให้นึกถึงตอนนั้น ตอนที่พวกมันยังมีชีวิตอยู่ร่าง

พวกมันก็เคยกลายเป็นคนมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้ร่างกายของพวกมันที่กลายเป็นคนนี้ใหญ่

โตกว่าเมื่อตอนครั้งแรกมาก ตะหง่านประดุจยักษ์ปักหลั่น

" หน้าตามันเหมือนพวกเรา  เราขี่ตัวใหนมาตัวนั้นก็จะหน้าตาเหมือนคนที่ขี่มาเลย "

กานต์ กล่าวเขาสังเกตุหน้าตาร่างที่กลายเป็นคนนั้นชัดเจนแล้ว ความแปลกประหลาดอีกอย่าง

ได้เกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง  จริงอย่าง กานต์บอก ทุกคนเริ่มสังเกตหน้าตาของร่างยักษ์เหล่านั้น ทุก

ร่างกลับมีหน้าตาที่เหมือนกับคนที่ขี่มันมาไม่ผิดเพี้ยน เพียงแต่ร่างกายมันใหญ่กว่าเท่านั้นถ้ามี

ขนาดร่างกายที่เท่ากัน ต้องคิดว่าเป็นฝาแฝดกันอย่างแน่นอน  

" มันคงกลายร่าง ได้เหมือนที่หลอกเราเมื่อวานนี้ สัญชาติญาณการกลายร่างของมันคงยังมีอยู่

เมื่อร่างเราอยู่บนหลังมันนานๆ มันจึงกลายร่างมาหน้าตาคล้ายพวกเราที่ขี่มันมา "

ปู่อินทร์ตั้งข้อสงสัย

" แล้วมันจะทำอะไรเราไม๊ปู่  ตัวมันใหญ่ขนาดนี้ ดูมือไม้ของมันสิใหญ่ยังกะใบตาลเเนะ ถ้ามัน

ทุบเรานะ อุ๋ย ไม่อยากคิด "

ดุจปลายกล่าว พร้อมย่นคอ อย่างเสียวสยอง  

" ไม่รู้เหมือนกัน ดูพวกมันไปก่อน แต่มองพวกมันก็ไม่ได้เกี้ยวกราดอะไร  อยากมองโลกในแง่ดี

และภาวนาขอให้มันเปลี่ยนไปเฉพาะร่างกายแต่ความรู้สึกให้มันยังดีอยู่กับเราเหมือนเดิม "

ปู่อินทร์ตอบ ร่างยักษ์หน้าเหมือนมนุษย์นั้น ตัวมันเองก็คงเเปลกใจเหมือนกันว่ามีร่างกายที่

เปลี่ยนไป มันมองดูมือ เหมือนจะคิดว่าสิ่งนี้มันยื่นออกมาได้ยังไง  และตัวหนึ่งก็ได้เดินเข้ามา

 มันก้มลงคุกเข่า และก้มหน้าลง มันคงรู้ว่าทุกคนคง ระแวงหวาดกลัวพวกมัน โดยสังเกตจาก

สีหน้าทุกคน การแสดงท่าท่างอย่างนี้ ทำให้ทุกคนคลายความหวาดระเเวงและกลัวไปได้มาก

" เหมือนมันบอกว่า มันยังรับใช้เราเหมือนเดิมดู หน้าของมันสิ "

อัครชัย กล่าว หน้าตา ของหมาป่าที่กลายร่างเป็นคนนี้ ทำให้เขาอ่านความรู้สึกจากสีหน้าได้  

ทุกร่างเข้ามาด้วยอาการเช่นเดียวกันทั้งหมดมองหน้ากัน ชั่งใจดูกับอาการพวกมันที่อยู่ใน

สายตาขณะนี้  

"  คงจะเป็นอย่างที่ข้าภาวนาจริงๆ พวกนี้ยังคงดีกับพวกเราและรับคำสั่งเราเหมือนเดิม "

ปู่อินทร์ กล่าวอย่างดีใจที่เห็นเหตุการณ์ที่ส่อว่าจะเป็นอย่างที่คิด

" จงพาพวกเราไปต่อ "

ปู่อินทร์ออกคำสั่งพร้อมชี้มือไปทางทิศเหนือเพื่อดูว่าร่างยักษณ์นี้จะทำเช่นไร ร่างนั้นพยักหน้า

รับ และเอื้อมมือมาอุ้มร่างปู่อินทร์ขึ้นไป ปู่อินทร์ชี้มาที่ปิเยพิษทารี มันเข้าใจความหมายและ

เอื้อมมืออีกข้างไปอุ้มปิเยพิษทารีไว้อีก และทุกตัวก็ทำตามเหมือนกัน ร่างเปลือยเปล่าของทุก

คนบัดนี้อยู่ภายไต้อุ้งมือของร่างยักษ์แล้ว และมันก็เริ่มออกเดินไปทันที คราวนี้ร่างทุกคนอยู่สูง

ขี้นไปเลยยอดไม้สีน้ำเงินอีก แต่การเดินทางครั้งนี้ไม่เร็วเหมือนก่อนเพราะร่างยักษ์ต้องคอย

หลบต้นไม้ที่อยู่เบื้องล่างไปด้วย ความสูงของร่างกายทำให้การเดินรู้สึกเกะกะไปหมด

"  นั่นข้างหน้านั่นเป็นทุ่งโล่ง อีกไม่ไกลเราจะพ้นถิ่นปิเยบิรูแล้ว  "

ปิเยพิษทารีตะโกนบอก เนื่องจากอยู่ที่สูง เขาจึงมองเห็นทัศนีย์ภาพเบื้องหน้าใกลๆได้   ห่างไป

ข้างหน้าไม่ไกลเท่าใดนักสิ่งที่ประจักษ์กับสายตาทุกคน ทุ่งโล่งกว้าง ซึ่งแต่ก่อนก็มีต้นไม้

ปกคลุม  อยู่ แต่เมื่อจุดนี้เป็นทางผ่านของมัจเจและพลพรรคของมัน ต้นไม้ได้ถูกทำลายไปจน

หมดสิ้นทำให้มองเห็นเป็นทุ่งโล่งกว้างสุดลูกหูลูกตา

" อนิจจานี่มัจเจมันทำถึงเพียงนี้เลยหรือ ปิเยที่นี่สิ้นหมด น่าสงสารปิเยแถวนี้เป็นปิเยที่เคลื่อนที่

ได้ ถูกทำลายจนหมดสิ้น มันอัมหิตจริงๆ "

ปิเยพิษทารีกล่าวอย่างรันทด  

" ข้างหน้าเป็นทุ่งโล่งกว้างอย่างนี้ นี่ก็เย็นมากแล้วถ้าเรายังเดินทางต่อ คงไปมืดตรงที่โล่งนั่น

แน่  เราพักผ่อนกันที่นี่อีกคืนไม๊ ท่านพิษทารี "

ปู่อินทร์เสนอความเห็น เขาคำนวนว่าถ้าต้องพักผ่อนที่โล่งแจ้งเช่นที่เห็นข้างหน้า อาจไม่

ปลอดภัยนัก  เพราะไม่มีการพรางตัว  จานบินนั้นอาจมาเห็นอีกก็ได้  

" ดีเหมือนกันงั้นเดินไปข้างหน้าอีกหน่อยให้ใกล้พ้น เราจะพักกันตรงนั้น ภายนอกมองเข้ามาคง

ไม่เห็น  "

ปิเยพิษทารีเห็นด้วย  ทุกร่างที่ถูกอุ้มอยู่ถูกวางลงกับพื้นเมื่อได้สัญญาณจากปู่อินทร์

" เราจะพักกันที่นี่คืนนี้ ถึงตอนนี้ยังไม่ค่ำ ก็รอจนกว่าจะค่ำ เพราะถ้าเราไปต่ออาจไปค่ำที่โล่ง

แจ้งที่ใหนสักเเห่งแน่  "

ปู่อินทร์กล่าวพร้อมอธิบายเหตุผลของการพักตรงนี้  ร่างยักษ์ก็ได้รับสัญญาณให้นั่งลง  

"  โอ้โห จะว่าทะลึ่งนะ ร่างใหญ่เปลือยพวกนี้ ดูแล้วไม่มีความรู้สึกอะไรเลยแฮะ "

อรัญสัพหยอก เขาอดพูดไม่ได้ เพราะร่างที่เหมือนเขาและคนอื่นนั้น มันใหญ่มากทุกส่วนของ

ร่างกาย ซ้ำยังเหมือนทุกคนแบบไม่มีสิ่งใดผิดเพี้ยนนอกจากขนาด แต่ร่างกายคงเต็มไปด้วยขน

รุงรัง จึงทำให้มองไม่เห็นของสงวนมากนักพอจะ ทำให้ความรู้สึกกระดากอาย เรือนร่างของทุกคน

หายไป

"  พักผ่อนกันเหอะเราควรจะพักกันให้มากๆ พรุ่งนี้ยังไม่รู้ว่าจะเจออะไรอีก "

ปู่อินทร์สั่งทุกคน หลังจากที่ทุกคนได้พักยังสถานที่ที่กำหนดว่าน่าจะปลอดภัยที่สุดตามความ

เหมาะสม 

" ที่โล่งแจ้งข้างหน้า เรียก มัสเยนิส เมื่อก่อนหน้านี้มีปิเยอยู่เต็มไปหมด และหลังจากที่พวก

ของมัจเจมันผ่านไป ปิเยเหล่านั้นคงถูกทำลายไปมาก ถึงได้โล่งเตียนเช่นนี้ ปรกติถ้าเป็นปิเยที่

อยู่ที่นี่ไม่ค่อยมีพิษมีภัยและรู้จักกับข้าดี แต่ไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้พวกเขาหนีหรือว่าสิ้นชีตะไป "

ปิเยพิษทารี บอกกล่าวถึงสภาพและชื่อของสถานที่ ที่จะเดินทางต่อไปในวันพรุ่งนี้  เขารู้สึกสลด

ใจอย่างมากที่การกลับมายังสถานที่แห่งเดิมที่ได้รู้จักแต่เก่าก่อน อีกครั้งและต้องพบกับความ

ว่างเปล่า ร่องรอยการถูกทำลายมีให้เห็นได้ชัดเจน  ได้ฟังเช่นนั้น ปู่อินทร์ได้แสดงความเห็นขึ้น

  

" อะไรคงไม่ร้ายเท่า ที่โล่งแจ้งลักษณะแบบนั้น ทำให้การเดินทางของเราสามารถถูกมองเห็น

ได้ง่าย  ศัตรูที่หมายทำลายเรา คงจะใช้โอกาสเช่นนี้แน่ และร่างใหญ่ที่กลายจากหมาป่ามาเป็น

ร่างคนแบบพวกเรา  ก็คงมีประโยชน์กับพวกเราน้อยกว่าที่มันยังเป็นหมาป่าเพราะเราก็เห็นมา

แล้วว่าพวกมันช่วยให้เราเดินทางได้ช้ากว่า  ตอนที่ร่างของมันยังเป็นหมาป่า "

ความเห็นของปู่อินทร์ทุกคน เห็นด้วยเพราะประจักษ์กับสายตามาแล้ว แต่ทุกคนก็ไม่ได้มีความ

เห็นอะไร ทั้งหมดจัดหาที่นอนกันตามสภาพ การนอนครั้งนี้ ทุกคนกับรู้สึกอุ่นใจกว่าครั้งก่อน

อย่างมาก เพราะรู้สึกว่าร่างยักษ์ของมนุษย์ ที่อยู่ด้วย น่าเกรงกลัวและหวาดระแวงน้อยกว่าตอน

ที่พวกมันยังเป็นหมาป่าอยู่มาก  แต่ทว่าการนอนลงในครั้งนี้ กลับไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนคิด ทุก

คนกลับพบว่า ทันทีที่เริ่มเปลี่ยนเป็นเวลากลางคืน ร่างยักษ์ทั้งหลาย กับเหมือนว่าจะพยายามส่ง

สัญญาณอย่างหนึ่งให้พวกเขา  พวกเขาสังเกต ว่าพวกมันพยายามชี้มือไปทางทิศหนึ่งเหมือนจะ

บอกให้พวกเขาทุกคนรู้ว่ามีอะไรอยู่ทางนั้น และร่างยักษ์ที่พากันนั่งอยู่ก่อนหน้านี้ ก็ได้ลุกยืน

ขึ้นและมีท่าทางลูกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด พร้อมกับชี้มือไปทางทิศเดิมซ้ำๆ

" ท่าทางมันคงจะพยายามบอกพวกเราว่าจะมีอะไรมาทางทิศที่มันชี้มือบอก พวกนี้มันน่าจะมี

สัมผัสที่รับรู้ได้ดีและรับรู้ได้ไกลกว่าพวกเรา  คงจะมีอะไรที่ไม่ดีมาทางทิศนั้นแน่ หรือว่าจะเป็น

จานบินนั่น "

อัครชัยแสดงความเห็น

" อาจจะใช่ นะหมอ เพราะดูจากการชี้มือพวกยักษ์นั่น แล้วสิ่งที่มามันน่าจะมาจากที่สูงทางทิศ

นั้น "

การคาดการณ์ของอัครชัยเป็นเพียงข้อสงสัย อาการของร่างแปลงยักษ์ บ่งบอกได้ชัดว่าพวกมัน

กระวนกระวายยิ่งนัก ทำให้ทุกคนเริ่มกังวลกับท่าทางที่แสดงออกของพวกมันไปด้วย ท้องฟ้า

เริ่มมืดสลัว แสดงว่าเริ่มเข้าเวลากลางคืนแล้วแต่พื้นป่าสีน้ำเงินกลับแปรเปลี่ยนเป็นสว่างขึ้น

เหมือนคืนก่อน

" ดูพวกมันสิมันโบกมือขึ้นลง เหมือนทำสัญญาณให้พวกเรานั่งลง "

เสียงดุจปรายกล่าว  และทุกคนได้เห็นสัญญาณมือนั้นและเข้าใจเหมือนที่ดุจปรายบอก  ทั้งหมด

นั่งหมอบลงตามสัญญาณมือที่ได้รับทันที พวกเขารู้ดีว่าต้องมีอะไรมาแน่ไม่เช่นนั้น พวกร่าง

แปลงยักษ์คงไม่ส่งสัญญาณเช่นนั้น และทันทีที่ก้มลงนั่ง หลายคนรู้สึกว่ามีลมอย่างหนึ่งวูบผ่าน

เหนือศรีษะไปมันแรงพอสมควรจนทุกคนรู้สึกได้

 

" ตัว อะไรนะมองไม่ทันมันเลยตัวมันใหญ่มากด้วย มันบินโฉบพวกเราดีนะที่เราก้มหลบกันทัน

ไม่งั้นหัวพวกเราถูกโฉบไปแน่ "

กานต์ กล่าวลั่น  

" กานต์รู้ได้ยังไงว่ามันจะโฉบทำร้ายเรา มันอาจบังเอิญบินต่ำๆผ่านหัวเราไปก็ได้ "

จามิกร กล่าว เธอเองแม้จะรู้สึกว่ามีสิ่งหนึ่งบินผ่านหัวไป แต่ก็ไม่สามารถ สรุปตาม คำพูด แฟน

หนุ่มได้  กานต์เงยหน้าขึ้นหลังจากที่เขาก้มลงและกล่าวเมื่อสักครู่นี้เเละทุกคนก็สังเกตุเห็นเขา

เอื้อมมือไปคลำที่ท้ายทอย  

" นี่ไงหล่ะหลักฐาน สัตว์ที่บินเมื่อกี้มันมีกรงเล็บที่แหลมคมด้วย มันพยายามจะจับหัวผมด้วย

พอดีช่วงนั้นเป็นช่วงก้มหลบพอดี  เนี๊ยปลายเล็บมันยังกรีดเข้าหนังหัวผมเลย "

กานต์ตอบ

" มันต้องเป็นอะไรสักอย่างที่หมายชีวิตพวกเราแน่ ระวังตัวกันหน่อย มันจะต้องย้อนกลับมาแน่"

ปู่อินทร์ กล่าวเตือนอย่างตระหนก เขาเองก็มองสิ่งนั้นไม่ทันเช่นกัน มันเร็วมากแค่ลมผ่านไปยัง

ไม่ทันได้เงยหน้าขึ้นดู สิ่งนั้นก็แวบหายไปในความมืดแล้ว  ยังไม่ทันที่ทุกคนจะทำอะไรกันต่อ

มนุษย์แปลงร่างยักษ์ เริ่มส่งสัญญาณให้เงียบและหมอบลงอีกครั้ง  ครานี้ทุกคนรู้ว่าเตรียมพร้อม

กว่าครั้งแรก ทุกร่างหมอบราบลงกับพื้นทันที ความนิ่งสงบของทุกคนทำให้ทุกอย่างเงียบกริบ

มันเงียบพอที่จะทำให้ได้ยินเสียงกระพือปีกของอะไรสักอย่างหนึ่ง  ปู่อินทร์มองหน้าอัครชัย

เสียงนี้รู้สึกคุ้นหูเพราะเคยได้ยินมาแล้ว เขาพอจะรู้ว่าเป็นเสียงอะไร อัครชัยก็เช่นกัน แต่ทั้งคู่ก็

ไม่ได้กล่าวอะไรเพราะไม่ต้องการให้มีเสียง

"

   พรึ๊บๆๆๆๆ  "

เสียง คุ้นหูดังใกล้เข้ามาในความเงียบ    

" ตุ๊บ "

เสียงเหมือนมีอะไรอย่างหนึ่งกระทบ กัน ดังพอสมควร ถึงทุกคนจะก้มอยู่กับพื้นแต่ก็ยังพยายาม

ส่ายตา มองไปทั่ว และมองเห็นว่าเสียงนั้นคือเสียงที่มนุษย์ยักษ์นั้น ประเคนกำปั้นเข้ากับร่าง

อะไรอย่างหนึ่งที่บินเข้ามาใกล้ และสิ่งนั้นก็เสียหลักกระเด็นหวือ เข้ามาหล่นใกล้ๆกับร่างของ

ทุกคนที่ที่นอนอยู่กับพื้น

" ค้างคาว พวกนั้น ค้างคาวดูดเลือด "

จามิกร กล่าวขึ้นเธอ อยู่ใกล้สิ่งที่เสียหลักร่วงลงมามากที่สุด จนเห็นได้ชัดเจน ร่างใหญ่ที่เสีย

หลักเพราะถูกกำปั้นของมนุษยักษ์ทุบอย่างเเรง  มันเสียหลักก็จริงแต่ไม่ถึงกับแน่นิ่งไป มัน

พยายามพยุงร่างขึ้นบินอีกครั้งอย่างทุลักทุเล ร่างมนุษย์แปลงยักษ์พยายามปรี่เข้ามาหมายจะซ้ำ

แต่ช้าไป มันทรงร่างและขึ้นบินหนีรอดไปได้อย่างหวุดหวิด

" โอ ค้างคาวพวกนี้มันโจมตีเรา แสดงว่ามันอาจตามเราอยู่ "

แสงดาวแสดงความเห็น หลังจากที่เหตุการณ์สงบลง

" ใช่แล้ว  พอเวลากลางคืน ค้างคาวมันจะออกล่าเหยื่อ ดีนะที่เรามีร่างแปลงยักษ์พวกนี้อยู่ด้วย

ไม่งั้นเราคงสู้พวกมันได้ยาก ข้าได้ยินเสียงกระพือปีกครั้งนี้ บอกได้เลยว่าพวกมันไม่ได้มีแค่ตัว

เดียวด้วย เสียงกระพือปีกดังทั่วไปหมดเหมือนตอนนั้นพวกเราจะถูกล้อมไว้ แต่เสียงนั้นหายไป

ตอนที่ตัวหนึ่งของมันโดนมนุษย์ยักษ์ของเราโจมตี "

ปู่อินทร์กล่าวเขาได้ยินเช่นนั้นจริงๆ เพียงแต่ยังไม่สบโอกาสที่จะบอกกับทุกคน  

" เอ ทำไมในเมื่อค้างคาวมันก็เป็นสัตว์ที่มองเห็นในความมืดได้ชัดเจน แต่ทำไมมันบิน

ทะเล่อทะล่ามาให้ถูกทุบได้ ร่างพวกนั้นก็ออกจะใหญ่โตทำไมเหมือนมันมองไม่เห็น "

จามิกรกล่าวอย่างแปลกใจ ตามที่เธอเรียนมา และเป็นนักศึกษาค้นคว้า ทฤษฏีเกี่ยวกับค้างคาว

เธอยังจำได้ดี  อัครชัยได้ฟังเธอวิเคราะห์ก็สงสัยเช่นกัน พอมองหาเหตุผล และอุปนิสัยการหา

อาหารของค้างคาว เขาจึงเห็นต่าง

" ค้างคาวปรกติมันหาอาหารไม่ใช่ด้วยการแค่มองเห็นเหยื่อเพียงอย่างเดียว มันหาอาหารโดย

สะท้อนคลื่นความร้อนในร่างกายของเหยื่อมันด้วย เป็นไปได้อย่างมากว่าร่างยักษ์พวกนั้นไม่มี

ความร้อนหลงเหลืออยู่แล้ว เพราะเป็นร่างไม่มีเลือดเนื้ออย่างเราเรา "  

" ใช่แล้วหมอสันนิฐานถูกแล้ว "

ปู่อินทร์ กล่าวสนับสนุน

" มันคงไม่สะท้อนความร้อนจากร่างยักษ์พวกนั้น จึงไม่รู้และไม่ได้สงสัยว่าจะมีอะไรจ้องทำร้าย

มันอยู่และหลังจากที่มันเจออะไรที่มันไม่รู้ทำร้ายมัน มันคงตกใจและสับสนพอสมควร และพวก

มันทั้งหมดคงขวัญเสียที่เกิดเหตุการณ์ ไม่คาดฝันเช่นนี้ และนั่นก็คงเป็นผลดีกับพวกเรา คิดว่า

พวกค้างคาวคงจะไม่กลับมาคุกคามพวกเราอีกภายในคืนนี้ "

" แสดงว่าคืนนี้เราก็น่าจะปลอดภัยสิคะ "  

ดุจปรายถามความเห็น

 "คงใช่อย่างที่บอกถึงมันอยากจะกินเลือดพวกเรา แต่มันก็คงรักชีวิตตัวเองมากกว่า  แต่เรา

ก็อย่าพึ่งนิ่งนอนใจ อย่างน้อยก็น่าจะมีพวกเราช่วยกันผลัดเข้าเวรผลัดละคนก็ยังดี ป้องกันไว้"

ปู่อินทร์ตอบพร้อมสั่งกำชับ  ทั้งหมดล้มตัวลงนอนอีกครั้ง และปู่อินทร์อาสาที่เจ้าเฝ้ายามร่วมกับ

มนุษย์แปลงยักษ์ เป็นคนเเรก  รู้สึกเหมือนเหตุการณ์จะเงียบสงบอีกครั้ง ได้เวลาปู่อินทร์ก็ได้

เรียก อัครชัยซึ่งเป็นยามผลัดต่อไป ทุกคนต้องช่วยกันเข้ายามคนละแค่สองชั่วโมงเข้ายามแค่

ผลัดละหนึ่งคนเท่านั้น จนกระทั่ง หลายชั่วโมงและสี่ห้าคนก็ถูกสับเปลี่ยนกันจนถึง อรัญเป็นคน

ที่ถูกเรียกเพื่อเปลี่ยนผลัดการเฝ้ายาม และทันทีที่ถูกเรียกให้ตื่นเขาได้พูดคุยกับจามิกร

" มนุษย์แปลงพวกนั้นไปทางใหนเหรอคุณจา ไม่เห็นยืนเด่นเหมือนตอนที่ก่อนผมจะหลับเลย"

" อ๋อ เมื่อสักชั่วโมงมานี่เห็นพวกเขาทรุดตัวลงอยู่โคนต้นไม้ใหญ่ๆนั่นไง ตะคุ่มตะคุ่ม นั่่น

แหละ "

จามิกร ตอบพลางชี้มือไปที่จุดหมายที่บอก อรัญมองตามมือเธอไปและได้มองเห็นเงาตะคุ่ม

จริงๆ แม้จะมองไม่เห็นชัดแต่ก็พอมองออกว่ามีสิ่งหนึ่งอยู่ตรงนั้น  

" อ๋อ เห็นแล้ว พวกมันเอ๊ย พวกเขา คงเห็นว่าไม่มีอันตรายอะไรให้ต้องระวังแล้วมั้ง ถึงได้ลงนั่ง

คุณจาไปนอนเหอะครับ เดี๋ยวเจ้ากานต์จะได้นอนฝันดีก่อนที่จะสว่างเพราะได้ไออุ่น ฮ่า ฮ่า ฮ่า "

อรัญหัวเราะร่วนที่ได้แซว หญิงสาว ความขี้เล่นของเขาไม่จำกัดเวลา แสงดาวก็หัวเราะพร้อม

ยิ้มเขิน เธอไม่ได้พูดอะไรต่อได้แต่พยักหน้า พร้อมเดินแยกไปที่คนรักของเธอนอนอยู่  อรัญรู้ว่า

ใกล้สว่างเต็มทีแล้ว เขากะจะเข้ายามจนสว่าง ไม่คิดที่จะปลุกแฟนสาวเพื่อมาผลัดเปลี่ยนกัน

จริงอย่างเข้าคิด อรัญเข้ายามได้สองชั่วโมงกว่าๆนิดหน่อยฟ้าก็เริ่มสาง และพอที่จะมองเห็น

ทัศนียภาพได้ชัดขึ้นเรื่อยๆ  อรัญเริ่มกวาดสายตาไปทั่วเมื่อเห็นว่าเริ่มมองเห็นอะไรบ้างแล้ว

และทันใดนั้น สายตาเขาก็ไปสะดุดกับสิ่งหนึ่ง เขาจ้องเขม็ง และมองออกว่าสิ่งนั้นคืออะไร เขา

ผลุนผลันขยับตัวเข้าไปปลุกคนที่อยู่ใกล้ๆเขาในทัน

" หมอๆ ดูนั่นสิ "

เขาเขย่าร่างของ อัครชัยเป็นคนเเรก  อัครชัยงัวเงีย เขาสะดุ้งตื่นจึงมีอาการยังไม่ปรกติ แต่ก็ตื่น

ตัวได้ทันทีเพราะรู้ว่าต้องมีอะไรแน่ ไม่เช่นนั้น อรัญคงไม่เร่งปลุกเขาอย่างนี้

" มีอะไรเหรออรัญ  "

อัครชัยระร่ำระลักถาม อรัญกล่าวตอบทันที

" ตรงนั้น หมาป่าพวกนั้น "  

" ทำไมเหรออรัญหมาป่าพวกนั้น มีอะไรแปลกไปเหรอ "

อัครชัยถามอย่างงงงง

" เมื่อวานพวกมันกลายร่างเป็นคนไปแล้วนะ แล้วตอนนี้พวกมันกลับมาเป็นหมาป่าอีกแล้ว ไม่

แปลกเหรอ "

คำตอบของอรัญทำให้ อัครชัยฉุกคิดขึ้นมาได้

" เออ จริงด้วยสิ ตอนหัวค่ำพวกนี้ยังเป็นคนอยู่เลย นี่พวกมันกลายร่างอีกครั้งแล้วเหรอ "

อัครชัยกล่าวอย่างฉงนยิ่งนัก ทุกคนถูกทั้งสองปลุกขี้นมา ทั้งหมดพากันแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

" โอประหลาดมาก กลายร่างไปกลายร่างมา "

จามิกรกล่าวอย่างตื่นเต้น ทุกคนก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกับเธอ

"  นั่นถือว่าเป็นสิ่งที่ดีแล้ว เบื้องหน้าที่เราจะต้องเดินทางกันในเช้านี้เราต้องการพาหนะที่

รวดเร็ว ที่จะพาพวกเราผ่านทุ่งโล่งแจ้ง เพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายที่ไม่รู้ว่าจะมีหรือไม่ พวกมัน

กลายร่างเป็นแบบนี้ดีที่สุด เป็นความเปลี่ยนแปลงที่เป็นผลดีกับพวกเรา "

ปิเยพิษทารี กล่าว จริงอย่างที่สุดการเปลี่ยนร่างกลับกลายไปเป็นหมาป่าถือว่าเป็นผลดีกับขบวน

ของพวกเขาที่จะเดินทางในภูมิประเทศเบื้องหน้า หนำซ้ำพวกเขายังไม่ต้องเสียแรงในการเดิน

ทางอีก เพราะอาศัยร่างหมาป่าเป็นพาหนะขี่ไป เหมือนที่เคยผ่านมาแล้วครั้งหนึ่ง

" ไป ใหนใหนก็ถือว่าเป็นเรื่องดีแล้ว พวกเราควรเริ่มออกเดินทางกันเลยละกัน "

ปู่อินทร์สรุป ทุกคนเห็นด้วย ที่ปู่อินทร์เร่งเช่นนี้ลึกๆ เขาเกรงว่าพวกหมาป่าจะกลับร่างไปเป็นคน

อีก ยิ่งเร่งเดินทางเท่าไร ถึงพวกหมาป่าจะกลายร่างเป็นคนอีกพวกเขาก็คงเดินทางไปได้ไกล

แล้ว สัมภาระถูกจัดเก็บอย่างรวดเร็ว ครู่เดียวหมาป่าร่างยักษ์ที่มีมนุษย์อยู่บนหลังก็ออกเดินทาง

หลังพ้นแนวป่าสีน้ำเงินออกมาแล้ว หมาป่าร่างยักษ์ก็ได้พาพวกเขาทั้งหมดออกวิ่งอย่างรวดเร็ว

คราวนี้ ที่โล่งไม่มีอะไรกีดขวางมากนัก พวกมันวิ่งเร็วประดุจลมพัด พวกเขาที่อยู่บนหลังพวกมัน

กอดบ่าหมาป่าไว้แน่น ไม่คิดว่าพวกมันจะสามารถวิ่งได้เร็วขนาดนี้ หลายครั้งทางสูงต่ำพวกเขา

รู้สึกมันเร็วเหมือนพวกเขานั่งรถไฟเหาะเลย  แค่ชั่วโมงเดียวพวกเขารู้สึกได้ว่าพวกมันวิ่งมาได้

ระยะทางเกินร้อยกิโลเมตรแล้ว  

" ฟิ๊ว"

ระหว่างที่ทุกคนกำลังเพลินอยู่กับการเดินทางที่รวดเร็วนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

 

" ฉึก "

เสียงวัตถุอย่างหนึ่งเสียดสีมาในอากาศ และพุ่งตรงเข้าปักแผงลำคอหมาป่าร่างยักษ์อย่าง

รุนแรง ปิเยพิษทารี กับปู่อินทร์ที่อาศัยอยู่บนสุนัขตัวนั้นตกใจยิ่งนักกับสิ่งที่ไม่คาดฝันทีี่เกิดขึ้น และทันที

ที่เห็นสิ่งที่ปักอยู่ชัดเจน ทั้งสองก็จำมันได้

" ลูกธนู  "

ปู่อินทร์อุทาน