ตะนาวศรี

ลำดับตอนที่ #39 : ปีกสยาย กระหายเลือด

ด้าน ปิเยพิษทารี  

" เสียงอะไร พวกท่านได้ยินใหม "

ปิเยพิษทารีหันมาถามพวกของปู่อินทร์ ที่เดินมาข้าง

" รู้สึกว่าพวกท่านจะไม่พูดอะไรบ้างเลยนะ  ได้ยินใหมเหมือนสัตว์อะไรร้อง แว่วมาแต่ไกลๆ "

พิษทารี บอกกับทุกคนอีกครั้ง  

" เงียบ มันเงียบเกินไป ไม่พูดอะไรกันบ้างเลย ผิดสังเกต ""

ปิเยพิษทารีคิดในใจ เขาเริ่มสงสัยความผิดปรกติแล้วเขานำหน้าทุกคนมาแต่ทุกคนกลับเงียบไม่มีเสียง

พูดเลยซึ่งผิดปรกติวิสัย 

และตอนนี้ผู้ที่มากับเขาก็จะรับรู้ว่าร่าง ที่พวกมันแปลงมาเป็นคนตอนนี้ จะถูกจับได้แล้ว 

ปิเยพิษทารี มีความรู้สึกเหมือนมีอะไรเปลี่ยนไปจากร่างที่เดินอยู่ข้างๆเขา พิษทารีหันมามองทันที

"โฮ่งๆ ๆแฮ่ๆ "

ร่างที่เห็นเป็นพวกของปู่อินทร์และคนทั้งหมดเมื่อสักครู่นี้ได้หายไป แต่บัดนี้กลับมีร่างหมาป่าหก ตัว

ขนาดมหีมาแทน ในจำนวนที่เท่ากัน เขาเดาได้ทันที ปิเยพิษทารีถอยกรูด แต่ด้วยความลนลานทำให้

สะดุดรากไม้รากหนึ่งจนหงายท้อง หมาป่ายักษ์ ได้โอกาสมันทุกตัวกระโดดเข้าขย้ำเหยื่อที่

เสียหลักหงายท้องของมันโดยทันที  

ด้านปู่อินทร์

" เจอแล้ว รอยเท้านี่ไงของท่านพิษทารี และมีรอยเท้าเหมือนมนุษย์พวกเราหลายรอยด้วย

แสดงว่าท่านพิษทารี คงโดนพวกมันหลอกด้วย  จะเป็นไงบ้างไม่รู้ "

ปู่อินทร์ชี้ให้ดูรอยเท้า ที่พึ่งหาพบหลังจากที่ตะเวนหาอยู่พักหนึ่ง  เขานำทั้งหมดตามรอยนั้นไป

 อย่างรวดเร็ว

" พวกเราต้องพูดกันบ่อยบ่อยนะ ตอนนี้พวกเราเองก็ไว้ใจกันเองไม่ได้ สิ่งที่เห็นอาจจะไม่ใช่อย่างที่

เป็นก็ได้ การพูดนี่เเหละจะทำให้พวกเรารู้ว่ายังเป็นพวกเดียวอยู่ "

ปู่อินทร์กล่าวอีก  

" โอ๊ โอ๋มเอ้อ แอ้ อะอิ "

เสียงอ้อแอ้มาจากอรัญ เขาเป็นคนที่บาดเจ็บจากการต้องปล้ำกับเจ้าหมาป่ายักษ์เมื่อสักครู่ ปาก

ของเขาบวมเป่งเพราะไปกระแทกกับหัวของเจ้าหมาป่ายักษ์อย่างจังตอนที่โดดเข้าไปตะครุบมัน

 ดุจปรายเองก็ไม่ได้สังเกตุแฟนหนุ่มตั้งแต่ตอนแรก เมื่อได้ยินเสียงอ้อแอ้และเห็นปากที่บวมเป่ง

เธอก็อดขำไม่ได้เธอจึงหัวเราะร่วน  รวมถึงทุกๆคนด้วย  อรัญค้อนขวับที่จริงปากบวมของเขาก็

ไม่ค่อยได้เจ็บเท่าไร เพียงแต่ทำให้เสียงที่เปล่งออกมาไม่ชัดเท่านั้นเอง เขารู้ว่าเดี๊ยวมันก็คงหายเพราะ

อะไรที่มีในตัวเขาจะประสานแผลให้ได้

" อ๋อ เมื่อกี้พี่อรัญว่า ผม ก็แย่ใช่ใหม  เพราะปากพูดไม่ได้ นึกว่าพูดว่าอะไร อ้ออ้อ แอ้แอ้ ฮิฮิ "

ดุจปรายยังหยอกไม่เลิก  อรัญรู้ว่าดุจปราย แกล้งแหย่เขาเเต่คำพูดของเธอก็ถูกต้องอย่างที่เขาพูดเลยที

เดียวเขาจึงพยักหน้าและเปล่งเสียงที่ไม่ค่อยจะมี รับว่าเป็นอย่างที่ดุจปรายแปลให้

" อื้อ "  

" เป็นไปได้ใหมปู่ ว่าท่านพิษทารี อาจเสียทีพวกมัน ดูรอยเท้านี้สิเหมือนคนหลายคน ถ้าเป็นหมาป่าที่

แปลงมาพวกมันน่าจะมี มากหลายตัวด้วยนะ "

 

อัครชัยถามปู่อินทร์ขึ้น

" ข้าก็เป็นห่วงเหมือนกัน การที่มีพวกมันสามารถปลอมเป็นพวกเราได้มันต้องมีจำนวนเท่ากับ

พวกเราทั้งหมด ท่านพิษทารีจึงจะไม่สงสัย    มันแปลงไดถึงหกคน ก็เท่ากับท่านพิษทารี ต้อง

เจอกับร่างแฝงของพวกมันถึงหกตัว เขี้ยวของมันสามารถทำลายร่างของท่านพิษทารีได้ไม่ยาก

เพราะจำนวน และขนาดที่เหนือกว่าเขาเยอะ  แต่รอยเท้าตอนนี้ยังมีการเดินที่ราบเรียบ และยัง

เป็นรอยเท้าที่เป็นมนุษย์ อยู่ ยังไม่รอยการต่อสู้ใดๆ ภาวนาว่าพวกเราจะเจอ เขาก่อนที่มันจะ

แสดงตัว เอ๊ะ "

ปู่อินทร์ได้หยุดพูดลงอย่างกระทันหันเขาทำจมูกฟุดฟุด ฟิดฟิด คล้ายดมกลิ่นอะไร

" มีอะไรหรือปู่อินทร์ "

อรัญเห็นอาการของปู่อินทร์เช่นนั้นจึงถามขึ้น

" ข้าได้กลิ่นสาบสางของพวกมัน  อยู่ข้างหน้าไม่ไกลไปนี้กลิ่นแรงมากด้วยข้าจำกลิ่นมันได้ ตอนที่ไอ้

ตัวนั้นมันเปลี่ยนร่างไปเป็นหมาตัวข้าก็ได้กลิ่นแบบนี้ หรือเรามาช้าไป "  

ปู่อินทร์กล่าว  

" ปู่อินทร์หมายถึงว่าพวกมันปรากฏตัวแล้วเหรอ "

อัครชัยย้อนถามอีกครั้ง

" ใช่พวกมันทั้งหมดปรากฏตัวแล้วแน่ๆ หลายตัวด้วย เพราะกลิ่นมันแรงมาก ข้าสัมผัสมันได้ "

ปู่ อินทร์ตอบ และตอนนี้ ทุกคนก็เริ่มได้กลิ่นนั้นกันทุกคนแล้ว

"  ระวังตัวกันให้ดีทุกๆคน ข้างหน้าไม่ไกลนี่แหละ เราจะได้เจอกับพวกมันแล้ว "

ปู่อินทร์ร้องสั่ง ทั้งหมดกระชับมีดในมือมั่น  เมื่อสักครู่ หมาป่าที่เขาเจอเพียงตัวเดียว เขาถึงล้ม

มันได้ไม่ยาก แต่ตอนนี้มันคงมีจำนวนอย่างใกล้เคียงตัวต่อตัวกับพวกเขาแล้วตอนนี้ ผลจะเป็น

อย่างไร ปู่อินทร์ย่องไปข้างหน้าอย่างเงียบกริบ พวกเขาแปลกใจ ว่าเขาทำไปได้อย่างไร สม

แล้วที่เป็นพรานป่าชั้น หนึ่ง พวกเขาเองถึงจะพยาย่องเพียงไรก็มีเสียงอยู่ดี

" ท่านพิษทารี "

เสียงดุจปรายอุทานเบา น้ำเสียงหดหู่ สิ่งที่ทุกคนเห็น หมาป่ายักษ์ขนาดใหญ่หกตัว มันใช้

อุ้งเท้าที่ใหญ่โตของมัน กดร่างของปิเยพิษทารีไว้นิ่ง มันบังจนแทบไม่เห็นร่างของเขา  

ปู่อินทร์ ก็เห็นภาพนั้นเช่นกัน ความโกรธแค้นที่ได้เห็นภาพนั้น เห็นภาพของผู้ที่เดินทางร่วมมา

กับเขาอยู่ในสภาพเช่นนี้ ทำให้เขาโมโหจนลืมตัวกลัวตาย เขากระโจนเขาใส่ เจ้าหมาป่าจาก

ด้านหลังทันที  

" ปึ๊ก "

เสียงคมมีดปู่อินทร์ ที่ปักลงที่บั้นท้ายของหมาป่าตัวหนึ่ง เขาคิดว่าถ้ามันสะดุ้งขึ้นมา เป้าหมาย

ต่อไปของมันคือลำคอของมันแน่ เขาลืมคำพูดที่จะทำไม่ให้มันตายไปแล้วด้วยความโมโหสุด

ขึด  ทุกคนเหมือนแบ่งงานกันทำเป้าหมายคือทุกตัวถูกแบ่งกันจับจองจนหมดด้วยปรายคมมีด

ของแต่ละคน

" โอ๊ย "

ปู่อินทร์ชะงัก เขาได้ยินเสียงถนัดชัดเจน

" พวกมันพูดได้ร้องได้เหมือนคนด้วย เป็นไปได้ไง "

ปู่อินทร์เริ่มสับสน และยิ่งสับสนยิ่งขึ้น ที่ร่างหมาป่านั้นไม่ได้สะดุ้งขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดอย่าง

ที่เขาคิด ซึ่งทุกคนก็เช่นกัน ร่างหมาป่าทุกตัวคงอยู่ในอาการสงบนิ่งไม่สะทกสะท้านต่อคมมีดที่

พวกเขาแทงเข้าไป

" ช่วยข้าด้วย "

เสียงขอความช่วยเหลือดังขึ้นอีก แต่คราวนี้ ปู่อินทร์จำเสียงได้

" ท่านพิษทารี ท่านไม่เป็นอะไรใช่ใหม "

ปู่อินทร์ รอ้งถาม น้ำเสียงของเขาแสดงความดีใจอย่างเห็นได้ชัด  

" ไม่เป็นไร แต่ลุกไม่ขึ้น ไอ้หมาป่าพวกนี้มันทับร่างของข้าไว้ลุกไม่ได้ พวกเจ้าช่วยผลักมันออก

ไปที "

เสียงปิเยพิษทารี ตอบ  

" แต่หมาป่าพวกนี้มัน เออ "

เสียงปู่อินทร์ขาด ปิเยพิษทารี รู้ ว่าเขาหมายความว่าอย่างไร เขาคงเกรงร่างหมาป่านั้นจะลุกขึ้น

มาต่อสู้  

" ตอนที่พวกมันโดดขย้ำข้า ข้าได้สลักพิษทัน พวกนี้ทุกตัวมันสลบหมดแล้วและความตกใจของข้าตอน

นั้นทำให้สลักพิษเกินไป ไม่นานพวกมันก็จะตายหมด "

ปู่อินทร์พึ่งจะถึงบางอ้อและเข้าใจทุกอย่างได้หมด ทุกคนก็เช่นกัน เขาช่วยกันพลิกร่างหมาป่าที่

หมดสติอยู่ออกไปจากร่างทีี่ทับอยู่บนร่างของปิเยพิษทารี  

" โอ แทบแย่เหมือนกัน ได้หมาป่าพวกนี้ตั้งแต่เกิดมามันเคยทำความสะอาดท้องมันหรือเปล่า

เหม็นจริงๆ ถ้าพวกเจ้ามาช้ากว่านี้อีกหน่อยข้าเป็นลมก่อนแน่ "

ปิเยพิษทารีบ่นทันที่ที่ร่างกายรอดพ้นจากการถูกทับ เนื้อตัวเขาเต็มไปด้วยน้ำลายของหมาป่า

พวกนั้น

" พวกเจ้าก็ไม่ได้ดูเลยมาถึงก็โถมเข้ามากันอีก ลำพังไอ้สองสามตัวที่ทับอยู่บนร่างข้าก็แย่อยู่

แล้ว "

ปิเยพิษทารียังบ่นไม่เลิก แต่น้ำเสียงดีขึ้น

 

" ตอนนั้นเรากำลังโกรธที่เห็นพวกมันรุมท่านอยู่นึกว่าท่านเสียท่ามันแล้ว ก็เลยฟิวขาดด้วยความโมโห 

เลยไม่ได้ดูอะไรให้ดี "

ปู่อินทร์ กล่าว

" ข้าก็แกล้งบ่นไปอย่างนั้นแหละที่จริงต้องขอบใจพวกเจ้าที่เป็นห่วงข้า ข้าเข้าใจดี ว่าแต่นี่มัน

อะไรกัน ข้าไม่เคยเจออะไรแบบนี้ ทำไมพวกนี้ทีแรกมันกลายเป็นพวกเจ้าได้ งงจริงๆ "

ปิเยพิษทารีกล่าว  

" ที่จริงพวกเราก็งงเหมือนกันมันอีกตัวก็ปลอมเป็นท่านไปหลอกให้พวกเราหลงไปเหมือนกัน แต่ก็เคยมี

ที่โลกมนุษย์เราเป็นเรื่องเล่ามานาน ว่ามีสัตว์สามารถแปลงร่างเป็นคนได้ แต่ที่นั่นมีแต่ว่าเป็นเสือทำได้

เท่านั้น ไม่คิดว่าหมาป่าที่นี่จะทำได้ด้วย "

ปู่อินทร์กล่าว  

" ดีนะเราไม่เจอเสือ ปลอมตัวมา ตัวมันคงใหญ่กว่าหมาพวกนี้มาก "

แสงดาวกล่าว

" พวกไอซ์โดร์น บอกว่า ที่นี่มีทั้งหมาป่าและเสือด้วย แสดงว่าเราประมาทไม่ได้ ว่าพวกนี้

มันจะโผล่มาอีกเมื่อไรอีก และคงแฝงร่างมาด้วย "

กานต์กล่าวเขาจำคำนั้นได้  

" ใช่ อุ๊ย "  

ปิเยพิษทารี สะดุ้งเมื่อเขาหันไปเห็นหน้าของอรัญ  เขาพยายามจะถอยเล็กน้อย ดุจปรายเข้าใจ

อาการนั้น

" ท่านพิษทารี หน้าอรัญเป็นเช่นนี้ เพราะต่อสู้กับหมาป่าอีกตัวทางด้านโน้นจะ ไม่ใช่ว่าเป็นตัว

อะไรแปลงมาหรอก ฮิฮิ "

และเธอก็อดหัวเราะไม่ได้อีก  

" นึกว่าเออ.. ไม่เป็นไร ..พอตอนนี้เจออะไรแปลกแบบนี้ก็ระแวงไปหมด "

ปิเยพิษทารีกล่าว

" ท่านพิษทารีคิดว่าอรัญเป็นพญาครุฑ ปลอมตัวมาละสิ "

แสงดาวยังหยอกต่อ  อรัญค้อนอีก ที่โดนคนแกล้ง    พอได้หัวเราะบ้างทำให้บรรยากาศดีขึ้น

" อยู่ใกล้ข้าไว้ละกันครานี้ อย่าห่างกันเหมือนเมื่อกี้นี้เด็ดขาด  ข้ายังรู้สึกว่ามีอะไรคอยแอบจ้อง

มองเราอยู่อีก "  

ปิเยพิษทารีกล่าว พวกเขาเสียเวลากับตรงนี้ไปนานพอสมควร  พอเดินทางมาได้สักพักท้องฟ้า

ก็เริ่มมืด

" เราเสียเวลาตรงนั้นมากเลยวันนี้คิดว่าวันนี้คงยังเดินทางไม่พ้นเขตพวกมันนะ คงจะมืดซะก่อน

แล้ว เห็นทีคืนนี้ต้องนอนบนปิเยกัน ข้างล่างไม่ปลอดภัยแน่  "

ปิเยพิษทารีกล่าวทุกคนก็เห็นดว้ยดังคำเขา  พอเริ่มสลัวหนทางข้างหน้าเริ่มจะไม่ชัดเจน

ทั้งหมดก็ตัดสินใจ ปีนขึ้นที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง

" โฮ๊กๆ "

เสียงเสือดังขึ้นไม่ไกลเท่าไรนัก

" นั่นไงว่าแล้วอย่างที่ท่านพิษทารีห่วงจริงๆดีนะทีเรารีบขึ้นมาก่อน บรรยากาศ โพล้เพล้

แบบนี้เเหละที่ไอ้ลายสมิงมันจะออกล่าเหยื่อตามที่คนโบราณบอก "  

ปู่อินทร์กล่าว  และระหว่างที่ขึ้นมา เกือบถึงกิ่งไม้ กิ่งที่คาดว่าน่าจะอาศัยนอนได้ เสียงป่าก็ดัง

สวบสาบ เหมือนมีอะไรเดินเข้ามาหาต้นไม้นี้ ทั้งหมดรีบสาวมือเร่งขึ้นไปที่กิ่งไม้เป้าหมายอย่าง

เร่งด่วน และพยายามไม่ให้มือหลุดจากกิ่งไม้ เกรงจะหล่นไปเบื้องล่าง

" พวกท่านขึ้นไปบนนั้นทำไมกันน่ะ หนีอะไรเหรอ "

เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น ปู่อินทร์เป็นคนแรกที่ขึ้นไปถึงกิ่งไม้นั้นก่อนใคร จึงให้สามารถมองลงมา

เบื้องล่างได้สะดวกพอจะมองเห็นร่างใครคนหนึ่งได้ชัด  

" ท่านดิวาเกรดสอง โอ..มาได้ไงเนี่ย "

ปู่อินทร์อุทานเสียงดัง พวกที่ปีนอยู่ชะงักเล็กน้อย  

" พวกท่านลืมของไว้ ข้าเลยตามเอามาให้ "

เสียงนั้นกล่าวดังขึ้นมาอีกครั้ง

" รอก่อนนะเดี๋ยวพวกเราขึ้นมาอยู่บนนี้หมด จะบอกทางให้ท่านขึ้นมาคุยกันบนนี้ ข้างล่าง

อันตราย "

ปู่อินทร์ ตะโกนสวนตอบลงไป   เขาพยายามดึงมือทุกคนขึ้นไปบนกิ่งไม้ให้หมด จนกระทั่งถึง

ปิเยพิษทารี

" ท่านดิวามาได้ไงดีนะที่เขาส่งเสียงมาก่อนไม่งั้นคงคิดว่ามีตัวอะไรมาอีกแน่ โอ ..ข้าอดสูใจจริง ที่ปิเย

อย่างข้า ต้องลนลานหนีภัยขึ้นมาอาศัยปิเยที่นี่ บนนี้"

พิษทารีกล่าวกับปู่อินทร์  

" ไม่เป็นไรนี่ท่านท่านก็มีพิษสง มากพออยู่แล้ว พวกมันคงทำอะไรท่านไม่ได้หรอก คืนนี้ท่านพัก

ข้างล่างต้นไม้นี้ก็ได้ ดีจะได้ให้ท่านรับของที่ดิวาเกรดสองด้วย "

ปูอินทร์กล่าว

" ไม่เอาล่ะข้าก็พูดไปอย่างนั้นแหระ ที่จริงข้าไม่ลังเลที่จะขึ้นมากับพวกท่าน ก็เพราะข้าก็กลัวอยู่

เหมือนกัน  ข้าก็พึ่งรู้ว่าข้าจะไว้ใจตัวเองทุกอย่างไม่ได้เลย เมื่อเจอเหตุการณ์เมื่อบ่ายนี้ ส่วนท่าน

ดิวาเดี๋ยวก็ให้เขาปีนขึ้นมาบนนี้แหละ ข้างล่างจะมืดสนิทแล้ว พวกเราลงไปไม่ปลอดภัยแน่ "

ปิเยพิษทารี กล่าว  เมื่อทั้งหมดขึ้นมาได้แล้ว

" ปู่ ท่านดิวาเกรดสองเอาอะไรมาให้พวกเราหรือ ก็ไม่เห็นว่าเราจะลืมอะไรกันเลยนะ "

ดุจปรายถามอย่างสงสัย  

" ไม่รู้เหมือนกัน แต่คงต้องเป็นอะไรที่สำคัญแน่ ไม่งั้นคงไม่มา แต่ก็น่าแปลกอยู่ ทำไมไม่มีผู้คุ้ม

กันที่เป็นเกรดสิบมา หรือมีแต่เราคงไม่เห็น เพราะข้างล่างตอนนี้ก็มืดแล้ว  เพราะท่านดิวาเกรด

สองบอกว่าไม่ค่อยได้ออกมานอกอุโมงค์ เพราะกลัวพวกเดฟโดรนเห็น  แสดงว่าหลังจากนี้ ท่าน

คงไปที่นี่จริงจึงไม่ห่วงใครเห็นแล้ว เอาไว้เขาขึ้นมาแล้วค่อยถามให้พวกเราสงสัยแล้วกัน "

ปู่อินทร์สรุป  

" ท่านดิวา ท่านมาทางด้านนี้เลยพวกเราขึ้นมาด้านนี้ "

ปู่อินทร์ตะโกนสั่งลงไป เพราะเห็นว่าเงาตะครุ่มด้านล่างยืนอยู่ไม่ตรงจุดที่น่าจะขึ้นต้นไม้ต้นนี้ได้

สะดวกกว่า  

" ทางนี้ไช่ใหม "

เสียง คนข้างล่างกล่าวพร้อมกับเดินอ้อม มาตรงจุดที่เขาคาดว่า น่าจะเป็นเป้าหมายที่คนข้างบน

บอก

" ปู่..อินทร์สงสัยสิ่งที่ท่านดิวาจะเอาอะไรมาให้เราน่าจะลักษณะ เป็นเชือกหรือเถาวัลย์นะ ตอน

เสียงเดินมาด้านนีมีเสียงลากมาด้วย "

อัครชัยแสดงความเห็น ปู่อินทร์ช่วงนั้นไม่ทันได้ฟังเพราะจดจ่ออยุ่กับการบอกทางดิวาเกรดหนึ่ง

"พวกเราลืมเชือกเหรอ คงไม่ใช่มั้ง พวกเราไม่ได้ลืมนะ มันอยู่ในเป้ตลอด เขาจะลากอะไรเดี๋ยวก็

ก็คงได้รู้ "

ปู่อินทร์กล่าว  

" คงไม่ใช่เชือกหรอกถ้าถือเชือกมาด้วยเขาคงปีนไม่ได้คล่องแคล่วอย่างนี้ ดูสิขึ้นมาได้เยอะแล้ว

ท่านดิวาก็ปีนต้นไม้เก่งเหมือนกันนี่ "

ปิเยพิษทารีกล่าวพลางชึ้ให้ทุกคนดู  และทันทีที่ปู่อินทร์ เห็นท่าทางการปีนต้นไม้ของดิวาเกรด

หนึ่งถนัด  

" ข้ารู้แล้วล่ะท่าทางการปีนต้นไม้แบบนี้ เมื่อกี้เขาลากอะไร "

ปู่อินทร์กล่าว

" ปู่อินทร์ เก่งขนาดเห็นแค่ท่าทางการปีนต้นไม้ของท่านดิวาเกรดสองแล้วรู้เชียวเหรอว่าเขาลาก

อะไรมา มุกเปล่าปู่  

 แสงดาวกล่าวอย่างติดตลก เธอยังไม่เข้าใจความนัยคำพูดของปู่อินทร์  

" ไม่มุกหรอก เรื่องชีเรียส ท่านดิวาที่เราเห็นนี้ ข้าสงสัยว่าเขาจะลากหางมา "

ปู่อินทร์ตอบ แต่คำตอบ กลับทำให้ทุกคนยังไม่รู้ทัน  

" ลากหางอะไรละปู่ ท่านดิวาไม่มีหางจะลากได้ไง  "  

แสงดาวซักต่อ

" ท่านดิวาไม่มีหางก็ถูก แล้วอะไรล่ะที่มีหาง และมันชอบลากหาง  จนทำให้เราต้องหนีขึ้นมาพักกันอยู่

บนนี้ พวกเจ้าดูทางทางการปีนต้นไม้ขึ้นมาสิ นั้นมันท่าทางเสือชัดๆ นั่นไม่ใช่ท่านดิวาหรอก เราได้เจอ

กับสมิงแล้ว "  

ปู่อินทร์ตอบ

" เสือสมิง "

ทั้งหมดอุทานขี้นพร้อมกัน ด้วยเสียงค่อนข้างด้ง พร้อมกับสดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น

"  โฮ๊กๆ "

ทันที ที่สัตว์ร้ายที่แฝงร่างมารู้ว่าทั้งหมดรู้แล้วว่าเป็นมัน   เจ้าสมิงร้าย ร้องข่มขู่ทันที่ และร่าง

ที่เเฝงมาในร่าง ดิวา ก็คืนร่างเดิม ทั้งหมดตกใจเพราะจู่ๆร่างที่เขาเห็นเมื่อครู่กลับกลาย

เป็นเสือลายพากกลอนขนาดยักษ์ เกาะอยู่ที่ต้นไม้นั้น

" ไม่ต้องกลัวมัน พวกเราอยู่ที่สูงกว่า และมันก็ต้องใช้ขาเกาะต้นไม้ด้วย ตะปบเราไม่ถนัด ให้มัน

ขึ้นมาเหอะ "

ปู่อินทร์ตะโกนลั่น เจตนาให้เจ้าสมิงร้ายร่างยักษ์ได้ยินด้วย เพื่อข่มขวัญมันในที แต่เจ้าเสือไร้

กลับไม่หวั่น และที่ร้ายกว่านั้น

" เจ้าไม่ต้องมาข่มขวัญข้าเสียให้ยาก วันนี้ ข้าต้องได้อาหารเท่านั้น เจ้าพวกหมาตัดหน้าข้ามาที

หนึ่งแล้ว ข้าจะไม่ปล่อยอาหารให้หลุดมือข้าแน่ "

" โอ..เเม่เจ้าโว้ย มันพูดได้ ทั้งร่างแปลงและร่างจริง อย่างนี้นี่เองเราถึงได้ไม่สงสัยมันเลยตั้งแต่แรก "

ปู่อินทร์กล่าว

 "ให้มันพล่ามไปก่อนเหอะ ขึ้นมาอีกนิด ข้าจะให้มันลงไปนอนหลับอยู่ข้างล่างเอง "  

ปิเยพิษทารีกล่าว  ทุกคนเข้าใจทันทีว่าเป็นสิ่งที่ ปิเยพิษทารีทำได้จริงอย่าที่พูด แต่เจ้าเสือร้าย

มันไม่รู้ มันมั่นใจในพิษสงของมัน ร่างขนาดใหญ่และกรงเล็บอันแหลมคม ทุกก้าวที่มันปีนขึ้นมา

คมเล็บได้ฝังเข้าไปในเนื้อไม้ อย่างฝังแน่นและมั่นคงยิ่งนัก ทำให้มันเหิมเกริมและโดยที่มันไม่รู้

ตัว และเมื่อมันเข้ามาใกล้อีกนิดเดียวจะถึงเหยื่อของมันร่างกายของมันเริ่มหมดสติ  ไม่มีแรงแม้

จะยึดเกาะต้นไม้ไว้ได้  ทำให้ร่างมันลอยละลิ่วร่วงหล่นลงสู่เบื้องล่าง

" ตุ๊บ "

ทันทีที่ล่างนั้นถึงพื้น

"  ฮึ. นึกว่าแน่ "

จามิกรกล่าวหลังจากที่เห็นร่างเสือเป็นเช่นนั้น

" มันจะตายใหม "

แสงดาวถาม  

" ไม่หรอก ความสูงแค่นี้ เทียบกับขนาดร่างกายที่ใหญ่โตของมัน"

ปู่อินทร์กล่าว  

" แต่มันคงหลับไปอีกหลายชั่วโมงเเหระ ข้าสลักพิษไว้ค่อนข้างเยอะ ให้มันนอนเฝ้าโคนปิเยนี้

ไว้ด้วย คงไม่มีอะไรกล้าเข้ามาอีกคืนนี้ "

 ปิเยพิษทารีกล่าวเสริม

" ตัวมันใหญ่จริงๆนะ ถ้าเราเจอตัวนี้ก่อนคงลำบากแน่ เขี้ยวของมันใหญ่กว่าดาบพวกเราอีก "

ดุจปรายกล่าว เธอรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงยิ่งนักจากการที่ได้เห็นมันใกล้

" เสือมันคงต้องใหญ่กว่าหมาอยู่แล้ว  แต่เหมือนกันทุกที่ มีการแย่งชิงกันระหว่าง สองเผ่าพันธุ์

นี้ ที่โลกเราก็เป็น หมาก็ล่าเป็นฝูง "

ปู่อินทร์แสดงความเห็นและได้สั่งกำชับต่อ

" คงไม่น่าเป็นห่วงแล้วนะคืนนี้ เฝ้าเวรยามกันบนนี้ ผลัดละคนสองคน คอยดูว่าจะมีพวกมันปีนขึ้น

มาหรือเปล่า ไม่ต้องไว้ใจสิ่งที่เห็นทั้งนั้น ใครมาเรียกก็ให้สงส้ยไว้ก่อน เพราะตอนนี้เรารู้แล้วว่า

ถ้าเป็นเสือสมิง มันปลอมตัวและพูดได้ ด้วย"  

เมื่อเข้าใจแล้วทั้งหมดก็ขยับไปคนละที่บนกิ่งไม้นั้น  ต้นไม้ต้นนี้เป็นต้นไม้ขนาดใหญ่มาก

ทำให้มีที่พอสำหรับการพักของคืนนี้

  อากาศเย็นมากยามดึกสงัด อรัญบอกให้ดุจปรายพักเพราะเขาจะเป็นหูเป็นตาให้เองเพราะตอน

นี้เป็นเวรผลัดของทั้งสอง  อรัญก้มลงดูเบื้องล่าง ร่างเจ้าเสือร้ายยัง คงนอนสงบนิ่งอยู่ตรงนั้น

เขาคิดว่าอีกไม่นานคงสว่างแล้ว และระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น

" พรึ๊บๆ "

อรัญได้ยินเสียงหนึ่งแต่เขาไม่รู้ว่ามันมาทางใหน   เขาก้มมองฝ่าความมืดลงเบื้องล่าง รู้สึกได้ว่า

ต้องมีอะไรผิดปรกติแน่   แต่เบื้องล่างยังคงเงียบสนิท ต้นไม้ไม่ไหวติงทำให้รู้ว่าไม่มีตัวอะไร

เคลื่อนใหวอยู่ข้างล่าง ความเงียบและความเป็นปรกติดีของเบื้องล่างทำให้อรัญคิดว่าเขา เขาคง

หูฝาดไป เสียงที่ได้ยินเมื่อกี้คงเป็นเสียงของลมพัดโดนกิ่งไม้นั่นเอง และเขาก็ได้หันมามองแฟนสาวอีก

ครั้งเพื่อดูว่าเธอหลับสบายดีหรือไม่ แต่เมื่อเขาหันมา

" อุ๊ย แสงดาว "

อรัญอุทานเบาๆ ด้วยความตกใจ ในความมืดสลัว แสงดาวมาอยุ่ตรงข้างๆเขาตั้งแต่เมื่อไร

" มีอะไรหรือ "

อรัญถามแสงดาว  แต่เธอกับส่ายหน้า และสิ่งที่อรัญไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น แสงดาวเอื้อมมือมากอด

คออรัญไว้   อรัญรู้สึกอึดอัดใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงดีใจมาแต่ตอนนี้ เขาพยายามเหลือบมอง

ดุจปรายที่นอนอยู่ข้าง กลัวเธอจะตึ่นขึ้นมาเห็นภาพในขณะนี้เข้า เเต่ก็โล่งใจเพราะเห็นเธอยัง

คงหลับสนิทอยู่   พยายามมองไปที่อัครชัย ที่นอนห่างออกไปกับแสงดาวก่อนหน้านี้ เขาเกรง

อัครชัยจะเข้าใจผิดเช่นกัน

" แสงดาว ทำอะไรเนี่ย เป็นอะไรเปล่า "

เขาพยายามถาม แต่เธอก็ส่ายหน้าอย่างเดียวหนำซ้ำยังกระชับวงกอดแน่นขึ้นไปอีก  อรัญเริ่ม

อึดอัดใจ แสงดาวได้เอาจมูกของเธอมาคลอเคลียอยู่ที่ลำคอของเขา และทันใดอรัญก็ต้องตกใจ

เขาเหลือบไปเห็นอัครชัยเริ่มเข้ามาที่เขาอีกคนแล้ว

" ใจเย็นๆนะหมอ เป็นเรื่องเข้าใจผิด "  

อรัญบอกเสียงสั่น กลัวอัครชัย จะสะเทือนใจภาพที่เกิดขึ้น   และเขายิ่งตกใจหนักขึ้นอีกเขา

เห็นอัครชัยถือมีดมาด้วยและแสงดาวเองก็ยังคงไม่สนใจ ยังคงคลอเคลียอยู่ที่ลำคอเขาอยู่อย่าง

นั้น  

" เฮ้ยๆ ไม่ "  

อรัญร้องห้าม อย่างตกใจสุดขีด เขาเห็นอัครชัยเงี้อมีดสุดมือ

" ฉึก "

แผ่นหลังของแสงดาวคือเป้าหมายนั้น  แสงดาวสะดุ้งสุดตัวเธอผงะและไม่คาดคิดร่างของเธอ

เสียหลักผลัดจากกิ่งไม้ด้วย อรัญหันหลังไปคว้าร่างเธอไม่ทัน โดยที่อัครชัยก็ยืนดูไม่ยอมคว้า

ร่างเธอไว้ ทำให้ร่างของเธอหล่นลงสู่เบื้องล่างทันที   

" ไอ้หมอ แกทำบ้าอะไร "

สิ้นคำด้วยความโมโหอรัญกระโจนเข้าหาร่างอัครชัยทันที  แต่เนื่องจากอยู่บนกิ่งไม้ทำให้เขา

ทำร้ายอัครชัยไม่ได้ถนัดนัก

"  แก ฆ่าแสงดาวทำไม "

อรัญตะโกนลั่นอีกครั้ง   ครานี้ทุกคนตื่นกันหมด

 ดุจปรายตื่นมาเห็นว่าแฟนของเธอมีอาการเหมือนคนคลุ้มคลั่ง และพยายามจะทำร้ายอัครชัย เธอจับตัว

เขาไว้และเขย่าพร้อมกับถาม  

" พี่ อรัญ พี่อรัญ..มีอะไร "  

อรัญโผเข้ากอดดุจปราย ครานี้ เขาเริ่มสะอื้นไห้

" ปราย ปราย  ไอ้หมอ มันฆ่าแสงดาว "  

 " หา ..เรื่องอะไรพี่หมออัคร จะไปฆ่าแสงดาวทำไม พี่อรัญเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า หรือว่าพี่อรัญ

เผลอหลับไป   แล้วละเมอ หรือฝันว่า .  

ดุจปรายพูดได้แค่นั้นกลับถูก อรัญ ตวาด เสียงเเข็ง

" ไม่ได้หลับ ไม่ใช่ความฝัน นี่เรื่องจริง ไอ้หมอมันก็อยุ่นั้นไง ทุกคนถามมันสิว่ามันทำอย่างนั้น

ทำไม บอกมันแล้วว่าภาพที่เห็นมันเข้าใจผิด  "

" พี่อรัญนั่นแหละ เข้าใจผิด "

เสียงหนึ่งดังขึ้น อรัญ จำเสียงนั้นได้ดีเขาแปลกใจมาก  

 

" แสงดาว นี่เธอไม่เป็นไรหรือนี่ แล้วเมื่อกี้นี้ ที่ถูกแทงแล้วร่วงไป เออ.."  

อรัญ ถามอย่างเเปลกใจ เขามั่นใจว่า เหตุการณ์เมื่อกี้นี้ เขาไม่ได้ตาฝาด และไม่ได้ฝันไปแน่ๆ

"  อรัญไม่ได้ตาฝาดหรือฝันไปหรอก  แต่ร่างที่อรัญเห็นนั้นไม่ใช่ แสงดาว "  

อัครชัยเริ่มกล่าวอธิบาย

" ไม่ใช่แสงดาวหรือว่า มีอะไรแปลงร่างมา.เออ.."

อรัญเริ่มจะเข้าใจ

" ใช่แล้ว ระหว่างที่ผม และแสงดาวแยกไปพักและส่งการเฝ้าระวังให้อรัญและดุจปรายนั้น ผม

และแสงดาวยังไม่ทันได้หลับ  เราสองคนสังเกตุเห็นมีสัตว์ ชนิดหนึ่งตัวใหญ่มากบินไปมา เรา

ทั้งสองไม่กล้ากระดุกกระดิกตัว แต่สังเกตุได้ว่ามันน่าจะเป็นค้างคาวยักษ์  ก็พอดีเห็นมันบินอ้อมไป

ด้านที่อรัญนั่งอยู่เลย ตามไป  เห็นมันเกาะข้างอรัญ และเปลี่ยนร่างเป็นแสงดาว และ มัน

พยายามจะกัดลำคอ ของอรัญ ก็เลยรีบเข้าไปช่วยอย่างที่เห็น "