ตะนาวศรี

ลำดับตอนที่ #61 : ขวาก หนาม

 และ เห็บ อีกตัวก็ถูกดึงออกมา โดยทั้งสามหนุ่ม และเมื่อตัวที่สองหลุด เจ้าตัวกินมดยักษ์

ได้ใช้ขาอ้วนอ้วนของมันเอามาเกาบริเวรที่เห็บเคยเกาะอยู่ คงเป็นเพราะความคันนั่นเอง

" ตรงนี้หมดแล้ว นะเจ้ายักษ์ เป็นไงดีขึ้นใหม "

อรัญกล่าวพร้อมกับตบปากแบนเบาเบา

" พี่อรัญ ถามมันแต่มันขยับขนแหลมมัน หรือว่ามันทำให้เห็นว่าอาจมีแถวหลังมันอีกอีก "

จามิกร กล่าว  และความสงสัยของเธอก็เป็นจริง  

 ทั้งสามพยายามแทรกตัวเข้าไประหว่างหนามแหลมที่ไม่ถี่มากนักและดึงเห็บตัวเล็กบ้าง

ใหญ่บ้างโยนออกมาได้อีกหลายตัว แต่ที่มันเกาะอยู่บริเวรหลังนี้  ค่อยข้างเอาออกง่ายไม่

ได้ฝังตัวลึกเหมือนบริเวรโคนปาก และเมื่อสามสาวไม่สามาถเขี่ยเห็นจำนวนมากได้อยู่ใน

วงจำกัดแล้ว ทั้งสามจีงพยายามเอาไม้ทิ่มมันให้ตาย และระหว่างที่ผู้่ชายทั้งสามกำลัง

กุลีกุจอคลำหาเห็บอยู่นั้น บังเอิญทำหนามแหลมอันหนึ่งหลุดเข้า อรัญจึงเอาหนามนั้นส่ง

ให้แฟนสาว ดุจปรายจึงเอามันมาแทนไม้ ทิ่มไปยังร่างเห็บยักษ์ ซึ่งตอนนี้มีจำนวนมากนับ

ร้อยตัว จนพื้นแดงฉานไปด้วยเลือดและมีกลิ่นเหม็นคาวคละคลุ้งไปหมด และเมื่อเห็นว่าหา

เห็บที่อยู่ตามร่างตัวกินมดไม่เจอแล้ว พวกเขาจึงออกมาหาทั้งสามสาว

" เอ๊ย ตัวกินมดมันลุกแล้ว "

 และเมื่อทั้งสามหนุ่มคล้อยหลังมา จามิกรก็ร้องบอก ทั้งสามหนุ่มทีแรกตกใจ แต่เมื่อเห็นตัวกินมด

แค่ลุกขึ้นและสบัดตัวไปมา พวกเขาก็เข้าใจ

" มันคงคันมันน่ะ จึงสบัด สบายตัวล่ะที่นี่ เจ้ายักษ์เอ๋ย "

อรัญ กล่าวหลังจากเห็นกริยาอาการของเจ้าตัวกินมดยักษ์ เขาสงสัยว่ามันคงจะเหมือนสุนัขเวลาที่

ถูกกัดจัดเอาเห็นหมัดออกไปได้ มันมีอาการเช่นนี้ 

ตัวกินมดยักษ์ รู้สึกสบายตัวขึ้น เห็บพวกนี้ติดตัวมันมานาน จนออกลูกออกหลานมากมาย และมัน

ได้ทำให้ตัวกินมดยักษ์รำคาญ และเกิดอาการคันมานานแล้ว แต่มันไม่รู้จะทำอย่างไรได้ มันดีใจ

และแปลกใจ ที่มีมนุษย์ มากำจัดความรำคาญและทรมาณนี้ไปได้ และมันเห็นบุญคุณของทุกคน

เป็นอย่างมาก ประกอบกับ มันคิดว่าอาหารการกินของมันมีมากอยู่แล้วไม่เห็นมีความจำเป็นต้องมา

ทำอะไรกับผู้มีพระคุณร่างน้อยน้อยนี้

" มันมองเราด้วยสายตาเป็นมิตรแน่เลย ดูมันไม่ดุร้ายใส่พวกเราเหมือนก่อนนี้ แสดงว่ามันคงไม่ทำ

อันตรายพวกเราอีกแน่ "

จามิกร เปรย

" ใช่อย่างน้อยก็พักนึงและ แต่เราก็จะไว้ใจอะไรมากไม่ได้ สัตว์หน้าขน เขาบอกว่าอย่าไว้ใจ ตอนนี้

ในขณะที่มันยังดีกับเราอยู่ พวกเรารีบเดินทางกันต่อดีใหม หวังว่ามันคงจะตามเราไปได้อีกสักพัก 

ถ้ามันไปกับเราด้วยเราก็คงจะปลอดภัย จากพวกมดปลวกแน่ หรือถ้าโชคดีมันดีกับเราตลอด เรา

อาจจะพามันไป ที่ภูเขาคนนอนเลยก็ได้ นั่นยิ่งทำให้เราปลอดภัยไปใหญ่ "

อัครชัย แสดงความคิดเห็น

ไม่รอช้า ทุกคนเห็นว่าเป็นโอกาสดีดีที่ต้องใขว่คว้าไว้แล้ว ทั้งหมดเก็บของที่ก่อนนี้ระเกะระกะขึ้น

บ่า อรัญส่งสัญญาณชี้มือบอกเจ้าตัวกินมดยักษ์ ว่าทุกคนต้องเดินทางไปทางทิศตะวันออกเฉียง

ไต้ และดูมันก็เข้าใจเมื่อทุกคนออกเดินทาง มันก็เดินตามหลังทุกคนมาอย่างไม่ห่างนัก นั่น

ทำให้ทุกคนสบายใจขึ้น สำหรับสิ่งที่ห่วงว่าจะถูกโจมตีพวกเขา จากเจ้าของรูและเจ้าของทางเดิน

เตียนโล่งที่พวกเขากลัว 

" กลายเป็นได้เพื่อนใหม่ไปซะนี่ พวกเราโชคดีจริงจริง " 

ดุจปราย กล่าวพร้อมทั้งมีรอยยิ้มที่มุมปาก เธอสบายใจขึ้นมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

" นั่นสิ ดีนะที่เรามีนักคีตะวิทยามาด้วย ไม่งั้นคงจะไม่เข้าใจธรรมชาติของ สัตว์ตัวนี้เหมือนกัน นี่ถ้า

ปู่อินทร์อยู่เราก็จะคงได้สบายกว่านี้อีก ที่นี่เป็นป่าที่คล้ายกับโลกแทบทุกอย่างแล้ว เพียงแต่ว่ามัน

ดูใหญ่กว่าเท่านั้น ถ้ามีพรานป่าเก่งเก่งอย่างลุงอินทร์อยู่ พวกเราก็ลำบากน้อยลงแน่ "

แสงดาว แสดงความคิดเห็น

ทั้งหมดเดินทางลงไต้ไปเรื่อยเรื่อย โดยมีตัวกินมดยักษ์ก็ตามมาไม่ห่าง ถึงแม้ทางที่เตียนจะสิ้นสุด

ไปบ้างบางส่วน แต่ก็มีทางเตียนใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกเป็นระยะระยะ และเริ่มมีรู หลายรูต้นตอมาบรรจบ

กันของทางเตียนเพิ่มมากขึ้น จนทุกคนรู้สึกได้ว่าโชคดีแล้วที่เพื่อนใหม่ทำให้เจ้าของรูกลัวไม่งั้น 

ความเพิ่มจำนวนของรู นั่นหมายถึงจำนวนของเจ้าของรูต้องมากมาย พวกเขาคงไม่ได้เดินทางกัน

มาอย่างสบายแบบนี้แน่

" อุ๊ย "

อัครชัยอุทานอย่างตกใจ ระหว่างที่ คิดเพลินเพลินขณะเดินทาง ขาข้างหนึ่งของเขาเกิดผลุบใน

ขณะที่เหยียบเข้ากับพื้นขณะเดินนำหน้าทุกคน หนำซ้ำขาอีกข้างหนึ่งก็เช่นกันเขารู้ได้ทันทีว่าข้าง

ล่างพื้นตอนนี้มีโพลงอยู่แน่นอน เมื่อขาสองข้างได้ผลุบลุงไปทำให้ตัวของเขาก็เสียหลักและจะ

หล่นลงไปในโพลงด้านล่างอีกด้วย ดีที่กานต์ประสาทสัมผัสไว เขาได้คว้าร่างของอัครชัยได้ทัน

ท่วงทีก่อนที่จะผลุบลงพื้นไป และอรัญก็เข้าช่วยอีกแรง ดึงตัวอัครชัยขึ้นมา

" มีหลุมอยู่ไต้ดินน่าจะลึกนะ เมื่อกี้หล่นไปเกือบครึ่งตัวแล้วขายังหยั่งไม่ถึงเลย "

อัครชัย กล่าวความตระหนกในขณะที่ตะเกียกตะกายโดยมีอรัญและกานต์ดึงพยุงอยู่ข้างข้าง

" มันจะรูหรือโพลงอะไร ก็น่ากลัวทั้งนั้น รีบพากันออกมาก่อน "

จามิกร ร้องสั่งเธอคิดว่าในรูถ้าอยู่ไต้ดินมันต้องมีสัตว์ที่น่ากลัวอย่างเช่นหนอนยักษ์หรือมดยักษ์

อย่างที่ทุกคนกลัวนั่นเอง

ตัวกินมดยักษ์ดูจะรับรู้ถึงความผิดปรกติที่เกิดกับมนุษย์ ทั้งหกคนข้างหน้ามัน มันรีบเร่งสาวเท้าเข้า

มา และเมื่อกลุ่มมนุษย์ทั้งหกกระจายออกไปมันก็มุดปากแหลมไปที่หลุมดินที่อัครชัยตกไปเมื่อกี้นี้

ทันทีทุกคนเห็นอาการของตัวกินมดยักษ์ดูผิดปรกติไป มันมุดปากลงไปและนิ่งสักครู่เหมือนจับ

ความเคลื่อนใหวหรือรอฟังอะไร และทันใดมันก็เริ่มใช้ขาตะกุยดินทันทีของมันดูไวมากจนทุกคน

มองแทบไม่ทันไม่ช้ามันก็มุดส่วนหัวไปในดินจนมิด แต่ขาของมันก็ยังตะกุยไม่หยุด จนฝุ่นดินฟุ้ง

กระจายไปทั่ว

และไม่นาน ตัวกินมดยักษ์ก็หยุดตะกุยดิน พวกของอรัญมองดูอาการของตัวกินมดยักษ์อย่างใจจด

ใจจ่อ และตัวกินมดยักษ์ก็เริ่มถอยออกมา จากโพลงดินที่มันขุด

" โอ มันได้ตัวอะไรคาบออกมาด้วย "

กานต์ กล่าวอย่างตื่นเต้น ซึ่งทุกคนก็สังเกตุเห็นแบบนั้นเช่นกัน

เจ้าตัวกินมดยักษ์คาบสิ่งหนึ่งออกมา ทุกคนเห็นก็รู้ว่ามันน่าจะเป็นสัตว์ชนิดหนึ่งเพราะมัน ดิ้นกระ

แด่ว กระเเด่วอยู่ในปากของเจ้าตัวกินมดยักษ์อย่างเห็นได้ชัด และเมื่อทุกคนเห็นเต็มตา 

" โอ พวกเราได้เห็นแล้ว นั่นมันมดยักษ์ที่พวกเราอยากเห็นกันไง รูปร่างมันไม่ผิดเพี้ยนกับมด

ธรรมดา แต่มันตัวใหญ่มาก ใหญ่เท่ามนุษย์อย่างพวกเราเลย ดูมันดิ้นสิ ขามันไหวไหวดูมันเร็วมาก

เลย นี่เองกระมังอย่างที่ต้นสนพูดได้ว่าไว้ ว่ามันไวมาก ถ้าขานั่นยืนอยู่กับพื้น"

กานต์ กล่าวอีกครั้ง

และไม่นานตัวกินมดยักษ์ก็ขย้อนสิ่งที่อยู่ในปากของมันลงคอของมันไป

" โห มันกลืนลงไปทีเดียวเลยมิน่ามดยักษ์พวกนี้ถึงได้กลัวมันไม่กล้าออกมาจากรู นี่ถ้าหมอ ไม่ไป

ตกรูมันเข้า พวกเราคงไม่ได้เห็นตัวมัน " 

กานต์ กล่าวอย่างตื่นเต้นที่ได้เห็นภาพเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ถึงมันจะรวดเร็วแต่เขาก็เห็นตลอด

เหตุการณ์ 

ทุกคนดูสบายใจในการเดินทางขึ้น พวกเขามั่นใจว่าถ้าตราบใดที่ยังมีเจ้าตัวกินมดยักษ์ พวกเขา

เดินทางได้อย่างปลอดภัยแน่ แต่..

เมื่อพวกเขาเดินทางมาได้อีกไม่กี่ชั่วโมง เส้นทางเตียนโล่งที่เดินกันมาดูเหมือนมันจะสิ้นสุด เบื้อง

หน้ามีป่าขนาดใหญ่ขวางอยู่ และ รอยเตียนโล่งที่เป็นทางเดินก็เหมือนไม่มีรอยที่จะเข้าไปในป่า

ด้วย ซึ่งยังความสงสัยให้กับทุกคน ทุกคนเข้าใจว่าปรกติแล้วการหาอาหารของพวกมดน่าจะขยาย

อนาเขตเข้าไปในป่านี้เพื่อหากินได้ เพราะดูเป็นป่าที่อุดมสมบูรณ์ แต่ทำไมไม่มีรอยที่เป็นทางเดิน

ของมดเข้าไป มันดูผิดสังเกตุชอบกล

" แปลกนะทำไมรอยมดมันมาสุดอยู่แค่นี้ ป่าก็ดูไม่น่ามีอะไรมีต้นไม้สวยงามมากด้วย ต้นไม้ก็แปลก

แปลกอยู่นะ ดูเผินเผินเหมือนต้นไม้ในหนังเทพนิยายเลยว่าไม๊ "

จามิกร ถามความเห็นหลังจากที่เธอได้สังเกตุผืนป่าข้างหน้า 

" อย่างจาว่าจริงจริง ป่านี้ดูสวยงาม ทั้งต้นไม้เถาวัลย์ ดูมีลวดลาย และหลากสีสรร น่าดูยิ่งนัก และ

พวกเราก็คงต้องบุกมันไปด้วยเพราะมันอยู่ในทิศที่เราจะไป  เรื่องมดป่านี้มันคงอยู่ไกลรูของมัน

มาก มันจึงไม่ขยายอนาเขตรุกเข้าไป ก็ดีแล้วนี่ เราก็จะได้ไม่ต้องคอยมาระวังมัน เรามีตัวกินมดไป 

ด้วย ป่าหนาทึบแบบนี้มัน คงพอจะพาพวกเราลุยเข้าไปได้หรอก เหมือนตอนที่เราเจอมันทีแรก

ตอนลุยป่ามาไง " 

กานต์ ตอบและตั้งข้อสังเกตุ

ทั้งหมดไม่รอช้าพยายามหาช่องทางแหวกป่าประหลาดนี้เข้าไป มันไม่ได้แน่นมาพอที่มนุษย์ตัว

เล็กเล็กอย่างพวกเขาจะเข้าไปไม่ได้ แต่ทุกคนก็เริ่มเห็นสิ่งผิดปรกติ 

" เดี๋ยวก่อน ตัวกินมดยักษ์มันไม่ยอมเข้ามา ทำไมมันไม่ตามมา ทำไมมันเดินวนอยู่ข้างนอกแบบ

นั้น " 

กานต์ บอกทุกคน

" ใช่ มันไม่ยอมเข้ามาจริงจริงด้วย ที่จริงป่านี้ก็ไม่ได้แน่นเกินจนเจ้าตัวกินมดมันแหวกเข้ามาไม่

ได้  แต่มันไม่ยอมเข้ามามากกว่า หรือว่าจะมีอะไรที่ทำให้มัน และพวกมดกลัวจริงจริง ถ้ามันไม่เข้า

มาพวกเราจะทำไง " 

แสงดาว ถามความเห็น

" พวกเราก็คงต้องไปโดยไม่มีมันน่ะสิ ยังไงพวกเราก็ต้องเดินหน้าไปต่อ ถึงรู้ว่ามีอันตรายจนตัวกิน

มดนั่นไม่ยอมเข้ามา "

อัครชัย ตอบ

" นั่นเหมือนมันรู้นะ ว่าเราจะต้องจากกับมัน มันหันหลังจะไปแล้ว "

กานต์กล่าว หลังจากเห็นอาการของเจ้าตัวกินมดยักษ์

" จริงด้วย ไปดีนะเจ้าอ้วน เราคงได้ร่วมชะตากรรมเพียงเท่านี้ อย่างน้อยแกก็ช่วยพวกเรามาระยะ

หนึ่ง ถึงแกจะทำเพราะตอบแทนพวกเราก็ตาม "

อรัญ กล่าว เขารู้สึกใจเสียนิดนิด ที่เห็นตัวกินมดหนามแหลมเดินจากห่างออกไป

" เอาล่ะ ที่นี้ก็มาเฝ้าระวังกันเถอะนะ ขนาดเจ้าตัวกินมดยักษ์มีพิษสงขนาดนั้นยังขยาดไม่กล้าเข้า

มาเลย ป่านี้คงไม่ชอบมาพากลแน่ "

อัครชัยกล่าว น้ำเสียงเขาดูจริงจริง และหวาดวิตก

" ป่าที่จะทำให้สัตว์กลัวได้ อาจจะมีพวกต้นไม้ที่มันกินสัตว์หรือคนเป็นอาหาร อย่างพวกหม้อข้าว

หม้อแกงลิงแบบนั้น พวกเราต้องระวัง อย่าเผลอไปเข้ากับดักหรือเข้าใกล้ต้นไม้ ที่มีลักษณะแบบ

นั้นเข้า พวกมด หรือตัวกินมดอาจดูไม่ออกว่ามีต้นไม้แบบนี้ เมื่อมันรู้ว่ามีการสูญเสียพวกพ้องมันใน

ป่านี้มันจึงไม่กล้าเข้ามา "

จามิกร กล่าว และให้ทุกคนเฝ้าระวัง และเธอก็กล่าวสรุป

" ทางทีดีอย่าไปเดินใกล้ต้นไม้ทุกต้น มากล่ะกันบางทีเราก็ไม่รู้หรอกว่าต้นใหนมันจะเป็นอย่างที่

เราสงสัย ดูมันแปลกตาและเกี่ยวพันกันไปหมด ดีนะที่ข้างล่างมันเตียน "

ทุกคน เริ่มระแวดระวังตามคำของจามิกร ทุกย่างก้าวที่เดิน ต่างคนต่างแบ่งหน้าที่กันเฝ้าระวังความ

ผิดปรกติในทุกทิศทาง 

" ดู ไม่ผิดปรกตินะต้นไม้ก็ดูไม่มีใบใหญ่ใหญ่ ที่จะดักและห่อหุ้มตัวพวกเราได้ จะเป็นพวกเถาวัลย์ก็

ดูมันนิ่งนิ่ง คงไม่ลงมาเกี่ยวพันดึงตัวพวกเราไป "

อรัญ ตั้งข้อสังเกตุ เขาคิดว่าถ้าได้มีคำพูดบ้าง ทั้งหมดคงดูผ่อนคลายกันไปบ้าง เพราะตอนนี้ทุก

คนดูจนจ่อ จนรู้สึกเครียดไปตามตามกัน 

" ดะ เดี๋ยว  " 

และทุกคนก็ต้องสะดุด เมื่อได้ยินเสียงกาน เขารอ้งบอกและทำมือให้ทุกคนหยุด พร้อมชี้มือไปสิ่ง

ที่เขาสงสัยจามิกร พยายามมองสิ่งที่อยู่ข้างหน้า ที่กานต์เห็นเป็นสิ่งผิดสังเกตุ

" น่าจะเป็นยางไม้นะดูมันเหลืองเหลืองเหนียวเหนียว ไม่น่าจะเป็นโคลนดูดด้วย หรือน้ำซับอะไร

ซักอย่าง อยู่ที่พื้นไม่น่าจะน่ากลัวอะไร นิดหน่อย "

จามิกร แสดง ความคิดเห็น หลังจากที่ได้พิจารณาสิ่งที่เห็น เธอประเมินดูแล้วไม่น่าเป็นสิ่งทีน่ากลัว 

ทั้งหมดจำเป็นต้องเดินผ่านไป คิดอยากจะเลี่ยงอยู่เหมือนกันเพื่อความไม่เสี่ยงอะไร แต่ถ้าจะ

เบี่ยงมัน ก็อาจจะต้องเข้าไปใกล้ต้นไม้ ที่ทุกคนเห็นว่ามันน่าจะมีความเสี่ยงมากกว่า

" มันหยุ่นหยุ่นเหนียวเหนียวนะ เหมือนจะติดหนึบกับเท้าด้วย มันไม่แปลกเหรอจา "

กานต์ อดสงสัยไม่ได้ จึงถามแฟนสาวขึ้น 

" มันอาจจะเป็นยางไม้ที่รากไม้มันคลายตัวออกมาก็ได้นะ คิดว่าไม่น่ากลัวหรอก แต่ถ้ามันอยู่บน

ใบไม้แล้วเราไปติดเข้านะมันน่ากลัว เพราะมันจะทำให้พวกเราติดกับดักใบไม้นั้นได้ เหมือนต้นไม้

กินเเมลงหลายอย่างมันก็ใช้วิธีการแบบนี้ พอแมลงไปติดเข้าก็หนึบหนีมันไม่ได้สุดท้ายก็เป็น

อาหารของมัน "

จามิกร อธิบายทำให้กานต์ดูโล่งใจขึ้น

และขณะที่ทุกคนกำลังทุลักทุเลที่จะผ่านสิ่งที่ทุกคนคิดว่าเป็นยางไม้ไป และระหว่างที่ดุจปรายยก

ขาที่ติดหนีบขึ้น เธอกับเสียหลักล้มลงก้นจ้ำเบ้า 

" อ้าว ระวังให้ ดีสิยิ่งบอบบางอยู่ "

อรัญถลันเข้าไปช่วยแฟนสาว เข้ารู้สึกว่าเพราะร่างบอบบางที่มีแรงน้อยของเธอจึงทำให้ล้ม แต่ใน

ใจของดุจปรายตอนนี้ เธอรู้ว่าเริ่มมีบางสิ่งผิดปรกติ ร่างเธอที่ทรงตัวไม่อยู่มีบางอย่างทำให้เธอเสีย

หลักล้ม

" พี่อรัญ รู้สึกว่าแผ่นดินมันสะเทือนนะ มีแผ่นดินใหวหรือเปล่าเนี่ยปรายยืนไม่อยู่เลย "

ดุจปราย กล่าวขณะส่งมือให้แฟนหนุ่มดึงพยุงตัวเธอขึ้น  เธอบอกสิ่งที่เธอรับรู้ว่าที่เธอล้มไปไม่ใช่

เพราะเสียหลักแต่เธอรู้สึกว่าพื้นไต้ขาเธอมันขยับได้ 

คำพูดของดุจปรายทำให้ทุกคนที่ได้ยินสงสัย โดยเฉพาะจามิกร เธอใช้ความคิดและคิดว่าดุจปราย

คงไม่อุปทานไปเองแน่  

" ทุกคนเอามีดออกมาเร็ว "

เสียง จามิกรร้องสั่งเร็วปรื๋อเธอเริ่มสงสัยอะไรสักอย่างหนึ่ง

ทุกคนไม่รอช้ารีบทำตามโดยไม่รู้เหตุผลว่าจามิกร จะให้เอามีดมาทำอะไร

" ที่พื้นเอามีดกรีดรอบรอบตัวพวกเราเร็ว "

จามิกร ร้องสั่งอีกครั้ง และเธอเองก็ทำอาการให้ดู อย่างที่ ร้องบอกกับทุกคน  เธอเอามีดปัดลงพื้น

คมมีดมิดไปเกือบครึ่งเล่ม และกรีดพื้นเป็นรูปวงกลม รอบตัวของเธอ ทุกคนเห็นเช่นนั้นก็แปลกใจ 

ว่าทำไมจามิกรถึงทำเช่นนั้น  แต่หลายคนก็ทำตาม ยกเว้นดุจปรายที่ไม่สู้เข้าใจนัก เธอแปลกใจที่

ทำไมเมื่อเธอรู้สึกได้ว่าพื้นมันเคลื่อนไหวการปักมีดลงไปแบบนั้นมันจะช่วยอะไรได้ 

แต่อรัญกลับเริ่มเข้าใจ เขารู้สึกได้ว่า พื้นที่เขายืนอยู่เมื่อสักครู่นี้กำลังจะสั่นไหวอยู่เหมือนกันแต่มัน

สงบลงเมื่อเอามีดกรีดรอบพื้นที่ที่เขายืนอยู่ แต่เขาเห็นอาการของแฟนสาวดูจะไม่เข้าใจ และไม่

ตอบสนองต่อคำบอกของจามิกร 

ไวเท่าความคิด อรัญเอื้อมไปคว้าข้อมือแฟนสาว กระชากสุดแรง เขารู้ว่าตอนนี้ดุจปรายเป็นคน

เดียวจะไม่มีความปลอดภัย เพราะไม่ทำตามที่จามิกรบอกเมื่อสักครู่

ร่างบางระหงที่กำลังระร้าระลังอยู่ ปลิวตามแรงดึงของแฟนหนุ่ม เธอเสียหลักเซถลาเข้ามา และนั่น

ก็ทันเวลาพอดี

และแล้ว ทุกคนตกใจ ที่จู่จู่พื้นดินที่ทุกคนกำลังยืนอยู่ทั้งหมดก็ถูกตลบยกขึ้น เหมือนแหหรือยอยก

ปลา  ใชคดีที่จามิกรเดาถูก มีดที่กรีดเป็นวงรอบตัวทุกคนตามคำบอกของเธอนั้น ตัดขาดพื้นที่ 

ส่วนที่ทุกคนอยู่ทำให้ไม่เข้าไปอยู่ในแผ่นที่ถูกยกขึ้นไปด้วย แผ่นที่ยกสูงขึ้นไป จึงมีรูขาดตรงจุดที่

ทุกคนกรีดเป็นช่องไว้ แผ่นที่ถูกยกขึ้นเมื่อขึ้นไปสูงได้พอสมควรมันก็เกิดอาการม้วนเข้าด้วยกัน 

นั่นหมายความว่าถ้าทุกคนไม่ตัดส่วนที่ตนยืนอยู่ตอนนั้นออกมา พวกเขาก็คงถูกยกขึ้นไปด้วยและ

ถูกม้วนเข้าไปอยู่ในนั้นแน่

" อะไรเนี่ย ทำไมพื้นมันยกตัวขึ้นไปได้ และนั่นมีสายโยงไปที่ต้นไม้ด้วย มันเหมือนยอยกปลาเลย 

มีใครมาดักอุปกรณ์พวกนี้ไว้  เพื่อดักพวกเรา  หรือตัวอะไรที่ผ่านมาแน่ แน่"

ดุจปราย กล่าวเสียงสั่น เธอตกใจและแปลกใจ ที่ เห็นเหตุการประหลาดเช่นนี้ และนึกตำหนิตัวเอง

และก็รู้สึกผิดที่ไม่เชื่อคำจามิกร จนทำให้เกือบเสียท่าถูกม้วนขึ้นไป ถ้าอรัญช่วยเธอไม่ทัน

ทุกคนมองมาที่จามิกรเป็นตาเดียว จามิกรคงจะพอเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะก่อนหน้านี้เธอถึงได้

เตือนทุกคนได้

" มันคืออะไรหรือจา หรือว่ามีสัตว์หรือต้นไม้อะไรดักพวกเราแบบนี้ จาถึงเข้าใจว่าน่าจะเป็นแบบนี้ "

แสงดาว ถามด้วยความสงสัย อยากได้คำตอบจากเพื่อนสาว

" ใช่ ที่จริงมันเป็นแค่จาสงสัย ที่จริง ตอนปรายหกล้มจาก็รู้สึกได้เหมือนกันว่าพื้นมันเคลื่อน

ไหว  จนเกือบเซเหมือนกันและคิดว่าน่าจะมีอะไรจงใจทำให้พวกเราเราติดอยู่กับอะไรหนืดหนืดนี้ 

แน่ ทำให้เข้าใจว่าน่าจะเป็นกับดัก เพราะสงสัยอยู่แล้วว่าของหนืดพวกนี้ มันเหมือนกับที่จับแมลง 

ของดอกไม้หรือไปไม้กินแมลง แต่มันวางอยู่กับพื้น ถ้ามันเป็นกับดักคิดว่าพื้นที่เคลื่อนไหวคง

เคลื่อนตัวและมีผลกับพวกเราแน่ จึงให้ทุกคนพยายามกรีดพื้น เพื่อแยกส่วนที่พวกเรายืนอยู่ออก 

และมันก็ได้ผล"

จามิกร อธิบาย สิ่งที่เธอเข้าใจ

" มันก็แปลกนะ ทำไมพื้นมันขยับเป็นชิ้นเป็นอันได้ พวกเราถึงไม่สงสัยไงว่ากำลังอยู่ท่ามกลาง

แผ่นกับดักที่จะยกตัวขึ้น ดูสิมันเป็นแผ่นมากกว่าที่จะเป็นตาข่ายและมันก็สีเดียวกับพื้นเลยเราไม่

สามารถรู้ได้เลยว่าส่วนใหนของพื้นที่มันจะยกขึ้น  แล้วอะไรทำกับดักที่กลมกลืนกับพื้นนี้ไว้ "

อรัญ ตั้งข้อสังเกตุ

" แต่จาคิดว่าจาพอจะรู้นะ ที่จริงมันก็เป็นการวางกับดักเพื่อหวังให้อาหารของมัน หลงเข้ามา

เหมือนต้นไม้กินแมลงทั่วไปนั่นเเหละ เพียงแต่ใบของมันไม่ได้ชูขึ้นไปเหนือพื้น นั่นคงเป็นเพราะ

มันจะทำให้พวกเราหรือตัวอะไรที่ผ่านมาสังเกตุเห็นได้ มันจึงพรางตัว วางใบของมันลงกับพื้น แต่

มันพลาดที่ว่าทิ้งยางเหนียวเหนียวของมันให้จาสงสัยได้ มันจึงทำไม่สำเร็จ "

จามิกร อธิบาย

" หมายความว่า ที่จาสงสัยว่านี่น่าจะเป็นต้นไม้กินแมลงหรือ ถ้าอย่างงั้น สิ่งที่ยกขึ้นไปนั่นก็คือ ใบ

ของมันหรือ เพียงแต่ว่ามันอาจจะพรางให้เป็นสีเดียวกับพื้น หรืออาจจะอยู่กับพื้นมานานจนสีมัน

กลืนไปกับพื้น จนพวกเราสังเกตุไม่รู้ใช่ใหม "

แสงดาว แสดงความเห็น

" ใช่แล้ว สิ่งที่จาสงสัย เป็นอย่างที่แสงดาวบอกเลย สิ่งที่ยกขึ้นไปคือใบไม้ใบหนึ่ง มันเป็นกับดักที่

ของต้นไม้ที่นี่ต้นใดต้นหนึ่งมันหวังจะกินพวกเรา ถ้าพวกเราไม่หลุดออกมาได้ตอนนี้ "

จามิกร อธิบาย

" ปรายขอโทษนะ เกือบไปแล้วไม่เชื่อคำบอก จา  "

ดุจปราย กล่าวเสียงสลด

" ไม่เป็นไรหรอก ปราย ยังไงเสียคนข้างข้างกายปราย ก็คงไม่ปล่อยให้ปรายเป็นอันตรายหรอก ถึง

จะถูกใบไม้มันจับไปได้  พี่อรัญก็ต้องขึ้นไปช่วยอยู่ดี " 

จามิกร กล่าวปลอบ ทำให้ดุจปรายคลายความใจเสียคงมาบ้าง

" ที่นี้เราจะต้องระวังนะ นี่กระมัง ที่ทำให้ตัวกินมดยักษ์และ พวกมดยักษ์ไม่กล้าเข้ามาป่าในนี้ มันมี

กับดักอยู่แบบนี้นี่เอง"

อัครชัย กล่าวพร้อมตั้งข้อสังเกตุ

" แต่ว่าเรามีความสงสัยอยุ่อีกอย่างหนึ่งนะ คิดว่าป่านี้คงไม่ได้มีแค่ใบไม้แบบนี้อย่างเดียวหรอกนะ 

ใบไม้ไบนี้ใหญ่ก็จริง แต่ถ้าเทียบกับตัวกินมดแล้ว มันคงไม่พอที่จะใช้กับดักแบบนี้ดักสัตว์ใหญ่

ขนาดนั้น ได้ คิดว่าจะต้องมีกับดักที่ใหญ่และร้ายกาจกว่านี้แน่ พวกเราต้องระวังตัวให้ดี " 

กานต์ แสดงความคิดเห็น

ทั้งหมด พยายามเอายางเหนียวหนืดที่ติดอยู่ตามขาออก มันเหนียวมาก แต่ทุกคนก็พยายามเอา

ออกจนได้

" แปลกอยู่นะทำไมต้นสนยักษ์ไม่เตือนพวกเราเรื่องป่าแห่งนี้ จะว่าเขาไม่รู้ก็ไม่น่าจะใช่ จะว่าไปป่า

นี้ก็อยู่ไม่ไกลจากตรงที่ต้นสนยักษ์อยู่สักเท่าไร  แต่ต้นสนยักษ์ไม่พูดถึงเลย เหมือนเขาไม่รู้ว่ามีป่า

แห่งนี้  "

อรัญ ตั้งข้อสังเกตอย่างสงสัย เพราะถ้าเขาได้รู้ว่ามีป่าที่อันตรายอยู่ตรงนี้ พวกเขาก็คงไม่เกือบ

พลาด เสี่ยงต่อชีวิตอย่างเหตุการณ์เมื่อก่อนหน้านี้

"  นั่นสิ เราไม่ได้รู้มาก่อน ทำไมต้นสนยักษ์ไม่เตือนเรา ป่าอันตรายขนาดนี้ และดูต้นไม้ที่นี่ก็จะ

เคลื่อนใหวได้อีกแล้วด้วย ไม่นิ่งเหมือนที่ต้นสนยักษ์บอกหรือว่าต้นสนนั่นจะไม่รู้จริงจริง เป็นไปได้

ใหมว่า อาจเพราะไม่มีต้นสนพวกของเขาอยู่แถวนี้ เขาถึงไม่ได้รับรู้ นี่แสดงว่ายังมีอันตราย ที่

ต้นสนยักษ์ไม่รู้รอเราอยู่อีกมากมายเป็นแน่ "

ดุจปราย ก็สงสัยเช่นเดียวกับแฟนหนุ่มของเธอ

" อาจเป็นได้ที่ต้นสนยักษ์ไม่รู้ ถ้ารู้เขาคงบอกแล้วล่ะ ว่าแต่อย่างที่บอกนั่นล่ะ เราต้องระวังกันให้

มาก ป่าสวยงามประหลาดนี้ดูจะมีพิษสงความอันตรายอยู่ทั่วไปแน่ และไม่รู้ว่าเราจะพ้นมันไป

เมื่อไรแน่ เราคงจะค้างกันที่นี่ไม่ได้ในคือนี้ "

อัครชัย สรุป

และทั้งหมดก็ไม่รอช้าอย่างที่อัครชัยบอกไม่ควรค้างคืนในป่าเช่นนี้ และนี่มันก็เป็นเวลาเย็นมาก

แล้วพวกเขาต้องรีบเดินผ่านป่านี้ไปให้เร็วที่สุด  แต่ด้วยความระมัดระวัง การเดินทางจะไม่ได้ไปเร็ว

อย่างที่ทุกคนคิดเท่าใดนัก

" ดูนั่นสิ ต้นไม้ต้นนั้น มันมีลำต้นหนามแหลมใหญ่มากเลย  น่ากลัวจังแต่ละอันมันเหมือนหอกเลย 

นั่นถ้ามันทิ่มเข้าก้บตัวอะไร คงเสียบมิดแน่ ดีนะที่เราไม่เดินผ่านไปใกล้มัน "

ระหว่างเริ่มออกเดินทางใหม่ กานต์ ชี้ให้ทุกคนดูจากต้นไม้ที่เขาสังเกตุเห็น 

" นั่นนะสิ ดูมันแหลมและน่ากลัวชอบกล และดูสิหนามมันมีไม่กี่อันก็จริงแต่มันหันมาทางนี้ทั้งหมด

เหมือนธรรมชาติมันจงใจให้มีหนามแบบนี้ เพื่ออะไรกัน  จะว่าหันไปหาแสงแดด แต่มันหันมาทาง

เรา ที่เป็นทางไต้ของต้นมัน คิดไม่ออกจริงจริง ว่ามันหันมาทางนี้เพื่ออะไร "

แสงดาว ก็รู้สึกฉงนเหมือนกัน เพราะเป็นช่วงที่พยายามสังเกตุการเฝ้าระวังอันตรายด้วย ต้นไม้จึง

เป็นสิ่งที่น่าสงสัย แต่เธอได้สบายใจขึ้นเพราะต้นไม้ต้องสงสัยไม่ได้อยู่ในเส้นทางที่จะเดินไป

" มันคงไม่ใช่สิ่งที่เจ้าตัวกินมดยักษ์กลัวหรอกนะ อันซะขนาดนั้น มันคงไม่วิ่งทะเล่อทะล่า เข้าไป

ทิ่มได้หรอกนะ "

อรัญ กล่าวและเขาดูอารมณ์ดีขึ้นเพราะสิ่งที่น่ากลัวคงไม่มีผลกับการเดินทางต่อเพราะมันอยู่ไกล

พอสมควร 

" คงงั้นแหละ มันก็คงเป็นแค่ต้นไม้มีหนามปรกติต้นหนึ่งล่ะถึงน่ากลัว ก็คงไม่มีผลอะไรต่อเรา สิ่งที่

น่ากลัวคือทางที่เราจะเดินกันไปโล่งโล่งนี่หล่ะ ว่าจะมีอะไรรออุ้มพวกเราเหมือนใบไม้นั่นอีกใหม "

จามิกร บอกทุกคน คำพูดของจามิกรดูเหมือนเธอไม่คิดว่าน่าจะมีอะไร แต่ทำให้มีใครคนหนึ่ง

ฉุกคิดขึ้น อัครชัยนั่นเอง  เขาสังเกตุว่าอย่างจามิกรบอก ทางโล่งโล่งที่กำลังจะผ่านไป ดูมันไม่มี

ต้นไม้ให้เกะกะเสียอย่างที่น่าจะเป็นเลย ดูมันจงใจเปิดช่องทางให้มีสิ่งที่เคลื่อนไหวผ่านไปได้ คิด

ได้อย่างนั้นเขาทำมือส่งสัญญาณให้ทุกคนหยุด

ทุกคนตกใจอาการของอัครชัย พยายามมองไปรอบรอบอย่างเลิ่กลั๊กไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร อัคร

ชัยจึงมีสัญญาณเช่นนั้น

" มีอะไรหรือพี่หมอ พี่หมอเห็นอะไร ทำไมพวกเรายังไม่เห็นมีอะไรผิดปรกติเลย "

จามิกรถามขึ้นด้วยความสงสัย

 "  มีสิ คำพูดของจานั่นแหระให้ระวังทางที่จะเดินไป สังเกตุสิ ว่าข้างหน้าเราถ้าไม่นับว่ามันรกไม่

มากนะ ดูมันเป็นช่องทางเดียวทีเราจะไปได้ ลองคิดอย่างซีเรียสนะ เหมือนมันเป็นทางที่บังคับให้

เราต้องไปทางนี้ อาจจะมีอะไรรออยู่ก็ได้นะ หรืออาจมีใบไม้นั่นอีกก็เป็นได้นะ "

อัครชัย ตอบ สิ่งที่เขาคิด

" อืม ถ้าคิดว่าอย่างนันมันก็จริงนะ แต่บางทีพี่หมออาจจะระแวงเกินไปนะ เรื่องใบไม้คงไม่น่ามี

หรอก จาไม่เห็นมียางเหนียวนั่นเลย ที่มองเห็นน่าสงสัยก็น่าจะเป็นรากไม้สองสามรากนั่น แต่มันก็

ปรกตินะที่ผ่านมาเราก็ผ่านรากไม้มาไม่รู้เท่าไรเหมือนกัน ที่ดูดูยังไม่มีอะไรน่าสงสัยนะ "

จามิกร ตอบ พร้อมทั้งตั้งข้อสังเกตุ

" ก็จริงอย่างจาเหมือนกันนะ แต่อย่างที่พี่หมอพูดถ้าเป็นไปได้ก็น่าจะต้องระวังเหมือนกัน งั้นพบกัน

ครึ่งทาง มีรากไม้ที่จาว่าจะน่าสงสัย อยู่ในทางที่พี่หมอคิดว่าตั้งใจให้พวกเราผ่านไป หรือรากไม้มัน

จะเกี่ยวพันรัดพวกเราไว้ ถ้าเราผ่านไปจะเป็นไปได้ใหม "  

แสงดาว แสดงความคิดเห็น

" อืม อะไรที่นี่เป็นไปได้ทั้งนั้นแหระ แล้วพวกเราจะทำไงรากไม้นั่นมันก็ดูปรกตินะ แต่เราก็จะเสี่ยง

ไปใกล้มันถ้ามันรัดพวกเราได้จริงก็น่ากลัวอยู่นะ "

จามิกร กล่าวตอนนี้เธอรู้สึกลังเลอย่างบอกไม่ถูก และทุกคนก็มองหน้ากัน อย่างใช้ความคิด 

" เอางี้สิ เราลองเอาหินโยนไปก่อนไม๊ให้ถูกรากไม้นั่นโยนไปจากตรงนี้แหระไกลไกล เผื่อมีอะไร

เกิดขึ้น  คิดว่าถ้ามันเป็นรากไม้ที่จะรัดพวกเราได้ เมื่อโดนหินที่เคลื่อนใหวเข้าไป มันก็คงเหมือน

พวกเราเคลื่อนใหวเข้าไปโดนมัน มันก็จะมีปฎิกริยาเอง ถ้ามันไม่มีอะไรก็แสดงว่ามันเป็นรากไม้

ธรรมดา "

อรัญ แสดงความคิดเห็น ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยเป็นวิธีที่น่าจะปลอดภัยที่สุด

กานต์มองหาและเจอเข้ากับก้อนหินเหมาะมือก้อนหนึ่ง เขาหยิบขึ้นมาและโยนออกไปทันที ถึง

เป็นการโยนครั้งแรก แต่มันก็แม่นเหมือนจับวาง ก้อนหินที่โยนไปโดนรากไม้ต้องสงสัยเข้าพอดี

แรงกระแทกของหิน ทำให้รากไม้ กระเทาะบิ่นเป็นแผลแตกไปพอสมควร

" ไม่มีอะไรเลยมันไม่ขยับเลย เรากลัวไปเอง "

อัครชัย ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เห็นว่ารากไม้ที่กลัวอยู่นั้นไม่มีปฎิกริยาอะไร และเขาก็ขยับพร้อม

จะเดินนำอีกครั้ง

" ฟิ๊ว ฉึก "

เสียงอะไรอย่างหนึ่งพุ่งแหวกอากาศเข้ามา มันแหวกผ่านกิ่งไม้ต่างต่างมา เสียงมันกระทบใบไม้

ทำให้ทุกคนได้ยินได้ถนัด และมันก็พุ่งปักเข้าตรงที่บริเวรรากไม้ที่กานต์ข้วางไปโดนเมื่อสักครู่นี้ 

และมันมีนับเป็นสิบสิบอัน จนมองดูเป็นกลุ่มใหญ่

อัครชัยถึงกับขาสั่นด้วยความตกใจ ดีที่เขาขยับไปข้างหน้าไม่ได้กี่เก้า ถ้าเดินเข้าไปกว่านี้อีกสัก

หน่อย สิ่งที่พุ่งมาคงสอยเข้ากับร่างเขาเป็นแน่แท้

" อะไรกันนี่มันขวากนี่หรือว่าเป็นหอกทำไมมันพุ่งมาจากใหน มีใครหรือคนป่าอะไร ดักโจมตีพวก

เราไหม "

อัครชัย ระร่ำลักถามทุกคน เขายังสยองไม่หายนึกถึงว่าหลาวแหลมพวกนี้มีเป้าหมายเป็นร่างของ

เขาจะเป็นเช่นไร 

ทุกคนพยายามสอดส่ายสายตาหาที่มาของหลาวแหลมที่พุ่งมาปักข้างหน้า พวกเขาก็สงสัยตามที่

อัครชัยสงสัย เหมือนกัน แต่จามิกรไม่ได้สนใจ อย่างอื่นในขณะที่เธอเห็นวัตถุที่พุ่งมาได้ชัด จามิกร

จำมันได้ถึงแม้แต่เมื่อสักครู่นี้เธอจะเห็นมันอยู่ไกลไกลก็ตาม

" มันไม่ใช่ มีคนป่าหรืออะไรหรอกพี่หมอ พี่หมอและทุกคนดูที่ต้นไม้หนามแหลมเมื่อกี้สิ ตอนนี้มัน

ไม่มีแล้ว "

จามิกรบอก พร้อมชี้ให้ทุกคนดู  และในขณะที่ทุกคนเห็นได้ชัด

" เออ จริงด้วยเมื่อกี่พวกเรายังเห็นอยู่เลย แล้วมันไปใหนแล้วล่ะ หรือว่า มัน มัน มันพุ่งมานี่ใช่ใหม 

ที่พุ่งมาอยู่ข้างหน้าเรานี่มันหนามนั่นใช่ใหม "

อัครชัย เริ่มผูกโยงเรื่องได้

" โอใช่แน่เลยรูปร่างมันเหมือนกันไม่มีผิด แสดงว่ารากไม้นี่คงเป็นรากของต้นมัน อย่างนี้มันต้อง

เป็นการวางกับดักเราไว้ ถ้าเราไปโดนรากมันพวกเราก็เป็นเป้ามันแน่ ดีนะที่พวกเราโยนหินไป

ก่อน "

แสงดาว กล่าวเธอรู้สึกเข้าใจและโล่งใจขึ้น

" นี่ไงล่ะถึงเป็นเจ้าตัวกินมดยักษ์ก็คงไม่รอดแน่ถ้ามาไม้นี้ เมื่อกี้ที่มันพุ่งมาดูรวดเร็วและแรงมาก 

ต่อให้หนังเหนียวแค่ใหน ก็คงต้านความคมและแรงของมันไม่ได้แน่ ดูสิทิ่ม่ดินไปมิดเกือบครึ่งอัน

เเน๊ะ "

กานต์ กล่าวพร้อมทั้งยกเหตุผลสิ่งที่เห็นประกอบ

" แล้วทีนี้จะกล้าไปกันไหมล่ะ อุตส่าเห็นว่าเป็นป่าไม้ที่สวยงามมาก แต่พวกต้นไม้ที่นี่มันเล่นบท

โหดแบบนี้ ต่อไปนั่นยังมีรากไม้ที่โผล่อีกหลายอันอยู่นะมันจะมาลักษณะเดียวกันหรือเปล่า "

อรัญกล่าว เขาเริ่มฝ่อ

" ยังไงก็ต้องไป เราถอยไม่ได้ ถ้าเราถอยเมื่อไรจะไปถึงจุดหมาย "

อัครชัย ยังย้ำจุดยืนเดิม

" จริงอย่างพี่หมอว่า อย่างน้อยตอนนี้ต้นไม้หนามแถวนี้มันก็ไม่มีให้เห็นแล้วนะ รากไม้นั่นอาจ

เป็นต้นไม้ต้นนี้ก็ได้ มันอาจจะมีพิษสงค์แค่นี้ ดูแล้วรากไม้ที่เหลือนั่นต้องเป็นชนิดเดียวกับต้นไม้ที่

โดนหินเราไปแน่แน่ "

จามิกร แสดงความคิดเห็น

" ก็หวังให้มันเป็นเช่นนั้นจริงจริงเหอะ แต่เพื่อความไม่ประมาท เราคงต้องทดสอบเหมือนเดิมนั่น

แหระ เริ่มกันเถอะเย็นมากแล้ว "

อัครชัย กล่าว เขาเร่งเพราะรู้ว่าถ้ายิ่งมืดต้นไม้พวกนี้อาจมีพิษสงค์อะไรอีกก็ได้ 

กานต์ได้รับสัญญาณให้ทำตามที่เขาทำเมื่อสักครู่นี้ แต่คราวนี้ด้วยความระวังตัวทุกคนขยับถอยห่าง

ออกมากว่าเดิมแต่ทุกคนก็หยุดกึกเมื่ออรัญที่ห้อยท้ายอยู่ดันหลังแฟนสาวและทุกคนไว้ ทุกคน

ตกใจในอาการของอรัญ แต่เมื่ออรัญชี้ให้ดูทุกคนก็เข้าใจ

" ไม่ต้องถอยไปมากไอ้ใบยางเหนียวนั่นมันลงมาปูที่พื้นอีกแล้ว "

คำกล่าว ของอรัญทำให้ทุกคนเห็นตาม ใบไม้ยักษ์สีพื้นที่ลอยตัวขึ้นไปเมื่อสักยี่สิบนาทีที่แล้วเมื่อ

ไม่ได้เหยื่อขึ้นไปตอนนี้มันกลับลงมาอยุ่ที่พื้นตามเดิม เพื่อรอเหยื่อรายต่อไปแล้ว  ถึงสีมันจะกลืน

กับพื้นเหมือนเดิม แต่รอยกรีดใบที่ทุกคนทำไว้เห็นได้เด่นชัด

" เอาล่ะกานต์ เอาเลย ให้โดนทุกรากเลยเพื่อความเเน่ใจ "

อัครชัย บอกกับกานต์

กานต์มองหาหินที่จะเอามาขว้างตามเดิมเมื่อเจอเขาก็ขว้างออกไป แต่คราวนี้มันไกล ทำให้เขา

พลาดเป้าไปสองสามครั้งแรก และครั้งที่สี่ เขาขว้างไปโดนรากไม้อันเก่าและโดนหนามที่ปักพื้น

เข้าอย่างจัง แต่มันไม่มีปฎิกริยาอะไร เมื่อเห็นว่ามันไม่ถึงเป้าหมาย เขาจึงเคลื่อนใกล้เข้าไปอีก 

และในที่สุดก็ถูกเป้าหมาย คือรากไม้รากหนึ่งเข้าอย่างจัง

" เฮ้นั่นไงถูกแล้ว "

ดุจปรายกล่าวอย่างถูกใจ เธอก็ลุ้นตามกานต์ผู้ที่ขว้างไปด้วย และขณะที่ทุกคนกำลังใจจดจ่อว่า

อะไรจะเกิดขึ้น 

" เอ๊ะ เสียง "

ทันใดทุกคนก็ได้ยินเสียงผิดปรกติ  ทางทิศตะวันออกที่อยู่ตรงข้ามกับทุกคนยืนอยู่มีเสียงลึกลับ

ที่เหมือนจะคุ้นหู กระทบไบไม้และกิ่งไม้มาอีกครั้ง

" มันมาจากทางด้านนู้นแสดงว่ารากนั้นไม่ใช่ต้นไม้ต้นนี้แน่ แสดงว่ารากไม้ทั้งหมดที่เราเห็นไม่ได้มี

แค่ต้นเดียว  "

จามิกร แสดงความคิดเห็นและไม่นานหนามแหลมอีกนับสิบอัน ลักษณะใหญ่ทำกับหอกก็โผล่มา

ให้ทุกคนได้เห็น แต่คราวนี้ทุกอันหาได้ปักลงพื้นได้หมดไม่ เพราะมันพลาดกระทบเข้ากับหนามไม้

ที่ปักอยู่ก่อนแล้ว ทำให้มันพลาดเป้าหมายการปักลงพื้นกระเด็นเกลื่อนอยู่หลายอัน และนั่นทำให้

มันกลิ้งไปกระทบกับรากไม้อีกหลายอันที่กานต์ยังไม่ได้ทันขว้างไปโดน และทันใดเสียงกระทบ

จากด้านหลังของทุกคนก็แว่วมา

" หมอบลงเร็วมันคงมีต้นหนึ่งอยู่ทางหลังเรา "

จามิกร ร้องสั่งอย่างรวดเร็วเธอรู้ว่าอันตรายแน่ถ้ายังขืนยืนอยู่เป็นเป้าแบบนี้ เมื่อทั้งหมดทิ้งตัว

หมอบลงกับพื้นได้ไม่นาน พวกเขาเห็นสิ่งเคลื่อนไหวพุ่งเฉียดหัวทุกคนไปไม่ถึงคืบ

" เกือบเป็นไก่เสียบไม้แล้วไม่ล่ะมันพุ่งมาแรงมากถ้าเรายังขืนยืนอยู่มันเสียบทะลุแน่ "

อรัญกล่าว พร้อมพยายามพยุงตัวจะลุกขึ้น แต่เขาก็ต้องเสียหลัก เมื่อแฟนสาวดึงตัวเขากลับลงไป

หมอบตามเดิม

" อย่าพึ่งลุกไป ปรายว่ามันยังไม่หมด "

ดุจปรายกล่าวกับแฟนหนุ่ม เพราะเธอเห็นว่าไม้แหลมที่มาครั้งนี้ มันก็กระทบเข้ากับไม้หนามแหลม

ที่มีอยู่ก่อนแล้วเหมือนกัน พร้อมทั้งกระเด็นกระจัดกระจายก็ไปถูกกับรากไม้ที่ยังไม่เคยได้ถูก

กระทบอีกหลายอันเช่นกัน ดุจปรายคิดถูกคราวนี้ทุกทิศทุกทางปรากฏเสียงให้ทุกคนได้ยิน และ

แทบจับใจความไม่ได้ว่าคราวนี้มันน่าจะมาทางทิศใหน ทำได้อย่างเดียวทุกคนพยายามหมอบให้

ต่ำที่สุดและไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมอง จนเสียงดังว่าไม้แหลมพวกนั้นมันปักลงกับพื้นและเสียงไม้

ที่มาได้หยุดเสียงกระทบใบไม้และกิ่งไม้เงียบเสียงลง

" มันคงหมดแล้วล่ะพี่อรัญมันเงียบเสียงไปแล้ว " 

ดุจปราย กล่าวกับแฟนหนุ่มพร้อมทั้งเอามือไปสัมผัสแผ่นหลังอรัญเบาเบา แต่มือของเธอก็ได้ก็ได้

สัมผัสเข้ากับสิ่งหนึ่ง มันเย็นและชื้นแฉะผิดปรกติวิสัยที่น่าจะเป็นเหงื่อของอรัญ และเธอก็คิดถูก

เมื่อเธอมองเห็นสิ่งนั้น

" เลือดนี่ นี่พี่อรัญโดนมันด้วยเหรอ "

ดุจปราย ร้องเสียงหลง สัญชาติญาณ และสีแดงที่เปลื้อนมือเธอทำให้เธอรู้ได้ทันที

อัครชัย รีบลุกขึ้นมาดู กลางหลังของอรัญถูกเฉี่ยวและบาดเป็นทางยาวและแผลของมันก็ลึกพอ

สมควร จนทำให้ผู้บาดเจ็บสลบไปโดยไม่รู้ตัว

" บาดแผลลึกเหมือนกันอรัญคงสลบไป ดูจากการหายใจแล้วคิดว่าเขาคงยังพอทนได้ "

อัครชัย ประเมินอาการ เขาเป็นหมอ มองออกว่าอาการอรัญอยู่ในขั้นใหน

" แล้วเขาจะฟื้นตอนใหนค่ะพี่หมอ ปราย กลัวจัง "

ดุจปรายกล่าวเสียงสั่น เธอใจเสีย ที่จริงความที่เธอก็เป็นพยาบาล เธอก็พอประเมินอาการแฟน

หนุ่มออก แต่ตอนนี้เธอไม่มีสติจะทำอะไร ถ้าได้ยินคำตอบจากอัครชัย เธอจะใจชื้นขึ้นมากกว่า

" ไม่นานคงฟื้น ดูจากบาดแผลแล้ว ไม่รุนแรงขนาดทำให้สลบได้ อาจสลบไปเพราะความตกใจ

มากกว่า   ถ้าตอนนี้ได้น้ำเย็นเย็นเช็ดตัวคงฟื้นแน่ "

อัครชัย กล่าว พร้อมทั้งเริ่มซับเลือด และดูเหมือนเลือดเขาจะเริ่มหยุดซึมออกมาแล้ว

" นี่ดีนะที่พวกเราหมอบกันไปจนติดดินไม่เช่นนั้น มันไม่แค่เฉี่ยวไปแบบนี้แน่ ดูสิมันไปสุมปักกัน

ตรงนั้น เป็นร้อยร้อยอันเลย "

กานต์ กล่าวพร้อมชี้ให้ทุกคนดู ไม้แหลมหลายสิบอันบ้างก็ปักอยู่กับพื้นบ้างก็กระเด็นกระดอน

เพราะกระทบกันตอนที่พุ่งมา ทำให้มันกลิ้งอยู่กับพื้น มองดูเป็นกองเลยทีเดียว

" คิดว่ามันคงมาหมดแล้วหล่ะ ดูมันกระทบกับรากไม้ทุกอันแล้ว "

จามิกร กล่าว เธอประเมินจากสิ่งที่สายตาเธอมองเห็น

" ถ้ามันหมดแล้ว เราก็ต้องรีบไป เราจะรอช้าไม่ได้ยิ่งเย็นเท่าไรคิดว่ายิ่งอันตราย ถ้ามืดด้วยเราจะ

ยิ่งมองไม่เห็นอันตราย เราต้องช่วยกันพยุงอรัญไป ไปเถอะ "

อัครชัย กล่าว คำพูดเขาดูไม่ห่วงอรัญที่ยังสลบอยู่ แต่ทุกคนก็เข้าใจเจตนาของเขา และทุกคนก็

เห็นด้วย ร่างอรัญถูกพยุงขึ้น เขายังไม่ฟื้นจึงคอพับคออ่อนไป ต้องใช้ถึงสามคน ประคองร่างและ

คอที่อ่อนไปอ่อนมาอีกด้วย ทั้งหมดเดินผ่านไม้แหลมไปอย่างทุลักทุเล กานต์อดไม่ได้ที่จะลอบ

มองไม้แหลมที่ตกอยู่กับพื้นเขาอดทึ่งไม่ได้ ไม้แหลมที่แต่เดิมมันเป็นหนามของต้นไม้ก่อนจะพุ่ง

ออกมา ดูแล้วมันไม่เหมือนหนามเอาซะเลย มันเหมือนกับไม้ที่มีผู้บรรจงเหลาให้เหมือนอาวุธ ที่จะ

พุ่งมาทำร้ายกันเสียมากว่า จะเป็นสิ่งที่หลุดมาจากต้นไม้ 

"  เอ๊ยนั่น  " 

จามิกรร้องขึ้นอย่างแปลกใจ เพราะเธอ เห็นสิ่งหนึ่งที่อยู่ข้างหน้า เธอไม่ได้ร่วมพยุงอรัญด้วยจึง

ทำให้เธอสังเกตุเห็นอะไรได้ก่อนใคร  และทุกคนก็ได้เห็นเช่นเดียวกับเธอ

" น้ำนี่ แม่น้ำใหญ่มากเลย แล้วทำไมพวกเราไม่ได้ยินเสียงน้ำใหลมาก่อนหน้านี้เลย ไม่คิดว่าจะมี

แม่น้ำอยู่ใกล้ใกล้นี้ ดูสิไม่มีเสียงน้ำใหลเลย "

กานต์กล่าว เขารู้สึกแปลกใจ

" จริงด้วยทำไมน้ำที่นี่ใหลไม่มีเสียงเลย ดูสิมันก็ใหลแรงและเร็วเหมือนกัน มันจะมีอะไรผิดปรกติ

ใหม "

จามิกร ก็แปลกใจด้วยเช่นเดียวกับแฟนหนุ่มของเธอเหมือนกัน

" คงไม่มีอะไรผิดปรกติหรอก น้ำก็คงเหมือนน้ำนั่นแหระ แต่ที่นี่มันอาจจะมีธรรมชาติที่ไม่เหมือนที่

โลกเรา จึงทำให้น้ำใหลไม่มีเสียง เอาเถอะ เราต้องการน้ำพอดี เพื่อทำให้อรัญฟื้น "

อัครชัย กล่าวเขาส่งสัญญาณให้วางร่างอรัญลง และให้ใครคนใดคนหนึ่งไปเอาน้ำมา 

จามิกรเข้าไปเอาผ้าชุบน้ำให้เปียกกลับมาส่งให้อัครชัย 

" แปลกนะน้ำที่นี่เย็นอย่างกับน้ำเเข็งเลย "

จามิกร กล่าวพลางส่งผ้าที่ชุบน้ำให้กับอัครชัย 

" ดีแล้ว ยิ่งเย็นยิ่งทำให้อรัญฟื้นตัวได้ไว "

อัครชัยกล่าว พร้อมทั้งเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตามใบหน้าและลำตัวอรัญ ไม่นานอรัญก็เริ่ม

ขยับตัวและลืมตาขึ้น 

" นี่เราเป็นอะไร วูบไป เฉยเฉยเลย เอ๊ะทำไมเจ็บแปล๊บข้างหลัง "

อรัญกล่าวพร้อมกับห่อหลังด้วยความเจ็บ

" พี่อรัญโดนไม้แหลมนั่นที่หลังนะสิ "

ดุจปรายกล่าว น้ำเสียงเธอดูแจ่มใสขึ้นเมื่อเห็นว่าแฟนหนุ่มของเธอฟื้นแล้ว

" ไม่เป็นอะไรมากหรอก แผลไม่ลึกเท่าไร ไกลหัวใจเยอะ "

อัครชัย กล่าว

" เหรอหมอ  ถึงแผลมันอยู่ข้างหน้ามันก็ยังไกลหัวใจอยู่ดี เพราะหัวใจเรามันอยู่ตรงนี้ "

อรัญ กล่าวพร้อมชี้มือที่ดุจปราย

" ว่าแล้ว เราได้อรัญคนเดิมกลับมาแล้ว มุกเสี่ยวไม่รู้สถานการณ์ เฮ้อแต่ก็ดีใจนะที่นายไม่เป็นไร

มาก "

อัครชัย กล่าวอย่างขำขำ พร้อมตบบ่าอรัญเบาเบา พร้อมทั้งกล่าวต่อ 

" นายค่อยยังชั่วก็ดีแล้ว เราจะได้ไปต่อสะดวกนี่ฟ้าเริ่มมืดแล้ว "

" เราจะไปกันยังไงต่อละพี่หมอ นี่มันมีแม่น้ำขวางอยู่  หรือเราจะลุยน้ำกันไป น้ำลึกหรือเปล่าไม่รู้ "

แสงดาว กล่าว

" นั่นสิดูแล้วน้ำต้องลึกแน่ ถึงมันไม่มีเสียงแต่น้ำมันก็ใหลแรงด้วยจะเอายังไงกัน "

จามิกร แสดงความคิดเห็น 

" นั่นสินะ จะลุยน้ำไปโดยที่เราไม่รู้ว่ามันลึกหรือเปล่าก็ดูไม่ปลอดภัย แต่อยู่ตรงนี้ก็ไว้ใจไม่ได้แน่ 

ลองคิดกันซิว่าควรจะเอายังไง "

อัครชัย ตั้งคำถาม เขาเองก็ยังคิดอะไรไม่ออกตอนนี้

" เอางี้ไม๊ รู้สึกว่าน้ำต้นน้ำทางตะวันออก ที่ใหลมานี้รู้สึกว่ามันจะใหลมาค่อนไปทางไต้ เราเดินสวน

ต้นน้ำนี่มันไปใหม อย่างน้อยมันก็เป็นทิศทางที่พวกเรากำลังจะไป ไว้ถ้าไงเราแม่น้ำนี่มันเปลี่ยน

ทิศยังไงเราค่อยหาทางข้ามน้ำกัน มันอาจจะมีทางข้ามที่ไม่ใช่แม่น้ำที่ลึกเสียท้้งหมดหรอก "

กานต์ แสดงความคิดเห็น 

" ดีเราเห็นด้วย อย่างน้อยเราก็ได้รอดพ้นไปจากตรงนี้ส่วนจะเจออะไรข้างหน้าค่อยว่ากัน "

อัครชัย เห็นด้วย

เมื่อได้ข้อสรุปทั้งหมดจึงเร่งออกเดินทางอีกทันที ซึ่งครั้งนี้ไม่ต้องพะวงเรื่องพยุงอรัญที่ช่วยตัวเอง

ไม่ได้ไปด้วย  พวกเขาจึงเดินทางได้อย่างรวดเร็วขึ้น

" แปลกนะ มีต้นไม้แปลกแปลกขึ้นอยู่กลางน้ำเต็มเลยดูมันน่าจะเป็นไม้ยืนต้น แต่ไหงไปอยู่ในน้ำ

ได้ มันไม่เหมือนไม้น้ำเลยสักนิด "

จามิกรกล่าว เธอเดินไปและก็สังเกตุไป ทุกคนต่างก็ดูอย่างที่จามิกรบอก แต่ก็ไม่ได้แสดงความคิด

เห็นอะไร เพราะคิดว่ามันน่าจะเป็นธรรมชาติของที่นี่เสียมากกว่า และทั้งหมดก็เดินลัดเลาะสวน

ลำน้ำขึ้นไปเรื่อย และตอนนี้ฟ้าก็เริ่มมืดลงทุกทีแล้ว

" เอ๊ นี่ไงมีต้นไม้ใหญ่มากล้มขวางแม่น้ำไว้ พวกเราจะข้ามใหม "

กานต์ กล่าว ถึงจะเริ่มมืดแต่เขาพอมองเห็นได้ ต้นไม้ใหญ่และยาวมากต้นหนึ่งล้มพาดที่ลำน้ำ

ความยาวของมันพาดผ่านมาและกิ่งก้านได้ยาวข้ามมาอีกฝั่งเหนือน้ำทำให้พอที่จะเป็นสะพานข้าม

แม่น้ำไปอีกฝั่งได้

" ก็คงต้องข้ามไปล่ะ ไปเถอะบางทีฝั่งนู้นอาจดูน่ากลัวน้อยกว่าฝั่งนี้ก็ได้ "

อัครชัยกล่าวตอบ เขาแทบไม่ต้องคิดเลยเพราะที่ผ่านมามันไม่มีอะไรที่น่าจะคิดอยู่ในสถานที่ป่า

แบบที่ผ่านมาเลย  การไปเผชิญอะไรเอาข้างหน้าดูจะเป็นสิ่งที่น่าทำที่สุด

ทั้งหมดไต่ต้นไม้ใหญ่มากที่ล้มอยู่ ความมืดทำให้พวกเขามองไม่ค่อยเห็นแล้ว พวกเขาประมาณไม่

ได้ว่าโคนของต้นไม้ที่ล้มอยู่นี้ยาวไปถึงใหน รู้แต่ว่าไต้ไม้ต้นที่พวกเขากำลังข้ามไปนี้มีน้ำใหลอยู่

ด้านล่าง และพวกเราก็เริ่มประหลาดใจอีกครั้ง พวกเขาเริ่มได้ยินเสียงน้ำใหล ทุกคนรู้ถึงความเป็น

ปรกติ ที่มันผิดปรกติไปก่อนหน้านี้เกี่ยวกับเสียงน้ำใหล แต่ด้วยความรีบเร่งจึงไม่มีใครพูดกันเรื่องนี้

จนทุกคนเริ่มรู้ ว่าตอนนี้พวกเขาได้ไต่ข้ามลำน้ำมาเรียบร้อยแล้ว เพราะเจอเข้ากับโคนต้นไม้ที่ราก

ลอยอยู่บนพื้นดิน พวกเขาข้ามมาถึงอีกฝั่งหนึ่ง ของแม่น้ำแล้ว

" มืดไปหมดเลยทำไงดี แต่เราข้ามน้ำมาแล้วจะไปทางใหน "

อัครชัย ถามความคิดเห็น

" มองไม่ออกเลยทั้ง ทิศใหนและช่องทาง สงสัยเราต้องเสี่ยงหาที่พักกันตรงนี้ก่อน ดูแล้วเราไม่น่า

ไปต่อได้ มองอะไรไม่เห็นแล้ว "

กานต์ ตอบ ถึงเขาจะมีสายตาที่ดีกว่าคนอื่น แต่มืดขนาดนี้ เขาก็จนแต้มเหมือนกัน

เมื่อลงมติกันว่าไม่สมควรไปต่อ ทั้งหมดจึงหาที่พัก และต้นไม้ใหญ่ก็ดูจะเป็นที่ปลอดภัยที่สุด

เหมือนเดิม  และไม่นานทุกคนก็หาต้นไม้ใหญ่ที่พอเหมาะได้ พวกเขาเลือกต้นไม้ที่ดูจะปีนยากสัก

นิด เพราะนั่นมันจะปลอดภัยเพราะโอกาสที่จะมีตัวอะไรปีนตามพวกเขาขึ้นไปในเวลากลางคืนดู

ยากสักหน่อย หรือถ้าจะมีด้วยความที่มันปีนได้ยากพวกเขาก็จะได้รู้ตัวเสียก่อนได้จะได้หาวิธี

ป้องกันหรือหลบหนีได้ 

แต่ถึงกระนั้น พวกเขาก็ยังไม่วายหวาด ระแวงต้นไม้ที่ขึ้นมานี้อยู่ด้วย เขาขึ้นไปอยู่บนนั้นด้วยความ

ระมัดระวัง และสังเกตุความผิดปรกติของต้นไม้ที่พักอยู่ด้วยตลอดเวลาเช่นกัน แต่กลับไม่มีอะไรผิด

ปรกติ จนกระทั่งฟ้าเริ่มสาง

ดุจปราย และอรัญ เป็นคู่เฝ้ายามผลัดสุดท้ายที่จะได้เห็นแสงอาทิตย์ก่อนใคร เเละฟ้าก็เริ่มสางทั้งคู่

จึงได้เห็นว่าทิศใหนเป็นทิศตะวันออก 

ในอ้อมกอดของอรัญ ดุจปรายมองออกไปที่แสงเรื่อเรือง นึกถึงอยู่ว่าถ้ามันสว่างพอจะได้เห็นว่า

ภูมิประเทศและต้นไม้ที่อยู่นี้ มันเป็นเช่นไร และแสงอาทิตย์ก็เริ่มสาดแสงแรงขึ้นและเริ่มมากระทบ

ผิวต้นไม้ที่ทุกคนอยู่ ดุจปรายใจจดจ่ออยู่ด้วยความระทึกใจเล็กน้อย เธอพยายามองลงไปโคน

ต้นไม้ยักษ์นี้เพื่อดูว่ามันน่าจะเป็นต้นไม้เช่นไร แต่ทว่าเธอกับเห็นบางอย่างผิดปรกติ

" พี่อรัญ มีบางอย่างเคลื่อนใหวอยู่ไต้ต้นไม้นี่นะ ดูหลายจุดด้วยมันดูยุบยับไปหมด "

ดุจปราย บอกสิ่งที่เห็นกับแฟนหนุ่ม อรัญพยายามเพ่งมองลงไปเช่นกัน และเขาก็เห็นตามที่ดุจ

ปรายบอก อรัญส่งสัญญาณ ให้แฟนสาวช่วยกันปลุกทุกคนให้ตื่น 

" อื้อ ยังไม่สว่างดีเลย ขออีกหน่อยไม่ได้หรือ "

แสงดาว หรี่ตาเมื่อดุจปรายสะกิด เธอขยับตัวและนั่นทำให้อัครชัยที่อยู่ติดกันรู้สึกตัวไปด้วย เขา

ได้ยินแฟนสาวกล่าวกับดุจปราย ว่ายังไม่สว่างดีทำไมถึงรีบปลุก สัญชาติญาณเขาจึงรับรู้ได้ถึงสิ่ง

ผิดปรกติ ที่ทำไมดุจปรายจึงรีบปลุก

" มีอะไรผิดปรกติใช่ใหม ดุจปราย อรัญ ถึงรีบปลุก แท้ "

อัครชัยกล่าว คำพูดของเขาทำให้กานต์ และจามิกร ที่กำลังงัวเงียเพราะอรัญปลุกตื่นตัวขึ้นทันที

เช่นกัน

" ข้างล่างมีอะไรเคลื่อนใหวเต็มไปหมดเลย "

อรัญกล่าวพร้อมกับชี้มือลงไป และทุกคนก็มองตามและกานต์ก็เป็นคนที่มองเห็นและวินิจฉัยได้

ก่อนว่าสิ่งที่เคลื่อนไหวนั้นน่าจะเป็นอะไร แม้เห็นได้ไม่ชัดเท่าไร เพราะแสงสว่างยังกระจ่างไม่พอ

" นั่นมันเป็นมดยักษ์นี่ ดูหลายตัวด้วย นี่เรากำลังมาพักที่ใกล้รูของมันซะละมัง "

กานต์ อุทาน อย่างตระหนก คำกล่าวของกานต์ ก็ทำให้ทุกคนตกใจเหมือนกัน

" ดีนะที่เราเลือกต้นไม้ที่มีลำต้นตรงเช่นนี้ มันคงปีนไม่ได้เราถึงปลอดภัยทั้งคืน มันอาจจะอยู่ตรงนี้

ทั้งคืนแล้วแต่เรามองไม่เห็น "

จามิกร กล่าว

 ความสว่างเริ่มมีมากขึ้น และนั่นก็ทำให้ทุกคนได้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านล่างชัดเจนอีกมากขึ้น  และพวก

เขาก็ได้เห็น มดยักษ์จำนวนหลายตัว เรียกว่ามันเป็นฝูงก็ได้ ตอนนี้ความสว่างทำให้พวกเขารู้

วัตถุประสงค์ ที่มดยักษ์ที่มาแล้ว เพราะมันพยายามจะปีนต้นไม้ต้นที่พวกเขาอยู่ แต่อาจเป็นเพราะ

มันไม่มีเท้าที่เหมาะสมสำหรับการปีนต้นไม้มันจึงปีนมาได้เพียงนิดหน่อยก็ตกลงไป ตัวแล้วตัวเล่า

สายตามันทุกตัวจับจ้องมองขึ้นมาข้างบนที่ทุกคนอยู่

" คุณพระช่วย มันจะเล่นพวกเราแน่เลย ทำไงดีหลายตัวเลย แล้วเราก็ไม่มีตัวกินมดคอยช่วยด้วย "

แสงดาว อุทาน

" ถ้าเรายังไม่ลงไปคงปลอดภัยอยู่  หรือถ้าจำเป็นต้องลงไปการหลบหนีน่าจะต้องกลับไปฝ้่งโน้น

นะ ตรงใหนนะต้นไม้ที่เราใช้ข้ามมาเมื่อคืน "

ดุจปราย กล่าว ด้วยความสงสัย

" นั่นไงต้นไม้ที่เราข้ามกันมา มดยักษ์ดูมันไม่สนใจเลย ต้นไม้มันล้มพาดลำน้ำแบบนั้นถ้ามันจะข้าม

ไป  มันก็น่าจะข้ามไปฝั่งโน้นได้เหมือนตอนที่เราข้ามมา แสดงว่ามันก็ไม่กล้าข้ามไป  ถ้าเราหนี

กลับไปได้ เราก็อาจจะปลอดภัยจากฝูงมดนี้ แต่. ถ้าเรากลับไปได้แล้วเราจะเดินหน้ากันต่อไปได้

ยังไง ทิศที่เราจะไปมันตรงข้ามกับต้นไม้ล้มที่เราข้ามมานะ "

อัครชัย กล่าว เขากำลังประเมินสถานการณ์อยู่ ทุกคนก็คิดอย่างเขาเช่นกัน

" แสดงว่าเราไม่มีทางเลือกเลยนะเนี่ย เราจะลงไปยังไง พวกมันเป็นฝูงเลยรอเราอยู่ข้างล่าง ถึงจะ

ผ่านพวกมันไปได้ กลับไปถ้าจะข้ามมาก็ต้องเจอกับพวกมันดักรออยู่ฝั่งนี้อีก มันรวดเร็วและ มีพิษ

สงค์ขนาดนี้ ตัวต่อตัวยังแย่เลย นี่มันทั้งฝูง เลย และไม่มีทีท่าว่ามันจะไปใหนด้วย "

จามิกร กล่าว เธอยังมองไม่เห็นทางเลี่ยงหรือหลบฝูงมดได้เลย

" มีอยู่อีกทางนึง เราก็ต้องไต่ไปบนนี้เรื่อยโดยไม่ต้องลงไปข้างล่าง ดูสิต้นไม้ยักษ์ที่นี่มีเถาวัลย์พัน

ต่อกันไปมาแต่ละต้น เป็นไปได้ใหมว่าเราจะไต่กันไป จนกว่าจะเห็นว่าไปถึงจุดที่ไม่มีพวกมดอยู่

ข้างล่าง แล้วเราจึงค่อยหาทางลง "

อรัญแสดงความคิดเห็น

" โหมันก็ไม่ง่ายนะพี่ การไต่แบบลิงไปแบบนั้น มันสูงและเรี่ยวแรงเราจะมีกำลังพอจะห้อยโหนหรือ

เปล่า ใหนจะสำภาระที่มีน้ำหนักถ่วงอยู่อีก และเถาวัลย์มันคงไม่มียาวไปแบบนั้นได้ตลอดหรอก 

เราหาวิธีอื่นไม่ดีกว่าเหรอ "

ดุจปราย ท้วงความคิดแฟนหนุ่ม

" ใช่ปรายพูดถูก คงเป็นไปได้ยาก ยังไงเรายังอยู่ตรงนี้ก็ยังคงปลอดภัย ยังไม่มีอันตรายมากดดัน 

ถ้าเราไต่ไปอาจจะหมดแรง นั่นยิ่งทำให้เราจะกดดันไปใหญ่ หนีก็ไม่ได้แรงก็หมด และนั่นไกลไกล

นั่นเถาวัลย์มันไม่ต่อเนื่องอย่างปรายบอกจริงจริง ถึงไปเราก็ไปได้แค่ตรงนั้นไม่ไกลเท่าไร "

กานต์ กล่าวเสริมคำพูดดุจปราย

" แล้วถ้าไปถึงตรงน้้นได้และลงจากต้นไม้ตรงนั้นล่ะ พวกมดมันจะตามไปตรงนั้นใหม  ก็มองเห็นว่า

ไม่มีทางอื่นเหมือนกัน พี่กานต์ลองดูซิว่าพอมีทางไม๊ตรงนั้นที่เราจะลงได้และมดยักษ์มันไปแถวนั้น

ไม่ได้ "

แสงดาว แสดงความคิดเห็นตั้งข้อเสนอแนะ 

กานต์หันไปมองอย่างสำรวจอีกครั้งเพื่อจะหาเผื่อมีหนทางตามที่แสดงดาวตั้งข้อสังเกตุ สักครู่เขา

ก็หันกลับมาจะบอกกับทุกคน แต่เมื่อเขาหันกลับมา ก่อนที่จะพูดอะไร เขารู้สึกได้ว่าก่อนที่จะหัน

มา หางตาเขาสะดุดเข้ากับอะไรสักอย่างหนึ่งที่ผิดปรกติ และหันมายังไม่ทันพูดอะไร เขาก็หันกลับ

ไปอีกครั้ง

" ดูให้แน่ใจหรือพี่ "

จามิกรถามแฟนหนุ่ม เพราะเห็นอาการหันรีหันขวาง กานต์หันกลับมาเหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้าย

เขาก็รีบหันกลับไป

กานต์ ยังไม่พูดอะไรคิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันเหมือนเพ่งมองอะไรสักอย่าง กานต์อยู่ในอาการนั้น

สักพัก และทันใดเขาก็ผุดลุกขึ้น 

" เป็นอะไรหรือพี่ " 

จามิกร ถามอย่างตกใจที่เห็นอาการของแฟนหนุ่มเป็นเช่นนั้น 

" แย่แล้ว มีมดยักษ์มัน..ไต่ขึ้นมาบนต้นไม้ได้ มันมาตามเถาวัลย์ และมันกำลังมาทางนี้ "

คำตอบ ของกานต์ทำให้ทุกคนตะลึง

สิ่งที่ทุกคนวางใจว่าอยู่บนต้นไม้แล้วจะปลอดภัย ตอนนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น และสิ่งที่กานต์เห็นไกล

ไกลก็เริ่มเข้าใกล้มา จนทุกคนที่เมื่อกี้มองไม่ออก ก็เห็นตัวมันได้ชัดเจนขึ้น 

ทั้งหมดผุดลุกขึ้นอย่างตกใจ อดใจสั่นไม่ได้ แต่ในใจคิดว่าต้องมีสติ 

" ทำไงดี มันมานั่นแล้ว และข้างหลังมันโน่นมากันเป็นแถวเลย "

จามิกร กล่าวอย่างตระหนก คราวนี้ทุกคนได้เย็นว่ามันมีมดยักษ์ อีกจำนวนหนึ่งไต่เถาวัลย์ตามมด

ยักษ์ตัวแรกมาอีก

" ขั้นแรกเราต้องสู้มันก่อน จะยอมให้มันกินเราโดยไม่ทำอะไรเลยไม่ได้ ว่าแต่แล้วยังงี้ไอ้ตัวข้าง

ล่างมันจะไม่มีวิธีไต่ขึ้นมาอีกเหรอเราเห็นอยู่ว่ามันขึ้นมาได้ เราต้องระวังทั้งสองด้านใหม "

แสงดาวถาม อย่างเร่งรีบและร้อนรน

" ดูแล้ว มดทั้งสองฝั่งนี้มันน่าจะเป็นคนละอย่างกันนะ สีมันไม่เหมือนกัน แสดงว่ามดที่ไต่อยู่ข้าง

บนนี้มันคงเป็นมดที่มีรังอยู่บนต้นไม้เป็นหลักอยุ่แล้ว และข้างล่างมันคงเป็นมดที่อยู่รูในดิน มันคง

ไม่ถนัดปีนต้นไม้ ไม่งั้นมันคงปีนขึ้นมาแล้ว "

จามิกร อธิบายพร้อมมีเหตุผลความเป็นไปได้ให้ทุกคนฟัง

" เอาล่ะมันเข้ามาใกล้แล้วไงเราก็ต้องสู้ล่ะ ทุกคนเตรียมพร้อม "

อัครชัย เสียงกร้าว ทุกคนไม่พูดอะไรกันต่อ เพราะจดจ่อกับอันตรายที่เข้ามาใกล้มากแล้วตอนนี้ 

มดยักษ์สีดำไต่เข้ามาเมื่อมีระยะที่จะถึงร่างมนุษย์ มันเริ่มอ้าคมเขี้ยวของมันให้กว้างหวังจะจะงับ

เข้ากับร่างมนุษย์ร่างใดร่างหนึ่งให้ได้ แต่เมื่อมีจำนวนถึงหกร่างตรงนี้ มันก็ยังคงลังเลว่าจะเลือก

ร่างใหนก่อนดี หัวมันสายไปส่ายมาเพื่อหาโอกาสเหมาะที่จะโจมตีร่างที่มันเห็นว่าถนัด

" ตุ๊บ "

เเละเมื่อมันส่ายไปทางกานต์ กานต์สะบัด กระเป๋าสะพายฟาดเข้ากับปลายเขี้ยวด้านหนึ่งของมัน 

มดยักษ์เสียหลักเล็กน้อย เป็นเพราะแรงกระทบของกระเป๋าไม่แรงพอที่จะทำอันตรายมันได้ แต่ก็

ทำให้มันล่อถอยออกมาอย่างชั่งใจ

" พวกเราถอยให้มันตามมา อยู่บนกิ่งไม้ตรงเราอยู่นี้ กิ่งนี้มันเล็ก ถ้ามันเกาะอยู่ตรงนี้ร่างของมันจะ

ไม่มั่นคง เราอาจจะทำให้มันตกลงไปได้ง่ายกว่าตอนนี้  "

อัครชัยกล่าว เขาวางแผนเพื่อให้มดยักษ์มีจุดอ่อน

ทั้งหมดไต่ถอยไปที่กิ่งไม้อีกกิ่งหนึ่งที่ใหญ่กว่าเพื่อเปิดโอกาสให้มดยักษ์ไต่ตามมาและอยู่บนกิ่ง

ไม้ที่เล็กกว่าที่มันเกาะอยู่ตอนนี้ 

และก็เป็นไปตามแผน มดยักษ์ขยับตาม เพราะคิดว่ามนุษย์นั้นกำลังถอยหนีมันด้วยความหวาดกลัว

และเมื่อมันไต่มาอยู่บนกิ่งไม้กิ่งใหม่ได้แล้ว มันจึงรู้ว่ามันคิดผิด เพราะกิ่งไม้ที่เล็กทำให้มันทรงตัว

ได้ยาก แกว่งไปแกว่งมา และมนุษย์ก็ได้ระดมเข้าหามัน ทั้งแรงเหวี่ยงกระเป๋าไม่รู้กี่ใบที่มากระทบ

เขี้ยวของมันตอนนี้ มันเสียหลักทันที แต่ระหว่างที่จะหล่นมันได้ใช้ขาของมันกอดกิ่งไม้ไว้แต่ตัว

เสียหลักไปห้อยอยู่ข้างไต่กิ่งไม้ในลักษณะห้อยโตงเตง มีเพียงขาสองขาของมันเท่านั้นก็เกี่ยวรัด

กิ่งไม้ไว้ได้ตอนนี้  และยังไม่ทันที่มันจะใช้สี่ขาที่เหลือมาช่วยเกาะกิ่งไม่ไว้อีก อัครชัยสะกิดกานต์

ให้กลับไปที่กิ่งไม้เดิมทันที พร้อมร้องสั่ง

" เราช่วยกันแกะขาที่เกาะกิ่งไม้มันออก ให้มันหล่นลงไป "

ทั้งสองกระโดดกลับเข้าไปทันที และยังไม่ทันทีมดยักษ์จะได้ใช้ขาที่เหลือมาช่วยพยุงเกาะ ขาสอง

ข้างที่เกี่ยวอยู่บนกิ่งไม้ ถูกอัครชัย และกานต์ แกะให้หลุดจากการเกาะแขวนอยู่บนกิ่งไม้ทันที  

และทันใดร่างมดยักษ์ก็ร่วงลงไปข้างล่างอย่างไม่เป็นท่า

ไม่ทันได้มองว่าหลังจากทีร่วงลงไปแล้วร่างมดยักษ์จะเป็นเช่นไร ตอนนี้มีมดยักษ์อีกฝูงหนึ่งก็เข้า

มาใกล้อีกแล้ว 

" มันมาอีกแล้วหลายตัวด้วยเราจะทำไง "

ดุจปรายเสียงสั่น ตอนนี้เธอเริ่มขวัญเสีย ในจำนวนมากของมดที่มีขนาดใหญ่ตอนนี้ ดูน่ากลัวยิ่งนัก

และมันได้เริ่มกระจายไปตามกิ่งไม้กิ่งนั้นกิ่งนี้  ทำให้พวกของอัครชัยเริ่มสับสนว่าตัวใหนจะเข้า

โจมตีพวกเขาก่อน อัครชัยสบตามดตัวนั้นทีตัวนี้ทีอย่างชั่งใจ ตอนนี้เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีแผน

อะไรอีก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นตอนนี้เพราะไม่ถึงสองเมตรมีสัตว์ยักษ์เขี้ยวยาวอยู่นับเป็น

สิบยี่สิบตัวที่อยู่ใกล้เขาตอนนี้ และอีกนับร้อย อยู่ห่างออกไปรอที่จะเข้ามาโจมตีพวกมนุษย์อย่าง

พวกเขาอีก และระหว่างจ้องตากันระหว่างมนุษย์และสัตว์ร้ายอยู่นั้น ตัวที่อยู่หน้าของอัครชัยและ

ใกล้ที่สุดนั้น มันก็เริ่มเคลื่อนไหว ทีแรกอัครชัยคิดว่าสติเขายังดีอยู่ แต่เมื่อมานึกถึงว่ามดยักษ์ข้าง

หน้าจะถึงตัวเขาในไม่ช้าพร้อมเขี้ยวคมใหญ่ และอีกหลายตัวคงจะกรูกันเข้ามาร่างของเขาคงขาด

สะบั้น คิดได้เช่นนั้นเมื่อเห็นว่ามดยักษ์ข้างหน้าเริ่มตั้งท่าขยับ สัญชาติญาณความกลัวเขายกมือขึ้น

มาปัดป้องและถลาถอยหลังเล็กน้อย พร้อมทั้ง หลับตาปี๋ด้วยความกลัวทันที ระหว่างที่เขาหลับตา

เขาได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวดังแรงขึ้นทั้งกิ่งไม้กระทบทันเสียงดังลั่น ความคิดเขานั่นคงเป็น

เพราะความเคลื่อนใหวของมดทั้งฝูงที่อยู่ด้วยกันบนนี้ แต่ระหว่างหลับตาสติของเขาก็เริ่มกลับมา 

ใจที่จะต่อสู้เริ่มชนะใจที่จะขลาดกลัวแล้วตอนนี้ คิดเช่นนั้นเขาต้องลืมตาและเผชิญหน้ากับมัน

และอัครชัยก็ลืมตาขึ้นด้วยใจที่มุ่งมั่น

" อ้าว ตรงหน้านี่ไม่มีมดยักษ์แล้วนี้ มันไปใหนล่ะ "

อัครชัย กล่าวอย่างแปลกใจที่ลืมตามาครั้งนี้ ไม่ได้มีมดยักษ์ให้อยู่เผชิญหน้า อย่างที่ควรจะเป็น

เหมือนตอนก่อนที่เขาจะหลับตาไป 

" มันทุกตัวเหมือนพร้อมใจกันล่วงลงจากบนนี้ไป พี่หมอ บางตัวก็กระโดดลงไปนั่นลงไปอยู่ข้าง

ล่างที่พื้นดินกันหมดแล้ว "

แสงดาวที่เห็นเหตุการณ์อยู่ บอกกับแฟนหนุ่ม ซึ่งเธอก็แปลกใจกับอาการมดยักษ์เหล่านี้เช่นกัน 

และนั่นทำให้เธอดีใจที่แฟนหนุ่มของเธอรอดจากอันตรายคับขัน ที่จะเกิดแหร่มิเกิดแหร่เมื่อกี้นี้

" หรือว่ามันกลัวอะไรบนนี้หรือเปล่า มันจงใจลงกันไปทั้งฝูงเลยนะ บางตัวก็ไต่ลงไป บ้างก็กระโดด

ลงไป หรือว่าจะมีอะไรที่พวกมันกลัวอยู่บนนี้อีกแน่ มันถึงหนีลงไปก่อน  แต่ปรกติแล้วพวกมดมัน

ไม่ค่อยจะกลัวอะไรหรอกนะ มันสู้จะตาย"

จามิกร ตั้งข้อสังเกตุ

" โหจะมีอะไรที่ทำให้พวกมันกลัวขนาดเผ่นกันลงไปทั้งหมดเลยหรือ แล้วพวกเราล่ะยังอยู่บนนี้ ถ้า

มีอะไรที่มดทั้งฝูงกลัว แล้วพวกเราล่ะอยู่กันบนนี้ไม่ไปเจอกับสิ่งนั้นแทนหรือ "

่อรัญ ครวญ

" มันก็แปลกนะ ตอนนี้มันก็ยังไม่เห็นมีตัวอะไรมา แล้วมันจะรีบหนีไปทำไมอย่างปัจจุบันทันด่วน

ขนาดนี้ หรือว่ามันจะรู้ล่วงหน้าได้ แล้วมดข้างล่างล่ะมันจะกลัวจนหนีไปด้วยใหม "

แสงดาวกล่าว พร้อมมองลงไปเบื้องล่างเพื่อพิสูจน์ข้อสงสัยของเธอ

" เอ๊ะ ทุกคนดูนั่นสิ "

และ แสดงดาว ก็ร้องขึ้นด้วยความแปลกใจ 

" ทำไมเหรอ อ๋อมดข้างล่างมันก็ยังอยู่นี่ซ้ำ ตัวที่ลงไปก็ยังอยู่ข้างล่างเหมือนกัน ดูมันดำมั่งแดง

บ้างยังไม่ไปใหน แปลกใจจังแล้วมดข้างบนมันลงไปทำไม "

จามิกรกล่าว เมื่อเธอมองเห็นมดทั้งสองชนิดอยู่ข้างล่างแล้วเธอก็หันกลับมามองข้างบนและ

พยายามมองว่ามีตัวอะไรจะมาทางใหนอีก

" ไม่ใช่ ที่ให้ดูไม่ใช่ว่ามดที่ลงไปมันอยู่หรือไม่อยู่ ดูสิดูให้ดี มดทั้งสองชนิดมันกำลังสู้กันนะ "

แสงดาว อธิบายสิ่งที่เธอเริ่มสังเกตุเห็นซึ่งทุกคนไม่ได้พิจารณาอย่างสนใจ เพราะมัวมองอยู่แต่ข้าง

บน

" เออจริงด้วย มันสู้กันจริงจริงด้วย นั่นมีหลายตัวขาหลุดด้วย คอขาดก็มี เออแปลกนะทำไมจู่จู่มัน

ถึงลงไปสู้กันล่ะ ตอนแรกมันก็จะเล่นงานเราอย่างเดียว โอ๊ย .งง มันอยู่กันมาตั้งนานทำไมไม่สู้กัน

มาสู้กันตอนที่จะกินพวกเรา "

อรัญ กล่าว ในขณะที่เห็นเหตุการข้างล่าง อย่างชัดเจนแล้ว 

" จานึกออกแล้ว ว่าทำไมมันถึงสู้กัน จำมดตัวแรกที่หล่นไปได้ใหม มันคงถูกมดข้างล่างที่เป็น

คนละสายพันธุ์ รุมเอา พวกข้างบนเห็นคงลงไปช่วย มันเลยสู้กันใหญ่เลย "

จามิกร ลำดับเหตุการณ์ความน่าจะเป็นที่ทำให้มดยักษ์สองสายพันธุ์ต้องเข้าต่อสู้กัน

" ได้ ทีแล้วเราถือโอกาสนี้หนีใหม พวกมันคงห่วงแต่สู้กันคงไม่สนใจเรา "

ดุจปราย เสนอความคิด 

" เออแฟนเราความคิดดี นี่เป็นโอกาสดีที่สุดแล้ว ถ้าเราจะหนีตอนนี้ ทุกคนว่าไง "

อรัญ เสริมเพราะเห็นว่ามีโอกาสช่วงเวลาน่าจะเหมาะสม

" โอกาสดีแบบนี้จะรออะไรล่ะ เราไต่ลงไปเลย แล้วก็รีบหนี มันคงไม่สนใจเราหรอก ฟัดกันนัว

ขนาดนั้น  ไปไต่ลงไปแล้วรีบไปเลย "

อัครชัย เร่งเร้าและนำหน้าเร่งไต่ลงข้างล่างต้นไม้ยักษ์อย่างรวดเร็ว และเมื่อลงไปถึงเขาถอยห่าง

จากโคนต้นเล็กน้อยเพื่อให้คนต่อไปลงไปได้ไม่เกะกะ เขาเหลียวซ้ายแลขวาเมื่อเห็นว่าน่าจะ

ปลอดภัย มดยักษ์หลายตัวยังคงสู้กันแบบเอาเป็นเอาตาย เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาส่งสัญญาณกวักมือ

ให้คนที่อยู่ข้างบนตามลงไปและแสงดาวที่เป็นคนที่สองที่เร่งไต่ตามลงไป และขณะที่เธอไต่ได้ลง

ไปไม่ถึงครึ่งทาง  ผู้ที่อยู่ข้างบนกลับเห็นว่ามีมดยักษ์ตัวหนึ่ง ได้หยุดการต่อสู้เมื่อเห็นร่างของอัคร

ชัยลงไปอยู่ที่พื้น และมดยักษ์ตัวนั้นมันก็อยู่ในบริเวรด้านหลังของอัครชัย มัดสบัดหนีจากคู่ต่อสู้มัน

ทันทีและทะยานเข้าหาร่างอัครชัย ที่ไม่ทันได้ระวังตัว เพราะมันรวดเร็วจนคนข้างบนร้องบอกแทบ

ไม่ทัน

" พี่หมอระวัง "

แสงดาวเธอร้องเสียงหลง

อัครชัยรู้โดยสัญชาตญาณว่าภัยจะมาถึงตัวจากด้านหลังเขาขยับตัวหลบ แต่ด้วยความว่องไวของ

มดยักษ์ที่เหวี่ยงวงเขี้ยวอันใหญ่โตเข้ามาหมายจะกัดร่างเขาให้ขาด แม้แต่อัครชัย ที่พยายามหลบ

ให้พ้นคมเขี้ยวไปได้ แต่ก็ไม่วายโดนเข้ากับปลายเขี้ยวของมันเข้าอย่างจัง อัครชัยได้รับรู้ว่านี่เอง

เป็นสัตว์ยักษ์ที่มีกำลังมหาศาล เพราะแค่โดนไม่ถนัด ร่างกายเขาโดนกระแทกจนกระเด็นไม่เป็น

ท่า เขาจุกและไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะลุกหนี มดยักษ์ร้ายไม่ปล่อยเวลาให้เสียโอกาส มันพุ่งเข้าหาร่าง

ที่นอนอยู่กับพื้นทันที คมเขี้ยวอันเดิมที่พลาดเป็นไปเมื่อกี้นี้จ่อเข้ามาใกล้ร่างอัครชัยอีกครั้ง คราวนี้

ดูมันมั่นใจ เพราะเหยื่อมันตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงเเม้จะลุกหนี 

อัครชัยได้แต่มอง เขาไม่มีเรี่ยวแรงจริงจริงด้วยความจุก เขาเห็นเขี้ยวมัจจุราชเข้ามาใกล้มากแล้ว 

เขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจาต้องหลับตาอีกครั้ง ด้วยความกลัวสุดขีด คราวนี้เขาคงไม่โชคดี

เหมือนตอนที่อยู่บนต้นไม้แล้ว เขาอยากจะลืมตาแล้วเห็นว่ามดนั่นหายไปเหมือนเมื่อตอนอยู่บน

ต้นไม้  และเสี้ยวนาทีอัครชัยก็ลืมตาอีกครั้ง แต่คราวนี้มดยักษ์ที่อยู่ต่อหน้าเขาไม่ได้หายไป มันอยู่

ห่างหน้าเขาไปไม่ถึงคืบ อัครชัยตัดสินใจที่จะจ้องหน้าของมดยักษ์อีกครั้ง นึกปลงว่าไม่มีเรี่ยวแรง

ขนาดนี้  อย่างจะดูเหมือนกันว่าคมเขี้ยวยักษ์ของมดยักษ์ที่อยู่ข้างหน้านี้มันจะตัดเข้ากับอวัยวะส่วน

ใดของร่างกายเขาก่อน  และเขาคิดว่าน่าจะเป็นคอของเขา คิดเช่นนั้นเขาก็ย่นคอพยายามให้สั้นลง

แต่สักครู่เขากลับเห็นว่ามันไม่ทำอะไรเขาเหมือนอย่างที่เขากลัว เหมือนมันหยุดอยู่่กับที่บางคร้้ง

รู้สึกว่าเขี้ยวยักษ์ที่อยู่ตรงหน้ากลับถอยห่างไปเสียนิดหน่อยด้วยซ้ำ อัครชัยเริ่มแปลกใจว่าเป็น

เพราะอะไรมดยักษ์มันมีอาการชะงักเช่นนี้ 

แต่ทุกคนที่อยู่ข้างบนกลับรู้ ว่าทำไมมดยักษ์จึงหยุด ในขณะที่จะถึงร่างของอัครชัยอยู่แล้ว นั่นเป็น

เพราะด้านหลังของมดยักษ์สีแดง มีมดสีดำตัวหนึ่งเขามากัดก้นของมันและดึงร่างมดยักษ์สีแดงไว้

ได้พอดี มันไม่ได้คิดว่าจะช่วยอัครชัย เพียงแต่ว่ามดสีแดงเป็นคู่ต่อสู้ของมันที่หลบมา มันตามมาสู้

ต่อ จึง เป็นเวลาจังหวะพอดี  มดยักษ์สีแดงพยายามดึงเพี่อให้ใกล้ร่างอัครชัยมากที่สุด มันเห็น

เหยื่อข้างหน้าก็หมายจะจัดการให้ได้ แต่ศัตรูที่อยู่ข้างหลังก็ไม่ยอมให้มันหนี และระหว่างดึงกันอยู่

นั้นจู่จู่มดยักษ์สีดำที่อยู่ด้านหลังก็เกิดปล่อยคมเขี้ยวที่กัดก้นมดสีแดงที่มันกัดอยู่ 

และนั่นก็เป็นโอกาสให้มดสีแดงทันที มันพุ่งคมเขี้ยวเข้าไปใกล้ร่างอัครชัยได้อีกคร้้งและตอนนี้มด

ยักษ์สีแดงยืนค่อมร่างของเขาไว้ได้แล้วด้วย อัครชัยยังไม่มีเรี่ยวแรงพออยู่ดี เขามองร่างมดยักษ์ที่

อยู่ข้างหน้าอย่างหมดหวัง รอเวลาเท่านั้นว่าเมื่อไรคมเขี้ยวมัจจุราชมัจจะทำงาน เขามองไปที่ตา

ของมัน ถึงไม่เป็นผู้มีความรู้เรื่องสัตว์อะไรมากก็บอกได้เลยว่ามดยักษ์ทีค่อมร่างเขาอยู่ตอนนี้ใน

สายตาของมันไม่มีความปราณีอยู่เลย 

แต่ระหว่างสบตากันอยู่นั้น พลันสายตาของอัครชัยก็เห็นสิ่งหนึ่งสีดำโผล่ขึ้นมาจากด้านหลังของ

เจ้ามดยักษ์ที่ค่อมร่างเขาอยู่ และ

" กรึ๊บ " 

เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับส่วนหัวมดยักษ์ที่อยู่ตรงหน้าล่วงหล่นลงพื้นข้างข้างร่างของอัครชัย

ทันที  มดยักษ์สีแดงมัวแต่ห่วงเหยื่อของมัน ทำให้เปิดโอกาสให้คู่ต่อสู้ของมันที่กัดก้นของมันอยู่

เมื่อสักครู่นี้ ปีนหลังของมันขึ้นมาปั่นคอมันเสียจนขาด เมื่อหัวขาด ร่างกายส่วนที่เหลือของมดยักษ์

สีแดง ก็โซซัดโซเซแบกร่างมันยักษ์สีดำไปด้วย และเสียหลักไปไม่รู้ทิศทาง และหายเข้าไปในดง

ป่า  นั่นจึงเป็นความโชคดีของอัครชัย  คนที่ยังอยู่ข้างบน ถอนหายใจกันอย่างโล่งอกเมื่อเห็น

เหตุการณ์เปลี่ยนไปเช่นนั้น และทั้งหมดก็รีบลงมาได้ทุกคน 

" ทำไงดี มดพวกนี้เจอพวกเราไม่ได้เลยนะ เราจะฝ่าไปโดยคิดว่ามันไม่สนใจเราไม่ได้แล้วนะ "

อัครชัยกล่าว ในขณะที่ทุกคนพยายามพยุงเขาลุกขึ้น

" นั่นสิ แล้วนี่หมอก็ยังไม่มีแรงด้วย เอางี้ไม้เรากลับไปที่ต้นไม้ที่เราข้ามน้ำมานั่นก่อน อย่างน้อย 

คิดว่ามดทั้งสองชนิดคงไม่กล้าไป แล้วค่อยหาทางกันใหม่ เอาไม๊ "

แสงดาว กล่าวพร้อมถามความเห็น 

แต่ในขณะที่ใครยังไม่ทันตอบสถานการณ์ก็บังคับให้ทุกคนต้องไปอย่างที่แสงดาวบอกแล้ว เพราะ

นั่นเริ่มจะมีมดที่ต่อสู้กันสองสามตัวเริ่มจะสนใจพวกมนุษย์ อีกแล้ว 

และการฉุดร่างของอัครชัยเร่งหนีก็เริ่มขึ้น โดยมีมดยักษ์ที่แยกออกมาจากวงต่อสู้ตามออกมา แต่

ทั้งหมดก็ถึงต้นไม้ยักษ์ที่ล้มขวางทางน้ำได้ก่อน และมดยักษ์ก็หยุดกึกเมื่อเห็นว่าทุกคนหนีได้แล้ว

มันก็กลับไปสู้กันต่อ

" โอ๊ย เหนื่อย เราจะโชคดีได้กี่ครั้งเนี่ยใจหายใจคว่ำไปหมดแล้ว "

แสงดาวถอนหายใจ เธอรู้สึกเหนื่อยและอ่อนล้ากว่าคนอื่นเพราะใจเสียที่เห็นแฟนหนุ่มตกอยู่ใน

อันตราย สองคร้้งสองคราแล้วในเข้านี้