ตะนาวศรี

ลำดับตอนที่ #47 : ความสูญเสียที่คาดไม่ถึง(2)

"  อีกนิดเดียว คงทัน ถ้ามันไม่ยิงมาเสียก่อน นี่ไงถึงทางลงแล้ว "

ปิเยพิษทารี ตอบ  พร้อมชี้ให้ดูเบื้องหน้ามีช่องทางลึกลงไปไม่กว้างมากนักช่องพอที่หมาป่าจะ

วิ่งเข้าไปโดยเรียงเข้าไปได้ทีละตัวเท่านั้น ความหวังที่จะรอดมีมากขึ้นเมื่อหนทางที่พวกเขาวิ่ง

ไปเริ่มลาดต่ำลงสองข้างทางที่พวกเขาวิ่งผ่านไปเป็นผนังหิน และเมื่อทางวิ่งลาดต่ำลงร่างพวก

เขาก็ต่ำลง  จนร่างทุกคนเริ่มจะหายไปมองไม่เห็นจากพื้นดินข้างบน  ยานอวกาศก็เริ่มลับสายตา

ไปด้วย

" อีกนิดเดียวก็จะเป็นอุโมงค์แล้ว พวกเรารอดแล้ว "

ปิเยพิษทารีกล่าว เขาคิดว่าคราวนี้คงจะรอดพ้นจากยานอวกาศแน่ เพราะว่าต่างฝ่ายต่างไม่เห็น

กันแล้ว

" ท่านพิษทารี ทางลงอุโมงค์ลงต่ำกว่านี้อีกหน่อยก็ดีนะ ถ้าหัวพวกเราพ้นต่ำลงไปกว่านี้อีกสัก

นิดข้างบนก็คงไม่เห็น "

ปูุ่อินทร์ แสดงความเห็นเขารู้สึกว่าถ้าหนทางมันลาดต่ำลงเรื่อยเหมือนตอนแรกก็น่าจะดีกว่านี้

และหัวของพวกเขาคงจะพ้นพื้นดินไปแล้วทำให้มีความปลอดภัยมากขึ้น  

"  แต่ เอ..ปรกติ แล้วทางที่นี่ก็ลาดต่ำลงเรื่อยๆนะ กว่าจะถึงอุโมงค์มันก็น่าจะต่ำจนมองไม่เห็น

หัว แต่ทำไมคราวนี้รู้สึกว่ามันไม่ต่ำลงเรื่อยๆเลย หรือว่ามันอาจจะมีน้ำใหลเข้ามาและคงพาดิน

เข้ามาด้วยเลยทำให้พื้นที่นี่สูงขึ้นหลายปีตอนที่ข้าไม่ได้อยู่นี่แล้ว  " 

ปิเยพิษ ทารีกล่าว

" มันไม่ได้แค่ไม่ต่ำลงนะท่านพิษทารี  พวกเรารู้สึกว่ามันเริ่มสูงขึ้นด้วยซ้ำ "


จามิกรณ์ เริ่มรู้สึกได้เมื่อยิ่งวิ่งไป เธอกลับมองเห็นพื้นดินด้านบนอีกครั้ง  

" ใช่จริงๆด้วย เราสูงขึ้น จน... นั่นไงเราเห็น ยานนั่นอีกแล้วอยู่ใกล้ๆนี่เอง "

ปู่อินทร์ กล่าวเขารู้สึกแปลกใจ  ที่สถานการณ์ดูเหมือน กลับตาลปัตรมากดดัน  อีกครั้ง  ปิเย พิษ

ทารีเเปลกใจ เป็นที่สุด แต่เขากลับใจชื้น  เพราะอย่างน้อยมันก็น่าจะใกล้  ปากอุโมงค์เต็มทีแล้ว  

แต่ทว่า..

" เอ๊ะ พวกเราสูงขึ้นเรื่อยๆ และหมาป่าวิ่งช้าลง โอ๊ะตายแล้ว  หรือจะเหมือนตอนนั้น "

คำกล่าวของปู่อินทร์ ทำให้ทุกคนคิดได้ทันที เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นมาครั้งหนึ่งแล้ว แต่ถ้า

เป็นอย่างที่เคยเป็น  ในสถานการณ์เช่นนี้ ..

" จริงด้วยหมาป่าจะร่างเปลี่ยนไปอีกแล้ว ปราย มัน..จะกลายร่างเป็นคนเหมือนพวกเราอีกแล้ว "

อรัญ ตะโกนบอกแฟนสาวลั่น สิ่งที่ทุกคนไม่คาดฝันว่ามันจะเกิดซ้ำ ก็เกิดขึ้นมาอีกครั้ง อย่างนึก

ไม่ถึง ในสถานการณ์ที่กำลังต้องการหนีให้เร็วที่สุด  ร่างยักษ์ที่ตอนนี้มันกำลังจะกลายจากร่าง

หมาป่าเป็นคนอีกครั้ง ทำให้ไม่เหมาะสมต่อการเดินทางให้รวดเร็วเพื่อหลีกหนียานอวกาศ ที่จ่อ

อยู่เบื้องหลัง

" ลงจากหลังพวกมัน อยู่ก็จะสูงเป็นเป้านิ่งอีกนิดเดียวเราก็ถึงปากอุโมงค์แล้ว "

สิ้นคำปิเยพิษทารี ทั้งหมดไต่ลงมาจากร่างที่กำลังจะกลายร่างอย่างทุลักทุเล

" ท่านลงไปก่อนเหอะ ทีละคน ช่องทางเข้าไม่ใหญ่เท่าไรไปพร้อมกันจะทำให้สะดุดกันได้เดี๋ยวข้าจะส่ง

ทุกคนตามลงไปแล้วข้าค่อยตามไป "

ปู่อินทร์ร้องสั่งปิเยพิษทารี ทั้งสองใช้หมาป่าตัวเดียวกันขี่หลังมาทำให้ต้องมีคนใดคนหนึ่งลงไป

ก่อนเพื่อความปลอดภัย ปู่อินทร์เลือกที่จะให้ปิเยพิษทารีลงไปก่อนเพื่อปิเยพิษทารีจะได้นำทางได้

ทันทีเมื่อลงถึงข้างล่าง  และเมื่อทุกคนมาถึงปู่อินทร์ก็พยายามดันหลังทุกคนตามปิเยพิษทารีไป และ

เมื่อทุกคนเข้าไปในปากอุโมงค์ได้ทั้งหมด ปู่อินทร์ก็คิดที่จะตามลงไปทันที เขาปล่อยมือเพื่อจะหย่อน

ตัวไต่ลงไปแต่เขามีรู้สึกว่า ตัวเขาเหมือนมีอะไรดูดไว้ด้านบน  ทำให้ร่างเขาหย่อนลงไปข้างล่างไม่ได้ 

ปู่อินทร์ ไม่รู้ว่ามีอาการ แบบนี้ได้อย่างไร  และ หูของเขา  แว่วเสียงของเครื่องยนต์  แผ่วๆ มาจาก

ที่ใหนสักแห่งหนึ่ง  แต่ผู้ที่อยู่ที่พื้นดินทั้งหมดรู้ สิ่งที่ทุกคนเห็นตอนนี้คือ ยาน อวกาศรูปกลม

ที่ทุกคนได้เคยเห็นมาแล้ว  บัดนี้  อยู่เหนือร่างของปู่อินทร์สูงขึ้นไปข้างบนไม่ห่างนัก พวกเขา

มองเห็นฝุ่นละอองและใบไม้รู้สึกได้ว่ามันถูกดูดเข้าไปในยานรูปกลมนั้น  และแน่นอนร่างปู่อินทร์

ก็เป็นเป้าหมายในการดูดนั้นด้วย พวกเขาพยายามจะวิ่งออกมาช่วยดึงร่างของปู่อินทร์แต่สายไป

ในที่สุดร่างปู่อินทร์ ก็ไม่สามารถต้านทานแรงดูดอันทรงพลงนั้นได้ มือของเขาหลุดจากการจับ  และร่าง

ปู่อินทร์ ก็หมุนคว้างหลุดลอยขึ้นไปในอากาศ และลอดเข้าไปในภายไต้ช่องดูดทรงกลมไต้ยานลำนั้น

ทันที และประตูลมดูดไต้ยานนั้นก็ถูกปิดลงทันที  ทุกคนตกตะลึงเหตุการณ์มันเกิด ขึ้นเร็วมาก  ไม่มีใครรู้

ว่าอะไรจะเกิดขึ้น กับปู่อินทร์

" หนีก่อนเร็วก่อนที่พวกเราคนใดคนหนึ่งจะเป็นเหยื่อรายต่อไป "

ปิเยพิษทารี กล่าวทำให้ทุกคนได้สติ แต่ก็รู้สึกว่าห่วงหน้าพะวงหลังแล้วตอนนี้ใจหนึ่งก็อยากจะ

ช่วย แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงเครื่องไม้เครื่องมือหรือจะเป็นอาวุธอะไรก็ไม่มีสักอย่าง

" แต่ปู่..ปู่ "

ดุจปรายพูดได้แค่นั้นเธอก็เริ่มร้องไห้ ทุกคนรู้ดีว่าดุจปรายรู้สึกเช่นใด อรัญรีบคว้าข้อมือแฟนสาว

วิ่งตามทุกคนไปทันที เขาเข้าใจความรู้สึกแฟนสาตัวเองดี แต่ในสถานการ์เช่นนี้ คงไม่สามารถ

ทำอะไรได้ดีมากกว่านี้  ทั้งหมดไม่รู้ว่ายานลำนั้นจะตามพวกเขามาอีกหรือไม่ รู้แต่ว่าทุกคนวิ่ง

เข้ามาในปากอุโมงค์ได้ครบทุกคนยกเว้นปู่อินทร์ที่ถูกจับไป

" ปู่ทำไมเราช่วยปู่ไม่ได้ ปู่จะเป็นอะไรใหม "

ดุจปราย ยังคงเสียงสั่นและสะอึกสะอื้นอยู่

 

" พวกนี้เป็นพวกร้ายกาจ พวกเราคงเสียเขาไปแล้วหล่ะ "    

อัครชัยตอบ เขารู้ว่าการพูดเช่นนี้ทำให้ทุกคนไม่สบายใจ แต่ทุกคนก็ต้องยอมรับให้ได้ว่าเรื่องนี้

เป็นเรื่องจริงแล้วตอนนี้

" ตูม"

ทั้งหมดต่างนิ่งเงียบ  เสียงระเบิดไม่คาดฝันครั้งนี้ทุกคนพอจะเดาออกว่าอะไรคือเป้าหมาย

 เพราะมีชิ้นส่วนเศษเล็กเศษน้อยของอะไรอย่างหนึ่งกระจายไปทั่ว

" พวกเขาโดนพวกมันทำลายไปแล้ว  "

จามิกรร้องบอก  ทุกคนถึงกับตลึง ร่างที่เหมือนพวกเขาที่ใหญ่โตและเปลี่ยนร่างกลับไปกลับ

มาระหว่างคนกับหมาป่าและคอยช่วยเหลือพวกเขามาตลอดก่อนหน้านี้   บัดนี้แรงระเบิดทำให้

ร่างพวกมันฉีกขาดกระจัดกระจายจนไม่เหลือเค้าราง ที่ใหญ่โต หนำซ้ำบางชิ้นส่วนยังกระจายมา

เปื้อนร่างเปลือยเปล่าของพวกเขาอีกด้วย

" หมดกัน ดีนะที่พวกเราหนีมาทันต่อไปนี้ ไม่งั้นคงไม่ต่างจากหมาป่านั่นเป็นแน่ ที่นี้ไม่มีพวกนั้นเราจะ

ต้องเดินทางกันอย่างล่าช้าแน่ที่เสียพวกนั้นไป "

ปิเยพิษทารี กล่าว เเต่เมื่อเขาหันไปมองทุกคนเห็นทุกคนอยู่ในอาการเศร้าสร้อยยิ่งนักทำให้เขา

ระลึกได้ เขารู้สึกละอายใจ ที่ห่วงแต่จะเดินทาง ไม่ได้คำนึงถึงจิตใจของมนุษย์โลกทุกคนที่

เสียใจที่ได้สูญเสียปู่อินทร์ไป

" ข้าขอโทษ ข้าลืมไปมนุษย์โลกอย่างพวกเจ้ามีความอาลัยอาวรณ์ซึ่งกันและกันยิ่งนักเมื่อต้อง

สูญเสียพวกเดียวกันไป  ต่างจากข้าที่เห็นเป็นเรื่องธรรมดา "

ปิเยพิษทารีกล่าวอย่างละอายใจและไม่ได้พูดอะไรต่อ  สถานการณ์ที่ดูเศร้าสร้อยสะดุดลงทันที

เมื่อทุกคนได้เห็นสิ่งหนึ่ง ทุกคนสังเกตุเห็นสิ่งหนึ่ง เคลื่อนใหวขยุกขยิกเป็นจุดเล็กๆ ห้าหกจุดมุ่ง

ตรงมายังพวกเขา  

" นั่น ใช่มันใหม  ..หรือว่าไม่ใช่ ทำไม ตัวมันสีฟ้าๆ ไม่เหลืองๆอย่างที่พวกเราเคยเห็น หรือว่าผม

ตาฝาดไป"

กานต์ร้องบอกทุกคน

" ไม่หรอกพวกเราก็เห็น พี่กานต์ ไม่ได้ตาฝาดหรอกพวกเราก็เห็นพวกมันเป็นสีฟ้าเหมือนกันต่าง

จากที่เคยเห็นพวกมันเป็นตัวสีเหลือง "

จามิกรกล่าวสนับสนุนกานต์

" จะ สีอะไรก็ช่างอย่างไร มันก็น่าจะเป็นเรคารียะของมัจเจมันเหมือนกัน แต่ทำไมคราวนี้มันไม่

คิดที่จะหลบหนีพวกเราเหมือนทุกครั้ง น่าแปลกใจนะ ดูสิมันเข้ามาหาพวกเราได้ไม่ได้มีทีท่าว่ากลัว

อะไรพวกเราเลย"

อัครชัยตั้งข้อสังเกต สิ่งที่ทุกคนประจักษ์กับสายตาตอนนี้ พวกเขาจำมันได้ดีถึงแม้จะมีสีที่แตก

ต่างจากที่เคยเห็นก็ตาม ร่างคล้ายหนอนตัวขนาดเท่ากำมือนี้ คงเป็นอะไรไปเสียไม่ได้นอกจาก

เรคารียะ ที่มัจเจส่งมา แต่ที่น่าแปลกใจครานี้มันไม่ได้คิดจะหนีแต่อย่างใด มันคงคืบคลานเข้ามา

หาทุกคนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  

" มันมาจากใหนดูสิ หกตัว ปรกติมันพวกนี้ต้องอยู่ตามซากร่างที่มันควบคุมนี่นา "

ดุจปรายตั้งข้อสังเกตุถึงที่มันมาด้วยความสงสัย ซึ่งทุกคนก็คิดเช่นนั้น

" นึกออกแล้ว "

อรัญโพล่งขี้น

" อะไรเหรออรัญนึกอะไรออก อรัญรู้เหรอว่าพวกนี้มันมาจากใหน "

 ดุจปรายถามแฟนหนุ่มขึ้น

" เป็นแค่เรื่องสงสัยนะ ที่ปรายบอกว่าพวกนี้มันน่าจะอยู่ในร่างที่พวกมันควบคุมไง เราลืมไปหรือ

เปล่าว่าเรามีร่างที่สงสัยว่าจะมีอะไรควบคุมอยู่มาด้วย  พวกหมาป่าที่โดนยิงไปนั่นไง ตัวหนอนพวกนี้อา

จะเป็นตัวที่ควบคุมพวกมันมา "

คำตอบของอรัญทำให้ทุกคนคิดได้ สิ่งที่ทุกคนสงสัย ร่างหมาป่าทั้งหกตัวที่ถูกทำลายไปก่อน

หน้านี้ พวกเขาสงสัยแต่แรกเหมือนกันว่าจะมีอะไรควบคุมพวกมันอยู่ และทันทีที่ร่างพวกมันถูก

ทำลาย ก็ปรากฏร่างหนอนประหลาดทั้งหกตัวนี้ ในจำนวนที่เท่ากันพอดี ช่างบังเอิญเสียจริงๆ

 

" เป็น ไปได้เหรอว่าพวกนี้มันจะเป็นสิ่งที่ควบคุมร่างพวกนั้นมา ทุกทีร่างที่พวกมันควบคุมจ้องจะ

ฆ่าพวกเราอย่างเดียว แต่พวกหมาป่านั่นช่วยเรามาตลอดทาง "

อัครชัยตั้งข้อสังเกตุ  

" นั่นนะสิ ถ้าพวกนี้มาจากร่างนั่นจริง แล้วทำไมร่างพวกนั้นถึงช่วยพวกเราล่ะ แทนที่พวกมันจะ

ทำร้ายพวกเรา "  

แสงดาวก็สงสัยเหมือนอัครชัย

" หรือว่าตัวพวกนี้ อาจไม่ใช่เป็นพวกของมัจเจ  อาจมีอะไรอย่างหนึ่งที่ส่งพวกนี้มาเพื่อช่วยเรา

ท่านพิษทารีมีใครอีกใหมที่สามารถสร้างแบบพวกนี้ได้ นอกจากมัจเจ "

ดุจปรายถาม ปิเยพิษทารีอย่างสงสัย

" ปรกติแล้วก็ไม่น่าจะมีใครแล้วที่จะสร้างสิ่งแบบนี้ได้นอกจากมัจเจ  มัจเจเป็นปิเยที่ทำอย่างนี้ได้

ท่านติอากอถึงจะเป็นปิเยเผ่าพันธุ์ลักษณะคล้ายกันก็ยังไม่เคยปรากฏว่าเขาจะทำได้ ข้าคิดไม่

ออกจริงๆ "

ปิเยพิษทารีตอบ


" อย่าพึ่งพูดอะไรกันเลย  มันมาถึงแล้วทำอะไรก็ทำสักอย่าง เถอะ "

จามิกรพูดตัดบทเพราะเห็นว่าตัวน่าสงสัยขยุกขยิกมาถึงที่ทุกคนอยู่แล้ว

" ถ้ามันเป็นสิ่งที่ควบคุมหมาป่าพวกนั้นจริง มันก็คงไม่ทำร้ายพวกเรา ลองดูละกัน "  


อัครชัยแสดงความเห็น ทุกคนใจจดจ่อเมื่ออยู่กันแทบจะว่าซึ่งหน้าแล้ว ร่างหนอนเมื่อเข้ามาใกล้

มันกลับเคลื่อนใหวไปรวมตัวกันจุดหนึ่งใกล้ๆพวกเขา และไม่มีทีท่าว่าจะเข้าทำร้ายพวกเขาแต่

อย่างใด  

" จริงด้วยหมอเดาถูก มันคงไม่ทำอะไรเราแล้วล่ะ ดูสิมันสงบนิ่งอยู่ใกล้ๆพวกเราแล้วเนี่ย "


แสงดาว กล่าวอย่างตื่นเต้นระคนดีใจ  ที่ทุกคนเข้าใจความน่าจะเป็นได้ถูกต้องทุกอย่าง  แต่ตอน

นี้ยังเหลือข้อสงสัยที่มาของพวกมันก่อน ที่จะมาอยู่ในร่างหมาป่าที่ตายแล้วได้อย่างไร  

" มันคงจะติดตามพวกเราไปแน่พวกนี้ เมื่อก่อนมันคอยดูแลพวกเรา แต่ตอนนี้ ตัวมันเหลือแค่นี้

เราคงต้องดูแลมันมั่ง เราคงรีบเดินทางโดยทิ้งพวกมันไว้ที่นี่ไม่ได้ "

 

อัครชัยกล่าวพร้อมชำเลืองตาดูพฤติกรรมของมัน ซึ่งตอนนี้มันได้สงบนิ่งแล้ว ดูไม่มีพิษสงค์

อะไรเลยตอนนี้

" การพาพวกมันไปด้วยไม่ยากหรอก ขนาดของมันเหลือตัวเเค่นี้เอง แต่เรื่องที่ยากคือเราไม่

สามารถเดินทางได้อย่างรวดเร็วแล้วนี้สิ   อีกสองวันเราก็จะเข้าเขต น้ำเย็นก้อนแล้ว  ที่นั่นมี

อากาศที่เป็นไอน้ำตกอยู่ตลอดเวลา และนี่คือเขตชานของมัสติสแล้ว คืนนี้เราควรจะพักที่นี่รอ

ตอนเช้า เราอยู่ที่โล่งไม่ได้เวลากลางคืน เดี๋ยวพวกค้างคาวดูดเลือดมันจะมาอีก "

ปิเยพิษทารีบอกถึงภูมิประเทศและ กล่าวสรุป  ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย  อุโมงค์เล็กแค่คนลอด

ได้ ถูกใช้เป็นที่พักคืนนี้อย่างที่ปิเยพิษทารีแนะนำ พวกเขารู้สึกได้ว่ามีไอเย็นโชยมาแผ่วๆ ผ่าน

ลอดอุโมงค์เข้ามาทางด้านในทำให้ร่างกายของทุกคนที่เปลือยเปล่าหนาวสะท้าน ดีที่ทุกคนได้

ใช้ไออุ่นของกันและกันให้เป็นประโยชน์ได้ ปิเยพิษทารีสังเกตุเห็นอาการของมนุษย์โลก เป็น

เช่นนั้นเขาจึงพูดขึ้น

" พวกเราโผล่อุโมงค์ออกไปอีกด้านหนึ่งเราก็จะได้พบกับปิเยอาภีระ ปิเยที่นั่นไม่สามารถ

เคลื่อนใหวได้จึงทำให้พวกเขาหนีอากาศหนาวที่บางครั้งแผ่ลงมาถึงแถบนี้ไม่ได้ พวกเขาจึง

สร้างปลอกเปลือกหนาหุ้มห่อร่างกายไว้กันอากาศหนาว พวกเจ้าคงใช้เปลือกของปิเย

เขาห่อหุ้มร่างกายได้ ข้ารับรองว่ามันอบอุ่นเสียมากกว่า เสื้อผ้าที่พวกเจ้าติดตัวมาอีก  "

" ดีเลย พวกเรารู้สึกได้ว่าหนาวมากยิ่งไม่มีเสื้อผ้าแบบนี้ด้วย "

จามิกร ตอบ   ฟ้าเริ่มมืด อากาศหนาวเย็นเริ่มแรงขึ้นอีก ไออากาศออกจากปากของทุกคนเวลา

หายใจ  ต่างมองหน้ากันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่างห่อตัวในอ้อมกอดของกันและกันพร้อมทรุดร่างลง

กับพื้นเผื่อให้สำผัสลมที่พัดเข้าอุโมงค์มาได้น้อยลง

" เอ๊ะ พอเริ่มมืดก็ลมแรงเลย ดูสิดังลั่นเหมือนพายุมากกว่า "

อรัญตั้งข้อสังเกตุ  เขาหันไปเพื่อพยายามจะหาคำตอบจากความเห็นของคนอื่นแต่ก็ต้องเงียบ

เพราะอัครชัยส่งสัญญาณให้เขาเงียบ


" ถอยเข้ามาอีกนิด พวกเราอยู่ใกล้ปากอุโมงค์เกินไป "


ปิเยพิษทารีสั่ง เขาก็รับรู้สิ่งที่จะมาได้เช่นกันไม่ต่างกับ อัครชัย

" อะไรเหรอ "

อรัญพยายามกระซิบถาม เขางงกับอาการของทั้งสองเหมือนทั้งสองจะรู้ว่ามีอะไรไม่ปรกติเกี่ยว

กับเสียงลมนั้น

" รีบถอยเข้าไปก่อนเหอะ นะอรัญ อย่างที่ท่านพิษทารีบอก ปรายก็สงสัยเสียงนั่นเหมือนกัน  มัน

เหมือน..... "

ยังไม่ทันที่ดุจปรายจะพูดจบ

" แจ๊ค "

ร่างอรัญที่กำลังจะยืนขึ้นเก้ๆกังๆอยู่ มีสิ่งหนึ่งกระแทกเข้าอย่างจังจนร่างของเขาซึ่งตอนนี้อยู่ใกล้

ปากอุโมงค์ที่สุด กระเด็นเข้ามาข้างใน พร้อมกับทับร่างของ ดุจปรายไปด้วย พร้อมหูของเขา

ก็ได้ยินเสียงอันแหลมคมบาดหู น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก เขางงว่ามีอะไรมากระแทกเขาพยายามจะ

หันไปมอง แต่ร่างเขาก็ได้ถูกคนที่อยู่ข้างในลากร่างของเขา และดุจปรายเข้าไปข้างในเสียก่อน

" เกิดอะไรขึ้น "

เขาร้องถามอย่างตื่นตะหนกทันที่ที่ทรงตัวได้

" ค้างคาวยักษ์ ไอ้ค้างคาวนะสิ มันพยายามจะคว้าร่างของพี่อรัญออกไป พอดีมันบินชนกับ

ขอบอุโมงค์เสียก่อนขาของมันจึงได้แค่ชนร่างกายของอรัญ "

เสียงดุจปรายตอบ เธอเห็นเหตุการณ์ตลอด แต่มันรวดเร็วเสียจนเธอร้องเตือนแฟนหนุ่มได้ทัน

เสียงพายุที่อรัญได้ยิน ไม่ใช่เสียงลม แต่เป็นเสียงกระพือปีกของค้างคาวร่างยักษ์จำนวนเหนือ

คณานับมันเยอะเสียจนฝูงของมันทอดขึ้นไปบนฟ้าได้จนสุดลูกหูลูกตาพร้อมบินฉวัดเฉวียนไปมา

และมันมองพวกเขาเป็นเหยื่อ แต่ยังโชคดีที่ร่างกายของพวกมันใหญ่เสียจนไม่สามารถเล็ดลอด

เข้ามาทำอะไรพวกเขาได้ เมื่อเข้าเข้ามาลึกพอสมควร

" โอมืดปั๊บก็มาเลยเหรอ พวกมันเยอะขนาดนี้เลยเหรอ "

อรัญอุทาน ถึงแม้จะมืดแต่เขาก็ยังสามารถมองไปเห็นเงาดำทมึนพริ้วไหวมองไกลออกไปบน

ท้องฟ้าสุดลูกตา  

" โอ ทำไมพวกมันมีจำนวนมากมายขนาดนี้   พวกนี้มันเป็นสัตว์ที่ได้อาหารจากผลปิเยเรา บาง

เผ่าพันธุ์ แต่ตอนนี้พึ่งรู้พวกมันล่าสิ่งที่มีชีวิตเพื่อเป็นอาหารด้วย"

ปิเยพิษทารีกล่าวอย่างสงสัย

" พวกมัจเจมันคงวางแผนสร้างพวกนี้ขึ้นมาแน่มันคงจะนำค้างคาวยักษ์กระหายเลือดพวกนี้ ไป

ยังโลกมนุษย์ของพวกเจ้าด้วยแน่ๆ ถ้าพวกมันผ่านประตูที่ตะเนยา ไปได้ "

คำพูดของปิเยพิษทารี ตรงกับความคิดของอัครชัยเลยทีเดียว

" นี่ก็แสดงว่า ถ้าพวกมันผ่านประตูมิติเข้าไปได้ มนุษย์โลกก็ต้องตกอยู่ในอันตรายหลายรูปแบบ

เลยเชียวเหรอ "

ดุจปรายรำพึง รำพัน

" ใช่แล้ว สิ่งมีชีวิตที่นี่ทั้งในนำ้และบนบกที่นี่คงถูกกัดกินจนเหลืออีกไม่มากแล้ว เมื่อมันค้างคาว

มีจำนานมหาศาลเช่นนี้ มัจเจมันคงกะเวลาว่าพออาหารของค้างคาวยักษ์พวกนี้หมด ก็คงถึงเวลา

ผ่านประตูมิติตะเนยาไปได้พอดี ซึ่งตอนนั้น เราก็คงยังไม่รู้ว่าค้างคาวพวกนี้มีจำนวนเพิ่มขึ้น

เท่าไรแล้ว "

ปิเยพิษทารีสรุป ทุกคนคิดตามคำที่พิษทารี พูดความ น่าสะพรึงกลัวของแผนการณ์ของ มัจเจ

นั้น ล้ำลึกและโหดเหี้ยมยิ่งนัก ถ้าพวกมันทั้งหมดผ่านประตูมิติไปยังโลกได้

" แต่ก็ยังดี อย่างน้อยค้างคาวดุร้ายพวกนี้ มันก็ยังออกหากินได้แค่เวลากลางคืนเท่านั้น เรายังมี

โอกาสในเวลากลางวันที่จะเดินทางได้"

กานต์ แสดงความเห็น

" จริงด้วยเจ้าหนุ่มคนนี้พูดถูก เรื่องมันหากินได้แค่กลางคืน อีกหนึ่งวันเราก็จะเข้าเขตมัจเจติส

แล้ว ที่นั้นมีละอองน้ำแข็งปกคลุม และฝนที่ตกลงมาก็เป็นไอน้ำ และเป็นถิ่นที่ข้าเคยอาศัยอยู่ข้า

รู้จักทางหนีที่ไล่และที่หลบซ่อน ที่นั่นได้ดี คงไม่ลำบาก "

ปิเยพิษทารีตอบ

" พวกเราพักผ่อนกันก่อนเหอะ วันนี้เหนื่อยและหนักกันมาทั้งวัน แล้ว พรุ่งนี้คาดว่าเราเดินทางก็

คงต้องคอยระวังแค่ ยานลำนั้น เพราะพวกหิริน กับ ซากดิโนสิคพวกนั้นคงถูกทำลายสิ้นไปแล้ว

และมัจเจมันคงส่งอะไรมาอีกไม่ทันแน่ อีกไม่เกิน ห้าวันถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดอีกเราคงจะไปถึง

ถ้ำเป้าหมายแน่ "

 ปิเยพิษทารีกล่าวสรุปอีกครั้ง ร่างทุกคนทรุดลงอย่างเหนื่อยอ่อน ลมเย็นยังคงพัดเฉื่อยฉิวๆเข้า

มาในอุโมงค์อย่างไม่ขาดสาย อรัญมองดูแฟนสาวเห็นเธอน้ำตาซึม เธอคงคิดถึงการจากไปของ

ปู่อินทร์  ถึงเเม้ว่าตอนนี้ทุกคนอาจยังไม่รู้ว่าปู่อินทร์ เป็นอะไรหรือไม่หลังจากถูกจับตัวไป แต่

ชะตากรรมของร่างยักษ์ต่างๆ ที่ถูกอาวุธร้ายแรงทำลายไปเมื่อเย็นนี้ คงพอจะบอกได้ว่า ปู่อินทร์

น่าจะมีชะตากรรมเป็นเช่นไร ท่ามกลางความหนาวเย็น ทุกคนก็ม่อยหลับไป  อย่างอ่อนเพลีย

โดยมีปิเยพิษทารี อาสาเป็นผู้เฝ้าให้ ปิเยพิษทารีก็รู้สึกตื่นเต้นเหมือนกันที่จะได้กลับ เข้ามาเยือน

สิ่งที่เขาเคยอยู่ หลังจากที่จากไปนับเป็นพันปี