อนาสตาเซีย แห่งการเริ่มต้น

ลำดับตอนที่ #38 : ตอนที่ 30 แค่หลับตา

ตอนที่ 30

“ ... ” สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาเป็นอันดับแรกคือม่านสีขาวสะอาดตาซึ่งทิ้งตัวลงมาเกี่ยวกับเสาของเตียงนอนทั้งสี่มุม เมื่อไล่สายตาลงมาก็เจอกับสภาพรอบข้างอันแสนคุ้นตาไม่ว่าจะเป็นโต๊ะ หรือตู้ รวมถึงสิ่งของต่างๆที่ส่วนใหญ่แล้วจะมีสีขาวและน้ำเงินเป็นหลัก รวมถึงผ้าห่มผืนนี้ที่เป็นสีน้ำเงิน

จะไม่ให้คุ้นตาได้อย่างไร ในเมื่อที่แห่งนี้คือห้องนอนของนาง

หญิงสาวค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหมอนดวงตากระพริบปรับแสงช้าๆในขณะที่สมองกำลังประมวลผลอย่างเร็วรี่

นางกลับมาที่นี่ได้อย่างไร?

ภารกิจเสร็จสิ้นแล้วหรือ?

แต่สิ่งสุดท้ายที่ตนรับรู้คือ..

นางสลบ

ข้าสลบไปมิใช่รึ สิ่งสุดท้ายที่เห็นก่อนจะวูบไปก็คือ ใบหน้าแตกตื่นอันหาได้ยากยิ่งของบุรุษหน้าน้ำแข็งนั่นมิใช่รึ

หรือเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพียงแค่ความฝันตื่นหนึ่ง

อ่าา...มันคงเป็นความฝันแน่ เพราะจะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะแสดงสีหน้าเช่นนั้นออกมา

ในขณะที่สตรีผู้มีจินตนาการกว้างไกลกำลังนั่งวิเคราะห์สถานการณ์อยู่บนเตียงอย่างเอาเป็นเอาตาย ที่หน้าประตูก็มีเสียงขึ้นก่อนที่มันจะเปิดออก ทำให้สายตาปะทะเข้ากับร่างของผู้ที่หญิงสาวคิดว่าตนพึ่งจะฝันถึงเมื่อคืน

บนเตียงปรากฏหญิงสาวผู้มีใบหน้างามล้ำ เส้นผมสีดำสนิทที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระแทบจะปกคลุมไปทั้งร่างส่วนบน ดวงตากลมโตทว่าปลายหางตานั้นเชิดขึ้นเล็กน้อยแผ่กลิ่นอายทรงเสน่ห์อันลึกลับออกมาให้ความรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้ามาในภาพมายาซึ่งพร้อมจะลวงหลอกให้ตกหลุมพรางเอาได้ง่ายๆ และตอนนี้นางกำลังมองตรงมายังผู้มาใหม่ทั้งยังกระพริบปริบๆ เสมือนยังไม่ได้สติดี จึงเกิดความเงียบในชั่วอึดใจ ก่อนที่บุรุษที่พึ่งก้าวเข้ามาจะกล่าวทำลายความเงียบ

“ ไง ”

“ ไง ” เสียงหวานที่ติดแหบเล็กน้อยจากการขาดน้ำตอบกลับมาอัตโนมัติ คล้ายกับเป็นสิ่งที่ต้องทำจนเคยชิน

ฝั่งชายหนุ่มยังคงไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมานอกจากหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันก่อนจะคลายออก แล้วเดินไปรินน้ำใส่แก้วแล้วส่งให้ถึงเตียง

เบลล่าที่เหมือนว่าความง่วงยังไม่หมดสิ้น จึงได้แต่จ้องมองชายหนุ่มและยื่นมือไปรับแก้วน้ำมาดื่มเสียหลายอึกก่อนจะส่งมันคืน

“ ข้าพึ่งฝันถึงเจ้าแท้ๆ ไม่ทันไรเจ้าก็โผล่มาเสียแล้ว ” เบลล่ากล่าวอย่างอารมณ์ดี

“ ฝันว่าอย่างไร ”

“ ฮ่าฮ่า ไม่มีอันใดหรอก ” ขืนเล่าออกไปว่าในความฝันตนว่างแผนหนีเขาไปเที่ยวมีหวังศพไม่สวยแน่

เมื่อเก็บแก้วเข้าที่ ร่างสูงก็ทิ้งตัวนั่งลงบนที่นอนข้างกายหญิงสาวพลางสบตากันโดยไร้ปฏิกิริยาอื่น จนในที่สุดนางก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปเอนกายเข้าหาคนตัวใหญ่กว่า แล้วอิงกายหลับตาลงซบร่างที่กำลังทำหน้าที่เป็นพนักพิงที่ดีโดยการขยับแขนเพื่อประคองร่างอันอ้อนแอ้นนั้นเข้าสู่อ้อมแขนของตน

“ ง่วงจัง ” เสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้นข้างซอกคอ ก่อนที่จะยกมือกอดเอวของเขาแล้วจัดท่านอนให้ตนสบายที่สุดโดยที่อีกฝ่ายยังนั่งพิงหัวเตียงอยู่เช่นเดิม

นี่นางจะหลับอีกแล้วหรือ ดวงตาสีรัตติกาลหลุบลงมองใบหน้าที่ชวนให้ต้องมนตร์สะกดนั้น โดยที่ไม่ได้ขยับกายแต่อย่างใด ยังคงโอบประคองเอวบางนั้นไว้อย่างเบามือ

ชายหนุ่มนั่งนิ่งอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะตระหนักได้ว่าตนควรจะทำอะไร

“ ยังนอนไม่พออีกหรือ ” เสียงนั่นปลุกให้แมวขี้เซาถูใบหน้ากับแผงอกที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อแล้วเงยขึ้นอย่างเกียจคร้าน ชุดกระโปรงสายเดี่ยวที่ใช้สำหรับใส่นอนนั้นบางและนุ่มลื่น หญิงสาวมักจะสวมใส่เวลากลางคืนนั้น เวลานี้จากการขยับกายและเสียดสีไปมาทำให้สายของมันทั้งสองข้างไหลลงจากลาดไหล่สิ่งที่เกี่ยวไม่ให้ชุดนั้นร่วงหล่นลงไปมีเพียงสิ่งเดียวก็คือหน้าอกที่ใหญ่โตพอจะเหนี่ยวรั้งมันไว้ได้

แต่ฝ่ายชายหนุ่มที่มองอยู่ก็รู้ได้ว่าอีกไม่นานมันต้องไหลลงไปอีกแน่เพราะตอนนี้หน้าอกหน้าใจของเบลล่าเริ่มล้นทะลักโผล่พ้นเนื้อผ้าออกมาแล้ว แต่ก่อนที่มันจะเป็นเช่นนั้นมือใหญ่ก็จับสายทั้งสองข้างขึ้นมาเกี่ยวกับไหล่บางอีกครั้ง แล้วจัดแจงให้เจ้าตัวเล็กอยู่ในท่าที่สบายจะได้เลิกขยับไปมาเสียที

“ เจ้าพูดเหมือนกับข้าได้นอนมาเป็นพันๆปี ” หากเป็นเช่นนั้นน่าจะเบื่อแย่ ตื่นขึ้นมาทีคงได้กระโดดโลดเต้นไปทั่วดินแดน หญิงสาวเอ่ยทีเล่นทีจริง

“ แค่สามร้อย ” เงียบไปนานก่อนจะมีเสียงตอบกลับมา

“ หืม ” อยู่ดีๆก็พูดอะไรของเขาอีกล่ะ

“ อะไรรึ ” หญิงสาวงึมงำ ทั้งที่ยังไม่ยอมลืมตาด้วยซ้ำ

“ ท่านหลับไปแค่สามร้อยปี ” สิ้นเสียงราบเรียบนั่น หัวคิ้วของหญิงสาวก็ขมวดกันมุ่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับบุรุษเจ้าของอ้อมกอด

“ ทำไมข้าจึงหลับ ” ความง่วงเริ่มจะบินจากไปจนแทบไม่หลงเหลือ

ไม่จริงหน่า

“ ท่านสลบ ” ทว่าเหมือนฟ้าไม่เป็นใจเส้นลมหายใจสุดท้ายคล้ายกับถูกตัดฉับ

“ อย่าบังอาจล้อเล่นกับโชคชะตา ”

เสียงนั่นเหมือนกับดังขึ้นในหัวอีกครั้ง เมื่อรับรู้ถึงชะตากรรมที่พึ่งจะเผชิญมาดวงตาก็สว่างวาบ เด้งตัวออกจากอ้อมแขนอันแสนอบอุ่นนั่นอย่างไม่นึกเสียดาย แล้วยกมือขึ้นทึ้งศีรษะของตนดั่งผู้ที่สติไม่ดี โดยมีสายตาของบุรุษข้างกายมองมาด้วยความสงสัย

“ ข้าทำอะไรลงไป ”

“ ไม่จริงหน่า ”

“ เป็นอันใด ” เมื่อเห็นคนรักเริ่มมีอาการแปลกไป ทำให้เขาอดที่จะยกมือขึ้นแตะไหล่บางแล้วถามด้วยความห่วงใยไม่ได้

เป็นเรื่องจริงที่นางสลบไปกว่าสามร้อยปี ทว่าเป็นเวลาของที่นั่น พอครบกำหนดเขาจึงนำร่างของนางกลับมาพร้อมกัน ส่วนดินแดนนี้มันผ่านไปเพียงห้าวันเท่านั้นตั้งแต่หญิงสาวจากไป

“ ฟินิกซ์ ” สตรีผู้เป็นเจ้าของเส้นผมดำสนิทคล้ายพึ่งได้สติหยุดมือแล้วหันมาคว้าหมับเข้ากับท่อนแขนของชายหนุ่ม

“ แล้วภารกิจล่ะ เป็นเช่นไร ” ตายล่ะ ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท หล่อนสลบไปเช่นนี้ก็แปลว่าภารกิจล้มเหลวงั้นซินะ แววตาคาดหวังถูกส่งออกไป

“ ทุกอย่างเรียบร้อยดี ”

นั่นไงล่ะ มีสามีดี มีชัยไปกว่าครึ่ง ฮ่าฮ่า หลังจากได้รับคำตอบที่ตนคาดหวังก็ยิ้มหน้าบานโถมกายเข้าหาใส่ผู้ที่ตัวโตกว่าอย่างออดอ้อน สูดกลิ่นกายอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของเขาเข้าเต็มปอด

น่ารักที่สุด

แม้จะไม่ทันตั้งตัวอยู่บ้าง ในที่สุดเขาก็ยิ้มออกมาบางเบาแล้วก็ลูบศีรษะสตรีในอ้อมแขนด้วยความเอ็นดู

อยากให้นางเป็นเช่นนี้บ่อยๆจัง

“ แล้วตกลงเรื่องราวเป็นมาอย่างไร ” เมื่อตั้งตัวได้เบลล่าก็นั่งประจันหน้ากับเขา แล้วถามถึงบทสรุปของภารกิจ

“ ภารกิจมีเพียงไล่ล่าและปิดรอยแยก แต่เรื่องอื่นยังไม่พบร่องรอยใดอีกตั้งแต่ท่านสลบไป ” สิ่งที่ได้รับรู้ทำให้อาการลิงโลดในใจ สลายหายไปทันทีแทนที่ด้วยความกังวล

“ แล้วพวกเขามีท่าทีเช่นไร ” หญิงสาวชี้มือขึ้นไปด้านบนสื่อถึงตำแหน่งของโอลิมปัส

งานยังไม่ทันจะเสร็จกลับสลบเหมือดไปเสียก่อน  แม้ภารกิจจะมีแค่นั้นทว่าหน้าที่หลักของนางคือปกป้องความสงบสุขของโลกทั้งใบ การที่ปล่อยปละละเลยสิ่งเหล่านี้ถือว่าผิดมหันต์

“ พวกเขาไม่ได้มอบหมายงานอะไรให้ ”

“ ไม่คิดว่ามันแปลกๆหรือ ” ปกติหากมีเรื่องน่าสงสัยก็ต้องรีบส่งเทพไปตรวจสอบซิ

เขาเองก็รู้สึกแปลกใจไม่ต่างกัน เกิดเรื่องน่าสงสัยเช่นนี้ตาแก่เหล่านั้นยังนิ่งอยู่ได้ ทว่าก็เปลืองแรงเกินไปที่จะไถ่ถาม

“ อาจจะหมอบหมายงานให้ผู้อื่น ”

“ หรือไม่ก็ปิดบังอะไรไว้ ” และนางไม่ชอบให้ผู้อื่นทำเหมือนนางโง่เช่นนี้เลย ดวงตาทั้งสี่สบกันสื่อความนัยอะไรบางอย่าง

“ จริงซิ แล้ว..คนที่รู้จักข้าอ่า..ครอบครัวล่ะ มันคงจะแปลกๆถ้าข้าหายตัวไป ” คำถามที่เลี่ยงจุดสำคัญไปนั้นถูกปล่อยออกมาเมื่อพึ่งนึกถึงเรื่องหนึ่งออก แม้เรื่องนี้จะสุ่มเสี่ยงต่อความปลอดภัยในชีวิตตนเองแต่หญิงสาวก็ถามไปด้วยสีหน้าปกติ

อ่า อย่างน้อยนางก็คิดว่าปกติล่ะหน่า

“ ให้แกนนอนจัดการแล้ว ” คำตอบและสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนสีของเขาทำให้นางเบาใจลงบ้าง

“ อย่างไรรึ ” พอคำถามถูกปล่อยออกไป ก็เหมือนเอาลมหายใจของนางลอยขึ้นสูงไปด้วย คิดถูกไหมหนอที่ยังจะถามออกไปอีก นั่น นั่น ทำไมเขาดูเหมือนจะยิ้มออกมาล่ะ แววตาเป็นประกายเช่นนั้น

“ ไม่มีตั้งแต่ต้น ” .....