อนาสตาเซีย แห่งการเริ่มต้น

ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 11 เงาในความทรงจำ

ตอนที่ 11

เมื่อชำระร่างกายจนรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง ตอนนี้เจ้าของร่างผอมบางแต่กลับมีบางสิ่งที่ใหญ่เกินตัวไปหน่อยกำลังสวมชุดที่เตรียมไว้สำหรับเข้านอน โดยมีคนตัวสูงที่ได้ออกไปอาบน้ำอีกห้องหนึ่งคอยช่วยจัดแต่งให้อย่างใส่ใจ

เขาเป็นเช่นนี้เสมอแม้ฐานะจะสูงส่งแต่ก็คอยดูแลนางไม่ห่าง ถึงแรกๆเขาจะยังไม่คุ้นชิน แต่ตอนนี้กลับทำได้คล่องมือยิ่งนัก

หึ ฐานะเขาธรรมดาที่ไหนเล่าแต่กลับมาคอยดูแลนางเช่นนี้

ทุกครั้งแม้จะอาบน้ำพร้อมกัน เขาก็จะเสร็จก่อนเสมอหรือว่านางอาบน้ำช้าอันนี้ก็สุดแต่จะรู้ ทั้งยังจัดการตัวเองเสียเสร็จสรรพ แล้วก็จะมาช่วยนางแต่งตัวเช่นนี้ ไปจนถึงจับให้นั่งลงหน้าคันฉ่อง หวีเส้นผมนางอย่างเบามือ

เบลล่ามองเขาผ่านเงาในคันฉ่องจนไฟแทบลุกดวงตาเป็นประกายวาววับ แต่คนหน้าสวยก็ไม่ได้มีทีท่าให้ความสนใจ มือที่จับเส้นผมอันนุ่มลื่นด้วยความอ่อนโยน ใบหน้าที่เคยส่งยิ้มเย้ายวนของโฉมงามพลันค่อยๆหายไป ทั้งห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบจนรู้สึกอึดอัด

" พอเถอะ " ในที่สุดฟางหรงก็ทนต่อบรรยากาศแบบนี้ต่อไปไม่ไหวจนต้องเอ่ยปากขัด แล้วลุกขึ้นเบี่ยงตัวหลบจากเขาไปคว้าเอาเสื้อคลุมมาสวมและมัดจนเรียบร้อย

               เป็นเช่นนี้ทุกที เขามักหายตัวไปนานๆ พอนางไปหาที่ค่ายของเขากลับไม่เจอ นางกับเขาแม้เข้าเรือนหอกันแล้วแต่ก็หาได้มีสัมพันธ์ไม่ ด้วยตอนแต่งงานเขาก็ยังทำตัวราวกับเด็กน้อย แต่งเข้ามาและปฏิญาณคำสัตย์กับนางตอนอายุ 24 ปี แต่ทำแค่เพียงนอนกอดกันก็เท่านั้น

                    เยว่เทียนพึ่งจะเปิดเผยตัวว่าตนเป็นใครเมื่อตอนอายุได้ 25 กระมัง หลังจากแก้แค้นแทนวังอ๋องของเขาสำเร็จ จากนั้นมาเขาก็เหมือนกับเป็นคนอีกคน เย็นชาขึ้นกว่าเดิมมากนัก ทั้งยังมีกลิ่นอายสูงส่งแปลกๆ นางเคยเจอเขาตอนที่เป็นแม่ทัพหน้ากากปีศาจอยู่สองสามครั้ง แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกเช่นนี้เลย

หญิงสาวสบกับดวงตาเย็นชาที่เมื่อหากมองลึกลงไปจะเห็นความรวดร้าวอยู่บางเบา และยืนมองอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ เขาปล่อยผมสีดำที่ยามสลวยลงมาละข้างแก้ม ให้ความรู้สึกเหมือนมีเทพบุตรรูปงามมายืนอยู่ตรงหน้า สุดท้ายเบลล่าก็ถอนหายใจออกมา แล้วหมุนตัวเดินเตรียมจากไป

ถึงอย่างไรเขาก็เย็นชาจนเกินไป

ฉับพลันรู้สึกได้ว่าเอวบางของตนถูกรัดเข้าสู่อ้อมแขนที่อบอุ่น ทั้งยังรู้สึกหนักที่บ่าซ้าย นางไม่ได้ขยับหนียืนนิ่งให้เขากอด บรรยากาศรอบข้างบังเกิดความเงียบขึ้นมาอีกครั้ง

 เป็นหญิงสาวที่เอ่ยปากขึ้นก่อน

" ปล่อยเถิด ข้าจะกลับเรือน " หญิงสาวรู้สึกเริ่มเปียกชื้นบนบ่าเล็กที่เขาสบอยู่ ทั้งยังอ้อมกอดที่รัดแน่นขึ้น จนต้องถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ

นี่เขาร้องไห้รึ เรื่องแค่นี้ถึงกลับทำให้คนเย็นชาอย่างเขาหลั่งน้ำตา ตลกไปหน่อยมั้ง

" เทียนเทียน " เสียงหวานพูดออกมาอย่างอ่อนแรง พยายามแกะมือของเขาออก แต่ก็ไม่เป็นผล มันกลับยิ่งกระชับขึ้น

" ข้าขอโทษ " เสียงทุ้มสั่นเครือเปล่งเสียงออกมาข้างหูนางเบาหวิว

" ท่านไปนอนเถิด " นางยังคงใจแข็งไม่ยอมหันไป

" คืนนี้นอนที่นี้เถอะนะ นะหรงเอ๋อร์ " เขาส่งเสียงออดอ้อนสองมือจับไหล่บาง หมุนตัวหญิงสาวมาให้เผชิญหน้ากับตัวเอง แล้วส่งสายตาเว้าวอน บนหน้าของเขามีคราบน้ำตา และยังคงมีน้ำตาคลออยู่

ฝ่ายหญิงสาวใกล้จะใจอ่อนเต็มที แต่ก็รู้สึกว่าเหมือนมีเงาของใครบางคนมาทับซ้อนกับคนตรงหน้า หากแต่ไม่ชัดเจนมากนัก แล้วมันก็หายไปอย่างรวดเร็ว ทำให้นางรู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก

ใบหน้าที่เหมือนกันแต่เหตุใดสีผมถึงต่างกันเล่า ทั้งยังมีกลิ่นอายน่ากลัวกว่าบุรุษตรงหน้าหลายเท่าตัวเสียด้วย

เจ้าของร่างระหงกระพริบตาปริบๆ สะบัดหัวไล่ความคิด แล้วยิ้มอ่อนโยนออกมาอย่างจนปัญญา

" ท่านอ้อนเป็นแล้วรึ " นางเอ่ยเย้า ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็ยิ้มมีเลศนัยมุมปากขึ้นมา

ที่แท้นางก็แค่แกล้งเขา หาได้โกรธจริงจังไม่

" ว๊าย " คนถูกช้อนร่าง โดยไม่ได้ตั้งตัวเผลอร้องตกใจออกมา ก่อนจะคล้องลำคอแกร่งเอาไว้ตามสัญชาตญาณ

เขาหมุนตัวพาหญิงสาวไปวางลงบนเตียงอย่างเบามือ และนำตัวเองตามไปด้วย เพียงแค่สะบัดมือสายลมสายหนึ่งก็ตรงเข้าไปหาเปลวเทียนจนมอดดับลง

ร่างบางที่ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนถูกรวบเข้าสู่อ้อมแขนที่แสนอบอุ่นโดยไม่ได้ขัดขืน

" อุ่นขึ้นหรือไม่ " เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือศีรษะ ถามอย่างเป็นห่วงกระชับผ้าห่มให้คนในอ้อมกอดอย่างเอ็นดู

" อืมม " เสียงหวานครางออกมา ได้รับความอบอุ่นเช่นนี้ทีไรนางจะหลับทุกทีเลยซิหน่า

ผ่านไปสักพักเสียงหวานจึงเอ่ยถามขึ้น

“ นี่จะนอนกอดกันเฉยๆรึ ” แม้จะรู้คำตอบแต่ก็ยังแอบหวังไม่ได้

“ หรงเอ๋อร์ของข้า อย่าหื่นนักเลย ” เขาเอ่ยเย้าทั้งยังกระชับผ้าห่มและอ้อมแขนเข้าหาร่างบาง

หญิงสาวทำได้เพียงหายใจฟึดฟัดอย่างขัดใจ แต่ก็ไม่ได้ผละออกจากอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นแต่อย่างใด

ร่างกายของเยว่เทียนทำให้นางอบอุ่นที่สุดแล้วกระมัง อ่อ ยังมีเพ่ยอิงอีกคน ที่นางไม่ต้องร่วมรักเพียงแค่กอดไว้เฉยๆก็เพียงพอแล้ว

อ้อมกอดของเขานั้นชวนให้นางง่วงเหงาหาวนอนที่สุด ให้ความคุ้นเคยอย่างไรบอกไม่ถูก แต่สำหรับเพ่ยอิงนั้นให้ลักษณะที่ทำให้รู้สึกทั้งเย็นสบายและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน  หากแต่ก็ทำให้นางเพิ่มธาตุหยางได้มากโขทีเดียว คิดไปเพลินๆได้ไม่เท่าไรก็รู้สึกหนังตาของตนนั้นเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆและเข้าสู่ห้วงหลับฝันไปในที่สุด

เยว่เทียวสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอของคนในอ้อมกอดที่เขาเฝ้าทะนุถนอมเรื่อยมา ก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ก้มลงจูบบนศีรษะได้รูปของนางอย่างแสนคิดถึง แล้วจึงหลับตามไป