อนาสตาเซีย แห่งการเริ่มต้น

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 7 อันตรายที่อยู่ใกล้ตัว

ตอนที่ 7

" เป็นความผิดของพวกข้าเอง คุณชายโปรดลงโทษ " เสียงของชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นขณะยื่นผ้าสะอาดให้ชายผู้สูงศักดิ์ ที่ก่อนหน้านี้ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา แต่ตอนนี้ได้ถูกกำจัดไปหมดแล้ว เหลือแต่ใบหน้าเกลี้ยงเกลา หล่อเหลาเช่นเดิม เขาพลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

หลังจากแยกกันในป่า เขาก็มุ่งหน้ามายังที่นี้ทันที

" มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า เลิกโทษตัวเองเถิด "

คำเรียกขานนั้นต้องเปลี่ยนไปเพื่อความปลอดภัย

" คุณชาย เรากลับมาก่อนกำหนด โดยไม่ได้แจ้งให้ใครทราบ แต่กลับมีเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น "  เขาเงียบเสียงไปหนึ่งอึดใจ ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมา

" ข้างเกรงว่าเกลือของเราจะเป็นหนอนไปเสียแล้ว " เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเหี้ยมเกรียม

ผู้เป็นนายหลังจากซับหน้าเสร็จก็ยื่นผ้าคืนให้ แล้วหันหลังไปนั่งลงที่โต๊ะซึ่งมาอาหารถูกจัดเตรียมไว้แล้ว

" จัดการตามสมควรเถิด " เขาสั่งการเสียงเรียบ แล้วเตรียมลงมือทาน คนสนิทคนเดิมก็กล่าวขึ้นขัดจังหวะอย่างเกรงใจ

" เอ่อ แล้วเจ้าพวกไม่ได้ความพวกนี้เล่าขอรับ " เขาตวัดสายตาไปยังเงามืดที่มีองครักษ์เงาทั่งสี่คนคอยคุ้มครองอยู่ ในแต่ละมุม

เจ้าพวกนี้เป็นองครักษ์ฝีมือดีที่ฮ่องเต้แห่งแคว้นเหยียนมอบมาให้เมื่อสิบปีก่อน คอยคุ้มครองและรับใช้องค์รัชทายาทของเขามานาน

แต่พวกเขากลับมายังแคว้นจ้าวก่อนกำหนด ตอนที่อยู่ชายแดนพระองค์มีพระประสงค์ที่จะดูเมืองตามลำพัง โดยนัดเจอกันที่โรงเตี้ยมแห่งนี้ ไม่คิดว่าเมื่อพวกเขาและผู้ติดตามมาถึงแล้วกลับไม่เจอเจ้านาย ทำให้ต้องวุ่นวายหายกันยกใหญ่แต่ก็ไร้วี่แวว จนถึงตอนนี้ที่พระองค์ทรงกลับมาเอง ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกโกรธตนเองที่ไร้ความสามารถ ไม่สามารถปกป้องพระองค์ได้ ยังดีที่รัชทายาทเจอท่านหมอ(?)คนหนึ่งช่วยเอาไว้ ไม่งั้นคงแย่เป็นแน่

" ช่างเถอะ เป็นข้าที่หนีพวกเขาไปเอง " เขาตอบออกมา ก่อนจะลงมือทานอาหารตรงหน้า

เพราะเขาเองที่รู้สึกตัวว่าข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์คนนี้ต้องสั่งให้คนทั้งสี่แอบติดตามอารักขาเขาแบบลับๆเป็นแน่ เขาจึงแทรกทำอุบายจนหนีไปได้สำเร็จ จนเป็นเหตุให้เกิดเรื่องราวเช่นนี้ขึ้น

" แต่.. "

" อ่อ ให้คนไปสืบดูเสียหน่อยว่าในจวนท่านผู้นั้นมีใครแต่งเข้ามาบ้าง "

" ท่านยังไม่ลืม....เขาอีกหรือ " เสียงของชายวัยกลางคนอ่อนลงทันที

" ไปพักเถอะ "

เมื่อเห็นว่าเจ้านายลงมือทานอาหารแล้วเขาจึงหยุดปากแล้วขอตัวไปทำงานที่ได้รับมอบหมาย

ใช่เขาย่อมรู้ดีที่สุด ดูแลพระองค์มาตั้งแต่เล็กมีหรือจะดูไม่ออกว่าพระองค์รู้สึกเช่นไร แต่ด้วยฐานะของคนทั้งสองแล้ว เขาได้แต่ถอนหายใจ แล้วเดินจากมา ยังไม่วายพูดเสียงเย็นชาออกมาก่อนเดินถึงประตู

" ดูแล คุณชายให้ดี อย่าให้มีครั้งที่สอง "

เมื่อประตูห้องถูกปิดลง รอยยิ้มประหลาดก็ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของคนที่กำลังทานอาหาร เมื่อนึกถึงใบหน้าหญิงสาวที่ตนพึ่งพบเจอโดยบังเอิญไม่นานมานี้

 สร้างความตกใจให้แก่เหล่าองครักษ์เงาที่มองเห็นจนแทบล่วงตกจากขื่อ

องค์รัชทายาทผู้น่าสงสารและโหดหน้านิ่งคนนี้ ตั้งแต่พวกตนติดตามรับใช้มาไม่เคยจะมีรอยยิ้มแบบนี้ปรากฏอยู่บนใบหน้าแม้เพียงครั้ง นี่พระองค์คงไม่ได้ไปโดนยาพิษเข้าให้แล้วหรอกกระมัง