อนาสตาเซีย แห่งการเริ่มต้น

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5 ขัดจังหวะ

ตอนที่ 5

" ไป๋หู่!! " เมื่อร่างนั้นเข้าสู่สายตา หญิงสาวก็ตกใจจนต้องรีบเก็บฝ่ามือท่านที ก่อนจะมองร่างอันคุ้นตาที่นั่งคุกเข่าเบื้องหน้าของตน

" ข้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เจ้าส่งเสียงเสียบ้าง ลุกขึ้น " เสียงหวานกล่าวตำหนิทันที เขาก็รู้ว่าอันตรายรอบตัวนางนั้นมันมีมากแค่ไหน นางจะปล่อยให้ใครเข้าใกล้ไม่ได้ แม้แต่เขา ยังดีที่เก็บมือทัน ไม่รู้ว่าถ้าเป็นองครักษ์เงาคนนี้จะกล้ารับฝ่ามือนางหรือไม่

" ขออภัยนายท่าน ข้า... ข้าดีใจไปหน่อย " เสียงแหบทรงเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ของบุรุษผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสีเงินเอ่ยขึ้น เมื่อลุกขึ้นตามคำสั่ง

" เจ้านี่มัน " ดวงตาเรียวดั่งหงส์สบกับดวงตาสีประหลาดข้างหนึ่งฟ้าข้างหนึ่งแดงที่แฝงความเย็นชาอยู่เสมออย่างไม่สบอารมณ์

" แล้วนี่ลุกจากเตียงตอนไหนกันล่ะ " หญิงสาวเอ่ยเย้า จนคนที่มีสีหน้าเย็นชาอยู่เป็นนิจ ถึงกับต้องก้มหน้าลงก่อนตอบเสียงเบา

" เกื่อบๆยา...ยามอู่*ขอรับ "ใบหน้าของเขานั้นก้มอยู่และมีผมสีเงินที่ปล่อยสยายปิดคลุมจึงทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่หูของเขาที่โพล่พ้นออกมานั้นแดงคล้ายดังมีคนเอาสีมาทานั่น ทำให้หญิงสาวต้องหัวเราะหึหึออกมา

(*11:00 - 12:59)

" เจ้ามาช้า " เจ้าของร่างบางทำเสียงกระเง้ากระงอด เพื่อแกล้งเขาต่อ แต่ไม่คิดว่าจะได้รับประโยคนี้เป็นคำตอบ

" ข้าไม่คิดว่าท่านจะมาที่นี้ มัวแต่ตามหาอยู่ชายแดน นายท่านโปรดลงโทษ " แล้วเขาก็คุกเข่าลงอีกครั้ง จนฟางหรงต้องกรอกตาขึ้นฟ้า

" ข้ายังไม่ได้กล่าวอันใดเลย ว่าแต่เจ้าไปถึงชายแดนเชียวรึ " เสียงหวานเอ่ยอย่างฉงน พลางเดินเข้าไปใกล้เขา ก้มหน้าลงไปหาจนเกือบจะชิดกันอยู่รอมร่อ ฝ่ายชายก็หาได้เอียงหลบไม่ ยังคงจ้องมองใบหน้างามอย่างหลงใหล

เขาใช้เวลาเพียงสี่วันในการไปกลับชายแดน ทั้งยังเสียเวลาตามหานางอีก วิชาตัวเบาของบุรุษตรงหน้านั้นดูถูกไม่ได้จริงๆ

เรียวปากบางยกยิ้ม ก่อนจะโน้มต่ำลงประกบริมฝีปากของบุรุษที่คุกเข่าอยู่ เป็นจูบที่แฝงความโหยหาและหวานล้ำ ก่อนที่ฝ่ายชายจะยกมือขึ้นมารวบเอวร่างบางอ้อนแอ้นที่ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนเบื้องหน้ามาสู่อ้อมกอดของตัวเอง ก่อนที่จูบนั้นจะเป็นเป็นร้อนแรงขึ้นที่ละระดับ

" บึม!! " เสียงสะเทือนเลือนลั่นดังก้องป่าทำให้คนทั้งคู่ตกใจ จนคนในอ้อมกอดต้องพลักเขาออก แต่ฝ่ายชายหนุ่มนั้นเหมือนจะยังไม่ยอมหยุด

" พอก่อน ดูเหมือนจะเกิดเรื่องขึ้น " เบลล่าพูดเสียงหอบ เมื่อเงยหน้าสบตากับเจ้าของอ้อมกอดก็ต้องขมวดคิ้ว

" นี่ไม่ต้องมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้นเลยนะ " เจ้าหมาป่าตัวนี้เหมือนโดนถอดคราบเป็นหมาน้อยเรียกร้องความเห็นใจไปเสียอย่างนั้น

" ท่านรู้สึกหนาวหรือไม่ ตัวท่านเย็นเหลือเกิน " เสียงแหบพร่าแฝงไปด้วยเสน่ห์เอ่ยขึ้น ทั้งที่มือหนาคู่นั้นยังไม่ปล่อยร่างในอ้อมกอดออกเลยด้วยซ้ำ ทำสายตาออดอ้อนร่างบางอย่างใสซื่อ จนฟางหรงต้องส่ายหัวออกมาอย่างอ่อนใจ แล้วก็ลุกขึ้นผละออกจากวงแขนที่อบอุ่นนั้น

               ร่างของเขาแม้ไม่สูงใหญ่ แต่ก็สูงโปร่งและภายใต้ร่มผ้านั้นเต็มไปด้วยมัดกล้ามน่าขย้ำ นางรู้ดี

" ไม่ค่อยเท่าไร ก่อนออกมาข้าก็รีดเค้นมาจากเจ้าก็เยอะแล้ว " นางเอ่ยหยอก หวังว่าคนตรงหน้าจะเขินอาย แต่ชายหนุ่มกลับมองตอบร่างบางด้วยสายตาออดอ้อนหนักกว่าเดิม ทั้งยังทำท่าจะเดินเข้ามาหา ทิ้งความเหยือกเย็นที่มีอยู่ไปจนหมดสิ้น

" หยุดเลยนะ เสียงเมื่อกี้เหมือนจะดังมาทางนี้ใช่หรือไม่ " น้ำเสียงของนางนั้นแฝงความจริงจัง

" ใช่ขอรับ " เสียงแหบของเขากลับมาเขร่งขรึมอีกครั้ง รวมทั้งสีหน้าที่กลับมาเย็นชาดั่งเดิม

" ทางนั้นมิใช่ที่พักของข้าหรอกรึ "