อนาสตาเซีย แห่งการเริ่มต้น

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 4 ผู้มาเยือน

ตอนที่ 4

" มองอะไร " เบลล่าถามขึ้นอย่างหงุดหงิด เมื่อถูกจ้องมองมาซักพักใหญ่แล้ว กระท่อมนี้ก็ไม่ได้ใหญ่นักทำให้นางต้องมานั่งอยู่กลางกระท่อมอยู่กับคนป่วยเช่นนี้

นี่นางไปช่วยเขาทำไมกัน หาเรื่องเข้าตัวจนได้

" ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี้ " เสียงทุ้มถามขึ้นอย่างสงสัย

" แล้วทำไมข้าต้องบอกมนุษย์หน้าขนเช่นเจ้าด้วย " หญิงสาวทำหน้าเหมื่อยก่อนจะหันไปมองสมุนไพรในมือแทน

หน้าขน หน้าว่าเขาหน้าขนหรือ ชายหนุ่มยื่นมือมาจับหน้าตัวเองอย่างสงสัย ตอนนี้เขาอยู่กับนางได้สองวันแล้ว หญิงสาวตรงหน้านั้นความสามารถสมคำร่ำลือ แผลของเขาแห้งสนิทดีแล้ว แต่ยังคงแกล้งป่วยการเมืองอยู่

" ข้าแค่ไม่ได้โกนหนวด " เขาเอ่ยเสียงขรึม ดวงตาคู่งามเงยขึ้นมองหน้าเขาอย่างจดจ้องคล้ายดังจะมองทะลุหนวดนั้นเข้าไป จนคนถูกมองรู้สึกวูบๆวาบๆ

" ชิ ก็ไม่เท่าไร " แล้วก็เลิกสนใจเขาทันที

ร่างสูงชะงักค้างไป

" ข้าคงเทียบไม่ได้กับเขา " คล้ายดังพึมพำกับตัวเอง

"แล้วเมื่อไรจะบอกซักทีว่าเจ้าเป็นใคร " ถามมาหลายหนจนนางหงุดหงิดเอาเสียแล้ว ถ้าไม่ติดว่าทำอาหารอร่อยละก็นางคงตะเพิดไปนานแล้ว

" ท่านก็นึกให้ออกซิว่าข้าเป็นใคร "

" ช่างเถอะ เมื่อไรเจ้าจะไปเสียทีแผลก็หายแล้ว ข้าต้องรีบกลับบ้าน " จากมาสี่วันแล้วเริ่มรู้สึกเย็นๆ คนตรงหน้านี้ก็ไม่น่าเข้าใกล้ซักเท่าไร

อยู่มาซักพักแล้วยังไม่เห็นจะมีปีศาจออกมาซักตัว คนกำลังอยากลองของอยู่พอดี ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด

" ข้าก็คงจะต้องกลับบ้านได้แล้ว " ชายหนุ่มคล้ายพึมพำกับตนเอง

นั่น หมอนี่คุยกับตัวเองอีกแล้วใช่หรือไป

" เช่นนั้นก็ดี แต่ก่อนแยกกันเจ้าก็ทำอาหารให้ข้ากินซักมื้อละกัน หิวจะแย่ " หญิงสาวผุดลุกขึ้นมาลูบท้องตัวเองแล้วเดินออกไปนอกบ้านเพื่อไม่หาสัตว์มาให้เข้าย่างให้ทาน ฝีมือของเขานั่นเยี่ยมยอด

" ระวังตัวด้วย "

" เจ้าค่ะ นายท่าน " ร่างบางโบกมือไปมาอย่างไม่สนใจเท่าไร แล้วปิดประตูลง

รอยยิ้มบนหน้าที่มีหนวดปกคลุมหุบยิ้มลงทันที แล้วเข้าสู่ความคิดของตน ความเย็นชาแผ่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ

ทางฝั่งหญิงสาวที่วันนี้ใส่ชุดสีขาวไปทั้งตัว ก็นิ่วหน้าลงท่านที

นี่สมองข้ากลับไปแล้วหรือไร ถึงได้ใส่ชุดขาวมาเดินอยู่กลางป่า นึกว่าแม่ชีหลงวัด

พลันเปลี่ยนใจ ใช่วิชาตัวเบาเคลื่อนที่ไปข้างหน้า ชายกระโปรงแทบไม่แตะใบหญ้าหรือกิ่งไม้เลยด้วยซ้ำ

สายตากวาดมองไปทั่วบริเวณ เปิดประสาทรับรู้ ฟังเสียงของเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆ หลังพุ่มไม้นั้น เห็นขนลำไล

เจ้าไก่ตัวอ้วนมาเป็นอาหารข้าเสียดีๆ แต่ก่อนที่จะพุ่งเข้าไปจับเหยื่อ ก็รับรู้ได้ถึงการมาของใครคนหนึ่ง ทำให้ต้องเลิกสนใจอาหารอันโอชะเบื้องหน้าแล้วหันไปอย่างรวดเร็วอย่างระวังภัย

" นั่นใคร!! " แล้วก็ซัดลมปราณทางฝ่ามือออกไปทางเป้าหมายทันที