รักรสหวานของยัยจอมเปรี้ยว

ลำดับตอนที่ #1 : ยัยเพื่อนตัวแสบ แอบพาฉันพบรัก

ตอนนี้ชั้นกำลังยืนอยู่หน้า ร.ร. ชื่อดังของประเทศไทย
หุหุ ต้องขอบใจผู้แต่ง ที่ให้บทฉันเป็นคนสวยและรวย
(ย่ะ ไม่ต้องขอบใจหรอกนะ ฉันแค่กลัวนางเอกของฉันไม่เริด:ผู้แต่ง)
“แพมทางนี้” ยัยชะเอมตะโกนเรียกทำไม ชั้นอายเค้านะ

“รู้แล้วน่า จะรีบไปเดี๋ยวนี้” ตอนนี้ชั้นอยู่หน้าโรงเรียนยัยชะเอมเรียกอยู่หลังโรงเรียน เวอร์!

“แพม ช้าจังเลย นั้นชั้นไปก่อนนะ” ยัยเพื่อนตัวดีหายไปในกลีบข้าวต้มมัดแล้วT_T

“เดี๋ยวซิชะเอม...โอ๊ย”คัยเตะลูกบอลมาโดนศูนย์รวมความคิดชั้นเนี่ย

“ฮ่าๆๆ” หืม หนอยแน่ะทำร้ายชั้นแล้วยังจะหัวเราะอีก

“นี่ มาเตะบอลใส่หัวชั้นแล้วยังจะขำอีกนะ ปากน่ะไว้ทำอะไรห่ะ ขอโทษอ่ะพูดเป็นมั้ย”  ไอ้บ้า

“ขอโทษคร้าบ” เอ๊ะเสียงคุ้นๆแหะ ดูหน้าหน่อยนะ

“พ..พี่..บ..เบส” โอ้เทพบุตรของชั้น ไม่น่าว่าเค้าไปแรงเลย เค้าจะโกรธชั้นไหมเนี่ย

“อืม ใช่พี่เอง ว่าไปแพมก้อว่าเก่งเหมือนกันนะเนี่ย” ถ้ารู้ว่าเป็นพี่แพมไม่ว่าหรอก

“แหะๆ เมื่อกี้แพมขอโทษด้วยนะ แพมไม่ได้ตั้งใจจะว่าพี่อ่ะ”T_T เค้าจะยกโทษให้ชั้นหรือเปล่า

“ไม่เป็นไร พี่เองก็มีส่วนผิดเหมือนกัน”นี่แหละเทพบุตรของชั้น >O<

“ค่ะ” ต้องทำเสียงนางเอกไว้ก่อน55+5

“ยืนมือมาซิ เดี๋ยวพี่ช่วย” โอกาสมาถึงแล้ว

“จะดีหรอ” ต้องวางท่าเป็นนางเอกก่อนเจ้าค่ะ

“หรือว่าแพมรังเกียจพี่ล่ะ” ใครว่าล่ะชั้นชอบเธอยิ่งกว่า...กว่าอะไรดีหนอ ช่างมันเถอะ อย่ารู้เลย

“เปล่าแพม ......” แค่อะไรดีล่ะ

“แพมไม่ชอบพี่หรอ” ใครว่าล่ะชั้นชอบพี่เบสเกิน 100 เลยล่ะ

 “เปล่า” โอ๊ย ชะเอมอยากตาย

“นั้นก็ยื่นมือมา” เอาล่ะ ยื่นก็ยื่น

“ค่ะ” โอ้ มือพี่เบสนุ่มที่สุดเลย

“ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม” จะเป็นไรได้ไง พี่เบสมาช่วยย้อมใจนิ (เกี่ยวตรงไหนเนี่ยย้อมใจ-ผู้แต่ง)

“ค่ะ นั้นแพมไปหาเอมก่อนนะค่ะ”ที่จริงไม่อยากไปหรอก อยากอยู่กับพี่เบสมากกว่า

“เดี๋ยว” เอ๊ะเรียกทำไม

“มีอะไรหรอค่ะ” จะบอกรักชั้นหรือไง

“เห็นบอลไหม” โหนึกว่าจะบอกรัก

“สงสัยอยู่กับเอมมั้ง”

“นั้น พี่ไปด้วยนะ” เชิญเลยค่ะ แพมยินดี

“อืม” แล้วพี่เบสก็จับมือชั้นแล้ววิ่งไปด้วยกัน 2 คน ผ่านสายตาอำมหิตของสาวๆทั้งโรงเรียน