ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chp.1
Chp.1�
เคยได้ยินไหมที่เขาบอกว่าอาชีพนักฆ่าไม่สมควรจะมีความรัก....
ย้อนไปเมื่อ 16 ปีก่อน
"คุณค่ะฉันรักลูกมากดูแลลูกของเราให้ดีน่ะ" พูดพลางกอดลูกน้อยทั้งสามน้ำเสียงที่พูดแทบจะไม่ได้ยินนั้นเลือดที่ไหลไม่หยุดนั้นอีกมองแล้วยิ่งน่าสมเพช
"คุณไม่น่าช่วยผมเลย" ชายหนุ่มเอ่ยมองหญิงอันเป็นที่รัก "ผมขอโทษน่ะ" น้ำตาลูกผู้ชายหยดน้ำตาของอีแทวอนนักฆ่าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในย่านนี้เพราะความเสียใจมันเป็นบทเรียนชิ้นเอกที่สอนให้รู้ว่าคนที่ทำอาชีพแบบเขาไม่ควรมีความรัก
"สัณญากับฉันสิค่ะดูแลลูกของเราให้ดี" เธอกอดลูกน้อยแน่น
ไม่ไหวจริงๆเขาทนบาดแผลไม่ไหว...อึก ก�
มือของเธอค่อยๆล่วงสู่พื้นพร้อมกับร่างที่ไร้วิณญาณของเธอด้วย
"แม่ครับ" �เด็กน้อยน่ารักเรียก�
"แม่ครับ" เด็กอีกคนเขย่าเรียก
"แม่ครับ แม่เป็นอะไร ฮึก พ่อครับแม่เป็นอะไร" �เด็กน้อยเริ่มร้องที่แม่ไม่ตอบพวกเขา
"แม่เขาไปสบายแล้วลูกอย่าร้องไห้น่ะรู้ไหม" อีจองวอนกอดลูก "พ่อเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กัน" อีจองวอนพูดเสียงสั้นกั้นน้ำตาไม่ให้ลูกน้อยเห็นเขาเงิยหน้ามองฟ้า
คุณครับคุณจะเฝ้าดูผมกับลูกๆใช่ไหมมันเจ็บปวดเหลือเกินถ้าลูกมีความรักแบบเราลูกๆจะเจ็บปวดแบบนี้ไหม...
คุณครับผมสัณญาจะแก้แค้นให้คุณให้ได้พวกมันต้องรับผิดชอบ!
ไอ้พวกตละกูลยูนมันต้องชดใช้!
"ลูกๆฟังพ่อน่ะพ่อจะฝึกลูกให้เป็นสายลับและจำไว้ว่าคนตละกูลยูนทุกคนมันเลวมันเป็นคนทำให้แม่ของลูกตาย" อีจองวอนมองลูกและป้อนข้อมูลให้ลูกของเขา
"ลูกๆทุกคนเข้าใจไหม?"�
"ครับ!"�
"พ่อรักลูกๆมากน่ะ ฮยองซึง โยซอบ กีกวัง" �อีจองวอนกอดลูกๆของเขาสายตามองร่างที่ไร้วิณญาณของภรรยา
ผมสัณญาจะแก้แค้นพวกมันต้องรับผิดชอบ!
�
�
เคยได้ยินไหมที่เขาบอกว่าอาชีพนักฆ่าไม่สมควรจะมีความรัก....
ย้อนไปเมื่อ 16 ปีก่อน
"คุณค่ะฉันรักลูกมากดูแลลูกของเราให้ดีน่ะ" พูดพลางกอดลูกน้อยทั้งสามน้ำเสียงที่พูดแทบจะไม่ได้ยินนั้นเลือดที่ไหลไม่หยุดนั้นอีกมองแล้วยิ่งน่าสมเพช
"คุณไม่น่าช่วยผมเลย" ชายหนุ่มเอ่ยมองหญิงอันเป็นที่รัก "ผมขอโทษน่ะ" น้ำตาลูกผู้ชายหยดน้ำตาของอีแทวอนนักฆ่าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในย่านนี้เพราะความเสียใจมันเป็นบทเรียนชิ้นเอกที่สอนให้รู้ว่าคนที่ทำอาชีพแบบเขาไม่ควรมีความรัก
"สัณญากับฉันสิค่ะดูแลลูกของเราให้ดี" เธอกอดลูกน้อยแน่น
ไม่ไหวจริงๆเขาทนบาดแผลไม่ไหว...อึก ก�
มือของเธอค่อยๆล่วงสู่พื้นพร้อมกับร่างที่ไร้วิณญาณของเธอด้วย
"แม่ครับ" �เด็กน้อยน่ารักเรียก�
"แม่ครับ" เด็กอีกคนเขย่าเรียก
"แม่ครับ แม่เป็นอะไร ฮึก พ่อครับแม่เป็นอะไร" �เด็กน้อยเริ่มร้องที่แม่ไม่ตอบพวกเขา
"แม่เขาไปสบายแล้วลูกอย่าร้องไห้น่ะรู้ไหม" อีจองวอนกอดลูก "พ่อเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กัน" อีจองวอนพูดเสียงสั้นกั้นน้ำตาไม่ให้ลูกน้อยเห็นเขาเงิยหน้ามองฟ้า
คุณครับคุณจะเฝ้าดูผมกับลูกๆใช่ไหมมันเจ็บปวดเหลือเกินถ้าลูกมีความรักแบบเราลูกๆจะเจ็บปวดแบบนี้ไหม...
คุณครับผมสัณญาจะแก้แค้นให้คุณให้ได้พวกมันต้องรับผิดชอบ!
ไอ้พวกตละกูลยูนมันต้องชดใช้!
"ลูกๆฟังพ่อน่ะพ่อจะฝึกลูกให้เป็นสายลับและจำไว้ว่าคนตละกูลยูนทุกคนมันเลวมันเป็นคนทำให้แม่ของลูกตาย" อีจองวอนมองลูกและป้อนข้อมูลให้ลูกของเขา
"ลูกๆทุกคนเข้าใจไหม?"�
"ครับ!"�
"พ่อรักลูกๆมากน่ะ ฮยองซึง โยซอบ กีกวัง" �อีจองวอนกอดลูกๆของเขาสายตามองร่างที่ไร้วิณญาณของภรรยา
ผมสัณญาจะแก้แค้นพวกมันต้องรับผิดชอบ!
...................................................................................................................................................................
�
�
ปัจจุบัน.
23.55 น.
"หึ ขอโทษน่ะคุณเรขาผมก็ไม่อยากจะทำหรอกแต่คุณก็รู้ใช่ไหมว่าคนที่เกี่ยวข้องกับตละกูลยูนมันต้องตาย" เสียงโกรธแค้นนั้นสั้นนิดๆ เพราะพวกมันแม่ถึงต้องตาย พวกมันต้องชดใช้
"ลาก่อนครับ"
ปัง!
"อีก 5 นาทีสิน่ะ" ก้มมองนาฬิกาเรือนสวย เขาเวลามีไม่มากเขาต้องออกไปจากบ้านหลังนี้แล้ว
"ฮัลโหลฮยอนซึงนายติดมันหรือยัง?"�
"โอเคถ้าฉันบอกรหัสลับก็กดมันได้เลยเข้าใจไหม" พูดเสร็จเขาก็กระโดดออกจากหน้าต่างห้องนอนของอดีตเรขาของตละกูลยูน
เขาวิ่งไปหายังโยซอบพี่น้องของเขาที่จอดรถอยู่หน้าบ้านดูต้นทางอยู่เขามองดูบ้านอดีตเรขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนสั่งให้โยซอบออกรถเขาโทรหาฮยอนซึงอีกครั้ง
"รหัสลับ" ยิ้มมุมปากก่อนที่....
ตู้ม!!!
"ไปรับฮยอนซึงด้วยรายนั้นรออยู่ด้านหน้าแล้ว" โยซอบพยักหน้ารู้
�
23.55 น.
"หึ ขอโทษน่ะคุณเรขาผมก็ไม่อยากจะทำหรอกแต่คุณก็รู้ใช่ไหมว่าคนที่เกี่ยวข้องกับตละกูลยูนมันต้องตาย" เสียงโกรธแค้นนั้นสั้นนิดๆ เพราะพวกมันแม่ถึงต้องตาย พวกมันต้องชดใช้
"ลาก่อนครับ"
ปัง!
"อีก 5 นาทีสิน่ะ" ก้มมองนาฬิกาเรือนสวย เขาเวลามีไม่มากเขาต้องออกไปจากบ้านหลังนี้แล้ว
"ฮัลโหลฮยอนซึงนายติดมันหรือยัง?"�
"โอเคถ้าฉันบอกรหัสลับก็กดมันได้เลยเข้าใจไหม" พูดเสร็จเขาก็กระโดดออกจากหน้าต่างห้องนอนของอดีตเรขาของตละกูลยูน
เขาวิ่งไปหายังโยซอบพี่น้องของเขาที่จอดรถอยู่หน้าบ้านดูต้นทางอยู่เขามองดูบ้านอดีตเรขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนสั่งให้โยซอบออกรถเขาโทรหาฮยอนซึงอีกครั้ง
"รหัสลับ" ยิ้มมุมปากก่อนที่....
ตู้ม!!!
"ไปรับฮยอนซึงด้วยรายนั้นรออยู่ด้านหน้าแล้ว" โยซอบพยักหน้ารู้
�
-----------------------------------------------------------------------------------------------
�
�
เมื่อถึงบ้านความจริงมันก็ไม่เชิงเป็นบ้านหรอกน่ะเรียกว่าเป็นที่พักดีกว่าเพราะพวกเขาจะปล่อยที่พักตามสถานที่ที่เหยื่ออยู่
ใช่...งานของพวกเขาคือการเก็บคนของตละกูลยูนทุกคนเราจะฆ่าทุกคนที่เกี่ยวข้องกับพวกนั้นจนกว่าพวกมันจะจนตรอกไม่มีพวกเราก็จะเข้าถึงตัวพวกมันได้ง่ายขึ้น
ใช่...งานของพวกเขาคือการเก็บคนของตละกูลยูนทุกคนเราจะฆ่าทุกคนที่เกี่ยวข้องกับพวกนั้นจนกว่าพวกมันจะจนตรอกไม่มีพวกเราก็จะเข้าถึงตัวพวกมันได้ง่ายขึ้น
�
"เฮ้ออถึงบ้านสักทีรอกีกวังเมื่อยมากๆ" โยซอบบ่นหงุบหงิบ
"แหม้แค่ไปจอดรถดูต้นทางเนี่ยน่ะผมว่าน่าจะเป็นผมกับฮยอนซึงมากกว่าน่ะที่ควรบ่น" กีกวังหันไปพูดกับโยซอบและฮยอนซึง
"อื้ม" ตอบทั้งๆที่ไม่ได้เงยขึ้นมามองหน้าด้วยซ้ำ
"นี่ฮยอนซึงทำไมเอาเป็นเล่นโทรศัพท์ล่ะหรือคุยกับผู้หญิงที่ไหน" โยซองแกล้งแซวทำท่าจะวิ่งเข้าไปแย่งโทรศัพท์มาดูฮยอนซึงถึงกับกระโดดถอยหนี กีกวังเห็นท่าทางของฮยอนซึงถึงกับปล่อยเสียงหัวเราะล่อเลียน
"อะไรของนายโยซอบผู้หญิงที่ไหนไปๆ ไปอาบน้ำ" ฮยนอซึงไล่เด็กแสบๆทั้งสอง
"ไม่ไปแบร่!!" ประสานเสียงกันเชียวน่ะเข้าขากันจริงๆไอ้สองตัวนี้นิ
"นิฉันเป็นพี่น่ะเคารพบ้างเหอะ" �ฮยอนซึงเอือมน้องๆจริงๆ ไม่เคยหรอกเรียกกันว่าพี่ไม่เคยเคารพ
"เป็นพี่แค่กี่นาทีว่ะครับ ฮ่าๆ" กีกวังพูดก่อนทำหน้าล่าเลียนความอดทนของฮยอนซึงเริ่มทนไม่ไหวต้องโดนสะบ้างฮยอนซึงวิ่งไปหวังจะเอามือฟาดก้นงามๆของน้องสักทีสองที
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
"ผมรับเอง" โยซอบพูด �"ฮัลโหลครับ" เงียบสักพักก่อนหันไปมองหน้าฮยอนซึงและกีกวังแต่โยซอบหันมามองทั้งสองก็รู้แล้วว่าใคร
"งานสำเร็จไหมลูก" พ่อของพวกเขาอีจองวอน
"ครับเรียบร้อยพวกเราทำลายหลักฐานด้วยการระเบิดบ้านของมันทิ้งครับ" ฮยอนซึงอธิบาย
"ดีมากพ่อมีงานให้ลูกทำ"
"ครับ?"
"พรุ่งนี้ที่บริษัทของพวกมันมีงานเลี้ยงต้อนรับที่ครบรอบ20ปีบริษัทของพวกมันพ่ออยากให้พวกลูกปลอมตัวไปเป็นคนเสิร์ฟในงานแล้วสืบมาให้ได้ว่าลูกชายของพวกมันคือใคร"
"แล้วพวกเราจะเข้าไปทำงานได้ยังไงครับ" กีกวังถามอย่างสงสัย
"ไม่ต้องเป็นหวงลูกรักพ่อจัดการเรียบร้อยแล้วพรุ่งนี้ลูกแค่บอกว่ามาเสิร์ฟอาหารที่มีคนฝากมาน่ะแค่นั้นแหล่ะโอเคน่ะพ่อต้องวางแล้ว ลูกรักมากน่ะ" แล้วพ่อของพวกเขาก็ตัดสายเป็นแบบนี้ทุกทีโทรมาไม่เคยพ้นเรื่องงาน
"พรุ่งนี้ทุกคนพร้อมไหม" ฮยอนซึงหันไปถามน้องๆทั้งสอง เอามือออกมาข้างหน้าอย่างที่เคยทำ
"มาพวกเรามารวมพลังกันสู้ๆน่ะ" กีกวังและโยซอบวางมือบนพี่ชาย "สู้!" ทั้งสามยิ้มพร้อมกระโดดกันกอดและกัน
พรุ่งนี้ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องรู้ให้ได้ว่าลูกของตละกูลนั้นคือใครพวกมันต้องชดใช้!
�
"แหม้แค่ไปจอดรถดูต้นทางเนี่ยน่ะผมว่าน่าจะเป็นผมกับฮยอนซึงมากกว่าน่ะที่ควรบ่น" กีกวังหันไปพูดกับโยซอบและฮยอนซึง
"อื้ม" ตอบทั้งๆที่ไม่ได้เงยขึ้นมามองหน้าด้วยซ้ำ
"นี่ฮยอนซึงทำไมเอาเป็นเล่นโทรศัพท์ล่ะหรือคุยกับผู้หญิงที่ไหน" โยซองแกล้งแซวทำท่าจะวิ่งเข้าไปแย่งโทรศัพท์มาดูฮยอนซึงถึงกับกระโดดถอยหนี กีกวังเห็นท่าทางของฮยอนซึงถึงกับปล่อยเสียงหัวเราะล่อเลียน
"อะไรของนายโยซอบผู้หญิงที่ไหนไปๆ ไปอาบน้ำ" ฮยนอซึงไล่เด็กแสบๆทั้งสอง
"ไม่ไปแบร่!!" ประสานเสียงกันเชียวน่ะเข้าขากันจริงๆไอ้สองตัวนี้นิ
"นิฉันเป็นพี่น่ะเคารพบ้างเหอะ" �ฮยอนซึงเอือมน้องๆจริงๆ ไม่เคยหรอกเรียกกันว่าพี่ไม่เคยเคารพ
"เป็นพี่แค่กี่นาทีว่ะครับ ฮ่าๆ" กีกวังพูดก่อนทำหน้าล่าเลียนความอดทนของฮยอนซึงเริ่มทนไม่ไหวต้องโดนสะบ้างฮยอนซึงวิ่งไปหวังจะเอามือฟาดก้นงามๆของน้องสักทีสองที
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
"ผมรับเอง" โยซอบพูด �"ฮัลโหลครับ" เงียบสักพักก่อนหันไปมองหน้าฮยอนซึงและกีกวังแต่โยซอบหันมามองทั้งสองก็รู้แล้วว่าใคร
"งานสำเร็จไหมลูก" พ่อของพวกเขาอีจองวอน
"ครับเรียบร้อยพวกเราทำลายหลักฐานด้วยการระเบิดบ้านของมันทิ้งครับ" ฮยอนซึงอธิบาย
"ดีมากพ่อมีงานให้ลูกทำ"
"ครับ?"
"พรุ่งนี้ที่บริษัทของพวกมันมีงานเลี้ยงต้อนรับที่ครบรอบ20ปีบริษัทของพวกมันพ่ออยากให้พวกลูกปลอมตัวไปเป็นคนเสิร์ฟในงานแล้วสืบมาให้ได้ว่าลูกชายของพวกมันคือใคร"
"แล้วพวกเราจะเข้าไปทำงานได้ยังไงครับ" กีกวังถามอย่างสงสัย
"ไม่ต้องเป็นหวงลูกรักพ่อจัดการเรียบร้อยแล้วพรุ่งนี้ลูกแค่บอกว่ามาเสิร์ฟอาหารที่มีคนฝากมาน่ะแค่นั้นแหล่ะโอเคน่ะพ่อต้องวางแล้ว ลูกรักมากน่ะ" แล้วพ่อของพวกเขาก็ตัดสายเป็นแบบนี้ทุกทีโทรมาไม่เคยพ้นเรื่องงาน
"พรุ่งนี้ทุกคนพร้อมไหม" ฮยอนซึงหันไปถามน้องๆทั้งสอง เอามือออกมาข้างหน้าอย่างที่เคยทำ
"มาพวกเรามารวมพลังกันสู้ๆน่ะ" กีกวังและโยซอบวางมือบนพี่ชาย "สู้!" ทั้งสามยิ้มพร้อมกระโดดกันกอดและกัน
พรุ่งนี้ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องรู้ให้ได้ว่าลูกของตละกูลนั้นคือใครพวกมันต้องชดใช้!
�
************************************************
ตอนแรกมาแล้วจ้าๆ จะมาอัพต่อเรื่อยๆน่ะรอกันหน่อย
รร ไรเตอร์เปิดแล้ว TT�
ตอนแรกมาแล้วจ้าๆ จะมาอัพต่อเรื่อยๆน่ะรอกันหน่อย
รร ไรเตอร์เปิดแล้ว TT�
�
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น