ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [FIC BEAST/B2ST] - แรงรักแรงแค้น [06]
[FIC BEAST/B2ST] - แรงรักแรงแค้น
บทที่ 6
ทำถูกแล้วใช่ไหม ?
คิดดูแล้วใ่ไหม ?
ทบทวนแล้วใช่ไหม ?
ไม่!
เขาทำไม่ถูก
เขายังไม่คิด
เขาไม่ทบทวน
แล้วเรื่องนี้ใครผิดล่ะเขาหรอไม่เลยเขาไม่ผิดเลยสักนิดไอ้เด็กขี้แยนั้นต่างหากที่ผิดจางฮยอนซึงคนนี้ไม่ผิดเลยสักนิดเขาทำถูกแล้วนิ (จริงหรอ ?) เด็กนั้นแหล่ะผิด
ผิดที่ไปให้เพื่อนกอด
ผิดที่ไปให้เพื่อนหอมแก้ม
ผิดที่ปล่อยเนื้อปล่อยตัว
ผิดที่ทำให้เขาโมโห!
จะต้องได้รับบทเรียนแบบนี้แหล่ะ!
ฮยอนซึงหลังจากได้ทำร้ายคนที่รักเขาหมดหัวใจไปแล้วก็นอนหลับอย่างไม่รู้เรื่องเลยว่าหวใจของตนได้หนีไปพร้อมกับความเจ็บปวดทั้งกาย ทั้งใจไปแล้ว
ฮยอนซึงนอนเหยียดขาอย่างหมดแรงหลังจาทำภาระกิจลงโทษคนเมื่อคืนเขาพลิกตัวหวังจะได้กอดคนเมื่อคนแต่เขาก็ต้องพบกับความว่างเปล่าฮยอนซึงใช้มือคำเตียงจนแน่ใจว่า...
ไม่มี!
คนในอ้อมกอดเมื่อคืนหายไปแล้ว!
ฮยอนซึงรีบดีดตัวลุกจากเตียงทันทีก่อนจะวิ่งไปดูในห้องน้ำ
ไม่มี! ห้องน้ำไม่มี!
ฮยอนซึงรีบวิ่งไปดูมือถือก่อนกดเบอร์ที่แสนคุ้นเคย
(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้...)
ฮยอนซึงรีบกดวางสายก่อนโทรออกอีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิม
ฮยอนซึงวางสายก่อนนั่งอย่างหมดแรงเขามองเตียงยังมีร่องรอยรักเป็นหลักฐานว่าเขากับดงอุนและภาพเมื่อคืนก้ฉายให้เห็นอย่างชัดเจน
น้ำตาของดงอุน
ความเจ็บปวดของดงอุน
เสียงร้องของดงอุน
เขาไม่เคยคิดที่จะทำแบบนั้นกับดงอุนเขารู้ว่าดงอุนขี้แยแค่ไหนเขารู้ดงอุนเสียใจแค่ไหนเขารู้ทุกอย่างเขามีสติดีทุกอย่างเขารับรู้ทุกอย่างที่กระทำกับดงุนแต่เขาไม่สามารถหยุดอารมณ์ของตนเองได้เขาหงุดหงิดแค่ไหนที่ดงอุนไปทำอะไรแบบนี้ทให้เขาขาดสติ
เขาทำร้ายคนที่รักเขาหมดหัวใจไปแล้ว...
ฮยอนซึงเอนตัวนอนกลางแขนกลางขาอย่างหมดแรงเขามองเพดานด้านบนเขามองที่จุดๆเดียวภาพที่เขาเจอดงอุนใหม่ๆก็ฉายขึั้น
เขาเห็นเด็กน้อยคนนึงนั่งร้องไห้กับไอติมที่หล่นอยู่ที่พื้นเขาเดินเขาไปหาเพื่อจะปล่อยเด็กน้อยคนนั้นเขาคิดว่าคงจะหลงทางมาเพราะไม่เห็นมีผู้ใหญ่เลยสักคน
"แง่ๆ ๆ ติมของผม อึก ก ติมของผม แง่ๆ ๆ " เขายิ้มกับความน่ารักของเด็กคนนั้น
"เป็นอะไรเด้กดี " ฮยอนซึงเดินเข้ามาปลอบอย่างอ่อนโยนใช้มือลูบหัวเด็กน้อยอย่างเบามือ
" อึก ก ติมขะ ของ อึก ผม" เด็กน้อยร้องสะอึกสะอื้นนั้นทำให้ฮยอนซึงรู้ทันทีว่าคงเป็นเด็กขี้แยล่ะสิ
"ไม่เป็นไรน่ะเดียวพี่ซื้อให้ใหม่"
"จริงๆน่ะครับ พี่อย่าหลอกผมน่ะ จริงๆน่ะ" ฮยอนซึงตกใจเล็กน้อยที่เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่แท้ๆแต่ตอนนี้ดันยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
อยากกินขนาดนั้นเลยหรอ ? น่ารักจริงๆ
ฮยอนซึงคิดพรางจับมือเด็กน้อยไปร้านไอติม
"ทำไมถึงมานั่งอยู่คนเดียวหืม ?"
"ผมหนีแม่มาซื้อแต่มันดันหกไปก่อนอ่า"
"แค่ไอติมเนี่ยน่ะ"
"ครับ!" เด็กน้อยตอบอย่างหมั่นใจ
"มันเป็นของสิ่งแรกที่ผมเก็บตังซื้อองได้ครับ ถึงมันจะเปนแค่ไอติมแต่มันก็สำคัญสำหรัับผม"
ฮยอนซึงมองเด็กน้อยตรงหน้าเขามองทุกกิริยาของการกระทำของคนตรงหน้าทำไมมันต่างกับเด็กเมื่อกี้ส่ะจริงๆไม่น่าเชื่อว่าคนตรงหน้าจะเป็นคนๆเดียวกับที่ร้องไห้ขี้มูกโปร่งอยู่เลยแต่ไม่ว่าจะยังไงแต่ฮยอนซึงก็รู้สึกดีกับเด็กคนๆนี้จริงๆ
"ชื่ออะไรหรอ?"
"ครับ ?"
"เราหน่ะชื่ออะไร"
"ผมหรอ? ดงอุนครับ ซนดงอุน"
"พี่ฮยอนซึงน่ะ บ้านเราอยู่ไหนเดียวพี่ไปส่งไหม ?"
"ไม่เป็นไรครับผมกลับเองได้" ฮยอนซึงพยักหน้าก่อนที่เด็กน้อยจะเดินจากไปพร้อมกับหัวใจของเขา
ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้เจอหน้าดงอุนอีกเลยจนกระทั้งเขาเข้ามัธยมเขาก็ได้รู้ว่าเขาอยู่ รร เดียวกับดงอุนแต่ดงอุนเป็นรุ่นน้องหลายปีเลยและเขาก็ได้รู้อีกว่าดงอุนอยู่บ้านห่างจากบ้านของโยซอบที่เขาอยู่ไปแค่ 3 ซอย
เขาเริ่มสนิทกับดงอุนขึ้นเรื่อยๆ จากน้องข้างซอย น้องสนิท จนมาเป็นคนรักเขากับดงอุนรักกันมากแต่เพราะเขาเจ้าชู้บวกกับแม่ของดงอุนไม่ยอมรับเรื่องระหว่างเขากับดงอุนและดงอุนก็ไม่ชอบคนโกหกหรือเจ้าชู้ทำให้เขากับดงอุนเลิกกัน
และเพพราะดงอุนเป็นคนบอกเลิกและเขาก็เป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมาหักหน้าเขาจงเฝ้าแต่ทำร้ายดงอุน แกล้งดงอุน และในที่สุดดงอุนก็ไปเรียนต่อต่างประเทศเขาจึงได้รู้ว่าการที่ไม่มีดงอุนมันเหงาแค่ไหนแต่เขาก็เป็นพวกปากไม่ตรงกับใจถึงแม้ว่าดงอุนจะกลับมาแล้วแต่เขาก็ยังทำร้ายดงอุนอีกและตอนนี้ดงอุนก็จากเขาไปแล้วช่นกัน
สิ่งของมันจะสำคัญก็ต่อมื่อมันหายไปแล้ว จริงไหม ?
แต่!
ดงอุนไม่ใช่สิ่งของดงอุนสำคัญเสมอ
ฮยอนซึงรีบลุกจากเตียงเตียมออกไปตามหัวใจของตนเองเหมือนรู้ถึงหัวใจลึกๆแล้วว่าใครที่เขาต้องการใครที่เขารัก ดงอุน
กรี๊งๆ ๆ ๆ
"ว่าไงดูจุน"
"ห๊ะ! อะไรน่ะกีกวังเข้าโรงบาล แล้วทำไมไม่รีบโทรมาบอกว่ะ แย่จริงๆเลย"
"โอเคฉันจะรีบไป"
ตี๊ด!
ฮยอนซึงรีบออกจากห้องไปโรงบาลทันทีแต่เขาก็ไม่ลืมตามหาหัวใจของตัวเองน่ะ
ดงอุนนายจะอยู่ที่โรงบาลหรือป่าวรอฉันก่อนน่ะฉันจะไปหานายเดียวนี้
คิดดูแล้วใ่ไหม ?
ทบทวนแล้วใช่ไหม ?
ไม่!
เขาทำไม่ถูก
เขายังไม่คิด
เขาไม่ทบทวน
แล้วเรื่องนี้ใครผิดล่ะเขาหรอไม่เลยเขาไม่ผิดเลยสักนิดไอ้เด็กขี้แยนั้นต่างหากที่ผิดจางฮยอนซึงคนนี้ไม่ผิดเลยสักนิดเขาทำถูกแล้วนิ (จริงหรอ ?) เด็กนั้นแหล่ะผิด
ผิดที่ไปให้เพื่อนกอด
ผิดที่ไปให้เพื่อนหอมแก้ม
ผิดที่ปล่อยเนื้อปล่อยตัว
ผิดที่ทำให้เขาโมโห!
จะต้องได้รับบทเรียนแบบนี้แหล่ะ!
ฮยอนซึงหลังจากได้ทำร้ายคนที่รักเขาหมดหัวใจไปแล้วก็นอนหลับอย่างไม่รู้เรื่องเลยว่าหวใจของตนได้หนีไปพร้อมกับความเจ็บปวดทั้งกาย ทั้งใจไปแล้ว
ฮยอนซึงนอนเหยียดขาอย่างหมดแรงหลังจาทำภาระกิจลงโทษคนเมื่อคืนเขาพลิกตัวหวังจะได้กอดคนเมื่อคนแต่เขาก็ต้องพบกับความว่างเปล่าฮยอนซึงใช้มือคำเตียงจนแน่ใจว่า...
ไม่มี!
คนในอ้อมกอดเมื่อคืนหายไปแล้ว!
ฮยอนซึงรีบดีดตัวลุกจากเตียงทันทีก่อนจะวิ่งไปดูในห้องน้ำ
ไม่มี! ห้องน้ำไม่มี!
ฮยอนซึงรีบวิ่งไปดูมือถือก่อนกดเบอร์ที่แสนคุ้นเคย
(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้...)
ฮยอนซึงรีบกดวางสายก่อนโทรออกอีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิม
ฮยอนซึงวางสายก่อนนั่งอย่างหมดแรงเขามองเตียงยังมีร่องรอยรักเป็นหลักฐานว่าเขากับดงอุนและภาพเมื่อคืนก้ฉายให้เห็นอย่างชัดเจน
น้ำตาของดงอุน
ความเจ็บปวดของดงอุน
เสียงร้องของดงอุน
เขาไม่เคยคิดที่จะทำแบบนั้นกับดงอุนเขารู้ว่าดงอุนขี้แยแค่ไหนเขารู้ดงอุนเสียใจแค่ไหนเขารู้ทุกอย่างเขามีสติดีทุกอย่างเขารับรู้ทุกอย่างที่กระทำกับดงุนแต่เขาไม่สามารถหยุดอารมณ์ของตนเองได้เขาหงุดหงิดแค่ไหนที่ดงอุนไปทำอะไรแบบนี้ทให้เขาขาดสติ
เขาทำร้ายคนที่รักเขาหมดหัวใจไปแล้ว...
ฮยอนซึงเอนตัวนอนกลางแขนกลางขาอย่างหมดแรงเขามองเพดานด้านบนเขามองที่จุดๆเดียวภาพที่เขาเจอดงอุนใหม่ๆก็ฉายขึั้น
เขาเห็นเด็กน้อยคนนึงนั่งร้องไห้กับไอติมที่หล่นอยู่ที่พื้นเขาเดินเขาไปหาเพื่อจะปล่อยเด็กน้อยคนนั้นเขาคิดว่าคงจะหลงทางมาเพราะไม่เห็นมีผู้ใหญ่เลยสักคน
"แง่ๆ ๆ ติมของผม อึก ก ติมของผม แง่ๆ ๆ " เขายิ้มกับความน่ารักของเด็กคนนั้น
"เป็นอะไรเด้กดี " ฮยอนซึงเดินเข้ามาปลอบอย่างอ่อนโยนใช้มือลูบหัวเด็กน้อยอย่างเบามือ
" อึก ก ติมขะ ของ อึก ผม" เด็กน้อยร้องสะอึกสะอื้นนั้นทำให้ฮยอนซึงรู้ทันทีว่าคงเป็นเด็กขี้แยล่ะสิ
"ไม่เป็นไรน่ะเดียวพี่ซื้อให้ใหม่"
"จริงๆน่ะครับ พี่อย่าหลอกผมน่ะ จริงๆน่ะ" ฮยอนซึงตกใจเล็กน้อยที่เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่แท้ๆแต่ตอนนี้ดันยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
อยากกินขนาดนั้นเลยหรอ ? น่ารักจริงๆ
ฮยอนซึงคิดพรางจับมือเด็กน้อยไปร้านไอติม
"ทำไมถึงมานั่งอยู่คนเดียวหืม ?"
"ผมหนีแม่มาซื้อแต่มันดันหกไปก่อนอ่า"
"แค่ไอติมเนี่ยน่ะ"
"ครับ!" เด็กน้อยตอบอย่างหมั่นใจ
"มันเป็นของสิ่งแรกที่ผมเก็บตังซื้อองได้ครับ ถึงมันจะเปนแค่ไอติมแต่มันก็สำคัญสำหรัับผม"
ฮยอนซึงมองเด็กน้อยตรงหน้าเขามองทุกกิริยาของการกระทำของคนตรงหน้าทำไมมันต่างกับเด็กเมื่อกี้ส่ะจริงๆไม่น่าเชื่อว่าคนตรงหน้าจะเป็นคนๆเดียวกับที่ร้องไห้ขี้มูกโปร่งอยู่เลยแต่ไม่ว่าจะยังไงแต่ฮยอนซึงก็รู้สึกดีกับเด็กคนๆนี้จริงๆ
"ชื่ออะไรหรอ?"
"ครับ ?"
"เราหน่ะชื่ออะไร"
"ผมหรอ? ดงอุนครับ ซนดงอุน"
"พี่ฮยอนซึงน่ะ บ้านเราอยู่ไหนเดียวพี่ไปส่งไหม ?"
"ไม่เป็นไรครับผมกลับเองได้" ฮยอนซึงพยักหน้าก่อนที่เด็กน้อยจะเดินจากไปพร้อมกับหัวใจของเขา
ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้เจอหน้าดงอุนอีกเลยจนกระทั้งเขาเข้ามัธยมเขาก็ได้รู้ว่าเขาอยู่ รร เดียวกับดงอุนแต่ดงอุนเป็นรุ่นน้องหลายปีเลยและเขาก็ได้รู้อีกว่าดงอุนอยู่บ้านห่างจากบ้านของโยซอบที่เขาอยู่ไปแค่ 3 ซอย
เขาเริ่มสนิทกับดงอุนขึ้นเรื่อยๆ จากน้องข้างซอย น้องสนิท จนมาเป็นคนรักเขากับดงอุนรักกันมากแต่เพราะเขาเจ้าชู้บวกกับแม่ของดงอุนไม่ยอมรับเรื่องระหว่างเขากับดงอุนและดงอุนก็ไม่ชอบคนโกหกหรือเจ้าชู้ทำให้เขากับดงอุนเลิกกัน
และเพพราะดงอุนเป็นคนบอกเลิกและเขาก็เป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมาหักหน้าเขาจงเฝ้าแต่ทำร้ายดงอุน แกล้งดงอุน และในที่สุดดงอุนก็ไปเรียนต่อต่างประเทศเขาจึงได้รู้ว่าการที่ไม่มีดงอุนมันเหงาแค่ไหนแต่เขาก็เป็นพวกปากไม่ตรงกับใจถึงแม้ว่าดงอุนจะกลับมาแล้วแต่เขาก็ยังทำร้ายดงอุนอีกและตอนนี้ดงอุนก็จากเขาไปแล้วช่นกัน
สิ่งของมันจะสำคัญก็ต่อมื่อมันหายไปแล้ว จริงไหม ?
แต่!
ดงอุนไม่ใช่สิ่งของดงอุนสำคัญเสมอ
ฮยอนซึงรีบลุกจากเตียงเตียมออกไปตามหัวใจของตนเองเหมือนรู้ถึงหัวใจลึกๆแล้วว่าใครที่เขาต้องการใครที่เขารัก ดงอุน
กรี๊งๆ ๆ ๆ
"ว่าไงดูจุน"
"ห๊ะ! อะไรน่ะกีกวังเข้าโรงบาล แล้วทำไมไม่รีบโทรมาบอกว่ะ แย่จริงๆเลย"
"โอเคฉันจะรีบไป"
ตี๊ด!
ฮยอนซึงรีบออกจากห้องไปโรงบาลทันทีแต่เขาก็ไม่ลืมตามหาหัวใจของตัวเองน่ะ
ดงอุนนายจะอยู่ที่โรงบาลหรือป่าวรอฉันก่อนน่ะฉันจะไปหานายเดียวนี้
---------------------------------------------------------------------------------------------------
"ดงอุนฉันขอโทษ" เสียงเพื่อนสนิทพูดด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง "ฉันจะฆ่ามัน!" หลังจากมีผู้ชายชื่ออะไรซึงๆ สักอย่างมันมาลากดงอุนไป ผมก็กลับมาที่คอนโดของผมโทรหาดงอุนก็ไม่รับผมพึ่งกลับมาเกาหลียังไม่รู้ที่ทางนักเลยอยู่แต่คอนโด พอดงอุนโทรกลับมาดงอุนก็ถามทางมาคอนโดผมพอดงอุนมาถึงก้ร้องห่มร้องไห้ ถามไปถามมาถึงได้รู้เรื่อง
ผมไม่น่าให้ดงอุนไปกับไอ้หมอนั้นเลยไม่คิดว่าการกลับมาเกาหลีครั้งนี้จะทำให้ดงอุนเจ็บปวดขนาดนี้เพราะเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้ไอ้ผู้ชายเลวคนนั้นมันขืนใจดงอุนเขาไม่ได้คิดอะไรกับดงอุนเกินเพื่อนเลยไอ้หมอนั้นมันทำเกินเหตุจริงๆ ผมดูก็รู้ว่ามันหน่ะหึงเพื่อนผมขนาดไหนแต่ไม่คิดว่าจะหึงโหดแบบนี้
"ดงอุนแกใจเย็นๆก่อนน่ะปัญหาทุกอย่างมันมีทางแก้ไขน่ะ" พูดไปเหมือนเป่าซากเพราะคนในอ้อมกอดส่ายหัวไปมาตัวสั้นพูดไปจะรู้เรื่องบ้างรึป่าวเหอะร้องไห้สะอึ้นไปจนอีกฝ่ายพูดอะไรเขาฟังไม่รู้เรื่องก็ได้แค่พูดปลอบไปก็หวังว่าจะช่วยให้ดีขึ้นบ้าง
"คีย์ ฮีก ฉันทำอะไรผิด ฮึกก " ยิ่งพูดก็ยิ่งร้อง
"ฉันเข้าใจแต่แกหยุดร้องก่อนน่ะแกร้องไห้เสียน้ำตาไปไอ้พี่ฮยอนซึงอะไรของแกมันก็ไม่รู้หรอก" ได้ผมแห่ะดงอุนมันเริ่มจะหยุดสะอึ้น
"ฉันรู้ว่าแกยังทำใจไม่ได้งั้นแกมาอยู่กับฉันที่คอนโดก่อนโอเคไหม? แล้วค่อยหาทางคิดอีกทีว่าจะเอายังไงโอเคน่ะ" ดงอุนไม่ตอบเอาแต่กอดเขาแล้วก้เงียบแล้วจะรู้ไหมเนี่ยว่าจะเอายังไง
"คีย์"
"............."
"ฉันกลัวท้อง" ห๊ะ? อะไร? กูขอหยาบ นี่มึงเงียบร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะกลัวท้อง ? มึงมีมดลูกหรอ?
"เอ่อ..แกพูดงี้ฉันก็เงิบอ่ะดิ เอาเป็นว่าถ้าแกท้องเดี่ยวฉันจะช่วยเลี้ยงน่ะแกไปนอนก่อนไป" ผละจากอ้อมกอดเพื่อนพยุงเดินไปนอนที่เตียงผ่านไปไม่นานดงอุนก็หลับคงเหนื่อยมากล่ะสิ
ไอ้พี่ฮยอนซึงเห็นหน้าแบบนั้นมันไม่เบานี่หว่าไม่รู้ว่าเพื่อนผมจะเป็นไข้รึป่าวเนี่ยแต่ไอ้เรืองท้องนี่มันคิดได้ไงว่ะหรือมันเหนื่อยจนเพี้ยน? เอาเหอะยังไงก็ชั่งรอมันตื่นก่อนแล้วกัน
ผมไม่น่าให้ดงอุนไปกับไอ้หมอนั้นเลยไม่คิดว่าการกลับมาเกาหลีครั้งนี้จะทำให้ดงอุนเจ็บปวดขนาดนี้เพราะเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้ไอ้ผู้ชายเลวคนนั้นมันขืนใจดงอุนเขาไม่ได้คิดอะไรกับดงอุนเกินเพื่อนเลยไอ้หมอนั้นมันทำเกินเหตุจริงๆ ผมดูก็รู้ว่ามันหน่ะหึงเพื่อนผมขนาดไหนแต่ไม่คิดว่าจะหึงโหดแบบนี้
"ดงอุนแกใจเย็นๆก่อนน่ะปัญหาทุกอย่างมันมีทางแก้ไขน่ะ" พูดไปเหมือนเป่าซากเพราะคนในอ้อมกอดส่ายหัวไปมาตัวสั้นพูดไปจะรู้เรื่องบ้างรึป่าวเหอะร้องไห้สะอึ้นไปจนอีกฝ่ายพูดอะไรเขาฟังไม่รู้เรื่องก็ได้แค่พูดปลอบไปก็หวังว่าจะช่วยให้ดีขึ้นบ้าง
"คีย์ ฮีก ฉันทำอะไรผิด ฮึกก " ยิ่งพูดก็ยิ่งร้อง
"ฉันเข้าใจแต่แกหยุดร้องก่อนน่ะแกร้องไห้เสียน้ำตาไปไอ้พี่ฮยอนซึงอะไรของแกมันก็ไม่รู้หรอก" ได้ผมแห่ะดงอุนมันเริ่มจะหยุดสะอึ้น
"ฉันรู้ว่าแกยังทำใจไม่ได้งั้นแกมาอยู่กับฉันที่คอนโดก่อนโอเคไหม? แล้วค่อยหาทางคิดอีกทีว่าจะเอายังไงโอเคน่ะ" ดงอุนไม่ตอบเอาแต่กอดเขาแล้วก้เงียบแล้วจะรู้ไหมเนี่ยว่าจะเอายังไง
"คีย์"
"............."
"ฉันกลัวท้อง" ห๊ะ? อะไร? กูขอหยาบ นี่มึงเงียบร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะกลัวท้อง ? มึงมีมดลูกหรอ?
"เอ่อ..แกพูดงี้ฉันก็เงิบอ่ะดิ เอาเป็นว่าถ้าแกท้องเดี่ยวฉันจะช่วยเลี้ยงน่ะแกไปนอนก่อนไป" ผละจากอ้อมกอดเพื่อนพยุงเดินไปนอนที่เตียงผ่านไปไม่นานดงอุนก็หลับคงเหนื่อยมากล่ะสิ
ไอ้พี่ฮยอนซึงเห็นหน้าแบบนั้นมันไม่เบานี่หว่าไม่รู้ว่าเพื่อนผมจะเป็นไข้รึป่าวเนี่ยแต่ไอ้เรืองท้องนี่มันคิดได้ไงว่ะหรือมันเหนื่อยจนเพี้ยน? เอาเหอะยังไงก็ชั่งรอมันตื่นก่อนแล้วกัน
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมควรไปจากชีวิตกีกวังใช่ไหมความผิดของผมมันร้ายแรงมากใช่ไหม...
ย้อนได้ไหม ย้อนกลับไปได้ไหม ย้อนกลับไปตั้งแต่วันแรกที่ผมรู้จักกีกวัง...
เด็กผู้ชายตัวเล็ก? น่ารัก?
ดึงดูด....
คิดถึงตลอดเวลา
จะนึกถึงผู้ชายคนนี้เป็นคนแรกตลอด
นี่ใช่ไหมที่เรียกว่าตกหลุมรัก
และผมรวบรวมความกล้าจะสารภาพรักกับกีกวังแต่ก็ไม่ทันได้บอกเพราะดูจุนเพื่อนผมมันบอกว่ามันรักกีกวังมันขอร้องให้ผมช่วยมันเรื่องกีกวังแล้วผมจะกล้าปฏิเสธได้ยังไงตั้งแต่วันนั้นผมก็เปลี่ยนนิสัยตัวเองส่ะใหม่เพือ่จะได้ลืมกีกวัง
เปลี่ยนจากชอบโยซอบ
เปลี่ยนหัวใจของผม
เปลี่ยนจากยงจุนฮยองพี่ชายนิสัยดี
กลาย
มาเป็นยงจุนฮยอง แบนบอย
ผมพยายามหันมาดูแลเอาใจใส่โยซอบแต่สุดท้ายโยซอบก็ไปหลงรักดูจุน....
และ
เรื่องแก้แค้นก็ผุดขึ้นมาในหัวของผม
ผมทำร้ายหัวใจทุกคน ทั้งกีกวัง ดูจุน โยซอบ แม้กระทั่งหัวใจของผมเอง
ถ้าย้อนกลับไปได้ผมขอไม่รู้จักกีกวังดีกว่า
ผมขอโทษจากหัวใจ
ตอนนี้ผมไม่รู้จะไปไหนดีผมเดินออกมาจากโรงพยาบาลผมอยู่ไปก็ไม่รู้จะทำอะไร
อยู่ในฐานะอะไร
ในห้องนั้นไม่มีที่ยืนสำหรับผม
ผมเดินไปตามทางถนนตอนดึกๆนี่เปล่าเปรียวเหลือเกินมันว่างเปล่าเหมือนหัวใจผมตอนนี้....
ย้อนได้ไหม ย้อนกลับไปได้ไหม ย้อนกลับไปตั้งแต่วันแรกที่ผมรู้จักกีกวัง...
เด็กผู้ชายตัวเล็ก? น่ารัก?
ดึงดูด....
คิดถึงตลอดเวลา
จะนึกถึงผู้ชายคนนี้เป็นคนแรกตลอด
นี่ใช่ไหมที่เรียกว่าตกหลุมรัก
และผมรวบรวมความกล้าจะสารภาพรักกับกีกวังแต่ก็ไม่ทันได้บอกเพราะดูจุนเพื่อนผมมันบอกว่ามันรักกีกวังมันขอร้องให้ผมช่วยมันเรื่องกีกวังแล้วผมจะกล้าปฏิเสธได้ยังไงตั้งแต่วันนั้นผมก็เปลี่ยนนิสัยตัวเองส่ะใหม่เพือ่จะได้ลืมกีกวัง
เปลี่ยนจากชอบโยซอบ
เปลี่ยนหัวใจของผม
เปลี่ยนจากยงจุนฮยองพี่ชายนิสัยดี
กลาย
มาเป็นยงจุนฮยอง แบนบอย
ผมพยายามหันมาดูแลเอาใจใส่โยซอบแต่สุดท้ายโยซอบก็ไปหลงรักดูจุน....
และ
เรื่องแก้แค้นก็ผุดขึ้นมาในหัวของผม
ผมทำร้ายหัวใจทุกคน ทั้งกีกวัง ดูจุน โยซอบ แม้กระทั่งหัวใจของผมเอง
ถ้าย้อนกลับไปได้ผมขอไม่รู้จักกีกวังดีกว่า
ผมขอโทษจากหัวใจ
ตอนนี้ผมไม่รู้จะไปไหนดีผมเดินออกมาจากโรงพยาบาลผมอยู่ไปก็ไม่รู้จะทำอะไร
อยู่ในฐานะอะไร
ในห้องนั้นไม่มีที่ยืนสำหรับผม
ผมเดินไปตามทางถนนตอนดึกๆนี่เปล่าเปรียวเหลือเกินมันว่างเปล่าเหมือนหัวใจผมตอนนี้....
-----------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนไรเตอร์หายไปนานจริงๆขอโทษน่ะเดี่ยวจะรีบมาอัพต่อ จริงๆน่ะ ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ^^
ขอบคุณที่ติดตามไม่ทิ้งกันไป :)
ขอบคุณที่ติดตามไม่ทิ้งกันไป :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น