คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : พี่ชายที่แสนดี...ความทรงจำวูบหนึ่งของเจ้าหญิง...
++ ตอนที่ 12 ++
เจ้าหญิงคนงามซึ่งบัดนี้ดูไม่มีเค้าความเป็นเจ้าหญิงหลงเหลืออยู่เลย ผลของการที่เธอกระเข้าไปซัดกับนักฆ่าไม่เจียมบอดี้แต่แรง
ยังดีอยู่ ทำให้ตาซ้ายเขียวปั้ด ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด ส่วนไอ้นักฆ่าที่ว่า จากที่มีแผลเต็มตัวอยู่แล้วตอนนี้กลับได้ปากเจ่อเลือดไหล
ซิบเป็นของแถมด้วย อารมณ์ของคนทั้งคู่บ่งบอกว่าหงุดหงิดสุดชีวิต และแล้วสงครามก็ยุติลงเมื่อคนทั้ง3(รวมโรด้วย)เริ่มรู้สึกว่า
อุณหภูมิของห้องเริ่มลดลงเรื่อยๆจากคนตรงหน้าที่เริ่มจะทนกลับพฤติกรรมของเพื่อนๆไม่ไหวแล้ว...
หลังจากที่สงครามยุติลงคิลก็ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนๆฟัง หลังจากที่ทั้งสามคนรู้เรื่องแล้วต่างก็พากันเงียบ จมปลักอยู่ในความ
คิดของแต่ละคน จนกระทั่ง...
“ไอ้บ้า ตกลงว่าแกสู้กับพี่โคเฮพี่ชายของเรนอนมาอย่างนั้นน่ะเหรอOoO แล้วนี่เรนอนรู้เรื่องหรือยังเนี่ย”
เฟรินถามขึ้น
“เออดิ ไม่งั้นชั้นคงไปเดินชนหมามามั้งสภาพถึงเป็นแบบนี้น่ะ - -^^^”
เพราะคำตอบลุ่นๆของคิลทำให้สงครามขนาดย่อมซึ่งยุติไปแล้วเกือบกลับมาใหม่อีกครั้งถ้าไม่ใช่เพราะโรเอ่ยขึ้นมาว่า...
“ถ้าอย่างนั้น...เรนอน!เรนอนอยู่ที่ไหนล่ะ ในเมื่อพวกมันรู้แล้วว่าเรนอนเป็นคนมาบอกนาย เธอต้องกลายเป็นเป้าหมายของมัน
แน่!”
เท่านั้นแหละ คนเจ็บหนักก็ลุกขึ้นจากเตียงและวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วจนเพื่อนๆห้ามกันไม่ทันจึงได้แต่มองตามไป
+++++
ทุกอย่างเป็นไปดังที่โรคาด ตอนนี้เจ้าหญิงคนงามกำลังคืบคลานเข้าสู่เขตอันตรายโดยที่เธอและเพื่อนๆไม่รู้เลย...
“!พี่โคเฮ!ก...เกิดอะไรขึ้นคะ...ท...ทำไมพี่ถึง...”
“เรนอน...ชั้นไม่เป็นอะไรหรอก แค่...”
“!พี่โคเฮ!แองจี้ มาทิลด้า ท...ทำไงดี...”
“เรนอนใจเย็นๆนะ เดี๋ยวชั้นช่วยพยุงเอง พาไปที่ห้องของชั้นก่อนละกันนะ”
แองจี้พูดก่อนจะวิ่งไปช่วยพยุงแต่มาทิลด้ากลับยืนนิ่ง...ก่อนจะเรียกเพื่อนรักของเธอทั้งสองคนด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดว่า...
“เรนอน แองจี้ ออกมาจากรุ่นพี่คนนั้น เค้าไม่ใช่รุ่นพี่โคเฮ”
“เธอหมายความว่ายังไงน่ะ มาทิลด้า เธอก็เห็นอยู่ไม่ใช่หร...!!เรนอน ระวัง!!!”
แองเจลีน่าตะโกนเรียกเพื่อนเธอทันทีที่เจ้าตัวเห็นรุ่นพี่โคเฮชักดาบออกมาหมายจะปลิดชีพเพื่อนของเธอ
เคร้งงงงง...
อีกแค่ไม่กี่มิลคอของหญิงงามเกือบจะขาดสะบั้นแล้วหากถ้ามาทิลด้าชักดาบออกมากันไม่ทัน เรนอนช็อกเพราะไม่คิดว่าพี่ชายของ
เธอจะฆ่าเธอ...เธอสลบไป...
++++++++++
‘ยัยตัวเล็ก เธออยู่ไหนเนี่ย พี่จะต้องไปแล้วนะ’
‘.............’
‘เจอแล้ว 555+ เล่นซะชั้นเหนื่อยเลยนะเธอเนี่ย นี่ไม่คิดจะไปส่งพี่หน่อยเลยเหรอ’
‘...ทำไม ทำไมพี่โคเฮถึงไม่เรียนที่เอดินเบิร์กล่ะคะ’
‘...ก็เพราะ...พี่ไม่อยากน่ะสิ ว่าแต่เธอเถอะ อีก 2 ปีเธอก็ต้องเข้าเรียนที่นั่นเหมือนกันนี่...เฮ้อ ตัวเธอนี่มันเล็กจริงเลยนะ อย่างนี้ถ้า
เข้าไปอยู่โรงเรียนพระราชาแล้วจะไม่ถูกเขารังแกเอาเหรอเนี่ย’
‘...งั้นพี่โคเฮก็ไปเรียนที่เดียวกับเรนอนสิคะ จะได้คอยปกป้องเรนอนด้วยไง’
‘แหวะ...ไม่เอาหรอก แค่นี้ก็เบื่อหน้าเธอจะแย่แล้ว ขืนเข้าไปเรียนที่เดียวกับเธอพี่ได้เบื่อตายกันพอดี’
‘อะไรกัน เรนอนโกรธแล้วนะ >o< พี่โคเฮบ้าที่สุด’
‘555+ น่า...พี่เชื่อว่า ที่เอดินเบิร์กจะต้องมีคนที่สามารถปกป้องเธอแทนพี่ได้แน่ ถ้าเธอเจอเค้าเมื่อไรอย่าลืมพามาหาพี่ล่ะ พี่จะดูว่า
คนคนนั้นเหมาะจะดูแลเธอหรือเปล่า’
‘ไม่เอาหรอก คนที่เรนอนอยากให้มาปกป้องมีพี่คนเดียวเท่านั้น’
‘แต่พี่ไม่สามารถอยู่กับเธอได้ตลอดไปนะ’
‘แล้วทำไมถึงอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ได้ล่ะคะ’
‘ก็เพราะ ในอนาคตทั้งตัวเธอและตัวพี่ต่างก็ต้องแต่งงานมีครอบครัวน่ะสิ’
‘พี่โคเฮก็แต่งงานกับเรนอนสิคะ เราจะได้อยู่ด้วยกัน’
‘55+ นี่...การแต่งงานน่ะมันไม่เหมือนทำขนมขายนะ อีกอย่างเราก็เป็นพี่น้องกันด้วย...หึ...เรนอน ไว้เธอโตกว่านี้แล้วเธอก็จะเข้า
ใจที่พี่พูดเองแหละ...’
‘แต่เรนอนไม่อยากจากพี่ไปนี่คะ ถ้าไปอยู่ไกลๆแล้วพี่โคเฮจะต้องลืมเรนอนแน่ๆTToTT’
เด็กสาวพูดและร้องไห้ เด็กหนุ่มตรงหน้าจึงเอามือเช็ดน้ำตาให้ ก่อนจะพูดว่า...
‘...จงจำไว้นะเรนอน ไม่ว่าพี่จะอยู่ที่ไหนเธอก็จะอยู่ในใจของพี่เสมอ...’
เด็กหนุ่มพูดก่อนจะเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเพราะไม่อยากให้เด็กสาวเห็นเขาร้องไห้ ในใจเขาเองก็เจ็บปวดไม่ใช่น้อย
ที่ต้องจากเด็กสาวที่เขาคอยปกป้องมาตลอด เด็กสาวที่เขารักมากที่สุดแม้จะรู้ว่าไม่มีทางจะครอบครองตัวเธอได้...
++++++++++
“...นอน...เรนอน!!!”
!!!เรนอนสะดุ้งขึ้น หลังจากที่เธอฟื้นแล้วเธอก็พบว่าตอนนี้เธออยู่ในอ้อมกอดของคิล คนที่เธอรักมาก เขาใช้แขนอีกข้างกวัด
แกว่งดาบป้องกันตัวเขาและเธอส่วนคนอื่นๆก็กำลังต่อสู้อยู่...
“ค...คุณคิล...นี่มัน...ทำไมพี่โคเฮถึง...TT-TT”
“หมอนั่น...โคเฮน่ะถูกใครบางคนควบคุมไว้อยู่ เขาไม่รู้ตัวหรอกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำอะไรบ้าง ว่าแต่เธอไม่เป็นอะไรนะ”
“ค...ค่ะ...!!!คุณคิลระวัง!!!”
คิลหลบได้เส้นยาแดงผ่าแปด แต่แล้วเขาก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเพราะแผลเปิด
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก”
จังหวะนั้นเองศัตรูก็ได้ฟาดดาบลงมาหมายจะปลิดชีพเหยื่อตรงหน้า แต่เรนอนกลับวิ่งเอาตัวไปรับแทนคิล ดาบใหญ่ฟันถูกเธอ
กลางหลังเธอล้มลงทันทีและจังหวะนั้นเธอก็ได้จูบกับคิลเพื่อรักษาแผล(จูบของเจ้าหญิงคาโลวาลเป็นยาสมานแผล)ก่อนที่สติจะ
ดับไป...
เมื่อคิลเห็นเรนอนเอาตัวเข้าไปรับคมดาบแทนคิล เขาก็ได้ทุ่มกำลังจัดการคนตรงหน้าทันที...
“ว๊ากกกกกกกกกพวกแก!!!”
วูบ...
ชั่วพริบตาเขาก็ไปอยู่ข้างหลังเจ้าคนที่ลงดาบใส่สาวผู้เป็นที่รักของเขาก่อนจะควักหัวใจสดๆออกจากร่าง ร่างนั้นร้องด้วยความเจ็บ
ปวด ดิ้นพรากๆของชีวิตจากเขา แต่สายไปเสียแล้ว บัดนี้นักฆ่าผู้อารมณ์เฮอาตลอดได้เปลี่ยนไปเป็นนักฆ่าเลือดเย็น เขาแสยะยิ้ม
ด้วยความสะใจก่อนจะกระชากหัวใจให้ขาดออกจากร่างนั้น...ร่างนั้นแน่นิ่งลงไปทันที...
เคร้งงงงงงงงงง
“ย้ากกกกกกกกกก”
ฉัวะ!!!!
มาทิลด้าใช้ดาบฟาดฟันศัตรูตรงหน้าซึ่งดูท่าทางจะไม่หมดซักที เธอเริ่มถูกต้อนมาติดกำแพง ถอยหลังไปติดแองเจลีน่าซึ่งถูกต้อน
มาเหมือนกัน ทั้งคู่เริ่มเหนื่อยและหมดแรงแต่ไม่ยอมแพ้
“...แองจี้ ไหวมั๊ย”
“แฮ่ก...แฮ่ก...ก็ยังพอไหวน่ะนะ แต่เจ้าพวกนี้มันไม่หมดซักทีแฮะ...!!!หรือว่า!!...มาทิลด้า เธอช่วยรับมือคนพวกนี้ให้ชั้นทีนะ
ชั้นรู้แล้วว่าทำไมถึงจัดการไม่หมดซักที”
“ทำไมล่ะ...แฮ่กๆ...”
“ก็เพราะพวกนี้มันไม่ใช่คนน่ะสิ พวกนี้เกิดมาจากเวทมนตร์ดำ...จะต้องหาตัวการ...”
แองเจลีน่าบอกพลางมองหาตัวคนที่ร่ายเวท ทันใดนั้นเธอก็พบแล้ว เธอพบใครคนหนึ่งยืนแอบอยู่ข้างเสา...
“มาทิลด้า ชั้นเจอแล้ว”
“...แองจี้ เดี๋ยวตรงนี้ชั้นจัดการเอง ฝากเธอช่วยจัดการตัวการนั่นด้วยล่ะ ชั้นคงจะรับมือไอ้เจ้าพวกนี้ได้อีกไม่นานหรอก”
“อื้อ”
จากนั้นแองเจลีน่าก็ถีบศัตรูตรงหน้าก่อนจะรีบไปที่ตัวการทันที
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เป็นอันว่าเรามาอัพเดตฟิกตามสัญญาแล้วนะจ๊ะ(หลังจากถูกตามจิกจากเหล่าเพื่อนๆ - -") หลายคนคงคิดว่า เอ๊ะ เมื่อไรเรื่องนี้มัน
จะจบเสียที 555+ ขอสารภาพตามตรงเลยนะว่า...เราไม่รู้จะแต่งตอนจบยังไงดี จิงๆก้อร่างไว้หลายแบบอ่ะ ตอนนี้กำลังคัดเลือก
อยู่ แต่ไม่ใช่เรายืดเรื่องน้า~~~เอาเป็นว่ามันใกล้จาจบแล้วล่ะ แต่ตอนจบนี่เราไม่แน่ใจว่าจาถูกใจคนอ่านอ๊ะเปล่านะ แหะๆๆ เอา
เป็นว่ารอลุ้นกันต่อไปก็แล้วกันว่าจาจบเมื่อไรดี อิอิ เอาล่ะ ตอนนี้ได้เวลาพูดประโยคเดิมล่ะจ้า...ใครเข้ามาอ่านแล้วห้ามลืมเด็ดขาด
เลยนะ เรื่อง Comment อ่ะ ใครลืมงอนจิงๆด้วย O - O*** ใคร Comment ให้ ขอให้โชคดีๆตลอดปีนะจ๊ะ อิอิ เจอกานตอนหน้าเน้อ
ออออออออออ
ความคิดเห็น