คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER 6:: Something just happened ::
CHAPTER 6.
Something just happened…
“โว๊ยยย!!” นัร้อหนุ่มเวี้ยวเหล้าลบนพรมสีสว่ามันแระายล่อหน้า สีอพรม่อยๆเ้มึ้นามรอยออเหลวที่ึมแผ่วว้ามาึ้น เา้อมันอย่านั้น้วยสายาที่เ็มไป้วยวามโรธเือ ่อน่อยๆมอไปยัเท้าอบุลที่เพิ่เ้ามา รอเท้าส้นสูปลายแหลมไม่้อเา ริส็รู้ว่าเธอเป็นใร
“หึ...” ร่าสูผ่อนายลบนโฟาัวยาวและพ่นลมหายใพร้อมับเสียในลำอที่แสนน่าลัว ไม่ิะมอไปยันที่เพิ่ถือวิสาสะเ้ามาเลย้วย้ำ
“มาทำไม?”
“ีอึนไม่อยาใหุ้เรีย ีอึนแ่อยา...”
“ไม่อยาให้ันเรีย แล้วเธอะเสนอหน้ามาที่นี่ทำไม ไสหัวลับไปะ” เาเสียให้่ำเสียยิ่ว่ารั้ไหนๆ ถ้อยำทุราวับอำนาเ็าอยู่ในที เธอล้าๆลัวๆแ่็ัสินใ่อยๆ้าว้ามเศษวเหล้าราาแพที่แระายรมายัร่าสูที่นอนอยู่บนโฟา
“ถ้าเ้ามาหาันอี้าวเียว เธอโนีแน่” ริสำมือแน่น เาปรายามุไปยัใบหน้าสวยใสที่มีแววื่นระหน รามมสันบันนใบหน้าหล่อเหลาเริ่มบิเบี้ยว นี่ไม่ใ่ริสที่เธอรู้ั
“ุ...ใเย็นๆ่อนนะ มันไม่ไ้เลวร้ายนานั้น”
“ไม่เลวร้าย เธอล้าพูไ้ยัไ!!” นัร้อหนุ่มยืนึ้นเ็มวามสู เาอเาทาบัวหล่อนเสียนมืมิ มือที่ให่และมีเรี่ยวแรมหาศาลำเ้าที่ไหล่าวมนและบีบนเธอลัว ร่าบาสั่นหๆราวับับไ้
“เธอรู้มั้ยว่าทุานที่้าันไปนถึสอเือน้าหน้าแนเิลหม วอันถูพัาน ันโนประามว่าทำให้วเสียหาย ันไม่มีาน ทุอย่าที่ำลัไปไ้ีมันับลเพราะันมี่าวับผู้หิแพศยาอย่าเธอ!!”
เาะหวาเสียั ถ้อยำ่าว่าในประโยสุท้ายระเบิออพร้อมับำลัมหาศาลที่ผลัให้ร่าอเธอล้มลับพื้นพรม เธอร้อไห้ไม่ออเป็นเพราะเธอยัลัว...ลัวผู้ายนนี้มา
“ริส...ะ...ะให้ันทำยัไ ันยอมทุอย่า แ่...แุ่อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ ฮึ..”
“เหอะ...อะไร็ไ้เหรอ เอาี่...” ร่าสูลัวนั่ยอๆับพื้นพรม ใบหน้าียิ้มและเอื้อมมือไปับที่ปลายาเรียวเล็บัับให้หน้าอเธอ้อมอเาเสียให้เ็มา
.
.
.
.
“ั้น่วยไป่าไอ้นที่ปล่อยภาพให้ันหน่อยนะ...” และันใบหน้าอหล่อน้วยแรที่ไม่เบานัให้ร่าทั้ร่าล้มนอนลบนพรม่อนเินลับไปนั่ที่โฟาัวเิน
“้อทำไม? รู้แล้ว็ไสหัวไปะ!!” เธอสะุ้่อนะรีบพยุัวเอลุึ้นและเินออไป
“EXAไม่มีานหลายอาทิย์แล้วเนอะ...เอ่าวนั้นไป็แย่เหมือนัน” แบฮยอนรินไวน์ใส่แ้วใสแล้วเลื่อนมันไปรหน้าเพื่อนสนิทที่ำลัสนใมอไปยัั้นล่าอผับ นั่น็ือฟลอร์เ้นที่มีร่าสูหุ่นีผิวสีแทนุ้นาำลัประลอฝีมืออยู่ับเ็หนุ่มร่าสูาวสันทั ทำเอานัเที่ยวลาืนหลายร้อยรูันไปมุูและส่เสียเียร์ันสร้าวามสนุสนาน
ยอมรับว่า็ิถึ...หลัาไม่ไ้เห็นิมอินมานาน
“แหม...มอาไม่ระพริบนะ เียร์ใรหล่ะ เฮุน หรืออออ...”
“เียร์เฮุน!” านยอลรับแ้วไวน์มาประรอไว้ในมือแล้วยิ้มทะเล้นให้ับเพื่อนัวเล็ ทั้สอหัวเราะันร่วนและเริ่มพูุยันสนุถูปาถูอ เพราะั้นวีไอพี็เียบพอสมวร
“พันี้...ันเหมือนถู้อยัไไม่รู้ เหมือนมีนอยามลอเวลาอะานยอล” แบฮยอนมวิ้วมุ่นสีหน้าอเาูเป็นัวลและรอยยิ้มน่ารันั่น็ยัยิ้มลอเวลา เหมือนะเรีย็เรียแ่ะว่าไม่เรีย็ใ่
“ิมาน่า หรือ...ะเป็นพวแบบสโล์เอร์ที่แอบอบนายแล้วอยามน่ะ เหอๆๆ”
“บ้าน่า! านยอล็ ฮะๆๆๆ” แบฮยอนฟาเ้าที่แนอเพื่อนรัไปหนึ่ที ่อนะยไวน์ในแ้วึ้นื่ม านยอลยับเ้าไปใล้เพื่อนรัเมื่ออาหารที่เ้าอผับสั่ไว้เินมาส่ถึโ๊ะ แบฮยอนัุปในหม้อไฟเ้าใส่ปาและแทบะายออมาทันทีเมื่อสัมผัสไ้ว่ามันร้อนเินะทานเ้าไปในอนนี้
“่า...ลวลิ้นหมแล้ว ร้อนๆๆ” เ้าัวแลบลิ้น าเล็ยิบหยีและวานหาน้ำื่ม
“ไหน ูิ!” านยอลหมุนไหล่แบให้หันมาหาัวเอและโน้มัวเป่าเบาๆที่ริมฝีปาและลิ้นเล็ ่อนะับเ้าที่ปลายลิ้นพร้อมทัู้ึเบาๆ ปลายลิ้นื้นอร่าโปร่ไล้เลียไปมาและวา้อนอีลิ้นไปนทั่วโพรปา ใบหน้าน่ารัแหนึ้นูเม้มริมฝีปาแสอเพื่อนรัแรๆ่อนะผละออาันเบาๆ
“ฮึๆๆๆ” ทั้สอนหัวเราะันิัและบล้วยารูบปาันเบาๆอีสอสามรั้นเิเสียั ุ๊บ
“หายร้อนแล้ว” านยอลหยอเย้า ทั้สอสนิทันมาั้แ่เ็พูไ้ว่ามีานยอลที่ไหน้อมีแบฮยอนนี่นั่น พวเา่ารู้เรื่ออันและันไม่มีวามลับ่อันรัันนแทบะเหมือนเิมาพร้อมันและเป็นพี่น้อท้อเียวันเลย้วย้ำ เพราะะนั้น...ทั้สอึสำั่อันมา
“นี่ะให้ันไปส่ที่บ้านมั้ย หรือนายะมานอนบ้านัน็ไ้นะ” านยอลถามเมื่อนึไ้ว่าเพื่อนสนิทำลััวลเรื่อที่มีนอยาม แ่็ไ้รับารปิเสธพร้อมทั้ยับอว่าัวเอลับเอไ้และไม่้อเป็นห่ว านยอลอยู่ื่มและพูุยับแบอยอนอีไม่นานและอัวลับ เาเินมาที่ลานอรถแ่็้อสะุาเมื่อเห็นรถมินิันสีเหลือสุ้นาออยู่ในลานอรถันใล้ๆับรถันใหม่อานยอล
“หรือว่าอินะับมา...” านยอลลูบที่ฝาระโปรรถไปมาและแทบสะุ้นัวโยนเมื่อไ้ยินเสียสัารถัึ้นเนื่อามีนปลล็อ เาึหันหา้นเหุที่เป็นนปลล็อทันที
“อย่าแะ้อรถอผม” านยอล้อร่าที่ำลัเินมายัอีรถมินิอเา้วยสายาเรียบนิ่พร้อมทัุ้ยิ้มที่มุมปา ร่าโปร่ออและปรายามอเ้าอนใหม่สลับับรถันสีเหลือไปมา
“เหอะ...แน่ในะว่ารถอนาย” ปรายนิ้วยาวไล้ไปมาบนฝาระโปรรถและเินเียร่าบาไปเบาๆ
“ะให้ันบอมั้ยล่ะ ว่าภายในรถรไหนเป็นอะไรยัไบ้า เื่อสิันอบถูหมนั่นแหละ”
“ุพูอะไร!” ร่าบาส่เสียัและแทบะเปิประูรถรีบับหนีไปทันทีเมื่อเอสายาน่าลัวที่เยไ้มอเมื่อร่วมเือน นถึอนนี้แววานั่น็ยัเหมือนเิมไม่เปลี่ยน
“เยถามอินบ้ารึเปล่า...ว่า่อนะส่มันให้นายับน่ะ ใรเป็นเ้าอมา่อน อ้อ...แล้วอย่าลืมไปถาม้วยนะ ว่าอินเ็น์ให้ใรเป็นเ้าอรถ ฮะๆๆๆ” านยอล้อนัวเล็ไม่วาาและหัวเราะ้วยท่าทาน่ารั ยอูพ่นล่มหายใฮึฮัและ้อลับ้วยแววาโรธเือ เาำลัโนปาร์ านยอลยั่วโมโห ในเมื่ออินเป็นนบอเอว่าื้อรถันนี้ให้เาแล้วมันะเป็นอนอื่นมา่อนไ้อย่าไร!
“แล้วนี่ไปยั่วเ้าท่าไหนล่ะ ถึไ้มาับน่ะ อย่านายน่ะนะ ็ใ้ไ้แ่อเหลือใ้าันเท่านั้นแหละ โ ยอู” านยอลถ้อยำเสียสีนั่น้วยน้ำเสียเย้อหยัน ่อนระแทายับไหล่เล็และเปิประูรถอัวเอับออไป
เป็นเวลาเือบเ้าีสอแล้ว แ่านยอลยัไม่นอน เาเินวนไปวนมาอยู่ที่ระเบียห้อ สูเอาอาาศอยามวิาลเ้าปอ บรรยาาศเย็นเยียบแสนสบแ่ใอเ็หนุ่มลับไม่ไ้สบาม มีอะไรบาอย่าระุ้นวามว้าวุ่นในใอานยอลอยู่ในอนนี้
รั้นะหยิบโทรศัพท์อยาลอถามแบฮยอนว่าทุอย่าปิีไหม ็เหมือนมีบาอย่าระุว่าอย่าไปทำและลับไปนอนลบนเียอีรั้ รั้นะนอนลบนเียยาม่มาหลับภาพรอยยิ้มอผู้ายที่เยทำร้ายหัวใ็วนเวียนอยู่ในหัว อะไรมันูว้าวุ่นไปหม
และานยอล็ัสินใโทรหาเพื่อนรั...
ไม่นานนัปลายสาย็รับ แบฮยอนบอว่าำลัลารถและมืออเาับอยู่ที่ประูบ้านำลัะเลื่อนเปิ พวเาสอนหัวเราะและบอให้แบอยอนเ็บโทรศัพท์ไว้ในระเป่าเสื้อแล้วไปเปิประูเอารถเ้าบ้านให้เสร็ และมันำลัมีอะไรผิปิ
เป็นเสียะุะัาปลายสาย เหมือนเ้าัวำลัเินหรือวิ่
“มีอะไรแบฮยอน ฮัลโหล ุยับันหน่อยสิ!” านยอลแลูรีบร้อน เามีวามรู้สึถึอะไรบาอย่า บาอย่าที่บอว่าำลัเิเรื่อไม่มีับแบฮยอน
//ร..รถันนั้น//
“ฮัลโหล!! แบอยอน ยโทรศัพท์แล้วุยับันหน่อย นี่ไ้ยินมั้ย!!” านยอลำลัเป็นบ้าเสียให้ไ้ เาะโนเสียใส่โทรศัพท์นลั่นห้อ ำเส้นผมอัวเอแน่นและไม่รู้ว่าอนไหนที่าพาร่าอัวเอวิ่ออมายัรถและเรียมะับไปยับ้านอเพื่อนรั
//...านยอล่วย้วยมันรถมัน...!!// เสียอแบอยอนอบลับมาานยอลเหยียบันเร่อเานมิและะโนลับไปแทบะทันทีที่ไ้ยินเสียระหืระหอบ บาอย่าบ่บอว่าหน้าปับอวามเร็วอรถสปอร์เิน140ยั้าไป เสียนาฬิา้อมือำลัระิและบอว่าานยอลไปไม่ทัน
เพราะเสียอรถยน์ระหึ่มาปลายสายและเสียหวีร้อเรียื่อานยอลมันัมาว่านั
รถหรูวิ่้วยวามเร็วสู หาานยอละสามารถับมัน้วยวามเร็วแสไ้เา็ะทำ ริมฝีปาอิ่มอบโยเอาอาาศมามายเ้าปอและวบุมไม่ให้สิอัวเอระเิระเิไปมาว่านี้หายัไม่ถึบ้านอแบฮยอน
เอี๊ย...
เาเหยียบเบรึเมื่อไฟสา่ำอรถสาไประทบร่าที่นอนระุน้อยๆอยู่ับพื้นอนรี วาลมโไหววูบและเบิว้าและรีบเปิประูรถลไป เาวิ่รไปยัร่าที่หันหลัอยู่และภาวนาให้นั่นไม่ใ่ร่าอเพื่อนรั แ่มันะไม่ใ่ไ้อย่าไร....
เมื่อมือับไหล่แบบบาทีุ่่มไป้วยเลือนั่นให้พลิลับมา และเ่าสอ้าที่ทรุลับถนนนั่นเปียื้นไป้วยโลหิแาน ร่าในอ้อมอระุเร็ ่อนเลือะทะลัออทามูและปา มือาวัำเ้าที่ายเสื้อนอนอร่าโปร่และลายออ พร้อมับปาที่ยับพูอะไรบาอย่า
านยอละโนให้น่วย ไม่นานนัเพื่อนบ้านในละแวนั้น็ออมาและมีนรีบโทรหารถพยาบาล น้ำาอเาทะลัทะลายและอร่าแบบบานั่นให้เบาที่สุ เพราะร่าายนั่นปวเปียเหลือเินราวับระูทั้ร่าอแบฮยอนแหลไปแล้ว
านยอลบีบมือสวยนั่นเบาๆและำับให้เพื่อนรัื่น บอับนที่อยุ่ในอ้อมอว่า้อมอเาเอาไว้และเราะไปโรพยาบาล้วยัน และแบฮยอนะปลอภัย
“....รถ...ออ...ิ...า..านยอล...”
มารบร้อยแล้ว่ะ อนนี้แ่ไปทำานไป านรััวมาT^T
โอยยยยย เิอะไรึ้นับแบฮยอน อะรวะเนี่ย!
555555555 ไร์เอร์็่ะ ไปละๆ เม้นน้อยวิวส์น้อย
ือสสัยว่า หนีันไปไหนแล้ว เพราะรู้ว่ายิ่แ่มันยิ่แแย่่ะ
ภาษา็รวนไปหม เนื้อเรื่อ็เริ่มน่าเบื่อ ฮรือออ
อย่าทิ้เรื่อนี้นะะ T^T ราบบบบ รันะ
13.03.21♥
ความคิดเห็น