คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :::Whisper2 (อดีต)
CHAPTER 2
เลิกเรียน...
“วันนี้ฉันกลับกับเอ่อ...ฮันเกิงนะนายไปกับลีทึกแล้วก็อยกกันสามคนละกัน”
ฮีชอลที่ตอนนี้กำลังเกาะแขนหนุ่มนักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศจีน ขอนุญาตเพื่อนสนิทเพราะสันนี้เป็นวันคบรอบที่คบกันเค้าทั้งสองจึงหาโอกาสไปเดทกันสองคน ซองมินมองภาพตรงหน้าอย่างค้อนๆ เมื่อไหร่จะได้เป็นอย่างนี้แบบคนอื่นเค้ามั่งนะ??
“ชิ! ก็ได้นี่...ว่า..ฮันเกิงน่ะว่างๆมาควงกับซองมินบ้างก็ได้นะ”
“อะ...เอ่อ...คือ”
“ฮ่าๆล้อเล่นน่พเดี๋ยวฉันจะโดนแฟนนายขย้ำเอาไปละนะ”
ซองมินแซวคู่ควงของฮีชอลเล่นก่อนๆตนเองจะค่อยๆเดินปลีกตัวมาหา ลีทึก ฮยอกแจ
แต่ดูเหมือนวันนี้ซองมินคงต้องกลับคนเดียวซะแล้ว เพราะเพื่อนทั้งสองของเขาเองก็มีคน ขนาบข้างมาด้วยเช่นกัน ไม่วายยังมีน้องชาย ลี ทงเฮที่กำลังป้อนน้ำให้กับ คิม คิบอม
......อิจฉาว้อย.....
“ไม่ต้องเอ่ยอะไรทั้งสิ้น-*-ฉันเข้าใจทุกอย่าง กลับคนเดียวก็ได้”
เมื่อเพื่อนๆกำลังเอ่ยปากแก้ตัวก็โดนซองมินขัดขึ้นมาซะก่อน ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกมาจากพื้นที่ ที่เต็มไปด้วยกลิ่นไอของความรักฟุ้งกระจาย แต่แทนที่เขาจะต้องกลับคนเดียว มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น
ซองมินที่เดินห่างออกมาจากกลุ่มเพื่อนได้ไม่กี่ก้าวชะงักเล็กน้อยเมื่อมีแรงฉุดแขนจากทางด้านหลังทำให้เขาเซกลับไปทางเดิม
“วันนี้ให้ผมไปส่งมั้ยครับ? พี่ซองมิน”
เสียงทุ้มเอ่ย นั่นทำให้ซองมินยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนที่แขนขาวๆจะไปเกี่ยวแขน
ของคยูฮยอนที่อาสาไปส่ง ไว้อย่างเป็นเจ้าของทั้งๆที่ตัวเองก็เพิ่งบอกเขาไปไม่กี่ชั่วโมงว่าอย่ารุ่มร่าม เพราะเขาสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน...
“ได้สิ”
สิ้นเสียงปุ๊บ ก็มีเสียงบรรดาเพื่อนฝูงที่มองอยู่โห่ร้องขึ้นมาทันที
“หนีว...อย่าเพิ่งใจร้อนนะซองมิน น้องยังเด็กนะจ๊ะ!!!”
...แต่แซวแบบนี้มันน่าจับมาฆ่าชะมัดเลยนะว่ามั้ยล่ะ???...
คยูฮยอนที่เดินฮัมเพลงไปด้วยอย่างมีความสุขทำทางร่างบางมายังรถเปอร์โยคันหรูของเขา ก่อนที่จะเปิดประตูให้อย่างเป็นพิธี ซองมินก้าวขึ้นไปนั่งเคียงข้างคนขับก่อนที่
คยูฮยอนจะออกรถไป...
“เมื่อตอนกลางวันพี่บอกผมว่า อย่ามารุ่มร่ามเพราะพี่กับผมเราไม่ได้เป็นอะไรกันใช่มั้ยครับ?”
เมื่อรถออกตัวมาได้ไม่นานนัก ขายาวๆของคยูฮยอนก็แตะไปที่เบรกอย่างช้าๆ จนรถจอดอยู่ข้างสวยสาธารณะ
“อืมใช่พี่พูดเอง”
เมื่อร่างสูงได้ยินดังนั้น มือเรียวของเขาก็ค่อยเอื้มมากุมที่มือเรียวสวยของซองมินทั้งสองข้าง เขาปลดเข็มขัดนิรภัยออก ก่อนจะเอี้ยวตัวมาทางซองมินที่ตอนนี้หลบหน้าเขา โดยการก้มหน้ามองพื้น นั่นคงเพราะอาจเก็ยสีของใบหน้าที่อาจเริ่มแดงขึ้นมาแล้วก็ได้
“งั้น...พี่ซองมินคบกับผมนะครับ”
มือเรียวของคยูยกมือของซองมินขึ้นมาที่ระยะริมฝีปาก ก่อนริมฝีปากสีเนื้อของเขาจะแตะลงกับหลังทือขาวเนียนของซองมิน คยูฮยอนรั้งใบหน้าที่ก้มอยู่ของซองมินให้เข้ามาใกล้ใบหน้าหล่อคมมองขึ้นเรื่อยๆ ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองใบหน้าของเขาอย่างเขินๆ
“ไม่ตอบอย่างนี้...ตกลงใช่มั้ยครับ?”
มือเรียวของคยูฮยอนเชยคางมลของซองมินก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะเคลื่อนเข้าใกล้ปากบางสีแดงอิ่มของซองมิน
“มัดมือชกกันนี่นา...”
เสียงหวานกล่าวหา แต่ริมฝีปากบางยกยิ้มอย่างพอใจ เมื่อร่างสูงเห็นท่าทีน่ารักของซองมิน ปากเจ้าเล่ห์ที่ไม่เคยเอ่ยขอคบใครก็เคลื่อนประกบริมฝีปากบางนั้นอย่างโหยหา
มือเรียวของคยูเอื้อมไปกดปิดม่านกระจกรถก่อนที่จะเพิ่มน้ำหนักกดจูบลงที่ริมฝีปากบาง เมื่อเขาเห็นว่าคนที่ถูกเขาจูบเริ่มหายใจติดขัด เขาก็ผละออกมานิดนึง
“อือ...”
เสียงหวานครางเบาๆในลำคอ เพราะเขาสามารถหายใจได้ไม่นานนัก ริมฝีปากสีเนื้อก็ประกบจูบลงมาอีกรอบ ลิ้นชื้นจากปากสีเนื้อค่อยๆไล้เลียริมฝีปากบางเบาๆเป็นเชิงขออนุญาต
ซองมินตกใจเล็กน้อยนั่นก็เพราะว่าเขาไม่เคยจูบมาก่อน แต่อาการตกใจนั่นทำให้ปากบางเผยอขึ้น ระยะเวลานั้นมากพอที่จะให้ลิ้นชื้นของคยูฮยอนจาบจ้วงเข้าไปข้างในโพรงปากของซองมิน เขาเก็บเกี่ยวทุกความหวานในโพรงปากร้อนนี้ตราบระยะเวลานานเท่านาน...
น้ำสีใสของใครสักคนนึงแหละที่หยดลงมาที่ปลายคางของซองมิน เมื่อร่างสูงเห็นดังนั้นก็ไม่รีรอรีบเก็บเอาน้ำหวานจากปลายคางของร่างบางมาทันที
“พอแล้ว พี่ให้นายแค่จูบนะ”
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร เมื่อคยูฮยอนได้ยินเขาก็ยิ้มน้อยๆก่อนที่จะยอมผละมาจากปลายคางนั้นอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนที่จะกดจมูกลงที่ไรผมสีดำสนิทของร่างบาง แล้วสูดดมกลิ่นหอมจากไรผมนั้นอย่างหลงรัก
“ผมรักพี่นะครับ”
“พี่ก็...รักนายเหมือนกัน”
-------------------------------------
เม้นเน่อ
ความคิดเห็น