คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :::Whisper1 (อดีต)
CHAPTER 1 เมื่อเจ็ดปีก่อน
พักกลางวัน
“เมื่อเช้านี้ซองมิน เป็นอะไรไปน่ะ เห็นวิ่งออกมาตั้งแต่รถยังไม่จอดเลยหนิ”
เสียงหวานๆที่ไม่แพ้ใบหน้าเอ่ยถามเพื่อนของตน ในขญะมือขาวหยิบตะเกียบคีบกิมจิเข้าปาก
“ใช่ๆ คนขับรถตกใจ ตะโกนเรียกคุณหนูครับๆใหญ่เลยทีหลังรถยังจอดไม่สนิทก็อย่าเพิ่งลงสิ นายนี่นะ”
นี่ก็อีกคนเพื่อนของเจ้าตัวเอ่ยอย่างเป็นห่วงเพราะแต่ละคนก็สนิทกันมาก
“ไม่ต้องกังวลขนาดนั้นหรอกน่า...ฮีชอล..ลีทึกก็ด้วย เอ้าค่อยๆกินสิลีทึก กิมจิเลอะปากหมดแล้ว แล้วนี่ทงเฮไปไหนล่ะไม่เห็นมาทานข้าวเลย?”
ซองมินถาม พลางคอก็ยื่นมองรอบบริเวณเพื่อหาตัวน้องชายที่วันนี้ไม่ได้ลงมาทานข้าวกับพวกเขา แต่จะมีหรือที่คนขี้สงสัยอย่างฮีชอลจะปล่อยให้เพื่อนคนสวย(?)เปลี่ยนเรื่องไปง่ายๆ
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องสิ ซองมินบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ”
“นั่นฮันเกิงนี่นา”
“ไหนๆๆๆ ไหนล่ะซองมินฮันเกิงอยู่ไหน??”
.ใบหน้าหวานสวยของฮีชอลชะเง้อมองคนที่ซองมินเอ่ยออกมาอย่างใจจดใจจ่อ แต่เมื่อมองหาไม่เจอก็รีบหันขวับมาค้อนใส่ซองมินทันที ทั้งเขิน ทั้งโกรธ
“ฮ่าๆๆ จับได้คาหนังคาเขา ว่านายชอบหมอนั่น เจ้าคนพูดภาษาเกาหลีไม่ชัดคนนั้นฮ่าๆๆ ฮีชอล ชอบ ไอ้หนุ่มแดนมังกร”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเซ่...ซองมินบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ ว่านายทะเล่อทะล่าลงไปทำอะไรฮ้า??”
.ใบหน้าขาวสวยของซองมินเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อทันทีเมื่อเจ้าตัวถูกจี้จุดเข้าให้ กับวีรกรรมเมื่อเช้าของเจ้าตัว ก่อนที่เขาจะหันกลับมาประจันใบหน้ากับเพื่อนทั้งสอง
“ลงไปหา...เอ่อ...หา...คนที่หล่อกว่า มังกร และ หมี”
“ไม่จริง!!! ไม่มีใครหล่อกว่า มังกร/หมี อีกแล้ว!!!!!”
นั่นไง ทั้งสองพร้อมใจกันตะโกนลั่นจนทุกคนในโรงอาหารหันมามองเป็นตาเดียว บางคนก็ตกใจจนข้าวกระเด็นออกจากปาก บางคนก็ใจสลายเพราะทั้งนางฟ้า ทั้งเจ้าหญิง
ซินเดอก็ต่างมีคนที่ปลื้มแล้ว...
“ฮ่าๆๆขอบอกว่าไม่จริง เอาล่ะ...ฉันจะไปหาอะไรทำต่อแล้วนะพวกนายก็รีบทานกันซะเพราะว่ามันจะหมดเวลาพักแล้ว ไปละนะ”
ซองมินว่า ก่อนขอตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อน เพราะตั้งใจจะไปที่ที่ตัวเองชอบไปแอบงีบกลางวันเป็นประจำ แต่ก็ไม่เคยมีใครมาว่าในตอนที่ซองมินแอบหลับไปจนถึงเลิกเรียนเพราะคณะกรรมการนักเรียนทั้งหญิงและชายต่างก็ปลื้มซองมินทั้งนั้น
ที่ที่ซองมินมาหยุดอยู่ก็คือ สวนหลังโรงเรียน ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยปีนขึ้นต้นไม้ใหญ่ ที่ที่เขาใช้พักพิงเป็นประจำทั้งยามว่าง ยามง่วง และเวลาทุกข์ใจ แต่แทนที่ข้างบนนั้นจะว่างเปล่ากลับมีบางสิ่งกำลังหลับใหล...
“หืม...ใครน้ามานอนอยู่ในที่ของเรากัน”
ไม่ใช่ว่าซองมินคนนี้จะไม่รู้ว่าแผ่นหลังที่หันพิงต้นไม้นั้นจะเป็นใคร แต่เป็นเจ้าตัวเองที่ตั้งใจปลุกให้คนที่กำลังหลับได้รู้ว่าเขามา ไม่เรียกเปล่าซงอมินก็พาเอาร่างบางๆของตัวเองนั่งลงบนตักของอีกคนที่กำลังสะลืมสะลืออยู่
“เพิ่งรู้ว่าที่ตรงนี้มีเจ้าของแล้วนะ...”
พูดจบแขนแข็งแกร่งก็ตวัดกอดร่างบางไว้...ไม่ได้ถึงขั้นพิศวาสแต่แค่อยากแกล้งเท่านั้น
“ก็มีมาตั้งนานแล้ว แต่ว่า...จะมานอนก็ได้นะไม่ว่าหรอกแต่ว่า...”
ก่อนที่จะพูดจบซองมินก็หันตัวเข้าหาคยูฮยอนแล้วแขนของเขาก็คล้องคอของคยูฮยอนเอาไว้หลวมๆ ใบหน้าขาวเลื่อนเข้าใกล้คยูฮยอนมากขึ้นเรื่อยๆ จนปลายจมูกโด่งรั้นของเขาแตะเบาๆกับปลายจมูกสันโด่งของคยูฮยอนเบาๆ
“ห้ามนอนคนเดียว...ต้องให้พี่มาคอยคุมนะ”
เมื่อซองมินพูดดั้งนั้น คนได้ยินก็ไม่รีรอปากหยักรีบเคลื่อนเข้าใกล้ริมฝีปากบางทันที แต่มีหรือที่เจ้าตัวจะยอมซองมินรีบหันหน้ากลับทันทีเช่นกัน
…คิดว่าจะไม่หวั่นไหวแล้วนะ...แต่ว่า…
“อย่ามารุ่มร่ามนะ คยูฮยอนพี่กับนายยังไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”
ซองมินพูดก่อนยิ้มหวาน แต่ตัวเองบอกอย่ารุ่มร่ามแต่เขาก็ยังไม่ลุกออกไปจากตักของคยูฮยอนอยู่ดี ซ้ำยังคงปล่อยให้คยูฮยอนรัดไว้ซะแน่นอีก
“จริงเหรอ? พี่บอกผมอย่ามารุ่มร่ามแต่ดูพี่สิอยู่ดีๆมานั่งตักผมเฉยเลยนะครับ”
เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหู พลางใบหน้าหล่อคมก็มาเกยคางอยู่บนไหล่ของซองมิน
“ก็นี่มันที่นอนของพี่นี่นา เห้อ...พี่ไปดีกว่าอยู่อย่างนี้พี่อาจโดนเด็กกิน”
“แน่นอนล่ะ...ถ้าผมมกินพี่ พี่กินผมล่ะก็นะ...พรากผู้เยาว์นะผมเพิ่ง15เอง เด็กอายุ15ไม่กินเด็กอายุ18หรอกครับฮ่ะๆ”
“-///-บ้า! พี่ไม่คุยกับคยูฮยอนแล้วนะ งอนแล้วง้อพี่ด้วย”
พูดจบร่างบางก็ผละออกจากอ้อมกอดอบอุ่นของคยูฮยอนทันทีก่อนตัวเองจะค่อยๆกระโดดลงมาจากต้นไม้
ซองมินจะรู้มั้ยนะว่าเขา ได้ทำให้อีกคนที่ยังคงนอนอยู่ยิ้มกว้างจนหุบไม่อยู่ เขาจะรู้มั้ยว่าแค่วันแรกที่เขาเข้ามาในชีวิตคยูฮยอนคนนี้ เขาก็สามารถทำให้คยูฮยอนหลงรักได้ง่ายๆ
...ลี ซองมิน พี่ทำให้ผมรักพี่เข้าซะแล้ว...
“ยิ้มไม่หุบเลยนะซองมิน”
ซองมินที่เพิ่งเข้ามาในห้อง ถูกทักจากเพื่อนรักทั้งสามทันที ก็แหงแหละหายไปตอนทานข้าวกลางวัน กลับมาเรียนในห้องก็ยิ้มจนเห็นฟันกระต่ายของตนเองไม่หยุด
“อะไรเล่า...ฮยอกเองก็ยิ้มเป็นไก่ได้คุณชายรับเลี้ยงเหมือนกันแหละ ลีทึกก็ยิ้มเป็นนางฟ้าได้เจอเทวดาหน้าหมีเจ้าหญิงซินก็ยิ้มเหมือนหลุดมาจากการขย้ำของมังกรฮ่ะๆๆๆ”
“ไอ้กระต่าย!!!”
หลังจากฟังเพื่อนตัวเองว่าทีละคน ทั้งสามคนก็ทั้งเขินทั้งโกรธตะคอกกลับมา
“บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่านายไปทำอะไรมา?”
“ไม่บกเด็ดขาด มันเป็นความลับนะครับผม”
ใช่...เป็นความลับที่ก่อเกิดเป็นความรัก เพื่อนของเขาไม่มีใครรู้หรอกว่า คยูฮยอนเด็กม.ต้นคนนั้น เขาเฝ้ามองมานานแค่ไหนแล้ว แล้วมันก็เป็นโอกาสที่ดีที่เขากับ คยูฮยอนจะได้รักกันซักที
นานมากแค่ไหน ที่ซองมินต้องคอยแต่แอบมอง ถึงแม้จะเป็นที่จับตามองของม.ปลาย แต่เขาก็ไม่กล้าพอที่จะเปิดเผยว่ารักปริ้นซ์ของม.ต้น และตอนนี้ซงมินก็รู้ว่าคยูฮยอนเองก็หลงรักเขาเข้าให้เหมือนกัน
CHAPTER 1 100%
ติดตามด้วยนะครับ
เม้นนนน
ความคิดเห็น