นายคนนั้น...คือแฟนของผม!!

ลำดับตอนที่ #1 : ลาก่อนมัธยมต้น!!

ตอนที่ 1 ลาก่อนมัธยมต้น!!

"เอ๊กซ์ วันนี้วันที่เท่าไหร่แล้ว" เสียงแผ่วเบาด้วยความเหน็ดเหนื่อยลอดผ่าน
ช่องหน้าต่างเข้ามาผ่านหูของเอ๊กซ์

"วันนี้วันที่ 28 กุมภาพันธ์ ไง โอม ทำไมหรอ" เอ๊กถามผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"มันเร็วมากเลยเนอะเอ๊กซ์ ตลอด 9ปีที่เรารู้จักกันมา ~♥" ผมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบายิ่งขึ้น

"นั่นน่ะสิ 9 ปีแล้วสินะ ที่เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก"เอ๊กตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเช่นเดิม

"นายไม่เป็นห่วงเราบ้างหรอไงเอ๊กซ์ จบวันนี้เราก็อาจไม่ได้เจอกันแล้วนะ ต่อไปนายก็ต้องย้ายโรงเรียนไปจบจากวันนี้เราก็ต้องขึ้นม.ปลายกันแล้วเราอาจไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกนะ"ผมพูดขึ้นเสียงแรงกระแทกคำพูดนี้อาจทำให้เอ๊กตรึงใจนึกคิดขึ้นมาได้บ้าง

น้ำตาของผมเริ่มคลอเบ้า ก่อนที่จะไหลรินผ่านแก้มทั้ง 2 ข้างเอ๊กซ์ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ผม

"ขอบคุณนะ"ผมขอบคุณเอ๊กซ์

"ไม่เป็นไรหรอกเราเป็นเพื่อนกันนิ"เอ๊กซ์ตอบด้วยวาจาอ่อนโยนก่อนจะเข้ามาโอบผม

มิตรภาพของเพื่อนเท่านั้นที่จะคอยพยุงความยืนหยัดความมั่นคงของเราให้คงอยู่ได้ โดยที่เราไม่เหงา

ผมเช็ดหน้าตาเรียบร้อยเตรียมพร้อมที่จะเข้าห้องสอบเพื่อสอบวันนี้เป็นวันสุดท้ายก่อนจะจากลาโรงเรียนแห่งนี้

ผมนั่งทำข้อสอบอย่างแข็งขันเพื่อที่จะได้สอบติดโรงเรียนดีดี หวังเอาไว้ว่าเผื่อติดโรงเรียนเดียวกับเอ๊กซ์

"เอ๊กซ์!!"เราอาจจะขาดนายไม่ได้จริงๆ ถ้าเราไม่ได้อยู่กับนายเราจะทำยังไง เราคงเหงาแย่เลย

หรือว่าเราคิดอ่ะไรกับมันมากกว่าคำว่า"เพื่อน"ไม่นะเป็นไปไม่ได้
เราก็เป็นผู้ชายนะทำไมเราต้องแคย์ความรู้สึกเขาขนาดนี้ด้วยหล่ะ

แต่ถ้าเป็นความจริเราก็อาจที่จะยอมรับมันได้ก้ได้นะผมคิดเอาไว้ในใจ

แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอกเพราะมันจะต้องย้ายโรงเรียนไปแล้วนินา

หลังจากสอบเสร็จผมเรียกเอ๊กซ์มาพบ ก่อนที่จะบอกลามันก่อนที่จะปิดเทอม และอาจเป็นคำลาครั้งสุดท้ายก็ได้

"เอ๊กซ์.......โอมจะคิดถึงเอ๊กซ์ตลอดนะขอให้โชคดีกับโรงเรียนใหม่นะครับ"
ผมบอกลา ก่อนที่จะหันหลังกลับไปมองตะวันที่กำลังลับฟ้าผ่านโรงเรียน
นั่นคงบ่งบอกถึงลาก่อนโรงเรียนมัธยมต้น

ผมสัมผัสได้ถึงมือที่อ่อนนุ่มกำลังยื่นมาโอบผมจากด้านหลังตัวของผมพิงแผ่กระจายไปข้างหลัง ผมรู้ดีว่าเอ๊กซ์กำลังโอบกอดผมอยู่ ผมคิดในใจไว้ว่า"นี่เรารักเค้าจริงๆหรือ"
เขากระซิบข้างหูผมเหมือนกันว่า "เอ๊กซ์จะอยู่กับกี้ตลอดไปนะ"

ผมอินกับอารมณ์ของเขาเล็กน้อยก่อนจะลาจากกัน

เราได้เบอร์เขามาโทรคุยกันตลอด2อาทิตย์ก่อนที่เขาจะสูญหายไป

วันเดือนปีที่พ้นผ่านหลังจากนั้นเราก้ไม่ได้พบกันอีกเลย

ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง

ผมนั่งร้องไห้นอนแทบไม่หลับ กินแทบไม่ได้สงสัยผมอาจจะรักเขาให้แล้ว~♥

To...Be...Continuous