ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทพิเศษ : Sweet Candy Specail HBD Hyunseong
สเปเชี่ยล เด็กอนุบาลแก่แดด
สุขสันต์วันเกิดนะ ฮยอนซอง!!!!!!!
ร่างเล็กของเด็กหนุ่มอายุ 19 เดินเข้ามาในห้องครัวของตัวเองอย่างคุ้นเคย เปิดโน่นหยิบนี่ เตรียมทำอาหาร และขนมใน ‘วันพิเศษ’ ของคนอีกคน ร่างเล็กเปิดตู้เย็นสีชมพูที่ตั้งพิงผนังอยู่แล้วหาอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในตู้เย็น....
อมยิ้มลายกระต่ายสีขาวที่ซ่อนอยู่ในกองผักผลไม้ที่มั่วอยู่ในตู้เย็น.. ร่างเล็กเห็นถึงกับเผลอยิ้มกว้างออกมา... นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาหา... แต่เป็นสิ่งที่คิดว่าหายไปแล้วต่างหาก... เขายิ้มก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู... ของขวัญที่ได้มาเมื่อช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา แต่มันไม่ของขวัญปีใหม่ซะหน่อย
ร่างเล็กยังคงยินดีกับการพบเจออมยิ้มกระต่าย.. จนเผลอนึกถึงเรื่องอะไรบางอย่าง.. ก่อนที่จะมาเป็นกระต่ายตัวนี้ซะได้....
เสียงปรบมือตามจังหวะเพลงที่แสนคุ้นเคยในห้องข้าง ๆ ห้องเรียนของเด็กหัวหยิก ทำให้เจ้าหัวยุ่งตัวเล็ก เลิกมองตุ๊กตาในมือแล้วเลือกที่จะชะโกหน้าออกไปจากห้อง
“จองมินไปไหนจ๊ะ ?” ครูโซยูถามอย่างเป็นมิตรแล้วลูบหัวเด็กหัวยุ่งที่กำลังจะเดินออกไป
“เสียงอะไรหรอฮะ ?” จองมินถามครูโซยู
“อ๋อออ เพลงวันเกิดไงจ๊ะ วันนี้เป็นวันเกิดของฮยอนซองห้องหนึ่งไงจ๊ะ”
“ใครหรอฮะ ?”
“เพื่อนนั่นแหละ แต่เอาเป็นว่า น้องจองมินเข้าห้องก่อนดีกว่าเร็ว ๆๆๆ มาดูการ์ตูนกับคุณครูกัน”
“ครับ !!” จองมินเดินเข้าไปในห้องเรียนตามที่ครูโซยูบอกแต่พอหันไปนอกประตูก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งกอดอมยิ้มหลายแท่งไว้ในอ้อมอก เดินผ่านห้องเรียนไป เด็กผู้ชายคนนั้นหันมามองจองมินด้วยท่าทางสงสัย
จองมิน.. มองอย่างนั้นเช่นกัน.. และในใจ... ก็กำลังอยากได้อมยิ้มในมือเช่นเดียวกัน...
แต่ก็โดนครูโซยูลากมานั่งดูการ์ตูนจนได้
ดูการ์ตูนจบก็เป็นส่วนของการไปเล่นพละนอกห้องเรียน.. แต่วันนี้ดันฝนตก... การเล่นฟุตบอล ถือเป็นการยกเลิก... ถึงแม้จองมินิคนนี้จะแอบดีใจจนแทบโดดก็เถอะ แต่คนอื่นกับงอแง อยากจะเล่นให้ได้ ทำให้ครูโซยูกับครูฮโยรินต้องมองหน้ากันแล้วเกาหัวอย่างช่วยไม่ได้
“วันนี้เด็ก ๆ อยากจะเล่นอะไรไหมจ๊ะ” ครูฮโยรินถามเด็ก ๆ ที่ใส่ชุดพละกันเรียบร้อยแล้ว
“จะเล่นฟุตบอล ฟุตบอล ๆๆๆๆๆ” เสียงเด็กส่วนใหญ่ร้องไห้กระจองอแงกันอย่างไม่มีใครเกรงใจใคร จองมินก็อยากร้องไห้... ก็จองมินไม่อยากเล่นฟุตบอลนี่... ห้องหนึ่ง.. เตะบอลน่ากลัวทุกคนเลย T_____T
“จองมินอยากเล่นอะไรจ๊ะ” อยู่ ๆ ครูก็ถามจองมินที่ยืนเหม่ออยู่ตั้งนาน จองมินที่ในหัวไม่มีคำว่าฟุตบอลอยู่เลย เลยตอบไปว่า
“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ฟุตบอลครับ....” จองมินตอบพร้อมกับก้มหน้างุน
“มีใครไม่อยากเล่นฟุตบอลมั้ยเอ่ย ????” ไม่มีนักเรียนคนไหนยกมือยกเว้นจองมินที่ก้มหน้าต่ำลงไปอีก
“แต่ฝนตกจะเล่นยังไงกันล่ะคะ ? เอางี้มั้ย ? ครูมีเกมส์ให้เด็ก ๆเล่นแหละ เอามั้ยจ๊ะ ?” เด็ก ๆ เริ่มมองหน้ากัน... พูดถึงเด็ก ๆ เกมส์ก็น่าสนใจนะ
แต่สุดท้าย... ก็ลงเอยด้วยการนอนของเด็ก ๆ จนได้ แต่ ลีจองมินกลับนอนไม่หลับ... เจ้าเด็กหัวยุ่งเดินถือหมอนไปหาครูโซยูที่กำลังจะสัปหงกแล้วพูดขึ้นเบาๆ
“ครูโซยู จองมินไม่ง่วง....”
“คร่อก.....” ครูโซยู หลับไปแล้ว.....
จองมินถอนหายใจแล้วถือหมอนมองออกไปข้างนอกห้อง.. เห็นผู้ชายคนเดิมที่ถืออมยิ้มนั่งเปิดดูนิทานภาพอยู่ที่หน้าห้อง... เจ้าเด็กหัวยุ่งเดินไปหาคนนอกห้อง แล้วถามเบา ๆ
“ไม่นอนหรอ”
“หืม ? ผมไม่ง่วงน่ะครับ...เลยขอคุณครูมาอ่านหนังสือก่อนนอน..”
“อ๋อออออออออออออออ เหมือนจองมินเลย ^(++++)^” จองมินฉีกยิ้มกว้างแล้วไปนั่งข้าง ๆ คนตรงหน้า “นายเป็นใครหรอ ?”
“ผมหรอ ? ชื่อ ฮยอนซองครับ”
“เค้าชื่อ จองมิน นะ !”
“ครับผม จองมิน ^^” ฮยอนซองยิ้มให้จองมินที่กำลังจ้องหน้าฮยอนซองอยู่จนจองมินเผลอเขินขึ้นมาซะได้....
แล้วทำไมจองมินต้องเขินด้วยนะ
“จองมินครับ”
“หือ ?????”
“วันนี้วันเกิดผมแหละครับ”
“จริงหรอ !!” จองมินมองฮยอนซองตาลุกวาว
“อวยพรให้ผมได้มั้ยครับ ?”
“อวยพร.... ยังไงหรอ ?”
“อืม... พูดอะไรก็ได้...”
“งั้น... วันเกิดฮยอนซอง... จองมินอยากกินอมยิ้ม *0*” จองมินพูดพร้อมกับมองไปที่กระเป๋าเสื้อของฮยอนซองที่มีอมยิ้มสี่ห้าอันอยู่ในกระเป๋า
“งั้น... ผมให้เอามั้ย?” พูดพร้อมกับยื่นอมยิ้มลายหมีน้อยให้
“ให้จองมินหรอ ขอบคุณนะ !!!!” จองมินรับมาอย่างไม่เกรงใน แล้วแกะกินในทันที
“กินของหวานระวังฟันผุนะครับ”
“บู่.... แล้วฮยอนซองจะให้จองมินทำไมอ่ะ !”
“ก็จองมินอยากกินไม่ใช่หรอครับ ผมก็ให้ไง”
“อ่า... จริงด้วย จองมินอยากกินเองนี่นาเนอะ !” แล้วก็อมอมยิ้มต่อไป
“ชอบหรอครับ???”
“ชอบสิ –(+++++)-”
“ก็ดีแล้วครับ ^^”
“เอ้อ ฮยอนซอง ทุกครั้งที่มีวันเกิดของจองมินนะ จะมีคนซื้อของขวัญวันเกิดให้จองมินด้วยแหละ !”
“หรอครับ...”
“จองมินต้องให้ฮยอนซองด้วยมั้ยอ่ะ??”
“แล้วแต่ครับ...”
“ไม่มีอะไรให้อ่า... อ้อ จองมินมีลูกอมอยู่เม็ดหนึ่งแน่ะ !!!!” ว่าแล้วก็ล้วงกระเป๋าหยิบลูกอมรสองุ่นสีม่วงสดใสยื่นให้ฮยอนซองทันที
“ให้ ^(+++)^” จองมินพูดพร้อมกับยิ้มหวาน... ฮยอนซองยิ้มตอบแล้วรับมาเก็บใส่กระเป๋า
“ขอบคุณครับ”
“ไม่ได้นะ !!” จองมินจับแขนฮยอนซองไว้ “ฮยอนซองต้องฟันผุเป็นเพื่อนจองมินสิ!” แล้วเจ้าตัวเล็กผมสั้นก็ฝากอมยิ้มในมือไว้ให้ฮยอนซองถือ แล้วแกะลูกอมสีม่วงออกมา แต่พอเงยหน้ามา อมยิ้มของจองมินก็อยู่ในบางของฮยอนซองแล้ว
“ฮยอนซองอ่า เอาคืนมานะ !” จองมินแย่งอมยิ้มออกมาจากปากฮยอนซองสำเร็จ ฮยอนซองก็ยิ้มหวาน ก่อนที่จองมินจะหยิบลูกอมใส่ปากฮยอนซองแทน
“ขอบคุณนะครับ จองมิน” เสียงของฮยอนซองทำให้จองมินเผลอจ้องฮยอนซอง เผลอมองเข้าไปนัยต์ตาอย่างช่วยไม่ได้... ไม่รู้ทำไม ถึงรู้สึกแปลก ๆ
“ถ้าจองมินชอบอมยิ้ม ปีหน้าผมจะเอามาให้อีกนะครับ”
เจ้าตัวเล็กหัวยุ่งใบหน้าเริ่มเปลี่ยนสี
“จองมิน...” ครุโซยูเรียก
“ครูโซยู!?”
“มานั่งนี่เองครูตกใจหมด ฮยอนซองก็ด้วยนะครับ เข้าไปนอนเร็ว”
“ครับ” ฮยอนซองทำตามอย่างว่าง่าย แล้วหันมาหาจองมิน “บ้ายบายครับ”
จองมินพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนที่รู้สึกว่าตัวเองร้อนขึ้นเรื่อย ๆ แล้วกลับไปนอนที่ฟูก.... หยิบก้านอมยิ้มขึ้นมานอนดู... ก่อนจะเผลอคิดในใจ...
ฮยอนซอง เนี่ย เท่ห์เนอะ -//////////////////////////-
หมับ !
“อ๊ะ !!!”
“ทำอะไรอยู่ครับจองมิน หืมมมม ?” เสียงคนรักดังขึ้นทำให้คนที่เหม่ออยู่หน้าตู้เย็นสะดุ้งโหยง ถ้าไม่ติดว่าอีกคนเอาแขนมารัดเอวเขาไว้ คงกระโดดหนีไปแล้ว
“งื้อ... ก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“เรื่อยเปื่อยที่ว่าน่ะอะไรครับ คิดถึงคนอื่นรึเปล่า หืมมมมม ??”
“ใช่แล้วคิดถึงคนอื่น” ร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของคนร่างสูงแลบลิ้นกวนประสาทด้วยท่าทางน่ารัก ๆ จนความกวนประสาทหายวูบไปกับลม..
เหลือแต่ความน่ารักและ โมเอ๊ โมเอ้
“คิดถึงใครห๊ะ บอกมานะ” ร่างเล็กส่ายหน้าไม่ยอมบอก แต่โดนอีกคนคะยั้นคะยอจนยอมบอกจนได้
“คิดถึงครูโซยู ป่านนี้เป็นยังไงแล้วก็ไม่รู้” พอจบก็งงทันที ร่างสูงหัวเราะเบา ๆ
“ไปหามั้ยล่ะ ?”
“ไม่เอา ๆๆๆๆๆ อยู่ด้วยกันสองคนนะวันนี้” คนตัวเล็กง้องแง้งก่อนจะยกมือขึ้นคล้องคออีกคน “ก็วันนี้วันเกิดฮยอนซองนี่นา”
“วันเกิดผมแล้วมีอะไรให้ผมหรือเปล่า หรือจะมาแย่งผมอีก หืม ??” ว่าแล้วก็หอมแก้มคนรักฟอดใหญ่
“มีของให้อยู่แล้วน่า !” ว่าแล้วก็หยิบอมยิ้มรูปหมีพูห์ออกมาให้
“อมยิ้มอีกแล้วนี่นา”
“ไม่ได้หรอ -3-”
“ได้สิครับ ฮ่า ๆๆๆๆ ขอบคุณนะ”
“อื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมม !”
“มีอะไรอีกมั้ย ?”
“อะไรอ่า ตัวและหัวใจของจองมินก็ให้ฮยอนซองไปแล้วด้วยนี่สิ จะเอาอะไรอีก -/////////////////////-” ร่างเล็กพูดไปเขิน ก่อนจะซุกหน้าลงบนไหล่ของอีกคน
‘ฮยอนซอง’ ยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกระซิบข้างหู ‘จองมิน’ เบา ๆ “งั้นขออีกยอบได้มั้ย ตัวและหัวใจของจองมินน่ะ”
จองมินเงยหน้ามองด้วยความเขินสุด ๆ ก่อนจะตอบเบา ๆ “ก็ได้...”
“แต่มีข้อแม้นะ...”
“ครับ ?”
“ตัวและหัวใจของฮยอนซอง ก็ต้องเป็นของจองมินด้วย...” จองมินพูดเสียงอู้อี้
“อื้อ... ได้สิครับ”
“/////////////////////////////////”
“ต่อให้สิบปี ยี่สิบปี หรือตลอดชีวิต... ผมก็จะเป็นของจองมินตลอดไปเลย”
“ฮยอนซอง”
“..?”
“สุขสันต์วันเกิดนะ” พูดจบร่างเล็กก็เขย่งไปจูบที่ริมฝีปากของอีกคนทันที...
เพราะหลักจากจูบเสร็จ จองมินก็แค่อยากรู้... อมยิ้ม กับจองมิน.. อะไรจะหวานกว่ากันนะ ?
---------------
FIN
:)
HBD SHIM HYUNSEONG
อ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
แฮปปี้เบิร์ดเดย์ชิมฮยอนซอง กรี๊ดดดดดดดด มาดิทตอนตีหนึ่งวีนที่ 10 อ่ะ TAT
คือ คือคือคือคืออออ ชอบมั้ยคะ ????? -/////-
เป็นบทพิเศษก่อนที่ จองมี้ของเราจะแอบหลงชอบชิมฮยอนซอง
ในวันเกิด
และบทโตของจองมี้และฮยอนซองงี่ด้วย !! =////////=
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น