คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : [OS] Moon : Shownu X Wonho
Moon
ShowHo
TheK21-12 aka PPPlus
Talk : ฟิคแก้บนอีกครั้ง เย้บบบบบ
เขาก็เหมือนกับท้องฟ้าตอนเช้า
มองไม่เห็นพระจันทร์ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี...
คาทก!
;กลับรึยัง ?
ยิ้มให้กับข้อความที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ
ใช้นิ้วกดรหัสผ่านที่เครื่องพร้อมกับเดินจับราวบันไดขึ้นไปอย่างช้าๆ
กำลังขึ้นห้อง
J
:
แปบนะ
จะถึงห้องแล้วล่ะ :
เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อแล้วเปลี่ยนจากเดินช้าๆ
เป็นวิ่งไวๆ เพื่อให้ขึ้นไปถึงชั้นที่ห้องของตัวเอง
;กลับดึกจัง
งี้แหละ L
:
ก็เหมือนเดิมอ่ะ
ต้องไปเฝ้ารุ่นน้องดึกทุกวัน :
หิวอ่ะ
ยังไม่ได้กินข้าวเลย :
ควานหากุญแจในกระเป๋าพร้อมกับมองข้อความที่ตอบกลับมา
; ทำไมไม่กินก่อนกลับล่ะ
ฮ่ะๆ
ลืมน่ะ :
แต่ว่าวันนี้จะไม่กินแล้วล่ะ
:
ดึกและ
L
:
; พรุ่งนี้อย่าลืมกินข้าว
; ดูแลตัวเองด้วย
ยิ้มให้กับข้อความพร้อมกับนั่งลงบนเตียงของตัวเอง
อื้อ
รู้แล้ว.. :
อาบน้ำแป๊บนะ
:
; อื้อ...
; ไวๆ นะ
คิดถึงหรอ?
:
; อื้อ
; คิดถึง
; รีบอาบน้ำนะ
นานแค่ไหนแล้วก็จำไม่ได้เหมือนกันที่เขินจนต้องกลั้นยิ้มมากมายขนาดนี้...
ครั้งสุดท้ายตอนไหนนะ ?
อาจจะเป็นตอนที่เขาจีบกันแฟนคนล่าสุด..
ไม่สิ อาจจะหลังจากที่เราคบกันซักพัก
อาจจะไม่นานขนาดนั้น
มั้ง...
แต่ตอนนี้.. ชิน โฮซอก แค่กำลังรู้สึกว่าตัวเองหุบยิ้มไม่ได้เลย
อื้อ..
แป๊บนึงนะ :
อาบน้ำเสร็จจะคอลหานะ
:
J :
; ครับ
ความจริง
ชินโฮซอกก็ไม่ค่อยแน่ใจหรอกว่า อะไรทำให้ตัวเองรีบอาบน้ำได้ถึงขนาดนี้
แต่เขาก็เลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเปิดโปรแกรมแชทตั้งแต่ผมยังเปียกน้ำอยู่นี่แหละ
แต่ข้อความสั้นๆ
ที่เป็นสเตตัสนั่น ทำให้ต้องขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย
SN.
‘ขอโทษที่น่าเบื่อ’
โฮซอกกัดปากอย่างใช้ความคิดซักพักก่อนจะกดคอลหาอีกคน
[อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ]
“อื้มมม ไวป่ะ”
[ไวสิ]
อมยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงอีกคนลอดผ่านเครื่องมือสื่อสาร
ฮยอนอูเป็นผู้ชายนิ่งๆ นิ่งจนบางทีก็คิดว่านี่พระหรือเปล่า.. แต่หลายครั้ง
เพียงเสียงเบาๆ นั่นก็ทำให้ยิ้มกว้างได้เสมอ
“ทำอะไรอยู่”
“คิดถึงเราอยู่รึเปล่า
? ฮ่าๆ” หัวเราะเบาๆ กับคำถามที่เข้าข้างตัวเอง..
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าอยากให้อีกคนตอบว่าใช่
[อือ
คิดถึงโฮซอก]
[เปิดกล้องได้ป่ะ
?]
เอาจริงๆ
เขาก็เปิดกล้องคุยกันออกบ่อย แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป...
เพราะคนที่ขอไม่ใช่เขาแต่เป็นอีกคนที่เป็นปลายสาย
“คิดถึงขนาดนั้นเชียว”
เมื่อภาพอีกคนปรากฏบนหน้าจอก็ได้แต่ยิ้มบางๆให้พร้อมกับถามคำถามวนเข้าข้างตัวเองอีกครั้ง
[ไม่ได้หรอ]
“โห.. แปลกๆ
นะเนี่ย ฮยอนอูไม่สบายรึเปล่า” เอนตัวลงไปกับหมอนแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นเหนือหัว
[นอนแล้วหรอ]
“ยัง คุยด้วยก่อน
มีคนคิดถึง”
[ฮ่าๆๆ
อื้อ.. คุยด้วยก่อน] มองอีกฝ่ายยิ้มได้ตัวเองก็ยิ้มออก
แต่ก็เผลอหุบยิ้มลงเมื่อคิดถึงข้อความใต้ชื่อของอีกคน
[เป็นอะไร?]
“หือ..”
[อยู่ๆ
ก็ไม่ยิ้ม]
“แล้วฮยอนอูเป็นอะไร
?”
[อะไร ?]
“ก็...ข้อค...”
[อ่อ..
ขอโทษนะ..] อีกฝ่ายยิ้มเจื่อนๆ ให้
[ก็เรื่องเดิมๆ
น่ะ]
“... อีกแล้วหรอ?”
“เด็กคนนั้น....”
[ไม่เอาน่าโฮซอก]
[เราคุยกันอยู่..
ยังไม่พูดเรื่องคนอื่นได้มั้ย] เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้างๆ
ที่เขาชอบก่อนจะยิ้มกลับ
“อื้อ...
ขอโทษนะ...”
[ยิ้มสิ]
“อะไร.. ยิ้มแล้ว”
ยิ้มกว้างตอบกลับไปพร้อมกับชี้ไปที่ริมฝีปากของตัวเอง
[ดีแล้ว]
[โฮซอกยิ้มแล้วน่ารัก]
คำชมที่ไม่ค่อยได้ยินบ่อยๆ
ทำให้เผลอยกมือขึ้นจับแก้ม
“เขินแล้วเนี่ย”
[ฮ่าๆๆๆ
ขอโทษ... แต่ตอนเขินก็น่ารัก]
“พอ..
พอเลยฮยอนอู ฮ่าๆๆๆ” ใจก็อยากจะเอาหน้ามุดหมอนให้มันหมดเรื่องไป...
แต่ทำไม่ได้หรอก.. เดี๋ยวอีกคนรู้ว่าเขาเขินมาก
[อื้อ...
พอก็ได้.. จะนอนกี่โมงล่ะ]
“ไล่เราหรอ?”
[เปล่า..
ก็ถามดู พรุ่งนี้มีเรียนเช้านี่ ทำกิจกรรมก็เยอะ]
“อยากคุยกับฮยอนอูก่อน”
เขายิ้มให้ผม
ผมยิ้มให้เขา
เรายิ้มให้กัน..
แล้วเรามีความรู้สึกดีต่อกันมากจริงๆ
คาทก!
แต่เสียงแจ้งเตือนที่ดังขึ้นมาทำให้เขายิ้มกว้างกว่าเดิมนิดหน่อย
; พี่โฮซอก ผมกลับมาแล้วน้าาาาาาา
; คิดถึงจังเลยยยยย !
; พรุ่งนี้ไปกินไอติมกัน
; หลับรึยังน้า ? ถ้ายังตอบนะครับ
; เห็นนะว่าอ่านแล้ว.. ตอบเร็ว!
; รึเพิ่งตื่นเนี่ย
; ผมกวนป่าว ?
; งื่อ ขอโทษษษษษษษษ
พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย
:
เอาดิ..
กินร้านไหน พี่ตามใจเรา :
; ฮ่า ยังไม่นอนหรอครับนึกว่าจะกวนซะอีก
; ผมเพิ่งถึงหออ่า อาบน้ำแป๊บนึง
ค่อยคุย แป๊บเดียวนะครับ อาบน้ำก่อน
; อย่าเพิ่งหนีหลับก่อนล่ะ
; อย่า
; เพิ่ง
; นะ
ครับๆ
ไม่หลับแน่นอน ;) :
หลุดหัวเราเบาๆ
จากคนที่รัวข้อความมา
[มินฮยอกหรอ]
“อื้อ... โทษนะ”
เสียงที่ดังเข้ามาในหูฟังหลังจากที่ปิดกล้องหน้ามาได้ซักพักใหญ่ๆ
[ไม่เป็นไรหรอก]
“ก็... ฮยอนอูบอกว่าอย่าพูดถึงคนอื่นตอนคุยกันนี่นา”
[แต่มินฮยอกไม่ใช่คนอื่นของโฮซอกนี่]
“กีฮยอนก็เหมือนกันไม่ใช่หรอ
?”
[.....]
เสียงที่เงียบไปทำให้โฮซอกถอนหายใจออกมาเบาๆ
เม้มปากอย่างใช้ความคิดอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ พูดตอบไป
“ถ้าทะเลาะกันก็ไปคุยกันให้รู้เรื่องเถอะนะ”
[อื้อ]
“อย่าให้ข้ามวัน
มันไม่ดีหรอก”
[ครับ...
ขอโทษนะ..]
“อื้ม...วางสายไปก่อนก็ได้..
ไปคุยกับเด็กคนนั้นก่อน”
[อื้อ...
ขอบคุณนะ... ยอมรับว่าตอนแรกอารมณ์ไม่ดีจริงๆ... แค่คุยกับโฮซอกแล้วสบายใจขึ้นเยอะ]
“อ่อ..
คิดถึงเราเพราะทะเลาะกับอีกคนล่ะสิตอนแรก” ถามขำๆ ทั้งที่ก็แอบหนึบๆ อยู่ในใจ
[ไม่หรอก...]
[คิดถึงโฮซอกตลอดเวลานั่นแหละ]
ยิ้มให้กับคำพูดของอีกคนอีกครั้ง...
ไม่รู้เหมือนกันว่าปลายสายจะทำให้เขายิ้มได้อีกนานแค่ไหน
“วางสายเราได้แล้ว..
ไปคุยกับน้องให้รู้เรื่องก่อนเลย”
[รู้แล้ว...
ขอบคุณนะ]
“อื้อ..
ฝันดีล่วงหน้า”
[ฝันดีเหมือนกัน]
เสียงในหูฟังเงียบไป
เหลือไว้แต่หน้าจอที่บอกเวลากว่าสองชั่วโมงที่คุยกัน ทิ้งโทรศัพท์ลงบนเตียง..
เอาจริงๆ ตอนนี้เขาค่อนข้างเหนื่อย แต่ก็บอกมินฮยอกไว้แล้วว่าจะยังไม่นอน
แฟนเพิ่งกลับมาจากเข้าค่าย
หลับใส่ก็คงเป็นเรื่องที่แย่เกินไป..
ใช่... มินฮยอกเป็นแฟนโฮซอก
เหมือนที่ฮยอนอูมีแฟนเป็นกีฮยอน เป็นเรื่องจริง
แต่โฮซอกคุยกับฮยอนอูเป็นเรื่องจริง
และความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันก็เป็นเรื่องจริง
แต่ไม่มีใครรู้..
นอกจากเขาสองคน..
โฮซอกตอบไม่ได้ว่าเขากำลังนอกใจมินฮยอกอยู่รึเปล่า
เขาไม่ได้รักมินฮยอกน้อยลง ไม่ได้อยากจะเลิกกับคนๆ นั้นเลยด้วยซ้ำ
แต่เขาก็คุยกับฮยอนอูทุกวัน และฮยอนอูก็เคยบอกว่าเขารักกีฮยอนมากขนาดไหน
รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ตลอดไปไม่ได้..
ถึงจะไม่รู้ว่าเรื่องของเราจะจบเมื่อไหร่..
แต่เขาก็อยากจะภาวนาให้ช่วงเวลาแบบนี้มีต่อไปเรื่อยๆ...
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก
ทุกอย่าง
มันต้องมีจุดจบของมันเสมอ... อยู่ที่ว่า ช้าหรือเร็วแค่นั้นเอง
คาทก!
; พี่โฮซอกกกกกกกกกกกกกกก
; อาบน้ำเสร็จแล้วครับ
; นอนยังงงง คอลได้ป่าว
; คิดถึงที่สุดเลย!
; ผมรักพี่นะ
-END-
เป็นเรื่องแรกหลังจากที่พักจากการเขียนไปนาน... เป็นฟิคแก้บนอีกเรื่องค่ะ ฮืออ เมื่อไรห่จะแก้เสร็จ
เป็นฟิคชู้ค่ะ... สู้นะคะ 55555555555
ที่เป็นเรื่อง Moon เพราะคุยกันตอนกลางคืนและ แม้ว่าตอนเช้าจะมองไม่เห็นพี่ฮยอนอู.. แต่พี่โฮซอกก็รู้ว่า มีพี่ฮยอนอูอยู่เสมอ เอ่อะ.. //ล้ำเกิน
#ดะเคฟิคชั่น @2112_2211
ความคิดเห็น