ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    NO.MERCY ♚ NO.LIMIT [Monsta X : OS/SF]

    ลำดับตอนที่ #28 : [OS] Moon : Shownu X Wonho

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 567
      3
      15 ต.ค. 58

    Moon

    ShowHo

    TheK21-12 aka PPPlus

    Talk : ฟิคแก้บนอีกครั้ง เย้บบบบบ

     

     


    เขาก็เหมือนกับท้องฟ้าตอนเช้า มองไม่เห็นพระจันทร์ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี...

     

     

    คาทก!

     

    ;กลับรึยัง ?

     

    ยิ้มให้กับข้อความที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ ใช้นิ้วกดรหัสผ่านที่เครื่องพร้อมกับเดินจับราวบันไดขึ้นไปอย่างช้าๆ

     

    กำลังขึ้นห้อง J :

    แปบนะ จะถึงห้องแล้วล่ะ :

     

    เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อแล้วเปลี่ยนจากเดินช้าๆ เป็นวิ่งไวๆ เพื่อให้ขึ้นไปถึงชั้นที่ห้องของตัวเอง

     

    ;กลับดึกจัง

     

     

     งี้แหละ L :

    ก็เหมือนเดิมอ่ะ ต้องไปเฝ้ารุ่นน้องดึกทุกวัน :

    หิวอ่ะ ยังไม่ได้กินข้าวเลย :

     

    ควานหากุญแจในกระเป๋าพร้อมกับมองข้อความที่ตอบกลับมา

     

    ; ทำไมไม่กินก่อนกลับล่ะ

     

    ฮ่ะๆ ลืมน่ะ :

    แต่ว่าวันนี้จะไม่กินแล้วล่ะ :

    ดึกและ L :

     

    ; พรุ่งนี้อย่าลืมกินข้าว

    ; ดูแลตัวเองด้วย

     

                    ยิ้มให้กับข้อความพร้อมกับนั่งลงบนเตียงของตัวเอง

    อื้อ รู้แล้ว..  :

    อาบน้ำแป๊บนะ :

     

    ; อื้อ...

    ; ไวๆ นะ

    คิดถึงหรอ? :

    ; อื้อ

    คิดถึง

    ; รีบอาบน้ำนะ

     

                    นานแค่ไหนแล้วก็จำไม่ได้เหมือนกันที่เขินจนต้องกลั้นยิ้มมากมายขนาดนี้...  ครั้งสุดท้ายตอนไหนนะ ?

                    อาจจะเป็นตอนที่เขาจีบกันแฟนคนล่าสุด.. ไม่สิ อาจจะหลังจากที่เราคบกันซักพัก

     

                    อาจจะไม่นานขนาดนั้น

     

                    มั้ง... แต่ตอนนี้.. ชิน โฮซอก แค่กำลังรู้สึกว่าตัวเองหุบยิ้มไม่ได้เลย

     

    อื้อ.. แป๊บนึงนะ :

    อาบน้ำเสร็จจะคอลหานะ :

    J :

    ; ครับ

     

                    ความจริง ชินโฮซอกก็ไม่ค่อยแน่ใจหรอกว่า อะไรทำให้ตัวเองรีบอาบน้ำได้ถึงขนาดนี้ แต่เขาก็เลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเปิดโปรแกรมแชทตั้งแต่ผมยังเปียกน้ำอยู่นี่แหละ

     

     

    แต่ข้อความสั้นๆ ที่เป็นสเตตัสนั่น ทำให้ต้องขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

     

    SN.

    ขอโทษที่น่าเบื่อ

     

    โฮซอกกัดปากอย่างใช้ความคิดซักพักก่อนจะกดคอลหาอีกคน

     

    [อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ]

     

    “อื้มมม ไวป่ะ”

     

    [ไวสิ]

    อมยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงอีกคนลอดผ่านเครื่องมือสื่อสาร ฮยอนอูเป็นผู้ชายนิ่งๆ นิ่งจนบางทีก็คิดว่านี่พระหรือเปล่า.. แต่หลายครั้ง เพียงเสียงเบาๆ นั่นก็ทำให้ยิ้มกว้างได้เสมอ

     

    “ทำอะไรอยู่”

    “คิดถึงเราอยู่รึเปล่า ? ฮ่าๆ” หัวเราะเบาๆ กับคำถามที่เข้าข้างตัวเอง..

    แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าอยากให้อีกคนตอบว่าใช่

     

    [อือ คิดถึงโฮซอก]

    [เปิดกล้องได้ป่ะ ?]

     

    เอาจริงๆ เขาก็เปิดกล้องคุยกันออกบ่อย แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป... เพราะคนที่ขอไม่ใช่เขาแต่เป็นอีกคนที่เป็นปลายสาย

     

    “คิดถึงขนาดนั้นเชียว” เมื่อภาพอีกคนปรากฏบนหน้าจอก็ได้แต่ยิ้มบางๆให้พร้อมกับถามคำถามวนเข้าข้างตัวเองอีกครั้ง

     

    [ไม่ได้หรอ]

     

    “โห.. แปลกๆ นะเนี่ย ฮยอนอูไม่สบายรึเปล่า” เอนตัวลงไปกับหมอนแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นเหนือหัว

     

    [นอนแล้วหรอ]

     

    “ยัง คุยด้วยก่อน มีคนคิดถึง”

     

    [ฮ่าๆๆ อื้อ.. คุยด้วยก่อน] มองอีกฝ่ายยิ้มได้ตัวเองก็ยิ้มออก แต่ก็เผลอหุบยิ้มลงเมื่อคิดถึงข้อความใต้ชื่อของอีกคน

     

    [เป็นอะไร?]

     

    “หือ..”

     

    [อยู่ๆ ก็ไม่ยิ้ม]

     

    “แล้วฮยอนอูเป็นอะไร ?”

     

    [อะไร ?]

     

    “ก็...ข้อค...”

     

    [อ่อ.. ขอโทษนะ..] อีกฝ่ายยิ้มเจื่อนๆ ให้

    [ก็เรื่องเดิมๆ น่ะ]

     

    “... อีกแล้วหรอ?”

    “เด็กคนนั้น....”

     

    [ไม่เอาน่าโฮซอก]

    [เราคุยกันอยู่.. ยังไม่พูดเรื่องคนอื่นได้มั้ย] เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้างๆ ที่เขาชอบก่อนจะยิ้มกลับ

     

    “อื้อ... ขอโทษนะ...”

     

    [ยิ้มสิ]

     

    “อะไร.. ยิ้มแล้ว” ยิ้มกว้างตอบกลับไปพร้อมกับชี้ไปที่ริมฝีปากของตัวเอง

     

    [ดีแล้ว]

    [โฮซอกยิ้มแล้วน่ารัก]

     

    คำชมที่ไม่ค่อยได้ยินบ่อยๆ ทำให้เผลอยกมือขึ้นจับแก้ม

     

    “เขินแล้วเนี่ย”

     

    [ฮ่าๆๆๆ ขอโทษ... แต่ตอนเขินก็น่ารัก]

     

    “พอ.. พอเลยฮยอนอู ฮ่าๆๆๆ” ใจก็อยากจะเอาหน้ามุดหมอนให้มันหมดเรื่องไป... แต่ทำไม่ได้หรอก.. เดี๋ยวอีกคนรู้ว่าเขาเขินมาก

     

    [อื้อ... พอก็ได้.. จะนอนกี่โมงล่ะ]

     

    “ไล่เราหรอ?”

     

    [เปล่า.. ก็ถามดู พรุ่งนี้มีเรียนเช้านี่ ทำกิจกรรมก็เยอะ]

     

    “อยากคุยกับฮยอนอูก่อน”

     

    เขายิ้มให้ผม

     

    ผมยิ้มให้เขา

     

    เรายิ้มให้กัน.. แล้วเรามีความรู้สึกดีต่อกันมากจริงๆ

     

     

     

    คาทก!

     

    แต่เสียงแจ้งเตือนที่ดังขึ้นมาทำให้เขายิ้มกว้างกว่าเดิมนิดหน่อย

     

     

    ; พี่โฮซอก ผมกลับมาแล้วน้าาาาาาา

    ; คิดถึงจังเลยยยยย !

    ; พรุ่งนี้ไปกินไอติมกัน

    ; หลับรึยังน้า ? ถ้ายังตอบนะครับ

    ; เห็นนะว่าอ่านแล้ว.. ตอบเร็ว!

    ; รึเพิ่งตื่นเนี่ย

    ; ผมกวนป่าว ?

    ; งื่อ ขอโทษษษษษษษษ

     

    พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย :

    เอาดิ.. กินร้านไหน พี่ตามใจเรา :

     

    ; ฮ่า ยังไม่นอนหรอครับนึกว่าจะกวนซะอีก

    ; ผมเพิ่งถึงหออ่า อาบน้ำแป๊บนึง ค่อยคุย แป๊บเดียวนะครับ อาบน้ำก่อน

    ; อย่าเพิ่งหนีหลับก่อนล่ะ

    ; อย่า

    ; เพิ่ง

    ; นะ

     

    ครับๆ ไม่หลับแน่นอน ;) :

     

                    หลุดหัวเราเบาๆ จากคนที่รัวข้อความมา

     

                    [มินฮยอกหรอ]

     

                    “อื้อ... โทษนะ” เสียงที่ดังเข้ามาในหูฟังหลังจากที่ปิดกล้องหน้ามาได้ซักพักใหญ่ๆ

     

                    [ไม่เป็นไรหรอก]

     

                    “ก็... ฮยอนอูบอกว่าอย่าพูดถึงคนอื่นตอนคุยกันนี่นา”

     

    [แต่มินฮยอกไม่ใช่คนอื่นของโฮซอกนี่]

     

    “กีฮยอนก็เหมือนกันไม่ใช่หรอ ?”

     

    [.....] เสียงที่เงียบไปทำให้โฮซอกถอนหายใจออกมาเบาๆ เม้มปากอย่างใช้ความคิดอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ พูดตอบไป

     

    “ถ้าทะเลาะกันก็ไปคุยกันให้รู้เรื่องเถอะนะ”

     

    [อื้อ]

     

    “อย่าให้ข้ามวัน มันไม่ดีหรอก”

     

    [ครับ... ขอโทษนะ..]

     

    “อื้ม...วางสายไปก่อนก็ได้.. ไปคุยกับเด็กคนนั้นก่อน”

     

    [อื้อ... ขอบคุณนะ... ยอมรับว่าตอนแรกอารมณ์ไม่ดีจริงๆ... แค่คุยกับโฮซอกแล้วสบายใจขึ้นเยอะ]

     

    “อ่อ.. คิดถึงเราเพราะทะเลาะกับอีกคนล่ะสิตอนแรก” ถามขำๆ ทั้งที่ก็แอบหนึบๆ อยู่ในใจ

     

    [ไม่หรอก...]

     

    [คิดถึงโฮซอกตลอดเวลานั่นแหละ] ยิ้มให้กับคำพูดของอีกคนอีกครั้ง... ไม่รู้เหมือนกันว่าปลายสายจะทำให้เขายิ้มได้อีกนานแค่ไหน

     

    “วางสายเราได้แล้ว.. ไปคุยกับน้องให้รู้เรื่องก่อนเลย”

     

    [รู้แล้ว... ขอบคุณนะ]

     

    “อื้อ.. ฝันดีล่วงหน้า”

     

    [ฝันดีเหมือนกัน]

     

    เสียงในหูฟังเงียบไป เหลือไว้แต่หน้าจอที่บอกเวลากว่าสองชั่วโมงที่คุยกัน ทิ้งโทรศัพท์ลงบนเตียง.. เอาจริงๆ ตอนนี้เขาค่อนข้างเหนื่อย แต่ก็บอกมินฮยอกไว้แล้วว่าจะยังไม่นอน

     

    แฟนเพิ่งกลับมาจากเข้าค่าย หลับใส่ก็คงเป็นเรื่องที่แย่เกินไป..

     

    ใช่... มินฮยอกเป็นแฟนโฮซอก เหมือนที่ฮยอนอูมีแฟนเป็นกีฮยอน เป็นเรื่องจริง

     

    แต่โฮซอกคุยกับฮยอนอูเป็นเรื่องจริง และความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันก็เป็นเรื่องจริง

     

    แต่ไม่มีใครรู้.. นอกจากเขาสองคน..

     

    โฮซอกตอบไม่ได้ว่าเขากำลังนอกใจมินฮยอกอยู่รึเปล่า เขาไม่ได้รักมินฮยอกน้อยลง ไม่ได้อยากจะเลิกกับคนๆ นั้นเลยด้วยซ้ำ แต่เขาก็คุยกับฮยอนอูทุกวัน และฮยอนอูก็เคยบอกว่าเขารักกีฮยอนมากขนาดไหน

     

    รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ตลอดไปไม่ได้..

     

    ถึงจะไม่รู้ว่าเรื่องของเราจะจบเมื่อไหร่..

     

    แต่เขาก็อยากจะภาวนาให้ช่วงเวลาแบบนี้มีต่อไปเรื่อยๆ...

     

    แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก

     

    ทุกอย่าง มันต้องมีจุดจบของมันเสมอ... อยู่ที่ว่า ช้าหรือเร็วแค่นั้นเอง

     

     

    คาทก!

     

    ; พี่โฮซอกกกกกกกกกกกกกกก

    ; อาบน้ำเสร็จแล้วครับ

    ; นอนยังงงง คอลได้ป่าว

    ; คิดถึงที่สุดเลย!

    ; ผมรักพี่นะ

     

    -END-


     เป็นเรื่องแรกหลังจากที่พักจากการเขียนไปนาน... เป็นฟิคแก้บนอีกเรื่องค่ะ ฮืออ เมื่อไรห่จะแก้เสร็จ

    เป็นฟิคชู้ค่ะ... สู้นะคะ 55555555555

    ที่เป็นเรื่อง Moon เพราะคุยกันตอนกลางคืนและ แม้ว่าตอนเช้าจะมองไม่เห็นพี่ฮยอนอู.. แต่พี่โฮซอกก็รู้ว่า มีพี่ฮยอนอูอยู่เสมอ เอ่อะ.. //ล้ำเกิน

    #ดะเคฟิคชั่น @2112_2211

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×