ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    NO.MERCY ♚ NO.LIMIT [Monsta X : OS/SF]

    ลำดับตอนที่ #21 : [SF] I'm Here : Kihyun x Minhyuk

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 577
      1
      2 ก.ค. 58

    I’m Here

    Kihyun X Minhyuk

    TheK21-12 aka PPPlus19

    Talk : แก้บน.. มั้ง ?

    3579 คำ 28 หน้า ยาวหน่อยน้า... 

     

     เพลงไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับฟิคเรื่องนี้ แต่พอแต่งจบแล้วมันก็แว่บมา

    เอาน่า ไม่เกี่ยวกับฟิคแต่ฟังๆ ไปเถอะ



     

     

    เขาหลงใหล

     

    หลงใหลในสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

     

    ร่างอรชรที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวคลุมไว้

     

    มือที่ไขว้กันอยู่ข้างหลังของเธอ

     

    ร่างกายขอเธอที่กำลังสั่นเทิ้ม พร้อมกับดวงตาที่สั่นระริก

     

    ด้วยความกลัว หวาดผวา หรืออะไรก็ตาม

     

    เขาไม่ได้ยิ้ม ทำเพียงใช้ของมีคมกรีดไปในส่วนของขาขาวของเธอ

     

    เธอส่งเสียงไม่ได้ ไม่รู้ว่าเธอกำลังลืมวิธีการส่งเสียงไปแล้วหรือยัง

     

    ฉึก!

     

    เลือดสีแดงฉานไหลออกมาตามแนวแผล รู้สึกได้ถึงกระดูกที่เคยโดนกล้ามเนื้อและไขมันห่อหุ้มอยู่

     

    หญิงสาวพยายามส่งเสียงร้องเพราะความเจ็บปวด เธออาจจะทรมานเจียนตาย แต่แววตาของผู้กระทำไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิ่งที่ตนทำอยู่เลยสักนิด

     

    เธอร้องไห้และพยายามอ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธ์ที่เธอนับถือ

     

    แต่เขากลับไม่เชื่อในพระเจ้าหรืออะไรก็แล้วแต่ สิ่งที่เขาเชื่อมีเพียงตัวเขาเอง... และใครอีกคน

     

     

    อีกคนที่คงกำลังกลับที่บ้านตอนนี้

     

     

    เคร้ง..

     

     

     

    ตายซะแล้วสิ...

     

    รอยยิ้มหวานผุดขึ้นมาบนใบหน้าครั้งแรก มองเลือดที่ไหลไปทั่วห้องน้ำ มองร่างของหญิงสาวที่บิดเบี้ยวผิดธรรมชาติ

     

    “ฮ่ะ.. ฮ่ะ...” เสียงหัวเราะเบาๆ หลุดออกมาจากปากบาง

     

    “ฮ่ะฮ่ะ.. ฮ่าๆๆๆ ฮ่ะ.. ฮ่ะ.. ตาย.. ตายอีกแล้ว ฮ่าๆๆ อ่ะ... ฮ่า... อีกแล้ว... ตาย... ฮ่ะฮ่ะๆๆๆๆ อ่า.. ฮ่ะ..ฮ่ะ..” รอยยิ้มและเสียงหัวเราะยังคงดังก้องไปทั่วห้องน้ำ

     

    เขายิ้มให้กับ เธอผู้บิดเบี้ยวนั่นอีกครั้ง

     

    และหันหลังออกมาจากห้องน้ำในโรงแรมที่แสนน่ากลัว...

     

    ถึงเวลากลับบ้านแล้ว... ผมอยู่ที่นั่น...

     

    เขารู้ดี...

     

     

     

     

    I’m Here,

     

    My baby.

     

     

     

     

     

    “นี่เป็นศพที่สามของเดือนนี้แล้วนะ” เสียงของบุคคลข้างโต๊ะทำให้ผมยอมเงยหน้าจากแขนที่แล้วบิดร่างกายที่เมื่อยล้า

     

    กรอบ..

     

    “โอ่ย...”

     

    “เฮ้ๆ อย่ามัวแต่หลับสิ ทำงานประสาอะไร”

     

    “ก็ส่วนของฉันเสร็จแล้วนี่ว่าแต่....”

     

    “น่าจะฆาตกรคนเดิมนะ ต้องไปดูไปใช่รึไง ไปไหม ? ยูกีฮยอน” ผมถอนหายใจให้กับ ซง กอนฮี เพื่อนร่วมงานขี้เล่น แล้วลุกจัดเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อยของตัวเอง

     

    “คดีของฉัน ฉันก็ต้องรับผิดชอบสิ”

     

     

     

    “ผู้พบศพคนแรกคือนาย อิม ชางกยุน พนักงานโรงแรมที่จะเข้ามาทำความสะอาดและเปลี่ยนผ้าปูเตียงในห้อง”

     

    “เวลาตายล่ะครับ”

     

    “ประมาณคืนวันพฤหัส”

     

    “แต่เพิ่งมาพบศพวันจันทร์นี่น่ะหรอ” เป็นครั้งแรกที่ผมเริ่มถาม นวดที่ต้นคอเล็กน้อยแล้วเดินตามเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานที่อยู่หน้าห้องน้ำ

     

    “ผู้ตายขอไว้น่ะ ว่าอย่าเปิดห้องจนกว่าเธอจะ.....”

     

    “อ่า... เหมือนเดิมสินะ” ตัดบทของกอนฮีที่กำลังพูด แอบได้ยินเพื่อนร่วมงานถอนหายใจใส่แต่ก็ไม่ได้สนใจและมองเข้าไปในห้องน้ำที่มีศพนั่งอยู่

     

    ภาพที่แสนบิดเบี้ยวปรากฏอยู่ในสายตาของผม ผนังห้องน้ำสีฟ้าสดใส กับเลือดสีเข้มที่แห้งกรังบนพื้น ร่างกายที่อยู่ในท่าที่ไม่ควรอยู่ ดูน่าสยดสยองจนต้องเบือนหน้าหนี

     

    แต่ผมอาจจะชินไปแล้วก็ได้กระมัง.... เพราะมัน...

     

    สมบูรณ์แบบอย่างที่คิดไว้เลย

     

    “ไม่พบลายนิ้วมือหรือเส้นผมของคนร้ายเลยครับ”

     

    “อืม” ตอบรับเจ้าพนักงานแล้วเดิมสำรวจอย่างใกล้ชิดเองอีกครั้ง

     

    “ทำไมคนร้ายถึงต้องสั่งให้ผู้ตายจองห้องพักในโรงแรมหลายๆ วันทั้งๆ ที่ตัวเองก็ฆ่าเสร็จในวันเดียวด้วยนะ” กอนฮีเดินเข้ามาและถามใกล้ๆ ผม

     

    “ถามคนร้ายสิ” ได้ยินเสียง ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายของกอนฮีอีกครั้ง เชื่อว่าตอนนี้เขาคงอยากถีบผมเข้ากลางหลังเสียเต็มทน แต่ทำไม่ได้เลยได้แต่ถอนหายใจเสียงดังแทน

     

    คนที่ควรจะถอนหายใจควรเป็นผมสิ...

     

     

    ด้วยความโล่งอกน่ะนะ..

     

     

     

     

     

    “กลับช้าจัง”

     

    “ทำคดีมาน่ะ” ได้ยินเสียงหัวเราะของคนที่นั่งอ่านการ์ตูนอยู่ที่โซฟา จึงอดไม่ได้ที่จะยืนมือออกไปขยี้ผมสีทองที่ผมเป็นคนโกรกให้เองกับมือ

     

    “ย่าห์ ! ยูกีฮยอน”

     

    “อะไรล่ะ วันนี้เหนื่อยจะตาย”

     

    “ก็คงจะแอบหลับบนโต๊ะของตัวเองเหมือนเดิมนั่นแหละ คุณตำรวจจอมขี้เกียจ!

     

    “ก็เพราะเล่นตำรวจจับโจรกับเด็กแถวนี้นั่นแหละ ถึงได้เหนื่อยจนไปหลับที่ทำงานน่ะ” ยิ้มให้กับคนข้างๆ แล้วย้ายมือมาดึงแก้มนิ่มๆ ก่อนจะผลักให้นอนราบไปกับโซฟา

     

    “แล้วจับเด็กได้รึเปล่าล่ะ” คนถูกกดถามพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม

     

    “จับได้สิ ก็จับอยู่ทุกวัน”

     

    “ขี้โม้ ! ไม่เห็นจะโดนพาตัวไปไหนเล้ย”

     

    ไม่ตอบแต่จูบเบาๆ ที่หน้าผากของคนตรงหน้า ยิ้มให้กับคนที่นอนอยู่อีกครั้ง

     

    “นั่นมันคนอื่น ไม่ใช่ฉันนี่...”

     

    “ก็ ลี มินฮยอก น่ะ ฉันจับได้แค่คนเดียวนี่นา”

     

     

     

     

    มันไม่ค่อยจะเข้าท่าเลยว่ามั้ย .. ที่เราสองคนคบกันแบบนี้

     

     

    ข้างนอกนั่น ผมอาจจะเป็นคนที่คนอื่นเรียกว่าตำรวจหนุ่มไฟแรงที่กำลังตามสืบคดีใหญ่คดีหนึ่งอยู่

     

    ข้างนอกนั่น เขาอาจจะเป็นคนอื่นเรียกว่าผู้ร้าย หรือฆาตกรฆ่าคนตายนับสิบ ที่ยังตามจับไม่ได้

     

    ข้างนอกนั่น คนอื่นอาจจะมองว่า ผมกำลังตามตัวเขา และ เรายังไม่สามารถจับเขาได้

     

     

    แต่ตรงนี้

     

    บ้านหลังนี้

     

    ผมไม่จำเป็นต้องฟังเสียงของใคร ใครที่อยู่ข้างนอก ใครที่ให้คำนิยามกับผมและเขาไว้มากมาย ใครที่ผมไม่เคยสนใจเขา...

     

    ใช่..

     

    เราเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง

     

    ผมเป็นเพียงชายคนหนึ่งที่เขารัก

    ส่วนเขาก็เป็นเพียงชายคนหนึ่งที่ผมรัก

     

    ในบ้านหลังนี้...

     

    ผมคนนี้

     

    คนที่อยู่ตรงหน้านี้

     

    มีแค่เรา... แค่เราเท่านั้น...

     

     

     

    I’m Here, baby.

    I always here.

     

     

     

     

     

    “หลับอีกแล้วหรอ”

     

    “เปล่า” รีบตอบก่อนที่จะได้ยินกอนฮีบ่นอะไรขึ้นมาอีก ตั้งแต่วันนั้นที่ไปทำคดีโรงแรมก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้าซักอย่าง แน่ล่ะ ถึงมินฮยอกของผมจะดูติดเล่นไปหน่อย แต่พออยู่ข้างนอกกลับกลายเป็นคนละคนที่รอบคอบและสุขุม

     

    ไม่ทิ้งร่องรอย

     

    ไม่ทำตอนกลางวัน

     

    ไม่อยู่ในสถานที่ผู้คนพลุกพล่าน

     

    ไม่พยายามทำให้ตัวเองเป็นจุดสนใจ

     

     

    อืม... ถ้าไม่นับเสียงหัวเราะหลังจากได้ฆ่าใครซักคน ที่เหลือเขาก็ควบคุมได้หมด มันดีสำหรับผมและเขาเหมือนกัน

     

    “เฮ้... พี่กีฮยอน”

     

    “อะไร”

     

    “เหม่ออะไรขนาดนั้น โคฟเวอร์เป็นพี่ฮยองวอนหรอ ?” ยักไหล่แทนคำตอบแล้วเก็บของที่อยู่บนโต๊ะ วันนี้มันออกจะน่าเบื่อเกินไปสักหน่อย

     

    “ออกไปหาอะไรกินกันป่ะ กอนฮี”

     

    “ผมรอพี่พูดคำนี้อยู่พอดีเลย !

     

    ถอนหายใจให้กับเพื่อนร่วมงานของตัวเอง แล้วก็ยืดตัวเต็มความสูง (ที่ไม่ค่อยจะสูงเท่าไหร่) แล้วเดินออกไปหาอะไรทานใกล้ๆ โดยมีอีกคนเดินตามอยู่

     

    “พี่เครียดมั้ย ที่ยังจับฆาตกรคนนั้นไม่ได้น่ะ”

     

    “เวลาพักไม่พูดเรื่องงาน” กอนฮีเบ้ปากใส่เขาแล้วเดินตามไปเรื่อยๆ

     

    “เอ๊ะ... นั่น !

     

    “อ้าว กีฮยอนนี่คะ” กอนฮีอาจจะเตือนช้าไป....

     

    “สวัสดีครับ คุณนายอน” ตอบรับหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม

     

    “สวัสดีครับ !” และรอยยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยของคนข้างๆ

     

    “คุณกีฮยอนจะไปไหนหรอคะ”

     

    “ทานข้าวน่ะครับ” ตอบพร้อมกับรอยยิ้มอีกครั้ง

     

    “นายอนก็กำลังจะไปทานข้าวเหมือนกันเลยค่ะ กีฮยอนจะไปทานที่ไหนหรอคะ ไปด้วยกันไหมคะ ทางนั้นมีร้านอาหารเปิดใหม่” หญิงสาวเดินเข้ามาเกาะแขนผม โดยไม่ทันได้ตั้งตัว หันมองขอความช่วยเหลือจากกอนฮีที่อยู่ข้างๆ และ...

     

    “โอ๊ะ... ผมนึกได้ว่ามีงานซะด้วยสิ คุณนายอนไปทานข้าวเป็นเพื่อนพี่กีฮยอนหน่อยนะครับ ผมไปล่ะ...” พูดพร้อมกับยิ้มและขยิบตาให้

     

    เดี๋ยว... ไม่ใช่... กอน....

     

    ฟ.......

     

    “เอ่อ... คือผม....”

     

    “ไปทานข้าวด้วยกันก่อนนะคะ”

     

     

     

     

    ผมจอดรถไว้ที่โรงจอดรถ หยิบโทรศัพท์ดูข้อความจากคนที่เพิ่งคุยกันเมื่อช่วงเที่ยง ผมไม่รู้จะตอบเธออย่างไร ผมไม่ได้รังเกียจเธอ... ผมเพียงแต่ไม่อยากให้ความหวังกับเธอมากไปก็เท่านั้น

     

    เพราะคนที่ผมรักมีคนเดียว..

     

    คนที่อยู่ในบ้านหลังนี้

     

    บ้านหลังเดิมที่เราอยู่ด้วยกัน...

     

    แต่มันแปลก...

     

    แปลกที่วันนี้มันเปลี่ยนไป...

     

    ตรงโซฟานั่นไม่มีเขานั่งอยู่เหมือนทุกวัน...

     

    มินฮยอกออกไปไหน ?

     

    เขาไม่เคยกลับบ้านหลังผม

     

    ขมวดคิ้วแล้วกดเบอร์ของคนที่คุ้นเคย ได้ยินเสียงรอสายมาพร้อมกับริงโทนที่ดังออกมาจากห้องน้ำ

     

    อยู่ในห้องน้ำ ?

     

     

     

    เพียงแค่โทรศัพท์เครื่องเดียวเท่านั้น

     

     

    กีฮยอนตัดสายแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ภาพพักหน้าจอที่เคยเป็นรูปของเรา ตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นรูปอื่น

     

    รูปของผม...

     

    กับนายอน ?

     

    หัวใจของผมสั่นระรัว หยิบโทรศัพท์ทั้งสองเครื่องและเดินออกจากบ้านไปยังโรงรถ

     

    มินฮยอกโกรธ...

     

    โกรธที่ผมอยู่กับคนอื่น

     

    ผมต้องหาเขาให้เจอ ก่อนที่คนอื่นจะมาเจอเขา

     

    ..

    .

    แล้วที่ไหน... นายอยู่ที่ไหนกันนะ ลี มินฮยอก...

     

     

     

     

    แปะ !

     

    “หืม ?”

     

    “ไม่ได้นอนหรอพี่ ?” กอนฮีทักพร้อมกับเลิกคิ้ว วันนี้ผมคงจะดูแย่มาก ผมไม่ได้นอนทั้งคือแต่ก็ยังมาทำงาน เผื่อหวังว่าจะมีใครได้ข่าวของเขา...

     

    แต่ดูเหมือนว่าไม่

     

     

    ...

    ..

    .

     

    “วันนี้มีคดีนะพี่” หัวใจของผมสั่นระรัว

     

    “ที่ไหน”

     

    “โกดัง C มีคนพบชายวัยรุ่นสี่คนถูกทำร้ายด้วยของมีคม เสียชีวิตคาที่ สภาพศพน่าสยดสยอง” กอนฮีพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แต่เขากลับไม่ตื่นเต้นด้วย

     

    “จริงจัง ?”

     

    “จริงๆ พี่ รอบนี้มีคนเห็นหน้าคนร้าย และได้ยินเสียงหัวเราะของคนร้ายด้วย”

     

    “หือ ?”

     

    “เป็นชายสูงไม่เกินร้อยแปดสิบ ใส่ฮู้สีดำปิดเอาไว้ก็จริง แต่ตอนฮู้ดเปิด”

     

    “....” เมื่อคืนฮู้ดสีดำของมินฮยอกหายไป

     

    “ชายคนนั้นบอกว่า เหมือนกับมัจจุราช มีดวงตาสีแดงที่มองไปยังผู้เคราะห์ร้อยทั้งสี่ และผมสีทองที่แตกต่างจากมนุษย์ทั่วไป มันตรึงใจของเขามากเลยล่ะ...”

     

    “.....” ผมสีทองนั่น... จะเป็นของมินฮยอกรึเปล่า...

     

    “พอหลังจากที่ชายวัยรุ่นตายหมดแล้ว คนร้ายก็นั่งอยู่ตรงนั้นจนถึงเช้า เหมือนกับรอคอยอะไรบางอย่าง”

     

    “....” รอผม.. ?

     

    “.....เฮ้..”

     

    “.....”

     

    “พี่กีฮยอน... เฮ้..”

     

    “หา !?” 

     

    “เหม่ออะไรอีกแล้วเนี่ย ? ไหวนะพี่ ?”

     

    “อ่า... อืม.. ไหวๆ แล้วตอนนี้ได้เบาะแสของเขารึยัง”

     

    “ไม่รู้สิ... แต่คิดว่า..”

     

     

    “เมื่อซักครู่มีรายงานว่า มีชายผมทองใส่ฮู้ดสีดำใช้มีดบุกทำร้ายคนในห้าง M อยู่ครับ” เสียงของใครซักคนที่ดังขึ้นเพื่อรายงานสิ่งที่ทางห้างแจ้งเข้ามา

     

    มินฮยอก ?

     

    คนๆ นั้นใช่มินฮยอกรึเปล่า ?

     

     

    “ใช่คนเดียวกับที่ทำร้ายไวรุ่นสี่คนนั้นรึเป.... เอ๊ะ... พี่กีฮยอน”

     

     

    อาจจะเป็นมินฮยอก...

     

    ผมคงต้องรีบไป

     

    รีบไปก่อนที่ใครจะไปเจอเขา...

     

     

    แต่เขาไม่ได้มาที่ห้าง M คนแรก เขาดันมาพร้อมกับทุกคน

     

    แต่ถึงอย่างนั้น

     

    ผมก็ต้องเจอมินฮยอกก่อน.. อยากคุยกับเขาให้รู้เรื่อง

     

    คุยกันให้เข้าใจ และพาเขากลับไป...

     

    กลับไปที่บ้านของเรา

     

     

     

    “ตอนนี้มีผู้บาดเจ็บทั้งหมดสามราย ยามยังจับตัวเขาไม่ได้”

     

     

    ถ้าเป็นที่นี่... มินฮยอกจะอยู่ที่ไหน

     

    “แยกกันออกไปค้นหา”

     

    ไม่ได้ยินเสียงใครที่กำลังสั่งอะไรซักอย่าง ไม่ได้ยินเสียงรุ่นน้องที่ร่วมงานด้วยกันที่รั้งไว้ไม่ให้เขาไปก่อน

     

    ผมได้ยินแต่เสียงหัวใจของตัวผมเองที่กำลังเต้น...

     

    เต้นด้วยความร้อนใจ

     

    เต้นเพื่อให้ผมเร่งออกตามหามินฮยอก

     

     

    กีฮยอน... วันหลังไปห้าง M กันมั้ย

     

    ทำไมหรอ

     

    เค้ก ไง เค้ก เค้กที่ชั้น 5 น่ะ อร่อยมากเลยนะ อยากพากีฮยอนไปกินด้วยกันนานแล้วล่ะ

     

    เสียงของคนรักที่ดังเข้ามาในหัว หากมินฮยอกยังอยากไปกับเขา...

     

    ชั้น ห้า ?

     

     

    ผมวิ่งไปยังลิฟต์ แต่ตอนนี้ชั้นห้าปิดปรับปรุง ไม่สามารถขึ้นได้ ผมอยู่ที่ชั้นสี่ มองหาบันไดเลื่อนหรืออะไรสักอย่างที่น่าจะพาตัวเองไปยังชั้นบนสุดของห้างได้

     

    บันไดเลื่อนที่อยู่ในส่วนของมุมห้าง และไม่ค่อยมีใครผ่าน ร่างโปร่งในฮู้ดสีดำวิ่งขึ้นไปตรงนั้น...

     

    “มินฮยอก” เรียกชื่อคนรักด้วยเสียงผะแผ่วก่อนจะวิ่งตามขึ้นไป

     

    เหมือนยามจะเห็น และพยายามจะเรียกเขา

     

    แต่ไม่เป็นผล ตอนนี้สิ่งที่เขาฟัง มีเพียงเสียงที่เรียกร้องให้ตามร่างนั้นไปเท่านั้น

     

    ข้างบนไม่มีใครอยู่ คนงาน ยาม พนักงาน หรือใครก็ตาม มีแค่ผม และคนที่ผมกำลังเดินตาม

     

    เบื้องหน้าของเขาคือหน้าต่างบานใหญ่ที่เห็นวิวได้ทั่ว มันเคยเป็นร้านเค้กบรรยากาศดีๆที่เขาเคยมา

     

    ส่วนเบื้องหน้าของผม คือเขา เขาที่ผมกำลังไล่ตามหา เขาที่ผมกำลังพยายามเพื่อให้เรากลับไปด้วยกัน

     

    อีกนิดเดียว เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น ผมกำลังจะไล่จับคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้ทัน เพียงเล็กน้อย.. เพียงแค่สามก้าว

     

    หนึ่ง...

     

    สอง...

     

    สาม...

     

    “ใคร !!!!

     

     

    เสียงร้องถามพร้อมกับมีดคมกริบที่เฉือนเนื้อที่แขนผมจนเลือดไหล

     

    นั่นไม่ได้ทำให้เจ็บ แววตาก้าวร้าวนั่นต่างหากที่ทำให้เจ็บ

     

    “กีฮยอน... กีฮยอนของมินฮยอกไง” ยิ้มบางๆ ให้แม้เลือดสีแดงสดกำลังไหลจากบาดแผลและหยดลงไปบนพื้น

     

    “กีฮยอน..” แววตาที่ดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดทำให้ผมยิ้มกว้างขึ้น มือที่ถือมีดอยู่ค่อยๆ ลดลง “กีฮยอน...”

     

    เป็นฝ่ายยื่นมือไปสัมผัสแก้มเนียนๆ ของคนตรงหน้าก่อน ทราบว่าตลอดคืนจนถึงตอนนี้คงยังไม่ได้อาบน้ำ

    “ยิ้มหน่อยสิ มินฮยอกโดนฉันจับแล้วนะ”

     

    แต่พอได้ยื่นมือเข้าไปโอบกอด กลับได้กลิ่นที่คุ้นเคย กลิ่นของคนรัก ที่รักหมดไปทั้งหัวใจ

     

    “กีฮยอน...” แววตาที่อ่อนลงจนเหมือนจะร้องไห้ ผมทำเพียงลูบแก้มของเขาเพื่อปลอบประโลม

     

    “ไม่ว่ามินฮยอกจะไปเห็นอะไรมา.. คนที่ฉันรัก ก็คือมินฮยอกคนเดียวนะ” จ้องลึกเข้าไปในดวงตา เพียงเพื่อให้เขาเข้าใจว่าสิ่งที่พูดไม่ได้โกหก

     

    “อื้อ”

     

     

    “ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว...”

     

     

     

    “ยิ้มหน่อยนะมินฮยอก..”

     

     

     

    “แล้วก็...”

     

     

    “กลับบ้านกันเถอะ...”

     

     

     

    “กลับบ้านของเรากั....”

     

     

     

     

    ปัง !

     

     

    “หยุดเดี๋ยวนี้นะ !!!

     

    ร่างของมินฮยอกทรุดลงไปกับพื้น ขาซ้ายที่ลูกกระสุนเฉี่ยวทำให้เขาเผลอล้มลงไป แววตาที่อ่อนลงกำลังเปลี่ยนไป เปลี่ยนไป... คล้ายดังสัตว์ป่า... ที่โกรธแค้น และหื่นกระหาย

     

    “มินฮ...” พยายามจะห้ามคนที่จ้องตรงไปยังตำรวจสี่ถึงห้านายที่ขึ้นมาเพื่อพยายามจับกุมเขา

     

    “ส่งตัวกีฮยอนมา” เพราะแขนซ้ายของผมที่มีเลือดไหลไม่หยุดถูกมินฮยอกกำไว้แน่น ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บ... เพราะคนที่เจ็บ คงจะเป็นอีกคนที่กำลังโกรธแค้น

     

    “ไม่ !!!!!” เสียงตวาดดังลั่นของมินฮยอก ทำให้กอนฮียกปืนขึ้นอีกครั้ง ถึงจะติดเล่นไปบ้าง แต่กอนฮีที่ได้ชื่อว่าชาร์ปกันนั้น แม่นปืนแค่ไหน ใครๆ ก็รู้ดี

     

    และนั่นมันไม่เป็นผลดีกับผมและเขาตอนนี้เท่าไหร่

     

    ปัง !

     

    เพล้ง !

     

     

     

    เสียงกระจกหน้าต่างบานใหญ่แตกละเอียด พร้อมกับ มินฮยอกที่กำลังลุกขึ้นเต็มความสูงถูกลูกปืนเฉียวอีกครั้งที่แขน ร่างของเขาเซมาหาผมก่อนจะกอดไว้แน่นทั้งที่ยังถือมีดอยู่ อาจดูเหมือนเขากำลังจะสั่งและขู่นายตำรวจว่าจะฆ่าผมหากไม่ลดมือลง

     

    “อย่าเอาไป”

     

    “อย่าเอาคนของผมไป..”

     

    หากแต่เสียงกระซิบผะแผ่วที่ผมได้ยินนั้น มันคือประโยคขอร้องไม่ใช่ประโยคคำสั่งแต่อย่างใด

     

    ความรู้สึกที่เริ่มชาและปวดไปทั้งแขนอาจเพราะเสียเลือดเยอะไป ทำให้ผมเริ่มจะไม่มีแรง

     

    มันคงดูน่าสงสารในสายตาคนอื่น...

     

    แต่ผมกลับสมเพศตัวเองที่ตอนนี้ยังช่วยอะไรคนรักไม่ได้

     

    “อย่าทำอะไรเขา” เสียงใครคนหนึ่งสั่ง มินฮยอกไม่ได้พูดอะไร แววตากราดเกรี้ยวมองไปยังนายตำรวจที่ยืนอยู่รอบๆ

     

    “ไม่เป็นไร มินฮยอก.. ไม่เป็นไร” ผมกระซิบเบาๆ เพื่อปลอบโยน... แต่ไม่เลย แววตาของมินฮยอกไม่ได้อ่อนลงเลย

     

    ต่างจากผม ที่เริ่มจะอ่อนแรงลงเรื่อยๆ

     

    อาจะเพราะไม่ได้นอน หรือเพราะพักผ่อนน้อยเกินไป

     

    มันไม่ใช่เพราะรอยแผลจากมินฮยอก หรือเพราะคนข้างกายผม

     

    มันผิดที่ผมเอง

     

    เพราะผมไม่รีบหามินฮยอกให้เจอ

     

     

    ดวงตาที่เริ่มพร่ามัว

     

    “กีฮยอน” เสียงเขาที่เรียกผมเอาไว้

     

    ขาที่เริ่มจะทรุดลงไป

     

    “.... กี... ฮ..”

     

    “มินฮยอก..” ผมกระซิบเรียกชื่อเขา เพื่อให้เราได้ยินกันเพียงสองคน

     

    “ขอโทษนะ... ที่ปกป้องไม่ได้...” ผมพยายามยิ้ม แต่แผลที่แขนของผมมันเริ่มเจ็บ

     

    “ปล่อยกีฮยอนนะ !!!!!” เสียงตวาดดังขึ้นอีกครั้งหลังจากมินฮยอกลดมีดลง แขนของมินฮยอกถูกยิงอีกครั้ง เขาปล่อยตัวผมร่วงลงสู่พื้น และเขาที่ค่อยๆ เซถลาไปข้างหลัง...

     

     

    ข้างหลังนั่น... ที่มีประจกหน้าต่างบานใหญ่

     

    แต่มันแตกละเอียด...

     

    และกลายเป็นความว่างเปล่า

     

     

    “อ่ะ...” ภาพสุดท้ายของเขาที่ผมเห็น มิใช่ภาพของใครซักคนที่หวาดผวากับการที่กำลังจะตกลงไปจากตึกห้าชั้น

     

    หากแต่เป็นรอยยิ้มบางๆ ของผมที่ผมรักที่สุด

     

    “มินฮยอก...” ผมพยายามลุกขึ้นเรียกชื่อและพยายามไขว้คว้าเขา

     

     

    แต่มันไกลเกินไป

     

    เขาตกลงไปแล้ว

     

    ตกลงไปในความว่างเปล่าที่ผมเอื้อมไม่ถึง

     

    เขาจากไป..

     

     

    โดยที่ผมไม่ได้บอกลาสักคำ..

     

     

     

     

    -END-

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    “กีฮยอน... ไปห้าง M กันเถอะ ไปกันเถอะ”

     

    “หา... ทำไมล่ะ ?”

     

    “เค้กของ Chea.M ที่อยู่ชั้น 5 อ่ะ ที่เคยพูดไว้อ่ะกีฮยอน!  อร่อยมากเลยนะ !

     

    “หรอ...”

     

    “วิวก็สวยด้วย ไปกันเถอะ !

     

    “งานยุ่งอ่ะดิ ไปด้วยไม่ได้หรอก ไปกินคนเดียวได้มั้ย” ปฏิเสธพร้อมกับถอนหายใจ มองคนชวนที่กำลังเบะปากด้วยความไม่พอใจ

     

    “อยากไปด้วยกัน” ตอบพร้อมกับหน้าที่งอลงกว่าเดิม จนคนที่ปฏิเสธเผลอยิ้มออกมา

     

    “โอเคๆ ยอมแล้วๆ แต่ไม่ใช่ช่วงนี้นะ ไม่ว่างจริงๆ”

     

    “จริงนะ !

     

    “อื้อ สัญญาเลย” ยื่นนิ้วก้อยให้คนตรงหน้า ก่อนที่นิ้วก้อยของอีกคนจะเข้ามาเกี่ยวพร้อมกับนิ้วโป้งที่แปะกันพอดี

     

    “ห้ามผิดสัญญาล่ะ”

     

    “รู้แล้ว”

     

     

     

     

     

    วันนั้นเรามาด้วยกันแล้วนะ... ถึงมันจะปิดปรับปรุงก็เถอะ แต่ตอนนี้มันเปิดแล้ว แถมปรับปรุงร้านให้สวยกว่าเดิมด้วย

     

    ใช่ เค้กของที่นี่ ยิ่งเป็นเมนูพิเศษยิ่งอร่อยมากเลยด้วย มีรสที่มินฮยอกชอบหลายรสเลย ฉันลองมาทุกชิ้นแล้ว มันก็อร่อยทุกชิ้นจริงๆ นะ ไม่แปลกใจที่มินฮยอกจะชอบเลย

     

    อ่า...วิวที่นี่มองเห็นได้แทบทั้งเมืองเลยล่ะ มันเห็นทั้งบ้านของเรา แล้วก็สวนสาธารณะที่เราไปด้วยกันด้วยนะ ร้านขนมที่มินฮยอกชอบ ที่ๆ เราเคยไป มันสวยอย่างที่มินฮยอกว่าจริงๆ

     

    ชอบที่นี่จัง แต่ไม่ได้ชอบไปกว่าที่ชอบมินฮยอกหรอก

     

    ขอบคุณนะ

    ขอบคุณที่แนะนำร้านดีๆ แบบนี้ให้

    ขอบคุณมินฮยอกที่รักมาตลอด

    ขอบคุณที่อยู่ด้วยกัน

    ขอบคุณ

    ขอบคุณจริงๆ

     

    และขอโทษ...

    ขอโทษที่ผิดสัญญา

    ขอโทษที่อยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ได้

    ขอโทษที่เราไม่ได้มาด้วยกัน

     

    ขอโทษนะ

     

    “ฉันจะอยู่รงนี้ ..และ มินฮยอกจะเป็นคนที่ฉันรักตลอดไปเลยนะ...”

     

     

     

     

    -Fin-


    ฟิคเรื่องนี้สูบพลังไปเยอะมาก แต่งมาเป็นอาทิตย์แล้วกระมัง...

    เหนื่อยสุดๆ ไปเลย... ,____,

    เราไม่รู้คนอ่านเป็นยังไงแต่เราเผลอน้ำตาคลอตอนแต่ง ถถถถถถถถถถถถถ

    เรื่องนี้โดนไป 3579 คำ กับ 28 หน้า สำหรับว่ามันเยอะมาก...

    ถ้าขยันอาจจะแต่งพาร์ทมินฮยอก... //ตบปากตัวเองล้านรอบ

    ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ... สกรีมฟิคที่แทก #ดะเคฟิคชั่น เลยน่อววว เราเปลี่ยนแทกแล้วนะรู้ยัง..

    //ปกติไม่มีคนเล่นแทกอยู่แล้ว บาย ถถถถถถถถถถถถถถถ

    ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่าาาาาา

    B E R L I N ❀
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×