คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : DEK-WAT 6
DEK WAT
6
นอนไม่หลับ...
แปลตรงตัวง่ายๆ สั้นๆ ว่า
นอนไม่หลับ......
ก็ให้ทำไงได้.. คำพูดของฮิมชานยังวนไปวนมาอยู่ในหัว...
‘เพราะยงอยู่ที่นี่’
ทำไมวะ... ทำไมถึงรู้สึกใจเต้นตึก ๆๆๆ จนนอนไม่หลับขนาดนี้... อยากจะถามอะไรเพิ่มคนที่ทิ้งบอมบ์ลูกใหญ่ไว้ไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงเดินไปจ่ายเงินแล้วลากให้เขาไปส่งที่กุฏิหลวงตา ซึ่งตอนนั้น คุณพ่อกับคุณแม่ของฮิมชานก็กำลังลาหลวงตาพอดี
แล้วเขาก็หามุมสงบๆ อ่านหนังสือต่อ.. เพราะไอ้แดฮยอนที่หนีไปสมัครสอบยังไม่กลับ
ใช่ว่าเขาจะไม่สนใจไปสมัครสอบนะ... เขารู้สิว่าโรงเรียนที่เขาตั้งใจจะไปสอบนี่มันรับสมัครเมื่อไหร่.. และมันคือ...
พรุ่งนี้................
ก็คิดอยู่ว่าจะเอาไงดี.. จะไปยังไง อาจจะนั่งรถเมล์ไป แล้วได้รีดเสื้อยังวะ ? ลืมเลย....
ลุกขึ้นจากฟูกแล้วเดินไปดูที่ราวแขวนผ้า
อ่าว.. รีดแล้ว... ลุกขึ้นมาทำไมวะ?
ยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองอย่างมึนงงแล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“เฮีย” เสียงเรียกของไอ้ก้อนวัตถุสีดำ ยงกุกเลิกคิ้วมองอย่างงงๆ เขาแค่สงสัยว่าทำไมแดฮยอนถึงยังไม่นอน ทั้งที่ปกติน่าจะหลับไปตั้งนานแล้ว
“อะไรมึง?”
“ผมนอนไม่หลับว่ะเฮีย”
“ทำไมวะ?”
“ไม่รู้...”
“ข่มตาไป เดี๋ยวก็หลับ.. ถ้ามันฟุ้งซ่านนักก็ทำแบบที่หลวงตาสอน”
“เฮีย....”
“อะไรอีก” ทำเสียงติดจะรำคาญนิดๆ เพราะเขาเริ่มง่วงแล้ว...
“ผม.. รู้สึกแปลก ว่ะ”
“ทำไม..?”
“มันแปลก..... รู้สึกเหมือน... ไม่รู้สิ.. แปลก แต่รู้สึกดี..”
“นอน.. มึงนอน.. กูง่วง !!!” ว่าแล้วก็ยกผ้าห่มผืนบางๆ มาคลุมหัวแล้วหันหลังทันที
จองแดฮยอนมองการกระทำของคนเป็นพี่ก่อนจะถอนหานใจอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วตะแคงอีกข้างเพื่อนอน
ก็เคยคิดว่ามันเป็นเช้าที่สดใสดี...
แดฮยอนกับยงกุก งัวเงียจากที่นอนแต่เช้าแล้ววิ่งไปตามบิณฑบาตกับหลวงตาเหมือนทุกครั้ง และก่อนเข้าวัดเขาก็เจอคิม ฮิมชานพร้อมกับพ่อและแม่ที่มาทำบุญตอนเช้า แถมยังมียูยองแจและคุณแม่ที่อยู่บ้านฝั่งตรงข้ามมารออยู่เช่นกัน
“เดี๋ยววันนี้ไปหานะยง” ฮิมชานพูดขณะที่ยื่นปิ่นโตสีเหลืองที่มีแกงอะไรซักอย่างอยู่ และยื่นปิ่นโตสีเดียวกันแต่ยังว่างอยู่ให้
“วันนี้เราไปสมัครสอบอ่ะ”
“อ่าว... ไปกี่โมง”
“ก็.... ประมาณสิบโมงอ่ะ .. มั้ง”
“ที่ไหน ไปไง ไปด้วยนะ”
“ก็... ตลาด นั่งรถเมล์ไปอ่ะ”
“ไปด้วย ! นะ นะยงนะ”
“เอ่อ...”
“นะ เราอยากไปอ่ะ” ยงกุกถอนหายใจน้อย ๆ ก่อนจะพยักหน้า...
และตอนนี้... บังยงกุกที่อยู่ในชุดนักเรียนก็ยืนอยู่กับคิมฮิมชานที่อยู่ในชุดไปรเวทที่ดูน่ารัก เขาไม่รู้หรอกนะ ว่าไอ้ที่ฮิมชานใส่มันเรียกว่าอะไรบ้าง.. ชีวิตเขารู้จักแค่เสื้อ กางเกง แล้วก็ประโปรง...
แต่ตอนนี้ชุดของฮิมชานเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว กับกางเกงสีน้ำตาลขาเท่าเข่าและรองเท้าผ้าใบสีดำ...
ไม่รู้สิ คนจะว่ายังไม่รู้ แต่น่ารักมากๆ เลย...
วันนี้แดฮยอนไปติวกับยองแจแต่เช้าที่บ้านยองแจ ส่วนยงกุกก็ไปสมัครเรียนที่อยู่ในตลาด
“คันนี้” ชี้แล้วแตะแขนให้ตามขึ้นไปบนรถสองแถว แต่ฮิมชานเลือกที่จะยื่นมือไปจับกับมือของยงกุกเอาไว้แล้วเดินตามขึ้นรถไป
“กลัวหลง” เงยหน้ามายิ้มให้หลังจากที่นั่งลงบนเบาะ ยงกุกไม่ได้สนใจทำเพียงเบือนหน้าหนีแล้วหันมองวิวนอกหน้าต่างและตรวจสอบเอกสารที่อยู่ในมือเท่านั้น และเพราะจะตรวจสอบเอกสารฮิมชานจึงปล่อยมือให้ยงกุกหยิบเอกสารมาตรวจดูได้ง่ายขึ้น
เมื่อถึงเป้าหมายก็แตะมืออีกคนเบาๆ และลุกขึ้นตามลงมา จ่ายเงินสำหรับสองคนให้คนขับรถแล้วเดินนำไปโดยมีฮิมชานคอยวิ่งตามอยู่
“ค่ารถเท่าไหร่หรอ”
“ไม่บอก” เพราะว่าชุดนักเรียนมันจะจ่ายถูกกว่าชุดธรรมดา และบังเอิญว่าตอนเขาจ่ายเงิน เขาบอกว่าสองคนโดยไม่ได้บอกว่าอีกคนของเขาไม่ใช่ชุดนักเรียน ก็เท่ากับว่า ค่ารถเมล์ของชุดนักเรียนหนึ่ง ชุดไปรเวทหนึ่ง จ่ายไปเท่ากับชุดนักเรียนสองคน..
มันถูกกว่า... เทคนิคนี้ มีแต่คนฉลาดเท่านั้นแหละที่ทำ...
เพราะงั้นไม่บอกฮิมชานหรอกว่าค่ารถเมล์เท่าไหร่ เดี๋ยวฮิมชานจะรู้ว่าเขาโกงคนขับรถเมล์..
ไม่ดี ไม่ดี ไม่เท่เลย...
ไม่สิ .. เขาไม่ผิด คนขับรถเมล์เป็นคนทอนตังให้เขา...
เออช่างมันเถอะ
“ยง รอด้วยสิ” แล้วมือนุ่มๆ ก็มาจับที่มือเขาอีกครั้ง... ทำไมฮิมชานชอบทำแบบนี้ ทำให้ใจเขาเต้นตึกตัก ๆ จนจะหลุดกระเด็นออกมาอีกแล้ว..แต่ต้องเก็กขรึมไม่ทำท่าอะไรให้มันมากมายนัก... ไม่เอาๆ ไม่ดี ๆ
เดินเข้าโรงเรียนไป เป็นโรงเรียนประจำอำเภอถึงจะไม่ใหญ่เท่าโรงเรียนในเมือง แต่มันก็เป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดแล้วสำหรับเขาที่อยู่ในระดับนี้...
“ยงจะเข้าโรงเรียนนี้หรอ”
“อื้อ ทำไมหรอ”
“ป่าว.... แต่.... เราชอบที่ยงใส่ชุดนักเรียนจัง” คนพูดพร้อมกับอมยิ้มเล็ก ยงกุกเบือนหน้าหนีอีกรอบแล้วเดินไปตึกที่เขียนไว้ในหนังสือแนะนำ
“รออยู่นี่นะ เดี๋ยวมา”
พยักหน้ารับอีกคนแล้วนั่งรออยู่ที่ร้านขายน้ำในโรงเรียน ฮิมชานสั่งน้ำปั่นสองแก้วเพื่อกินเองหนึ่งแก้วและสั่งไว้ให้ยงกุกอีกหนึ่งแก้ว ก็แค่หวังว่า คนที่ไปสมัครสอบจะไม่ไปนานจนเกินไป
อมยิ้มน้อย ๆ กับความคิดของตัวเอง ไม่คิดว่าจะ ชอบยงกุกมากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ตั้งใจเอาไว้แล้ว ทั้งๆ ที่คิดอะไรเผื่อไว้หลายอย่าง แต่ก็กลายเป็นว่าชอบมากไปซะอย่างนั้น
ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้รึเปล่า แต่ตอนที่ตัดสินใจยื่นมือไปจับ ฮิมชานตื่นเต้นขนาดไหน รู้รึเปล่าว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ชอบอยู่...
ไม่ต้องรอนานมากเท่าไหร่ ยงกุกก็เดินมาด้วยสีหน้ายุ่งๆ ติดจะหงุดหงิดเล็ก ๆ
“เป็นไง”
“ก็สมัครได้”
“อ่ะ” ยื่นน้ำผลไม้ปั่นให้คนที่เพิ่งเดินมาแล้วยิ้มกว้าง
“อื้อ... ขอบคุณนะ”
“อื้อ” แอบเสียใจนิดๆ ที่ได้คำตอบเป็นแค่คำขอบคุณธรรมดา แต่ก็เข้าใจว่าเป็นนิสัยของยงกุก นิ่งๆ เงียบ ๆ แต่ใจดีที่สุด
“กินอะไรก่อนมั้ย ?”
“ไปกินที่วัดดีกว่า ร้านเดิม อร่อย” จับมือของยงกุกแล้วเสนอ ยงกุกทำเพียงพยักหน้าและพาเดินไปรอรถที่ท่ารถและขึ้นรถสองแถวเพื่อกลับบ้าน
“อ่าวเฮียนี่” เสียงของใครคนหนึ่งดังมาจากทางด้านขวาที่ฮิมชานนั่งอยู่ และก็เห็นใครคนหนึ่งที่โผล่หน้าออกมา
“อือมีไร จีโฮ”
“ไปไหนมาเฮีย แต่งชุดนักเรียนด้วย ?”
“สมัครสอบแล้วนี่แกจะไปไหน”
“ไปวัด... เออ เธอ ๆ ขอแลกที่ได้ป่ะ?” จีโฮสะกิดฮิมชานเบาๆ ฮิมชานหันมองหน้ายงกุก
“งั้นเราขอแรกที่กับยงแทนได้มั้ย ?” ฮิมชานถามและยงกุกก็พยักหน้าก่อนจะลุกให้ฮิมชานขยับไปนั่งด้านในแทน
“อ่าว เขามากับเฮียหรอ.. ? ใครอ่ะ???”
“......... เพื่อน”
“ไม่เคยเห็นเลย”
“อือ ช่างเหอะแล้วจะไปไหน”
“ไปวัดเฮีย นัดไอ้ยูควอนไว้”
“อ๋อ” พยักหน้าเข้าใจที่จีโฮพูด และอยู่ ๆ มือข้างซ้ายของยงกุกก็ถูกบีบจนแน่น พอหันไปมองฮิมชาน ฮิมชานกำลังมองร้านเค้กซึ่งเป็นท่ารถเมล์อีกท่าหนึ่งที่รถจะมาจอดรอคนขึ้น
อยากกินเค้กหรอ???
ถามเอาไว้ในใจ
ไม่กล้าถาม
“เฮีย แป๊บนึง ลงไปซื้อน้ำแป๊บ” จีโฮพูดแล้วทำท่าจะลุก
“เออ มึง.. ไม่ต้อง กูอยากกินโค้กพอดี เดี๋ยวกูลงไปเอง มึงเอาไร?”
ฮิมชานมองงงๆ...
ก็เพิ่งซื้อน้ำให้... หรือว่าไม่ชอบ??? อยากกินโค้กมากกว่า???
“เอาน้ำส้มครับเฮีย ขอบคุณครับ”
“อือ ดูฮิมชานไว้ด้วย” ว่าพลางหันไปมองฮิมชานที่นั่งอยู่ ฮิมชานเอียงคองงๆ จีโฮก็มองฮิมชานแบบงงๆ ก่อนที่ยงกุกจะลงไปซื้อน้ำส้มที่ร้านเค้กนั่น...
ใช่.. ไอ้ร้านเค้กนี่มันขายทุกอย่าง เพราะรู้ว่าเด็กรอรถเมล์
ยงกุกเดินเอาน้ำส้มไปให้จีโฮบนรถก่อนแล้วลงไปซื้อของที่ตัวเองต้องการอีกรอบ เพราะยังไม่รู้จะเอาอะไรดี แต่เมื่อเลือกได้จึงเดินออกมา... แต่....
“อ่าว..”
รถออกไปแล้ว....
---
จัดหน้ากระดาษใหม่ งั่ม ๆ..
อืม... น้องชานสารภาพกับรีดเดอร์แล้วนะฮะ จุ๊ๆ เขิน -////////////////-
แล้วทีนี้ทำไง พี่ปังตกรถ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กลับมาจากค่าย ว่าจะแต่งต่อ ไม่เลย.. หลับ =___=
คืนไปค่ายนี่เปิดฮาเร็ม(??) เลยไม่ได้นอน
ฮ่าๆๆๆๆ เอนจอยรีดดิ้งงงงงงงงง -3-
ความคิดเห็น