คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] Final : I.M X #Gun
Final
I.M X #Gun
The.K21-12 aka PPPlus
Talk : ว่ากันตามจริง นี่อาจจะเป็นไฟนอลของฟิคแอมกอนก็ได้ค่ะ /ร้งหั้ยหนักมาก
ปั่ก!
หมอนใบโตถูกโยนเข้าหน้าของผม...
ผมไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย
“โทษที ว่าจะโยนใส่ไอ้กอน พลาดไปนิดนึง” พี่จูฮอนสาบานไหมว่าพลาดไปนิดเดียว....
นิดเดียวที่ว่านี่เข้าหน้ามาเต็มรักเชียว
“พาลนะมึง” พี่กอนที่ใช้ขาของผมแทนหมอนนอนเล่นเกมอยู่หันหน้าไปหาเพื่อนแล้วพูดขำๆ
ทั้งสะใจที่ผมโดนเอาหมอนฟาด และสงสารผมด้วยใช่มั้ย ?
“ผมทำอะไรผิดเนี่ย”
“หมั่นไส้” เสียงพี่จูฮอนตอบมาจากอีกฟากเตียง
“ผมเจ็บอ่ะ พี่กอนดูดิ”
“สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ผมเข้ามาเล่นที่ห้องนี้ครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่เคยนับ ห้องของเพื่อนสนิทสองแร๊ปเปอร์ และเพิ่งบวก ไอเอ็มเป็นแร๊ปเปอร์เพิ่มไปอีกหนึ่ง
เอาจริงก็ซ้อมกันมาเหนื่อยแหละ แต่มันก็ต้องมีเวลาพักผ่อนนอนเล่นกันบ้าง..
พรุ่งนี้เป็นวันแข่งรอบสุดท้าย เป็นวันตัดสินว่าใครจะเป็น 7 คนสุดท้ายที่ได้เดบิวต์ แต่ผมแค่หวังให้เป็นแบบนี้ เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ
มีผม มีเขาและมีเราทุกคน
“คิดว่ารอบสุดท้ายจะเป็นยังไง” ทั้งผมและพี่จูฮอนหันไปมองหน้าพี่กอนฮีที่ยังคงนอนเล่นเกมอยู่
“ได้เดบิวต์มั้ง ได้ที่หนึ่งมาลอดนี่หว่า ฮ่าๆๆๆๆ”
“เออ ไอ้เก่ง” พี่กอนตอบพี่จูฮอนไป ถึงแม้จะออกทำนองแซะเพื่อนขำๆ แต่สีหน้าและแววตาไม่เหมือนแบบนั้นเลย..
“พี่..”
“คิดว่า รายการจะต้องการแร๊ปเปอร์กี่คน 2 รึ 3 ?”
เป็นคำถามสั้นๆ ที่ทำเอาห้องตกอยู่ในความเงียบ พี่จูฮอนขมวดคิ้วมองเพื่อนสนิทที่พูดไปเล่นเกมไปแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ถามอะไรวะ ค่ายเขาจะเอาวงฮิพฮอพ ก็ต้องสามดิวะ”
“แบบนั้นมันจะไปสนุกอะไร?” พี่กอนแค่นหัวเราะ และถามออกมา
“อะไรของมึงวะ เป็นอะไร ?”
“เปล่า..”
“เออๆๆ เอาเป็นว่า พรุ่งนี้ก็ทำให้เต็มที่แล้วกัน จะกี่คนก็มาลุ้นกันพรุ่งนี้แหละ”
“ฮ่าๆๆ อืม.. ทำให้เต็มที่เหมือนกันนะมึง” หันไปตอบเพื่อน แล้วก็เล่นเกมต่อ
“เออออออออออ ระดับนี้แล้ว ไม่พลาดหรอกน่า นอนล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงพอดี”
“อือ”
“กูใส่หูฟังนะ แต่ทำอะไรเกรงใจกันบ้าง อย่าเสียงดังล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรง” แซวเล็กน้อยก่อนนอน ว่าจบก็เอาหูฟังใส่หูแล้วล้มตัวลงนอน
“ฮ่ะๆ พรุ่งนี้หรอ ทั้งๆ ที่พรุ่งนี้ของมันก็วันนี้แล้วนะ” หัวเราะเบาๆ ขณะที่มองเวลาที่เลยเที่ยงคืนมานานแล้ว
“พี่ไม่นอนหรอ”
“หือ.. ก็นอนอยู่นี่ไง”
“นอนหลับ ดิ ไม่ใช่นอนเฉยๆ”
“ไม่ได้นอนเฉยๆ ซักหน่อย”
“โอเค ไม่เถียงแล้ว... จะนอนเล่นเกมก็นอนไปเลย ผมจะไปนอนแล้ว”
“ไม่เอา” เงยหน้าจากแทบเลตในมือแล้วหันมามองหน้าผม...
อ้อนหรอ ?
ไม่มั้ง เคยอ้อนที่ไหนคนคนนี้น่ะ
“ยังไม่อยากนอน เล่นเกมก่อน แป๊บนึง” คำพูดพวกนั้น มันมีคำว่า อย่าเพิ่งไป อยู่ด้วยรึเปล่า ?
งั้นผมจะอยู่เป็นหมอนให้จนกว่าพี่จะหลับก็ได้นะ
ปั่ก
เสียงเหมือนของแข็งกระทบกับของแข็ง
แทบเล็ตทับอยู่บนหน้าของซง กอนฮี
นั่นหลับ ทำหลุดมือ หรือจงใจ ?
ผมหยิบแท็บเล็ตออกมาจากหน้าของคนที่หนุนขาของผมอยู่
“เจ็บ”
เอาความจริงมันก็น่าจะไม่เจ็บมาก เพราะระยะห่างจากแท็บเล็ตที่ถือกับหน้าไม่ได้ห่างกันมาก
น่าจะไม่เจ็บมาก...
มั้ง
“เจ็บ...” เบะปากพร้อมกับน้ำตาใสๆ ที่คลออยู่...
ร้องไห้ ?
“เป็นอะไรครับ ?”
ยกมือขึ้นเกลี่ยน้ำใสๆ ข้างๆดวงตา
“เจ็บ... มันตก”
เพราะไอนี่ที่ตกลงมา รึว่าเรื่องอื่นกันแน่
“โอเค งั้นเลิกเล่นนะครับ นอน”
เลือกที่จะไม่ถาม แล้วกดปิดเกมในแท็บเล็ต
“อือ”
“ลุกครับ ผมจะได้ไปนอนบ้าง”
“อือ” ยอมลุกแต่โดยดีแล้วค่อยๆ คลานไปล้มตัวลงกับหมอน
“งั้นผมไปนอนก่อนนะ”
“อือ...”
...
“เดี๋ยวก่อนดิ” ยังไม่ทันจะได้ลุกด้วยซ้ำ แต่โดนมือของคนที่นอนอยู่ดึงเอาไว้
?
“อยู่ด้วยกันก่อน”
ถ้าพูดตั้งแต่ทีแรก... ก็ไม่ไปไหนหรอก..
“ครับ”
“พรุ่งนี้....”
“....”
“ทำให้เต็มที่นะ”
“พี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ กังวลมากไปแล้วนะ”
“ฮ่ะๆ โทษที...”
“พักผ่อนได้แล้วนะ พี่คงเหนื่อยมาก”
“ถ้าพรุ่งนี้ เราไม่ได้อยู่ด้วยกันล่ะ?” คำถามแบบนี้อีกแล้ว...
“พี่ไม่เชื่อใจผมรึไง” ยิ้มบางๆ ตอบคนตรงหน้า ลูบหลังมืออีกคนเบาๆ ให้ใจเย็นลง
“เปล่า... ไม่ใช่ไม่เชื่อใจนาย...”
“... หือ ?”
“พี่แค่ไม่เชื่อใจตัวเองน่ะ”
“เลิกเครียดได้แล้ววว ยิ้มเดี๋ยวนี้เลยนะ” หยิกแก้มอีกคนเบาๆ แล้วยิ้มกว้างๆ ให้ พี่กอนยอมยิ้มเบาๆ แล้วหลับตา “ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง... ผมก็รักพี่นะ”
“อือ... รู้แล้ว”
มันจบแล้ว...
ถ้าให้พูดจริงๆ ตอนนี้มันจบแล้ว...
เพลงของผม เพลงของเขา เพลงของเรา ทุกอย่างตอนนี้มันจบแล้วกำลังจะเริ่มต้นใหม่
อดดีใจไม่ได้ที่ผมได้อยู่กับเขาบนเวทีเดียวกัน ได้ร้องได้แร๊ปร่วมกัน
มันดีนะ...
ผมไม่กล้ามองหน้าใคร แต่ผมก็ยอมเงยหน้ามองเขา ที่เงยหน้าจับไมค์พูด
“มันเหมือนกับตอนนี้พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันไปแล้ว”
ใช่มันเป็นแบบนั้น... ผมก็เหมือนกัน
ไม่อยากได้ยินข่าวร้ายที่กำลังฟังอยู่ตอนนี้เลย....
ผมถูกเรียกชื่อออกมาเป็นคนที่ 6 ที่ว่างเหลือเพียงหนึ่งที่ ?
ผมยังไม่กล้าเงยหน้ามองใคร โดนเฉพาะคนที่ยืนอยู่ข้างหลังผม...
เขาจะลงมายืนอยู่ข้างๆ ผม ตรงนี้ ใช่มั้ย ?
มินฮยอก..
ชื่อสุดท้าย
ไม่ใช่ชาร์ปกอน
นั่นทำให้ผมก้มหน้าลงไปมากกว่าเดิม...
ถ้าผมรู้ก่อนหน้านี้ ผมจะหันไปกอดเขาแน่นๆ
ถ้าผมรู้ก่อน ผมคงจะได้พูดอะไรมากกว่านี้
แต่ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้เลย
แม้แต่ตอนที่ทุกคนเริ่มยิ้ม ผมยังไม่อยากเงยหน้า พี่ๆ ในวง เดินเข้ามากอดผมและตีผมเพื่อให้เงยหน้าและยอมทำอะไรซักที
“นายต้องทำให้ให้หนักนะ”
พี่จูฮอนบอกผม...
ใช่ผมต้องทำงานให้หนัก แทนเขา... แทนพี่กอนฮี..
“ขี้แยชะมัด”
“พี่นั่นแหละ ร้องก่อนผมอีก”
“เออออออ น่า” พี่กอนฮีตีหน้าผากผมเบาๆ แล้วยิ้มออกมา
เขามารอผมอยู่ข้างล่าง เขากอดผมแน่นแล้วพูดว่ายินดีด้วยนะ
เขายิ้ม ยิ้มให้ผม และเริ่มไปคุยกับพี่ๆ คนอื่น
เห็นซอกวอนที่ยืนยิ้มด้วยใบหน้าเข้มแข็งอยู่กับพี่ๆ
เข้มแข็งกันจังนะ...
จบแล้วสินะ สามสี่เดือนนี่ มันไว จริงๆ
แต่ก็นะ...
ถึงพี่กอนจะถูกคัดออกในตอนสุดท้าย แต่คนที่น่าสงสารพอๆ กันก็คงเป็นพี่จูฮอนล่ะมั้ง
งอแงที่เพื่อนตัวเองไม่ได้เหมือนกันอยู่นั่น...
เอาพี่กอนผมคืนมาก่อนดิ....
“เอาพี่กอนผมคืนมาก่อน”
“ไม่ให้” เสียงตอบรับจากคนตาตี่...
“เอามาาาา”
“ไม่”
“พอทั้งคู่เลย....”
“เออ ว่ามาเลย ซงกอนฮี จะเลือกใคร นี่เพื่อน นั่นแฟน เอาสิ !”
“ห๊ะ ?”
พี่กอนทำหน้าไม่เข้าใจ ก่อนจะเบ้ปากนิดๆ โอเค เอาเลยครับ เลือกมาเลย ผมพร้อมแล้ว
คนต้องเลือกมองซ้ายมองขวาที่มีทั้งผมทั้งพี่จูฮอน
“ชาร์ปกอน..”
“พี่กอน..”
“เออๆๆๆๆๆๆ”
“!?”
“ไม่เลือกใครทั้งนั้นแหละโว้ยยยยยยยยย”
end
------
เพิ่งดูตอนจบเมื่อวานค่ะ ร้องไห้อีกรอบ 555555555555555
เราชอบคู่ไอเอ็มกับชยัปกอนมาก ถ้าลองสังเกตุดู... (;___;)
น่าเสียดายที่เรือเราโดนยิงเละไปแล้ว แต่ไม่เป็นไรค่ะ พลังมโนเรานั้นเต็มมาก //ร้องไห้อีกรอบ
ตอนนี้อาจจะดูมึนๆ งงๆ นะคะ ตื่นเที่ยง และเพิ่งเขียนฟิคเสร็จ.. ง่อวววววววววว
พยยามให้โฟลว์ที่สุดแล้วน่อววววววว
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และกำลังใจค่ะ ♥
#ฟิคมโนลิมิต
@2112_2211
ความคิดเห็น