คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CH [1] :: Club In high School !
News Club
ตอนนี้... ทั้ง ๆ ที่เป็นเวลาของการรับสมาชิกใหม่... แต่สมาชิกในชมรม.... หลับ !!!
ชินวู หรือ ชินดงวูที่เป็นเพียงรองประธาน ถึงกับกุมขมับ... เพราะงี้ไง ชมรมเราถึงได้เงียบฉี่ และไม่มีอะไรน่าสนใจ = =;
แอ๊ดดด
แต่แล้วก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น แต่สมาชิกอีกสามคนที่เหลือก็หลับเหมือนเดิม ชินวูที่นั่งอยู่เริ่มจะมีไฟ แต่พอผู้มาใหม่ เตรียมจะปิดประตูหนี เขาก็รีบเดินลุยเข้าไป...
“เอ่อ น้องครับ...”
“คระ...ครับ..”
“จะมาสมัครเข้าชมรมหนังสือพิมพ์หรอ?” พูดพร้อมกับฉีดยิ้มกว้างรับ
“อ่ะ... เอ่อ ปล่าวครับ ผม....” คนถูกถามส่ายหน้าพืด เล่นเอาคนถามแอบจ๋อยในใจ
“ผมเข้าชมรมหนังสือพิมพ์ครับ !!!” แต่ก็มีเสียงหนึ่งกู้หน้าเขาไว้ เป็นเสียง ของอีกคนหนึ่งที่วิ่งมาจากไหนไม่รู้ พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ด้วยความกระตือรือล้น
“อื้อ ดีเลย !” ชินวูยิ้มรับอย่างดีใจ มีคนมาเข้าชมรมแล้ว Y Y
“งั้นผมขอตัวนะครับ” แล้วคนที่มาคนแรกก็วิ่งหนีไปด้วยความเปิ่น ๆ ผู้มาใหม่ มองงง ๆ แล้วหันมามองคนใส่แว่นแทน...
“แฮ่ อยากเข้าชมรมครับ ^ ^”
“ฮ่า ๆๆๆ ชมรมพี่ค่อนข้างร้างนะ ^ ^”
“ดีเลยครับ งั้นมาทำให้หายร้างกันเถอะ” ผู้มาใหม่พูดพร้อมทั้งรอยยิ้ม ก่อนหนุ่มแว่นจะพาเข้ามาในห้องชมรม
“เฮ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !” เสียงของชินวู ทำให้เพื่อน ๆ ในชมรมที่หลับเป็นตายกันอยู่ สะดุ้งเฮือก พร้อมกับลุกขึ้นมานั่งกันอย่างงง ๆ
“มีคนมาสมัครเข้าชมรม” ชินวูพูดพร้อมกับผายมือมายัง เด็กใหม่
“สวัสดีฮะ ! ผมชื่อ กง ชานซิก เรียกผมว่า กงชานเฉย ๆ ก็ได้ ^[+++]^”
“พี่ชื่อ ชิน ดงวู เรียกว่า ชินวูแล้วกัน ^ ^” ผู้ชายใส่แว่นพูดพร้อมกับยิ้มให้เด็กใหม่ และพอหันไปหาเพื่อนในชมรมก็....
คร่อกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เหมือนเดิม...
“เฮ่ยยย ไม่คิดจะแนะนำตัวกับน้อง หน่อยหรอ !”
“ชื่อจินยอง เป็นประธาน” คนที่ฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะใหญ่ พูดพร้อมกับยกมือขึ้นมา แล้วฟุบต่อ
“ชื่อ ลี จองฮวาน ชื่อเล่น ซานดึล ^ ^” ซานดึลดีหน่อยที่ยังเงยหน้ายิ้มให้บ้าง แต่อีกคนหนึ่งนี่สิ..
“บาโร... !”
“หืมมมม?” ไอ้คนตาโต ถามเสียงงัวเงีย “อะไร ... @___@”
“แนะนำตัว...”
“ดี ! ชื่อ บาโร จบ ! นอนต่อ”
แล้วก็สลบลงไปอีกราย
“แฮ่ะ ๆ กงชานซีนะ.. อย่าไปสนใจเลย ชมรมนี้ก็เป็นงี้แหละ ไม่ค่อยมีงาน เลย เซื่อง ๆ กัน” ซานดึลยิ้มให้กงชาน กงชายยิ้มตอบแล้วมองไปรอบ ๆ ห้อง
“ห้องใหญ่ดีนะฮะ ^ ^”
“แน่นอนนน ! ห้องใหญ่ แต่สมาชิกไม่ทำอะไรเลย - -” ซานดึลบ่น เบา ๆ
กงชานพยักหน้าแล้ว มองรอบห้องอีกครั้ง... แล้วก็จ้องผู้ชายที่ใส่หมวกนอนอยู่ ก่อนจะพึมพำเบาๆ
“บาโร งั้นหรอ”
So Beast Club !
“เฮ่ยยย !! ไอ้ลุงหน้าแก่ แกรู้มั้ยแกกำลังทำอะไรอยู่ !!!”
“ทำไมแกต้องเรียกฉันว่าลุงด้วย จุนฮยอง -*-”
“หน้าแก่” จุนฮยองพูด พร้อมกับหาวไปด้วย เขาเป็นผู้ชายที่ดูหน้ามึน (แอบแบ๊ว) พี่ชอบนอนและขี้บ่นจริง ๆ
“ฉันไม่ได้หน้าแก่นะ”
“ฮ้าวววว เมื่อคืนฉันนอนไม่พอ ห้องชมรมมันรกเกินไป”
“ไอ้จุ...”
“พอ !!! พอก่อนได้มั้ย วันนี้เราจะมาประชุมเรื่องอะไร” เจ้าแม่ขาวีน นาม จาง ฮยอนซึง คนสวยของชมรมท้วงขึ้นดังลั่นจนคนทั้งชมรมหันมามอง (ความจริงในชมรมตอนนี้มี 4 คน - -)
“อ่ะ.. อ้อ เรื่อง ชมรม Host club ของ Boyfriend อะไรนั่นไง” ลี กีกวาง พูดแล้วยิ้มให้กับคนสวยของชมรม
“นั่นแหละ เรามาคิดแผนกันดีกว่า ว่าปีนี้เราจะเอาชนะชมรมนั้นด้วยวิธีไหนดี !!!!” ฮยอนซึงพูดอย่างมุ่งมั่น พร้อมกับกำหมัดแน่น แล้วชูขึ้น โดยมีสมาชิกอีกสามคนมองด้วยความ....
งวยงง.. -____-
“เฮ่ย ! อย่ามองกันอย่างนั้นสิ ! เราต้องช่วยกันนะ เพื่อเป็นที่หนึ่งของชมรม บริการเพื่อสังคม !!!”
“.............”
อยากรู้จัง ใครเป็นประธาน ฟะ ทำไมไม่ทำอะไรเลย << ความคิดของจุนฮยอง
ทำไมเหมือนตูไร้ค่าจังฟะ เฮ่ย ตูเป็นประธานชมรม !! << ความคิดขิงลุงดู๋
พี่ฮยอนซึงเท่นะ แต่ทำไมเงียบกันล่า ? << ความคิดกีกวาง
พวกแกจะเงียบกันทำสากเบืออะไรเนี่ย ? << ความคิดสวยซึง
ระหว่างที่ทุกคนกำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเองก็....
แอ๊ด....
“อ้าว อยู่กันพร้อมเชียว วันนี้ ผมพาลูกพี่ลูกน้องผมมาแนะนำให้รู้จัก เพิ่งย้ายมาจะพาเข้าชมรม” คนมาใหม่ยิ้มน่ารัก ก่อนจะลากลูกพี่ลูกน้องท่าทางถึก ๆ เข้ามา
“ชื่อ ซน ดงอุน หล่อใช่ม๊า ^[+++]^”
“สวัสดีครับ ชื่อดงอุนครับ.. !”
คนสวยที่ยังยกมือค้างอยู่มองคนมาใหม่งง ๆ แล้วชี้...
“เข้ามาทำไม ไม่รับคนเพิ่ม”
“=[ ]=” << อึ้งรอบห้อง
ใครเป็นประธานชมรมฟะ << ลุงดู๋คิด
เฮ่ย เผด็จการว่ะ... << จุนฮยองคิด
ใจร้าย มากก ! << กีกวางคิด
พี่เป็นญาติกับฮิตเล่อร์หรอ << โยซอบ
น่ากลัวอ่ะ << ผู้มาใหม่ ซนดงอุน
“เฮ่ยสวย เอ้ย ซึง ! ฉันว่า รับ ๆ ไปเถอะ ยังไงก็พี่น้อง โยซอบ จะได้ช่วย ๆ กันไง”
“ไม่เอา !!!”
“เหอะน่า... นาย ซนดงอุนใช่มั้ย มา ๆ ลงชื่อ”
“เฮ่ย บอกว่าไม่...!”
“เงียบไปน่าสวย เอ้ย ซึง ฉันป็นประธาน”
ฮยอนซึงทำหน้าฮึดฮัดไม่พอใจเมื่อ ซนดงอุน เดินมาลงชื่อเป็นสมาชิกชมรม ก่อนที่ดงอุนจะยิ้มให้ฮยอนซึง
“เฮ่ย น้อย ๆ หน่อยแก เดี๋ยวถีบออกนอกชมรมเลยนี่ !” จุนฮยองพูดด้วยความหวง (เมีย) ทำให้ฮยอนซึงพยักหน้ารับ
“ขอโทษครับ” คนพวกนี้น่ากลัวเป็นบ้า สุดท้ายก็ได้แต่คิด
แอ๊ด....
“ไม่รับคนเพิ่มโว้ยยยย !!!!!” และก็ได้คนรับเคราะห์ที่อยู่ ๆ ก็เปิดประตูออกมา พร้อมกับฮยอนซึงที่ขว้างของที่ใกล้ตัวที่สุด
ปึ้ง...
แล้วผู้มาใหม่ก็ปิดประตูหนีทันที
“เฮ่ย... !! ไอ้โจ๊ก ดูแลเมียมึงดี ๆ หน่อยดิ อย่าให้ไปพิโรธใส่ใคร วันนี้แกเมนส์มารึไง ฮยอนซึง”
“อ่ะ.. อ๊ากกก ไอ้แก่ !!!!”
แอ๊ด....
“เป็นอะไรมากมั้ย เมื่อกี้เทพีพิโรธอยู่น่ะ” แล้วดูจุนก็เปิดประตูถามหนุ่มน้อยที่เพิ่งเปิดประตูมา
คนตัวเล็กที่ยืนเอ๋ออยู่ ส่ายหัวพืด แล้ววิ่งต่อทันที
“ไอ้หน้าแก่ กลับมานี้ ฉันจะฆ่าแก !!!” แล้วคนที่เพิ่งทิ้งระเบิดใส่คนสวยของชมรมก็วิ่งต่อไปเหมือนกัน -___-
กลับมาที่ในห้องชมรม... ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าจุนฮยองเพิ่งสังเกตเห็นว่าอะไรคือสิ่งที่ภรรยาของตนได้เขวี้ยงไป.... เพราะมันคือ....
“เฮ่ย !!!! ฮยอนซึง นายปาพิกาจุนของฉัน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
Host Boyfriend Club….
มือของผมค่อย ๆ ยื่นไปเปิดประตูที่ปิดสนิทอยู่ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันมีอะไร แต่ผมอยากจะลองเปิดเข้าไป...
ทำไมต้องมานั่งคิดอะไรไร้สาระแบบนี้ด้วยนะ
เปิดก็เปิดไปเลยสิ โน มินวู !!!!
แอ๊ด......
“อ่าว.......”
“ว้าววว ดงฮยอนฮยองงง มีเด็กผู้หญิงเข้ามาด้วยแน่ะ !!!” ผู้ชายผมหยิกตาตี่ ๆ หน่อย พูดด้วยท่าทางดี๊ด๊า แล้ว ชี้มทางผม
“หา ???” แล้วผมก็ชี้หน้าตัวเอง เอ๊ะ หรือว่ามีคนมากับผมด้วย... มองทางซ้ายย (‘’ ) ไม่มี ทางขวา ( ‘’) ไม่มี
ก็ผมนี่หว่า =[ ]=!!!
“จองมิน... นั่นมันผู้ชายไม่ใช่หรอ ?” แล้วผู้ชายตัวใหญ่อีกคนก็พูดให้อีกคนฟัง ใช่ ผมเป็นผู้ชาย !!!
“เอ๋ ! ผู้ชายหรอ น่ารักจัง ^ ^”
“ขะ ... ขอบคุณครับ แต่ผม....” ผมทำท่าจะเดินออกแต่ก็มีสองมือ.. เอ้ย สี่มือมาจับแขนผมไว้ทั้งสองข้าง ข้างขวาเป็นคนผมสีเหลือง ด้านซ้ายเป็นคนผมสีดำที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ !!!
หรือเรียกสั้น ๆ ว่า
ฝาแฝด !!!!
“จะไปไหนน่ะ ^ ^” คนผมทองพูด
“ไม่ให้ไปหรอกน่า” คนผมดำพูดต่อ ก่อนจะลากผมเข้ามาในห้อง
“รู้มั้ย....”
“คนที่เข้ามาในห้องนี้น่ะ.....”
ผมส่ายหน้าพลืดตั้งแต่ทั้งสองคนยังพูดไม่จบบบ ไม่ ไม่นะ T^T ผมไม่อยากตายยยยยย
“หึหึหึหึหึหึ” ฝาแฝดคู่นั้น หัวเราะพร้อมกัน หลอน ๆ
“หยุดเดี๋ยวนี้ เจ้าแฝด โรคจิต” แล้วเสียง (เหมือนจะเป็น) สวรรค์ ก็ทำให้ผมหันไปมอง
“ฉันมาแล้ว หึหึหึหึ” ผู้ชายคนหนึ่งทำผมสีแดง ยิ้มชั่วร้าย (มั้ง) แล้วเดินเข้ามาพร้อมกับกุหลาบ 1 ดอก “ฉันให้เธอ สาวน้อย ^.<” แล้วเค้าก็ยื่นให้ผม... แต่ผมไม่รับหรอก
“ผมเป็นผู้ชายครับ !”
“อ่ะ อ่าว หรอ -[ ]-” ผู้ชายผมแดง ดูจะอึ้ง ๆ ไปซะหน่อย แต่ว่า ผมไม่สน ผมจะไปอ่านหนังสือ T^T
แต่.....
ผมโดนสองแฝดจับตัวไว้ง่า T^T
“ผมจะไปอ่านหนังสืออออออ !” ผมประกาศลั่นแล้ว ยื้อตัวจากแฝดนรกคู่นี้
“เฮ่ย ไอ้แฝด ปล่อยเด็กคนนั้น” แล้วคุณลุง (?) หัวแดงก็สั่งแฝดนรกแล้วก็เดินมาหาผมก่อนจะแตะไหล่ผมเบา ๆ แล้วคุณคิดว่าแฝดคู่นี้มันจะปล่อยหรอ T^T
“อ่ะ \-0-/ / อ่ะ \-0-/” แล้วแฝดนรก มันก็บ้าจี้ปล่อยอ่ะ !!!
แล้วคุณคิดว่าผมจะไปไงอ่ะ ก็....
พลั่ก... !
ตู๊ม... !
จุ๊บ ... !
ล้มน่ะสิ... เสียงแรกคือ เสียงผมชมกับลุง (?) หัวแดง เสียงที่สองคือ เสียงผมกับลุงหัวแดงล้มลงพื้น... เสียงที่สาม...
“โอ้วววว”
“โอ้”
“ว๊าววว”
“ว๊าววว”
“แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!” ผมร้องลั่นก่อนจะผลักผู้ชายหัวแดงออกไปจากตัวแล้วถอยหลังอย่างรวดเร็ว....
จนไปชนกับอะไรบางอย่าง
กึก...!
เพล้งงงงงงงงงงงง !!!!!
“=[ ]=!!!!!!!!!!!!!” ผมชนกับโต๊ะวางไหอะไรซักอย่าง !!!!!!
“โอ้โห กวังมินนายเห็นมั้ย ไหของท่านคิเฮ แห่งตำนานนี่นาาาา”
“ใช่เลยยองมิน นั่นมันไหของท่านคิเฮที่สืบต่อกันมารุ่นต่อรุ่นแห่งจักรพรรดิ ซูโพนี่นา”
“เอ๋ ราคามันเท่าไหร่น๊า กวังมิน”
“ก็.... อย่างถูกก็คงจะ ห้าร้อยล้านวอนล่ะมั้ง ^ ^”
“แต่นี่มันแบบแพงนี่นา”
“เอ๋ เท่าไหร่กันล่ะยองมิน”
“คง.... พันล้านได้ล่ะมั้ง ^ ^”
“พันล้าน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมถามด้วยความตกใจ พะ พันล้าน !!! ขายบ้าน ยังไม่หมดเลยนี่ T_______T
“เยสสึ ^ ^” สองแฝดยิ้มแล้วขยิบตาให้กัน
“ดะ... เดี๋ยว .. เดี๋ยวจะคะ..คืนให้ !!!!” ผมพูดแบบไม่ค่อยจะชัดเจนเท่าไหร่ ใช่สิ เงินซักล้านผมยังไม่เคยได้เฉียดเลยนี่ !!! แต่จะให้ทำไงล่ะ ถ้าพวกนี้ ฆ่าหมกป่าผมขึ้นมา.... T^T หรือไม่ คนพวกนี้เอาผมไปขาย ทำไงดี ทำไงดี
“จะทำได้หรอ ???” เสียงของชายผมหยิกถามพร้อมกับยิ้มชั่วร้าย “ได้ข่าวว่านายน่ะ เป็นเด็กที่ได้ทุนเรียนที่นี่ นี่นา....”
“!!!”
“ได้ทุนเรียนเนี่ย มีปัญญาจ่าย พันล้านหรอ ใช่มั้ยฮยอนซอง ^ ^” คนตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ คนผมหยิกพยักหน้ายิ้ม ๆ แล้วมองผม... อะไรนะ ไม่นะ T^T
“ฮึก ... ฮึก อย่าฆ่าผมเลยนะ... T_T” อะไรกัน แล้วทำไมอยู่ ๆ น้ำตาก็ไหลล่ะ !!!!!!
ทุกคนมองผมด้วยความอึ้ง...
อะไร ผมร้องไห้ไม่ได้หรอ T^T
“หึหึ..... กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงแฝดผมดำหัวเราะก๊าก อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ก่อนที่คนหัวทองจะขำตาม
“นายนี่จี้ดีจัง ใครบอกจะพานายไปฆ่าล่ะ ???” แฝดผมทองถาม
“ก็... ก็... มัน”
“พวกฉันไม่ฆ่านายหรอกน่า ^ ^”
“จร... จริงนะ T T”
“จริงสิ ^w^”
“แล้ว ไหนี่...................................” ผมชี้ไปที่ (ซาก) ไห ของท่านคิเฮอะไรซักอย่างนั้น
“หึหึหึ พันล้าน ไม่มีปัญญาใช่มั้ยล่ะ ^ ^” แฝดผมทองถาม ก่อนจะหันหน้าไปหาผู้ชายตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ คนผมหยิก...
“งั้น ฉันจะให้นายทำงานที่คลับแห่งนี้เพื่อเป็นการชดใช้ค่าเสียหาย...”
“เฮ่ย !!!!!” คุ้น ๆ มั้ยครับ มีใครคุ้นแบบผมบ้างมั้ย...
ทำไม เรื่องนี้ .....
มันเหมือนการ์ตูนเรื่องโฮสต์คลับเลย (วะ) ครับ !!!!!!!
ผมยืนขึ้นอึ้ง ๆ ซักพัก สองแฝดยิ้มชั่วร้าย แล้วจูงมือผมเข้ามาใกล้อีก แล้วผม จะทำอย่างไรล่ะ ต้องทำงานที่นี่หรอ ทำอะไรล่ะ ไม่รู้อะไรเลยนะ T T
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ชมรมนะ นายตัวน้อยยย ^ ^” สองแฝดพูดแล้วมองหน้ากันยิ้ม ๆ แล้วเล่นหัวผมอย่างสนุกสนาน แล้วคนผมหยิกก็เดินมาหาผมด้วย
“อ่า นายน่ารักจัง > <!”
แล้วทั้งสามคนก็พร้อมใจกันเล่นหัวผม T^T
แล้วอยู่ ๆ ผู้ชายหัวแดงที่ยืนค้างอยู่ก็พูดขึ้น....
“ข้อหาที่นายจุ๊บฉัน ฉันจะคิดราคาค่าไหเป็นสองเท่า !!!!!”
“...................................................”
อ๊ากกกกกกกกก เพิ่งนึกได้ ผมเพิ่งโดนพรากจุ๊บไปนี่หว่า =[ ]=!!!!
---------------- talk with me
,,..,ดีใจแทบร้องไห้ตอนเห็นคอมเมนต์ T^T อย่างที่บอกไป นิยายเรื่องนี้ 'สนองตันหา' คนเขียนมาก
พอดีคนเม้นนี่ดีใจนะ (ซึ้ง)
หลายคนคงสงสัยว่าทำไมต้องให้สวยวีน (หรืออาจจะไม่สงสัย) ความจริงคือ 'เป็นความฝังใจ'
ตั้งแต่เด็กจนโต เพราะโดนคนสวย 'วีนใส่' 'แว้ดใส่' 'โมโหใส่'
ประมาณว่า พูดถึงคนสวย อืม... ขี้วีน เอาแต่ใจ เรื่องมาก ขี้บ่น เอาใจยาก ขี้เบื่อ
แต่ก็น่ารั กน่าดูแล >.<
นี่คือต้นเหตุ 5555
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ ขอโทษที่เยอะไปหน่อย รักทุกคน จุ๊บ -3-
ความคิดเห็น