คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : DEK-WAT 3
DEK WAT
3
หลังจากกินอิ่มได้ที่แล้ว ถึงเวลาที่จะต้องไปทำงาน... เพราะมันว่างเลยว่าจะไปกวาดลานวัด คือ. ..หลวงตาสั่งไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่เพราะยกพลทหารไปตีกับเด็กวัดไทรน้อยเลยเป็นงี้.. กลัวจะโดนหลวงตาดุอีกเลยไปหยิบไม้กวาดมากวาดเศษใบไม้ที่อยู่ตามทาง
“เออเฮีย... แล้วถ้าจะสอบเข้านี่มันต้องทำไงวะ... กลัวสอบไม่ผ่านว่ะ..”
“ก็เอาหนังสือที่เรียนๆ ไว้มาอ่านบ้างดิวะ เหมือนตอนสอบไฟนอลอ่ะแหละมึง”
“จริงดิ... จะสอบเข้าป่าววะเนี่ย... เออ แล้วเฮียอ่ะ คิดว่าจะเรียนต่อไหน..? เรียนช่างกับผมป่ะ?”
“ไม่เอาอ่ะ... เฮียมีเป้าหมายไว้แล้วว่ะ เฮียว่าจะเข้าโรงเรียนแบพอ่ะ”
“หือออ โรงเรียนตรงตลาดอ่ะนะ... แม่งยากนะเฮีย ไหวอ่อ?”
“ไม่รู้ว่ะ... กูจะเข้ามหาลัยด้วย... กูอยากเรียนดีๆ อ่ะ”
แดฮยอนอ้าปากค้าง สาบานว่านี่คือเจ้าถิ่น หน้าหัวหน้าแก๊งวัดดาวเหนือผู้เลื่องชื่อ แต่ก็นั่นแหละ.. เขารู้ดี บัง ยงกุกน่ะ เรียนเก่งนะ แต่ดันขี้เกียจ... เป็นคนดีนะ แต่ดันไปเป็นหัวหน้าแก๊งเพราะอยู่มานานสุด...
ที่สำคัญคือ... ที่ยงกุกเรียนดีเพราะ.. เมื่อปีที่แล้ว.. ยงกุกตกซ้ำชั้น... เลยกลับใจขึ้นมาหน่อย...
“อือ.. เข้าใจแล้ว.. แล้วเฮียเอาไงอ่ะ”
“ไม่รู้ว่ะ... อย่างน้อยก็ต้องสอบให้ติดโรงเรียนแบพก่อนว่ะ...”
แล้วก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
“เออ แดฮยอน.. ฝากกวาดทีนะเว่ย ลืมไปว่าต้องไปเลี้ยงไก่หลังกุฏิหลวงตา” เมื่อนึกขึ้นได้ก็โยนไม้กวางทางมะพร้าวให้แดฮยอนไปถือไว้แล้วเดินไปทางหลังวัดเพื่อจะไปเลี้ยงไก่เลี้ยงเป็ด.. เออ เขาลืมเก็บไข่เป็ดด้วยนี่หว่า
“หา โอเคเฮีย”
“เออไปและ เดี๋ยวกลับมาช่วย..”
ว่าแล้วก็วิ่งไปหลังวัดหยิบอาหารไก่เป็ดที่แขวนอยู่มาถือเพื่อจะเอาไปเลี้ยง เออใช่.. มีลูกไก่ด้วยนี่หว่า กำลังน่ารักเลยด้วย
..
..
..
..
แต่เหมือนเจออะไรที่น่ารักกว่าลูกไก่...
เป็นคนตัวขาวๆ ตาใส ๆ ที่ยืนมองลูกไก่ตัวเล็ก ๆ เดินไปเดินมาแล้วยิ้มทักทาย...
มันเป็นยิ้มที่แสนบริสุทธิ์ ... แล้วยิ่งใส่เสื้อสีขาวบริสุทธิ์แบบนั้น...
อย่างกับนางฟ้า.....
ถ้ามีปีกงอกออกมานี่ใช่เลย...
หล่นจากฟ้ามารึไงจ๊ะ?
แล้วอยู่ๆ... นางฟ้าของเขา.. ก็ล้มพรืดลงไป... เพราะเหยียบ...
ขี้ไก่..
Fu*kkkkkkkkkkkkk
เขาทิ้งอาหารเป็ดและไก่เอาไว้แล้ววิ่งไปประคองตัวคนที่กำลังจะล้ม คนในอ้อมแขนหลับตาปี๋ ก่อนจะลืมตาใส ๆ ขึ้นมา...
โคตรน่ารักเลย T///////////////////////////////////////////////////////////T
อย่างกับลูกแมวแน่ะ....
อยากจะเลี้ยงเอาไว้... โว้ย.. ไม่ทนอ่ะ...
แต่...
“เป็นอะไรไหม”
กระพริบตาสองทีแล้วส่ายหน้า ก่อนจะออกจากอ้อมแขนเขาแล้วยืนเอง
“ขอบคุณนะ..”
โว๊ะ.. ทำไมเสียน่าฟังอย่างนี้.. ถึงจะติดแหบนิดๆ แต่โคตรน่าฟังและเซกซี่มาก... T////////////////////////T
“อือ ... ไม่เป็นไร..”
แล้วก็เงียบ... สองคนมองหน้ากันซักพัก คนตรงหน้ายงกุกเห็นอีกคนยิ้มเขินๆ หน่อยๆ ก่อนจะทำลายความเงียบ
“มาทำอะไรน่ะ”
“อ๋อ.. !” กูมาให้อาหารเป็ดนี่หว่า “ให้อาหารไก่น่ะ” คนฟังทำท่าทางสนใจ “เก็บไข่เป็ดด้วย”
“ไปด้วยได้มั้ย !?” อีกคนถามอย่างสนใจ ยงกุกผงะเล็กน้อยแจแต่ก็พยักหน้ารับ
เดินไปหยิบถุงข้าวอาหารเป็ดเดินนำไป...
ให้ตายเถอะ.... ทำไมน่ารักอย่างนี้นะ....
พอถึงเล้าเป็ด เขาก็จัดการเทอาหารเป็ดใส่รางที่วางไว้ แล้วเดินเข้าไปในเล้า... โดนการยกขาข้ามเข้ามา
“เหวอ...”
เกือบลืมไปว่าพานางฟ้าที่บินไม่ได้มาด้วย
ยงกุกวิ่งไปประคองคนที่สะดุดเล้าไก่
นะ... หน้าใกล้กันชะมัด...
ยงกุกดึงอีกคนในเข้ามาง่าย ๆ คนที่สะดุดเล้าไก่ยิ้มแหะ ๆ ให้ก่อนจะเดินตามไป โดยดึงเสื้อของยงกุกเอาไว้
“นี่...”
“อะไร” ถามโดยที่หันไปมองหน้า... ไม่ใช่อะไร.. เขินโคตร
“นายชื่ออะไรหรอ?”
“หือ???” คราวนี้หันไปมอง สาวเจ้า(?) เอียงคอมองอย่างสงสัย .... โคตรน่ารักอีกแล้ว...
“ยงกุก.. บังยงกุก...”
“คิม ฮิมชานนะ.. เรียกชานเฉยๆ ก็ได้” พูดพร้อมกับระบายยิ้มหวาน...
ตาย... บัง ยงกุกอยากตาย... น่ารักอะไรแบบนี้...
“อื้อ...”
“ไหน ๆ เรียกดิ”
“ห๊ะ?”
“ชื่อเราไง.. ชื่อเราอ่ะ”
“....”
“....”
“ชาน... นี่...”
เหยดเขร้ อะไรคือชานนี่.. เรียกชานเฉยๆ ก็พอแล้วโว้ย !!!!!!!!!!!!!!
ก่นด่าตัวเองอย่างเสียสติในใจ แต่ใบหน้าเรียบตึง... ฮิมชานยิ้มขำๆ
“ถ้าเรียกเรางี้เราเรียกยงกุก ว่ากุกกี้นะ”
“ไม่เอาอ่ะ”
“บู่... ไม่ได้ ๆ” ยิ้มกว้างอย่างน่ารัก... เฮ้ย... น่ารักไปแล้ว....
“ไม่เอา” หลบสายตาของคนที่เรียกเขาว่า ‘กุกกี้’ แล้วนำไปเก็บไข่เป็ดในเล้าต่อ
“อ่าว... ไรอ่ะ..” อีกคนก็เดินตามไป ยงกุกหยิบตะกร้ามาเก็บไข่ตามซอกต่างๆ ที่ไอ้พวกเป็ดงี่เง่า (?) มาออกไข่ไว้
“เยอะจัง”
“เป็ดมันเยอะอ่ะ”
“อื้อ... แล้วไมไม่มองหน้าเราเลยอ่ะ.. โกรธเราหรอ??” ละ... แล้วทำไมต้องทำเสียงสลดแบบนั้นด้วยอ่ะ...
“ป่าว...” ไม่ได้โกรธ. มันเขิน...
“งั้นก็มองหน้าเราดิ...”
กระตุกเสื้อสองสามทีให้ยงกุกหันมามองหน้า น้ำเสียงอ้อนๆ ที่ฟังแล้วใจสั่น.. ไม่เข้าใจเลยว่าจะอ้อนใจได้อะไร... แค่นี้ก็จะครองใจเขาไปทั้งดวงแล้ววุ้ย
ไม่ทันที่เขาจะคิดอะไรได้มาก มือนุ่มๆ ก็ดึงเขาให้หันมา...
ไม่รู้ว่าแรงดึงดูดรึอะไร... ทำไมหน้าของยงกุกใกล้กับฮิมชานขนาดนั้น..
“อ่ะ.. ขอโทษดึงแรงไปหรอ /////” คนตรงหน้ายงกุกหน้าดงนิดๆ และปล่อยมืออก
“ป่ะ... ป่าว...”
“อือ...”
แล้ว.. อะไรคือ.. หัวใจเจ้ากรรมมันดันเต้นแรงวะ...
.
.
.
.
“อ่าวเฮีย... พาใครมา”
“สวสัดี ชื่อฮิมชาน”
“แดฮยอนครับ อ๋อออ คุณหนูบ้านหน้าวัดใช่มั้ย ??”
“อื้อ.. สวัสดีแดฮยอน”
“แล้วเฮียไปพามาจากไหนอ่ะ?”
“พอดีเราไปเดินลู่เล้าไก่อ่ะ เราเลยตามยงกุกมา”
“อ๋อ.. แล้วมาเดินเล่นอะไรที่นี่ล่ะครับ”
“ป๊ากับม๊ามาคุยกับหลวงตาน่ะ”
“อ๋อ แล้วนี่จะไปไหนรึเปล่าครับ”
“มาเดินเล่นอ่ะ อืม.. เริ่มหิวข้าวแล้วอ่ะ... แถวนี้มีร้านข้าวไหม เดี๋ยวเราไปขอตังมาม๊าก่อน”
“มีครับ เดี๋ยวพาไป”
“ยงกุก พาเราไปกุฏิหลวงตาที”
“หา ?? อือ ไปสิ”
“เฮียเดี๋ยวไปด้วย”
ว่าแล้วสามชีวิตก็เดินไปหาหลวงตา... เดี๋ยว นี่ไม่ได้อู้งานนะ งานเสร็จแล้ว.. พอถึงกุฏิหลวงตาแล้ว ก็ส่งคิม ฮิมชานขึ้นไป กุฏิหลวงตาเป็นแบบ เรือนยกสูงข้างหน้าเป็นลานไม่ใหญ่ไม่เล็ก ไว้ให้ญาติโยมได้มานั่งสนทนาธรรมกับหลวงตาได้ และแน่นอนว่าใหญ่ทชกว่าที่มุดหัวนอนของจองแดฮยอนและบังยงกุกประมาณสิบเท่า...
เพราะเป็นไม้ เสียงจากข้างบนจึงชัดเจนมาก
“มี๊ ขอตังหน่อยครับ เดี๋ยวชานจะไปกินข้าว ชานหิว”
“จ้า ไปกับใคร กินที่ไหนล่ะ”
“เพื่อนครับ เดี๋ยวเพื่อนพาไป”
“จ้า”
“ลูกโยมนี่ท่าทางเป็นเด็กดีนะ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ แต่ก็มีดื้อบ้าง”
“อื้อ... ข้าก็เลี้ยงเด็กไว้สองคน อายุประมาณลูกโยมนี่แหละ”
จองแดอยอนกับบังยงกุกที่กอดเสาอยู่ใต้ถุนมองหน้ากัน..
จะเผากันป่ะ?
“ไม่ค่อยเรียนหนังสือ เอาแต่ไปชกต่อยกับคนอื่น ข้าก็อยากให้มันได้ได้มีอนาคตที่ดีบ้าง... นี่ก็จะต้องขึ้นไปเรียนต่อ ก็ไม่รู้จะทำยังไง มันไม่เรียน ไม่อยากให้มันมาทำตัวแบบนี้ไปเรื่อยๆ เกเร ก็เป็นห่วงพวกมัน...”
สองคนเกาะเสาแล้วก็พร้อมใจกันทำหน้าสลด...
“ถึงสองคนนั้นจะเป็นเด็กที่ถูกพ่อแม่เอามาทิ้งไว้... แต่ก็อยากให้มันมีอนาคตที่ดีนะ..”
เขาไม่รู้หรอกว่าหลวงตาทำหน้าแบบไหน.. แต่ที่รู้คือ เสียงหลวงตาบอกว่ากำลังผิดหวังเล็กๆ กับพวกเขา..
“เฮีย..”
“หือ..”
“ต้องตั้งใจกันจริงๆ แล้วนะ”
“เออ รู้เว้ย..”
เขาน่ะ.. จะทำให้หลวงตาที่ดูแลเขามาตั้งแต่เด็ก ผิดหวังหรอก...
--
คนอ่านน้อยดี.. อิ๊ ! แต่ไม่หวั่น.. จะลง
ฮืออ ชานชานออกมาให้ชุ่มชื่นหัวใจแล้วข่า >////<
มึนๆ บ้างก็ขอโทษนะ >3<
ความคิดเห็น