คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : STRAT SCHOOL !
ปุ้ง !!!
“ยินดีต้อนรับสู่ BB Hight School !!! โรงเรียนที่รวบรวมหัวกะทิระดับเลิศของทั้งประเทศมาไว้ โรงเรียนที่จัดสร้างเพื่อ ‘คนรวย’ โดยเฉพาะ ทำเลดี สภาพอากาศสดใส สอนสนุก ไม่เคลียด ห้องเรียน เรียนสบาย มีเนื้อที่เกือบร้อยไร่ ใช้สอยได้เกิดปะโยชน์ที่สุด มีโรงยิม ฟิตเนส์ สนามบอล สระว่ายน้ำ ห้องดนตรี ต่าง ๆ มากมาย และมากด้วยชมรม ประเทืองปัญญาแก่นักเรียนที่น่ารักทุกคน เอาล่ะ ทีนี้นักเรียนพร้อมจะมาเรียนกันรึยัง... ?”
แปะ ๆๆๆๆ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ” เมื่อเสียงผอ.พูดจบนักเรียนก็ยกมือเฮลั่นกรี๊ดลั่นกันอย่างมีคอนเสิร์ตหรือเห็นดาราระดับวงการมายืนร้องเพลงให้ฟัง ถึงแม้ผอ.จะดูดีกว่าที่กล่าวมาก็เถอะ
“จุ๊ ๆ นักเรียนที่น่ารัก... เปิดภาคเรียนใหม่นี้ขอให้นักเรียนทุกคนตั้งใจเรียน.. เข้าใจ... ใช่มั้ยล่ะ ?”
“คร้าบบบบบบบบบ/ค่าาาาาาาาาา”
“ขอปิดประชุมแต่เพียงเท่านี้ ขอให้นักเรียนไป...”
“เดี๋ยวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว” ยังไม่ทันที่ผอ.จะพูดจบ ครูใหญ่ของโรงเรียนที่มาพร้อมกับเสื้อผ้าที่ดูหรูหรา ไฮโซแหวกแนว ก็คว้าไมคืไปตะโกนใส่แบบไม่สนใจว่าจะได้ยินกันทั้งประเทศหรือเปล่า ?
“ปีนี้ !!! เด็กคนไหน อ่อนปวกเปียก อ่อนหัด รับกับการอยู่โรงเรียนนี้ไม่ได้ เชิญออกนะเฟ้ย...ถึงแม้ พวกแกที่เข้ามาจะเป็นนักเรียนทุนก็เถอะ... ตูไล่ออกนะโฟ้ยยยยยยยยยย !!!!”
เฮือก !
นี่ผม.... มาถูกแล้วใช่มั้ย....
“เอาล่ะนักเรียน... จะไปลงนรกขุมไหน.. จะไปตรงไหน ก็เรื่องของเอ็งสิโฟ้ยยยยยยยยย !!!!”
แปะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงปรบมือดังลั่นฮอลล์ อีกครั้ง.... ผมที่นั่งอยู่ในส่วนหนึ่งของฮอลล์ก็ปรบมือไปอย่างไม่ใส่ใจ เวลาของตอนนี้คือ 11.00 น. เป็นเวลาที่นักเรียนควรจะไปหาชมรมอยู่ แต่นักเรียนทุนอย่างผม..... ควรจะไปหาที่นั่งสบาย ๆ ในโรงเรียนจะดีที่สุด... ส่วนชมรมน่ะหรอ... เห็นเค้าว่า คนที่ไม่คิดจะเข้าชมรมหรือหาชมรมไม่ได้ ให้มาลงชื่อที่ห้องพักครูใหญ่ จะได้ไปอยู่ชมรมห้องสมุดเพื่อ เห็นว่าไม่ค่อยมีคนอยากอยู่กัน... งั้นผม รอไปอยู่ชมรมนั้นแล้วกัน...
เพราะวันนี้เห็นว่าว่างให้นักเรียนหาชมรมทั้งวัน.. ดีล่ะ... หาห้องเงียบ ๆ อ่านหนังสือดีกว่า ^ ^
อ๊ะ สวัสดีครับ... ผมชื่อ โน มินวู เป็นนักเรียนทุนปีหนึ่งของโรงเรียน BB High school โรงเรียนที่ผมใฝ่ฝันมาตลอดสิบห้าปี ว่ากันว่าอยู่ดรงเรียนนี้ถ้าไม่เจ๋ง ไม่เก่งจริง มีชีวิตรอด (?) ไม่ได้หรอกครับ แต่ผมก็เข้ามาแล้ว... ถึงแม้จะเป็นโรงเรียนคุณหนู... ผมก็ไม่มีปัญญาจ่ายเงินหรอกครับ ก็เป็นนักเรียนทุนนี่นา
อ๊ะ ระหว่างที่ผมพูดมากนี่ ผมมาถึงตึกดนตรีตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ? ว่าแต่ ทำไม.... ทำไมเงียบจังเลย ตึกดนตรีบ้าอะไรเนี่ย....
ผมเดินผ่านห้องต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ ก่อนจะไปถึงห้องที่ดูร้าง ๆ ห้องหนึ่ง... ห้องนี้ท่าทางจะอยู่ได้ แต่พอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่า.....
“คร่อกกกกกกกกกกกก” มีคนหลับอยู่ในห้อง... =[ ]=!! นับ ๆ ดูแล้ว... หนึ่ง สอง สาม สามคนแน่ะ !!!!
“เอ่อ น้องครับ...” แล้วอยู่ ๆ ก็มีรุ่นพี่ใส่แว่นคนหนึ่งเดินมาสะกิดผม เอ่อ... ไม่ใช่คนที่หลับอยู่นะ เป็นรุ่นพี่ใส่แว่น หน้าตาน่าเชื่อถืออยู่...
“คระ...ครับ..”
“จะมาสมัครเข้าชมรมหนังสือพิมพ์หรอ?”
“อ่ะ... เอ่อ ปล่าวครับ ผม....”
“ผมเข้าชมรมหนังสือพิมพ์ครับ !!!” ระหว่างที่ผมกำลังปฏิเศษ ผู้ชายสวมแว่น ก็มีอีกคนหนึ่งแทรกขึ้นมาตรงกลาง เป็นผู้ชายค่อนข้างสูง ท่าทางกระตือรือร้น
“อื้อ ดีเลย !”
“งั้นผมขอตัวนะครับ” แล้วผมก็วิ่งออกมาจากตรงนั้นทันทีและก็เจออีกห้องหนึ่ง ก็ดูร้าง ๆ อีกเช่นกัน หวังนะครับ ว่าเปิดเข้าไปจะไม่เจอคนหลับอยู่อ่ะ...
แอ๊ด....
“ไม่รับคนเพิ่มโว้ยยยย !!!!!” พอเปิดไปผมก็พบกับผู้ชายหกคนกำลังคุยอะไรกันอยู่ โดยคนที่ตะโกนใส่นั้นตะโกนพร้อมกับขว้าง อะไรไม่รู้มาด้วย
ปึ้ง...
ผมก็ต้องรีบปิดประตูหนีครับ ไม่ไหว... เดี๋ยวตาย... T___T
ขอโทษฮะ ผมไม่รู้
แอ๊ด....
แล้วประตูก็เปิด ทำให้ผมเห็นผู้ชายหน้าแก่ ราวลุง (?) คนหนึ่งเดินออกมา
“เป็นอะไรมากมั้ย เมื่อกี้เทพีพิโรธอยู่น่ะ”
ผมส่ายหน้าพืดแล้วเตรียมจะเดินหนีและเหมือนคนนั้นจะเดินตาม แล้ว...
“ไอ้หน้าแก่ กลับมานี้ ฉันจะฆ่าแก !!!” ด้วยความตกใจผมจึงวิ่งเข้าไปหลบอีกห้องหนึ่งแทน.... และพบว่า... ห้องนี้.. โครตจะเงียบเลย !!!!
ดีล่ะ เหมาะกับการอ่านหนังสือดีจริง ! ^ ^
เอ๊ะ แต่ว่า.... ห้องนี้มีประตูด้วยแหละครับ... อยากรู้จังว่า... มีอะไร
ว่าแล้ว เท้าของผมก็ขยับ แล้วเดินไปที่ประตูนั้น... แต่เมื่อเปิดออก ใครจะคิดล่ะว่า
‘มันจะทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป....’
--------------------- Talk with Me :3
,, ตัดสินใจแล้วต่อให้นิยายเรื่องนี้ไม่มีใครเม้นก็จะอัพ -3-
ความคิดเห็น