คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Block B A P] บ้า เขิน... #COLO ;Zico & Zelo
“อ๊ายยยยยยย แกนั่นมันน้องเจลโล่นี่นา !”
“มาทำอะไรตึกปีสามนะ..”
“แก น้องสูงมากเลยอ่ะ”
“อ๊ายยย ใกล้ ๆ น้องหล่อมากเลยอ่ะ”
เสียงของนูน่าหลาย ๆ คนที่พร้อมใจกันกรีดร้องเมื่อเห็นผมเดินด๊อกแด๊กเข้ามาที่ตึกของม.ปลายชั้นปีสาม... ซึ่งผมอยู่ปีหนึ่ง มาที่นี่มันต้องมีอะไรใช่มั้ยล่ะครับ.. แน่นอน.. ผมมี..
มีไอดอลไง ♥
“เจลโล่อ่า.. รอด้วยสิ” เสียงของเพื่อนสนิทมุนจงออบเดินไล่หลังผมมา พร้อมกับ
“แกรรรร น้องมุนก็มาอ่ะ เด็กตี๋น่ารักเป็นบ้าเลย... ♥”
ทั้งที่ตอนนี้ก็ใกล้เย็นแล้ว.. แต่ยังมีนูน่าหลาย ๆ คนอยู่บนตึก... อ่า... แล้วผมจะมาแอบ ‘ส่อง’ ไอดอลของผมยังไงเนี่ย ?
“อึ..อือ... ยงกุกอ.. อ่า ยงกุกพอก่อน..”
“เห๊ย !”
“ชู่ว !!” ผมบอกสัญญาณให้มุนจงออบเงียบ จงออบก็ยกมือขึ้นปิดปากทันที
เพื่อนใครก็ไม่รู้ ซื่อจริง ๆ
“พี่ยงกุก !!”
โครมมมมมมม !!
เสียงของใหญ่ตกลงบนพื้นทำให้จงออบที่เดินเกาะผมมาสะดุ้งเฮือก ผมเปิดประตูห้องเรียน ห้องหนึ่งที่มีพี่ยงกุกนอนแหมะอยู่บนพื้นกับพี่ฮิมชานที่ติดกระดุมเสื้ออยู่หน้ากระดาษดำ
“มีอะไร”
“ก็วันนี้พี่เรียกซ้อม” ทำหน้าซื่อตาใสสไตร์ ชเว จุนฮง ทำหน้าเหมือนไม่รู้ ไม่เห็นว่า เมื่อกี้พี่ชายสองคนแอบทำอะไรกันอยู่
“อ่อ.. อ่อ.. อ้อ ๆๆ โอเค ๆๆ” พี่ยงกุกพยักหน้าหงึก ๆ เพื่อทำความเข้าใจแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเองและของพี่ฮิมชานเดินออกมาจากห้อง และเราสี่คน ก็จะเดินไปที่ห้องซ้อมที่อยู่ตึกถัดไปอีกสองตึก...
ซึ่งตึกที่ว่านั่นมันติดกับตึกผมที่มีทางเดินระหว่างตึก... แต่ทำไม ผมต้องมาที่ตึกปีสามก่อน ถึงค่อยเดินไปพร้อมพวกพี่ ๆ น่ะหรอ ?
ก็เพราะ ตึกแรกที่เราจะเดินผ่าน เป็นตึกของพี่ ๆ ปีสองไง.. ♥
“อ่าว ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ” ระหว่างที่กำลังเดินผ่านตึกปีสองอยู่นั่นเอง พี่ฮิมชานก็ทักเพื่อนห้องเดียวกัน ที่นั่งเล่นอยู่ตึกปีสอง
“อืม.. รอไอ้จมูกยักษ์อยู่ เฮ้ย ไอ้โค่เร็ว ๆ ดิวะ !!!” เสียงของพี่หน้าสวย แต่โครตโหดทำให้ผมสะดุ้ง ข้าง ๆ กัน มีพี่หน้าตาน่ารักแต่หน้านิ่งยืนเล่นเกมส์อยู่ เขาเงยหน้ามองผม ก่อนจะเลิกคิ้วแล้วถาม ด้วยสีหน้าจริงจัง
“ปีหนึ่งห้องบี ป่ะ ?”
“ห๊ะ ? ผม ?”
“อือ แกนั่นแหละ”
เฮือก....
“ครับ”
“เซฮุน.. มาจากห้องยัง”
“ออกไปตั้งแต่ ออดดังแล้วครับ”
“ชิ.. เอาอีกแล้ว”
เฮือก... x2
“เฮ้ย พี่ลู่ อย่าดุเด็กในตึกผมดิ !”
เสียงที่สามดังมากลางวงสนทนา เสียงที่คุ้นเคย(สำหรับผม)ทำให้ผมต้องใจเต้น ตึกตัก ตึกตัก.....
“เงียบน่าจีโฮ ชิ !”
“หืม ? เด็กกลุ่มพี่ยงกุกใช่ป่ะ ?”
“อ่.... อ่ะ ครับ...”
“เจลโล่ใช่มั้ย ??? จุนฮง ชเว จุนฮง” ผมพยายามกัดริมฝีปากที่กำลังจะยิ้มกว้างออกมา ฝืนมันไว้ไม่ให้มันปริออกมา... เพราะแค่นี้แก้มก็จะแตกอยู่แล้ว..
เพราะปกติ จะแอบมองอยู่ไกล ๆ แอบส่อง ไม่เคยอยู่ในระยะประชิดขนาดนี้ -//-
ทำไมอยู่ ๆ พี่จีโฮก็โผล่มานะ.... บ้า บ้า ที่สุด ทำไมพี่ไม่ออกมาเท่ ๆ แบบพระเอกฟิคเรื่องอื่นนะ.. พี่อินดี้หรอ...
แต่ผมก็ชอบนะ ♥
อ่า...
ผิดหรอครับ ที่ผมชอบพี่จีโฮ -/////////////-
“อ่าว... เงียบเฉย” ผมตกใจสะดุ้งกับเสียงของพี่จีโฮ ก่อนจะยิ้มบาง ๆให้ ทั้ง ๆ ที่อยากจะยิ้มกว้าง ๆ ให้ปากมันฉีก...
“ครับ... พี่จีโฮ...”
“รู้จักชื่อพี่ด้วยหรอ” สะดุ้งอีกรอบ มองเลิกลักเล็ก ๆ ก่อนจะพยักหน้าให้
“ดีใจจัง” พี่จีโฮยิ้ม..ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม..
งื่อ... น้องจุนฮงเขิน.....
“ไอ้จูนงเร็ว พี่รีบ...!!”
แต่ตัวขัดความสุขของผมดันเป็นพี่ยงกุกครับ.. พี่ยงกุก แช่ง ครับแช่งแป๊บ...
“งั้นผม ขอตัวนะครับ” พูดพร้อมกับเดินตามพวกพี่ ๆ ต้อย ๆ โดยมีจงออบเกาะอยู่ข้างหลัง
ปึก !
“ชอบจีโฮหรอ !” เป็นพี่ฮิมชานที่ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ผม... -////////////////-
“ป่ะ... ป่าว”
“อย่าคิดว่าไม่เห็นนะ ตอนคุยกับมันหน้างี้บานเชียว” พี่ฮิมชานแซวจนผมแทบเดินไม่เป็น....
“บ้า.. พี่ฮิมชาน..”
“นั่นเขินเลย !! ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยงกุก ลูกชายเราชอบไอ้จีโฮว่ะ..”
“หืม ^________________________^” พี่ยงกุกยิ้มหวานให้พวกเราสองคน
พี่ยงกุกเป็นอะไร น่ากลัวอ่ะ T___T
“เมื่อกี้ฮิมชานว่าไงนะจ๊ะ ?” พี่ฮิมชานที่เหมือนจะนึกได้ว่าพูดอะไรออกไป สะดุ้งเฮือก... ไม่ใช่อะไรหรอก....
“ก็.... จงฮงชอบจีโฮไง”
“ไม่เอาแบบนี้ !!” ดีดดิ้นเหมือนเด็กประถมที่คุณแม่ไม่ยอมซื้อของเล่นให้....
“เอ่อ....”
“....”
“ลูกเราชอบจีโฮ”
“^___________________________________________^ อื้ม ๆๆ พ่อสนับสนุน”
“....”
ห๊ะ !?
ผมควรจะหัวเราะ ร้องไห้ เขิน รึทำอะไรดี ?
โครมมมมมมมมม !!!
เสียงอะไรบางอย่างที่ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าเสียงอะไรดังออกมาจากห้องซ้อมของพวกเรา... ซึ่งมีเพียงพี่ยองแจ และพี่แดฮยอนอยู่กันสองคน....
“เห้ย !! เลิกทะเลาะกัน !”
พี่ยองแจและพี่แดฮยอนหันมามองหน้าพี่ยงกุกที่ทำหน้าตกอกตกใจกับห้องซ้อมส่วนตัวของพวกเราที่ตอนนี้ของหล่นกระจัดกระจายจนน่ากลัว....
“..........................................................”
“เฮ้ยพี่ ผมไม่ผิด !!” พี่ยองแจรีบแย้งมาอย่างรวดเร็ว ผมมองซ้ายขวาเลิกลัก เพราะตอนนี้เดาได้ว่าพี่ยงกุกคงโกรธ... สังเกตได้จากใต้เท้าของพี่ยองแจมีทิกเกอร์เน่า ๆ นอนตายอยู่...
อ่า... ผมขอข้ามฉากฆาตกรรมไปแล้วกัน...
ผมนั่งเล่นกับคิตตี้ตัวหนึ่งในห้องซ้อม.. วันนี้เราไม่ซ้อมเพราะว่าพี่ยงกุกโมโหจนหลับไปกอดทิกเกอร์แล้ว... ส่วนจงออบก็นั่งกอดตุ๊กตาหมีหน้าตาน่ารักอีกตัวอยู่ข้าง ๆ ผม พร้อมกับยิ้มยกแขนซ้ายขวาของมันเล่น... อ่า น่ารักจัง มุน จงออบ ทำตัวเหมือนเด็กน้อยจริง ๆ... แต่นายไม่สามารถขโมยใจของฉันไปได้เหมือนพี่จีโฮหรอกนะ -////////////////////-
“ฮัลโหล มีใครอยู่ไหมครับ”
ผมสะดุ้งโหยงอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงใครบางคน พี่ยงกุกลืมตาขึ้นมามองหน้าประตูห้องซ้อม ก่อนจะมองมาที่ผม พี่ฮิมชานยิ้มกวน ๆ ให้ผม ส่วนพี่ยองแจ กับพี่แดฮยอนก็มองหน้าผมแล้วยิ้มเช่นกัน...
เฮ้ย !!! ทำไมมองกันทั้งห้องอย่างนี้อ่ะ เขินนะ -///////////////////////////-
ไม่สิ... จงออบไม่ได้มองผม
“อ่า....เจลโล่ ! พี่ยงกุก ยืมตัวน้องเจลโล่แป๊บนะครับ”
“เอาไปทำอะไรก็ทำเถอะ....” พี่ยงกุกพูดปัด ๆ พี่จีโฮยิ้มก่อนจะดึงแขนผมลากออกไปจากห้องซ้อม... พามาที่สวนหลังตึก....
งืม....เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
พาผมมาบอกรักหรอครับ -////////////////////////////////////////////-
“เจลโล่.. พี่ชอบยงกุกฮยองน่ะ”
บึ้ม !!!!!!
รู้สึกเหมือนมีระเบิดหล่นใส่กลางหัว.... ผมอ้าปากค้างเล็กน้อย พูดไม่ออกบอกไม่ถูก.......
ตกใจ ใจเต้นรัว....
และรู้สึกเหมือนจะร้องไห้........
“แต่........... !”
“พี่รู้... พี่รู้... ว่ายงกุกฮยองเป็นแฟนกับฮิมชานฮยอง..”
“มะ.. ไม... แต...” ผมรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างจุกอยู่ที่คอ... ก่อนที่ตัวเองจะทรุดตัวลงนั่งที่สนามหลังตึก
“พี่รู้.. พี่รู้ว่า เจลโล่เป็นลูกชายของฮิมชานฮยองกับยงกุกฮยอง พี่รู้...”
“มะ.. ไม่ใช่นะ...” ผมรู้สึกเหมือนกำลังโดยสายตาจริงจังของพี่จีโฮกลั่นแกล้ง.. ผมกำลังจะร้องไห้.. พี่จีโฮใจร้ายเกินไปแล้ว...
“ฮึก...” อยู่ๆ ไอ้จูนงมักเน่ของกลุ่มก็ร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว.... อยู่ ๆ ก็ควบคุมตัวเองไม่ได้
ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน..
“เฮ้ย... เจลโล่อย่างร้องไห้ดิ พี่เข้าใจว่า...”
“ไม่ใช่นะ !!!!” ผมตวาดเสียงดังใส่พี่จีโฮ....
“จุนฮง.... อย่าร้องไห้โอ๋ ๆๆๆๆ” ผมกัดริมฝีปากมองหน้าพี่จีโฮด้วยสีหน้าจริงจัง พี่จีโฮก็มองผมด้วยสีหน้าที่จริงจังเช่นกัน...
งื่อ............ ใกล้เกินไป... ถึงจะเศร้า....
แต่ก็เขินอ่ะ T/////////////////////////////////////////////////////////T
“ผมชอบพี่จีโฮนะ....”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด (?)
ผมพูดออกไปแล้ว พูดออกไปได้ยังไงเนี่ย ฮือออออออออออออออออออ ไม่นะ !! ไม่ ไม่ ไม่...
ผมนึกว่าพี่จีโฮจะทำหน้างง หรือช๊อคใส่...
แต่ไม่ใช่ พี่จีโฮยิ้ม....
ยิ้ม..
ยิ้ม !!!!!
ยิ้มก่อนจะทรุดตัวลงมาและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ....
“คึคึคึคึ เด็กน้อย...” ผมเงยหน้ามองพี่จีโฮที่ยิ้มจนปากห้อยให้ผมดูจนผมเผลอเขินขึ้นมาซะงั้น...
“หะ.. ห๊ะ?”
“ติดกับพี่แล้วนะ”
จุ๊บ !
เฮ้ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! T/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////T
อยู่ ๆ ก็โดนจุ๊บที่ปาก...
พะ.. พะ.. พี่จีโฮ.... อ๊ะ T///T
“พี่ชอบเรานะเด็กน้อย....”
ตึ่งโป๊ะ....
ปึ๊ม.....
บ้า.....
“เฮ้ย... จุนฮง ตื่น..”
ตื่น...
ตื่น........
ตื่น......................
เฮ้ย !! ตื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!!!
ผมเด้งตัวออกจากที่ที่ผมนอนอยู่แล้วหันซ้ายหันขวา... หมอนที่ผมหนุนอยู่คือตักของจงออบ สิ่งที่ผมกอดอยู่คิตตี้ แล้วเสื้อที่ผมคลุมอยู่นี่... ของใคร ?
“ฮัลโหล”
“เฮ้ย !!!” ผมร้องลั่นห้องเมื่อเห็นคนคนหนึ่งกำลังยืนยิ้มให้ผมอยู่.... บ้าเขิน -/-
“เห็นเป็นลมเลยพามาที่ห้องน่ะ” พี่จีโฮยื่นมือมาลูบหัวผมเบา ๆ...
ง่ะ...
น้องโล่จะไม่ทน...
-////////////////////////////////////////////////////////////////////////-
“แกทำอะไรลูกชายพี่” พี่ยงกุกถามพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอก
“ป่าวนะ ! แค่จุ๊บไปทีเดียวเอง”
“ห๊ะ !!!” เป็นผมที่หน้าแดงแจ๋ขึ้นมาทันที หันมองจงออบ จงออบไม่ได้มองผมแต่กอดทิกเกอร์ในมือหลวม ๆ แล้วยิ้มเขินให้แทนผม
“นั่นลูกชายพี่เขินแล้วนะ !”
“งั้น... พอดีเลย.. ผมมีอะไรจะพูดครับ”
“อะไรล่ะว่ามา” พี่ยงกุกถามพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก
“ผมจะมาขอลูกชายพี่นะ...”
บ้า เขิน -///////////////////////////////-
-จบเถอะ ขอร้อง-
ความคิดเห็น