คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : DEK-WAT 1
DEK WAT
1
“เฮีย !! แย่แล้ว” วัตถุสีดำขนาดเท่าตัวคนวิ่งเข้ามาในร้านอาหารตามสั่งพลางตบโต๊ะดังปัง..
ใช่ ไอ้วัตถุสีดำนี้เป็นคน ชื่อ จองแดฮยอน แต่เสียดาย ดำไปหน่อย จึงทำให้ดูเหมือนก้อนวัตถุสีดำขนาดใหญ่ แถมเสื้อที่ใส่มันบังเอิญเป็นสีเทาจนเกือบดำ เลยกลายเป็นวัตถุสีดำโดยสมบูรณ์แบบ
“อะไร” เงยหน้ามองแดฮยอนทั้งๆ ที่ข้าวผัดกระเพราไข่ดาวไม่สุกยังอยู่ในปาก เขาเคี้ยวตุ้ยๆ มองลูกกระจ๊อกคนโปรดทำหน้าเหมือนดลกกำลังจะแตกอีกสามวิ
“ไอ้จีโฮ.. เฮีย ไอ้จีโฮมันไปมีเรื่องกับเด็กวัดไทรน้อย”
ห๊ะ??? เด็กวัดไทรน้อย อ่าว.. ก็อริกันนี่หว่า
“เป็นไงบ้างวะ”
“สภาพยังกะก้อนขี้อ่ะเฮีย” แม่งพูดซะกูแดกข้าวต่อไม่ถูกเลย “แม่งโดนรุมด้วย”
“มันไปทำอะไร”
“ไม่รู้ว่ะเฮีย ไปเหยียบตีนเขาแล้วไม่ขอโทษมั้ง เฮียก็รู้นี่ว่ามันปากหมาขนาดไหน”
“เออ... ไปเหยียบตีนเขาแล้วไม่ขอโทษก็สมควรโดนรุมตีน” ถอนหายใจแล้วเขี่ยข้าวในจานต่อ.. ห่า ไอ้แดฮยอนพูดซะไข่ดาวกูเหมือนขี้เลยเลย.. แดกต่อดีมั้ย?
“แต่มันเกินไปว่ะเฮีย ไอ้จีโฮหัวแตกเลยนะเว่ย” เงยหน้าขึ้นมามอง... อะไรนะ.. ไอ้จีโฮที่เคยซัดกับกลุ่มเด็กสารพัดช่างไม่ตายเนี่นนะหัวแตก????
“เฮ่ย ไมวะ”
“มันเล่นทีเผลออ่ะเฮียไอ้จีโฮเดินนัดอยู่แม่งเอาไม้มาพาดเลย” โหว... โหด...
“เอาไงเฮีย ยกพวกไปรุมมันเลยป่ะ...”
“เออ อยากอยู่” พูดพร้อมกับตักไข่ดาวเข้าปากอย่างกลั้นใจ คิดถึงความอร่อยของไข่ดาวไม่คิดถึงสีเหลืองๆ ของก้อนขี้แล้วแดกต่อ
“เอาเลยมะ เดี๋ยวไปเรียกพวก..”
“แต่กูกลัว หลวงตา ว่ะ”
“....” แดฮยอนเงียบ... ขอเดาว่าขนลุกไม่แพ้กัน จนต้องเผลอเอามือไปลูบตูดที่เคยโดนหลวงตาเฆี่ยนตอนรู้ว่าไปรุมต่อยเด็กสารพัดช่างคนหนึ่ง..
นี่ถ้ารู้ว่ายกพวกไปตีอีก...
คิดสภาพไม่ออก.. อาจจะยิ่งกว่าก้อนขี้... ไม่สิ.. อาจจะเป็นขี้เหลวเลยก็ได้.. บรื๋อ
“เอาไงมึง?”
“ไม่รู้ว่ะเฮีย..”
“หรือกูจะไปเอาหนังสือสวดมนตร์ไม่อ่านให้มันฟังดีวะ เผื่อจิตใจจะสงบสุขขึ้น?”
“....... เออ.. เฮีย..”
“อะไร..”
“ความจริง ผมเรียกพวกมาแล้วล่ะ... มันกำลังเดินไปวัดไทรน้อยอยู่....”
“อะไรนะ !!!!”
“ไอ้หัวหน้าแก๊งวัดไทรที่ชื่ออู๋ฟานมันฝากคำมาบอกเฮียด้วยนะ...”
“อะไรวะ...”
“ไอ้ตุ๊ดติดทิกเกอร์...”
ตึง.. #เสียงเส้นสติแตง..
“....”
“ตามนัย...”
“เข้าใจแล้ว....” ตักใบกระเพราใบสุดท้ายเข้าปากแล้ววางแหมะไว้ที่โต๊ะ...
“จุนฮง เฮียวางตังไว้ตรงนี้นะเว่ย ไม่ต้องทอน !!!!”
“เอาไง เฮีย?”
“มึงกำลังคุยกับใคร แดฮยอน ถ้ามาถึงขั้นนี้แล้ว บัง ยงกุก คนนี้จะอยู่เฉยหรอ.. ไป ไปสู้ !!!!”
ไอ้อู๋ฟาน ไอ้ตุ๊ดกลัวลูกโป่ง... ใครตุ๊ดติดตุ๊กตา.. คราวนี้มาตัวตัวกับกูดีกว่า
คิดได้เช่นนั้นก็เดินไปขึ้นคร่อมจักรยานประจำตัวของตัวเองเพื่อปั่นยกพลออกจากวัดดาวเหนือไปวัดไทรน้อย พร้อมกับเสียงที่ดังไล่หลังมาของจุนฮงลูกร้ายอาหารตามสั่ง..
“ไอ้เฮีย!!! จ่ายไม่ครบโว้ย !!!”
กูไม่รู้ กูเอาตังมาแค่นั้น... ไม่รู้แหละ.. หลวงตาฟาดก็ฟาดวะ กูจะสู้. !!!!
จ่ะ...
เพี๊ยะ !!!!
เสียงไม้เรียวกระทบเข้ามาที่ก้นของเด็กน้อยนามบังยงกุก เขาเผลอแอ่นตูดแล้วร้องซี๊ด... แม่งโครตเจ็บ ใกล้ๆ กันมีจองแดฮยอนที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่
กูเข้าใจมึง... แม่งซี๊ดโครต...
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปมีเรื่อง ! อย่าไปยกพวกตีกัน มันมีแต่คนไม่มีสติ มีแต่หมาเท่านั้นแหละที่คิดแต่เรื่องต่อยตีกันน่ะ มีปัญหา เราก็ต้องใช้ปัญญาไม่ใช่ใช้กำลัง ตาสอนพวกเอ็งมาตลอดนะ”
จองแดฮยอนและบังยงกุกหน้าซีดคอชิดกับอกรับชะตากรรมอันแสนโหดร้าย...
ใช่ เขาและแดฮยอนบุกไปถึงวัดไทรน้อยและมีเรื่องกับเด็กที่นั่น ถึงแม้ว่าสภาพที่กลับมาของแต่ละคนจะกลับมาด้วยร้อยช้ำนิดๆ หน่อยๆ เพราะโดนชาวบ้านแถวนั้นเอาน้ำสาดไล่ก่อนจะต่อยกันเสร็จ
“ถ้ายังเป็นกันอยู่แบบนี้ ตาจะไม่ส่งพวกเอ็งเรียนกันแล้วนะ”
จองแดฮยอน และบังยงกุกเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกัน...
ไม่ส่งเรียน ??? ชิบหายดิ...
ทุกวันนี้แดฮยอนและยงกุกได้เรียนหนังสือก็เพราะเงินทุนการศึกษาของวัด... ถ้าโดนแบบนี้.. จะเอาเงินกันจากที่ไหน... ถึงอย่างนั้นก็เถอะ
“ถ้าอยากเรียนก็ไปหาเงินกันเอง .. พวกเอ็งก็โตกันแล้วนะ” สองคนมองหน้ากัน แค่ค่าเทอมก็น่าจะหากันได้อยู่หรอก... แต่จะทำไง.. ตอนนี้พวกเขาเรียนอยู่ม.ต้นปีสาม.. ปีหน้าก็จะขึ้นม.ปลายและเปลี่ยนที่เรียน... ปกติจะเข้าเรียนได้คือเป็นเงินทุนของหลวงตา..
แล้วถ้าหลวงตาไม่ส่ง.....
“แล้วถ้าอยากเรียนต่อ ก็ไปสอบเข้าเอาเอง..”
นั่นไง... แล้วโง่ดักดานจนควายจะเรียกพ่ออยู่แล้วนี่จะสอบแข่งเข้าอะไรได้บ้างรึไง !!!!
“เอ้า.. ไปนอนกันได้แล้ว... พวกนี้ไปตามบิณฑบาตด้วย”
“ครับ...” พยักหน้าหงึกๆ แล้วเดินออกจากกุฏิหลวงตาไปที่ซุกหัวนอนของตัวเอง พวกนี้ต้องตื่นแต่เช้า... ต้องรีบเดี๋ยวหลวงตาโกรธอีก...
หวังว่าหลวงตาจะไม่ตัดออกจากกองมรดก (?) จริงๆ ใช่มั้ย???
“เอาไงวะแดฮยอน?”
“เรื่องอะไร..”
“เรียน..”
“เฮียเอาไงอ่ะ...”
“ถ้าไม่ได้เรียนต่อก็เป็นแค่เด็กวัดต๊อกต๋อยแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ นะเว้ย !! ชีวิตกูไม่อยากเป็นแค่นี้นะ..”
“เออ.. ก็คิดอยู่.. เอาไงอ่ะ...”
“ไม่รู้ว่ะ....”
สองคนมองหน้ากันแล้ว..
“เห้อ...”
ถอนหายใจเสียงดัง
เอาล่ะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยคิดกันใหม่... รีบกลับไปนอนดีกว่า...
---
ลองเชิง... กลัวแป้ก ฮ่าๆๆๆๆ
ความคิดเห็น