ความเจ็บปวด (ไม่มีชื่อเรื่องอ่ะ)

ข้อมูลเบื้องต้น

นั่นน่ะสิ

ความรัก กับความหวังเล็กๆ ที่มีใครสักคนมอบให้

เหอ ๆๆ ลองแต่งเรื่องสั้นครั้งแรก ขอบคุณสำหรับคำติชม = =

เนื้อเรื่อง

“ฮึก ฮึก ฮือ ฮือ”

 

          เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้นหลังจากที่ผู้หญิงหน้าตาสะสวย ผมยาว ผิวขาว ตากลมโต ผิวสะอาดสะอ้าน เข้ามาในห้อง ผมมองผู้หญิงคนนั้นจับมือผู้ชายอีกคนซึ่งอายุอานามพอๆ กับเธอและผมที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียวสีขาวบริสุทธิ์ ดวงตากลมโตของเธอเปอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ตาใสๆ ของเธอกลายเป็นแดงก่ำ ผมไม่สามารถจะทำอะไรได้นอกจากนั่งมองเธออยู่ห่างๆ

ผู้ชายที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงคือคนที่ผมน่าจะรู้จักดีแต่เขาเป็นใครผมไม่รู้ และเขากับผมนั้นหน้าเหมือนกันจนน่าตกใจ หรือผมไม่รู้ว่าผมที่นั่งอยู่ตรงนี้คือวิญญาณหรือเปล่าก็ไม่สามารถตอบได้เช่นกัน

แกรก

เสียงเปิดประตูดังขึ้นก่อนจะมีผู้ชายท่าทางสุขุมและแก่เรียนใส่ชุดกาวน์เดินดุ่มๆ เข้ามา และมาหยุดอยู่ข้างๆ เตียงของผู้ชายคนนั้น

ผู้หญิงที่นั่งกุมมือผู้ชายที่นอนอยู่มองคนใส่ชุดกาวว์ด้วยความงุนงง ฝ่ายผู้ชายที่ใส่ชุดกาวว์มองเธอด้วยความเศร้าสลดก่อนจะบอกข่าวที่ไม่ใช่เรื่องที่ดีแม้แต่น้อยให้เธอฟัง

ทั้งห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบหลังจากที่ผู้ชายใส่ชุดกาวว์พูดจบ ผู้หญิงคนนั้นน้ำตาไหลพรากลงมาอีกครั้ง เธอเอามือปิดตาของเธอและปล่อยให้น้ำตาของเธอไหลผ่านมือลงไปช้าๆ ผมมองเงียบๆ ผมไม่สามารถจะพูดอะไรได้ ผมไม่สามารถจะเดินเข้าไปปลอบเธอใกล้ๆ ผมไม่สามารถเดินไปเช็ดน้ำตาให้เธอ ผมไม่สามารถทำให้เธอยิ้มได้อีกแล้ว

เธอร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าวิ่งออกจากห้องไป ผมมองตามเธอไป และรู้สึกตัวอีกทีผมก็ตามเธอมาแล้ว เธอมาหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง เธอมองมันด้วยความเศร้า แต่เธอกลับยิ้มบางๆ ซึ่งแฝงไปด้วยความเศร้า เธอเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้นและกวาดสายตาไปเรื่อยๆ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาสีฟ้าที่อยู่หน้าโทรทัศน์เครื่องใหญ่ ผมเดินไปนั่งข้างๆ เธอ และหันมามองเธอที่หยิบรูปถ่ายใบหนึ่งมาดูและอมยิ้มนิดๆ ก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหลลงมาอีกรอบ ผมจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่ผมก็ต้องหยุดมือไว้ อย่าลืมสิ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้อีกแล้ว ผมไม่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้อีกแล้ว

เธอยังคงร้องไห้ต่อไป ผมนั่งนิ่งๆ และมองเธอที่ยังคงสะอึกสะอื้นอยู่

เธอลุกขึ้น แล้วเดินผ่านผมไปเหมือนอากาศธาตุ ผมมองตามเธอไปและสมองก็สั่งการให้ผมตามเธอไปเรื่อยๆ เธอมาหยุดอีกครั้งที่ห้องๆ หนึ่งโดยที่มีป้ายหนึ่งห้อยไว้ว่า ‘นิว’ เธอทำท่าลังเลใจว่าจะเปิดมันหรือเปล่า และเธอก็จับลูกบิดประตูบานนั้นก่อนจะหลับตาและเปิดเข้าไปด้วยความกล้า แต่เธอกับไม่เข้าไปข้างในเหมือนกำลังพยายามทำใจกับอะไรสักอย่าง และเธอก็เข้าไปจนได้ ผมไม่รู้หรอกว่าในห้องนั้นจริงๆ แล้วมีอะไรแต่ก็ต้องเดินตามเข้าไปอย่างช่วยไม่ได้

บรรยากาศในห้องนั้นอึมครึมขัดกับวอร์เปเปอร์สีชมพูอ่อนๆและสีฟ้าที่แต่งอย่างสดใส เตียงขนาดใหญ่ที่ยับยู่ยี่เหมือนกับว่าคนที่นอนนั้นนอนดิ้นและและไม่ทำให้เรียบร้อยก่อนจะตื่น ห้องที่เละเทะไปหมด แต่ที่ทำให้ผมตกใจสุดๆ คือคราบเลือดสีแดงๆ ที่อยู่เต็มที่นอนสีขาวบริสุทธิ์นั่น ผมหันไปมองผู้หญิงที่นำผมเข้ามาด้วยความหวาดหวั่น ผมกลัวว่าเธอจะห้องไห้อีก ผมทำใจไม่ได้ที่เห็นเธอร้องไห้ ผมไม่อยากเห็นเธอร้องไห้และผมก็ทำอะไรไม่ได้ ผมหวังลึกๆ ว่าเธอคงไม่ร้องไห้ แต่ความหวังของผมนั้นไม่เป็นอย่างที่ผมหวัง

เธอร้องไห้ น้ำตาไหลหยดลงมาถึงพื้นเธอก้มหน้างุนมือทั้งสองกำชายเสื้อของตัวเองไว้แน่นก่อนจะทรุดตัวลงบนพื้น

“ฉันทำอะไรลงไป... ” เธอพึมพำเบาๆ อยู่อย่างนั้นเหมือนคนไร้สติ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ เธอ และนั่งมองเธอที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่

ผมยาวสลวยของเธอตอนนี้ยุ่งไปหมด ผมอยากจะลูบหัวของเธอ ปลอบใจเธอเหมือนที่เคยทำ แต่ผมทำไม่ได้ ผมทำไม่ได้อีกแล้ว มันเป็นแค่อดีตไปแล้ว เรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้... หยิ่ง? ใช่ผมหยิ่ง ในเมื่อผมทำไม่ได้ และผมจะไม่ทำมันอีกแล้ว ศักดิ์ศรีมันยังคงค้ำหัวผมอยู่

เธอยังคงร้องไห้และพึมพำอะไรมากมาย ที่ผมเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างก่อนเธอจะหันมามองที่ผม แม้หน้าตาของเธอจะเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่ความสวยของเธอยังเหลืออยู่ไม่ได้หายไปไหนเลย

“ฉันผิดมากเลยใช่ไหม... คิว?” เธอถามผมก่อนจะเข้ามาสวมกอดผมและปล่อยให้น้ำตาของเธอไหลลงบนเสื้อของผม ผมนั่งนิ่งๆ ให้เธอร้องไห้จนพอใจ แต่ตอนนี้ศักด์ศรีที่ผมเอามาอ้างนั่นมันหายไปแล้ว ผมกอดตอบเธอและปลอบเธออยู่อย่างนั้น

“นิว นิวต้องไม่เป็นไรใช่มั้ย” เธอถามผม

ผมไม่ตอบ ผมตอบไม่ได้

 “ฟ้า ผิดใช่ไหม..คิว”

“ผมไม่รู้” ผมตอบเบาๆ

เธอร้องไห้อีกครั้ง เสียงเล็กๆ ของเธอถามผม แต่ผมก็ไม่สามารถตอบเธอได้ ผมไม่ชอบ ไม่ชอบเลย เสียงเล็กๆที่แฝงความเศร้าของเธอ ผมไม่ชอบ... ผมชอบเสียงหัวเราะของเธอ ผมชอบรอยยิ้มของเธอ ผมอยากให้เธอยิ้ม ความหวังเก่าๆ ที่ผมเก็บลงไปผลุดขึ้นมาอีกครั้ง ไม่เอาอีกแล้ว ผมไม่อยากให้ความหวังกับตัวเองอีกแล้ว เธอไม่ใช่ของผม เธอไม่เคยเป็นของผม เธอรักคนที่เธอรัก และเขาคนนั้นก็รักเธอ ผมเป็นคนที่รักเธอมาแค่ข้างเดียวตลอดเวลา ทำได้แค่คอยอยู่ข้างๆ เธอเวลาเธอเศร้า คอยให้กำลังใจเวลาเธอท้อ แต่ผมก็เป็นได้แค่เพียงคำว่า ‘เพื่อน’ ผมเป็นมากกว่านั้นไม่ได้ผมบอกตัวเองอยู่เสมอ

 

ผมและเธอกลับมาที่ที่ ‘เขา’ นอนอยู่อีกครั้ง และเมื่อผมเข้าไปก็ต้องพบกับคนอีกสามคน คนหนึ่งคือแม่ของผม พ่อของคนข้างๆ ผม และอีกคนคือพี่ชายของผม พี่ที่หน้าไม่ต่างจากผมซักเท่าไหร่ เราไม่ใช่ฝาแฝดแต่กลับมีหน้าตาที่ละม้ายคล้ายกัน เหมือนกับคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงหลังนี้ ใช่ เขาคือพี่ชายของผม คนที่ผมเคารพ คนที่ผมนับถือ และเป็นคนรักของคนที่ผมรัก

รอยยิ้มของเธอที่อยู่ข้างๆ ผมปรากฏขึ้นเมื่อพบว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นตื่นขึ้นมาแล้ว

ผมมองนิ่ง ผมได้แต่มอง ไม่สามารถจะพูดอะไรออกมาได้ สำหรับผมแล้วเธอคือคนที่ผมรัก ผมไม่อยากจะทำให้เธอร้องไห้ ผมจะทำทุกอย่างเพื่อทำให้เธอยิ้ม ถึงแม้ วิธีการนั้น...มันจะทำให้ผมเจ็บก็ตาม