คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : DREAM, ฝัน ..kristao..[End in Part]
Dream.
ฝัน...
เรื่องของเรามันไม่ต่างจากฝัน....
ความฝัน.. มันก็แค่ความนึกคิดที่ตกค้างมาในตอนที่หลับฝัน...
แต่ตอนนี้... ความนึกคิดของผม...มันไม่ได้ตกค้างมาแค่ในความฝัน
แต่ในความเป็นจริง..มันกำลังแสดงอิทธิฤทธิ์อยู่....
ตลกน่า..ผมเห็นภาพหลอนหรอ คนตรงหน้าตัวจริงแน่หรอ....
ทำไมสัมผัสได้ ทำไมอบอุ่น... อาในฝันมันทำแบบนี้ได้ด้วยหรอ....
ถ้าฝันดีขนาดนี้... ต่อในโลกมันน่าอยู่ขนาดไหน... ผมก็ไม่อยากตื่นแล้วแหละ...
“จื่อเทา !” ผมหันไปค้อนวงใหญ่ให้กับ บยอน แบคฮยอนที่ยืนเท้าเอวแล้วตบเท้า ป้าบ ป้าบ ป้าบ บนพื้นที่ยืนหัวเสียอยู่
“จะปลุกทำไม...”
“ฝันดีอยู่หรือไงฮะ !!! เลิกเรียนแล้วนาเห้ย ไปหาอะไรกินกัน”
“กำลังฝันดีสุด ๆ เลยล่ะ... เคยได้ยินป่ะ ถึงจุดสุดยอดอ่ะ ! ประมาณนั้นเลย แล้วมันก็ไม่สุดอ่ะ มีคนมาขัด” ผมง้องแง้งใส่แบคฮยอนที่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจในลำคอ
ผมก็แค่แอบหลับในห้องเอง... ทำไมต้องโมโหขนาดนั้นวะครับ?
“ไอ้ชานยอลมันมาอีกแล้วตอนแกหลับ” แบคฮยอนเฉลยทำให้ผมพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ
“แล้วไง มันจับแกปล้ำในห้องตอนฉันหลับหรือไง แกถึงได้หัวเสียขนาดนั้น?” คราวนี้เป็นแบคฮยอนที่หันมาค้อนวงใหญ่กว่าผม แอบมีซาวด์เอฟเฟกประมาณว่า ‘ควับ’ กับตาสีแดง ๆ อ้อ! บรรยากาศมาคุสีดำ ๆ แบบในการ์ตูนญี่ปุ่นด้วยครับ !
“มันก็แค่มาพูดง้องแง้ง งอแง งุ้งงิ้งน่ารำคาญตลอดอ่ะ”
“แต่ก็ชอบมันไม่ใช่ไง ?” แล้วก็ค้อนวงใหญ่กว่าเมื่อกี้ให้ผม....
อะไรวะ ! ผมไม่ผิดนะเฮ้ยยยย พูดความจริงมันผิดหรือไง ????
ผมเดินเข้ามาในโรงอาหารกับแบคฮยอนอย่างเคยชินกวาดสายตาไปทั่วก่อนจะสงบปากสงบคำตีหน้าขรึมอย่างไม่ได้ตั้งใจ...
กลุ่มผมเป็นกลุ่มที่ว่ากันว่ามีอิทธิพลต่อหัวใจสาว ๆ หนุ่ม ๆ ในโรงเรียนที่สุด แต่พวกผมไม่ค่อยชอบความวุ่นวาย ทำตัวเป็นจุดสนใจหรือเฟรนด์ลี่โน่นนี่นั่นเซอร์วิซแฟน ทำตัวน่ารัก ปุอิ๊ง ๆ ปย๊ง ๆ เลยมักจะตีหน้าขรึมคุยกันเงียบ ๆ ยิ้มกันบาง ๆ แบบบริหารเสน่ห์ดีกว่า และนอกจากนี้ทุกคนลงความเห็นกันว่า ‘ผมแมนที่สุดในกลุ่ม’ ขีดเส้นใต้เน้นตัวหน้าลงสีแดงเข้ม ๆ ย้ำ ไปเลยครับ... ใครมันเป็นคิดโพลก็ไม่แน่ใจ... คงเป็นเพราะผมเก่งเรื่องศิลปะป้องกันตัว ว่างก็มีเรื่องเตะต่อยบ้างเป็นบางครั้ง แต่ที่แน่ ๆ มันทำให้ผมแอบหงุดหงิดเบา ๆ
ไม่ใช่เพราะผมสาวน้อยน่ารัก โลกสวยอะไรหรอกนะครับ.. แต่ เพราะเรื่องนี้แหละ แบคฮยอนเพื่อนสนิทของผมถึงให้ผมคอยตามติดตลอดเวลา เยี่ยงทาส เพราะรายนี้มีผู้ชายมาขายขนมจีบอยู่บ่อยครั้งแน่นอนว่ามันไม่ชอบ มันบอกมันอยากได้สาว ๆ น่ารัก ๆ ตามสเปคมันมาจีบมันมากกว่า (คิดว่าจะมีหรอครับเอ็ง ?) ก็แบคฮยอนบอกว่าไหน ๆ ผมก็ได้ชื่อว่าแมนและโหดที่สุดในกลุ่มแล้ว.. ก็ให้ใช้หน้าดุ ๆ สายตาโหด ๆ ไล่พวกผู้ชายใจป๊อดที่คิดจะเข้ามาจีบมันไปให้หมด
แต่นี่ไม่ใช่ประเด็น....
“วันนี้ช้านะ แบคฮยอน จื่อเทา” โด คยองซูยิ้มต้อนรับพวกเราหลังจากที่ผมนั่งลงที่โต๊ะทานข้าวโต๊ะประจำ
“จื่อเทาแอบหลับในห้อง เลยช้า...” แบคฮยอนบุ้ยปากมาทางผมอย่างเคือง ๆ
“อ๋อออ อีกแล้วหรอ คราวนี้ฝันดีป่ะ”
ผมยิ้ม... แน่นอนว่ายิ้มมากไม่ได้...ทั้งที่อยากจะยิ้มจนปากฉีก.. แค่คิดถึงฝัน... ผมก็มีความสุขแล้ว... “ฝันดีสุด ๆ อ่ะ”
“แล้วสองคนนี้เอาน้ำอะไรเปล่า เดี๋ยวซื้อให้... ข้าวมั้ย ? ซื้อให้ด้วยก็ได้” คิม จงแด พูดแล้วยิ้มบางให้กับพวกผมทั้งสองคน...
จงแดเป็นคนใจดี น่ารัก...เป็นที่รักของเพื่อน ๆ มีน้ำใจ ไม่ค่อยน่าทำร้าย หรือ ทำลายเท่าไหร่... ไม่เลยจริง ๆ
แต่ คิม จงแด กลับถูกบุคคลภายนอกมองว่าเป็นขี้ข้าของกลุ่ม... แต่เปล่านะ จงแดเป็นคนใจดีกับเพื่อน ๆ จนเกินไปต่างหาก... เห้อ จงแดผู้น่าสงสาร
“เอาเหมือนเดิม !” ผมพูดแล้วยื่นเงินให้
“เช่นกัน” แบคฮยอนก็ทำแบบผม..
“โอเค แป๊บนึง” แล้วจงแดก็เดินหายไป.. คยองซูก็พูดต่อ
“แล้ว ฝันว่าอะไรอ่ะ ?”
“โหยยยยยยยยยยยยยยย เหมือนเดิมแหละ ฝันเห็น เจ้าชาย เจ้าชาย เจ้าชาย บ้าบอจริ๊งงงงง ฝันนะเฮ่ย !” ผมส่งสายตาไม่เป็นมิตรเล็กน้อยให้แบคฮยอน... นี่กะจะไม่สงบศึกสักนิดเลยใช่ไหมครับคุณบยอน ?????
“เอาน่า ๆๆๆๆ แต่เทานี่ฝันบ่อยเนอะ”
“ฮ่า ๆๆๆ คงคิดถึงมากไปมั้ง” ผมตอบแล้วยิ้มเขิน ๆ....
นี่แหละ... ประเด็นของผม...ประเด็นที่หงุดหงิดเวลามีคนมาบอกว่าผมแมน... ถึงผมจะเป็นผู้ชายแท้ ๆ ทั้งแท่ง จะรู้มั้ยครับ...ผมอ่อนไหวขนาดไหน... ผมก็อยากมีใครสักคนมาดูแลผมเหมือนกันนะ....
แล้วใครคนนั้น....ผมก็เจอแล้วล่ะ...........................................มั้ง
โครม !!!!!
แก๊ง ๆๆๆๆๆๆ แปะ!
ทั้งโรงอาหารเงียบและนิ่งเหมือนมีคนมากดปุ่ม Stop เอาไว้ ทุกสายตาจับจ้องไปยังหนุ่มน้อยหน้าตาซื่อ ๆ ที่นั่งลงบนพื้นพร้อมกับจานข้าวกับน้ำที่หกระเนระนาดไปทั่วบริเวร โดยมีคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า...
ผมจะเลิกสนใจทันทีถ้าคนที่ล้ม ไม่ใช่จงแด....
และคนที่ยืนประจันหน้าจงแดอยู่ไม่ใช่....................................
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก จะบ้าตาย !!!
ผมวิ่งไปหาจงแดที่นั่งทำหน้าเหลอหลาอยู่ที่พื้น พยุงเพื่อนหน้าซื่อของตัวเองขึ้น
“เป็นไรเปล่า....” ผมถามอย่างเป็นห่วงพยายามปัด ๆ สิ่งที่ติดอยู่ที่เสื้อผ้าของเพื่อนสนิทพรางมองอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า.......
ให้ตายเถอะ !!!!!!!!
“น้อง พี่ขอโทษ ที่พี่กับเพื่อนเดินไม่ระวัง ขอโทษนะ” คนตัวเล็กแก้มยุ้ยข้างหลังคนตัวสูงพูดขอโทษแล้วฉีกยิ้มหวานให้พวกผม “เฮ่ย” แล้วคนที่ขอโทษก็สะกิดเรียกเพื่อนตัวสูง “แก...” หยุดนะ... อย่าเรียกชื่อนะ... “... ขอโทษน้องเขาดิ... เฮ้ยไอ้...” บอกว่าอย่าไง อย่าเรียกชื่อนั้นนะ
“คริส !!!!”
สติผมกระเจิดกระเจิง เมื่อชื่อของเขาเข้ามาในโสตประสาท.... คนบ้าอะไรฟะ !!!
ทำไมต้องหล่อ.. ทำไมต้องดูดี ตั้งแต่หน้ายันชื่อด้วย !!!!
ผมเม้นปากสนิทก้มหน้าไม่สนใจแล้วลากแขนเพื่อนกลับมาที่โต๊ะ
“อ่าวเห้ยข้าวอ่ะ !!!!!” แบคฮยอนโวยวาย
“หะ...หกเมื่อกี้อ่ะแบคฮยอน” จงแดตอบแล้วยิ้มแหย ๆ
“อ่าว.. ช่างเหอะ... จื่อเทาอา ไปหาข้าวกินกัน” แบคฮยอนหันมามองหน้าผม
“ไม่กินอ่ะ”
“อ่าว ไมอ่ะ ไม่หิวหรอ ?”
“ไม่อ่ะ.........................อิ่มเมื่อกี้นี้เอง”
พี่อู๋ฟานหรือ อี้ อู๋ฟาน... อีกชื่อที่ใคร ๆ ก็เรียก แต่ผมฟังแล้วใจสั่น... ‘พี่คริส’ ผู้ชายหน้าหล่อราศีจับ น่ากอด อบอุ่น ใจดีกับทุกคน
ภายใต้ใบหน้าเงียบ ๆ ขรึม ๆ นั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่หลายคนไม่ค่อยได้เห็น ได้ประสบพบเจอ....
และผมก็เคยตบกับความอบอุ่นของพี่คริส.... ร้อยทั้งร้อย ล้านทั้งล้าน... ลองได้ให้พี่เขามายิ้มหวานตรงหน้าหัวใจก็วิ่งไปหาเขาแล้วล่ะ...
พี่คริสใจดี... เปรียบเสมือนเจ้าชาย
อา..ขี่ม้าขาวด้วยสินะ...
พี่คริสอยู่ชมรมบาส... พี่คริสเป็นนักกีฬาบาสของโรงเรียน.. กลุ่มของพี่คริสมีพี่ซิ่วหมิน พี่จุนมยอน และพี่ลู่หาน.. แน่นอนว่ากลุ่มนี้ดังรอบประเทศ (ก็เวอร์ไป).. พี่ซิ่วหมินเป็นนักร้องของโรงเรียน พี่ลู่หานเป็นนายแบบ พี่จุนมยอนเป็นประธานนักเรียน พี่คริสเป็นนักกีฬา...
แตกต่างแต่ลงตัวเป็นที่สุด...
อา...รู้สึกเหมือนกำลังดูหนังเรื่อง F4 อยู่เลย...
แล้วผมเป็นอะไรในเรื่องนะ ??? นางเอก... แล้วพี่คริสเป็นพระเอก อา เขินจังเลย -////////////////-
ปึ้ก !!!
ระหว่างที่ผมกำลังยืนฝันลม ๆ แร้ง ๆ อยู่กลางห้องชมรมนั้นก็มีอะไรบางอย่างชนกับหัวของผมอย่างรุนแรง...
เป็นลูกบาสสีส้มผู้น่าสงสาร แกพลาดแล้วล่ะที่กล้าเข้ามาในห้องชมรมวูซูของฉัน... แถมยังมากลางกบาลซะด้วย
“ของใครวะ !!!!!!!!!!!” ผมคำรามเสียงดัง... คนทั้งชมรมรู้ดีกว่า.. ถ้าผมโมโหล่ะก็ อะไรก็มาหยุดผมไม่ได้ทั้งนั้น....
ทั้งห้องชมรมเงียบกริบ ทุกคนตัวสั่นหงั่ก ๆ แล้วหันหน้าไปทางประตูชมรมโดยพร้อมเพรียง....
ตุ๊บ..................
“ของพี่เอง ขอโทษทีเป็นอะไรหรือเปล่า” เจ้าของลูกบาสในเสื้อกล้ามสีชมพูตัวที่เจ้าของชอบใส่เวลาเล่นบาสเพราะมันสบาย กำลังเดินเข้ามาใกล้ ๆ ผมแล้วยกมือขึ้นลูบหัวของผม...
ผมลอบยิ้มก้มหน้าก้มตาแล้วส่ายศรีษะช้า ๆ อย่างเขินอายจนคนในชมรมผงะกัเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น... ถ้าเป้นผมปกติคงจะตวาดแว้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ใส่คนที่ปะทุร้ายผมจนหางจุกตูด แต่คน ๆ นี้ผม.........
ข้อยกเว้นครับ -///-
“แน่นะ เหมือนตรงนี้มันปูด ๆ ด้วย เจ็บหรือเปล่า” ‘พี่คริส’ พูดแล้วเอามือมาถูที่หัวผมอย่างเบามือ... อา ถ้าพี่จะปามาเต็มแรงรักจนหันผมปูดขนาดนี้... บวมแค่ไหนผมก็ไม่เจ็บหรอก..
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย !!!” แล้วจะกดหาอะไรล่ะครับ ถ้าไม่เห็นเป็นพี่คริสผมเตะกลับบ้านไปแล้ว... T____T
“นั่น ไปห้องพยาบาลมั้ย?”
“ไม่เป็นไรครับ เอายาหม่องตราหมีแพนด้าอุ้มถ้วยตรามังกรทาเดี๋ยวก็หาย” ผมตอบเขิน ๆ
“เอามาสิ เดี๋ยวพี่ทาให้” อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“อ่า.... อ่า อยู่บ้าน เดี๋ยวผมทาเองก็ได้” ใจอยากจะยื่นให้อ้อน ๆๆๆ แล้วให้ทา ๆๆๆๆๆ ทั้งหัวเลยล่ะ T_______T
“ไม่ได้ ๆๆๆ งั้นไปห้องพยาบาลกับพี่” แล้วก็โดนคนหน้าหล่อลากไปห้องพยาบาล...
พี่คริสหยิบยาหม่องที่ผมพูดถึงขึ้นมาแล้วแตะ ๆ ป้าย ๆ ที่แผลผมอย่างเบามือ....
เหมือนตอนนั้นเลย.... เหมือนครั้งแรกที่เราเจอกัน.... อา...
“เหมือนตอนนั้นเลยเนอะ”
“ครับ?” ผมชำเลืองมองอีกคนอย่างสงสัยแล้วอดจะใจเต้นตัก ๆๆๆๆ ไม่ได้
“ที่เจอกับเทาครั้งแรกไง....” พี่คริสรู้ชื่อผม???????
“ผมนึกว่าพี่...... ลืมซะอีกแล้วพี่.....”
“พี่ชอบเทานะ..” ผมหันมองอีกคนพร้อมกับหัวใจที่เต้น ตึก ๆ ตัก ๆ อย่างไม่มีท่าทางจะหยุดลงเลย... บ้า ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ
“อย่าเงียบสิพี่พูดจริง ๆ นะ”
“เทา...”
“เทาครับ.....”
“จื่อเทา..........................................”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“จื่อเทา !!!”
“ห๊ะ” ผมตกใจแล้วเด้งตัวตื่นขึ้นมามองซ้ายมองขวาแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตรงหน้าเป็นแพคฮยอน และตอนนี้ผมอยู่ในห้องนอนของตัวเอง...
ฝัน... อีกแล้วหรอ...
แต่ว่า...
ฝันดีอีกแล้วแฮะ
“ยิ้มอะไรคนเดียว” แพคฮยอนถามแล้วยิ้มเกรียน ๆ ให้ผม
“นี่กี่โมง ?”
“ทุ่มนึง.. แกเป็นลม เลยมีคนแบกแกกลับบ้าน มีไข้ด้วย ไม่รู้ตัวเลยหรอ”
“จริงดิ๊ !!!!”
“ก็จริงน่ะสิ !!! แล้วฉันเห็นแกพอดีเลยตามมาด้วย ไม่สบายแล้วยังมาซ้อมวูซูอีก”
“อ่าว....” ผมเกาหัวเก้อ ๆ อย่างไม่เข้าใจ “โอ๊ย !” รอยปูดบนหัวนี่มันอะไรฟะ.... ได้ไปมาตอนไหน ? หรือได้มาตอนเป็นลม ???? “แล้วใครพามาส่งอ่ะ” ผมถามอย่างสงสัย
แพคฮยอนยิ้มตาหยีจนเห็นแต่อายไลน์เนอร์เฉี่ยว ๆ ที่เปลือกตา
แอ๊ด.....
“ไง คุณลูกชาย ตื่นแล้วหรอ กินข้าวก่อนเร็ว... ดูสิแม่พาใครมาด้วย” ผมชะโงกหน้ามองไปด้านหลังคุณแม่คนสวยแล้วถึงกับผงะ........................................
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!
“สวัสดีครับ จื่อเทา”
“พี่คริสเขาแบกหนูมาจากโรงเรียนเลยนะ... ไม่ขอบคุณเขาหน่อยหรอ ?”
“หา ???????????????” เครื่องหมายเควสชั่นมาร์กปรากฏบนหน้าผมจนไม่รู้ว่าทั้งหน้าผมจะมีที่ว่างหรือเปล่า
“จำพี่คริสไม่ได้หรอ..พี่อยู่ข้าง ๆ บ้านเราตอนที่เราอยู่จีนไงลูก เมื่อก่อนหนูติดพี่คริสมากเลยนะ” ผมนั่งเอ๋อมองพี่คริสที่ยิ้มหล่ออยู่ข้าง ๆ เตียงผม และหันมองแพคฮยอนที่กลั้นขำจนผมหมั่นไส้
“เอ่อ...............................................................” รับประทานจุดกันถ้วนหน้าครับ..... ผมเงยหน้ามองพี่คริสอีกครั้งหนึ่งแล้วพยายามนึก............
อา............ ใช่จริง ๆ ด้วย....
ผมก้มหน้า เม้นปากและไม่คิดจะเงยหน้ามองคนตรงหน้าแม้แต่น้อย... ใครจะกล้ามองเล่า...ก็เขินนี่นา !!!
“มาม๊าครับ ข้างล่างมีอะไรให้ผมช่วยมั้ย ไปเก็บข้างล่างดีกว่า เผื่อสองคนนี้เขาอยากคุยกันสองคน ฮุ ฮุ ฮุ ฮุ” แพคฮยอนดึงมือแม่ของผมออกไป
“นั่นสิจ๊ะหนูแพค มาม๊าเห็นด้วย กิ กิ กิ กิ”
ปึง..........!
ในห้องเหลือผมกับพี่คริสสองคน...
“เทาจำพี่ไม่ได้หรอ”
“หา....ก็..... มั...น นะ..นานนี่นา” ผมตอบตะกุกตะกัก... บ้า บ้าไปแล้ว
“ใจร้ายจัง ลืมพี่เนี่ย”
“อ่า...”
“พี่ยังไม่กล้าลืมเทาเลยนะครับ”
“....”
“เด็กงอแงที่ชอบมาเกาะแขนพี่ เรียกพี่อู๋ฟาน อย่างโน้น พี่อู๋ฟาน อย่างนี้”
“.....”
“ลืมหรอครับ ???” ผมก้มหน้าไม่มองคนที่บ่นพึมพำอะไรมากมายไม่รู้จบ
ใครว่าลืมเล่า...
ยิ่งพูด... ยิ่งนึกขึ้นได้นะ !
นิสัยน่าอายตอนเด็ก ๆ ทั้งงอแง ทั้งเอาแต่ใจ เรียกแต่พี่อู๋ฟานไม่ยอมหยุด
ใครลืมเล่า...
“พี่ชอบเทานะ...” ผมเงยหน้ามองคนพูด... น้ำเสียงเพ้อ ๆ ทำให้ผมใจเต้นเบา ๆ.. ก่อนที่มันจะรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
บ้าเอ้ย เหมือนฝันเลย....
ผมไม่ได้ฝันใช่มั้ย ตอบทีสิ
“ชอบมาตั้งนานแล้ว...”
“อ่า..”
“แต่เทาลืมพี่.... พี่น้อยใจนะ .....”
“งื่อ...................”
“เทา... เทาเทา”
“ผม.... ผม....”
ไม่รู้หรอกนะ... ว่านี่มันฝันหรือความจริง..
“ครับ ?”
“ผมก็.........”
ถ้ามันเป็นความจริง.... ผมก็ขอทำให้มันดีที่สุด...
“ชอบพี่นะ....”
“คบกันนะ....”
แต่ถ้ามันเป็นความฝันจริง ๆ.....
“อื้ม!”
ผมขอไม่ตื่นเลยแล้วกัน !!!
Talk... เอ่อ... เรื่องนี้มันดูมั่ว ๆ คือ...แก้วเมาแล้วก็แต่ง... =A=
เป็นฟิคสั้น 4 เรื่องนะคะ ^^ ถ้าอารมณ์ค้างก็แต่งต่อ ถ้าไม่ค้างก็... จบ ! 5555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณที่อ่านฟิค SF ไร้สาระกะโหลกกะลาของแก้ว =A=
ใจดีก็เม้นต์เน้อ ติชมได้ตามสะดวกฮับ !!!!!
Talk ส่วนตัว @weakwob =w=\
เจอกันใน 'หวาน' นะ :d
ความคิดเห็น