ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 วัย
1
"ไรท์ !! อุ๊บบบบ " ฉันตะโกนเรียกไรท์ให้รอฉันเพราะเขาวิ่งเร็วมาจนทำให้ฉันหกล้มบ่อยๆ 555555555555 ชีวิตก็อย่างนี้แหละฉันพยายามเท่าไหร่ก้ตามไม่ทันเพราะฉันตัวเตี้ยนิหนาช่วยไม่ได้
"เฟียเป็นไรเปล่า?" ไรท์ชอบทำอย่างนี้ประจำเมื่อฉันหกล้ม ตลกตัวเองจริงชอบเป็นภาระให้คนอื่นอยู่เรื่อยเลย 555555555
"ไม่เป็นไร สบายมากเลย" ข้อแก้ตัวที่ดีที่สุดเพราะไม่อย่างเป้นภาระแต่ก็แค่นี้แหละเพราะฉันลุกไม่ไหวนิหน่า 5555555บอกแล้วชีวิตฉันมันน่าตลกยิ่งกว่าตลกเจ็ด แปด ฉาก นิหนา
"เธอก็พูดอย่างนี้อยู่เรื่อยอ่า ขึ้นหลังฉันเร็ว" จำเป็นจริงๆเลยฉันแต่มันก็จริงอยู่นะหกล้มที่ไรต้องอยู่บนหลังไรทืตลอดเลยมันอายที่สุึดเลยลูกมาเฟียอย่างฉันนี้ไม่ได้เรื่องเลย
"หนักไหม ?" ฉันถามไรท์บ่อยๆตอนหกล้มดพราะเขาแบกฉันแทบทุกวันนี้555555555555 เขาดันวิ่งเร็วเองนิหน่าช่วยไม่ได้แต่คำตอบที่ฉันจะได้ยินเสมอเป็นประจำ 'ไม่หรอกหน้าเธอเบาสุดๆ' ไม่ก็ 'ลดๆหน่อยก็ได้นะหมูน้อย'แต่ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิตอนเราก็เพิ่ง 13 ขวบนิหน่า
"......หนักขึ้นนะหมูน้อย...." ไรท์ตอบฉันด้วยน้ำเสียงเย็นชาแล้วเขาก็หยุดอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่แล้วเขาก็วางฉันลงอย่างเบา
"เธอมีไรหรอไรท์ ?" ฉันถามไรท์ด้วยความแปลกใจ
"ฉันต้องไปเรียนต่อที่ อเมริกา นะ เธอรอฉันได้ไหม2 ปีฉันจะกลับมา" ไรท์พูดแบบว่าเขาหวังอะไรสักอย่าง
"ได้สิแค่นี้เอง ... ฉันจะรอเธอนะ " ฉันยิ้มให้เขาอย่างสดใสเพราะฉันรู้ว่าเขาชอบรอยยิ้มของฉัน :) หลังจากนั้นเขาก็แบกฉันไปส่งที่บ้านแต่กลับมาบ้านที่ไรฉันก็โดน ป๊า ด่าตลอดเพราะชอบทำตัวเป็นภาระกลับบ้านที่ไรโดนบ่นยันหัวซอยไปถึงท้ายซอยเลย 5555555555 ป๊าฉันก็อย่างนี้แหละ แต่ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าไรท์เขาจะไปเมื่อไหร่กัน
เช้าวันต่อมา
เวลา 10.00น. ฉันรีบตื่นขึ้นมาเพราะวันนี้รู้สึกไม่สบายใจจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวลงไปข้างล่างโดนมี่บอกป๊ากับม๊าแค่สั้นว่า
"เดี๋ยวกลับค่ะ" แล้วฉันก็วิ่งไปบ้านไรทืทั้งที่ฉันทำอยากนี้ประจำ
ติ่งต๊อง ติ่งต๊อง ติ่งต๊อง ....... ฉันกดออดรวนเพื่อเรียกแต่ก้ไม่มีใครออกมามาเลยจึงมีแม่บ้านของบ้านไรท์ออกมาและนำจดหมายมาให้ฉันแล้วเาก็เดินกลับเข้าไปในบ้านอย่างหน้าตาเฉยชาเหมือนไม่มีใครอยุ่บ้านหลังนี้
"ฉันขอโทษที่ไปแล้วไม่ไก้บอกเธอนะ เธออย่าลืมสัญญาที่ให้กับฉันนะเฟีย จากไรท์" ข้อความสั้นๆในจดหมายที่แม่บ้านเอามาให้ฉันเมื่อฉันอ่านจบจึงรีบวิ่งกลับบ้านทันไม่ทีตั้งแต่นั้นมาฉันก้หม่กตัวอยู่แต่ในห้องเป็นเวลาหลายวันใครมาเรียกไปไหนฉันก็ไม่ไปฉันรอเพียงจดหมายของไรท์เท่านั้น
https://www.facebook.com/bowienobow เฟสไรท์เตอร์
กำลังของไรท์คือเม้น :)
"ไรท์ !! อุ๊บบบบ " ฉันตะโกนเรียกไรท์ให้รอฉันเพราะเขาวิ่งเร็วมาจนทำให้ฉันหกล้มบ่อยๆ 555555555555 ชีวิตก็อย่างนี้แหละฉันพยายามเท่าไหร่ก้ตามไม่ทันเพราะฉันตัวเตี้ยนิหนาช่วยไม่ได้
"เฟียเป็นไรเปล่า?" ไรท์ชอบทำอย่างนี้ประจำเมื่อฉันหกล้ม ตลกตัวเองจริงชอบเป็นภาระให้คนอื่นอยู่เรื่อยเลย 555555555
"ไม่เป็นไร สบายมากเลย" ข้อแก้ตัวที่ดีที่สุดเพราะไม่อย่างเป้นภาระแต่ก็แค่นี้แหละเพราะฉันลุกไม่ไหวนิหน่า 5555555บอกแล้วชีวิตฉันมันน่าตลกยิ่งกว่าตลกเจ็ด แปด ฉาก นิหนา
"เธอก็พูดอย่างนี้อยู่เรื่อยอ่า ขึ้นหลังฉันเร็ว" จำเป็นจริงๆเลยฉันแต่มันก็จริงอยู่นะหกล้มที่ไรต้องอยู่บนหลังไรทืตลอดเลยมันอายที่สุึดเลยลูกมาเฟียอย่างฉันนี้ไม่ได้เรื่องเลย
"หนักไหม ?" ฉันถามไรท์บ่อยๆตอนหกล้มดพราะเขาแบกฉันแทบทุกวันนี้555555555555 เขาดันวิ่งเร็วเองนิหน่าช่วยไม่ได้แต่คำตอบที่ฉันจะได้ยินเสมอเป็นประจำ 'ไม่หรอกหน้าเธอเบาสุดๆ' ไม่ก็ 'ลดๆหน่อยก็ได้นะหมูน้อย'แต่ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิตอนเราก็เพิ่ง 13 ขวบนิหน่า
"......หนักขึ้นนะหมูน้อย...." ไรท์ตอบฉันด้วยน้ำเสียงเย็นชาแล้วเขาก็หยุดอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่แล้วเขาก็วางฉันลงอย่างเบา
"เธอมีไรหรอไรท์ ?" ฉันถามไรท์ด้วยความแปลกใจ
"ฉันต้องไปเรียนต่อที่ อเมริกา นะ เธอรอฉันได้ไหม2 ปีฉันจะกลับมา" ไรท์พูดแบบว่าเขาหวังอะไรสักอย่าง
"ได้สิแค่นี้เอง ... ฉันจะรอเธอนะ " ฉันยิ้มให้เขาอย่างสดใสเพราะฉันรู้ว่าเขาชอบรอยยิ้มของฉัน :) หลังจากนั้นเขาก็แบกฉันไปส่งที่บ้านแต่กลับมาบ้านที่ไรฉันก็โดน ป๊า ด่าตลอดเพราะชอบทำตัวเป็นภาระกลับบ้านที่ไรโดนบ่นยันหัวซอยไปถึงท้ายซอยเลย 5555555555 ป๊าฉันก็อย่างนี้แหละ แต่ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าไรท์เขาจะไปเมื่อไหร่กัน
เช้าวันต่อมา
เวลา 10.00น. ฉันรีบตื่นขึ้นมาเพราะวันนี้รู้สึกไม่สบายใจจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวลงไปข้างล่างโดนมี่บอกป๊ากับม๊าแค่สั้นว่า
"เดี๋ยวกลับค่ะ" แล้วฉันก็วิ่งไปบ้านไรทืทั้งที่ฉันทำอยากนี้ประจำ
ติ่งต๊อง ติ่งต๊อง ติ่งต๊อง ....... ฉันกดออดรวนเพื่อเรียกแต่ก้ไม่มีใครออกมามาเลยจึงมีแม่บ้านของบ้านไรท์ออกมาและนำจดหมายมาให้ฉันแล้วเาก็เดินกลับเข้าไปในบ้านอย่างหน้าตาเฉยชาเหมือนไม่มีใครอยุ่บ้านหลังนี้
"ฉันขอโทษที่ไปแล้วไม่ไก้บอกเธอนะ เธออย่าลืมสัญญาที่ให้กับฉันนะเฟีย จากไรท์" ข้อความสั้นๆในจดหมายที่แม่บ้านเอามาให้ฉันเมื่อฉันอ่านจบจึงรีบวิ่งกลับบ้านทันไม่ทีตั้งแต่นั้นมาฉันก้หม่กตัวอยู่แต่ในห้องเป็นเวลาหลายวันใครมาเรียกไปไหนฉันก็ไม่ไปฉันรอเพียงจดหมายของไรท์เท่านั้น
https://www.facebook.com/bowienobow เฟสไรท์เตอร์
กำลังของไรท์คือเม้น :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น