ศึกรักข้ามกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #9 : ข้อตกลง

ตอนที่ 9 ข้อตกลง

                ในมือของหยางจื่ออวี้กระชับกระบี่ เตรียมยกขึ้นรับกระบี่ที่จู่โจมเข้ามา เสียงของชายที่บุกเข้ามาเอ่ยสั่งขึ้น “จัดการมัน อย่าให้มันมีชีวิตรอดไปได้” ทางคนในสำนัก มังกรผงาดฟ้า ได้ยินจึงรีบวิ่งเข้ามาช่วยรับกระบี่ เกิดการต่อสู้กันอย่างดุเดือด หยางจื่ออวี้ ตระโกนบอกให้คนในสำนักหลบไปให้หมด จากนั้นก็กระโจนเข้าใช้กระบี่ฟาดใส่คนกลุ่มนั้นอย่างโหดเหี้ยม ทั้งหมดขาดใจตายในที่สุด เหลืออยู่เพียงผู้เดียวที่เป็นคนออกปากสั่งการ เขาวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต แต่ก็หนีไม่พ้น ร่างของหยางจื่ออวี้ลอยมาหยุดอยู่ตรงหน้า “ข้าขอโทษ ปล่อยข้าไปเถิด ข้าสัญญาว่าจะหายไปจากยุทธภพชั่วชีวิต” ชายหนุ่มออกปากร้องอ้อนวอน หยางจื่ออวี้ แต่สายตาของ หยางจื่ออวี้กลับดุดัน แววตาโหดเหี้ยมฉายออกมา “ข้าไม่เคยปล่อยให้ศัตรูรอดไปได้แม้แต่คนเดียว” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมยกกระบี่ฟันใส่ร่างชายที่อยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มล้มลงสิ้นใจตาย ทุกคนในที่นั้น ได้เห็นถึงความน่ากลัวในฝีมือของเขา กระบี่เดียวเท่านั้น สามารถเอาชีวิตคนจำนวนมากได้พร้อมกัน ฟาดฟันได้ในคราเดียว ในเวลาเดียวกันนั้น หวังหลินเยว่ได้สติขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนจักรพรรดินั่งอยู่บนหลังม้า

“ส่งตัวนางมาให้ข้า แล้วข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป” เขาหันหน้ามามองไปที่จักรพรรดิหนุ่ม

“นางเป็นชายาของข้าก่อนที่จะมาเจอเจ้า” จักรพรรดิกลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัว ด้วยฝีมือความเก่งกาจทั้งบุ๋นและบู๊ของจักรพรรดิหนุ่มก็คงสามารถต่อกรกับเขาได้ แม้อาจจะทำให้จักรพรรดิบาดเจ็บคงไม่ถึงตาย แต่ฝีมือเขาน่ากลัวยิ่งนัก  คงได้แค่บาดเจ็บสาหัส

“ถึงท่านจะมาก่อน แต่ความรักที่ข้ามีให้นาง คงมากกว่าท่านด้วยซ้ำ”

“เจ้าเอาสิ่งใดมาตัดสินว่าเจ้ารักนางมากกว่าข้า” จักรพรรดิเอ่ยด้วยโทสะและความคับแค้นใจ ปนด้วยความหึงหวงและกล่าวต่อไป “ข้าเป็นถึงจักรพรรดิ มีทหารมากมาย เจ้าคิดว่าจะสู้ทหารของข้าทั้งหมดได้หรือ”

“ถ้าท่านเป็นลูกผู้ชาย อย่าได้อาศัยกำลังทหารมาข่มเหงข้า งั้นเรามาประลองกัน ใครชนะได้นางไป” หยางจื่ออวี้เอ่ยด้วยสายตาโหดเหี้ยม จักรพรรดิหนุ่มกระโดดลงจากหลังม้า ประจันหน้ากับหยางจื่ออวี้ และเกิดการต่อสู้กันอย่างดุเดือด กระบี่ของหยางจื่ออวี้ฟัดเข้าใส่อย่างหนักหน่วง แต่จักรพรรดิหนุ่มรับได้ทุกเพลงกระบี่ การต่อสู้กินเวลาหลายชั่วยาม จนกระทั่ง “แคว้ก” กระบี่ของหยางจื่ออวี้ฟันใส่แขนข้างซ้ายของจักรพรรดิหนุ่ม ทันใดนั้นหวังหลินเยว่วิ่งเข้ามาตรงที่ทั้งสองต่อสู้กันอยู่แล้วเอ่ยขึ้น

“ท่านทั้งสองอย่าได้สู้รบกันเลย ข้าไม่อยากให้พวกท่านต้องได้รับบาดเจ็บหรือล้มตาย” หวังหลินเยว่หันมองหยางจื่ออวี้ และหันกลับมามองจักรพรรดิหนุ่ม “ข้าขอคุยกับเขาได้ไหม” นางอ้อนวอนจักรพรรดิหนุ่มด้วยน้ำตานองหน้า หวังหลินเยว่เดินเข้าไปหาหยางจื่ออวี้ แล้วสวมกอดเขา เขาประคองร่างนางไว้แล้วก้มจุมพิตอย่างแผ่วเบา “ข้าไม่ต้องการให้ท่านตาย ท่านไม่สามารถต่อกรกับทหารทั้งกองทัพได้หรอก ข้าไม่อยากเห็นผู้คนล้มตาย ทั้งคนของท่านและทหารจำนวนมาก ท่านลืมข้าเสียเถิด ในใจของข้ายังคงมีท่าน และก็ยังคงมีเขาอยู่ ข้ายังคงรักเขา และรักท่านมากเช่นกัน ถ้าท่านเป็นอะไรไป ข้าต้องเสียใจมาก และพอเห็นเขาบาดเจ็บ ใจข้ากลับเจ็บมากกว่า เหมือนกำลังโดนกระบี่ของท่านกรีดแทง” นางร้องไห้สะอึกสะอื้น แล้วสวมกอดเขาเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นจึงเดินไปประคองจักรพรรดิหนุ่มด้วยสีหน้าเป็นห่วง ตรงไปยังม้า

“ถ้าหากเขาทำให้เจ้าเสียใจ ข้าจะไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด เขาเป็นจักรพรรดิมีหญิงงามเป็นสนมมากมาย เจ้าต้องช้ำใจอย่างหนัก” คำพูดหยางจื่ออวี้ทำให้นางครุ่นคิด เหตุที่ต้องประสบอุบัติเหตุก็เป็นเพราะพระสนม นางลังเลใจแล้วนึกถึงตำแหน่งในยุทธภพของเขาก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างห่วงใย “แต่ถ้าข้าอยู่ข้างกายท่าน ท่านจะยังไปเสี่ยงชีวิตเพื่อชิงตำแหน่งจ้าวยุทธภพอีกหรือไม่ ท่านจะละทิ้งทุกอย่างเพื่อข้าได้หรือไม่”

“ในชีวิตข้าตำแหน่งจ้าวยุทธภพสำคัญมาก ถ้าข้าได้เป็น จะไม่มีใครสามารถลอบสังหารข้าได้อีก แต่เจ้าก็สำคัญเท่ากัน ข้าสามารถดูแลปกป้องเจ้าได้” หยางจื่ออวี้ไม่สามารถละทิ้งตำแหน่งจ้าวยุทธภพที่เขาใฝ่ฝันมาตลอดได้ ส่วนทางด้านจักรพรรดิหนุ่มเห็นท่าทางลังเลของนาง จึงกล่าวอย่างเด็ดขาดขึ้น

“แต่สำหรับข้า กลับไปข้าจะสั่งการปลดพระสนมและสนมทุกคน จะมีแต่เจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น”

คำพูดนี้ ทำให้หวังหลินเยว่ปลื้มปิติอย่างยิ่ง นางต้องการแค่คนที่รักนางอย่างจริงใจ ต้องการเพียงแค่นางคนเดียวรักเพียงนางคนเดียวเท่านั้น นางต้องการให้เขารักนางคนเดียวมาตั้งแต่แรก แต่เพราะเขามีสนมมากมาย นางทำได้เพียงแค่หึงหวงอยู่ในใจเท่านั้น แต่ถ้านางอยู่กับหยางจื่ออวี้ที่เฝ้าแต่ต้องการแย่งชิงความเป็นใหญ่ แล้วถ้าวันใดเกิดพลาดพลั้งเสียที หยางจื่ออวี้เสียชีวิตขึ้นมา นางต้องเสียใจมาก นางต้องทนเห็นเขาจากไปอย่างไม่มีวันกลับไม่ได้ นางไม่สามารถที่จะเห็นคนที่รักต้องตายจากไป ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส

“ข้าจะไปกับฝ่าบาท ท่านต้องดูแลตัวเองด้วย รักษาตัวด้วย” นางมองหน้าหยางจื่ออวี้แล้วเอ่ยด้วยน้ำตานองหน้า พยายามหันกลับไปมองทางอื่นด้วยความรู้สึกปวดใจอย่างมากที่ต้องจากเขา หยางจื่ออวี้ทรุดลงกองกับพื้น น้ำตาไหลเป็นทาง กำหมัดแน่นมือข้างหนึ่งทุบกับพื้นดินอย่างแรงจนพื้นดินเป็นรอยแยกและยุบลงเป็นหลุมขนาดเล็ก เฝ้าโทษตัวเองว่าเพราะเขาไม่สามารถละทิ้งทุกอย่างเพื่ออยู่กับนางได้ เพราะคำพูดนี้เองของเขาทำให้นางจากไป เพราะตัวเองไม่สามารถทิ้งตำแหน่งจ้าวยุทธภพได้ แต่ก็ไม่ได้ทำให้หยางจื่ออวี้ละความพยายามที่จะชิงตัวนางกลับมา เขาเพียงแค่รอเวลาเท่านั้น เขาต้องได้ทั้งตำแหน่งและนางผู้เป็นที่รักยิ่ง