ศึกรักข้ามกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #7 : ไฟปรารถนาที่รุนแรง

ตอนที่ 7 ไฟปรารถนาที่รุนแรง

เขาเดินเข้าห้องแล้วรีบปิดประตู “เจ้าหิวหรือไม่” เขาปล่อยมือนางแล้วเอ่ยถามด้วยเสียงนุ่มนวล หวังหลินเยว่ส่ายหน้า แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ รินน้ำชา ยกดื่มอย่างกระหาย “ข้าชื่อ หยางจื่ออวี้ แล้วเจ้าล่ะ”

“ข้าชื่อ หวังหลินเยว่” เขาเดินเข้ามาประคองตัวนางขึ้นพร้อมประกบจุมพิตอย่างเร่าร้อน เดินตรงไปยังเตียง มือทั้งสองปลดเสื้อผ้าของนางออก แล้วถอดตัวผ้าของตัวเอง ทิ้งตัวนางล้มลงบนเตียง แล้วตามมาจุมพิตอย่างดูดดื่ม มือทั้งสองลูบไล้เนื้อนวลเนียน ขาวราวหิมะ เขาจุมพิตเลื่อนลงมายังซอกคอ เลื่อนลงมายังเนินอกอิ่มเอิบ นางอ่อนระทวย ไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้านไฟปรารถนาของชายหนุ่มที่รุนแรงและหนักหน่วง ร่างเปลือยเปล่าทั้งสองพัวพันกันอย่างเร่าร้อน นางหลับตาพริ้ม พร้อมเสียงครวญครางเล็กน้อย เขาช่างรุนแรงเหลือเกิน เรี่ยวแรงของเขามากมายนัก

                นางลืมตาขึ้นในอ้อมแขนอันแข็งแกร่งของเขา กำลังจะลุกจากเตียง มือข้างหนึ่งกระชากแขนของนางดึงรั้งไว้อย่างแรง ร่างนางล้มลงบนอกเปลือยเปล่ากำยำ เขามองหน้านางที่เริ่มมีสีแดงอมชมพูด้วยความเขินอาย แล้วจับใบหน้านางจุมพิตริมฝีปากอย่างเบา จากนั้นก็กอดรั้งเอวนางให้แนบกาย แล้วหลับตาลง ไม่ยอมปล่อยมือไปจากตัวนางตลอดค่ำคืนนั้น

                เขาลืมตาตื่นขึ้นในรุ่งสาง ก้มหน้าอกใบหน้าหลับใหลหนุนแขนของเขาอยู่ ก้มหลงจุมพิตหน้าผากอย่างเบาบางเพราะกลัวนางจะตื่น แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด นางเงยหน้าขึ้นแล้วลืมตา สายตาทั้งสองประสานกัน เขามองหน้านาง สายตาที่อ่อนหวานจ้องมอง จากนั้นจึงพลิกร่างขึ้นเหนือร่างของนาง เขาก้มลงไซร้ซอกคอ มือทั้งสองจู่โจมทั่วทั้งขาเรียวงาม ไฟปรารถนาของเขาจุดติดขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้รุนแรงและเร่าร้อนกว่าเดิม เขาก้มไซร้ทุกซอกทุกมุมทั่วทั้งเรือนร่าง จนถึงบริเวณขาทั้งสองของนาง เขาไซร้แล้วชอนไชไม่หยุดกลิ่นหอมในตัวนางยังคงหอมละมุนคละเคล้ากับกลิ่นน้ำค้างยามเช้า แล้วจึงกอดรัดนัวเนียนางอยู่อย่างนั้นตลอดเวลาช่วงเช้า

                เวลาสายๆ แสงแดดร้อนแรง เขาลุกขึ้นแต่งตัว แล้วเดินออกไปนอกห้อง จากนั้นครู่ใหญ่ ชายคนหนึ่งเดินถือถาดอาหารมาวางไว้บนโต๊ะโดยไม่ได้เหลียวมองสิ่งใด แล้วรีบก้าวเท้าออกจากห้องอย่างรวดเร็ว นางลุกขึ้นอาบน้ำ ล้างหน้าหลังฉากกั้นภายในห้องนอน จากนั้นได้ยินเสียงเปิดประตูตามมาด้วยฝีเท้าคนเดินเข้ามาใกล้ แล้วหยุดอยู่ข้างหลังนาง ไม่ทันให้นางได้หันไปมอง มือปริศนาทั้งสองก็กอดรัดนางที่นั่งแช่อยู่ในถังอาบน้ำ แล้วก้มหน้าลงจุมพิตที่ซอกคอของนาง จากนั้นจึงเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร นางลุกขึ้นจากน้ำแล้วรีบแต่งตัว เดินมานั่งลง เขาหยิบตะเกียบคีบอาหารใส่ปากให้นางอย่างอ่อนโยน นางไม่ขัดขืนแต่อย่างใด เขาคีบอาหารใส่จานให้นางหลายอย่าง จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตากินอาหารโดยไม่พูดจาแม้แต่คำเดียว

                ภายในห้องโถงในสำนัก มังกรผงาดฟ้ายังคงมีชายหลายวัยนั่งประจำที่พูดคุยกันอยู่ พอเห็นเขาเดินเข้ามาทั้งหมดนิ่งเงียบไม่พูดจา เขาเดินตรงไปนั่งยังที่นั่งบนแท่นสูง ข้างกายตามมาด้วยหวังหลินเยว่เดินมานั่งข้างขวามือของเขา ทั้งหมดลุกขึ้นยืนทำความเคารพเช่นเดิม

“นี่คือ ฮูหยินของข้า หวังหลินเยว่ พวกเจ้าต้องคุ้มครองนาง ถ้าข้าไม่อยู่ อย่าให้ใครทำอันตรายนางได้ อีก 2 วันข้าต้องเดินทางไปงานประลองจ้าวยุทธภพ” ครั้นสิ้นเสียง ในใจของหวังหลินเยว่ กลับครุ่นคิด ตระหนกตกใจและเกิดความเป็นห่วงในตัวเขาขึ้นจนน้ำตาไหลออกมา เขาหันมามองนาง แล้วเดินมาเช็ดน้ำตาให้ แล้วกระซิบถามที่ข้างหูของนาง “เจ้าเป็นอะไรไป เป็นห่วงข้าหรือ” ไม่มีคำตอบใดๆจากปากนาง มีเพียงพยักหน้ารับ นางจับมือของเขาที่อยู่บนแก้มของนาง ในใจของเขาเป็นห่วงนางขนาดสั่งให้คนดูแลคุ้มครองนาง นางซึ้งใจยิ่งนัก

                ค่ำคืนที่เงียบสงัด ภายในห้องสี่เหลี่ยม ไม่มีแสงไฟจากตะเกียง มีเพียงแสงของพระจันทร์ส่องกระทบร่างอันเปลือยเปล่าทั้งสองนัวเนียอย่างหนักหน่วงที่อยู่บนเตียง พร้อมลมหายใจกระหืดกระหอบ พละกำลังอันมหาศาลรุกเร้าหลายต่อหลายครั้งไม่หยุดหย่อน สายลมเย็นยามค่ำคืนพัดโชยเข้ามาทางหน้าต่าง พร้อมกลิ่นดอกไม้ที่ปลูกอยู่ในสวน หอมละมุนบางเบา

ทุกๆวันเช้าและค่ำคืนไฟปรารถนาอันเร่าร้อนของเขาครุกรุ่นขึ้นอย่างรุนแรง และไม่มีท่าทีจะสงบลงหรือเหนื่อยอ่อน ร่างกายแข็งแรงของเขาแข็งแกร่งมากกว่าคนธรรมดา กล้ามเนื้อที่หน้าอกและแขนเป็นมัดๆบ่งบอกว่าเขาแข็งแรงมากเพียงใด ในใจของหวังหลินเยว่กลับมีเขามาอยู่แทนที่จักรพรรดิหนุ่มอย่างรวดเร็วภายในเวลาเพียงแค่ 4 วัน จนไม่อยากจากเขาไปไหนอีกเลย ผิดกับวันที่เห็นองครักษ์คนสนิทของจักรพรรดิหนุ่มเดินเข้ามาภายในถ้ำ นางอยากจะเดินเข้าไปหาแล้วกลับวังไปกับเขาเพราะคิดถึงจักรพรรดิหนุ่มคนรักอย่างเหลือเกิน แต่ตอนนี้ นางกลับไม่อยากจากเขาไป อยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเขาไปจนตาย

ในที่สุดวันที่เขาต้องไปประลองชิงตำแหน่งจ้าวยุทธภพก็มาถึง นางสวมใส่เสื้อผ้าให้เขาอย่างนิ่มนวล แล้วสวมกอดเขา ใบหน้าแนบกับแผ่นหลังของเขา “ท่านต้องปลอดภัยกลับมานะ ข้าจะรอ” เขาหันหน้ามาจุมพิตริมฝีปากของนาง มือทั้งสองเช็ดน้ำตาให้นางอย่างอ่อนโยน เขาก้มลงกระซิบข้างหูของนาง “เจ้าอย่าหนีข้าไปไหนนะ รอข้ากลับมา” จากนั้นจึงเดินออกจากห้อง ตรงไปที่ลานกว้าง กระโดดขึ้นรถม้าลับตาไป