ศึกรักข้ามกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #6 : เผชิญหน้า

ตอนที่ 6 เผชิญหน้า

                ในมือข้างหนึ่งของชายปริศนาถือห่อผ้า ส่วนอีกข้างหนึ่งถือไก่ป่าตัวหนึ่งเดินกลับมายังถ้ำ เขาเดินตรงมาที่ที่หญิงสาวนอนอยู่ แต่ต้องประหลาดใจ หญิงสาวหายไปจากตรงนั้น เขาเดินหาทั่วถ้ำ จนมาหยุดอยู่ที่บ่อน้ำเล็กๆ ภายในถ้ำ ภาพที่อยู่ตรงหน้า หญิงสาวกำลังลงเล่นน้ำอย่างมีความสุข ร่างเปลือยเปล่ายังคงเล่นน้ำอย่างสบายใจ หารู้ไม่ว่ามีสายตาหนึ่งจับจ้องมองอยู่ เขาเขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆ จากนั้นจึงก้มหยิบเสื้อผ้าที่นางวางไว้ โดยที่หญิงสาวไม่ทันสังเกตเห็นแต่อย่างใด เขานั่งลงรอคอยจังหวะอยู่ที่พุ่มไม้ใกล้ๆ

                หวังหลินเยว่ เดินขึ้นมาด้วยร่างเปลือยเปล่า หมายจะหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ แต่ต้องตกใจเพราะเสื้อผ้าหายไป “เอ๊ะ! เสื้อผ้าของข้า หายไปไหนกันนะ” ชายปริศนาย่องมาหยุดอยู่ข้างหลังของนาง มือทั้งสองโอบเอวบางรั้งเข้าหาตัว พร้อมทั้งหันร่างของนางมาจุมพิตลงที่ริมฝีปากเพื่อไม่ให้นางเอ่ยเสียงใดๆขึ้น จากนั้นมือทั้งสองข้างก็ลูบไล้ผิวขาวเนียนทั่วเรือนร่าง ความเร่าร้อนของจูบนั้นทำให้หวังหลินเยว่อ่อนระทวย ร่างแทบยืนไม่ไหว สายตานางมองจ้องหน้าของเขา ใบหน้าหล่อเหลา แต่สายตาเย็นชา เขายังคงรุกเร้าต่อไปโดยไม่หยุด จนนางไม่มีเรี่ยวแรงจะขัดขืนแต่อย่างใด

                เวลาผ่านไปจนตะวันตกดิน ภายในถ้ำมีแสงสว่างจากกองไฟที่ชายหนุ่มจุดขึ้น ร่างทั้งสองยังคงนัวเนีย พัวพันกันอยู่ ทันใดนั้นเสียงฝีเท้ามากมายใกล้เข้ามา เขาจึงหยิบเสื้อผ้าโยนมาให้นาง แล้วจึงเดินไปดับไฟที่จุดไว้ แล้วรีบฉุดมือนางให้ลุกขึ้น เขาโอบร่างของนางแล้วซ่อนตัวหลังพุ่มไม้ภายในถ้ำ ร่างบุคคลปริศนาเดินเข้ามา

“ท่านองครักษ์ ภายในถ้ำมีรอยเท้าคน น่าจะ 2 คนขอรับ เราพบกองฟืนที่เพิ่งมีคนดับไม่นานขอรับ”

“เร่งตามหา ข้าว่าพวกมันคงไปไม่ไกล ส่วนพวกเจ้าที่เหลือ ค้นหาภายในถ้ำให้ทั่ว อย่างไรเสีย เราต้องหาพระชายาให้พบ ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย” สิ้นเสียงที่เอ่ยขึ้น ในใจของหวังหลินเยว่กลับเจ็บปวดรวดร้าว อยากจะลุกขึ้นเดินไปหรือส่งเสียงให้ได้ยิน แต่แขนทั้งสองที่โอบรัดเอวนางกลับแน่นขึ้นอีก แล้วเขากลับจับใบหน้าของนางหันเข้าไปชิดใบหน้าเขา แล้วก้มลงจุมพิตนางอย่างไม่ปล่อยให้นางได้เอื้อนเอ่ยหรือส่งเสียงใดๆ จนเสียงฝีเท้าทั้งหมดเลือนหายออกไปจากถ้ำ น้ำอุ่นๆใสๆไหลลงอาบสองแก้ม นางคิดถึงจักรพรรดิหนุ่มเหลือเกิน อยากจะกลับไปหา กลับไปกอดให้หายคิดถึง แต่อีกใจหนึ่งกลับคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นางได้ตกเป็นของชายหนุ่มปริศนาที่ช่วยชีวิตนางไว้ ความเจ็บปวดรวดร้าวเกิดขึ้น เขายื่นสองมือมาเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มให้นางอย่างอ่อนโยนพร้อมทั้งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ข้าจะปกป้องเจ้า” นางใจสั่นสะท้านด้วยคำพูดที่เขาเอ่ย ดวงตาจากที่เย็นชา เปลี่ยนเป็นสายตาที่หนักแน่น นางก้มหน้าลงซบที่อกของเขาอย่างไม่รู้ตัว ความอบอุ่นในอ้อมกอดเขาทำให้นางซาบซึ้งใจ เขาช้อนมือทั้งสองอุ้มร่างนางขึ้น ลุกเดินออกจากถ้ำ ตรงไปยังต้นไม้ใหญ่หลังถ้ำที่เขาล่ามม้าของเขา แล้วใช้วรยุทธ์วิชาตัวเบากระโดดขึ้นบนหลังม้า ควบม้ามุ่งหน้าออกไปอย่างรวดเร็ว

                ทั้งสองได้ควบม้ามาหยุดอยู่ที่บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง มีชายสองคนยืนอยู่หน้าประตู ชายทั้งสองเปิดประตูให้ แล้วคำนับทำความเคารพ หลังประตูปรากฏลานกว้าง เขาควบม้าเขาไปยังลานกว้างแล้วลงจากม้า หันมาอุ้มร่างของนางลงจากหลังม้า เดินเข้าไปยังในห้องโถงภายในบ้าน เก้าอี้สองข้าง ข้างละ 10 ตัว เต็มไปด้วยชายหลายวัยนั่งอยู่ เขาเดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงกลางบนแท่นที่สูงกว่าเก้าอี้ตัวอื่น หลังจากที่เขานั่งลง ทุกคนก็ลุกขึ้นเดินออกมายืนอยู่ตรงหน้าเขา แล้วเอ่ยขึ้นอย่างพร้อมเพียง “คารวะท่านเจ้าสำนัก”

“เชิญนั่ง” เขากล่าวขึ้น ชายทั้งหลายจึงเดินกลับไปที่เก้าอี้แล้วนั่งลง เขามองตรงมายังที่ที่หญิงสาวยืนอยู่

“ยกเก้าอี้มาไว้ข้างๆ ข้า” เขาหันไปสั่งชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างขวามือของเขา แล้วมองมาทางหญิงสาว “มานั่ง” หวังหลินเยว่ เดินเข้าไปนั่งตรงเก้าอี้อย่างว่าง่าย

“ท่านเจ้าสำนัก ระหว่างทางที่ตามหาท่าน ข้าได้จับตัวศิษย์สำนัก ‘งูดิน’ มาได้ 2 คน พวกมันสารภาพว่า สำนัก ‘งูดิน’ กำลังวางแผนการกำจัดท่าน เพื่อขัดขวางไม่ให้ท่านได้ชิงความเป็นจ้าวยุทธภพ”

“หึ กำจัดข้า มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก” น้ำเสียงดุดันพร้อมเค้นเสียงหัวเราะเอ่ยขึ้น “เอาตัวพวกมันมา ข้าจะให้พวกมันได้รู้ถึงความร้ายกาจของข้า แล้วฉายาที่ข้าได้รับจากยุทธภพ”  ชายหนุ่ม 2 คนเดินเข้ามาพร้อมชายอีก 2 คนที่โดนเชือกมัดแขนไขว่หลังอยู่ ทั้งสองคุกเข่าลงเบื้องหน้า เขาลุกขึ้นพร้อมหยิบกระบี่ จากนั้นร่างทั้งสองก็ล้มลงสิ้นใจโดยไม่มีเสียงร้อง “ความร้ายกาจของท่านเจ้าสำนักยังคงอยู่ ฆ่าคนโดยปราศจากเสียงร้อง ศัตรูที่ได้พบท่านไม่มีใครที่รอดชีวิต สำนัก มังกรผงาดฟ้า จงเจริญ” น้ำเสียงชื่นชมกล่าวขึ้นพร้อมเสียงขานรับ “มังกรผงาดฟ้า จงเจริญ” จากนั้นเขาจึงเดินตรงเข้ามาจับจูงมือหญิงสาว “ข้าต้องการพักผ่อน เหนื่อยเดินทางมาหลายวัน” แล้วเดินตรงไปยังห้องของเขา