My Latest Novel ^ ^

ลำดับตอนที่ #3 : อาหารเย็น หรือเนี่ย "( _ _)"l

1 ชั่วโมงต่อมา ฉันก็สามารถทำความสะอาดห้องครัวให้กลับคืนสู่สภาพเดิมเท่าที่จะทำได้เสร็จเรียบร้อย แต่ทว่า มื้อเย็นของวันนี้เนี่ยสิหน้าตาไม่น่ามองเอาซะเลย (เหมือนคนทำเลยแฮะ)
แกงกิมจิของฉันดูเละๆเทะๆยังไงพิกล ซุปสาหร่ายก็ดูอืดๆน่าเกลียดชะมัด มีแต่ข้าวแค่นั้นเองที่ดูขาวอวบน่ากินสุดๆ
“ฮยอนอาจะไปไหนน่ะ”
เสียงเรียกทำให้ฉันที่กำลังจะไปล้างหน้าต้องชะงักเท้า หันกลับมาก็เห็นพี่มิยอนมายืนยิ้มหวานหยดย้อยให้
อืม คนสวยนี่มองมุมไหนก็สว่างวาบแฮะ
“ไปล้างหน้าน่ะค่ะ” ฉันตอบ โธ่เว้ย ทำไมฉันต้องมาเขินพี่เค้าด้วยเนี่ย
“ทำกับข้าวเสร็จแล้วเหรอจ๊ะ^^”
“ (- -)หงึก ( _ _) หงัก”
“ว้าว กลิ่นหอมจัง วันนี้ฝากท้องไว้ที่นี่จะดีมั๊ยเนี่ย” พี่สาวสุดสวยว่าแล้วเดินไปที่โต๊ะกินข้าว ก่อนมองดูอาหารบนโต๊ะ (ถ้ายังจะพอเรียกว่า อาหารได้อ่ะนะ)
ฉันยืนตัวเกร็ง ด้วยความอายสุดๆ แล้วขนตายาวงอนของพี่มิยอนก็กระพริบขึ้นลง 3- 4 ครั้ง
“ฮยอนอาจ๊ะ พอดีฉันนึกได้ว่ามีธุระน่ะ ไว้คราวหน้าละกันนะ”
ฮ่า ฮ่า ฮ่า เข้าใจค่ะพี่ ขนาดตัวเองยังไม่รู้เลยว่าจะกินลงรึเปล่า
“^ ^”
“กลับก่อนนะจ๊ะ”
ฉันเดินมาส่งพี่มิยอนที่ปากประตู แล้วร่างผอมเพรียวของพี่สาวก็หยุดเดิน แล้วกางแขนบิดขี้เกียจสุดตัว
“โอ๊ย เมื่อย เมื่อยสุดๆเลย” พี่มิยอนว่าแล้วใช้มือทุบไหล่ตัวเองดังปึ้ก ปึ้ก
ผอมแต่แรงเยอะชะมัดเลยแฮะ
ฉันยืนมองแล้วคิด พี่สาวเข้าไปทำอะไรในห้องของไอ้บ้าอึนพยอลตั้งชั่วโมงหนึ่งหว่า อ๋า ชิม ฮยอนอา ห้ามคิดลามกนะ พี่มิยอนเพอร์เฟกต์ขนาดนี้ไม่มีทางเข้าไปทำอะไรบ้าๆกับผู้ชายห่วยๆแบบหมอนั่นหรอก แต่ว่า ไม่ทันแล้วอ่ะ ภาพในหัวฉันมันวิ่งแล่นปรู๊ดปร๊าดไปแล้ว ฉันรีบเอามือทุบหัวตัวเอง
“อ้าว ซองมินกลับมาแล้วเหรอ^ ^”
“ครับ เพิ่งซ้อมบาสเสร็จน่ะ อ้าว ฮยอนอา เป็นอะไรอ่ะ?”
มือของฉันค้างอยู่บนหัวตัวเองโดยอัตโนมัติเมื่อทั้งคู่หันมา แบบว่าตอนนี้ ฉันคงดูเป็นอีบ้าไปเลยสิเนี่ย
“ปละ เปล่าอ่ะ”
“ปวดหัวรึเปล่า อึนพยอลใช้งานเธอหนักเหรอเนี่ย เหงื่อเต็มหน้าเลย” ซองมินว่าแล้วเดินมาโยกหัวฉันเบาๆ
หวา หวา หวา ฉันยังไม่ได้ล้างหน้าเลยนะ อย่ามามองใกล้ๆได้มั๊ย
“นี่ๆ ซองมิน ฉันจะกลับแล้วนะ สนใจพี่สาวคนนี้หน่อยได้มั๊ย” พี่มิยอนพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มแบบเด็กๆ
“อ่า ขอโทษทีครับ” ซองมินหัวเราะแก้เก้อแล้วลดมือลงจากหัวของฉัน
ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ฉันก็จะชอบรอยยิ้มของนายนะซองมิน จะชอบไปตลอดชีวิตเลยแหละ ^ ^
“ขอตัวไปล้างหน้าก่อนนะคะ” ฉันว่าแล้วรีบโกยอ้าวออกมา พอเข้าไปอยู่ในห้องน้ำ ฉันก็ได้ยินเสียงอันแสนสดใสของพี่มิยอนกำลังคุยกับซองมินลอดเข้ามา
“ฮยอนอาเนี่ยน่ารักจังเลยเนอะ”
ขอบคุณมากค่ะพี่ ^ ^ พี่ก็ทั้งสวย ทั้งน่ารักเลยล่ะค่ะ
อืม ไม่ยักกะได้ยินเสียงซองมินตอบเลยแฮะ หมายความว่าไงอ่ะ ไม่เห็นด้วยงั้นเหรอ
ฉันตัดสินใจเอาหน้าแนบประตู ด้วยความอยากรู้ในคำตอบ
“ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะใจดีกับฮยอนอานะ ซองมินเนี่ยน่ารักจริงๆเลย แต่ระวังจะมีอีกคนน้อยใจนะจ๊ะ”
หืม? ใครอ่ะ? อีกคนที่ว่าเป็นใครกันน่ะ? อย่าพูดแบบนี้สิคะพี่
ฉันเอาหน้าแนบประตูหนักกว่าเดิม (- - ^  รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคุณป้าจอมสอดรู้เลยแฮะ)
“เอ่อ” ฉันได้ยินเสียงซองมิน เอ่อ อ่า
“พลั่ก”
ประตูห้องน้ำเปิดผางออกมา ฉันเกือบล้มหัวคะมำ โชคดีที่ยังคว้าขอบประตูไว้ได้ แล้วประตูเปิดได้ไงถ้าไม่มีคนดึงน่ะ อืม ไอ้เท้าคู่นี้ตรงหน้า คุ้นๆแฮะ เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนซักที่เมื่อไม่นานมานี้
แว้กกกก
ฉันเงยหน้าขึ้น อึนพยอลยืนค้ำหัวฉันอยู่ และมือก็จับลูกบิดประตูไว้
อยากจะตายจริงๆเลย
“ขอโทษ ไม่รู้ว่ามีคนอยู่” อึนพยอลว่า แล้วมองฉันที่กำลังยันตัวเองลุกขึ้น คิ้วของหมอนี่ขมวดพันกันยุ่งเชียว
“ชิม ฮยอนอา เธอเป็นประเภทเข้าห้องน้ำแล้วไม่ล๊อคประตูงั้นเหรอ?”
“จะบ้าเหรอ ฉันแค่เข้ามาล้างหน้าย่ะ ทำไมต้องล็อคด้วย”
ฉันโต้ทันควัน แล้วก็นึกขึ้นได้
นั่นสิ แค่มาล้างหน้า แล้วฉันจะปิดประตูทำไมอ่ะ โฮ โฮ โฮ พลาดอีกแล้ว T_T
อึนพยอลมองไปที่หน้าบ้าน พี่มิยอนกำลังโบกมือบ๊ายบายซองมิน อึนพยอลวกกลับมามองที่ฉันอีกที
หมดกัน อีตานี่รู้แน่ๆว่าฉันแอบฟังบทสนทนาของคู่นั้นอยู่
“ฉันเสร็จธุระแล้ว เชิญนายตามสบาย”
“เธอใช้น้ำมันแทนน้ำเปล่าล้างหน้ารึไง” คิม อึนพยอลพูดหน้าตาเฉย แล้วมองหน้าอันสุดจะมันเยิ้มของฉัน
อืม ทำไมนะ ฉันถึงไม่เคยดูดีมีสง่าราศีเวลาเจอหมอนี่เลยซักครั้ง
“ก็ถ้านายจะใช้ ฉันก็จะให้นายใช้ก่อนไง”
“ไม่ล่ะ ฉันแค่จะเอาผ้าขนหนูเท่านั้นเอง” อึนพยอลว่าแล้วเดินเบียดเข้ามาในห้องน้ำ ฉันทำตัวลีบสุดชีวิต
“เฮ้ ทั้งสองคน ฉันไปเก็บของก่อนนะ แล้วออกมากินข้าวกัน” ซองมินเดินแปกเป้เข้ามา ทักเสียงใส
ฉันยิ้มตอบ อึนพยอลหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินออกจากห้องน้ำไม่พูดอะไร
ไม่พูดน่ะ ดีแล้ว

ทุกคนนั่งประจำที่ และซองมินก็มองอาหารมื้อเย็นด้วยสายตาอึ้งๆ  ตัวฉันเหมือนโดนหล่อด้วยปูนซีเมนต์ไปในทันที  ไม่กล้าจะมองคนที่นั่งตรงข้ามอีกต่างหาก ล้างหูรอฟังคำด่าจากอึนพยอลมาตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว
ฉันหันไปมองซองมิน ด้วยความหวังอันสูงสุด
ซองมินตักข้าวเข้าปากไปแล้ว และตามด้วยแกงกิมจิ
โอยยยย ไม่ไหวแล้ว   ลุ้นจนหัวใจจะวาย
“เป็นไงบ้างอ่ะ?” ฉันถามกล้าๆกลัวๆ
“ฮยอนอา เธอจะเกร็งทำไมอ่ะ มันก็ใช้ได้นะ แบบว่า หน้าตาขี้เหร่ไปหน่อยแต่ก็กินได้”
ซองมินตอบ แล้วกินต่อเหมือนไม่มีอะไร
ฉันถอนหายใจโล่งอก ไม่สิ มันยังไม่รอดปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ ฉันตักกับข้าวเข้าปาก อืม ก็เป็นฝีมือฉันอ่ะ ยังไงฉันก็กินลง แต่อีตาเจ้าของบ้านเนี่ยสิ
“ใช้ได้มั๊ย อึนพยอล” ซองมินหันไปถามแทนฉัน แล้วทำหน้าเหมือนจะบอกว่า ไม่มีอะไร ไม่ต้องห่วงหรอกน่า
คิม อึนพยอล หันมามองหน้าฉัน ฉันรีบหันไปมองซองมินแทน
มองซองมินน่ะให้มองตลอดชาติเลยก็ได้ แต่ให้จ้องหน้ากับคิม อึนพยอลน่ะ ขอบายดีกว่า
“ก็ไม่ได้แย่อะไรนี่ อาจจะแค่ขายไม่ออกแค่นั้นเอง”
อันนี้นี่ถนอมน้ำใจกันสุดๆแล้วใช่มั๊ยยะ
“ ฮยอนอา ลืมบอกไปน่ะ อาทิตย์หน้าฉันจะไปค่ายเก็บตัวของชมรมนะ อยากได้ของฝากอะไรมั๊ย?” ซองมินหันมาบอกหน้าซื่อตาใส
“อะ อะไรนะ O_O”
“อ้าว ไม่เห็นประกาศเหรอ ชมรมบาสจะไปเก็บตัวก่อนแข่งใหญ่ประจำปีน่ะ”
มะ เมื่อไหร่กันยะ ช่วงนี้ฉันสนใจอะไรด้วยเหรอ แค่ชีวิตตัวเองก็วุ่นวายมากพอแล้ว
“นานเท่าไหร่อ่ะ”
“5 วัน^ ^”
ตะ ตั้ง 5 วันเชียวเหรอ ซองมิน ไม่นะ อย่าทิ้งฉันไว้ที่นี่ ฉันจะขอชมรมบาสยังไงดีนะ ให้เอาฉันไปด้วยน่ะ
“อืม ช่วงนี้ฉันก็ยุ่งๆนะ เหมือนจะลืมทำอะไรซักอย่างเลยอ่ะ อ้อ นึกออกแล้ว ต้องโทรบอก..”
“เฮ้ ! ซองมิน ฉันเปลี่ยนความคิดแล้ว”
อะไรอ่ะ ทำไมอึนพยอลโพล่งขึ้นมางี้ล่ะ แล้วซองมินจะโทรบอกใครกันอ่ะ คิม อึนพยอล นายนี่มันไร้มารยาทจริงๆเลย ไม่รู้รึไงว่าฉันรอฟังอยู่
“หืม?” ซองมินหันไปทางอึนพยอล
“ฉันว่าอาหารที่เพื่อนนายทำ มันห่วยสุดๆเลย” อึนพยอลว่า แล้ว ยิ้ม
ยิ้มแรกที่ฉันได้เห็นเลยนะ แบบว่าหน้าตานายเนี่ยเค้าสร้างมาให้รับกับรอยยิ้มไม่รู้รึไง
คิม อึนพยอล นายเป็นผู้ชายที่มีรอยยิ้มชนิดเปลี่ยนแปลงโลกได้เลยนะ ว่าแต่ว่าทำไมต้องมายิ้มตอนที่พูดว่า อาหารฉันห่วยด้วยยะ
“อะไรนะ” ซองมินว่าแล้วซดซุปสาหร่าย “เฮ้ ฉันว่าไม่นะ”
“แต่ฉันว่าฮยอนอาไม่เหมาะกับตำแหน่งแม่บ้านซักเท่าไหร่แล้ว เพราะฉันไม่เคยกินอะไรที่แย่ขนาดนี้มาก่อนในชีวิตเลยอ่ะ”
“คิม อึนพยอล!”  ฉันว้ากขึ้นมาทันที
“แล้วนายจะให้ฮยอนอาทำอะไร?”
คิม อึนพยอลมองหน้าฉันแล้วหรี่ตา
“เป็นนางแบบให้ฉันแทนแล้วกัน”
O_O เอ๋อเลยนะเนี่ย
“เฮ้ย” ซองมินร้องลั่น
ไม่ต้องทำหน้าไม่อยากจะเชื่อขนาดนั้นก็ได้จ้ะซองมิน T_T
“ไม่ได้เด็ดขาดนะเว้ย” ซองมินว้ากขึ้นมา
“นายจะลนลานทำไม?” อึนพยอลว่าหน้าตาเฉย
“ก็ ก็ทุกทีแกวาดรูปโป๊ไม่ใช่เรอะ”
ง่ะ พูดจริงรึเปล่าเนี่ย บ้าไปกันใหญ่แล้ว ถึงฉันจะชอบว่านายเป็นคนบ้า แต่ฉันก็ไม่คิดว่านายจะบ้าจริงๆนะ คิม อึนพยอล
เอ๋? งั้นพี่มิยอนสุดสวยของฉันก็..............หวายยย ไม่นะ
“แกคิดว่า ผู้หญิงอย่างปาร์ค มิยอนเป็นคนยังไง แกคิดว่าเค้ายอมแก้ผ้าให้ฉันดูงั้นเหรอ” อึน พยอลว่าเสียงเรียบ
“ฉันไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนมาแก้ผ้าต่อหน้าฉันนะเว้ย”
เหมือนซองมินจะจนใจ เค้าถอนหายใจแล้วหันมาทางฉัน
“ฮยอนอา เธอว่าไงอ่ะ”
“ขอโทษนะ คิม อึนพยอล แต่ฉันคิดว่าฉันคงสวยไม่พอจะเป็นนางแบบให้นายได้หรอก”
“ฉันไม่ได้พูดซักคำว่างานของฉันอยากได้คนสวยน่ะ”
อะ ไอ้บ้านี่ โหดเหี้ยมเกินไปแล้วนะยะ
“ตามใจเธอนะ ชิม ฮยอนอา เพราะฉันยังวาดรูปมิยอนไม่เสร็จ เธอจะตกลงหรือไม่ค่อยว่ากันอีกที” อึนพยอลว่า กินข้าวต่อ
ไหนว่าห่วยไงยะ แน่จริงก็อย่ากินสิ
“ซองมิน โทรกลับไปขอปิ่นโตรายเดือนให้มาส่งเหมือนเดิมทีสิ ฉันคิดว่าคงทนกินอะไรแบบนี้ได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ” อึนพยอลเงยหน้าขึ้นมาพูดก่อนจะวางช้อนลง
T_T   โฮ โฮ โฮ พูดไม่ออกเลยฉัน